Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Ο χρόνος της κλεψύδρας όμως τελειώνει και πρέπει να αποφασίσουμε πιο δρόμο θα διαλέξουμε.

Τρία χρόνια μετά την ανώμαλη προσγείωση στη πραγματικότητα, η ελληνική κοινωνία δεν έχει όραμα και προσανατολισμό. Ο χρόνος της κλεψύδρας όμως τελειώνει και πρέπει να αποφασίσουμε πιο δρόμο θα διαλέξουμε. Οι επιλογές είναι ελάχιστες, είτε βαδίζουμε στο ευρώ, μέσα σε ένα ασφυκτικό δημοσιονομικό περιβάλλον, αναδιαρθρώνοντας εκ βάθρων το κράτος και εκμεταλλευόμενοι κάθε ευκαιρία που θα μας δοθεί για βελτίωση της θέσης μας από τις διεθνείς συγκυρίες, είτε επιστρέφουμε στη δραχμή σε ένα λιγότερο ασφυκτικό δημοσιονομικό περιβάλλον εν μέσω διεθνούς απομόνωσης αναλαμβάνοντας ταυτοχρόνως και τους κινδύνους και τις συνέπειες αυτής της πράξης.
Όσοι υπόσχονται άλλες επιλογές με διαδρομές λιγότερο δύσβατες συμπλέουν με τη μνημειώδη ατάκα «λεφτά υπάρχουν» αλλά τα έχουν οι δανειστές μας όπως αποδείχθηκε. Εφόσον επιλέξουμε την διαδρομή εντός του ευρώ θα πρέπει τάχιστα να προχωρήσουμε σε αναδόμηση της κοινωνίας κόβοντας, κομματικούς δεσμούς εξουσίας – δημόσιας διοίκησης, επαναπροσδιορίζοντας τις προτεραιότητες της κοινωνίας, και έννοιες όπως δημόσιο αγαθό, δικαιοσύνη, αξιοκρατία, πρόνοια που στο παρελθόν τόσο βάναυσα κακοποιήθηκαν και διαστρεβλώθηκαν. Δυστυχώς η εντύπωση που δίνεται είναι ότι η κοινωνία μας δεν μπορεί ακόμη να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδά της αποτελεσματικά και οι συνέπειες είναι περισσότερο από εμφανείς, από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, από τον τρόπο δημοκρατικής της έκφρασης, από την νοοτροπία που έχει αναπτύξει και την αντίδρασή της σε κάθε προσπάθεια ένταξης σε ένα οργανωμένο κοινωνικό σύνολο.