Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το μόνο που έκανε ήταν να κόβει μισθούς και συντάξεις...

Ηρθε το Μνημόνιο. Μας ζήτησαν να αυξήσουμε τα έσοδα, να μειώσουμε τις δαπάνες και να κάνουμε κάποιες μεταρρυθμίσεις, ορισμένες από τις οποίες οφείλαμε να τις είχαμε κάνει εδώ και 20 χρόνια. Και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το μόνο που έκανε ήταν να κόβει μισθούς και συντάξεις και να ξανακόβει μισθούς και συντάξεις και να ξανα-ξανακόβει μισθούς και συντάξεις άμεσα ή έμμεσα.

Το Μνημόνιο φταίει που δεν καταφέραμε να βελτιώσουμε τα φορολογικά έσοδα αλλά πάμε από το κακό στο χειρότερο; Το Μνημόνιο φταίει που οι συλλαμβανόμενοι μεγαλοοφειλέτες περνάνε μια βόλτα από τον εισαγγελέα και φεύγουν; Το Μνημόνιο φταίει που είμαστε ανίκανοι ν' ανοίξουμε τα ελεύθερα επαγγέλματα, να κλείσουμε επιτέλους τις εκατοντάδες άχρηστες δημόσιες υπηρεσίες, να προχωρήσουμε τις αποκρατικοποιήσεις; Το Μνημόνιο φταίει που δεν εννοούμε να διορθώσουμε κάποια έστω από τα στραβά μας;

Κι όμως το παραμύθι συνεχίζεται. Κι αυτοί που το διατηρούν -πολιτικοί και δημοσιογράφοι- ξέρουν καλά γιατί το κάνουν. Βολεύει. Μειώνει τις ευθύνες της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της για την κατάντια μας. Αρα και τις δικές τους. Και μπορεί να μειώνει ταυτόχρονα και τις ευθύνες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που δεν κατάφερε να κάνει τη δουλειά που είχε να κάνει, αλλά αυτό είναι το έλασσον. Το μείζον είναι το ίδιο το Μνημόνιο.

Κι αύριο ή μεθαύριο, αν και όταν έρθει η σειρά του Σαμαρά και δεν υπάρξουν οι επαναδιαπραγματεύσεις και τα άλλα συναφή, δεν θα φταίει αυτός που θα είναι ανίκανος να συμμαζέψει το κράτος. Θα φταίει πάντα το Μνημόνιο, και το ΠΑΣΟΚ που το υπέγραψε.

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

ΓΙΑΤΙ τη μισούμε; Γιατί ντρόπιασε τους ηγέτες μας και τους έχωσε κάτω από τα φουστάνια της.

ΓΙΑΤΙ τη μισούμε; Γιατί ντρόπιασε τους ηγέτες μας και τους έχωσε κάτω από τα φουστάνια της. Γιατί ανάγκασε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να υπογράψει «δήλωση μετανοίας» σαν να ήταν κρατούμενος στη Μακρόνησο. Γιατί, ανεμίζοντας το «λάσο» της 6ης δόσης, κατατρόμαξε ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα, από κορυφής μέχρις ονύχων.

...ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ με την άνευ όρων υπογραφή του θηριώδους Μνημονίου της 26ης Οκτωβρίου δένει τον ελληνικό λαό στο δίκρανο της οικονομικής δουλείας για πολλές δεκαετίες. Έτσι που η δόλια πατρίδα να θυσιάζει τα δανειακά της σε εξοφλήσεις τοκοχρεωλύσιων και, με ό,τι περισσεύει, να αγοράζει εφ’ όρου ζωής τα ψυγεία, τις «Μερσεντές» και τα ελαττωματικά υποβρύχια, με πρωταγωνιστές κάποιους... πουλημένους υπουργούς μας!

ΟΥΤΩΣ εχόντων, μεθαύριο τα... αφεντικά των Βρυξελλών θα μας κάνουν τη «μεγάλη χάρη» να... ξεκλειδώσουν την 6η δόση, οπότε και οι Νενέκοι των Αθηνών θα κορυβαντιούν ότι... έσωσαν την πατρίδα, γιατί τάχα, αν δεν έπαιρνε την 6η δόση, θα κατρακυλούσε στην πτώχευση, με δραχμούλες, αντί για ευρώ στο δισκάκι της ζητιανιάς!

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Εξαίρεση αποτελεί η Ελλάδα.

Εξαίρεση αποτελεί η Ελλάδα.
Οι υπεύθυνοι της κρίσης, όταν συνειδητοποίησαν ότι -εκτός από το λαό- βουλιάζουν και οι ίδιοι και όταν διαπίστωσαν ότι μια μονοκομματική κυβέρνηση δεν μπορεί να στραγγαλίσει μόνη της την κοινωνία, αναζήτησαν εναγωνίως συνενόχους.
Και τους βρήκαν, βεβαίως. Και το μόνο που τους έλειπε ήταν η κορυφή, ο πρώτος, ο οποίος θα έδινε κύρος στην αναξιοπιστία τους και την ψευδαίσθηση στο λαό ότι αρκεί ο ένας για να αποκαθάρει τους πολλούς.
Το εγχείρημα είναι αντίθετο και με τα ιστορικά δεδομένα και με τη διεθνή πρακτική.
Και εάν μεν το εγχείρημα αυτό το πλήρωναν οι «εταίροι» του κυβερνητικού σχήματος, λίγο το κακό. Το εγχείρημα, όμως, θα πληρωθεί από την παρούσα και την επομένη γενιά των Ελλήνων, θα πληρωθεί από γενιές αγέννητες της εποχής της λεηλασίας και θα πληρωθεί από την Ελλάδα.
Και είναι απολύτως σαφές ότι η ψήφος εμπιστοσύνης που έδωσε η νεκρή Βουλή στον κ. Λ. Παπαδήμο δεν ερμηνεύει και τη λαϊκή βούληση. Η οποία δεν εμπιστεύεται τους νεκρούς αντιπροσώπους της!

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Θα γράψω και θα υπογράψω άρθρο στην εφημερίδα μου...


Κι εκεί που με την καθοδήγηση του κ. Παπανδρέου πορευόμασταν προς τη γη της επαγγελίας και απλώς προβληματιζόμασταν αν θα τη βαφτίσουμε Νέα Σουηδία, Δανία του Νότου ή Φινλανδία της Μεσογείου και εξετάζαμε το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος για το όνομα, το πράμα δυσκόλεψε. Πες οι θάλασσες ανάποδες, πες οι καπεταναίοι σε λήθαργο διαρκείας, πες το πλήρωμα «τεμπέλικο», εκπληρώθηκε τελικά το ρηθέν υπό του προφήτου λέγοντος: «Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού, κι αλλού η ζωή μάς πάει». Κι αρχίσαμε αναγκαστικά το σκόντο στις ουτοπικές μας προσδοκίες. Αρχίσαμε δηλαδή να λέμε, πάλι διά στόματος Παπανδρέου, όχι τι ωραίο και θαυμαστό θα γίνουμε αλλά τι ταπεινό και δύσμοιρο δεν θα γίνουμε: «Δεν θα γίνουμε Ινδία...»

Και νά που αλλάζουμε ξανά ωκεανό και ήπειρο, αφού φημολογείται ότι «θα γίνουμε Κούβα». Κούβα των Βαλκανίων; Της Ευρώπης; Της Μεσογείου; Η μπίλια του ονόματος δεν λέει να κάτσει ούτε τούτη τη φορά. Τώρα πάντως ο πολιτικός γεωγράφος δεν είναι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, γνωστός και ως «υπέγραψα! υπέγραψα!». Δεν είναι καν ο αρχηγός της Ν.Δ., γνωστός και ως «δεν υπογράφω! δεν υπογράφω!». Ο κουβανολόγος είναι ο πολιτικά ασθενέστερος (αν θέλουμε το πιστεύουμε αυτό) της συγκυβερνώσας τρανδρίας, γνωστός και ως «θα γράψω και θα υπογράψω άρθρο στην εφημερίδα μου»: ο κ. Καρατζαφέρης.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Η Ελλάδα σίγουρα δεν θα καταστραφεί. Θα ζήσει. Και θα προκόψει...

Στο κάτω - κάτω, όλοι αυτοί που απειλούν με καταστροφή την Ελλάδα αν δεν πέσει η υπογραφή και του τελευταίου πολιτικού αρχηγού, δεν είναι «εταίροι». Είναι λύκοι, είναι ιθηρία, είναι κεφαλοκυνηγοί, είναι αδίστακτοι εκβιαστές που δεν χρειάζονται «εταίρους», αλλά ανθρωπάκια να ξεσκονίζουν τις μπότες τους.
Το πρώτο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η χώρα μας και η κοινωνία μας, οι οποίες σπρώχνονται στην ένδεια, στην υποτέλεια και στον εξευτελισμό, είναι μια φωνή και μια στάση αξιοπρέπειας: αξιοπρέπειας του λαού και αξιοπρέπειας του Ελληνα. Μια πνοή περηφάνειας και μια πνοή αυτοσεβασμού.
Και είναι το μόνο που ενοχλεί τους λύκους «εταίρους» και «συμμάχους», ένθεν κακείθεν του βόρειου Ατλαντικού. Διότι γνωρίζουν άριστα ότι η ελληνική αντίσταση δεν θα παραμείνει «ανάδελφη», αλλά θα γίνει πανευρωπαϊκή. Και φοβούνται για τα υπόφαια και φαιά σχέδιά τους εναντίον των λαών της Ευρώπης.
Καμιά, λοιπόν, υπογραφή υποταγής. Και η Ελλάδα σίγουρα δεν θα καταστραφεί. Θα ζήσει. Και θα προκόψει. Είτε μέσα είτε έξω από την ευρωζώνη. Σε τελευταία ανάλυση, μας έχουν περισσότερο ανάγκη από όσο τους έχουμε εμείς!

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Γιατί επιμένουν τόσο οι Ευρωπαίοι στην «ταπείνωσή» μας;

Πόσο κινδυνεύουν η οικονομία και η κοινωνία μας; Αν πιστεύουμε ότι τα 8 δισ. ευρώ της 6ης δόσης είναι απαραίτητα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις του επόμενου μήνα, αν πιστεύουμε ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από τη δεύτερη συμφωνία, αξίας 130 δισ. ευρώ, τότε πρέπει να ανησυχούμε για το σημερινό αδιέξοδο.

Αν, όμως, πιστεύουμε ότι δεν χρειαζόμαστε αυτά τα χρήματα, ότι θα τα καταφέρουμε μόνοι μας ενώ είμαστε αποκλεισμένοι από νέα δανεικά, αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε στάση πληρωμών, την έξοδο από το ευρώ και την έλλειψη εισαγωγών, τότε δεν υπάρχει λόγος να σκύψουμε το κεφάλι στους Ευρωπαίους. Τότε καλώς θα αποκαλούμε προσκυνημένους όσους ισχυρίζονται ότι το θέμα της υπογραφής είναι έλασσον μπροστά στην ανάγκη να κρατηθεί η χώρα στη ζωή.

Γιατί επιμένουν τόσο οι Ευρωπαίοι στην «ταπείνωσή» μας; Ισως επειδή για τους εταίρους μας δεν νοείται συμφωνία χωρίς υπογραφές. Αν αυτό αποτελεί πολιτισμικό διχασμό, εμείς θα υποφέρουμε από τις επιπτώσεις του, όχι αυτοί.

Αν πιστεύουμε ότι οι Ευρωπαίοι μπλοφάρουν, ότι τελικά θα δώσουν τα λεφτά χωρίς υπογραφές, τότε τους προσδίδουμε μεγαλύτερη φιλευσπλαχνία απ’ ό,τι είμαστε διατεθειμένοι να δείξουμε εμείς. Περιμένουμε από αυτούς να «ρίξουν τα μούτρα τους» για να ζήσει η ελληνική οικονομία. Σε αυτήν την περίπτωση, ποιοι θα έχουν σώσει την Ελλάδα: αυτοί που λύγισαν, που ενέδωσαν ή αυτοί που έβαλαν την υπερηφάνειά τους πάνω απ’ όλα;

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Γιατί ο Γ. Παπανδρέου κατέληξε ως ο πιο βραχύβιος και αποτυχημένος πρωθυπουργός...

Δεν είναι δύσκολο να υπολογίσει κανείς γιατί ο Γ. Παπανδρέου κατέληξε ως ο πιο βραχύβιος και αποτυχημένος πρωθυπουργός. Δήθεν μη παραιτούμενος αλλά αποχωρών με πρωτοφανή λαϊκή κατακραυγή. Η πολιτική του ακύρωσε όλα τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ. Από μαζικό κίνημα σε αρχηγικό κόμμα «αυλικών και κηπουρών», από παροχολογικό σοσιαλιστικό σε διακυβέρνησης λιτότητας, από περήφανο εθνικοπατριωτικό σε δυσφήμηση της χώρας στο εξωτερικό με διαρκείς υποχωρήσεις απέναντι στους ξένους εταίρους. Χωρίς στοιχειώδη αντίσταση και ικανότητα διαπραγμάτευσης.
Ουδέποτε Ελληνας πρωθυπουργός απαξιώθηκε, προσεβλήθη από ξένους ηγέτες όπως ο Γ. Παπανδρέου και στον τομέα αυτόν μια σύγκριση με τον Κώστα Καραμανλή (αλλά και τον Κ. Μητσοτάκη) είναι καταλυτική. Δεν συγκρίνεται καν.
* Ετσι είναι φυσικό όχι μόνο η αφάνεια των υπουργών της αυλικής του επιρροής, πλήρως αποτυχημένων είτε ανδρών είτε (κυρίως) γυναικών, αλλά και των «μεγάλων συνθημάτων» που σημάδεψαν την αρχηγία και πρωθυπουργία του, «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα», «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», «Ανοιχτή διακυβέρνηση», «Αντιεξουσιαστές στην εξουσία», «Δανία του Νότου».
Οσο νωρίτερα, ακόμα και εντός της εβδομάδας, ανοίξει τις διαδικασίες της διαδοχής του, τόσο καλύτερα. Για τον ίδιο και το ΠΑΣΟΚ.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Είναι καλύτερο να ρωτούν γιατί έφυγες παρά να εκφράζουν την απορία γιατί μένεις ακόμα...


Σε αυτήν λοιπόν την πλήρη αποτυχία της κυβέρνησης στο θέμα της φοροδιαφυγής θα πρέπει να αναζητήσει ο κ. Παπανδρέου την οργή του κόσμου απέναντι στο ΠΑΣΟΚ κι όχι στη στοχοποίησή του, όπως πιστεύει, από «διαπλεκόμενα συμφέροντα και ΜΜΕ» με αφορμή το δημοψήφισμα. Εντάξει, η απόφαση για δημοψήφισμα χωρίς την προηγούμενη αναλυτική ενημέρωση των Γαλλογερμανών είναι σαφές ότι ήταν η ατυχέστερη στιγμή της κυβέρνησηή του, που δεν μπόρεσε να προβλέψει - ακατανόητο γιατί - το τσουνάμι των διεθνών αντιδράσεων και τη πρωτοφανή ζημιά στην αξιοπιστία της χώρας που προκάλεσε.

Ο κ. Παπανδρέου, που εργάστηκε σκληρά και με ανιδιοτελή τρόπο τα δυο αυτά χρόνια για να σώσει την Ελλάδα από τη χρεοκοπία, δεν έχασε την εξουσία από το δημοψήφισμα. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Την έχασε επειδή στράφηκε επανειλημμένως κατά του μισθωτού και του συνταξιούχου (ακόμη και ο συντηρητικός υποψήφιος πρωθυπουργός της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι μιλάει για περικοπές παντού εκτός από τους συνταξιούχους), ενώ δεν μπόρεσε να μειώσει το κράτος και να χτυπήσει τους φοροφυγάδες.

Ομως η Ιστορία θα είναι ευνοϊκή για τον κ. Παπανδρέου - αρκεί να καταλάβει ότι πρέπει να γυρίσει σελίδα.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Η ίδια η δημοκρατία πρέπει σο­βαρά να ανησυχεί...

Τώρα έχουμε την παράδοση της εξουσίας – χωρίς εκλογές – σε μια κυβέρνηση που θα διαχειριστεί την υλοποίηση του σχεδίου ελεγχόμενης χρεοκοπίας της 26ης και 27ης Οκτω­βρίου, τη σύναψη του νέου δανείου που θα μεταβάλει το νομικό καθε­στώς του ελληνικού χρέους και θα δεσμεύσει με όρους καταστροφής τη χώρα για πολλά χρόνια και θα οριστι­κοποιήσει τη δήμευση της ελληνικής περιουσίας.

Το ότι ο... αστικός πολιτικός κόσμος θεώρησε ότι η συγκολλητική ουσία μι­ας τέτοιας μείζονος επιλογής πρέπει να είναι η Ακροδεξιά και όχι ο ελληνι­κός λαός, δείχνει ότι όχι μόνο η μετα­πολίτευση σάπισε και καταρρέει, αλλά και ότι η ίδια η δημοκρατία πρέπει σο­βαρά να ανησυχεί.

Από την άνοιξη του 2010 η χώρα ήδη κυβερνάται υπό καθεστώς «έκτα­κτης ανάγκης», με νόμους «έκτακτης ανάγκης», αφού ο μεγάλος... «δημο­κράτης» Παπανδρέου, που θυμήθη­κε στα στερνά τα δημοψηφίσματα, απαξίωσε τότε να ρωτήσει τον ελλη­νικό λαό θεωρώντας ότι η απάτη «λε­φτά υπάρχουν» τον νομιμοποιούσε να προχωρήσει στην πιο καταστροφική δέσμευση που θα μπορούσε να ανα­λάβει η Ελλάδα.

Η οικονομική και κοινωνική κα­ταστροφή της χώρας, η ανα­πόφευκτη πτώχευσή της και η υποδούλωση στους δανει­στές έγιναν με μια δανειακή σύμβαση που ούτε η Βουλή δεν γνωρίζει τι περιέχει και υπογράφτηκε από έναν υπουρ­γό (Παπακωνσταντίνου) ο οποί­ος ενδύθηκε αρμοδιότητες του Προέ­δρου της Δημοκρατίας, ενώ η επόμενη θα υπογραφτεί, και πάλι υπό συνθήκες «έκτακτης ανάγκης», από μη εκλεγμέ­νη κυβέρνηση!

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Η πολιτική είναι ο κατεξοχήν χώρος της λογικής...

Τι όμως θα μπορούσε να αναπτύξει επί του θέματος ένας οργισμένος Νεοέλληνας· γιατί δεν μπορεί παρά να είναι οργισμένος. Θυμός κι οργή διότι οι ταγοί μας δεν κατέβαλαν καμιά προσπάθεια να προστατεύσουν την αξιοπρέπεια του ελληνικού κράτους· του ελληνικού λαού, σε τελευταία ανάλυση. Γιατί; Και πώς;

Προσπάθεια μιας εξηγήσεως· μερικές σκέψεις: Η πολιτική είναι ο κατεξοχήν χώρος της λογικής, του ορθολογισμού. Τι θα υπεδείκνυε η λογική, αν είχαν κουκούτσι μυαλό οι σχεδιαστές της «στρατηγικής» των δύο μεγάλων κομμάτων (εξουσίας, όπως συνηθίζεται να χαρακτηρίζονται). Πρώτο και κύριο: Να μην έχουν (προσωρινώς) άμεση σχέση με τη διακυβέρνηση της χώρας. Το μεν ΠΑΣΟΚ να απεκδυθεί ευσχήμως του έργου και της ευθύνης της διακυβερνήσεως. Η δε Νέα Δημοκρατία να αποφύγει με κάθε τρόπο να το αναλάβει αυτή· να αποτάσσεται τις εκλογές όπως τον Σατανά.

Η συλλογιστική είναι απλούστατη. Οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες της χώρας είναι δραματικά δύσκολες. Επιβάλλεται εκ των πραγμάτων (έστω κι αν εκφράζεται από την κ. Μέρκελ, το ΔΝΤ και άλλες δαιμοοποιημένες δυνάμεις) η λήψη και εφαρμογή πολύ αυστηρών και, κατά συνέπειαν, άκρως αντιδημοτικών μέτρων (λιτότητα, απολύσεις κ.ο.κ.). Που σημαίνει βαρύτατο πολιτικό κόστος. Σημαίνει δραματική πολιτική φθορά και αποδυνάμωση (Ορα και ΠΑΣΟΚ 2009-2011).

Φυσική απορία: Τότε πώς θα κυβερνηθεί η χώρα; Δεν χρειάζεται, είμαι βέβαιος, πολλή σοφία για να σχεδιαστεί μία εναλλακτική πρόταση. Μια ισομερής π.χ. κατανομή του πολιτικού κόστους. Ενός σημαντικά ελαφρύτερου κόστους διότι το μεγαλύτερο βάρος θα το σηκώνει μια, υποστηριζόμενη από τη μεγάλη πλειοψηφία της Βουλής, κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης· πες την όπως θέλεις. Μία κυβέρνηση με βασικό της χαρακτηριστικό ότι θα κυβερνάει. Στιβαρά και με σοβαρότητα επί όσον χρόνο χρειάζεται για να μπει η χώρα σε τροχιά ομαλότητας. Ας ελπίσουμε πως η κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου θα αποκτήσει καθ’ οδόν αυτά τα χαρακτηριστικά. Σήμερα η πολυάριθμη σύνθεσή της και η υπερχειλίζουσα ασημαντότητα αρκετών μελών της απογοητεύουν· κατάλοιπα της κομματικής φαυλότητας.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Ξημερώνει αύριο μια μεγάλη γιορτή...

Ξημερώνει αύριο μια μεγάλη γιορτή. Εθνική γιορτή, παρ' ότι δεν την αναφέρουν με αυτό τον χαρακτηρισμό τα ημερολόγια. Είναι η 17η Νοέμβρη. Η επέτειος του μεγάλου ξεσηκωμού της νεολαίας το '73, στη «φωτιά» της δικτατορίας. Ομορφα που το λέει ο Λειβαδίτης, σε μουσική του Μίκη! «Τα νεαρά ζευγάρια σαν αστέρια/σ' ομορφαίνουν μαύρη πολιτεία/Για μια στιγμή κρατιούνται από τα χέρια/σκοτώνονται στην άλλη τη γωνία/Στο δρόμο περπατούνε αγκαλιασμένα/κρυφομιλούνε σε κάποιο καφενείο/κι όλοι οι νεκροί είναι πάλι αναστημένοι/σαν γονατίζουν στο Πολυτεχνείο/Παιδιά και τον αντέξανε τον δύσκολο καιρό/Δεν έχει ο έρωτας αρχή κι ο κόσμος τελειωμό».

Δύσκολος ο καιρός και τώρα, σε περίοδο δημοκρατίας. Θα πρέπει να τον αντέξουμε και πάλι. Οι νέοι πρωτίστως, τα νεαρά ζευγάρια, που ψάχνουν για δουλειά και δεν βρίσκουν, που ψάχνουν για όνειρα και τα βλέπουν να χάνονται μακριά. Κανείς δεν περίμενε πως θα 'ρθουν έτσι τα πράγματα. Γύρισε ο ήλιος ανάποδα, όμως. Και οι ξένοι που μας δανείζουνε όλο και σφίγγουν τη θηλιά γύρο από τον λαιμό μας, όλο και περισσότερα μάς ζητάνε, για να θησαυρίζουν εκείνοι

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Και όμως, το κόμμα που διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, δείχνει αδύναμο...

Καμία, λογική, εξήγηση δεν μπορεί να βρεθεί στο ενδεχόμενο παραμονής του Γιώργου Παπανδρέου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, τι προτίθεται να κάνει το συγκεκριμένο κόμμα στις προσεχείς εκλογές; Να προτείνει στους ψηφοφόρους να εμπιστευθούν εκ νέου τον κ. Παπανδρέου σε μια νέα πρωθυπουργική θητεία; Το ενδεχόμενο φαντάζει εξωπραγματικό. Η ίδια η πρόταση είναι απλώς απερίγραπτα επικίνδυνη. Και όμως, το κόμμα που διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, δείχνει αδύναμο να προσαρμοστεί στις εξελίξεις.

Η Ιστορία, όταν μάλιστα οι εξελίξεις επιταχύνονται, δρα ως οδοστρωτήρας σε κάθε πολιτικό σχέδιο, ιδιαίτερα όταν αυτό στηρίζεται, σχεδόν αποκλειστικά, σε προσωπικές τακτικές. Το σχέδιο Παπανδρέου κατάρρευσε όταν έκανε το μοιραίο, ευτυχώς τελευταίο, λάθος. Ηταν ο τελευταίος του εκβιασμός. Απέτυχε, και τώρα βρέθηκε να εκβιάζεται ο ίδιος από τις εξελίξεις. Αφού όμως αποτελεί παραληρηματική υπόθεση η παραμονή Παπανδρέου στην προεδρία ΠΑΣΟΚ, κάποιος πρέπει να αναλάβει την καθοδήγηση του συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού προς τις εκλογές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΠΑΣΟΚ είναι θύμα της καμπάνιας που υποδαύλισε εναντίον της κυβέρνησης Καραμανλή. Η τακτική της ομάδας Παπανδρέου ήταν ανεγκέφαλη, ανιστόρητη και δεν συγκρατήθηκε από κάποιον ελάχιστο ηθικό περιορισμό. Ποια είναι, τώρα, η «χειρότερη μεταπολεμική κυβέρνηση», όπως με επιμονή ρωτούσε ο κ. Παπανδρέου πριν αναλάβει;

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

ΑΧ ΠΩΣ αλλάζουν οι καιροί!

ΑΧ ΠΩΣ αλλάζουν οι καιροί! Πέρσι τέτοιο καιρό στον Μαραθώνιο των Αθηνών είχαμε στραβωθεί με τα «κολλητά» του Γιώργου Παπανδρέου και διάφοροι έψαχναν να βρουν με ποια σειρά τερμάτισαν ο Δρούτσας και η Τίνα Μπιρμπίλη. Ηταν και πιο καλός ο καιρός. Η ευρωπαϊκή μουντάδα και το παγερό ψιλόβροχο ταιριάζουν στο πρώτο Σαββατοκύριακο της κυβέρνησης Παπαδήμου. Ο νέος Πρωθυπουργός προσπαθεί να επαναφέρει τη χώρα στην προτεσταντική γραμμή που την είχε αφήσει ο Κώστας Σημίτης. Είναι γνωστό τι έγινε μετά: με τους γόνους, γαλάζιους ή πράσινους, στο τιμόνι, το σκάφος εξώκειλε και πάει για τα βράχια.

ΤΟ ΠΙΟ σημαντικό μέγεθος στη Βουλή είναι ο χρόνος. Και η δυσάρεστη διαπίστωση στην περίπτωση Παπαδήμου είναι ότι ήρθε αργά. Δεν φταίει αυτός. Φταίει ο δικομματισμός. Πριν ασχοληθούμε με το εσωτερικό, θα πρέπει να πούμε ότι δυστυχώς το ίδιο ισχύει και στο εξωτερικό.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Το πολιτικό σύστημα θα καταφέρει να τελειώσει αυτό που άρχισε την περασμένη Πέμπτη...

Με την ορκωμοσία της κυβέρνησης Παπαδήμου άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην πολιτική μας ιστορία. Είναι η πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά που προκύπτει μια κυβέρνηση συνεργασίας τριών μάλιστα κομμάτων που σπάει, έστω και χωρίς εκλογές, το ταμπού της αυτοδυναμίας που αποτελεί την κύρια και μάλλον μοναδική επιδίωξη των κομμάτων εξουσίας. Βέβαια, η μετάβαση σε ένα νέο πολιτικό σύστημα δεν θα είναι εύκολη. Ωστόσο η εξέγερση βουλευτών τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ αλλά και η πλατιά αποδοχή του νέου κυβερνητικού σχήματος από την κοινή γνώμη το τελευταίο διάστημα απέδειξαν την απαίτηση της κοινωνίας για τη δημιουργία νέων συλλογικών φορέων έκφρασης και νομιμοποίησης. Ισως το ερώτημα δεν είναι πλέον αν αντέχουν οι πολίτες τις κυβερνήσεις συνεργασίας αλλά αν το πολιτικό σύστημα θα καταφέρει να τελειώσει αυτό που άρχισε την περασμένη Πέμπτη.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Μωραίνει Κύριος,ούς βούλεται 'απολέσαι...


Κωμική ήταν η παρουσίαση της νέας ηγεσίας του υπουργείου Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας χάρη στην παρουσία του νέου υφυπουργού Άδωνη Γεωργιάδη. Ο βουλευτής του ΛΑΟΣ, στον οποίο ανατέθηκε το νευραλγικό χαρτοφυλάκιο της Ναυτιλίας, (αποδεικνύοντας ότι οι πολιτικοί αρχηγοί κάνουν πλάκα στους εφοπλιστές) παραλαμβάνοντας τα καθήκοντα του δήλωσε : «θέλω να πω ότι είμαι εξαιρετικά συγκινημένος που βρίσκομαι εδώ, θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό να ανταποκριθώ τόσο στην εμπιστοσύνη του κ. Πρωθυπουργού του κ. Παπαδήμου, όσο και του Προέδρου του Λαϊκού Ορθοδόξου Συναγερμού του Γιώργου Καρατζαφέρη, χωρίς τον οποίο δεν θα ήμουν εδώ». Πράκτορας μου, που παρευρέθηκε στην σεμνή τελετή, νόμιζε πως προς στιγμή μεταφέρθηκε σε reality με ταλέντα στη μαγειρική.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Η άρνηση του κ. Αντ. Σαμαρά ...

Η άρνηση του κ. Αντ. Σαμαρά να δώσει και γραπτά τις δεσμεύσεις που ανέλαβε είναι απάντηση σε όλες αυτές τις τερατογενέσεις του Ευρωπαϊκού Μορφώματος. Είναι απάντηση στη λαβωμένη δημοκρατία (των διορισμένων). Είναι απάντηση στο Βερολίνο και στο Παρίσι, που καταστρατηγούν τα ευρωπαϊκά θεσμοθετημένα όργανα. Είναι απάντηση στην πλεονεξία των ισχυρών έναντι των αδυνάτων. Είναι απάντηση στην κουτσή ΟΝΕ που μοιράζει ανισομερώς την ανάπτυξη. Είναι απάντηση σε όσους θυσίασαν την πολιτική και τη δημοκρατία στον βωμό των… Αγορών…
Και οφείλει, κατά τη στήλη, να παραμείνει σταθερός σε αυτή τη θέση του. Ας ψάξει να βρει τρόπους να υπερκεράσει την ταπεινωτική αξίωση των Ευρωπαίων. Διότι, αν υπαναχωρήσει, πολύ σύντομα η Ευρωπαϊκή Πλουτοκρατία και Γραφειοκρατία και οι πολιτικοί εκπρόσωποί της θα ζητούν από την Αθήνα:
* Πότε νέους και νέες μας, προκειμένου να ταΐζουν τους Μινωταύρους τους – όπως στον μύθο!
* Πότε μετατόπιση των συνόρων μας, χερσαίων και θαλασσίων, από Βορρά και Ανατολή!
* Πότε την καθιέρωση του λατινικού αλφαβήτου, με κατάργηση του ελληνικού, ύστερα από 30 αιώνες!
* Πότε αντικατάσταση του Ορθόδοξου Δόγματος με το Καθολικό ή Προτεσταντικό!
* Πότε την πώληση των Κυκλάδων ή της Κρήτης για εξόφληση δανεικών κ.λπ. κ.λπ.
Ούτε χιλιοστό πίσω, κ. Σαμαρά. Και ας πτωχεύσουμε. Και ας πονέσουμε. Και ας κόψουν τον λαιμό τους!

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

ΤΑ ΟΣΑ ΖΟΥΜΕ αυτές τις μέρες ...

ΤΑ ΟΣΑ ΖΟΥΜΕ αυτές τις μέρες συνθέτουν ασφαλώς ένα έργο πολιτικού σουρεαλισμού, στο οποίο μόνο το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου θα μπορούσαν να είναι πρωταγωνιστές. Το ΠΑΣΟΚ με το πρωτόγονο ένστικτο κομματικής αυτοσυντήρησης και ο Γιώργος με τις απίθανες καινοτομίες που προσφέρουν γέλιο και κλάμα ταυτόχρονα, για το διασυρμό του ύπατου κυβερνητικού αξιώματος.

ΕΞΙΣΟΥ ΑΠΙΘΑΝΗ με τις ιδιόρρυθμες πολιτικές πρωτοβουλίες του ηγεμόνος είναι και η ασυλία, την οποία εξακολουθεί να απολαμβάνει από το κόμμα του, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και το επιχειρηματικό κατεστημένο της χώρας. Και όχι, ευτυχώς, από την κοινωνία, η οποία έχει προ καιρού ξεσηκωθεί με μοναδικό αίτημα την απαλλαγή από τη μνημονιακή κυβέρνηση και την ομηρία της διεθνούς κερδοσκοπίας.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ότι, υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, τα πρόσφατα καραγκιοζιλίκια του Γ. Παπανδρέου ΈΧΟΥΝ οδηγήσει στην άμεση απομάκρυνσή του. Γιατί είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού που εν ενεργεία πρωθυπουργός, με διακριτή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, παραδίδει, τα κλειδιά του γραφείου του, υποβάλλοντας την παραίτησή του...

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Ο κ. Παπανδρέου παρέμεινε προσκολλημένος στο κατεστημένο του παλαιοπασοκισμού...

Η οικονομία έριξε τον Παπανδρέου. Επειδή, από την πρώτη του απόφαση οικονομικής πολιτικής μέχρις ότου λανσάρει την ιδέα του δημοψηφίσματος, δεν ιεράρχησε ορθολογικά τις οικονομικές προτεραιότητες, ο κ. Παπανδρέου ηττήθηκε στο πιο κρίσιμο μέτωπο για κάθε κυβέρνηση, παντού στον κόσμο. Ακόμη και όταν τα πράγματα μάς έφεραν στο Μνημόνιο, όταν προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τις συνέπειες της ανοιχτής πτώχευσης, ο κ. Παπανδρέου παρέμεινε προσκολλημένος στο κατεστημένο του παλαιοπασοκισμού.

Ο πραγματικός κόσμος, κυρίως των μισθωτών και, δευτερευόντως των συνταξιούχων, που πληρώνουν τους φόρους και την ανεργία, δεν μπορούσαν να ανεχθούν άλλο την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Ο κίνδυνος ήταν υπέρογκος. Αντιθέτως με όσα λένε οι φίλοι του, ο Γιώργος Παπανδρέου προστάτευσε τους τοποτηρητές και τις προσόδους του κομματικού και κλεπτοκρατικού συστήματος. Αυτό ακριβώς που, εκ των υστέρων, κατηγορεί ο κ. Παπανδρέου ότι «τον έφαγε μπαμπέσικα!». Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι θελκτικές, αλλά ολίγος ρεαλισμός, δεν βλάπτει καθόλου.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Δεν πέτυχα τίποτε στη ζωή μου. Είμαι ασήμαντος.


‘Αργήσαμε πολύ να αντιληφθούμε ότι ο Παπανδρέου επιζητούσε να θάψει την αποτυχία του κάτω από τις στάχτες ολόκληρης της Ελλάδας…

Σ’ αυτό το κλίμα, καθίσταται αδύνατη η συναίνεση…

Είναι εδώ και καιρό εξόφθαλμο ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν μπορεί πια να κυβερνήσει. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι πολίτες δεν την εμπιστεύονται. Για την ακρίβεια, στρέφονται ολοένα και περισσότερο εναντίον της. Σ’ αυτό το κλίμα, καθίσταται αδύνατη η αποκατάσταση του κλίματος στοιχειώδους πολιτικής εμπιστοσύνης του λαού προς την πολιτική εξουσία. Χωρίς πολιτική εμπιστοσύνη, όμως, κανένα πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης και ανάταξης της οικονομίας δεν θα επιτύχει.

Τα πρωτοφανή επεισόδια στην εθνική επέτειο κατέδειξαν ότι η θερμοκρασία στην κοινωνία έχει ανεβεί επικίνδυνα. Η κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι κάτι έπρεπε να κάνει για να εκτονώσει το εκρηκτικό κλίμα. Τουλάχιστον από τον περασμένο Μάιο - Ιούνιο, ερωτοτροπούσε με την ιδέα να προκηρύξει ένα δημοψήφισμα που θα μπορούσε να κερδίσει. Η αρχική ιδέα ήταν να αφορά τη μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος. Ο Παπανδρέου θεωρούσε ότι από ένα λαϊκό «ναι», η κυβέρνησή του θα μπορούσε να αντλήσει πολιτική νομιμοποίηση.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Δε τον θέλουν στο χωριό, αυτός ρωτά που είναι του παπά το σπίτι…


Σε μια καλοστημένη θεατρική παράσταση που έκανε το εσωκομματικό ακροατήριο να αποθεώσει τον πρωταγωνιστή που μέχρι πριν από λίγες ώρες χλεύαζε και περιφρονούσε, ο Γ. Παπανδρέου, κλείνοντας την τριήμερη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, έριξε το πυροτέχνημα της σημερινής του συνάντησης με τον Κάρολο Παπούλια. «Θα συναντηθώ αύριο (σ.σ. σήμερα) με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προκειμένου να γίνουν διαβουλεύσεις με όλα τα κόμματα για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης ευρύτατης συνεργασίας και τον καθορισμό κοινών στόχων, χρονοδιαγράμματος, προσώπων, ακόμη και για τον επικεφαλής αυτής της κυβέρνησης», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Αν και χρησιμοποίησε τις φράσεις «δεν παίζω παιχνίδια», «σας μιλάω με ειλικρίνεια», «το τελευταίο που με νοιάζει είναι η καρέκλα» και «δεν με ενδιαφέρει εάν θα επανεκλεγώ», λίγο αργότερα αποκάλυψε τις πραγματικές του προθέσεις λέγοντας: «Έτσι θέλω να προχωρήσω τα επόμενα βήματα»…

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Ο κ. Παπανδρέου αδυνατεί να κατανοήσει ότι υπάρχει ζωή εκτός εξουσίας...

Πράγματι, ίσως ο κ. Παπανδρέου να μην κατανοεί τίποτε απ’ όσα καταλαβαίνουν οι Ελληνες πολίτες: πώς καταλαβαίνουν τους υλικούς και ψυχικούς όρους της κρίσης, πώς αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους με όρους ιστορικής συνέχειας, πώς βιώνουν τον τόπο, τη γλώσσα, την παράδοση, τη συμβολική κληρονομιά, πώς αντιλαμβάνονται το ήθος και το έθος - αυτά μάλιστα με την αριστοτελική έννοια. Κατά τούτο είναι ερμηνεύσιμη η εμμονή του σε μια γλώσσα μεταμοντέρνου σχετικισμού, που πολλά λέγει και ουδέν σημαίνει, η εμμονή του σε φόρμες χωρίς περιεχόμενο, και, κυρίως, η εμμονική του προσήλωση σε μια διακυβέρνηση απευθυνόμενη στην οικουμένη και ποτέ στη χώρα του.

Αυτό που προξενεί, όμως, την πιο αλγεινή εντύπωση, στην παρούσα ιστορική στιγμή, την ιδιαιτέρως δραματική, είναι η νοσηρή εξουσιομανία και ο αμοραλισμός που εκπέμπει η πολιτική πράξη του πρωθυπουργού. Καμώνεται πως αγνοεί ό, τι ο ίδιος έχει προκαλέσει, μεταβιβάζει ανέμελα την ιστορική του ευθύνη στον λαό όταν και όπως το θυμάται, σαν να αγνοεί ή και να προσπερνά συνειδητά τον πυρήνα του δημοκρατικού βίου: την αυτοκριτική, τη σύνθεση, την εναλλαγή, την υποχώρηση, την αποχώρηση. Αυτό το τελευταίο κυρίως: ως προρφυρόγεννητος, ο κ. Παπανδρέου αδυνατεί να κατανοήσει ότι υπάρχει ζωή εκτός εξουσίας.

Ο κ. Παπανδρέου, και μαζί του το όλον ΠΑΣΟΚ, φθαρμένοι ανεπανόρθωτα από τη μακρά παραμονή στην εξουσία, θεωρούν ότι Ελλάδα είναι οι ίδιοι. Εχασαν όχι μόνο το αριστοτελικό ήθος και το έθος, αλλά και κάθε επαφή με τη δεινή πραγματικότητα. Η πραγματικότητα θα τους επισκεφθεί τιμωρητική σύντομα, αλλά δυστυχώς αυτή η τιμωρία ελάχιστα θα ανακουφίσει τις οδύνες των πολιτών.

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Η διέλευσή του από την πολιτική σκηνή της Ελλάδος θα είναι μοιραία...


Τα πολιτικά κόμματα επισημαίνουν ότι διέξοδος είναι η προκήρυξη εκλογών, αναγνωρίζοντας στον «ελληνικό λαό» ωριμότητα να εκλέξει νέα κυβέρνηση, αλλά όχι να αποφανθεί διά δημοψηφίσματος περί του ευρωπαϊκού μέλλοντος της χώρας. Απλώς υποτιμούν την κρίση των Ελλήνων, που δεν αμφισβητούν το ευρώ αλλά την κυβέρνηση.

Δεν υπάρχει σώφρων πολίτης, που να μη θεωρεί ότι η παραμονή στην εξουσία του κ. Παπανδρέου και της κυβερνήσεώς του είναι ολέθρια για τη χώρα. Ως εκ τούτου, ο μόνος κίνδυνος είναι ότι ο κ. Παπανδρέου μπορεί να κερδίσει την «μπλόφα». Ηδη οι ισχυρότεροι ηγέτες της Δύσεως του αναγνώρισαν το δικαίωμα να προσφύγει σε δημοψήφισμα - και δεν ήταν δυνατόν να συμβεί το αντίθετο. Είναι επίσης βέβαιο ότι ο κ. Παπανδρέου θα εξακολουθήσει να καταγγέλλει ότι τραπεζίτες και δημοσιογραφικά συγκροτήματα μεθοδεύουν την ανατροπή του για ίδια συμφέροντα. Θα επαναλάβει τα σενάρια «αποστασίας» του 1965, με διεθνείς δυνάμεις και εγχώριους «συνεργάτες» τους. Θα κινηθεί στα άκρα και γαία πυρί μιχθήτω, όπως συνέβη με τον πατέρα του Ανδρέα και τον παππού του Γεώργιο Παπανδρέου. Η διέλευσή του από την πολιτική σκηνή της Ελλάδος θα είναι μοιραία, ούτως ή άλλως.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Οδηγεί μια ολόκληρη χώρα στην καταστροφή...


Ομως, ο κ. Παπανδρέου είναι αυτός που οδήγησε την χώρα στα νύχια των δανειστών και δεν είναι δύσκολο να επικαλεστεί κάποιος δεκάδες λάθη που έγιναν αυτά τα δυο χρόνια.

Αντικειμενικό επίσης είναι πως η κυβέρνηση συνολικά απέτυχε να εφαρμόσει τα προγράμματα στα οποία συμφωνούσε με τους δανειστές, με αποτέλεσμα να έρχονται νέα, πιο επώδυνα μέτρα τα οποία δεν έχουν τέλος. Αυτή την πραγματικότητα αρνείται να παραδεχτεί ο πρωθυπουργός με αποτέλεσμα να έχει απέναντί του πολλά στελέχη του κόμματός του, ολόκληρη την αντιπολίτευση και ένα θεαματικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Οι αντοχές της κυβέρνησης έχουν εξαντληθεί, τα περιθώρια έχουν στενέψει δραματικά, οι βουλευτές της φυλλορροούν.

Η μοναδική έντιμη πολιτικά λύση θα ήταν να οδηγούσε τη χώρα σε σύντομο χρόνο σε πρόωρες εκλογές ή έστω να παραχωρούσε την πρωθυπουργική καρέκλα για μια κυβέρνηση συνεργασίας.

Δεν το έκανε, αλλά προτίμησε να μείνει γαντζωμένος στην εξουσία και με τις αλλοπρόσαλλες πρωτοβουλίες του -όπως το δημοψήφισμα- να οδηγεί μια ολόκληρη χώρα στην καταστροφή...

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Κοινωνικές διαμαρτυρίες, η κυβέρνηση θα όφειλε ίσως να παραιτηθεί...

Σήμερα στην Ελλάδα δεν δοκιμάζεται μόνο η αντοχή της κοινωνίας απέναντι στην εσωτερική οικονομική υποτίμηση, αλλά και της δημοκρατίας μπροστά στην αποξένωση του κυβερνώντος κόμματος από τους ψηφοφόρους του. Στα κοινοβουλευτικά συστήματα η νομιμοποίηση της κυβέρνησης αντλείται μέσω της περιοδικής διεξαγωγής γενικών εκλογών και της έκφρασης εμπιστοσύνης της Βουλής προς αυτήν. Αυτή η εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έχει αρθεί. Ωστόσο, σύμφωνα με τις σύγχρονες θεωρίες περί "διαρκούς δημοκρατίας", που θέτουν ως συμπληρωματικά κριτήρια δημοκρατικής νομιμοποίησης τις δημοσκοπήσεις, τα ΜΜΕ, τον δικαστικό έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων και τις κοινωνικές διαμαρτυρίες, η κυβέρνηση θα όφειλε ίσως να παραιτηθεί. Ακόμη και αν οι έκτακτες συνθήκες που αντιμετωπίζει η χώρα δεν επιτρέπουν την άμεση προσφυγή στις κάλπες, η κυβέρνηση οφείλει να θέσει ένα σαφές χρονοδιάγραμμα κυβερνητικής δράσης, η ολοκλήρωση του οποίου να συμπίπτει με την προκήρυξη εκλογών μέσα στους επόμενους μήνες.