Το σχέδιο νόμου για το Ασφαλιστικό μάλλον διέρρηξε οριστικά τις κοινωνικές συμμαχίες που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας και τον έφεραν στην κυβέρνηση. Φαίνεται μάλιστα ότι είναι η θρυαλλίδα όλων εκείνων των ιδεολογημάτων και των ανορθολογικών λόγων για επιστροφή στον απολεσθέντα παράδεισο της προ κρίσης εποχής. Στις απεργίες και στις διαδηλώσεις εναντίον αυτού του νόμου συμμετέχουν και διαδηλώνουν πολλά και διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, από τους εργαζομένους του δημόσιου τομέα μέχρι τις μεσαίες «επιστημονικές» κατηγορίες και τους αγρότες.
Στην αναταραχή του Ασφαλιστικού ήρθαν τις τελευταίες μέρες να προστεθούν με έντονο τρόπο και οι κατά τόπους αντιδράσεις για την επιβεβλημένη δημιουργία hotspots για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Και στις δύο περιπτώσεις, στο Ασφαλιστικό κυρίως από τους αγρότες, στο Προσφυγικό από μερίδα κατοίκων, εκείνο που ξαφνιάζει είναι η βιαιότητα των αντιδράσεων. Αγρότες και διαμαρτυρόμενοι κάτοικοι εισβάλλουν στα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος, στελέχη του προπηλακίζονται, βουλευτές και υπουργοί λοιδορούνται. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει χάσει τον έλεγχο των πραγμάτων και τείνει να απονομιμοποιηθεί, ζει την αντιπολιτευτική αντιμνημονιακή του περίοδο από την ανάποδη. Από την Κερατέα μέχρι τις παρελάσεις δικαιολογούσε και νομιμοποιούσε παρόμοιες πρακτικές και μάλιστα εξέφερε έναν ιδιαίτερο εμπρηστικό και βίαιο λόγο εναντίον των τότε κυβερνώντων αλλά και όσων είχαν άλλη άποψη για την κρίση. Τώρα υφίσταται τα ίδια στον υπερθετικό βαθμό. Oμως κανένας νουνεχής άνθρωπος δεν επιχαίρει γι’ αυτό. Η κατάσταση του γενικευμένου κοινωνικού χάους που φαίνεται να επικρατεί είναι άκρως επιζήμια για τους πολίτες και τη χώρα.
Το ζήτημα τώρα δεν είναι η δικαίωση των πολιτικών και των ορθών τότε απόψεων. Τώρα πρέπει η οργή που ξεχειλίζει και η βία που εμφαντικά επανεμφανίζεται να τερματιστούν και να μετατραπούν σε πολιτική πράξη και στάση. Στην προσπάθεια αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και πάλι αντίπαλος γιατί, όπως δείχνουν τα πράγματα, και τώρα ακόμα συνεχίζει την αλλοπρόσαλλη πολιτική του, επαναλαμβάνει τα περί σκληρής πολιτικής διαπραγμάτευσης και εξακολουθεί να λέει ψεύδη στον ελληνικό λαό και να καταφεύγει σε συνωμοσιολογίες για τις εναντίον του κινητοποιήσεις. Τώρα, όσο επιτρέπουν οι καιροί και οι συνθήκες, πρέπει οι δυνάμεις που επαγγέλλονται μια άλλη μεταρρυθμιστική πολιτική, στo πλαίσιo πάντα μιας δημοκρατικής σοσιαλιστικής οπτικής, να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Eχουν το ηθικό πλεονέκτημα ότι στο πρόσφατο παρελθόν είπαν την αλήθεια στον ελληνικό λαό για την κρίση και τις αιτίες της. Να παραμερίσουν, λοιπόν, τις όποιες διαφορές, ακόμα και τις προσωπικές, να ενοποιηθούν και να ισχυροποιηθούν πολιτικά και να αποπειραθούν να συγκροτήσουν μια στρατηγική εξόδου από το διαφαινόμενο επερχόμενο κοινωνικό χάος.
