Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Με τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.


Με τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Ο Αλέξης Τσίπρας, από ό,τι φάνηκε στις μετεκλογικές παρεμβάσεις του, μάλλον φιλοδοξεί να είναι αρχηγός όλων των «περήφανων», ένα πολιτικό τόξο που ξεκινάει από το βαριά τραυματισμένο ΚΚΕ και φθάνει στον «είμαστε Έλληνες» Καμμένο. (Οι «αντισυστημικές» κουταμάρες της Χρυσής Αυγής ανήκουν σ' άλλους, ψυχιατρικής αρμοδιότητας, χώρους). Είναι μια επιλογή που μαζεύει σίγουρα και πολλά ψηφαλάκια, αλλά αφήνει μια μοιραία αίσθηση ανευθυνότητας προς το διεθνές περιβάλλον και δείχνει να κολακεύει το θυμικό, ενός, έτσι κι αλλιώς, συντριμμένου κόσμου. Αυτά τα γραμμάτια εξοφλούνται, όταν έρθει η ώρα, με δυσβάστακτους όρους κι είναι γνωστό πως η διάψευση των υποσχέσεων τιμωρεί και τα, πρόσφατα, παραδείγματα του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου είναι διδακτικά. Η ΔΗΜΑΡ έχει ήδη μπει στο στάδιο της δοκιμασίας. Οι συνθήκες της συγκυβέρνησης δεν είναι ιδανικές, όλα συμβαίνουν με εκρηκτικές ταχύτητες και οι αγκυλώσεις του «ποιος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα» είναι υπαρκτές. Πολύ περισσότερο, όταν απέναντι στέκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, κανονικά και με τον νόμο υποταγμένος στην παλιά παράδοση της εγχώριας πολιτικής σκηνής, που διδάσκει πως ο συντομότερος δρόμος προς την εξουσία είναι η πλειοδοσία στην αδιαλλαξία. Οι προλαλήσαντες του κ. Τσίπρα, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου έχουν αφήσει βαθιά ίχνη, με την «ανασύσταση» του κράτους ο πρώτος και τα «λεφτά υπάρχουν» ο δεύτερος.