Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Το «θέαμα χωρίς άρτο» φέρνει κατάθλιψη και πόνο στο στομάχι.

Τα μπάνια του λαού έχουν αρχίσει, το καλοκαίρι μπήκε για τα καλά, αλλά επτά στους δέκα Νεοέλληνες δεν θα πάνε διακοπές, αφού βρίσκονται σε παρατεταμένες διακοπές λόγω ανεργίας. Το «θέαμα χωρίς άρτο» φέρνει κατάθλιψη και πόνο στο στομάχι. Η κρίση που περνάμε είναι πολύπλευρη και πολυπλόκαμη, δεν μπορεί να κουκουλωθεί, από τους συγκυβερνώντες, συνυπεύθυνους που οδήγησαν την πατρίδα μας, δηλαδή εμάς, στο όνομα της «σωτηρίας» στο έσχατο σημείο της ανέχειας. Δεν είναι μόνο οι άνεργοι, δεν είναι οι νέοι που έφυγαν και φεύγουν στο εξωτερικό, δεν είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι που τρέμει η ψυχή τους για την επαύριο, που κατεπειγόντως στα θερινά τμήματα της Βουλής, σχεδόν εν κρυπτώ, καθορίζεται διά νόμων η ζωή τους, αλλά και διά του νομοσχεδίου για το χωροταξικό - πολεοδομικό καταστρέφεται ή θα καταστραφεί ό,τι έχει απομείνει από το περιβάλλον και την ομορφιά της πατρίδας μας.
Εχουμε δει να βρίσκονται, εν πολλοίς, στο απυρόβλητο αυτοί οι έχοντες και κατέχοντες και να κερδοσκοπούν εκμεταλλευόμενοι την κρίση την οικονομική, που την πληρώνει ακριβά η πλειονότητα του ελληνικού λαού. Οι εφοπλιστές βρίσκονται στο «αφορολόγητο». Οι τραπεζίτες εισπράττουν για να σώσουν τις τράπεζές τους στο όνομα της «ρευστότητας στην αγορά», αλλά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν και η ανεργία έφτασε στο 30%. Για ποιες επενδύσεις μιλούν οι συγκυβερνώντες; Πού τη είδαν την «παραγωγική ανάπτυξη»;
Είναι εξόφθαλμο, με το χωροταξικό νομοσχέδιο η χώρα μας παραδίδεται βορά στα ασύδοτα και αδίστακτα επιχειρηματικά συμφέροντα, στους «αετονύχηδες» υποτιθέμενους επενδυτές, που δεν ορρωδούν προ ουδενός. Δεν θα μείνει πλατεία και δημόσιος ή ιδιωτικός χώρος ελεύθερος. Αν έρθει, που θα έρθει, και το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό, τότε στο όνομα της ανάπτυξης πάλι και του «υψηλού» και μαζικού τουρισμού θα ψάχνουμε να βρούμε την «πλεούμενη πατρίδα» μας. Οταν υπάρχει εμπορευματοποίηση των πάντων, εκποιείται και η ίδια μας η ζωή. Γι' αυτό δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και την εμπορευματοποίηση, για παράδειγμα, του αθλητισμού και τα κέρδη που φέρνουν οι διοργανώσεις. Το 61% των Βραζιλιάνων δεν ήθελε τη διοργάνωση του Μουντιάλ. Αισθάνθηκε τη βία την ώρα που αγωνιζόταν έξω από τα γήπεδα, που χτίστηκαν με αίμα, σε δώδεκα έδρες διεξαγωγής σε μουντιαλικές εγκαταστάσεις, που θα είναι άχρηστες, όπως εδώ τα ολυμπιακά έργα.