Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Μπορούμε να προσφέρουμε ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης, με καινοτόμο, βιώσιμη ανάπτυξη, η οποία θα υπερβαίνει τους παρελθόντες περιορισμούς. Ένα ακόμη παράδειγμα, συνεπεία των τελευταίων μηνών, το οποίο αναδεικνύει εκ νέου την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης και λύσεων παγκόσμιας κλίμακας, συνδέεται με το γεγονός ότι το 2008, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, οι κυβερνήσεις, ή η πολιτική, αν θέλετε, και το κράτος, αποτέλεσαν τον έσχατο εγγυητή για να σωθεί το σύστημα.(…)

Ποιος όμως είναι αυτή τη στιγμή ο εγγυητής, στον οποίο μπορεί να προστρέξει κανείς, ως έσχατη λύση; Αν δεν είναι οι κυβερνήσεις, ούτε ο χρηματοπιστωτικός τομέας, τότε μόνον παγκόσμιοι θεσμοί και παγκόσμια όργανα, λύσεις παγκόσμιας, ή και περιφερειακής εμβέλειας, μπορεί να υπάρξουν, όπως έδειξε και η ελληνική κρίση, με τη δημιουργία του μηχανισμού στήριξης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ. (…)»

«Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και την χρειαζόμαστε γρήγορα», είχε βροντοφωνάξει ο ΓΑΠ στο συνέδριο του Economist στις 28-4-2010.

Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων; Γι’ αυτό εσείς οι αγνοί πράσινοι οπαδοί μην ξελιγώνεστε όταν ο Γιώργος μας μιλάει για την "πατρίδα". Τώρα ξέρετε ποια "πατρίδα" εννοεί… Ζήτησε παγκόσμια διακυβέρνηση και την πήρε! Και όπως είδατε, η παγκόσμια διακυβέρνηση, που μας φόρτωσε στην πλάτη ο Τζέφρυ χωρίς να μας ρωτήσει, δεν αστειεύεται, παίδες... Απεναντίας, μας πονάει πολύ, για το καλό μας, φυσικά...

Πείτε και κανένα "ευχαριστώ", βρε αχάριστοι, στο "σωτήρα" μας! Τι θα κάναμε χωρίς αυτόν;