Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Οι αντιδράσεις, όμως, φαίνεται να αποδίδουν.


Οι περισσότερες και εντονότερες αντιδράσεις έχουν εκδηλωθεί για τις διατάξεις που αφορούν στην περικοπή των επιδομάτων τέκνων, όπως και εκείνες που προβλέπουν την καθιέρωση βιβλίων και στοιχείων για τους αγρότες. Αλλά οι περιπτώσεις είναι απλώς ενδεικτικές του κλίματος που έχει προκαλέσει η δημοσιοποίηση των ρυθμίσεων, με τις οποίες υποτίθεται ότι επιχειρείται να πληγεί η φοροδιαφυγή και να διαμορφωθεί μια δίκαιη φορολογική πολιτική.
Κάθε άλλο παρά προσεγγίζει τους φιλόδοξους αυτούς στόχους το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμη νομοθέτημα με αποκλειστικό σκοπό την αύξηση των φορολογικών εσόδων και σε βάρος, πρωτίστως, των μόνιμων θυμάτων σε περιπτώσεις τέτοιων εγχειρημάτων, που δεν είναι άλλοι από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Οι αντιδράσεις, όμως, φαίνεται να αποδίδουν. Και οι πληροφορίες λένε ότι ο υπουργός Οικονομικών θα δηλώσει «ανοιχτός» σε αλλαγές, υπό την προϋπόθεση ότι όλα θα γίνουν το ταχύτερο δυνατόν, έτσι ώστε το τελικό κείμενο του νομοσχεδίου να είναι έτοιμο για να κατατεθεί στη Βουλή μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Δεκεμβρίου.
Δυστυχώς, όμως, φαίνεται ότι χάνεται μια μοναδική ευκαιρία να καταρτιστεί επιτέλους ένας φορολογικός νόμος ο οποίος θα συγκέντρωνε την ευρύτερη δυνατή αποδοχή, μια και θα υποστηριζόταν από τρία κόμματα τα οποία εκπροσωπούν τις βασικότερες πολιτικές τάσεις.

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Θα περιμένουμε, ωστόσο, ν' ακούσουμε και τα επιχειρήματα του Τσίπρα και των επιτελών του.

Είναι αποδεδειγμένο και χωρίς την παραμικρή εξαίρεση ότι ποτέ μέχρι σήμερα δεν υπήρξε εξεταστική επιτροπή που να κινήθηκε πέρα και πάνω από μικροκομματικές σκοπιμότητες. Το ίδιο θα συνέβαινε, αν υπήρχε περίπτωση να συγκροτηθεί, και μ' αυτήν που επιδιώκει ο Τσίπρας. Ή που υποσχόταν να συγκροτήσει -για να μην ξεχνιόμαστε- και ο Σαμαράς. Παιχνίδια εντυπώσεων θα παίζονταν και τίποτε περισσότερο.
Μόνο που τώρα υπάρχει το «περισσότερο». Είναι η συνοχή της κυβέρνησης. Και σε βάρος αυτής στρέφεται η πρωτοβουλία του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Στις παρενέργειες που θα προκληθούν, στις αντιπαλότητες που θ' αναδυθούν, στις αντιθέσεις που θ' αναβιώσουν ανάμεσα στους χθεσινούς αντιπάλους και σημερινούς εταίρους. Κι όσο για το υπό έρευνα θέμα, αυτό δεν θα κριθεί, φυσικά, από κομματικές ψήφους. Η καθιερωμένη πρακτική και μόνο είναι εκείνη που προσδιορίζει τελικά ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Και οι αντικειμενικές δυνατότητες που έχει ή δεν έχει ο οικονομικά στριμωγμένος να παζαρέψει τους όρους του όποιου δανείου τού είναι απολύτως αναγκαίο.
Θα περιμένουμε, ωστόσο, ν' ακούσουμε και τα επιχειρήματα του Τσίπρα και των επιτελών του. Τι άλλο θα μπορούσε ή θα έπρεπε να γίνει. Οπως, για παράδειγμα, ν' αντιμετωπίσουμε την κρίση προχωρώντας σε 100.000 προσλήψεις στο Δημόσιο. Ή να καταφύγουμε στους Κινέζους και τους Ρώσους που σχεδόν μας παρακαλούσαν να μας δανείσουν. Ή να νιώσουμε υπερήφανοι ακολουθώντας το παράδειγμα της Αργεντινής. Ή όποια άλλη σαχλαμάρα είχαν εκτοξεύσει τότε, αλλά τώρα θα υποδυθούν πως δεν τη θυμούνται, πως δεν το εννοούσαν έτσι.
Εκείνο, πάντως, για το οποίο δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία είναι ότι στη σημερινή συνεδρίαση θα παραστεί ο Τσίπρας «εσωτερικού» και όχι ο Τσίπρας «εξωτερικού». Για την ακρίβεια ο αδιάλλακτος Τσίπρας της ΛΑΡΚΟ που καταργεί μνημόνια και αποκαθιστά μισθούς και συντάξεις και όχι ο συγκρατημένος Τσίπρας των πρεσβευτών που εγγράφει υποθήκες για το μέλλον.

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Την πήραμε τη δόση;

Μιλούν συνεχώς για κάποια «δόση», την οποία αυτή «δόση» την ακούει τρία χρόνια κι η οποία έρχεται και ξανάρχεται κι άντε πάλι μας ξαναθυμάται, αλλά έρχεται για να πάρει μέτρα τα οποία εφαρμόζονται μόνο ως προς τις περικοπές των μισθών, αλλά δεν τηρούνται στα «μεγάλα» και «σπουδαία», οπότε άντε πάλι η «δόση», άντε κι άλλα μέτρα, τα εξής ίδια, και με τούτα και με κείνα φτάσαμε στο Μνημόνιο Νο3. Την πήραμε τη δόση;
Οταν ξεκίνησε το Μνημόνιο, με τον αλήστου μνήμης πρωθυπουργό Παπανδρέου και το μεγάλο μαθηματικό υπουργό των Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, οι συζητήσεις γίνονταν με ορολογία τζόγου. Με βάση το «πόκερ» μιλούσαν στο λαό οι εγκέφαλοι των οικονομικών επεισοδίων του.
Κατόπιν, προχωρήσαμε σε όρους γουέστερν με περίστροφα πάνω στο τραπέζι και άλλα τέτοια νόστιμα (ή «λοιπές αηδίες», όπως θα έγραφε η Ελένη Βλάχου) αλλά και πάλι ο κόσμος δεν καταλάβαινε.
Τώρα, με το τρίτο Μνημόνιο περνάμε στην ορολογία των «ναρκομανών». Αν δεν πάρω τη δόση, θα πεθάνω… Μα κι αν πάρω τη δόση, θα πεθάνετε εσείς. Αυτό βλέπει ο κόσμος και σκέφτεται όχι τους μισθούς, τις συντάξεις και τα φάρμακα, αλλά τα χαράτσια και τους φόρους και αυτά που του βάζουν όλοι εκείνοι που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν την κατάσταση, αλλά παραμένουν στα υπουργεία «τους».
Τουλάχιστον, ας μην απογοητεύσουν τον κόσμο στην Εξεταστική της Βουλής για το πώς φτάσαμε στο Μνημόνιο! Κάποιοι πρωταίτιοι οφείλουν να πληρώσουν. Τώρα που πήραμε τη «δόση» και πετάμε στα… σύννεφα του Euro-Παράδεισου.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Ο δρόμος, ωστόσο, που έχει να διανύσει η ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια είναι μακρύς και δύσκολος.

Για όποιον δεν θέλει να έχει αυταπάτες ή να τρέφει ιδεοληπτικές εμμονές, οι αποφάσεις των εταίρων και δανειστών μας για τη μελλοντική χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας δεν είναι μονοσήμαντες και ούτε χωρούν σε απλοϊκά ερμηνευτικά σχήματα περί απόλυτου καλού ή κακού.

Περιέχουν, αναμφισβήτητα, μεγάλες δόσεις κοινωνικού πόνου που θα προκληθεί από τη σιδηρά πειθαρχία που απαιτεί η απαρέγκλιτη εφαρμογή του επώδυνου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής ώστε να επιτευχθούν τα επόμενα χρόνια πρωτογενή πλεονάσματα τέτοια που να καθιστούν το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος «βιώσιμο» και άρα αντιμετωπίσιμο.

Από την άλλη, όμως, δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει ότι χωρίς την αλληλεγγύη των εταίρων μας, ο «ξαφνικός θάνατος» με τον οποίον απειλούνταν εδώ και καιρό η ελληνική οικονομία, μπορεί να θεωρείται πλέον ότι ξεπεράστηκε. Οι αποφάσεις, άλλωστε, των Βρυξελλών αυτό που κυρίως έκαναν είναι ότι έστειλαν παντού το πολυσήμαντο μήνυμα πως η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει αναπόσπαστο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Η μέγγενη, ωστόσο, των επώδυνων υφεσιακών μέτρων που καλείται να εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση, συνδυάζεται, πλέον, με τις ελπίδες που καλλιεργούν οι «ανάσες» που δίνει το «κοκτέιλ» των μέτρων ενίσχυσης της ρευστότητας που αποφασίστηκαν και δημιουργούν τις συνθήκες για να σταθεροποιηθεί η οικονομία μας και να μπει, επιτέλους, φρένο στη διαρκή αβεβαιότητα και στην περιδίνηση που προκαλεί το «σπιράλ θανάτου» στο οποίο βρισκόμαστε παγιδευμένοι την τελευταία τριετία.     

Ο δρόμος, ωστόσο, που έχει να διανύσει η ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια είναι μακρύς και δύσκολος. Είναι δρόμος που δεν στρώθηκε αίφνης με ροδοπέταλα, αλλά μπορεί, εφεξής, να θεωρείται περισσότερο βατός. Εξακολουθεί να είναι δρόμος ανηφορικός, αλλά μοιάζει, πλέον, να μην είναι αδιάβατος.

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Αλλά η κατάσταση αυτή δεν πάει άλλο.

Η ευχή είναι, φαντάζομαι, γενική: να είναι αυτή η Δευτέρα η τελευταία που ξημερώνει με την αγωνία τι θα γίνει με το Eurogroup και με τα χρήματα που περιμένουμε. Αλλωστε, είναι κάτι που από καιρό θα 'πρεπε να είχε γίνει. Αλλά κάτι οι δικές μας εκλογές, κάτι οι διαπραγματεύσεις που παρατράβηξαν, κάτι και η αδυναμία των εταίρων και δανειστών μας ν' αποφασίσουν τι θα γίνει και πώς θα γίνει με το χρέος, κοντεύουμε να μπούμε στον Δεκέμβριο και η εκκρεμότητα διατηρείται.

Αλλά η κατάσταση αυτή δεν πάει άλλο. Γιατί δεν είναι μόνο τα λεφτά που λείπουν από τις τράπεζες ή οι οφειλές του Δημοσίου σε ιδιώτες που δεν εξοφλούνται ή τα μεγάλα έργα που δεν ξαναρχίζουν, είναι η γενική αδράνεια μέσα στην οποία υποχρεώνεται να μένει καθηλωμένη η οικονομία.

Πρέπει να προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις. Οπως πρέπει να έρθουν και επενδύσεις. Αναγκαίες προϋποθέσεις και οι δύο για να ξαναπάρει μπροστά η μηχανή. Μόνο που καμία από τις δύο δεν εξασφαλίζεται με τον αυτόματο πιλότο. Για να φέρει κάποιος τα χρήματά του στην Ελλάδα και να τα επενδύσει με οποιονδήποτε τρόπο, θα πρέπει να υπάρχει ένα μίνιμουμ διασφαλίσεων. Κι ανάμεσα στις διασφαλίσεις αυτές βασικότερη απ' όλες είναι αν και ποια σταθερότητα προσφέρει η χώρα στην οποία πρόκειται να επενδυθούν τα χρήματα.

Αυτή η προϋπόθεση, μέχρι να εκταμιευτούν τα χρήματα και ν' ανακοινωθούν και οι όποιες άλλες αποφάσεις τα συνοδεύσουν, δεν υπάρχει. Μπορεί οι ευκαιρίες να είναι ελκυστικές και οι προθέσεις ειλικρινείς, αλλά όταν μια χώρα έχει τις εκκρεμότητες που έχουμε εμείς, δεν μπορεί να περιμένει σπουδαία πράγματα. Ιδιαίτερα όταν, εκτός από τις εκκρεμότητες, υπάρχουν και οι ανεύθυνες μεγαλοστομίες του Τσίπρα και της παρέας του για τη μεταχείριση την οποία θα επιφυλάξουν αν και όταν έρθουν στην εξουσία σε όσους διανοηθούν να επενδύσουν στην Ελλάδα σε περίοδο μνημονιακής διακυβέρνησης.

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Κάποτε οι πολιτευόμενοι στη χώρα μας θα πρέπει ν' αντιληφθούν ότι, αν μη τι άλλο, οφείλουν να είναι στοιχειωδώς σοβαροί ...

 Στις εκλογές του Ιουνίου κληθήκαμε να επιλέξουμε ποιοι θα διαχειριστούν τη δανειακή σύμβαση με τους εταίρους και δανειστές μας. Γνωρίζαμε μάλιστα τι ακριβώς θα σήμαινε η μία ή η άλλη επιλογή μας. Αναδεικνύοντας πρώτο κόμμα τη ΝΔ θα είχαμε κυβερνητική συνεργασία της με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Αν επιλέγαμε τον ΣΥΡΙΖΑ θα ξεκινούσαμε ένα ταξίδι προς το άγνωστο μια και ο Α. Τσίπρας δεν πρόσφερε -και εξακολουθεί να μην προσφέρει- βάσιμη προοπτική για σχηματισμό κυβέρνησης. Δεν διαθέτει και δεν διαφαίνεται η δυνατότητα συνεργασιών που θα του εξασφαλίσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Πέντε μήνες μετά η διαπραγμάτευση, την οποία εκλέχθηκε ο Α. Σαμαράς να διεξάγει, συνεχίζεται. Οπωσδήποτε το αποτέλεσμα δεν ανταποκρίνεται στις εξαγγελθείσες προεκλογικά προθέσεις, αλλά σε μια διαπραγμάτευση είναι λογικό να συμβεί. Κάποιος αποδεικνύεται -ή είναι- ικανότερος ή ισχυρότερος του άλλου και προωθεί ή επιβάλλει τις θέσεις του.

Απέναντι σ' αυτά τα δεδομένα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιπαρατάσσει το αίτημα για εκλογές, αλλά χωρίς να προβάλει έστω και ένα σοβαρό επιχείρημα. Η κυβέρνηση διατηρεί ανετότατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν να παρατηρείται καμιά σοβαρή μεταβολή στις διαθέσεις της κοινής γνώμης και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει να παρουσιάσει προοπτικές συμμαχίας με άλλους πολιτικούς χώρους. Η αναφορά στους Ανεξάρτητους Ελληνες αποδεικνύει την έκταση του σχετικού αδιεξόδου της.

Ετσι προβλήθηκε το γελοίο επιχείρημα περί «νωπής εντολής». Ως χαρακτηρισμός το «γελοίο» είναι επιεικέστατος. Κάποτε οι πολιτευόμενοι στη χώρα μας θα πρέπει ν' αντιληφθούν ότι, αν μη τι άλλο, οφείλουν να είναι στοιχειωδώς σοβαροί και να μην καταφεύγουν σε επιπόλαιες προτάσεις, απλώς και μόνο επειδή δεν έχουν τίποτα ουσιαστικότερο να υποστηρίξουν.

 Ένα από τα σοβαρά, υποτίθεται, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει σε μια τηλεοπτική εκπομπή ότι το πρόβλημα των μετεκλογικών συμμαχιών για τον σχηματισμό κυβέρνησης μπορεί να λυθεί «μέσα από τις πολιτικές ανακατατάξεις που θ' αποφασίσει και θα τις επιβάλει με το εκλογικό αποτέλεσμα».

Είναι προφανές ότι εκείνο που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι εκλογές διεξάγονται για ν' αποφασίσει ο λαός ποιοι θα διαχειριστούν τα προβλήματά του και όχι για να λύσει εκείνος τα δικά τους.

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Ωραία πράγματα. Πατριωτικά, φιλοχριστιανικά και φιλεργατικά. Χρυσαυγίτικα με τη βούλα.

Ωραία πράγματα. Πατριωτικά, φιλοχριστιανικά και φιλεργατικά. Χρυσαυγίτικα με τη βούλα. Σου λέει ο άλλος, ο μεγάλος, το στέλεχος: Πού να τρέχω εγώ νυχτιάτικα σε τέτοιες δουλειές, που και τη δυσκολία τους έχουν και τον κίνδυνό τους, και να βρεθώ από τη μια στιγμή στην άλλη υπόδικος όπως η μισή κοινοβουλευτική ομάδα; Σωστά και φρόνιμα. Απλό λοιπόν το πρόβλημα, απλή και η λύση του. Βήμα πρώτον. Τι δεν έχουμε στην Ελλάδα και το θέλουμε πολύ; Θέσεις εργασίας. Βήμα δεύτερον: Τι έχουμε σε υπερεπάρκεια και δεν το θέλουμε καθόλου, γιατί κινδυνεύει να μολυνθεί το αίμα μας και να χαλάσει η ράτσα; Ξένους, αντίχριστους ξένους, μουσουλμάνους. Βήμα τρίτον, ευθέως συνεπαγόμενον: Βρίσκουμε δυο-τρία άνεργα παλικάρια, τους κόβουμε μεροκάματο (άρα ιδού η επίλυση του προβλήματος ανεργίας), τους λέμε μερικά ωραία περί πατρίδος, Σταυροφοριών, μαρτύρων του χριστιανισμού και τα σχετικά και ρίχνουμε την ιδέα ότι θα ήταν χριστιανικότατο να καεί ένα αυτοσχέδιο τζαμί που ξεφύτρωσε στη μέση της πόλης... Και κάπως έτσι κάποιοι εξωθούνται να γίνουν μπουρλοτιέρηδες «για του Χριστού την πίστη την αγία», δηλαδή για του κόμματος την ψηφοθηρία. Το ρεπορτάζ για τη σύλληψη στον Βόλο ενός νεαρού που «του εξασφάλιζαν μεροκάματο κι εκείνος διεκπεραίωνε “δουλειές” για το κόμμα», όπως έγραφε στην «Καθημερινή» της Πέμπτης ο Γιάννης Σουλιώτης, αποκάλυπτε (σε όσους δεν τη γνώριζαν ή δεν την υπέθεταν) άλλη μία από τις πτυχές της χρυσαυγίτικης δράσης: την εξαγορά συνειδήσεων και τη δημιουργία μισθοφόρων. Ενα μεροκάματο εδώ, στο χωράφι κάποιου «φίλου», ένα νυχτοκάματο εκεί, μπράβος στο μαγαζί άλλου «φίλου» – ψιλοπράγματα. Ισα ίσα για να σε κρατούν αιχμάλωτο των σχεδιασμών τους, μια και δεν τους αρκεί να είσαι αιχμάλωτος των αναγκών σου ή της βλακώδους ιδεοληψίας σου.
Τάχα στήνει μηχανισμούς αλληλεγγύης η Χ.Α., τάχα βοηθάει γερόντισσες και γριούλες, τάχα μοιράζει φαγώσιμα. Μίσος μοιράζει και δηλητήριο. Και ξύλο σε όποιον πάει κόντρα στη βαρβαρότητά της. Και απειλές σε όσους έχουν ξένους στο προσωπικό τους. Ας τα θυμούνται αυτά όσοι εφιαλτικά ελαφρόμυαλοι στον γραπτό και τον ηλεκτρονικό Τύπο πάνε να την πλασάρουν και αυτήν (όπως λίγο πριν τον ΛΑΟΣ) σαν ένα ακίνδυνο κομμάτι του λάιφ στάιλ και του χαβαλετζίδικου σόου.

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Η συγκυβέρνηση έδωσε τα ρέστα της για να εισπρά­ξει άλλο ένα μεγαλοπρεπές… φτύσιμο.

Η συγκυβέρνηση έδωσε τα ρέστα της για να εισπρά­ξει άλλο ένα μεγαλοπρεπές… φτύσιμο. Δεν δίστα­σε να εκβιάσει και να περιπαίξει τους ίδιους της τους βουλευτές (διαβεβαιώνοντάς τους ότι χρεο­κοπούμε στις 16 Νοεμβρίου), να γελοιοποιήσει το Σύνταγμα (ερμηνεύοντας τις από καιρού διατυπω­μένες απαιτήσεις των πιστωτών ως έκτακτη και, άκουσον άκουσον, απρόβλεπτη κατάσταση), να ξεφτιλίσει το Κοινοβούλιο (περιλαμβάνοντας στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ακόμη και ρυθμίσεις που είχαν απορριφθεί λίγα μόλις 24ωρα πριν από την Ολομέλεια). Κυρίως, όμως, δεν δίστα­σε να ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για το ξεπού­λημα όχι μόνο του πλούτου της χώρας, αλλά της εργασίας, του μόχθου, της ίδιας της ζωής του κάθε Έλληνα χωριστά.

Και όλα αυτά, για να λάβει τι ακριβώς; Την «πολιτική δέσμευση» των πιστωτών για την εκταμίευση μι­ας χρωστούμενης «υπερδόσης» - σε δόσεις -, η οποία δεν πρόκειται να λύσει κανένα από τα ουσια­στικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό οι εξελίξεις να παρου­σιάζονται ως «επίτευγμα».

Για να χρησιµοποιήσουµε τα λόγια κάποιου… άλλου: «Είναι ουτοπία να περιμένουμε πως οι δόσεις των δανεικών θα φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη. Είναι ουτοπία να νομίζουμε ότι η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα σημάνει ρευστότητα στην αγορά. Απλά θα καλύπτει τις ζημιές από το PSI και τις δικές τους αισιόδοξες εκτιμήσεις του ρίσκου. (…) Είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι η πληρωμή των χρωστούμενων του Δημοσίου θα συνεισφέρει στην ανάκαμψη. Η, σταδιακή μάλιστα, κάλυψη των υποχρεώσεων του κράτους προς τον ιδιωτικό το­μέα αφορά σε μεγάλο βαθμό συγκεκριμένους και λίγους τομείς της οικονομίας, που δεν έχουν τη δυνατότητα να ηγηθούν μίας αναπτυξιακής προσπά­θειας».
 

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Καλό είναι να αγοράζουμε προϊόντα του τόπου μας.

Είναι κάτι ανάμεσα σε μόδα και ανάγκη, σε ιδεολογία και σπέκουλα. Μιλάω για την εμπορεύσιμη ή αγοραία ελληνικότητα και τις σχετικές ρεκλάμες που πληθαίνουν συνεχώς. Δεν πρόκειται για ανάμνηση του «Ο επιμένων ελληΝΙΚΑ», αλλά για επανεμφάνισή του με μελοδραματικότερους όρους: Αγοράστε ελληνικά προϊόντα, εμείς πουλάμε αυθεντικά ελληνικά, και να οι σημαιούλες, και να οι εμβατηριακές προτροπές...
Καλό είναι να αγοράζουμε προϊόντα του τόπου μας. Αρκεί να είναι καλά. Και, επιπλέον, να είναι καλοί στις συναλλαγές τους όσοι τα εμπορεύονται, από την πρώτη πηγή ώς το μπακάλικο. Διότι το πρόβλημα με τις καμπάνιες ελληνικότητας είναι μόνιμο: Καλούμαστε να αγοράσουμε όχι προϊόν αλλά σύμβολο, μια Ιδέα, το πιστοποιητικό πως είμαστε πατριώτες. Καλούμαστε να κρίνουμε αν κάτι αξίζει τα λεφτά του βάσει εθνοϊδεολογίας και όχι με γνώμονα την ποιότητά του: «Το αγοράζω, καλό ή καλό, επειδή είναι ελληνικό». Αλλά έτσι δεν πάμε πουθενά. Οπως δεν πήγαμε και στο παρελθόν, με παρόμοιες καμπάνιες. Και δεν πήγαμε πουθενά γιατί όσα παρουσιάζει σαν αυτονόητα η διαφήμιση δεν είναι και τόσο αυτονόητα. Η προβαλλόμενη εξίσωση ελληνικό = ποιοτικό, δυστυχώς ισχύει μόνο στα ανυπόληπτα μαθηματικά της ιδεοληψίας. Και στα ίδια μαθηματικά έχει αντίκρισμα η «ταυτότητα» Ελλην έμπορος = τίμιος έμπορος. Το ξέρουμε πως, όσο εθνοπρεπές σκόντο κι αν κάνουμε, οι εξισώσεις αυτές δεν αληθεύουν καλά και σώνει. Φυσικά και παράγει εξαιρετικά προοϊόντα η Ελλάδα - κρασιά, τσίπουρα, λάδια, τυριά, αλλαντικά, παπούτσια, αρώματα, κρόκους, σπιρουλίνες, κρεατικά. Και φυσικά έχουμε όφελος όταν τα προτιμάμε. Μόνο που υπάρχουν και κάποιες άλλες εντελώς αφύσικες «φυσικότητες». Η φυσικότητα των μεσαζόντων πρώτη και χειρότερη, εξαιτίας της οποίας το ελληνικό γάλα είναι φτηνότερο στη Γερμανία παρά εδώ. Η φυσικότητα της κουτοπονηριάς έπειτα, αφού όσοι μας προσηλυτίζουν στην αγορά ελληνικών προϊόντων, εμφανίζοντάς τη σαν εθνικό καθήκον, δεν νοιάζονται για το δικό τους καθήκον: Να μειώσουν ελαφρώς τις τιμές (να μειώσουν δηλαδή ελαφρότατα τα κέρδη τους), ώστε να έχουν το δικαίωμα να μας κάνουν μαθήματα φιλοπατρίας.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Κανείς δεν πιστεύει ότι όλοι αυτοί οι φωστήρες προσπαθούν να βρουν μια λύση για το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας.

Κανείς δεν πιστεύει ότι  όλοι αυτοί οι φωστήρες προσπαθούν να βρουν μια λύση για το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Αν μετά από τόσες προσπάθειες που επί δυο χρόνια καταβάλουν το αποτέλεσμα είναι αυτό που βιώνουμε όλοι , δηλαδή μηδέν, τότε δύο πράγματα συμβαίνουν. Είτε είναι ανίκανοι, είτε αυτή τους η προσπάθεια άλλους έχει σκοπό να ανακουφίσει.
Ενδεχομένως, τους δικούς εγχώριους κομπάρσους  της συγκυβέρνησης να μπορούσε κάποιος να τους χαρακτηρίσει (μεταξύ άλλων) και ανίκανους. Τα έξωθεν αφεντικά τους ωστόσο, δύσκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ανεπαρκείς.
Οι τύποι που λύνουν και δένουν στη χώρα , οι επόπτες και ελεγκτές, είναι επιστήμονες  της καταστροφής (των θυμάτων). Όπου επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους, ο όλεθρος και η καταστροφή επέρχεται αυτόματα. Και στην προκειμένη περίπτωση, στην Ελλάδα, όπως όλοι βλέπουμε και ζούμε, τα έχουν πάει περίφημα:
Ελέγχουν απόλυτα τις πολιτκές μαριονέτες τους
Εχουν τινάξει στον αέρα την οικονομία
Εχουν καταφέρει σε χρόνο ρεκόρ να υποτιμήσουν κάθε αξία (από εργατική δύναμη, μέχρι το τετραγωνικό γης στο Κολωνάκι)  
Εχουν εξασφαλίσει την αιώνια πρόσδεση της χώρας στους τοκογλυφικούς μηχανισμούς.
Όλα αυτά,  προφανώς, ακούγονται ως αποτυχία αν είσαι Ελληνας εργαζόμενος και βιώνεις στο πετσί σου την κατάσταση. Αν όμως είσαι ντόπιος ή ξένος τοκογλύφος που τώρα θα κερδοσκοπήσεις  αγοράζοντας τα ρέστα τζάμπα, μάλλον με άλλο μάτι βλέπεις την δουλειά που ξεκίνησε επί κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου και ολοκληρώνεται σήμερα με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου της κυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη.
Η λύση που μας προτείνουν, λοιπόν, είναι δεδομένη, τη βιώνουμε και εύκολα μπορούμε να δούμε που μας οδηγεί (στα μεροκάματα Κίνας και στις συντάξεις Βουλγαρίας).  Θα την αποδεχτούμε ;

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Ξέρουν άλλωστε πως η ελληνική οικονομία κρέμεται από μια κλωστή.

Η ελληνική πλευρά έχει ήδη πράξει τα όσα έχει δεσμευτεί και αναμένει την υλοποίηση των δεσμεύσεων των δανειστών. Που δεν μπορούν να κρύβονται σε… τεχνικά προβλήματα.
Επρεπε και αυτοί από την πλευρά τους να επιλύσουν τις εκκρεμότητες εγκαίρως. Ξέρουν άλλωστε πως η ελληνική οικονομία κρέμεται από μια κλωστή. Και ότι δεν αντέχει άλλο το σύστημα. Καθώς και ότι αν το σύστημα καταρρεύσει θα χαθούν όλα.
Οσο επιτείνουν την εκκρεμότητα τόσο τα προβλήματα θα πολλαπλασιάζονται. Και ειλικρινά άλλα μέτρα δεν μπορούν να εφαρμοστούν.
Δεν αντέχει η ελληνική κοινωνία. Δεν αντέχει άλλωστε και αυτά που ήδη ψηφίστηκαν. Τα νοικοκυριά δεν βγαίνουν, ενώ επικρατεί τρόμος, αφού πλέον κανείς δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει.
Απέναντι δε υπάρχει μια Αξιωματική Αντιπολίτευση που ήδη τάζει τα πάντα ενώ ταυτόχρονα απειλεί όσους έλθουν να επενδύσουν. Τάζουν επαναφορά μισθών, τάζουν επαναπροσλήψεις και μιλούν για επανακρατικοποιήσεις. 
Αν στόχος των εταίρων δανειστών είναι η διάσωση της χώρας αυτό πρέπει να γίνει με σχέδιο. Αν αφήσουν τα πράγματα να εξελιχθούν κάνοντας τον αδιάφορο, τότε η κατάσταση θα ξεφύγει.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Αναπόφευκτες είναι και οι αντιδράσεις των θιγομένων.


Αναπόφευκτες είναι και οι αντιδράσεις των θιγομένων. Ακόμη κι αν οι προσλήψεις τους έγιναν κυρίως με πλάγια μέσα και με διαδικασίες που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με διαφάνεια και αξιοκρατία, θα ήταν αφελές να περιμένει κανείς ότι θα δέχονταν αδιαμαρτύρητα να τεθούν σε διαθεσιμότητα και ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτό το μέτρο.
Ωστόσο, εκείνο που δεν θα πρέπει να διαφεύγει από την προσοχή κανενός είναι το γεγονός ότι έναντι των συγκεκριμένων 2.000 εργαζομένων που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα, ο ιδιωτικός τομέας έχει να παρουσιάσει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και εργαζόμενες που λόγω της κρίσης έχουν καταδικαστεί σε μια ανεργία που τίποτα και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει αν και πότε θα αρχίσει σταδιακά να περιορίζεται.
Δεν είναι υπερβολή ότι από τη στιγμή που ξεκίνησε η διαδικασία για την εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας και μέχρι να ολοκληρωθεί, οι προερχόμενοι από τον ιδιωτικό τομέα άνεργοι δεν θα έχουν αυξηθεί μόνο κατά δύο χιλιάδες, αλλά πολύ περισσότερο.
Και φυσικά για όλους αυτούς ούτε πορείες θα έχουν γίνει ούτε καταλήψεις κτιρίων θα έχουν πραγματοποιηθεί. Οι συγκεκριμένοι δύο χιλιάδες είναι οι πρώτοι από τον χώρο του δημόσιου τομέα που θα πληρώσουν με αυτόν τον τρόπο την κρίση. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Εκείνο που ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην αντιλαμβάνεται είναι ότι το ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού είναι η γελοιότητα.


Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε ν' αποκαταστήσει τους μισθούς και τις συντάξεις στα προ του μνημονίου επίπεδά τους. Την έχει ξαναδιαπράξει την αστειότητα. Που είναι ασύγκριτα μεγαλύτερων διαστάσεων απ' όσο εκ πρώτης όψεως δείχνει. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο πού θα βρει τα χρήματα ο Τσίπρας για να τηρήσει την υπόσχεσή του. Είναι πολύ ευρύτερο.
Για παράδειγμα, με τον ιδιωτικό τομέα τι θα γίνει; Υποθέτω ότι οι υποσχέσεις του αφορούν και τους εργαζόμενους σ' αυτόν. Θα υποχρεώσει και τους επιχειρηματίες ν' ακυρώσουν τις μισθολογικές περικοπές που έχουν κάνει από το 2010 και μετά; Και με τις επιχειρήσεις που έκλεισαν και τις στρατιές των ανέργων που δημιουργήθηκαν, τι θα κάνει; Θα υποχρεωθούν διά νόμου να... ξανανοίξουν και να εφαρμόσουν τα μισθολόγια που ίσχυαν τότε;
Δυστυχώς, εκείνο που ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην αντιλαμβάνεται είναι ότι το ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού είναι η γελοιότητα. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν κινήθηκε στα όριά της αλλά εισέβαλε ασυγκράτητος στα χωράφια της. Ενσυνείδητα προφανώς και αναπαράγοντας έτσι κάποιες από τις θλιβερότερες πολιτικάντικες πρακτικές που υποτίθεται ότι καταδικάζει και καταγγέλλει.
Εντέλει, εκείνο που ο Τσίπρας και όσοι τον περιβάλλουν κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν είναι ότι οι εποχές που ζούμε δεν αντέχουν τέτοιες αμετροέπειες. Τα εισοδήματα δεν αποκαθίστανται με νόμους, η ανεργία δεν περιορίζεται με προεδρικά διατάγματα και η ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται με επιθέσεις και απειλές εναντίον υποψήφιων επενδυτών. Και ας μην ξεχνάνε στην Κουμουνδούρου ότι ο ελληνικός λαός γνωρίζει πια πως τα όσα βιώνει είναι αποτέλεσμα ανεύθυνων συμπεριφορών και πρακτικών.

Η εικόνα μιας χώρας σε βαθύ διχασμό, αντιλήψεων και προσανατολισμού.

Η εικόνα μιας χώρας σε βαθύ διχασμό, αντιλήψεων και προσανατολισμού. Από τη μία, η νεότερη γενιά που αναζητεί την προοπτική εκεί όπου πιστεύει ότι μπορεί να την συναντήσει: σε κοινωνίες καλύτερα οργανωμένες, πιο εύρωστες και ασφαλείς. Φεύγουν, βέβαια, εξαναγκασμένοι από μια πατρίδα «αφιλόξενη», σε κρίση και σε σύγχυση: ιδεολογική, ηθική, θεσμική και οικονομική. Η μετάβαση στη Γερμανία δεν είναι ακριβώς εκούσια. Είναι (και) επιλογή από αδιέξοδο. Από την άλλη, εργαζόμενοι και συνδικαλιστές που βλέπουν τον «κόσμο τους» να καταρρέει. Κι επειδή τα τσουβαλιάσματα, ένθεν κακείθεν, δεν οδηγούν πουθενά, ας μη θεωρήσουμε ότι εκπροσωπούν μόνο το κράτος της συναλλαγής και των άκοπων προνομίων, αλλά ότι ανάμεσά τους βρίσκονται και εκείνοι που δούλευαν τον μισθό τους έως το τελευταίο ευρώ. Τώρα, η διάλυση της χρεοκοπημένης Αυτοδιοίκησης τους εξοργίζει. Ποιος φταίει; Μα, ασφαλώς, οι Γερμανοί. Αυτοί οι «σύγχρονοι καταχτητές και οι επίδοξοι συνεργάτες τους». Η αποτυχία του εγχώριου συστήματος διακυβέρνησης χρεώνεται στον κ. Φούχτελ ή εκπροσωπείται από τον κ. Ομπερμάγιερ (ο οποίος παρεμπιπτόντως από το 2010, που τοποθετήθηκε στη θέση του προξένου, ενίσχυε με κάθε τρόπο την ελληνογερμανική συνεργασία). Σαν αυτοί να διόριζαν ή να έκαναν τα στραβά μάτια στην αργομισθία.
Από τη μία, η Ελλάδα που δοκιμάζει τις δυνάμεις της, τα αδιαμφισβήτητα προσόντα της, τα όριά της, σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικό αλλά και αξιοκρατικό. Από την άλλη, η Ελλάδα που πιστεύει ότι η μοίρα της είναι δεμένη με κάθε συνδικαλιστικό εκπρόσωπο που αποδίδει τη βαρβαρότητα «σε συναισθηματική φόρτιση των εργαζομένων». Με όποιον χαϊδεύει αυτιά και τροφοδοτεί ισοπεδωτικά στερεότυπα και καταστροφικά αδιέξοδα. Γιατί έτσι έμαθε κι εκείνος να πορεύεται, να εκλέγεται. Κολακεύοντας τα ευκολότερα και ταπεινότερα ένστικτά μας. Δηλαδή, τη χρεοκοπία μας.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Σε μια χώρα που προς το παρόν τουλάχιστον δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας.

Το κλίμα για την Ελλάδα στο εξωτερικό, ειδικά δε μεταξύ των εταίρων – δανειστών, έχει αλλάξει.
Οι λόγοι πολλοί. Βασικό όμως ρόλο έχει παίξει για την αλλαγή αυτή η διαπίστωση πως η σημερινή κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει.
Βέβαια, οι εταίροι – δανειστές δεν αρκούνται στις διαπιστώσεις καλών προθέσεων και για τον λόγο αυτόν ελέγχουν και θα ελέγχουν την πορεία υλοποίησης των δεσμεύσεων αυτών.
Τέλος πάντων. Το κλίμα είναι, ή στη χειρότερη δείχνει, καλό έξω. Επιβεβαιώνεται και από τις συζητήσεις να δοθούν 44 δισ. ευρώ και όχι 31,5 δισ. ευρώ.
Ομως στο εσωτερικό τι γίνεται; Ακούμε τον Γερμανό υφυπουργό Φούχτελ να δηλώνει από τη Θεσσαλονίκη ότι 1.000 Γερμανοί κάνουν τη δουλειά 3.000 Ελλήνων στην Αυτοδιοίκηση για παράδειγμα.
Αρα περισσεύουν 2.000. Και άρα πρέπει να φύγουν και να βγουν στην αγορά. Ποια αγορά όμως; Σε αυτή που διαθέτει πάνω από 1,3 εκατομμύρια ανέργους;
Διότι όλοι μιλάμε και επικρίνουν τον μεγάλο δημόσιο τομέα της χώρας. Ολοι στηλιτεύουμε τον τρόπο με τον οποίο έγιναν οι διορισμοί και όλοι φυσικά ζητούμε τη μείωση των δημοσίων δαπανών και έχουμε πειστεί τελικά ότι δημόσιες δαπάνες είναι οι μισθοί και οι συντάξεις.
Δεν είναι όμως έτσι. Δεν είναι μόνο οι μισθοί και οι συντάξεις των υπαλλήλων οι δημόσιες δαπάνες. Και δεν είναι ο μεγάλο αριθμός δημοσίων υπαλλήλων το πρόβλημα του Ελληνικού Δημοσίου.
Είναι και πολλά άλλα. Είναι για παράδειγμα η διαχείριση των δημοσίων πόρων. Και δεν μιλάμε για τη σημερινή κυβέρνηση. Μιλάμε για τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Ειδικά γι’ αυτές που διαχειρίστηκαν πόρους για εξοπλιστικά προγράμματα, αμφιβόλου μάλιστα ποιότητας και αποδοτικότητας αλλά και τους προϋπολογισμούς των Ολυμπιακών Αγώνων.
Και για να επανέλθουμε. Εάν γίνουν απολύσεις και στον δημόσιο τομέα, και όχι αυτό το καθεστώς εφεδρείας που άρχισε να εφαρμόζεται, το αποτέλεσμα θα είναι ακόμη περισσότεροι άνεργοι.
Σε μια χώρα ανέργων. Σε μια χώρα που προς το παρόν τουλάχιστον δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Μόνο απώλεια θέσεων εργασίας. Και κατ’ επέκταση απώλεια αγοραστικής δύναμης με άμεση συνέπεια χάος στην πραγματική οικονομία.
Οπότε ας μην επιχαίρουν κάποιοι με τις απολύσεις στο Δημόσιο (και δεν αναφερόμαστε φυσικά στους επίορκους) διότι όλα μια αλυσίδα είναι. Ειδικά στην Ελλάδα, που έστησε μια οικονομία πάνω στο Δημόσιο και στον μόνιμο μισθό των υπαλλήλων.
Το καλό είναι πως ο Αντώνης Σαμαράς το ξέρει αυτό. Και αναζητεί εναγωνίως επενδύσεις με στόχο την ανάπτυξη.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Δεν είναι εύκολα αυτά που μας περιμένουν.

Μέχρι τώρα δεν το έχουμε κάνει. Ή μάλλον κάναμε τα εύκολα κι αποφύγαμε τα δύσκολα. Λεηλατήσαμε συντάξεις και χαμηλόμισθα και μεσαία νοικοκυριά, αλλά δεν αγγίξαμε τη φοροδιαφυγή, δειλιάσαμε μπροστά σε μεταρρυθμίσεις που θα έθιγαν βολεμένους. Κι όσο δεν κάναμε τα δεύτερα, αναγκαζόμασταν να μεγαλώνουμε τη δοσολογία στα πρώτα.
Πόσο καλή ή κακή ήταν η συνταγή που μας έδωσαν. Είναι ένα ερώτημα που η απάντησή του δεν είναι καθόλου εύκολη. Σίγουρα δεν μας εξασφάλισε τη θεραπεία που μας υποσχόταν. Αλλά κι εμείς δεν εφαρμόσαμε τη συνταγή με την ακρίβεια και τη συνέπεια που οφείλαμε. Τι βάρυνε, άραγε, περισσότερο στην αποτυχία αυτή; Η ανικανότητα του «γιατρού» ή η ασυνέπεια του «ασθενούς»;
Σ' ανάλογη κατάσταση βρισκόμαστε και τώρα. Ή ενδεχομένως και δυσκολότερη από τις προηγούμενες. Οι οιωνοί δείχνουν καλοί. Ιδιαίτερα τα τελευταία εικοσιτετράωρα εταίροι, δανειστές και θεσμικοί παράγοντες μοιάζουν ν' ανταγωνίζονται σε αισιοδοξία για το πακέτο που μας περιμένει και τις προοπτικές που μας διανοίγονται. Αλλά την τελευταία και καθοριστική λέξη θα την πούμε εμείς. Με όσα θα κάνουμε ή δεν θα κάνουμε.
Δεν είναι εύκολα αυτά που μας περιμένουν. Για την ακρίβεια, είναι τα δυσκολότερα απ' όσα αποδεχθήκαμε έως τώρα να κάνουμε. Κι αυτήν τη φορά είμαστε υποχρεωμένοι να τα κάνουμε. Ούτε υστερήσεις δικαιολογούνται, ούτε καθυστερήσεις επιτρέπονται. Ή θα κάνουμε το άλμα που θα μας οδηγήσει απέναντι ή θα βρεθούμε παγιδευμένοι σ' έναν αδιέξοδο λαβύρινθο.
Αποκλειστικά δική μας επιλογή θα είναι το όποιο αποτέλεσμα. Ξέρουμε τι μας περιμένει και ξέρουμε και τι διακυβεύεται. Ξέρουμε καλά και τις παγίδες και τις δυσκολίες. Αλλά ουσιαστικά παίζουμε την τελευταία μας παρτίδα, τα χαρτιά που κρατάμε είναι καλά, στον δρόμο μπορεί να γίνουν και καλύτερα, αλλά όλα θα εξαρτηθούν από αυτούς που παίζουν για λογαριασμό μας. Από την αποφασιστικότητά τους.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Δεν κρύβουν τη χαρά τους και πίνουν εις υγείαν κάθε δυσκολίας, κάθε εμποδίου, κάθε αντίδρασης που συναντά η σημερινή κυβέρνηση.

Τη μία ημέρα «διαχωρίζουν» τη θέση τους από όσα είπε ο Λαφαζάνης. Τη μεθεπόμενη, κάνουν το ίδιο με τα όσα εμετικά εξεστόμισε από το βήμα της Βουλής o έτερος Καππαδόκης, που αναρριχήθηκε σε θέσεις και αξιώματα, επειδή είχε ένα γενναίο αδελφό. Αλλά παράλληλα και ταυτόχρονα δεν κρύβουν τη χαρά τους και πίνουν εις υγείαν κάθε δυσκολίας, κάθε εμποδίου, κάθε αντίδρασης που συναντά η σημερινή κυβέρνηση, στην ίδια τη χώρα, αλλά, προ παντός στο εξωτερικό.
 Οποιος πρόσεξε τον Αλέξη Τσίπρα να θριαμβολογεί από το βήμα της Βουλής το βράδυ της περασμένης Κυριακής, όταν είχαν αρχίσει ήδη να διαφαίνονται οι δυσχέρειες και οι αναβολές που αντιμετώπιζε την άλλη ημέρα στις Βρυξέλλες ο κ. Στουρνάρας, θα πρέπει να τρόμαξαν. Οχι μόνο για το θράσος, αλλά πιο πολύ για την ανευθυνότητα του ανθρώπου. Για το στυλ της εξουσίας που θέλει να ασκήσει-αλλά θέλει και να κληρονομήσει- με μία φράση, για τον θανάσιμο κίνδυνο που θα αντιμετωπίσει η πατρίδα μας, αν έχει την ατυχία να του εκχωρήσει, έστω και ψαλιδισμένη την εξουσία.
Από την άποψη αυτή, αλλά και γενικότερα, ως κυβερνητική στρατηγική πλέον, αποκτά ιδιαίτερη αξία(αλλά και σημασία) ότι το τριήμερο της συζήτησης στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό, αυτή η κυβέρνηση και κυρίως ο αρχηγός της, συνεπικουρούμενος εντυπωσιακά μάλιστα από τον κ. Βενιζέλο, αποφάσισαν να αποδεχθούν την πρόσκληση του κ. Τσίπρα. Και όχι απλώς να απαντούν στις εκάστοτε θρασείες ανοησίες που εξεστόμισε ο άνθρωπος-νομίζοντας ότι βρίσκεται ακόμη στο δεκαπενταμελές μαθητικό συμβούλιο της ύστερης νιότης του.Αλλά και να τον προκαλούν, να τον ελέγχουν, να τον καταδικάζουν, να τον βάζουν με μία λέξη στη θέση του, για όλα όσα ανεπίτρεπτα, ακατανόητα και απαράδεκτα επέμενε και επιμένει να λέει.
Από την άλλη πλευρά όμως είναι από εξοργιστικό μέχρι αποκαρδιωτικό, και παράλληλα ουσιαστικά αηδιαστικό, ότι τόσοι πολλοί πολιτικοί και «πολιτικοί» διαγραφέντες και μη, δήθεν μαρξιστές και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά και από το δικό μας σινάφι, γυροφέρνουν αυτόν τον άνθρωπο, προσδοκώντας την εύνοιά του.

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Και ήρθε η ώρα των δανειστών να αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι των Ελλήνων, που έδειξαν πως πλέον είναι αξιόπιστοι.

Ολοι, χωρίς εξαιρέσεις, αναζητούσαν ή αναζητούσαμε τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς. Και τελικά αυτό που αποκαλύφθηκε είναι ότι δεν ήταν έτοιμοι οι δανειστές μας.
Ισως και να μην περίμεναν πως θα αποφασιστούν σκληρά μέτρα. Ισως και να μην πίστευαν πως η τρικομματική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά θα τηρούσε τις δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί.
Ισως θεωρούσαν βέβαιο ότι για μια ακόμη φορά η ελληνική πλευρά θα απέφευγε να σχεδιάσει μια συγκεκριμένη στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης… ποντάροντας στην Ανάπτυξη.
Γι’ αυτό ενδεχομένως φάνηκαν αυτοί απροετοίμαστοι. Οι δανειστές μας. Οι οποίοι πρέπει να τηρήσουν τις δικές τους δεσμεύσεις αλλά εμφανίζονται να θέτουν θέματα προς συζήτηση πριν προχωρήσουν στην απόφαση της εκταμίευσης της δόσης.
Και το κάνουν ενώ γνωρίζουν ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Ηταν σαφής ο πρωθυπουργός κατά την ομιλία του στη διαδικασία ψήφισης του Προϋπολογισμού του 2013.
«Τώρα ήρθε η ώρα των δανειστών» είπε και τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, αφού οι πρωτοβουλίες από την ελληνική πλευρά έχουν αναληφθεί. Εχουν δε αποφασιστεί και υπερψηφιστεί οι δεσμεύσεις που αναλάβαμε με το Μεσοπρόθεσμο.
Και ήρθε η ώρα των δανειστών να αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι των Ελλήνων, που έδειξαν πως πλέον είναι αξιόπιστοι.
Ηρθε ή ώρα να υπάρξει μια θετική εξέλιξη για την ελληνική οικονομία. Για την πραγματική οικονομία. Ηρθε η ώρα να υπάρξει ρευστότητα, να κινηθεί η αγορά, να επαναλειτουργήσουν οι επιχειρήσεις αλλά και να επαναλειτουργήσουν οι ίδιες οι τράπεζες.
Διότι δεν είναι δυνατόν ξαφνικά, και αφού κόντεψε να διαλυθεί και το πολιτικό σύστημα της χώρας, κάποιοι να σφυρίζουν αδιάφοροι. Και να εμφανίζονται… χαλαροί να συζητούν περί ανέμων και υδάτων.
Εκτός και αν έχουν άλλο στόχο. Να τον ξέρουμε όμως. Αυτή η… βαλίτσα δεν μπορεί να πάει μακριά. Στο κάτω – κάτω η Ελλάδα δεν επαιτεί. Για δανεικά πρόκειται, για την επιστροφή των οποίων ένας ολόκληρος λαός προχωρεί σε σκληρές, πολύ σκληρές θυσίες.
Θυσίες που δοκιμάζουν τα όρια της κοινωνικής συνοχής, για την οποία κόπτεται η Ευρωπαϊκή Ενωση ως θεσμός. Αποτελεί θεμέλιο λίθο της ύπαρξής της και όσοι κάνουν πως δεν το γνωρίζουν να είναι σίγουροι πως όταν σπάει ένας κρίκος καμία αλυσίδα δεν είναι σταθερή και δυνατή.                 

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Τα φαινόμενα κοινωνικής και πολιτικής αποσύνθεσης είναι έντονα και χαρακτηριστικά.

Εάν δεν γίνουν τουλάχιστον αυτά σε χρόνους σύντομους και σωρευτικά, ώστε να συγκροτούν ένα αξιόπιστο συνολικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση, η Ελλάδα θα πέσει θύμα της ύφεσης και της κοινωνικοπολιτικής αποσταθεροποίησης, με ό,τι σημαίνει και για μας και για την Ευρώπη.

Δυστυχώς, οι πρώτες αντιδράσεις των εταίρων - δανειστών μας δείχνουν να είναι «ανέτοιμοι» οικονομικά και πολιτικά για μια τόσο καθαρή πρωτοβουλία, που θα δημιουργούσε ένα θετικό «σοκ σωτηρίας» για την Ελλάδα. Οι ενδεχόμενες αμφισημίες και οι αναμενόμενες καθυστερήσεις θα απορυθμίσουν πλήρως τη χώρα. Αυτό πρέπει να γίνει απολύτως σαφές στους εταίρους - δανειστές.

Με τα «μέτρα και τον προϋπολογισμό στο χέρι» η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να διαπραγματευθεί σκληρά. Οχι να κάνει ό,τι έκανε με τα «μέτρα»...

Να δημιουργήσει συμμαχίες και να καταστήσει σαφές το κοινωνικοπολιτικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η χώρα και τις συνέπειες για την Ευρώπη. Ευτυχώς υπάρχουν πια πολλοί στην Ευρώπη που αντιλαμβάνονται την ανάγκη για μια ρεαλιστική λύση. Τα φαινόμενα κοινωνικής και πολιτικής αποσύνθεσης είναι έντονα και χαρακτηριστικά. Δεν αφορούν πλέον τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες, αλλά κρίσιμες κοινωνικές κατηγορίες και του κρατικού μηχανισμού (δικαστές, Ενοπλες Δυνάμεις κ.λπ.) και της αγοράς (υγιείς επιχειρήσεις κ.ο.κ.).

Επιπλέον το «ξήλωμα» του ΠΑΣΟΚ, πέρα από την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης, θα ήταν λάθος να ερμηνευθεί ως ένα «χαρακτηριστικό» που αφορά μόνο το ΠΑΣΟΚ. Συνιστά ένα «πρώτο καμπανάκι» για το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Μην αυταπατάται κανείς από την επιφανειακή «νηνεμία» στους κόλπους της ΝΔ.

Η υποτίμηση του «αναθεωρητικού μηνύματος» των πρόσφατων εκλογών και από την κυβέρνηση -παρά τις προγραμματικές δεσμεύσεις της- και από τους εταίρους - δανειστές μας ανοίγει δυστυχώς τον «ασκό του Αιόλου»...

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Έχουμε σαλπάρει σε ένα δύσκολο ταξίδι χωρίς να γνωρίζουμε πού θα καταλήξουμε.

Κάποιες στιγμές τα τελευταία χρόνια, η εικόνα του πλοίου με τους αναξιοπαθούντες επιβάτες να ερίζουν μεταξύ τους, να μην έχουν ιδέα για το πού πάνε, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μεταφορά για το πώς τουλάχιστον κάποιοι εταίροι μας αντιμετωπίζουν την Ελλάδα: αναγκάζονται να μας βοηθήσουν, νομίζουν ότι το δικό μας πρόβλημα είναι μόνο δικό μας («η Ελλάδα είναι ιδιαίτερη περίπτωση», όπως έλεγαν), αλλά όσο το πρόβλημα της Ελλάδας δεν λύνεται με τρόπο που θα πείσει ότι η Ευρώπη προσέχει τους λαούς της, η ασθένεια θα μεταδίδεται, το πλοίο χωρίς προορισμό θα αντιπροσωπεύει την ίδια την Ευρώπη.
Είναι υπερβολικά αυτά, βέβαια, αλλά στην Ελλάδα σήμερα έχουμε σαλπάρει σε ένα δύσκολο ταξίδι χωρίς να γνωρίζουμε πού θα καταλήξουμε. Δεν αντιμετωπίζουμε ούτε πόλεμο, ούτε κατοχή, ούτε κάποια φυσική καταστροφή. Είμαστε αναγκασμένοι να αναμορφώσουμε το πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα, σε αντάλλαγμα για δάνεια που θα συντηρήσουν κάπως την κοινωνία. Επειδή στη σημερινή εποχή υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ εθνών, οι εταίροι και δανειστές μας στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ μας προσέφεραν βοήθεια πριν καταρρεύσουν τα τείχη μας. Το αντίτιμο, όμως, είναι να τα ρίξουμε μόνοι μας – με το επιχείρημα ότι με τα δικά τους χρήματα και τη δική τους βοήθεια θα τα χτίσουμε σε νέες, σταθερότερες βάσεις (ενώ θα αποπληρώνουμε τα χρέη).
Οι εταίροι μας βλέπουν τη βοήθεια που προσφέρουν και τη δυσκολία μας να την αξιοποιήσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά· εμείς ζούμε το δράμα αυτών που πρέπει να αφοπλιστούν, να ταπεινωθούν και, την ώρα των μεγάλων στερήσεων, να χτίσουν την κοινωνία (τα τείχη τους) από την αρχή. Θέλει πολύ χρόνο και υπομονή για να συνέλθει η Ελλάδα, να αρχίσει να παράγει και να απεμπλέκεται από το χρέος.

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Με αυτόν τον τρόπο θα κυβερνήσουν, αν ποτέ έρθει αυτή η ώρα;

Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, συνοδευόμενοι μάλιστα από κάποια μέλη κάποιας Επιτροπής του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, έκαναν λέει έλεγχο σε… αστυνομικούς.
Φορούσαν πολιτικά εκτελώντας υπηρεσία στο Κέντρο της Αθήνας και η ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έκανε… έλεγχο. Ολως τυχαίως υπήρχε και μια κάμερα και το βίντεο από τη σκηνή κυκλοφόρησε σε ιστοσελίδες. Υπήρξαν και φωτογραφίες των αστυνομικών με πολιτικά.
Κυκλοφόρησαν και αυτές. Και από αστυνομικοί με πολιτικά έγιναν… διάσημοι. Σίγουρα οι συγκεκριμένοι θα δυσκολευτούν να επιτελέσουν το έργο τους ξανά με πολιτικά. Σίγουρα δεν θα μπορέσουν να λάβουν μέρος σε κάποια μυστική αποστολή για την πάταξη του κοινού ή του οργανωμένου εγκλήματος.
Ομως το θέμα δεν είναι μόνο αυτό, αν και είναι σοβαρό να βγαίνουν τέτοια στοιχεία ειδικά από ένα κόμμα που κόπτεται περί των προσωπικών δεδομένων. Είναι ακόμη βαθύτερο. Διότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενοι πιθανότατα την ιδιότητά τους, έπραξαν ακριβώς αυτό που στηλίτευαν.
Επραξαν, με έναν άλλο τρόπο αυτό που έπραξαν και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Επιχείρησαν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, ξεχνώντας κάτι βασικό. Οτι δεν είναι πλέον το κόμμα του 3 με 4%. Είναι το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Είναι το κόμμα που από την Κυριακή ζητά εκλογές για να έρθει στην εξουσία και να κυβερνήσει τη χώρα. Είναι το κόμμα που θέλει να σώσει τη χώρα από τη σημερινή… κακή κυβέρνηση.
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν κάνει…. χάπενινγκ για να παίζει στις τηλεοράσεις ή στο Διαδίκτυο. Δεν λειτουργεί ως κρατικό όργανο.
Με πράξεις όπως αυτή επιβεβαιώνει όσους λένε ότι οι όψιμοι αντεξουσιαστές γίνονται οι χειρότεροι εξουσιαστές. Διότι ο έλεγχος των αστυνομικών έρχεται να προστεθεί στα όσα οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ λένε για ειδικά δικαστήρια που θα στηθούν για τους σημερινούς υπουργούς λόγω των αποφάσεων που λαμβάνουν.
Είναι έτοιμοι να φορέσουν τη δικαστική τήβεννο όπως φαίνεται αλλά και τη στολή του αστυνομικού. Με αυτόν τον τρόπο θα κυβερνήσουν, αν ποτέ έρθει αυτή η ώρα;
Αντικαθιστώντας τις Αρχές; Το κράτος και τον τρόπο λειτουργίας του; Δηλαδή τι θα κάνουν αν οι πολίτες επιλέξουν να αναθέσουν κάποια στιγμή σε αυτούς την εξουσία; Θα κατεβαίνουν και θα ελέγχουν τα στοιχεία των αστυνομικών; Μήπως και των στρατιωτικών; Των πολιτών που κυκλοφορούν ίσως;
Πάντως είναι εκπληκτικό και το γεγονός πως ήξεραν ότι είναι αστυνομικοί. Πώς άραγε έγινε αυτό; Πώς έτυχε και δεν ήταν απλοί πολίτες;

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Δυστυχώς οι Ελληνες πολιτικοί δεν διάβασαν το μνημόνιο.

Δυστυχώς οι Ελληνες πολιτικοί δεν διάβασαν το μνημόνιο. Δεν το αξιολόγησαν και δεν το εφάρμοσαν. Αυτό που έκαναν ήταν να επιλέξουν μια άλλη πολιτική, αυτή που πάντα επέλεγαν. Αύξησαν το 2010 τις δαπάνες κατά 4,6 δισ. ευρώ! Αλλαξαν τρεις κυβερνήσεις μέσα σε έναν χρόνο. Εκαναν δύο φορές εκλογές. Επέβαλαν χαράτσια σε όλους, αύξησαν τους φόρους ασφυκτικά, διέλυσαν τον ιδιωτικό τομέα και διέκοψαν τη λειτουργία της οικονομίας.

Στοχοποίησαν όλους τους πολίτες με γενικεύσεις και οδήγησαν στην εκροή των καταθέσεων. Δεν πήραν ούτε ένα εξυγιαντικό διαρθρωτικό μέτρο. Δεν εφάρμοσαν καμία από τις εξυγιαντικές πολιτικές που πρότεινε η τρόικα και έτσι έφεραν την κατάσταση στο ναδίρ. Και φυσικά, αφού έφτασε εκεί το πράγμα, αναγκάζονται τώρα να κόψουν μισθούς και συντάξεις, κάτι που θα βυθίσει την οικονομία σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση.

Αυτά όμως είναι επιλογές των Ελλήνων πολιτικών. Αυτοί επέλεξαν αυτόν τον δρόμο, θέλοντας να κρατήσουν το «μαγαζί» τους, δηλαδή τη νομή του δημόσιου χρήματος και της εξουσίας.

Κανένας από αυτούς δεν λέει αλήθεια. Ούτε οι μνημονιακοί ούτε οι αντιμνημονιακοί. Οι πρώτοι κλαίνε και μαλλιοτραβιούνται σαν τις παρθένες επειδή είναι αναγκασμένοι να εφαρμόσουν μια πολιτική που δεν την πιστεύουν. Οι δεύτεροι υπόσχονται την ουτοπία.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Δεν βλέπουν την ώρα να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας.

Ας αφήσουμε τον Λαφαζάνη και τα όσα αυτονόητα ομολόγησε κι ας πάμε στους άλλους. Σ' όλους εκείνους που με πρώτο τον Τσίπρα διατείνονται ότι είναι έτοιμοι και δεν βλέπουν την ώρα να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Εχουν αναρωτηθεί κάτω από ποιες συνθήκες είναι δυνατό να γίνει αυτό που λένε ότι θέλουν κι επιδιώκουν;
Προφανώς δεν θα συμβεί αμέσως μετά την καταψήφιση των μέτρων την Τετάρτη το βράδυ. Θα χρειαστεί να παραιτηθεί η κυβέρνηση, να αποφασιστεί τι θα ακολουθήσει, να προκηρυχθούν πιθανότατα εκλογές, να μεσολαβήσει η προεκλογική περίοδος και να δούμε αν θα μπορέσει να σχηματιστεί κυβέρνηση ή θα χρειαστεί να ξαναψηφίσουμε. Και όσο θα συμβαίνουν αυτά, το κοινωνικό και το οικονομικό περιβάλλον θα βρίσκονται σε κατάσταση που όμοιά της μόνο όσοι κοντεύουν τα 100 θα έχουν γνωρίσει. Και θα δοθεί έτσι και η δυνατότητα στον Τσίπρα να πάρει επιτέλους μια ιδέα από Αργεντινή.
Αν τα πράγματα εξελιχθούν έτσι και οδηγηθούμε σε μια εκλογική αναμέτρηση ύστερα από ενάμιση μήνα κι αφού στο μεταξύ η χώρα έχει φτάσει ή και έχει υπερβεί τα όρια της όποιας οικονομικής και κοινωνικής αντοχής της, ποια θα είναι η επιχειρηματολογία με την οποία θα επιχειρήσουν ο Τσίπρας και η παρέα του να πείσουν τον ελληνικό λαό να τους εμπιστευτεί τις τύχες του. Οτι φταίει το Μνημόνιο και καλώς δεν ψηφίστηκαν από τη Βουλή τα μέτρα;
 Αν υπό τις συνθήκες που με βεβαιότητα θα προκύψουν θα είναι δυνατή η προβολή ενός τέτοιου ισχυρισμού. Φυσικά και δεν είναι ειδυλλιακές οι συνθήκες υπό τις οποίες ζούμε, αλλά ποιος είναι εκείνος που μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτές που θα ακολουθήσουν δεν θα είναι κατά πολύ χειρότερες; Και, το κυριότερο, χωρίς την ελπίδα μιας καλύτερης μέρας.
 Φυσικά, να μη συμβεί, αλλά αν στη χειρότερη των περιπτώσεων κληθεί ο απλός πολίτης να αποδώσει ευθύνες για την κατάσταση την οποία θα βιώνει, δεν ξέρω αν η ψήφος του θα είναι περισσότερο καταδικαστική για εκείνους που τον οδήγησαν στη μνημονιακή πραγματικότητα ή για όσους τον εξωθήσουν στην κόλαση της χρεοκοπίας.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Λίγοι είναι αυτοί που προσπάθησαν να κρατήσουν ζωντανή τη χώρα.


Λίγοι είναι αυτοί που προσπάθησαν να  κρατήσουν ζωντανή τη χώρα. Οι περισσότεροι προσπάθησαν και προσπαθούν να κρατηθούν πεισματικά από τα ερείπια και το αποστεωμένο κέλυφος μιας άλλης εποχής που τους εξασφάλιζε προνόμια και πελατεία. Νομίζουν ότι με παλιά κόλπα θα αποφύγουν τη σύγκρουση με την πραγματικότητα και θα διασωθούν, έστω ως απολιθωμένα μνημεία. Φροντίζουν όπως πάντα για τον εαυτό τους και εγκαταλείπουν την κοινωνία στην τύχη της, η οποία, μετά το σοκ, την άρνηση και τον θυμό, γνωρίζει πλέον και αναγνωρίζει τα προβλήματα.
Αυτή η αποσβολωμένη και πολυτραυματισμένη κοινωνία στήριξε με στωικότητα και εγκαρτέρηση μια πλειοψηφία για να τη σώσει από τον γκρεμό και να την οδηγήσει σε ένα πιο ασφαλές και δημιουργικό μέλλον. Αλλά δεν υπάρχει σχέδιο να παρουσιαστεί στην κοινωνία ώστε αυτή να πεισθεί και να κινητοποιηθεί, να βγει στο προσκήνιο και να σωθεί. Την κρατούν στο σκοτάδι και την αγνοούν. Φροντίζουν ακόμη τις συντεχνίες και τους πελάτες τους. Η αντιπολίτευση είναι ανηλεώς ιδιοτελής ή ανίδεη, αλλά και η κυβερνητική πλειοψηφία, με ευθύνη κυρίως των μικρών εταίρων, χάθηκε στους βυζαντινισμούς της αναδιαπραγμάτευσης, της απαγκίστρωσης, των ανόητων κόκκινων γραμμών που χαράσσονταν με συμπαθητική μελάνη μόνο και μόνο για να διασώσει διαφανή και φτηνά προσχήματα. Αντί να ασχοληθεί με τη δική της στρατηγική για την ανάταξη της χώρας εξασφαλίζοντας γρήγορα τη χρηματοδότηση, βουλιάζει από τα τερτίπια, τις αγκυλώσεις και την ανευθυνότητα μικρών πολιτικών.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Ο χρόνος της κλεψύδρας όμως τελειώνει και πρέπει να αποφασίσουμε πιο δρόμο θα διαλέξουμε.

Τρία χρόνια μετά την ανώμαλη προσγείωση στη πραγματικότητα, η ελληνική κοινωνία δεν έχει όραμα και προσανατολισμό. Ο χρόνος της κλεψύδρας όμως τελειώνει και πρέπει να αποφασίσουμε πιο δρόμο θα διαλέξουμε. Οι επιλογές είναι ελάχιστες, είτε βαδίζουμε στο ευρώ, μέσα σε ένα ασφυκτικό δημοσιονομικό περιβάλλον, αναδιαρθρώνοντας εκ βάθρων το κράτος και εκμεταλλευόμενοι κάθε ευκαιρία που θα μας δοθεί για βελτίωση της θέσης μας από τις διεθνείς συγκυρίες, είτε επιστρέφουμε στη δραχμή σε ένα λιγότερο ασφυκτικό δημοσιονομικό περιβάλλον εν μέσω διεθνούς απομόνωσης αναλαμβάνοντας ταυτοχρόνως και τους κινδύνους και τις συνέπειες αυτής της πράξης.
Όσοι υπόσχονται άλλες επιλογές με διαδρομές λιγότερο δύσβατες συμπλέουν με τη μνημειώδη ατάκα «λεφτά υπάρχουν» αλλά τα έχουν οι δανειστές μας όπως αποδείχθηκε. Εφόσον επιλέξουμε την διαδρομή εντός του ευρώ θα πρέπει τάχιστα να προχωρήσουμε σε αναδόμηση της κοινωνίας κόβοντας, κομματικούς δεσμούς εξουσίας – δημόσιας διοίκησης, επαναπροσδιορίζοντας τις προτεραιότητες της κοινωνίας, και έννοιες όπως δημόσιο αγαθό, δικαιοσύνη, αξιοκρατία, πρόνοια που στο παρελθόν τόσο βάναυσα κακοποιήθηκαν και διαστρεβλώθηκαν. Δυστυχώς η εντύπωση που δίνεται είναι ότι η κοινωνία μας δεν μπορεί ακόμη να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδά της αποτελεσματικά και οι συνέπειες είναι περισσότερο από εμφανείς, από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, από τον τρόπο δημοκρατικής της έκφρασης, από την νοοτροπία που έχει αναπτύξει και την αντίδρασή της σε κάθε προσπάθεια ένταξης σε ένα οργανωμένο κοινωνικό σύνολο.

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.


 Oι ιδεολογίες έχουν ξοφλήσει και οι πολίτες ψηφίζουν καθαρά με βάση τα συμφέροντα της κοινωνικης και επαγγελματικής τους τάξης.
 H πραγματική πόλωση είναι μεταξύ Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα καθως ο ιδιωτικος τομεας συστηματικα πληρωνει τις αμαρτιες του Δημοσιου , ο οποιος με μαγικους τροπους συντηρειται ατρωτος.
 Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Υπάρχουν πολίτες, επαγγέλματα, τομείς, επιχειρήσεις που πληρώνουν φόρους, έχουν κοινωνική συνείδηση, δραστηριοποιούνται με παραγωγικό και δημιουργικό τρόπο και έχουν όραμα και άποψη για το μέλλον.
Υπάρχουν αντίστοιχα πολίτες, τομείς, επιχειρήσεις, που φοροδιαφεύγουν συστηματικά και εν γνώσει όλων μας, που δεν παράγουν τίποτα παρά κερδοσκοπούν και παρασιτούν μέσω δαιδαλωδων νομικών πλαισίων, καταβροχθίζοντας συστηματικά το δημόσιο χρήμα και καταδικάζοντας όλους μας σε εξαθλιωμένες υπηρεσίες υγείας, μισθούς και συντάξεις πείνας και απηρχαιωμένους μηχανισμούς εκπαίδευσης.
 Οι επικείμενες εκλογές είναι ένα τελειο και απελπιστικό αδιέξοδο. Είτε θα επικρατήσουν οι ένοχοι για τη σημερινή κατάντια της χώρας του ευρω, είτε θα αναδειχθούν οι εν δυνάμει ένοχοι για την επακόλουθη Ελλάδα της δραχμής.
Ας μην λησμονούμε ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταφύγει τα πιο παρασιτικά και αναχρονιστικά στρωματα της Ελληνικής Κοινωνίας, που δικαιολογημένα νοσταλγούν το βολικό παρελθόν τους.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Ημέρα με την ημέρα η Ελλάδα χάνει και χάνεται.

Ημέρα με την ημέρα η Ελλάδα χάνει και χάνεται. Το όνομά της τείνει να γίνει διεθνώς συνώνυμο της αποτυχίας και η εξάρτησή της από τους εταίρους και δανειστές πολλαπλασιάζεται. Οι απαιτήσεις τους αυξάνονται διαρκώς, εξουθενώνοντας τόσο τις κυβερνήσεις, όσο και τα κόμματα που τις στηρίζουν.

Ήδη από το 2009 και εντεύθεν έχουν ξοδευτεί δύο κυβερνήσεις και η τρίτη, η σημερινή, δοκιμάζεται πολλαπλώς. Ακόμη και αν καταφέρει να ψηφίσει τα μέτρα θα πρέπει να βρει τρόπο να ανανεωθεί στο μέγιστο βαθμό, ώστε ενισχυμένη να καταφέρει να επιτελέσει, έστω υποτυπωδώς, το επίπονο έργο της εφαρμογής αυτών. Κακά τα ψέματα μετά την τελευταία ψηφοφορία για τις αποκρατικοποιήσεις και την επερχόμενη για τα μέτρα του νέου μνημονίου το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα βγει ακόμη περισσότερο τραυματισμένο.

Η ενότητα του ΠαΣοΚ έχει διαρραγεί,σε λίγο τμήματά του θα αποτελούν συνιστώσες άλλων κομμάτων, η ΔΗΜΑΡ με τις επιλογές της κινδυνεύει να έχει την τύχη του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού και η Νέα Δημοκρατία παρά τη φαινομενική αταραξία της κατατρώγεται από διαβρωτικές αμφισβητήσεις και από το πολλά λοξοκοιτάσματα των βουλευτών της. Τώρα ζούμε το δράμα του Βαγγέλη και σε λίγο πιθανώς να ζήσουμε εκείνο του Φώτη. 

Αλλά και ο χώρος της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, δεν περνά τις καλύτερες των ημερών της. Στον ΣΥΡΙΖΑ, οι πιο γνωστικοί, τρέμουν με την ιδέα ανάληψης της εξουσίας στην παρούσα φάση. Σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να είναι αυτοί οι διαχειριστές της κρίσης.