Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Ο Πολίτης ευθύνεται που οι υπηρεσίες δεν λειτούργησαν σωστά ;

Ο Πολίτης ευθύνεται που οι υπηρεσίες δεν λειτούργησαν σωστά και ζητούν τώρα εκείνα τα οποία έπρεπε να είχαν εισπράξει στην ώρα τους. 
Και από κοντά έρχεται ο φόρος πολυτελείας για το αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού -πενταετίας και βάλε- που η κυβέρνηση για την αγορά του είχε δώσει απαλλαγές για δήθεν «καθαρότερο περιβάλλον», για δήθεν ασφαλές οδήγημα, ενώ ουσιαστικά ήθελε να συνδράμει το εμπόριο των αυτοκινήτων. Και συνεχίζουμε να πληρώνουνε την «αλληλεγγύη», που όμως κανείς αρμόδιος δεν βγήκε να μας πει πού στάθηκαμε αλληλέγγυοι και σε ποιους και πώς διατέθηκαν τα χρήματά μας, γιατί πολλοί από μας πιστεύουμε ότι η «αλληλεγγύη» είναι προσχηματική και είναι αλληλεγγύη προς το αδηφάγο και καταχρεωμένο κράτος. Και εντός του Αυγούστου έρχονται τα εκκαθαριστικά, λες και όσα κρατώνται «στην πηγή» είναι λίγα και δεν πρόκειται να πάρουμε ανάσα, έχοντας το κράτος να βάζει συνεχώς βαθιά το χέρι του στην τσέπη μας και να μας αφήνει τα ελάχιστα, ίσα για να λέμε ότι ζούμε...
Το πώς και από πού θα βρεθούν τόσα χρήματα να πληρωθούν τόσοι φόροι δεν φαίνεται να απασχολεί το υπουργείο Οικονομικών. Μόνον απειλές εκτοξεύονται για κατασχέσεις, αλλά για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα με αξιολόγηση των πραγματικών μεγεθών της περιουσίας μας, των εισοδημάτων μας, που πλέον έχουν γίνει διάφανα και ελάχιστα, των μισθών μας, που μέσα σε μια τριετία έμεινε το 40% της προηγούμενης μισθοδοσίας μας, δεν γίνεται λόγος. Οτι δεν έγινε τίποτε μέσα στο χρόνο που πέρασε για να μαζευτεί το σπάταλο κράτος -παρεμπιπτόντως διαβάσαμε και τα «επιτεύγματα» Μανιτάκη και ευθυμήσαμε και απόψε-, δεν έγινε τίποτε να πληρώσουν οι μεγαλοοφειλέτες, να παταχθεί το όργιο της φοροδιαφυγής, το οποίο συνεχίζεται αλώβητο, επιθετικό, αποδεκτό -δυστυχώς- και σχεδόν καθεστώς για όλες τις μικροεπειχειρήσεις -από καφενεία στην Πλάκα και του Ψυρρή μέχρι τα ανθοπωλεία στα... νεκροταφεία-, το αρμόδιο υπουργείο δηλώνει ότι τώρα θα συστήσει ομάδες ελέγχου. Είναι αδιανόητο να πληρώνει ο συνταξιούχος, ο μισθωτός, ο δημόσιος υπάλληλος και όλοι οι άλλοι να σφυρίζουν κλέφτικα. Δεν ξέρει ο καθηγητής Στουρνάρας ότι η άδικη φορολογία καθιστά τους Πολίτες συνενόχους φοροκλοπής;

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Ολα αυτά δείχνουν ότι το κλίμα για την οικονομία έχει αρχίσει να θολώνει για τα καλά.

Ολα αυτά δείχνουν ότι το κλίμα για την οικονομία έχει αρχίσει να θολώνει για τα καλά. Το ερώτημα είναι τι μπορεί να το σώσει και πώς, τη στιγμή που ακόμα και οι εγγυητικές προς τις εταιρείες που αναλαμβάνουν έργα του Ελληνικού Δημοσίου δίνονται με το στανιό από τις τράπεζες.

Ο προβληματισμός που έχει δημιουργηθεί εύλογα έχει να κάνει με τις εκτιμήσεις ότι η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας είναι ιδιαίτερα αμφίβολο το πότε θα έρθει και ότι η υπόθεση επενδύσεων αποδεικνύεται πολύ πιο σύνθετη σε σχέση με αυτά που υπόσχονταν τα μαγικά χαρτάκια της τρόικας. Το ζήτημα αναδεικνύει το γεγονός ότι δεν έχει επιτευχθεί μια ολοκλήρωση στις αποκρατικοποιήσεις και εδώ είναι ένας τομέας όπου η κυβέρνηση δεν είναι αυτή που φέρει την κύρια ευθύνη.

Είναι ξεκάθαρο ότι τα ξένα κεφάλαια δεν πείθονται από μια καχεκτική οικονομία στην οποία τα κόκκινα δάνεια ανεβαίνουν με ρυθμό εκθετικό, γιατί ακριβώς η ύφεση βαθαίνει και οι τράπεζες αρχίζουν να μετρούν εκ νέου τις απώλειες από τις τελευταίες ανακεφαλαιοποιήσεις. Το πρόβλημα απουσίας σχεδίου στην οικονομία συνεχίζει να φαίνεται όλο και περισσότερο και αυτά που η τρόικα υπολογίζει δεν λειτουργούν.

Και τούτο διότι παρά τις συνεχείς προσπάθειες της κυβέρνησης δεν θα έρθει κανένας να επενδύσει σε μια οικονομία όπου το διαθέσιμο εισόδημα μειώνεται συνεχώς και αισθάνεται ότι η κοινωνική συνοχή απειλείται. Η επόμενη μέρα του τραπεζικού συστήματος είναι πολύ κρίσιμη με αυτά τα δεδομένα.

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Για την κατάντια αυτήν ας αναλογισθούμε όλοι και ο καθένας χωριστά τις ευθύνες μας.

Δυστυχώς, αυτή την πορεία από το κακό στο χειρότερο φαίνεται πως τη συνηθίζουμε και αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο από τα ίδια τα έκτροπα που διαρκώς πολλαπλασιάζονται. Η ύβρις και η καπηλεία εκ μέρους των χυδαίων εκπροσώπων της Χρυσής Αυγής βρίσκει στη Βουλή τον χώρο για το θέατρο των μαύρων παραστάσεών της. Προφανής στόχος και σκοπός η πρόκληση δημοσιότητας πάση θυσία, προς άγραν πελατείας, από μια κοινωνία που βασανίζεται και αναζητεί κάπου να χρεώσει τα πάντα.
Η συνεχής πρόκληση είναι επιλογή και ακολουθείται προφανώς βάσει σχεδίου από τους λεβεντοτραμπούκους, που με τη χυδαιότητά τους θεωρούν ότι εξασφαλίζουν όλο και πιο μαζικό ακροατήριο. Το δυστύχημα είναι ότι τα καταφέρνουν και αποτελεί ντροπή πως όλο και δυναμώνουν τα ποσοστά τους, όπως τουλάχιστον καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις. Η κατάσταση αυτή μοιάζει να κινείται ανεξέλεγκτα καθώς στρατιές απελπισμένων προτιμούν την εύκολη λύση να φορτώνουν τις ευθύνες γενικώς στο πολιτικό σύστημα και να απολαμβάνουν χαιρέκακα τον χλευασμό του από τους ναζιστές του «κάτω κόσμου». Για την κατάντια αυτήν ας αναλογισθούμε όλοι και ο καθένας χωριστά τις ευθύνες μας, καθώς η συγκατάβαση και η απάθεια συνιστούν συνενοχή και συνευθύνη για το χάλι που προσλαμβάνει διαστάσεις επιδημίας. Ο λαός δεν μπορεί να είναι η ανεύθυνη «ιερή αγελάδα» που έχει μόνον δικαιώματα και διόλου υποχρεώσεις για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αν ισχύουν μάλιστα οι φήμες για μυστικές χρηματοδοτήσεις πέραν της κρατικής επιχορήγησης από ιδιώτες νοσταλγούς θλιβερών εποχών, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Μέχρι που άρχισαν τα χαράτσια.

Γνωρίζουμε  όπως άλλωστε και όλοι μας, πολλούς ανθρώπους του μόχθου και του μεροκάματου, του καθημερινού αγώνα και της αδιάκοπης εργασίας, που, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ήταν νομοταγείς και συνεπέστατοι στις υποχρεώσεις τους προς την εφορία. Μέχρι που άρχισαν τα χαράτσια, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών, η μείωση του αφορολόγητου ορίου...

Έτσι, όταν το δίλημμα που τέθηκε, ήταν «πληρώνω τα χρέη μου προς τις τράπεζες ή τις οφειλές μου προς την εφορία;», ήταν πολλοί εκείνοι που επέλεξαν να πράξουν το πρώτο. Κι όταν, ακόμα, το ερώτημα επανήλθε υπό τη μορφή «πληρώνω, για να βάλω φαγητό στο τραπέζι ή δίνω όσα έχω και δεν έχω στο κράτος;», τότε μια ακόμα πιο συντριπτική πλειοψηφία έκλινε προς την πρώτη επιλογή.

Την ώρα λοιπόν, που οι πολίτες «γονατίζουν» από τους φόρους, το υπουργείο Οικονομικών εντείνει -και καλά κάνει- το κυνήγι της φοροδιαφυγής. Το «non paper» του κ. Γιάννη Στουρνάρα προς τους εφοριακούς, που ήρθε στο φως της δημοσιότητας, ασφαλώς και κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, ξεκαθαρίζοντας ότι οι έλεγχοι θα «αγγίξουν» ακόμα και τους... ανέγγιχτους. 

Έχει όμως και αρκετά «θολά» σημεία. Η πάταξη της φοροδιαφυγής, για παράδειγμα, αφορά και στους λεγόμενους «μεγαλοκαρχαρίες», αυτούς που πλούτισαν παρανόμως στις πλάτες των άλλων, ή θα περιοριστεί και πάλι στους μισθωτούς, στους συνταξιούχους, που επέλεξαν, με τα «πετσοκομμένα» χρήματα που βγάζουν, να ανταποκριθούν στις καθημερινές τους υποχρεώσεις, παρά στο κάλεσμα της εφορίας;

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Κόπτονται για την ανάπτυξη, που δεν φαίνεται να έρχεται από πουθενά, και επιμένουν πως θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες.

Τα εργασιακά δικαιώματα και οι εργασιακές σχέσεις πάνε κατά διαβόλου. Ζούμε σε μια δημοκρατία που αποκαταστάθηκε μόλις στις 24 Ιουλίου του 1974 μετά και εξαιτίας της προδοσίας και της τραγωδίας της Κύπρου. Υστερα από 39 χρόνια η δημοκρατία «βελτιώθηκε» και εξελίχθηκε προς το χειρότερο. Σήμερα γράφεται και λέγεται από πολλούς πως δεν έχουμε δημοκρατία από τη στιγμή που κάποιοι αποφασίζουν και διατάσσουν, έξω από τη Βουλή, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Οι βουλευτές της πλειοψηφίας είναι υποχρεωμένοι να κρατάνε το τρεμοπαίζον κεράκι της πρωθυπουργικής, αντιπροσωπευτικής, λειψής Δημοκρατίας. Ολοι, ακόμα κι αυτοί που μπορούν να πάνε διακοπές, ξορκίζουν το καλοκαίρι να περάσει για να 'ρθει το φθινόπωρο που εγκυμονεί νέα μέτρα, νέες «εκτελέσεις» των εργαζομένων που αισθάνονται άχρηστοι και περιττοί, καθότι αυτό βολεύει τους εκσυγχρονιστές και τους αναδιαρθρωτές του συστήματος, που δεν αντέχει άλλο. Δηλαδή αυτοί που δημιούργησαν το συγκεκριμένο πελατειακό σύστημα της διαφθοράς και της ρεμούλας έρχονται να το εξυγιάνουν με περισσότερη λιτότητα κατ' απαίτηση της Γερμανίας και με περιορισμό των κοινωνικών δαπανών. Αδιαφορούν για την «ακμάζουσα» ανεργία, κόπτονται για την ανάπτυξη, που δεν φαίνεται να έρχεται από πουθενά, και επιμένουν πως θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες, άδοντες, σαν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, το γνωστό τραγούδι στον δικό τους σκοπό, λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο.

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Λαϊκίστικες κορόνες που δεν βοηθούν καθόλου τη χώρα μας να βγει από την κρίση.

Το κράτος Πρόνοιας, αυτή η «μαμά» που δίνει πάντα χρήματα στα παιδιά, και που ήταν το ιδεολογικό και ηθικό διεκδικούμενο Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς, είναι γυμνό. Ειδικά μάλιστα με τα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης η σελίδα αυτή μοιάζει να γυρίζει οριστικά. Την πραγματικότητα αυτή μοιάζει να την κατανοούν καλύτερα οι χώρες του Βορρά, οι οποίες κατάφεραν να ξεπεράσουν «αναίμακτα» το πρόβλημα. Μεταρρυθμίζοντας το Δημόσιο, και αφαιρώντας του περιττά βάρη δίνοντάς τα στον ιδιωτικό τομέα, το έκαναν πιο ευκίνητο και αποδοτικό στην υπηρεσία του Πολίτη, όπως δείχνουν και οι επίσημες στατιστικές. Η ανάπτυξη πήρε μπροστά σαν μία δημιουργική μηχανή. Πώς έγινε όμως αυτό που μοιάζει όνειρο απατηλό προς το παρόν στη χώρα μας; Πέρα από μία σειρά πρακτικές εφαρμογές και εκσυγχρονισμό των κοινωνικών μηχανών, το ουσιαστικό στοιχείο αυτής της επιτυχημένης μετάβασης βρίσκεται στο κλίμα συν-εταιρικότητας και όχι στο παραμύθι της «ταξικής πάλης». Οι φυσικές συνθήκες και η διαφορετική νοοτροπία ενδιαφέρονται για τη σύγκλιση των Πολιτών στο καλό της χώρας. Και όχι στο διαχωρισμό μίσους ή ρεβανσισμού ή ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, όπως συχνά διαπιστώνουμε από συμπεριφορά Τύπου και βουλευτών στην πατρίδα μας. Το πέρασμα από το βαρύ κράτος Πρόνοιας σε ένα κράτος πιο ευέλικτο και αποδοτικό στις σημερινές παγκόσμιες συνθήκες επετεύχθη με την ισχυροποίηση του ιδιωτικού τομέα που πήρε πολλά από τα βάρη του Δημοσίου. Και αυτό έγινε δίχως να γίνει λόγος για κλοπή πλουσίων, για πάλη των τάξεων, για τόσες και τόσες λαϊκίστικες κορόνες που δεν βοηθούν καθόλου τη χώρα μας να βγει από την κρίση.
Η μετάβαση από το γέρικο κλισέ της σοσιαλδημοκρατίας στο πιο σύγχρονο της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας είναι πια γεγονός. Πρόκειται για το τέλος της Σοσιαλδημοκρατίας;

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Αμηχανία στον πολιτικό κόσμο ώστε να μην τολμήσει να αποτίσει φόρο τιμής στη Δημοκρατία την οποία, υποτίθεται, υπερασπίζεται.

Η Προεδρία της Δημοκρατίας, με μια λιτή ανακοίνωση, απέδωσε την κατάργηση των εορτασμών στην κρίση. Δεν είναι καιρός για έξοδα, όμως ένα καφεδάκι με το απαραίτητο κουλουράκι, ως είθισται στα μνημόσυνα, δεν θα κόστιζε πια και τόσο ακριβά. Δεν χρειαζόταν καν να προσφερθεί κονιάκ. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρκέστηκε στην κατάθεση στεφάνου στο Πάρκο της Ελευθερίας, όπου και το πρώην ΕΑΤ ΕΣΑ, γνωστό περισσότερο σήμερα από το φερώνυμο εστιατόριο.
 Η δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο είχε εκφυλισθεί - και όχι μόνο τα τελευταία χρόνια. Η πασαρέλα της Δημοκρατίας με τα λινά κοστούμια και τα νυχτερινά των κυριών, δυστυχώς, όσα κουτσομπολιά κι αν έβγαζε, ποιος μίλησε με ποιον και τα τοιαύτα, είχε κάτι από βαφτίσια σε κεφαλοχώρι. Τόση Δημοκρατία συγκεντρωμένη σε έναν κήπο καλοκαιριάτικα είναι σαν να έχεις φάει ολόκληρο κουτί με σοκολατάκια φουρέ. Ποιος δεν θυμάται τις εμφανίσεις της κ. Λιάνη ή την Αφρικανή κομμώτρια που είχε εμφανίσει ο κύριος Τσίπρας εν είδει αντιρατσιστικού γκάτζετ;
Κάποιου είδους επίσημη τελετή θα ήταν χρήσιμη. Οχι μόνον για να θυμηθούμε τι χρωστάει ο τόπος σε εκείνη την ημέρα, και στους πρωταγωνιστές της, αλλά και για να δείξει ότι η Δημοκρατία μας είναι σε θέση να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο την κακοήθεια που της τρώει τις σάρκες. Διότι εικάζω ότι η τελετή λογοκρίθηκε προκειμένου να αποφευχθεί η συμμετοχή των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Και είναι η αλήθεια ότι σου φέρνει ανατριχίλα πως και μόνη η παρουσία τους προκαλεί τέτοια αμηχανία στον πολιτικό κόσμο ώστε να μην τολμήσει να αποτίσει φόρο τιμής στη Δημοκρατία την οποία, υποτίθεται, υπερασπίζεται. Κάτι τέτοιες στιγμές νοσταλγείς εκείνον τον κατσούφη άνθρωπο που πρόβαλε στην πόρτα του αεροπλάνου του Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν ξημερώματα της 24ης Ιουλίου 1974.

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Αντί να επιδιώκουμε την εθνική συσπείρωση, καταφεύγουμε σε διαχωριστικές γραμμές και ψεύτικα διλήμματα.

 Δεν υπάρχει ούτε «βαθύ κράτος» ούτε άλλη μορφή κατεστημένου που, επιδιώκοντας τη δική του επιβίωση, θα εργαζόταν για την επιβίωση της οικονομίας. Ολος ο κρατικός μηχανισμός και οι θεσμοί εξαρτώνται από τα κόμματα. Με την εκλογική κατάρρευση των δύο «κομμάτων εξουσίας», και την αναγκαστική αποκήρυξη της πολιτικής των πελατειακών σχέσεων, δεν υπάρχει ούτε ισχυρό πολιτικό κέντρο ούτε μια συμπαγής δημόσια διοίκηση, παρά μόνο ομάδες και άτομα που επιδιώκουν την επιβίωσή τους σε διάφορους πολιτικούς χώρους. Ετσι γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να σχεδιαστούν και να εφαρμοστούν σωστά μέτρα που θα ανακούφιζαν τους πολίτες, θα τόνωναν την οικονομία και θα οδηγούσαν σε μια πιο λειτουργική και δίκαιη χώρα. Αυτό αφορά τα πάντα, από την τόσο καθυστερηθείσα αναγέννηση του τραπεζικού συστήματος έως την εξυπηρέτηση πολιτών σε δημόσιες υπηρεσίες.
Η ευθύνη, όμως, δεν βαρύνει μόνο τα κόμματα που κυβερνούν. Οι πρωταγωνιστές απ’ όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος δυσκολεύονται να ξεπεράσουν τις παλιές συνήθειές τους – οι οποίες συνοψίζονται στην ανικανότητα να διακρίνουν προβλήματα, να σχεδιάσουν λύσεις και να αφοσιωθούν στην επίλυσή τους. Κάθε κόμμα συνεχίζει να πρεσβεύει τη δική του μοναδική αλήθεια, καταγγέλλοντας τα άλλα για όλα τα δεινά της χώρας και εμποδίζοντας κάθε πρόοδο. Η ταχεία όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης, με όλο και πιο ακραία συνθήματα από το παρελθόν, επιδεικνύει ότι αρκετοί νέοι πολιτικοί αντλούν την πολιτική τους νομιμοποίηση και ταυτότητα από τις αντιμαχόμενες πλευρές του Εμφυλίου Πολέμου. Χωρίς να το καταλάβουμε, οδηγούμαστε προς ανεξέλεγκτες καταστάσεις μέσα από μια εμμονή να επαναλάβουμε τραύματα ενός παρελθόντος που απεδείχθη καταστροφικό. Αντί να επιδιώκουμε την εθνική συσπείρωση, καταφεύγουμε σε διαχωριστικές γραμμές και ψεύτικα διλήμματα.
Ο δρόμος έξω από την κρίση θα ήταν δύσκολος έτσι κι αλλιώς, γιατί καμία κοινωνία δεν αποδέχεται εύκολα τη στέρηση και την απογοήτευση. Αλλά τα λάθη του σχεδίου διάσωσης και της εφαρμογής του, η αλαζονεία των δανειστών, η έλλειψη αυτοπεποίθησης των κυβερνήσεων και η απόλυτη άρνηση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων άφησαν ένα κενό στην καρδιά της χώρας και υπονόμευσαν το όποιο αίσθημα εμπιστοσύνης για την πορεία της. Με αυτό το κενό βρίσκονται αντιμέτωποι οι πολιτικοί, τα μέσα ενημέρωσης και κάθε πολίτης που αγωνιά για το μέλλον όλων μας.

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Τεράστιο κόστος από τη μαζική μετανάστευση των πιο δυναμικών τμημάτων της νέας γενιάς.

Η επιστροφή στα προ του 2010 επίπεδα απασχόλησης απαιτεί τουλάχιστον μια εικοσαετία ικανοποιητικών ρυθμών ανάπτυξης. Οι επιχειρήσεις που έκλεισαν απολύοντας τους εργαζομένους λόγω συρρίκνωσης της εγχώριας κατανάλωσης δεν προβλέπεται να επανακάμψουν. Τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν για την ελάττωση γραφειοκρατικών επιβαρύνσεων και επενδυτικών εμποδίων δεν προωθήθηκαν, αφού θεωρήθηκε από την τρόικα ότι προείχαν η μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, η διάλυση των θεσμικών εγγυήσεων στις εργασιακές σχέσεις και η αποδυνάμωση των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Οι συνέπειες της δυσθεώρητης ανεργίας θα είναι συντριπτικές για την Ελλάδα εάν δεν απορροφηθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων με δράσεις και προγράμματα που θα εκπονήσει η πολιτεία.
Διαφορετικά, ο αριθμός τους θα μείνει στάσιμος για αρκετά χρόνια, μέχρι δηλαδή να δημιουργηθούν αυτοδύναμα ανάλογες θέσεις εργασίας από τον ιδιωτικό τομέα.
Παγίωση ενός ποσοστού ανεργίας άνω του 25% συνεπάγεται εμφάνιση νέων μορφών φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, ταχύτατη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, περαιτέρω ενδυνάμωση των πολιτικών άκρων και τεράστιο κόστος από τη μαζική μετανάστευση των πιο δυναμικών τμημάτων της νέας γενιάς. Μηχανισμοί αποτροπής αυτής της εφιαλτικής προοπτικής υπάρχουν, αρκεί να αναπροσανατολιστούν οι πολιτικές προτεραιότητες των ελληνικών κυβερνήσεων και της ΕΕ.

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

H κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο.

Εχει καταντήσει κοροϊδία αυτή η μόνιμη υπόσχεση για ένα δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα. Δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μην το υποσχέθηκε και υπουργός που να μη δεσμεύτηκε προσωπικά ότι θα το πραγματοποιήσει. Τελικά, όμως, τίποτα δεν αλλάζει. Η φοροδιαφυγή παραμένει αλώβητη και συνεχώς διογκούμενη και τα δημοσιονομικά ελλείμματα φορτώνονται νομοτελειακά στις πλάτες των διαχρονικών υποζυγίων του συστήματος.
Αλλά η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Και όχι μόνο γιατί είναι κοινωνικά ανάλγητο να φορτώνονται τα φορολογικά βάρη στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, αλλά γιατί τελικά έχει καταντήσει να είναι και αναποτελεσματικό. Είναι γνωστή η υπόδειξη ότι την αγελάδα πρέπει να την αρμέγεις, όχι να τη σκοτώνεις. Αλλά οι κυβερνώντες ούτε καν αυτή την προνοητικότητα δεν είναι σε θέση να επιδείξουν.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που διαχρονικά βιώνουμε, αλλά ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει προσλάβει εφιαλτικές διαστάσεις. Οι αλλεπάλληλες φοροεπιβαρύνσεις, τα συνεχή «χαράτσια», η κατάργηση των όποιων φορολογικών ελαφρύνσεων είχαν απομείνει και παράλληλα οι εξοντωτικές περικοπές μισθών και συντάξεων έχουν εξωθήσει τη συντριπτική πλειονότητα των φορολογουμένων σε ένα χωρίς προηγούμενο οικονομικό αδιέξοδο.
Αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο. Δεν γίνεται να φορτώνονται τα δημοσιονομικά αδιέξοδα της χώρας στις πλάτες των εξουθενωμένων μισθωτών και συνταξιούχων, επειδή κόμματα και πολιτικοί αποδεικνύονται ανίκανοι -ή μήπως απλώς απρόθυμοι;- να οπλίσουν επιτέλους τον τόπο με ένα στοιχειωδώς αποτελεσματικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα.
Γιατί ας μην ξεχνούν και κάτι άλλο. Πως το ότι φτάσαμε στη σημερινή κατάντια οφείλεται πρωτίστως σε αυτή την έλλειψη.

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Πολύ περισσότερο δε, ποιους και τι εξυπηρετεί η συνεχής απαξίωση του θεσμού του Κοινοβουλίου...

Για ποια Βουλή μιλάμε, ωστόσο; Γι' αυτήν, όπου από το «Χάιλ Χίτλερ» φτάσαμε στα «ΕΑΜ ΕΛΑΣ Μελιγαλάς» και «στο Βίτσι και τον Γράμμο σας βάλαμε στην άμμο;»; Γι' αυτήν, όπου οι ύβρεις και οι σκαιοί χαρακτηρισμοί μεταξύ «συναδέλφων» βρίσκονται στην ημερησία διάταξη; Γι' αυτήν, όπου χρειάστηκε να μπει ειδικό μηχάνημα, για να ελέγχεται αν τα μέλη της οπλοφορούν; 

Μήπως μιλάμε για την ίδια Βουλή, την ελληνική, στην οποία οι υπουργοί δεν αξιώνουν να πατήσουν το πόδι τους; Για την ίδια Ολομέλεια, στην αίθουσα της οποίας δεν εμφανίζεται καν ο ίδιος ο πρωθυπουργός; Για ένα Κοινοβούλιο, που διαρκώς απαξιώνεται από τα ίδια του τα στελέχη, όταν ξιφουλκούν και φωνασκούν, αλλά, τελικά, ψηφίζουν όλα τα νομοσχέδια, ακόμα κι αν έχουν αντιρρήσεις; Ή μήπως για τη Βουλή, την οποία τα μέλη της κυβέρνησης επιλέγουν τακτικότατα και σκοπίμως να παρακάμπτουν, περνώντας τις επίμαχες αποφάσεις τους με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και Προεδρικά Διατάγματα;

 Eάν στις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας αυτής, περιλαμβάνεται και η κατάλυση των θεσμών ή η κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.  Eάν η πολιτική τάξη στην Ελλάδα εξακολουθεί να υποτιμά την απειλή της Χρυσής Αυγής για την κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως έχει υποστηρίξει ο φημισμένος ιστορικός, Μαρκ Μαζάουερ. Είναι ο Παναγιώταρος, π.χ., ή ο Κασιδιάρης, το μόνο πρόβλημα του ελληνικού Κοινοβουλίου ή είναι και αυτοί που, δίχως να «πουλάνε» τσαμπουκά στα βουλευτικά έδρανα, τα έχουν εξευτελίσει, με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, πολύ πριν καθίσουν σε αυτά οι ακροδεξιοί; Πολύ περισσότερο δε,  ποιους και τι εξυπηρετεί η συνεχής απαξίωση του θεσμού του Κοινοβουλίου...

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Η γλώσσα της αθλιότητας εμφανίζεται σαν γλώσσα της ειλικρίνειας.

Το χειρότερο δεν είναι ότι χυδαιολογούν και ονειρεύονται κρεμάλες οι μεν για τους δε. Το χειρότερο δεν είναι καν ότι πιστεύουν πως το « ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Μελιγαλάς» ή το «Στον Γράμμο σας θάψαμε στην άμμο» βρίσκει ανταπόκριση στους ψηφοφόρους τους. Κάτι σαν ρητορική κορώνα που αναμοχλεύει το κακοφορμισμένο λαϊκό αίσθημα και δίνει διέξοδο στους ατμούς του θυμού και της αγανάκτησης. Το χειρότερο είναι ότι μιλούν σε πρώτο επίπεδο, πως μοιάζουν να πιστεύουν ό,τι λένε, και η γλώσσα της αθλιότητας εμφανίζεται σαν γλώσσα της ειλικρίνειας. Ναι, αυτοί δεν μιλάνε «περί διαγραμμάτου», όπως οι υπόλοιποι δεν βλέπουν τον κόσμο πίσω από τις γραβάτες τους και δεν κάνουν εκπτώσεις στα λόγια τους. Λένε τις αλήθειες τους και τις απολαμβάνουν. Απολαμβάνουν τη χυδαιολογία, τις κρεμάλες και το αίμα του Εμφυλίου όπως οι Συβαρίτες απολάμβαναν την τρυφηλή ζωή. Λες πως είναι άνθρωποι χαμηλοτάτου επιπέδου, ανάξιοι του ρόλου του βουλευτή, όμως αμέσως μετά σκέφτεσαι πως δεν έχει νόημα να ηθικολογείς. Λες πως κάποια στιγμή θα μαζευτούν, θα συνειδητοποιήσουν την κατάντια τους και η πραγματικότητα σου βγάζει τη γλώσσα. Λες πως είναι ζήτημα αγραμματοσύνης, πως όλοι αυτοί είναι τα απόβλητα της ημετέρας παιδείας, και αμέσως μετά σκέφτεσαι πως έχεις βαρεθεί να σκέφτεσαι και να λες τα ίδια και τα ίδια. Οσα κουρέλια κοινωνικής ζωής μας έχουν απομείνει κινδυνεύουν κι αυτά να διαλυθούν. Κινδυνεύουν από τον οχετό που βγαίνει από μέσα μας. Και ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί είναι να συνηθίσουμε τη δυσοσμία. Και να μην πει κανείς πως όλο αυτό το εξάμβλωμα είναι προϊόν της απελπισίας που έφερε η οικονομική κρίση. Τα όσα εκστομίζουν οι άθλιοι του Κοινοβουλίου είναι συμπτώματα της βαθιάς πολιτισμικής κρίσης στην οποία η χώρα βυθίστηκε προ πολλού και η οικονομική ανέχεια ανέδειξε.

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Τα πρόβατα μου έγιναν λάφυρων και κατάβρωμα πάντων των θηρίων, δι’ έλλειψιν ποιμένων…

Με τη φύλαξη των σχολείων, τώρα που καταργούνται οι σχολικοί φύλακες, φλερτάρει η Χρυσή Αυγή. Πρόκειται για απύθμενο θράσος του εθνικιστικού αυτού μορφώματος που θέλει να εισβάλει και στα σχολεία, έλεγαν κυβερνητικές πηγές. Οι χρυσαυγίτες θέλουν τη φύλαξη των σχολείων και δεν το κρύβουν, αφού και από την επίσημη ιστοσελίδα τους προαναγγέλλουν ότι «πολίτες στελέχη του Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή θα αναλάβουν τη φύλαξη των μαθητών και των σχολείων της χώρας ειδικά στις περιοχές που η εγκληματικότητα, εγχώρια και εισαγόμενη, έχει αντικαταστήσει την έννομη τάξη». Φανταστείτε τον τρόμο των γονέων όταν ξέρουν ότι έστειλαν τα παιδιά τους στο σχολείο και τα φυλάνε οι... χρυσαυγίτες.

Και τι θα συμβεί με τα παιδιά των μεταναστών που φοιτούν στα δημόσια σχολεία; Η Χρυσή Αυγή μεριμνά και γι' αυτό το θέμα. Θα... τα προστατέψει και αυτά! Συγκεκριμένα, στην ιστοσελίδα τους αναφέρουν: «Τα περισσότερα από αυτά τα σχολεία βρίσκονται στην "κόκκινη ζώνη" της εγκληματικότητας π.χ. στα δυτικά προάστια και το κέντρο της Αθήνας περί την Ομόνοια. Πηγαίνουν σχολείο πολλά παιδιά μεταναστών που κατ' αυτόν τον τρόπο θα τεθούν υπό τη φύλαξη του Λαϊκού Συνδέσμου...». Ολοι καταλάβατε τι ακριβώς εννοούν... Αφήστε που οι χρυσαυγίτες έχουν εντελώς ξεφύγει.

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Κάθετες διαβεβαιώσεις ότι «δεν θα ληφθούν άλλα οριζόντια μέτρα»

Το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσουν ξανά την ίδια διλημματική μηχανή οι πράσινοι, να απαιτήσουν δηλαδή τη λαϊκή ψήφο «για να μη νικήσει η Δεξιά», είναι πια της δικαιοδοσίας των παραμυθάδων του παλιού καιρού. Αλλο δίλημμα θέτει τώρα το ΠΑΣΟΚ, από κοινού με τη Ν.Δ. Ενα δίλημμα που απευθύνεται ταυτόχρονα στους βουλευτές της συμπολίτευσης και στην κοινωνία, που πρέπει να αποδεχτεί τη συντριβή της: «Ή ψηφίζετε το Μνημόνιο (πρώτο, δεύτερο, τρίτο), το Μεσοπρόθεσμο ή το πολυνομοσχέδιο (πρώτο, δεύτερο, πέμπτο) ή χρεοκοπούμε», λένε στους βουλευτές. «Ή υποτάσσεστε στον μονόδρομο ή εξαιτίας σας θα καταστραφεί η χώρα», λένε σε εκπαιδευτικούς, λιμενεργάτες, δημοσιογράφους και τεχνικούς της ΕΡΤ, γιατρούς, υπαλλήλους της Αυτοδιοίκησης, εργαζόμενους στα ιδρύματα κοινωνικής ωφέλειας, σπουδαστές που μένουν δίχως σχολή, αφού υπάρχουν ωραία ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Σε όλους.
Παρότι υποτίθεται ότι μέχρι τώρα σωθήκαμε περί τις δέκα φορές (επί Παπανδρέου, επί Παπαδήμου και επί Σαμαρά), παρότι «περάσαμε πια τον κάβο» και «βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ», όποια κοινωνική ομάδα κινείται απαιτώντας την αξιοπρέπειά της, βρίσκεται αντιμέτωπη με το ίδιο δίλημμα: «Ή σωπαίνετε ή εξαιτίας σας θα πάνε χαμένες όλες οι θυσίες της τριετίας». Για τη μοίρα του τόπου δηλαδή δεν ευθύνονται όσοι αδυνατούν να κατασταλάξουν αν θα μαζεύουμε ή όχι αποδείξεις, αλλά όσοι δεν ανέχονται πια ν’ ακούνε κάθετες διαβεβαιώσεις ότι «δεν θα ληφθούν άλλα οριζόντια μέτρα», και επειδή διεκδικούν την επιβίωσή τους, κηρύσσονται καταστροφείς της πατρίδας. Λαμπρά.

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Όταν δεν υπάρχει πρόγραμμα η εκτελεστική δύναμη είναι περιττή.

Οι Ελληνες έχουμε μάθει να αυτοσχεδιάζουμε και να αυθαιρετούμε, γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο, κανένα σημείο δεν είναι σταθερό, ότι η επιβίωσή μας εξαρτάται από τις δικές μας δυνάμεις, τις δικές μας κινήσεις και τις δικές μας συνεννοήσεις με άλλους, ότι όλα παίζονται. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που συχνά οι Ελληνες ευημερούν όταν βρίσκονται σε πολιτείες όπου μπορούν να σταθούν γερά στα πόδια τους και να αφοσιωθούν στην εργασία τους. Οταν υπάρχει σοβαρό πλαίσιο, ο ταλαντούχος στον αυτοσχεδιασμό μπορεί να σπρώξει τα όρια πιο πέρα, να ανοίξει νέους δρόμους, να ξεχωρίσει.
Ο Αρχιμήδης σημείωσε ότι αν σταθείς στο σωστό σημείο, με έναν μοχλό μπορείς να κουνήσεις ολόκληρη τη Γη. Οταν, όμως, κανένα σημείο δεν είναι σταθερό, βρίσκεσαι στην Ελλάδα του σήμερα, η οποία σείεται μόνη της. Από τα σημαντικότερα ζητήματα έως τα επουσιώδη, δεν ξέρουμε τι ισχύει, τι συμβαίνει. Από τις τελευταίες παλινωδίες γύρω από την ανάγκη ή μη να συλλέγουμε αποδείξεις για να πετύχουμε φοροελάφρυνση, έως τις προβλέψεις για οικονομική ανάκαμψη, από την αγωνία για την επόμενη δόση των δανείων έως την πολιτική αβεβαιότητα, μάθαμε να μην εμπιστευόμαστε κανέναν, να αποφασίζουμε μόνοι την πορεία μας. Σε άλλα θέματα, όπως η νομιμοποίηση παρανομιών (π.χ. η «τακτοποίηση» αυθαίρετων κτισμάτων), μάθαμε τα «οφέλη» της αυθαιρεσίας. Αυτά οδηγούν στη διαμόρφωση τακτικής για ατομική επιβίωση, αλλά αυτή η νοοτροπία συνέβαλε στη χρεοκοπία και υπονομεύει την προσπάθεια για εθνική ανοικοδόμηση.
Γνωρίζαμε ότι η χώρα δεν είχε σχέδιο να αποφύγει την οικονομική κατάρρευση, αλλά ούτε και την κυβερνητική και κρατική ραχοκοκαλιά για να εφαρμόσει κάποιο σοβαρό σχέδιο. Οταν η κατάρρευση έφερε την τρόικα με τα δικά της σχέδια, αντιμετωπίσαμε άλλη μια απογοήτευση: και αυτά τα σχέδια ήταν αναξιόπιστα, ενώ και η πολιτική τάξη και οι κρατικοί θεσμοί δεν κατάφεραν να τα εφαρμόσουν. (Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όταν τα σχέδια είναι ακατάλληλα είναι ευτύχημα όταν δεν εφαρμόζονται, αλλά έτσι δεν θα μάθουμε τι θα γινόταν αν υπήρχε εκτελεστική δύναμη για να εφαρμοστεί το πρόγραμμα). Αυτό που μάθαμε, πάντως, πριν και μεσούσης της κρίσεως είναι ότι χωρίς εκτελεστική δύναμη δεν μπορεί να εφαρμοστεί κανένα πρόγραμμα, ενώ όταν δεν υπάρχει πρόγραμμα η εκτελεστική δύναμη είναι περιττή.

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Δεν μας έφθαναν δηλαδή οι «εργατοπατέρες», θέλουμε τώρα και… «στρατιωτικοπατέρες»!

Μπορούμε σίγουρα να χαρακτηρίσουμε υπερβολικές τις αμυντικές μας δαπάνες, που η συμβολή τους στην ελληνική κρίση προέχει!...
…Η δικαιολογία είναι ότι η χώρα μας περιβάλλεται από «ψυχρούς» και «θερμούς» εχθρούς - διεκδικητές (Τουρκία, Βουλγαρία, Αλβανία κ.λπ.)…
…Αλλά με τα σημερινά δεδομένα υπερβολή κι εδώ να χαρακτηρίζουμε τους όποιους γείτονές μας «εχθρούς»!...

Λαϊκισμός με χακί
Απίστευτες έως εξωφρενικές χαρακτηρίζονται όμως και οι θέσεις-προτάσεις του λαϊκίστικου ΣΥΡΙΖΑ!...
…Που ζητεί να περικοπούν εντελώς οι δαπάνες για την άμυνα της χώρας μας. (Δηλαδή χωρίς όπλα, χωρίς σφαίρες, χωρίς βλήματα, χωρίς άρματα μάχης και με ελαχιστότατους άνδρες στο Στράτευμα!!!
…Και με τις τουρκικές φρεγάτες να βολτάρουν ανενόχλητες στο Αιγαίο!...

Τι ζητάει ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ; Οι αποδοχές των αξιωματικών να μειωθούν στα επίπεδα μισθού εξειδικευμένου εργάτη!!!
…Αγνοώντας ότι με τις δραστικές περικοπές οι μισθοί τους έχουν πάει σε μερικούς κάτω από το μισθό των ανειδίκευτων εργατών!

Ακρως εξωφρενική όμως είναι η πρότασή τους να καθιερώσουν… συνδικαλισμό και τις Ενοπλες Δυνάμεις!!!
…Ζητούν, λοιπόν, συνδικαλιστικά δικαιώματα και τη συγκρότηση επιτροπής στρατιωτών (και ναυτών και σμηνιτών) που θα αποφασίζουν για όλα στο Στράτευμα!...
…Δεν μας έφθαναν δηλαδή οι «εργατοπατέρες», θέλουμε τώρα και… «στρατιωτικοπατέρες»!

Το μόνο που μας φάνηκε κάπως λογικό στις λαϊκιστικές προτάσεις των συριζαίων είναι η αποχώρησή μας από το ΝΑΤΟ… Καθότι η Ατλαντική Συμμαχία του σήμερα δεν έχει καμιά σχέση και καμιά χρησιμότητα με το ΝΑΤΟ των δεκαετιών ’60, ’70 κ.λπ   ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ...

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουν τα εσωτερικά τους.



 Ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουν τα εσωτερικά τους, ν' αποφασίσουν ποιοι είναι και τι θέλουν και μετά να προχωρήσουν στη χάραξη της όποιας πολιτικής κρίνουν ότι θα υπηρετήσει καλύτερα το παρόν και το μέλλον του ελληνικού λαού. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, τα όσα λένε και διακηρύσσουν θα έχουν προπαγανδιστική και μόνο αξία.

Δυστυχώς εκείνο που δεν θέλουν να καταλάβουν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι υπάρχουν ορισμένες εκκρεμότητες με τις οποίες κάποια στιγμή θ' αναμετρηθούν, θέλοντας και μη. Τέτοιου είδους εκκρεμότητες τα σοβαρά κόμματα φροντίζουν και τις λύνουν πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις, γιατί πιστεύουν ότι το εκλογικό σώμα οφείλει να γνωρίζει τι θα πρέπει να περιμένει αν ψηφίσει το ένα κόμμα ή το άλλο.
Καλή και χρήσιμη είναι η περιγραφή των δύσκολων στιγμών που περνάμε, αλλά η δουλειά των πολιτικών και των κομμάτων είναι να σχεδιάζουν και να προτείνουν λύσεις. Και να τις εφαρμόζουν όταν τους ανατεθεί να το κάνουν.

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Την τελευταία φορά που ακούσαμε το «λεφτά υπάρχουν», το θαύμα δεν έγινε, και το πληρώνουμε σκληρά τρία χρόνια τώρα...

Η διαμάχη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αφορά, πέραν του κ. Τσίπρα, και τους πολίτες, καθώς τάσεις, συνιστώσες κ.λπ., θέλοντας να προσδώσουν ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο σε μια ταπεινότερων ελατηρίων διαμάχη (τους κατηγορούν ότι, πριν από τη νομή της εξουσίας, ξερογλείφονται για μεγαλύτερο μερτικό από την παχυλή κρατική επιχορήγηση), καταφεύγουν σε μεγαλοστομίες και εξαγγελίες που θα ήταν γραφικές, εάν δεν αποδείκνυαν την επιπολαιότητα πλαισιο και λιτικπολιτικποκαι του ς πολιτες μεσω της με την οποία αντιμετωπίζεται το μέλλον μιας χώρας που είναι (σχεδόν) διαλυμένη. Εγκλωβίζοντας έτσι ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτόν τον διαγωνισμό υπερβολής και υποσχεσιολογίας.
Με έναν τρόπο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και αφελής προβάλλεται το δίλημμα «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», λες και το Μνημόνιο είναι εκούσια και μαζοχιστική επιλογή, ενώ απέναντί του υπάρχει η εύκολη εναλλακτική διέξοδος, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία προφανώς θα καλύψει και τα ποσά που σήμερα δανείζεται η χώρα.
Και έτσι καταλήγουμε στο κρίσιμο ερώτημα. Πού θα βρεθούν τα λεφτά;
Ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι αυτή είναι μια εύκολη υπόθεση. Θα πει στους δανειστές ότι σταματάμε να πληρώνουμε τόκους για τέσσερα χρόνια για να κάνουμε κοινωνική πολιτική με τα έσοδα και θα ζητήσουμε διαγραφή του χρέους, όπως έγινε μεταπολεμικά στη Γερμανία, και θα πούμε στους δανειστές ότι θέλουμε καλυτέρους όρους. Είναι πράγματι λογικές αυτές οι επιθυμίες. Αλλά ρώτησε κανείς τους δανειστές;
Υπάρχουν βεβαίως και τα θαύματα, όπως στον γάμο στην Κανά που ο Ιησούς ευλόγησε τας υδρίας του νερού και τις γέμισε με ευωδιαστό κρασί.
Ας ελπίσουμε ότι κάποιο τέτοιο θαύμα έχει στο μυαλό του ο κ. Τσίπρας γιατί την τελευταία φορά που ακούσαμε το «λεφτά υπάρχουν», το θαύμα δεν έγινε, και το πληρώνουμε σκληρά τρία χρόνια τώρα...

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Ο κύκλος είναι ο ίδιος και αφόρητα απαράλλακτος.

Ο κύκλος είναι ο ίδιος και αφόρητα απαράλλακτος: στο μεσοδιάστημα που συνδέει τις καθόδους της τρόικας στην Ελλάδα, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι διαλαλούν σε όλους τους τόνους ότι οι αντοχές της κοινωνίας εξαντλήθηκαν και ότι η επιβολή νέων μέτρων σε μια εξουθενωμένη χώρα συνιστά οικονομικό παραλογισμό. Αυτοί το λένε, οι άλλοι προφανώς το ακούνε, αλλά τα πράγματα παίρνουν πάντα τον δρόμο τους: οι δανειστές, με «εργαλείο» τη δόση, πιέζουν για νέα μέτρα, η εκάστοτε κυβέρνηση αμύνεται σθεναρά, αλλά, όπως αποδεικνύεται, το βαρέλι των πάσης φύσεως περικοπών δεν έχει πάτο.
Κάπως έτσι εξελίχθηκε και η υπόθεση της διαθεσιμότητας, η οποία από μέτρο στο πλαίσιο της «κινητικότητας» εξελίσσεται σε μέθοδο αποσυμφόρησης του Δημοσίου με συνοπτικές και -το χειρότερο- οριζόντιες διαδικασίες. Που πάει να πει ότι η Δημοτική Αστυνομία, οι σχολικοί φύλακες και οι καθηγητές επαγγελματικών λυκείων οδεύουν προς την έξοδο, όχι επειδή δεν βρήκε κανένα ονοματεπώνυμο στο υπουργείο του όπως μας αποκάλυψε ο κ. Μητσοτάκης, αλλά επειδή άπαντες οι συνάδελφοί του -και όχι μόνο ο δακτυλοδεικτούμενος Μανιτάκης- δεν δέχτηκαν να αξιολογηθεί κανένας σε όλο τον δημόσιο τομέα.

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Ετσι φτάσαμε στο «τώρα».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο δημόσιος τομέας ήταν και είναι εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου και δεν μπορεί να γίνει ούτε σκέψη περί ανάκαμψης της χώρας, αν δεν αναδιαρθρωθεί ριζικά και ποιοτικά, ασχέτως μεγέθους. Είναι επίσης αλήθεια ότι παραμένει ευνοημένος σε σύγκριση με τα δεινά που έχουν υποστεί και συνεχίζουν να υφίστανται οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Τέλος, ασφαλώς και η εκλογίκευση του ελληνικού κράτους δεν είναι εύκολη υπόθεση και απαιτεί σκληρές ενέργειες, όταν μάλιστα στηρίζεται σε ένα απίστευτο πλέγμα στρεβλώσεων, γραφειοκρατίας, μικρών ή μεγάλων συμφερόντων και αλλοτριωμένης νοοτροπίας.
Είναι γνωστό ότι από την πρώτη στιγμή η τρόικα ζητούσε την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, με περιστολή της σπατάλης, με απολύσεις, κινητικότητα και διαθεσιμότητα, μέσω αξιολόγησης των υπαλλήλων. Στην πραγματικότητα, η περιστολή της σπατάλης επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό, έστω και με οριζόντιες περικοπές, αλλά η κυβέρνηση και γενικά η πολιτική τάξη δεν μπόρεσε να προχωρήσει στην αξιολόγηση οργανισμών, υπηρεσιών και υπαλλήλων, ώστε να απαλλαγεί το Δημόσιο από τους άχρηστους και τους επίορκους. Λόγω των αντιδράσεων της δημοσιοϋπαλληλίας και των καθυστερήσεων της Δικαιοσύνης, αλλά και λόγω της δικής της ανικανότητας και έλλειψης βούλησης.
Ετσι φτάσαμε στο «τώρα», καθώς από την πλευρά της η τρόικα επιμένει, ίσως και με παρεξηγήσιμη εμμονή στην κινητικότητα και τις απολύσεις, η δε κυβέρνηση ξεχαρβαλώνει κατηγορίες υπαλλήλων με συνοπτικές διαδικασίες, γιατί προηγουμένως απέφευγε συστηματικά (όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις) να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει. Η τρόικα δηλαδή απαιτεί πλέον από την κυβέρνηση να είναι τέλεια 100% και δεν αρκείται σε πρόοδο κατά 90%, αδιαφορώντας για τις πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις, και εκείνη παίρνει αποφάσεις υπό το κράτος πανικού, χωρίς προγραμματισμό και δίχως να σκέπτεται τις συνέπειες και τα επόμενα βήματα.
Αναμφισβήτητα, στο σύνολό τους, ούτε οι επιδόσεις της δημοτικής αστυνομίας ήταν σπουδαίες, ούτε οι φύλακες των σχολείων δικαιολογούσαν πλήρως τον μισθό τους, για να μην αναφερθούμε και στον τρόπο διορισμού τους. Πέρα όμως από την κοινωνική διάσταση του προβλήματος που δημιουργείται και τις «αλήτικες» αντιδράσεις, έχει σκεφθεί κανείς άραγε πώς θα εποπτεύουν οι δήμοι την περιοχή τους και πώς θα φυλάσσονται τα σχολεία από τους πανταχού παρόντες βανδάλους;

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Ωστόσο δεν φτάνει να αισιοδοξούμε και να ελπίζουμε.

Απ' αυτά που θυμίζουν σε κάθε σοβαρό και υπεύθυνο πολίτη ότι η πορεία μιας χώρας δεν εξαρτάται μόνο από τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αδυναμίες των πολιτικών και των κομμάτων αλλά και από τις συμπεριφορές και τα μυαλά που κουβαλάνε οι πολίτες της - ή έστω κάποιοι, και όχι λίγοι, από αυτούς.
Η χώρα έχει ξεκινήσει για φέτος το καλοκαίρι ένα τουριστικό άλμα. Ελπίζουμε πως θα είναι η πρώτη σημαντική αναπτυξιακή ανάσα από το 2009 και μετά. Και φυσικά θέλουμε να αισιοδοξούμε ότι η ίδια πορεία θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο δεν φτάνει να αισιοδοξούμε και να ελπίζουμε. Πρέπει και να προστατεύουμε την προοπτική αυτή.
Δυστυχώς είναι κάτι που ποτέ δεν το κάναμε και δεν δείχνουμε διατεθειμένοι να το κάνουμε. Οταν ο τουρίστας αντιμετωπίζεται ως κορόιδο από τον ταξιτζή που τον μεταφέρει και τον εστιάτορα που τον ταΐζει, όταν οι υπηρεσίες που του προσφέρονται δεν είναι αυτές που περίμενε κι όταν υπάρχει και το ενδεχόμενο να βρεθούν ξαφνικά αντιμέτωποι με όγκους σκουπιδιών, μάλλον θα πρέπει να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι η φετινή τουριστική «άνοιξη» μπορεί ν' αποδειχθεί δυστυχώς παροδική.
Για να πάει μπροστά μια χώρα πρέπει και οι πολίτες της να συμβάλουν στην προσπάθεια αυτή. Στην Ελλάδα την έχουμε δει περίεργα. Το τομάρι μας και το συμφέρον μας είναι εκείνο που προέχει. Και με αυτήν τη λογική είναι που σπρώχνουμε τον τόπο στον γκρεμό. Πώς να πάει μπροστά μια χώρα που σε περίοδο κρίσης, όπως η σημερινή, ο ένας στους πέντε πολίτες της δηλώνει ότι έχει «λαδώσει» δημόσιο υπάλληλο για να κάνει τη δουλειά του;
Το κακό είναι πως δεν είναι μόνο οι μεταρρυθμίσεις που δεν προχωράνε στον βαθμό και στην έκταση που θα έπρεπε. Είναι που κι εμείς δεν εννοούμε ν' αλλάξουμε μυαλά. Κι αυτή είναι η σοβαρότερη «μεταρρύθμιση» που δεν πραγματοποιούμε.

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση μόνο αν κυβερνηθεί σωστά

Κάποτε θα πρέπει ν' ασχοληθούν σοβαρά με το πρόβλημα αυτό. Ιδιαίτερα όταν είναι σχεδόν βέβαιο πως, όταν ξαναστηθούν κάλπες για βουλευτικές εκλογές, το μνημόνιο θ' αποτελεί πλέον παρελθόν και οι όποιες διακηρύξεις για ακύρωση, καταγγελία ή επαναδιαπραγμάτευσή του δεν θα έχουν καμία απολύτως αξία. Εκείνο που θα μετρήσει τότε θα είναι οι προτάσεις που θα έχει το κάθε κόμμα να καταθέσει για την ανάπτυξη μιας οικονομίας που θα έχει βγει πια από την ύφεση.
 Αν πραγματικά πιστεύουν πως τα όσα δημοσιοποιούν τον τελευταίο καιρό είναι δυνατό ν' αντέξουν στη δοκιμασία ενός προεκλογικού αγώνα και ν' αποτελέσουν τη βάση για μια αναβαθμισμένη πολιτική ζωή ή αν είναι πιθανότερο να δρομολογήσουν διαδικασίες αντικειμενικής αδυναμίας του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος να λειτουργήσει έστω και υποτυπωδώς εξαιτίας των λαϊκών παρεμβάσεων που έχουν σκαρφιστεί οι ασχολούμενοι με τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες θα προωθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν και όταν του δοθεί η δυνατότητα.
Αν ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του φιλοδοξούν πραγματικά να κυβερνήσουν τη χώρα, θα πρέπει να θέσουν υπό την κρίση του ελληνικού λαού έναν στοιχειωδώς λειτουργικό πολιτικό και οικονομικό σχεδιασμό, που φυσικά δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με λαϊκές συνελεύσεις, τοπικά δημοψηφίσματα για ψύλλου πήδημα και άλλες παρόμοιες πρακτικές που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα καταστήσουν αδύνατη τη λήψη ή την εφαρμογή της όποιας σοβαρής κυβερνητικής απόφασης.
Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση μόνο αν κυβερνηθεί σωστά και αποτελεσματικά. Κι όποιος φιλοδοξεί να κυβερνήσει, οφείλει να καταθέσει ανάλογες προτάσεις. Προγράμματα διασφάλισης της ακυβερνησίας ποτέ και πουθενά δεν επιβραβεύτηκαν από τη λαϊκή ψήφο.

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού.

Για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού και να μην ανατραπούν όσα έχουν επιτευχθεί χάρη σε αυτές, είναι ανάγκη να μπει πάτος στο βαρέλι της ύφεσης και τέλος στις τσαπατσουλιές της εσχάτης ώρας που (όπως σήμερα, πάλι…) προσφέρονται για τη δικαιολόγηση μιας στυγνά ταξικής πολιτικής. Τον Ιούνιο 2014 θα πάρουμε την τελευταία δόση από το δανειακό πακέτο των 240 δισ. ευρώ συνολικά. Τότε, είτε θα πρέπει να αναζητήσουμε στις αγορές δάνεια με υψηλά επιτόκια, που θα πνίξουν τη χώρα, είτε θα έχουμε μια νέα συμφωνία με την Ευρώπη και το ΔΝΤ – αν παραμείνει στην Ευρώπη. Οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να αρχίσουν φέτος, το φθινόπωρο. Ολα θα τεθούν εξαρχής – το υπάρχον Μνημόνιο γίνεται παρελθόν. Δύο είναι τα ενδεχόμενα: (α) Είτε να συρθούμε σε μια εθνικά επιβλαβή συμφωνία που θα παρατείνει τα αδιέξοδα. (β) Είτε να σχεδιάσουμε και να θέσουμε στο τραπέζι ένα πρόγραμμα ανάταξης της χώρας, χωρίς έωλες υποσχέσεις, με ειλικρίνεια, δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Ο κίνδυνος είναι να συρθούμε στο πρώτο, αν δεν υπάρξουν οι πολιτικές προϋποθέσεις προκειμένου να διεκδικήσουμε το δεύτερο.

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Νά θυμηθούμε τις θυσίες στις οποίες υποβαλλόταν κάθε φορά η ελληνική κοινωνία....

Το κρυφτούλι τριών χρόνων των ελληνικών κυβερνήσεων με την τρόικα φαίνεται ότι λαμβάνει οριστικά τέλος με την επίσπευση των διαδικασιών για την εφαρμογή της διαθεσιμότητας, αφού η τρόικα χρησιμοποίησε το απολύτως πειστικό επιχείρημά της: το άνοιγμα της στρόφιγγας της επόμενης δόσης.
Η διαθεσιμότητα, που οδηγεί ένα μέρος των υπάλληλων και στην απόλυση, είναι μια οδυνηρή διαδικασία καθώς αφορά ανθρώπινες ζωές, ανατρέπει οικογενειακούς προγραμματισμούς και σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο οδηγεί και άλλους ανθρώπους στην ανεργία..
Η δραστική μείωση του δημόσιου τομέα θα έπρεπε να είχε αποτελέσει τη βάση για την αναδιάρθρωση του κράτους εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Κάτι που δεν έγινε όμως και τώρα πλέον επιβλήθηκε ως συμβατική υποχρέωση της χώρας έναντι των δανειστών της.
Δυστυχώς, αφέθηκαν να χαθούν ευκαιρίες στο απώτερο παρελθόν, αλλά ακόμη και αυτά τα τρία χρόνια δεν μπόρεσαν η πολιτική ηγεσία και οι ηγεσίες του κατ' ευφημισμόν υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προχωρήσουν μεθοδικά και συστηματικά στον περιορισμό του κράτους.
Ολα όσα θα πρέπει να γίνουν τώρα μέσα σε μερικές εβδομάδες, θα είχαν γίνει χωρίς την πίεση του χρόνου και τη δαμόκλειο σπάθη της διακοπής των δόσεων πάνω από την ελληνική οικονομία. Θα είχε γίνει ψύχραιμη εκτίμηση των αναγκών, ακριβής αξιολόγηση των υπαλλήλων, θα είχε διαμορφωθεί συνολικό σχέδιο, ώστε και οι αξιότεροι να παραμείνουν στον δημόσιο τομέα και το Δημόσιο να λειτουργεί πιο ορθολογικά, πιο αποτελεσματικά.
Ας μη θυμηθούμε τις θυσίες στις οποίες υποβαλλόταν κάθε φορά η υπόλοιπη ελληνική κοινωνία για να «κερδίσουμε» χρόνο και να ξεγελάσουμε την τρόικα.
Δυστυχώς είχε επιλεγεί το κρυφτούλι. Το οποίο τώρα τελείωσε, χωρίς να έχει τελικά ωφελήσει κανέναν.

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Γνώσεσθε ούν την αλήθειαν και ή αλήθεια θέλει ελευθερώσει υμάς...

Η πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι εκείνος που κουνά το δάχτυλο από το βήμα της Βουλής, καταγγέλλοντας την απόκτηση πλούτου και παράξενες διαδρομές του χρήματος. Αν λοιπόν ο ίδιος γίνεται πρωταγωνιστής σκανδάλου είναι επειδή έκανε αυτά που κατηγορούσε. Επουδενί μπαίνει στο στόχαστρο επειδή λιαζόταν στο Αιγαίο.
 
Ο Πάνος Καμμένος σχετιζόταν με υπεράκτιες εταιρίες οι οποίες δεν είχαν άλλη δραστηριότητα πέρα από την κατοχή του «Ηλιάτορα», του σκάφους με το οποίο ο βουλευτής έκανε τις διακοπές του. Βλέποντας τα στοιχεία που έρχονται στο  φως τη δημοσιότητας αντιλαμβανόμαστε ότι έκανε τα πάντα προκειμένου να μην φορολογηθεί όπως προβλέπει η νομοθεσία. Ας αποδεχτούμε ότι η αρχική του ιδέα δεν ήταν να εξαπατήσει_ θέλησε ο άνθρωπος να ξεφύγει από την αυστηρότητα του ελληνικού συστήματος που πίνει το αίμα κάθε ιδιοκτήτη πλεούμενου. Ας αποδεχτούμε ότι τα χρήματα που ξεπλήρωσαν το δάνειο για την απόκτηση του σκάφους είχαν τίμια προέλευση. Όσο θετικά διακείμενοι κι αν είμαστε, η βάρκα μπάζει νερά.
 
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ούτε η χλιδή ούτε η νόμιμη σχέση με οφσόρ.
Το πρόβλημα με τον Πάνο Καμμένο είναι ότι αναδεικνύεται στον μέγιστο υποκριτή. Εγινε δημοφιλής, έγινε αρχηγός κόμματος διακινώντας αίτημα για ειλικρίνεια. Εκανε κηρύγματα από τον άμβωνα για την χαμένη τιμιότητα των πολιτικών, έκανε έρευνες για να αποκαλύψει τις κρυφές εταιρείες και τον κρυφό πλούτο των αντιπάλων του. Στάθηκε θυμωμένος, με τα μάτια κατακόκκινα μιλώντας για κομπίνες πολιτικών οικογενειών. Όταν κατηγορήθηκε ο ίδιος για ανάλογες πρακτικές, συνέχισε τα ψεύδη, λέγοντας ότι το σκάφος είναι δηλωμένο και φορολογημένο.

Η αιτία είναι γνωστή.

Η αιτία είναι γνωστή. Οι ελληνικές κυβερνήσεις αδυνατούν ή δεν τολμούν να προωθήσουν στην πράξη τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως όμως στο Δημόσιο, που το αντιμετωπίζουν σαν «ιερή αγελάδα». Ακόμη και τώρα που είναι σαφές ότι δεν μπορεί να διατηρηθεί η κρατική διοικητική μηχανή όπως έχει, προτιμούν να μην την αγγίζουν ούτε, βεβαίως, να τη βελτιώνουν. Προτιμούν να διακινδυνεύουν και να προχωρούν στη λήψη οριζόντιων επώδυνων μέτρων εις βάρος του γενικού πληθυσμού, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα ότι… νέα μέτρα δεν θα περάσουν. Αποτελεί, λοιπόν, μυστήριο γιατί η σημερινή κυβέρνηση και γενικότερα η πολιτική τάξη δεν θέλει να προωθήσει την «κινητικότητα» ή ακόμη και να απαλλάξει το κράτος από επίορκους υπαλλήλους. Προτιμά να προβάλλει προφάσεις αδυναμίας, να επικαλείται δυσκολίες, να ζητάει παρατάσεις και να κωλυσιεργεί, αντί να τιμήσει την υπογραφή της και να εισπράξει χωρίς δυσκολίες την επόμενη πολυπόθητη δόση του δανείου… Παράδειγμα δεύτερο μυστηρίου. Οι στατιστικές το λένε, τα μίντια το διαλαλούν και το δραματοποιούν, εμείς το βλέπουμε στον περίγυρό μας και η Ευρώπη ανησυχεί σφόδρα με το πρόβλημα της ανεργίας. Είναι περιττό να επισημανθεί ότι η Ελλάδα πρωτοπορεί στην ανεργία, τόσο τη γενικότερη όσο και των νέων, όλη δε η προσπάθεια επικεντρώνεται στη δημιουργία θέσεων εργασίας μέσω ανάπτυξης. Και όμως, οι Ελληνες συνεχίζουν να είναι ιδιαίτερα επιλεκτικοί στη δουλειά που θα κάνουν, όταν τους προσφέρεται η ευκαιρία. Ζητούνται εργάτες για να μαζέψουν τα ροδάκινα, οι Ελληνες δεν πάνε. Ζητούνται χέρια, μέσω ΟΑΕΔ, για να μαζευτούν οι φράουλες (25 ευρώ για πεντάωρη εργασία και εισφορά στον ΟΓΑ), οι Ελληνες δεν ανταποκρίνονται. Προσφέρονται εδώ και εκεί εργασίες με σχετικά καλές αμοιβές για τους καιρούς που ζούμε, οι Ελληνες τις απορρίπτουν και τις παίρνουν ξένοι. Και φυσικά είναι μυστήριο τι ακριβώς θέλουν, πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι που καταγράφονται ως άνεργοι. Σε συνδυασμό με το άλλο μυστήριο της αυξανόμενης κίνησης που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες στην κυκλοφορία οχημάτων, τη διασκέδαση και την αναψυχή, ενώ η αγορά παραπονιέται ότι είναι στεγνή!

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

«Δεν έχει σημασία τι λέγεται, αλλά από ποιον λέγεται»

Σε αυτό το σάλο με τις καινούργιες απειλές της τρόικας και το «είπα να σβήσω τα παλιά» που τραγουδιέται μεταξύ των άλλοτε εχθρευόμενων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., γιορτάζοντας το γάμο από προξενιό για να μη χαθεί η περιουσία του μπαμπά, όπως μας δίδαξαν τα ελληνικά μελό του παλιού σινεμά, τα μόνα μελό στην παγκόσμια ιστορία του είδους με ταξικό χαρακτήρα…
...προστέθηκε μια καινούργια παράμετρος πλάι στην αρχική περί του «τι λες». «Δεν έχει σημασία τι λέγεται, αλλά από ποιον λέγεται»- κι αυτό τείνει να εξελιχθεί σε νέο μότο.
Προφανώς.
Διότι αυτό περί Ανδρέα Παπανδρέου και καταστροφικής πολιτικής του και πρασινοφρουρών και διορισμών στο Δημόσιο αβέρτα κουβέρτα και χίλια άλλα έχει ειπωθεί… κι αν δεν έχει ειπωθεί.
Μόνο που αυτή τη φορά το είπε ο Μάκης Βορίδης.
Κι η απορία είναι αν ο σάλος -να τος πάλι ο σάλος- αφορά στο περιεχόμενο ή στο πρόσωπο.
Τι έγινε και τώρα η φράση αυτή που έχει εκστομιστεί από χείλη όλων των πολιτικών αποχρώσεων (πλην παπανδρεϊκών) προκαλεί «πάνελ» και «παράθυρα»;
Τι φόβος υπάρχει; Τι φιλοδοξίες εξυφαίνονται;
Να μη διαταραχτεί η δικομματική; Να ενωθεί το ΠΑΣΟΚ, τώρα που επέστρεψε στους θώκους, έναντι του «ακροδεξιού» Βορίδη, με το κόμμα του οποίου συγκυβερνούν; Ή μήπως ο… σάλος για το… σάλο όταν δεν παράγεται πολιτική;

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Η σημερινή κρίση εντείνει την αίσθηση της αδικίας .

Είναι τόσες οι εκδηλώσεις, τόσο επίμονο το φαινόμενο και τόσο διαφορετικές οι αφορμές, που κάποιες στιγμές φαίνεται πως το κοινωνικό συμβόλαιο έχει αλλάξει – πως τώρα οι κοινωνίες δεν θα στηρίζονται στη συμφωνία των πολλών να κυβερνώνται, αλλά ίσως αρχίζει ένα μέλλον όπου τουλάχιστον ένα μέρος του πληθυσμού θα είναι μονίμως εξεγερμένο.
Η Ελλάδα είναι για άλλη μια φορά εργαστήριο πολιτικών εξελίξεων και αξίζει να αναφερθούμε σε αυτήν πριν δούμε τι συμβαίνει σε άλλες χώρες. Στην Ελλάδα γεννήθηκε η Δημοκρατία – αλλά, ταυτόχρονα, και οι μεθοδεύσεις που χρησιμοποιήθηκαν για να την υποσκάπτουν και να την καταργούν. Εδώ δοκιμάστηκε το δόγμα Τρούμαν ως ανάχωμα εναντίον του σοβιετικού μπλοκ· η Ελλάδα δοκίμασε την ικανότητα της ενωμένης Ευρώπης να στηρίξει την ανάπτυξη μιας χώρας που δεν ήταν έτοιμη γι’ αυτό· εδώ πρωτοεφαρμόστηκε το Μνημόνιο της τρόικας και φάνηκαν πρώτα οι καταστροφικές συνέπειες του κοντόφθαλμου σχεδιασμού και της ανίκανης εκτέλεσής του.
Στην Ελλάδα, είδαμε την πολιτική φαυλότητα να μολύνει την οικονομία, να εκμαυλίζει, αλλά και να ξεγελάει την κοινωνία· είδαμε την έντονη αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος και τη δυναμική εμφάνιση «αντισυστημικών» λαϊκιστών, από την ακροαριστερά του χάους μέχρι την ακροδεξιά της βαρβαρότητας. Επειδή προϋπόθεση για τη Δημοκρατία είναι η ισορροπία μεταξύ ολιγαρχίας και οχλοκρατίας, μεταξύ αυταρχισμού και λαϊκισμού, στην Ελλάδα φαίνεται καθαρά ότι το βαθύτερο πρόβλημα είναι η αίσθηση της ανισότητας των πολιτών. Η σημερινή κρίση εντείνει την αίσθηση της αδικίας – επειδή τα χρόνια της αφθονίας την κάλυπταν κάπως, ενώ τώρα η στέρηση την αποκαλύπτει και οδηγεί σε υπερβολικές αντιδράσεις, όπως η στροφή προς καταστροφικές ιδεοληψίες.

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Η ιστορία δεν βαδίζει με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά...

Ασφαλώς, τώρα που η Ελλάδα αναζητεί κατεύθυνση για το μέλλον είναι πολυτέλεια να συζητούμε για το τι έγινε πριν από 25 χρόνια. Ομως όλοι γνωρίζουν, ακόμη και οι πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ που χθες επαναστάτησαν, ότι τη δεκαετία του ’80 χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα, εξαιτίας του αντιφατικού χαρακτήρα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Πώς αλλιώς κανείς να εξηγήσει το γεγονός ότι τότε που η Ελλάδα έμπαινε στην ευρωπαϊκή οικογένεια χάρη στην επιμονή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να αντισταθεί στους λαϊκισμούς της εποχής, ο Ανδρέας Παπανδρέου κλότσησε την ευκαιρία να βάλει τις βάσεις για την Ελλάδα της προόδου και της κοινωνικής συνοχής.
Δεν θα αναφερθούμε σε δημοσιονομικά μεγέθη, παρά το γεγονός ότι τη δεκαετία του ’80 το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάσθηκε και ο πληθωρισμός παρέμενε σε διψήφια ποσοστά ροκανίζοντας την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων.
Το μεγαλύτερο σφάλμα του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι, ενώ είχε την πρωτοφανή πολιτική δύναμη και απίστευτη λαϊκή επιρροή να διαμορφώσει συνειδήσεις και συμπεριφορές, ευλόγησε τις συντεχνίες και επέβαλε την πιο οπισθοδρομική μορφή συνδικαλισμού σε όλο το φάσμα της οικονομίας. Από τις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις, όπου το δικαίωμα στην αργομισθία έγινε πραγματικότητα, μέχρι τα «δωράκια» στις ΔΕΚΟ, που αποτέλεσαν τη δεξαμενή της διαφθοράς και της ατιμωρησίας.