Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Τι μέλλον λοιπόν μπορεί να έχει αυτός ο τόπος;

Δεν χρειάζεται όμως να είναι κανείς ειδικός,  για να καταλάβει μια απλή και πικρή αλήθεια που αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί την κύρια πηγή του κακού: Επί σχεδόν 4 δεκαετίες  τα πόστα των αποφάσεων στην πολιτική, στη δημόσια διοίκηση και στο συνδικαλισμό καταλήφθηκαν σε μεγάλο βαθμό από ευκαιριακούς κομματικούς παράγοντες μη σχετικούς με το αντικείμενο ή με ιδεοληψίες και συχνά χαμηλού ήθους. Είχαμε δηλαδή έντονη αναξιοκρατία και νεποτισμό με οδηγό το ατομικό συμφέρον σε όλους σχεδόν τους τομείς. Τα ΜΜΕ αλώθηκαν από διαπλεκόμενους επιχειρηματίες.  Όσοι πράγματι πόνεσαν και αγωνίστηκαν να προσφέρουν κάτι χρήσιμο στον τόπο συντρίφτηκαν γρήγορα από τις ομάδες της μετριότητας και των συμφερόντων, οι οποίες έτσι αδιαλείπτως κυριαρχούν. Αλλά και οι της Αντιπολίτευσης δεν προσφέρουν εαυτούς ως ένα υποσχόμενο παράδειγμα.  Πού λοιπόν θα οδηγούσαν αναπόδραστα όλοι αυτοί τη χώρα;

Τον  λογαριασμό τον πληρώνουν τα παιδιά μας:  το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό μας μεταναστεύει ή τυγχάνει απαράδεκτης εκμετάλλευσης από κόμματα και ιδιώτες.  Πάμπολλοι  νέοι είναι ανασφάλιστοι και λίγοι  σκέπτονται να κάνουν παιδιά. Όραμα και σχέδιο για τη χώρα επί έξη χρόνια τώρα κανείς δεν μπήκε στον κόπο να προτείνει. Η υποδομή της οικονομίας συνεχώς καταστρέφεται. Η δημόσια διοίκηση όχι μόνο δεν βελτιώθηκε αλλά μάλλον οδεύει προς το χειρότερο. Η μεσαία τάξη βούλιαξε. Ο λαός εξαπατάται σε συνεχή βάση. Το κράτος πρόνοιας περιορίστηκε δραματικά.

Τα "φιλέτα" μας ξεπουλιούνται σε τιμή ευκαιρίας. Βρέθηκαν αξιοποιήσιμοι υδρογονάνθρακες και γίναμε στόχος εκμετάλλευσης. Τα διεθνή σύννεφα πυκνώνουν γύρω μας. Και το χειρότερο απ' όλα:  Η τρέχουσα στελέχωση των καίριων πόστων της ηγεσίας εγγυάται τη συνέχιση των πρακτικών  του παρελθόντος.  Τι μέλλον λοιπόν μπορεί να έχει αυτός ο τόπος;      

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Τα παιδία παίζει

Τα παιδία παίζει
Η περασμένη εβδομάδα ήταν μία από τις πιο εξευτελιστικές της τελευταίας πενταετίας. Ανέδειξε, όσο σπάνια συνέβη στο παρελθόν, την παθογένεια της σύγχρονης Ελλάδας και υπογράμμισε το δομικό πρόβλημα της χώρας. Επειτα από πέντε χρόνια παρατεταμένης αγωνίας, ο μιθριδατισμός που ενδεχομένως έχει αναπτυχθεί μάλλον το απέκρυψε, αλλά η χώρα αποκάλυψε τη βαθιά αρρώστια που εκδηλώθηκε έντονα με την παρατεταμένη κρίση. Δυστυχώς, η αποκάλυψη αυτή έγινε όχι στο ελληνικό κοινό, αλλά στο παγκόσμιο ακροατήριο.
Αν επιχειρήσουμε μία ματιά πέρα από τα επιφαινόμενα, την περασμένη εβδομάδα η χώρα έδινε ένα είδος εξετάσεων ενώπιον του διεθνούς παράγοντα που, όσο και αν θέλουμε να το αγνοούμε, μας κρατάει στη ζωή με δανεικά, με τουρισμό, και? αν το επιτρέψουμε, με επενδύσεις. Πέρα από το σημειολογικά προφανές της επίσκεψης της τρόικας, υπήρχε η... άτυχη έξοδος στις αγορές, διάφορα διεθνή οικονομικά συνέδρια και εκδηλώσεις, όπως αυτή του Economist, σημαντικές θετικές δηλώσεις για τον τουρισμό, η επίσκεψη του προέδρου της Κίνας, πολλές διαγωνιστικές διαδικασίες για σημαντικές αποκρατικοποιήσεις και ειδήσεις για άλλες διεθνείς άμεσες επενδύσεις.
Ολα αυτά συνέβησαν στο πρώτο 10ήμερο του Ιουλίου. Δεν ξέρω πόσοι Ελληνες το πήραν χαμπάρι, αλλά σίγουρα μάθανε τα πάντα γύρω από τη? «μικρή ΔΕΗ». Στο Συνέδριο του Economist, ο πρωθυπουργός φρόντισε να ενημερώσει το διεθνές ακροατήριο για τον εθνικά προδοτικό ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η οποία φυσικά φρόντισε να τον δικαιώνει καθημερινά. Τα δελτία ειδήσεων επιδόθηκαν σε διαγωνισμό να μαντέψουν τον ακριβή αριθμό των προτάσεων των κομμάτων της αντιπολίτευσης για συζήτηση στη Βουλή και την ακριβή μέρα και ώρα που θα άρχιζαν τα μπλακ άουτ με φουλ όλα τα ξενοδοχεία. Μία ολόκληρη εβδομάδα οι τουριστικοί πράκτορες δεν ήξεραν αν πρέπει να κλείνουν κρατήσεις δωματίων ή εισιτήρια... επιστροφής.
Μία αυτιστική χώρα, η Ελλάδα, αρνείται να δει την πραγματικότητα. Κλεισμένη στα επαρχιώτικα στερεότυπα, τελείως αυτοαναφορική μετά την εκρίζωση και του τελευταίου κοσμοπολίτικου στοιχείου στον Εμφύλιο, παραδομένη στη μετριότητα της Μεταπολίτευσης, θεωρεί ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Κλείνει τα πανεπιστήμια, διώχνει τα παιδιά της έξω και παραδίδεται στις δυνάμεις του λαϊκισμού που προκάλεσαν και αυτή την κρίση. Δαιμονοποιεί την εξωστρέφεια και τα βάζει με τη «γίδα του γείτονα», όπως πάντα. Αν αυτό είναι άλλο ένα κεφάλαιο στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία ή το τέλος του βιβλίου, θα το ξέρουμε μόνο στο τέλος.

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Αλλά αρνούμαστε να τους μαθαίνουμε τα βασικά:

Στο σχολείο διδάσκουμε τα παιδιά μας μαθηματικά πανεπιστημιακού επιπέδου - που κανείς δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει στη ζωή του εκτός κι αν δεν γίνει αστρονόμος- τους πιέζουμε να μάθουν  κάποιες απίστευτες ανθυπολεπτομέρειες από την ιστορία του Βυζαντίου ή  την θρησκευτική αρετή των αγίων , το μήκος των ποταμών και ο ύψος των ορέων. Αλλά  αρνούμαστε να  τους μαθαίνουμε τα βασικά: να μπορούν να γράψουν μία επιστολή , να μπορούν να μιλήσουν μπροστά σε ένα πολυμελές ακροατήριο, να μπορούν να αντεπεξέλθουν σε ατύχημα  , να μάθουν να ακούν τους συνεργάτες τους και αύριο τους συντρόφους τους .

Την ίδια στιγμή η τεχνολογία με δική μας ενθάρρυνση τα έχει καταπιεί όλα. Έτσι οι νέες γενιές- ιδιαίτερα αυτές που μεγαλώνουν στις πόλεις- μπορεί να  παίζουν στα δάχτυλα  τα κινητά τηλέφωνα και τις ταμπλέτες , μπορεί να σερφάρουν με χαρακτηριστική ευκολία στο ίντερνετ και να είναι πρωταθλητές στις δεξιότητες που χρειάζεται ένα ποντίκι ηλεκτρονικού υπολογιστή  αλλά  πολύ συχνά έχουν πλήρη άγνοια από βασικά ζητήματα της ζωής  που  δεν έχουν σχέση με τις ψηφιακές  οθόνες τους.

Οι περισσότεροι μαθητές  γνωρίζουν π.χ.   τα μοντέλα και τα τεχνικά χαρακτηριστικά των κινητών τηλεφώνων ,  , των αυτοκινήτων, των ακουστικών μουσικής και των MP3  αλλά δεν γνωρίζουν το κυκλάμινο, τον σπίνο, τον σαργό, το μουλάρι, το μελτέμι. Ξέρουν να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά όλα τα πυροβόλα όπλα  ή να προσπεράσουν με 300 χιλιόμετρα στη στροφή   αλλά δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα από τον φυσικό κόσμο στον οποίο μεγαλώνουν . Δεν ξέρουν να μαζέψουν χόρτα , να γουλιάσουν ένα χταπόδι -πόσο μάλλον να το πιάσουν, να καθαρίσουν ένα ψάρι ή να ανοίξουν έναν αχινό,  να φυτέψουν ένα λουλούδι ,να ανακουφιστούν από το τσίμπημα μιας μέδουσας, να διασχίσουν ένα ποτάμι…

Δυστυχώς το εκπαιδευτικό μας σύστημα -σε όλες τις βαθμίδες - δίνει κάθε μέρα εξετάσεις και μένει μετεξεταστέο. Γιατί η ζωή  πέρα από διαφορικές εξισώσεις και κβαντική μηχανική είναι -κυρίως - όλα τ άλλα για τα οποία αρνούμαστε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας .

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Η ΩΡΑ της αλήθειας για τους νέους τοπικούς άρχοντες φθάνει.

Η ΩΡΑ της αλήθειας για τους νέους τοπικούς άρχοντες φθάνει. Η εκλογική αντιπαράθεση, που σε ορισμένες περιπτώσεις πριν από τις κάλπες του Μαΐου ανέβασε στα ύψη το πολιτικό θερμόμετρο, ανήκει στο παρελθόν.

Από την 1η Σεπτεμβρίου οι πολίτες περιμένουν από τους αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης να αφήσουν στην άκρη τις κομματικές τους ταυτότητες και να αφοσιωθούν στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που τους ταλαιπωρούν.

Εξωθεσμικές παρεμβάσεις, είτε προέρχονται από κακώς εννοούμενους τοποτηρητές από το εξωτερικό, είτε από κομματικά κονκλάβια, δεν νοείται να γίνουν αποδεκτές. Οι πολίτες δεν εξέλεξαν περιφερειάρχες και δημάρχους ως εντολοδόχους κανενός τρίτου παρά της δικής τους ψήφου.

Οι δυσκολίες της καθημερινότητας, τα ασφυκτικά προβλήματα της διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, της ανεργίας και του περιβάλλοντος είναι τόσο επιτακτικά που δεν συγχωρούν επιστροφή σε πρακτικές του παρελθόντος. Οι ψηφοφόροι έχουν αυξημένες απαιτήσεις από τα νέα στελέχη που εμπιστεύτηκαν, από τα οποία περιμένουν νέο ύφος και ήθος στην τοπική αυτοδιοίκηση

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Τα αυτονόητα. Δυστυχώς.

Καλύτερη, περισσότερη, βαθύτερη και δικαιότερη» θέλει τη δημοκρατία μας ο Πρόεδρος της χώρας, στο μήνυμά του για τα σαραντάχρονα από την πτώση της χούντας. Απ’ το στόμα του και στου Θεού τ’ αυτί, είναι δεν είναι Ελληνας. Αλλά πώς ερμηνεύεται ο συγκριτικός βαθμός του προεδρικού λόγου; Ποιον να θεωρήσουμε ως πρώτο όρο συγκρίσεως; Μάλλον πρέπει να αποκλείσουμε την πιθανότητα να έχει κατά νουν ο κ. Παπούλιας την τετράδα «κακή, λειψή, ρηχή και άδικη» αναφερόμενος στα «εγγειοβελτιωτικά έργα» που χρειάζεται η ελληνική δημοκρατία (το παλαιότερο «βάθεμα και πλάτεμα»), ώστε να ανταποκρίνεται στο όνομά της. Τόσο καταδικαστικό για μια πολιτεία δεν μπορεί να είναι ένα στέλεχός της, με δύο συναπτές προεδρικές θητείες και άλλες δύο στο υπουργείο Εξωτερικών.

Το λογικό λοιπόν είναι να συμπεράνουμε ότι μετράει την υπάρχουσα δημοκρατία και τη βρίσκει «καλή, αρκετή, βαθιά και δίκαιη». Ζητάει όμως την ποιοτική και ποσοτική βελτίωσή της, συν τοις άλλοις επειδή, όπως λέει, «η κρίση έφερε υποχώρηση της δημοκρατίας και αυτή είναι ίσως η δραματικότερη παρενέργεια της οικονομικής περιπέτειας». Αυτή η περικοπή του προεδρικού διαγγέλματος ενόχλησε την κυβερνητική εκπρόσωπο (δηλαδή την κυβέρνηση), η οποία και επιχείρησε -με τη συνήθη ηρεμία της- να την ερμηνεύσει «αυθεντικά», υποβαθμίζοντας το νόημά της ή και αλλοιώνοντάς το. Αλλά δεν πρόκειται για χρησμό, σαν τους καραμανλικούς. Απλά και κατηγορηματικά μιλάει ο κ. Πρόεδρος. Απλή και κατηγορηματική είναι και η διαπίστωσή του πως «η μεγαλύτερη και σημαντικότερη μεταρρύθμιση είναι η εμπέδωση κανόνων φορολογικής δικαιοσύνης, ώστε να σηκώνουν τα μεγάλα βάρη αυτοί που έχουν και όχι αυτοί που δεν μπορούν να ξεφύγουν». Τα αυτονόητα. Δυστυχώς.

Την εξασθένηση της δημοκρατίας λόγω της μείωσης της εθνικής κυριαρχίας και της τροϊκανικής υπερξουσίας την έχουν ομολογήσει και κυβερνητικά στελέχη. Αλλά δεν μπορούμε να θεωρούμε τον εξωτερικό παράγοντα υπεύθυνο για τα πάντα. Κανένας Τόμσεν λ.χ. και καμία Μέρκελ δεν απαίτησαν από τον κ. Σαμαρά να εμφανίζεται στη Βουλή με τη συχνότητα που επισκέπτεται γαύρος τη Λεωφόρο. Δεν μειώνει τη δημοκρατία μια τέτοια στάση, έκδηλα περιφρονητική;

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Παρόλα αυτά ο Έλληνας δε το βάζει κάτω.

Η μεσαία τάξη τα τελευταία χρόνια άρχισε να χάνει κυριολεκτικά την ισορροπία της για έναν και μοναδικό λόγο, την μείωση των εισοδημάτων των μισθωτών του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, αλλά και των συνταξιούχων, με αποτέλεσμα να μειωθεί η κατανάλωση στην αγορά, πράγμα που με την σειρά του έφερε το ντόμινο των κλειστών επιχειρήσεων με τους χιλιάδες ανέργους και ότι άλλο συνεπάγεται στην αγορά που το ζούμε καθημερινά γύρω μας, όπως ανεργία, ανέχεια, συσσίτια και πολλά άλλα δεινά.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθαν και έρχονται συνεχώς μία σειρά από επαχθείς φόρους που καλούνται να πληρώσουν όλοι, με αποτέλεσμα να συμβαίνει το απόλυτο χάος στις πληρωμές υπέρ του Δημοσίου. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν καταλογισθεί 30 δισεκατομμύρια φόροι, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι απλήρωτοι.
Σήμερα τα ληξιπρόθεσμα χρέη είναι 67 δισεκατομμύρια και ο αριθμός των ληξιπρόθεσμων ανέρχεται στο 1,5 δις. ανά μήνα. Δηλαδή χρεώνουν τους πολίτες γενικότερα, χωρίς εκείνοι να μπορούν να ανταποκριθούν και το χειρότερο είναι ότι πάνω από 5.000 € (το αδίκημα) είναι ποινικό, με κίνδυνο να βρεθεί κανείς πίσω από τα σίδερα ανά πάσα στιγμή.
Το τι συμβαίνει με τις τράπεζες είναι δραματικότερο. Τα κόκκινα δάνεια έφτασαν τα 75 δισ. ευρώ επί συνόλου 220 δισ. ευρώ ιδιωτών και επιχειρήσεων και ο ρυθμός αύξησης τους στην περίπτωση αυτή είναι γεωμετρικός και ανεξέλεγκτος αν δε λάβουν μέτρα με άξονα επιμήκυνσης τα πενήντα χρόνια το λιγότερο.

Όλοι μιλούν για ρυθμίσεις χωρίς κεφαλαιακές συνέπειες για τις τράπεζες, αλλά δεν τις κάνουν και ο κάθε μήνας αλλάζει δραματικά το τοπίο, με τις ευθύνες να πνίγουν τους υπεύθυνους αυτής της κατάστασης, λόγω της πίεσης και δυστυχίας που προκαλούν στον Έλληνα νοικοκύρη.

Η κατάσταση που περιγράφεται παραπάνω, είναι μίας οργουελικής εποχής για την οικονομία, την οποία δυστυχώς την ζούμε με τον χειρότερο τρόπο.

Όμως παρόλα αυτά ο Έλληνας δε το βάζει κάτω. Επειδή το κράτος δεν αντιδρά γιατί δε του το επιτρέπουν οι δανειστές, αντιδρά το δαιμόνιο του Έλληνα που παλεύει να σταθεί στα πόδια του με κάθε τρόπο.
Με τα λίγα χρήματα που έχουν απομείνει στην αγορά, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα να ανοίγονται επιχειρήσεις ελαφρού τύπου, όπως καφετέριες, σουβλατζίδικα, ψιλικατζίδικα.

Βέβαια, έχει τη λογική του. Επειδή οι χιλιάδες άνεργοι δεν κάθονται στα σπίτια τους, αλλά είναι έξω και κάπου πρέπει να περάσουν… την ώρα τους, αλλά όλα έχουν τα όρια τους και τις αντοχές τους σε κάθε επάγγελμα που παρατηρείται υπέρ επαγγελματισμός αρχίζουν τα προβλήματα, με αποτέλεσμα ένα νέο κύκλο κλειστών καταστημάτων και γενικότερα ένα φαύλο κύκλο που διευρύνεται συνεχώς.

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Τα συντεχνιακά παγκάρια δεν έχουν πια αφελείς δωρητές...

Για δεκαετίες ολόκληρες κάθε παραγωγική δραστηριότητα επιβαρύνθηκε με φόρους και εισφορές υπέρ τρίτων που προορίζονταν για τη χρηματοδότηση των, ελληνικής επινόησης, επικουρικών ταμείων.
Οι απλοί πολίτες, οι φορολογούμενοι και οι καταναλωτές επιβαρύνονταν με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ τα οποία πήγαιναν στα επικουρικά ταμεία, που με ξεχωριστή ευκολία οι κάθε λογής επαγγελματικές ομάδες κατόρθωναν όχι μόνο να συγκροτούν, αλλά και να προικοδοτούν με το αζημίωτο.
Ετσι το κράτος φόρτωνε στους καταναλωτές υπηρεσιών και προϊόντων την πριμοδότηση των επαγγελματικών ομάδων οι οποίες είχαν τη μεγαλύτερη δυνατότητα άσκησης πιέσεων, που ολοένα και διευρύνονταν.
Ο Κλάδος Πρόνοιας Προσωπικού Ιπποδρομιών εισέπραττε ποσοστό από τα ανεξαργύρωτα δελτία στοιχημάτων, η Πρόνοια των Κληρικών ποσοστό από τις άδειες γάμου και άλλων τελετών αλλά και από την πώληση κεριών, το ΝΑΤ από τα τέλη στους... φάρους, από τα εισιτήρια των πλοίων κ.ά., το επικουρικό των αρτοποιών 0,40 ευρώ για κάθε 25 κιλά αλεύρου, αλλά «πρωταθλητές» ήταν γιατροί, μηχανικοί και δικηγόροι, που είχαν την... πλειοψηφία στα βουλευτικά έδρανα.
Δεν είναι τυχαίο ότι η γραφειοκρατία στη χώρα μας δικαιολογούσε να μπαίνει μία υπογραφή παραπάνω, ένα χαρτόσημο παραπάνω, μία σφραγίδα παραπάνω, που όλα αυτά μεταφράζονταν τελικά σε έναν φόρο υπέρ τρίτων.
Αλλά η κρίση υποχρέωσε να δούμε ότι εκτός από τους απρόσωπους τρίτους, υπάρχουν οι άνεργοι, υπάρχουν οι σκληρά εργαζόμενοι, υπάρχουν οι επιχειρήσεις που αγωνίζονται να κρατηθούν στη ζωή. Και όλοι αυτοί δεν μπορεί να συνεχίζουν να πληρώνουν τους φόρους για τα επικουρικά όσων επαγγελματικών ομάδων είχαν τη δύναμη να τα επιβάλουν. Τα συντεχνιακά παγκάρια δεν έχουν πια αφελείς δωρητές...

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Εκλογές ως απειλή και ευκαιρία


Η συζήτηση περί πρόωρων εκλογών στη χώρα μας είναι σχεδόν μονότονη κάθε εποχή με κάθε κυβέρνηση και κάθε αντιπολίτευση να επαναλαμβάνονται. Η εκάστοτε κυβέρνηση κρατά πάντα για λογαριασμό της το χαρτί του αιφνιδιασμού αλλά σπανίως επιτυγχάνει το σχέδιό της καθώς οι εκλογές συνήθως φαίνονται από... μακριά. Από την άλλη πλευρά η εκάστοτε αντιπολίτευση άλλοτε για υπαρξιακούς λόγους και άλλοτε διότι πράγματι πιστεύει ότι οι συνθήκες την ευνοούν κάθε τρεις και λίγο ζητά εκλογές. Αυτή είναι περίπου η ιστορία και η παράδοση για τα πολιτικά μας ήθη και το έργο έχει παιχτεί πολλές φορές από τη μεταπολίτευση και μετά καθώς τις περισσότερες φορές η προσφυγή στις κάλπες έγινε πριν από την ολοκλήρωση της τετραετίας.
Τώρα στα μέσα της θητείας της η δικομματική κυβέρνηση που έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου φαίνεται πως δεν αντέχει σε πολύ ισχυρούς κλυδωνισμούς και γι' αυτό ένας σημαντικός αριθμός στελεχών της φλερτάρει με την ιδέα μιας αναπόφευκτης πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Οι υποστηρικτές της εκλογικής αναμέτρησης περί τα μέσα φθινοπώρου δεν έχουν την έγκριση του Μεγάρου Μαξίμου και του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος θεωρεί ότι μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να στοιχίσει ακριβά στον τόπο. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος βασανιστικά υπομένει ακόμη και προσβλητικές συμπεριφορές στελεχών του, αλλά δεν θέλει να καταστραφεί ό,τι κτίστηκε με κόπο και θυσίες.
Μέσα σε αυτό το κλίμα η κυβερνητική πλειοψηφία δείχνει να πορεύεται με ορίζοντα την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και εκεί το παιχνίδι είναι ανοικτό και η ευθύνη μοιράζεται αναλογικά στα κόμματα. Η προεδρική πλειοψηφία των 180 θεωρητικώς υπάρχει αλλά το αν θα προκύψει θα εξαρτηθεί κυρίως από τη στάση του Φ. Κουβέλη και από έναν μικρό αριθμό ανεξάρτητων βουλευτών και από το παρασκήνιο των διαβουλεύσεων για το πολιτικό τους μέλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και προσπαθεί να συντηρήσει κλίμα εκλογών, εντούτοις δεν έχει λόγο να βιάζεται αλλά ο κομματικός φανατισμός δεν επιτρέπει να επικρατήσει η λογική.
Εν ολίγοις κεντρικός σχεδιασμός για εκλογές δεν φαίνεται να υπάρχει, αλλά ουδείς μπορεί να βάλει το... χέρι του στη φωτιά. Αυτό που έχει σημασία πάντως είναι να επικρατήσει η λογική και το συμφέρον του τόπου, που δεν ευνοείται με πολιτική αστάθεια και επαναλαμβανόμενες κάλπες.

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Η Ελλάδα είχε πτωχεύσει στις συνειδήσεις των Ελλήνων.

Στην Ελλάδα αυτή η στάση μεταφραζόταν με όρους Αριστεράς και Δεξιάς. Αν δεν ήσουν ή αν δεν δήλωνες αριστερός δεν μπορούσες να γράψεις ούτε να μιλήσεις δημόσια. Αντιθέτως, εάν ήσουν ή δήλωνες αριστερός είχες το δικαίωμα να λες την οποιαδήποτε μπούρδα και να σε παίρνουν στα σοβαρά. Η δημιουργία, το ταλέντο, η απλή ευφυΐα παραμερίστηκαν στο όνομα των «σωστών» απόψεων. Οσοι έπιασαν το υπονοούμενο εντάχθηκαν στο πλέγμα των δημοκρατικών δυνάμεων, της πασοκοαριστεράς, και έκαναν δουλειές. Η πάλαι ποτέ συντηρητική δεξιά εζήλωσε τη δόξα της προοδευτικής αριστεράς με αποτέλεσμα να καταντήσει κι αυτή μια θλιβερή απομίμηση της πασοκοαριστεράς και όλοι μαζί να κοιτάνε να τη βγάλουν. Αυτή η έννοια του «να τη βγάλω» χαρακτηρίζει και την κοινωνική ποιότητα της μεταπολίτευσης. Στηρίχθηκε στην αδιαφορία για τη δημιουργία, κατά συνέπεια στον ευτελισμό και στην υποβάθμιση της παιδείας. Αποτέλεσε το θεμέλιο της ιδεολογίας του «περίπου»: ζούσαμε πιστεύοντας πως το ρεμπέτικο είναι περίπου Μπαχ, ο Μπαχ είναι περίπου Τσιτσάνης και πως η τραγωδία του Αισχύλου είναι ο πρόγονος του Καραγκιόζη, γιατί η ελληνική ψυχή είναι περίπου κάτι ανάμεσα στον ηρωισμό του Προμηθέα και τον δύσμορφο θεωρητικό πάσης κουτοπονηριάς. Παριστάναμε τους ήρωες, ενώ στην πραγματικότητα αισθανόμασταν καραγκιόζηδες. Μας έφτανε που η Ελλάδα ήταν περίπου ευρωπαϊκή χώρα. Το γεγονός ότι η καταρροή του πλούτου τις δεκαετίες του ενενήντα και του δύο χιλιάδες μας βρήκε άοπλους οφείλεται σ’ αυτήν την ψυχολογική αντίδραση. Οταν μπορείς να τη βγάλεις με χρήματα που είναι περίπου δικά σου, είναι και δεν είναι, τότε γιατί να κοπιάσεις για να βγάλεις δικά σου χρήματα; Το χρήμα για πολλούς είναι ιδέα, όμως σε αντίθεση με τις ιδέες, το χρήμα δεν σηκώνει πολλαπλές ερμηνείες.

Η ποιότητα του «περίπου» ευτέλισε τα έργα της μακρόσυρτης περιόδου που την ονομάζουμε μεταπολίτευση και εγκαινιάστηκε τέτοιες μέρες πριν από σαράντα χρόνια. Η Ελλάδα φτήνυνε ανεβάζοντας τις τιμές της, έγινε προϊόν που κανείς δεν ήθελε να αγοράσει και εντέλει πτώχευσε. Πανικόβλητοι τρέχουμε να ξεπληρώσουμε το χρέος απέναντι στους δανειστές μας, όμως κανείς δεν ασχολείται για το χρέος μας απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς και τα έργα μας. Διότι πριν πτωχεύσει απέναντι στους δανειστές της, η Ελλάδα είχε πτωχεύσει στις συνειδήσεις των Ελλήνων.

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Σκέπτονται να λύσουν το πρόβλημα με ημίμετρα και λάθος κινήσεις.

Κάποιοι σκέπτονται να λύσουν το πρόβλημα με ημίμετρα και λάθος κινήσεις. Σκέπτονται (αν το ρήμα «σκέπτομαι» ταιριάζει στην περίσταση…), λέει, να καταργήσουν για διάστημα δύο ετών το «πόθεν έσχες» στην αγορά ακινήτων για να κινηθεί πάλι η αγορά. Δηλαδή θα διευκολύνουν παλιούς και νέους φοροφυγάδες να αγοράσουν ακίνητα σε χαμηλές τιμές. Και θα τους διευκολύνουν δίνοντας την ευχέρεια να αγοράσουν ακίνητα χωρίς «πόθεν έσχες» και σε αντάλλαγμα θα πληρώσουν την υψηλή φορολογία. Η κίνηση αυτή μπορεί να βοηθήσει κάποιους, αλλά δεν βοηθάει την κτηματαγορά. Ούτε είναι επιλογή μιας χρηστής διοίκησης να ανοίγουν παραθυράκια φοροφυγάδων.

Η μόνη σωστή επιλογή είναι να επιστρέψουμε στην αλήθεια. Οι αντικειμενικές τιμές να είναι αντικειμενικές. Να προσαρμοστούν στην πραγματική αγορά και σταθερά να αναπροσαρμόζονται κάθε χρόνο. Και να διατηρηθούν παράλληλα «πόθεν έσχες» και τεκμήρια για όλους. Αν νομίζουν ότι δεν πρέπει να υπάρχει «πόθεν έσχες» για ακίνητα, να καταργηθεί μόνιμα. Η επιστροφή στην πραγματικότητα είναι η μοναδική λύση για να ξεκινήσει πάλι η κτηματαγορά. Βέβαια αυτό πιθανότατα θα μειώσει προσωρινά τα φορολογικά έσοδα που εισπράττονται άδικα. Τα έσοδα που προκύπτουν από φορολογία ανύπαρκτης περιουσίας. Θα μειώσει ενδεχομένως την άδικη φορολογία που νομιμοποιεί ηθικά τη φοροδιαφυγή.

Πέρα όμως από το θέμα της ηθικής φορολογικής πολιτικής, υπάρχει και η αποτελεσματικότητα. Η υπερβολική φορολογία των ακινήτων για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα αποδίδει, αλλά μετά απλώς καταστρέφει τον κλάδο και μειώνει τα έσοδα. Δεν είναι αποδοτική πολιτική και γι’ αυτό πρέπει να αλλάξει.

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Και ξαφνικά όλοι ξύπνησαν και άρχισαν να τρέχουν.

Και  ξαφνικά όλοι ξύπνησαν και άρχισαν να τρέχουν. Συζήτησαν  διάφορα σενάρια, όπως να κεφαλαιοποιηθούν οι απαιτήσεις της Τράπεζας  Πειραιώς , ανέθεσαν στην Κantor να μελετήσει το θέμα της λειτουργίας ή όχι και των τριών εργοστασίων και κατέληξαν να λειτουργήσουν το ένα .

Για όσους γνωρίζουν,  το παιχνίδι χάθηκε  πριν ξεκινήσει, δηλαδή όταν ανακοινώνονταν οι τιμές των τεύτλων. Εάν η ΕΒΖ έδινε π.χ.  5 εκατ. ευρώ  περισσότερα στους παραγωγούς και γινόταν και η κατάλληλη ενημέρωσή τους , θα συγκέντρωναν τεύτλα για τουλάχιστον 100.000 τόνους ζάχαρη και με πολύ ικανοποιητικό κόστος παραγωγής. Με παράλληλη παραγωγή του υπολοίπου της ποσόστωσης με τη διαδικασία φασόν και εισαγωγές για την κάλυψη της υπόλοιπης ζήτησης, η ΕΒΖ δεν θα είχε ζημιές και με τα κέρδη από τα εργοστάσια της Σερβίας, η Εταιρεία θα ήταν σε εξαιρετική κατάσταση.

Δυστυχώς όμως οι αρμόδιοι δεν ενδιαφέρθηκαν. Ακόμη και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης δήλωσε εγγράφως αναρμόδιο. Το Δ.Σ. της Εταιρείας  δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα, γιατί μάλλον δεν το κατανόησε . Γι αυτό και σήμερα θερίζει τις θύελλες που έσπειρε κατά την εξαγγελία των τιμών των τεύτλων, όταν έκανε σκληρή πολιτική

Υστερα από τα παραπάνω δημιουργούνται νέα ερωτήματα, όπως:

-Υπάρχει υπεύθυνος για το αδιέξοδο στην πορεία της ΕΒΖ και το κλείσιμό της ;

-Υπάρχει υπεύθυνος για το αδιέξοδο στο θέμα της πώλησης των μετοχών;

-Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο προσελήφθη και δεύτερος σύμβουλος πώλησης των μετοχών;

-Ποια μεγάλη ευρωπαϊκή ζαχαροβιομηχανία τελικά  θα ωφεληθεί από τις εξελίξεις αυτές;

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Η κρίση δεν συνεχίζεται απλώς. Βαθαίνει.

Από την επομένη των ευρωεκλογών είναι φανερό πως η δικομματική κυβέρνηση διακατέχεται από το έντονο άγχος της πρόκλησης των πρόωρων εκλογών. Το πρόβλημα με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι ότι στρατηγικά κινούνται ανερμάτιστα. Ο μόνος τρόπος για την αποτροπή των εκλογών αυτών, αντί για παλαιοκομματικές τακτικίστικες κινήσεις, θα ήταν η επένδυση σε ένα κυβερνητικό σχήμα το οποίο θα αποτελούσε ένα τολμηρό άλμα νέου ξεκινήματος. Με τον τρόπο αυτό, ανεξάρτητοι βουλευτές θα πείθονταν πως η κυβέρνηση αξίζει να στηριχθεί για να σταθεροποιήσει την οικονομία. Αντιθέτως, ο πανικός του μικροκομματικού λαϊκισμού έστειλε ένα μήνυμα αδυναμίας. Ποιος όμως επενδύει στην αδυναμία;
Από την άλλη πλευρά, αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να αποπνέει σιγουριά και να επενδύει στα κυβερνητικά στρατηγικά αδιέξοδα, σπασμωδικά κατέφυγε στα περί δημοψηφίσματος για τη ΔΕΗ και σε έναν κρατικίστικο λαϊκισμό παλαιοπασοκικών εποχών. Ετσι, φτάσαμε σε έναν κούφιο θόρυβο χάριν του θορύβου.
Από εκεί και πέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ αμύνθηκε ισχυριζόμενος ότι θέλει αλλαγές στον δημόσιο τομέα, αν και σε κάθε αλλαγή είναι αρνητικός. Επίσης, η προσπάθεια ταύτισης ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής από τη ΝΔ είναι κωμική, όταν είναι οι νεοδημοκρατικοί χειρισμοί (αρχικά θωπείες και μετά θυματοποίηση) που έχουν εκτοξεύσει το ακραίο αυτό κόμμα. Το ασυναρτησίας το ανάγνωσμα περιλαμβάνει επίσης τον τραγέλαφο στον χώρο της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς». Αυτή δεν πρόκειται να «ανασυγκροτηθεί» όσο το τοξικό ΠΑΣΟΚ αποτελεί πυλώνα της. Κάθε πολιτικός που εμπλέκεται τώρα στο εγχείρημα αυτό και έχει όντως κάτι να δώσει, απλώς θα «καεί».
Ετσι, η χώρα είναι φανερό πως ούτε τις οικονομικές προκλήσεις μπορεί τώρα να χειριστεί αποτελεσματικά ούτε να δημιουργήσει στοιχειώδη εμπιστοσύνη ότι διασφαλίζει πολιτική σταθερότητα. Η κρίση δεν συνεχίζεται απλώς. Βαθαίνει.

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Δε βαριέσαι, πάμε γι’ άλλα...

Αδικοι όπως συνήθως, κοντόθωροι, κοντόμυαλοι και βεβαίως μεμψίμοιροι, και το «σαξές στόρι» βιαστήκαμε να αποδομήσουμε με τα πολιτικάντικά μας και πως δεν υπάρχει σχέδιο εξόδου από την ανέχεια σπεύσαμε να συμπεράνουμε. Πεισματάρικη όμως η ελπιδοφόρα πραγματικότητα, κατακτά κάθε βράδυ τη μικρή οθόνη για να μας παρηγορήσει. Να μας δώσει κουράγιο, αλλά και κάτι παραπάνω: χρήμα. Ζεστό και φρεσκοτυπωμένο, αν κρίνουμε από τα ατσαλάκωτα χαρτονομίσματα που κρατούν στα χέρια τους αγόρια και κορίτσια, και τα ανεμίζουν δελεαστικά· για να δούμε επιτέλους όλοι από κοντά πώς είναι ένα διακοσάρικο και να το λιμπιστούμε. Για σχέδιο πρόκειται βέβαια. Για σχέδιο ενίσχυσης των οικονομικών μας, και μάλιστα με αξιοκρατικά τεκμήρια, ώστε να πάψουν, επιτέλους, οι συστηματίες παραπονιάρηδες να μιλάνε για κομματισμό και πελατειακό κράτος και ν’ αφήσουν στην άκρη την ανέξοδη αλλά και αδιέξοδη στρατηγική της γκρίνιας. Αν είσαι οξυδερκής και παρατηρητικός, θα ανταμειφθείς. Αν σε διακρίνει υπομονή και επιμονή, θα επιβραβευτείς. Αν τα πας καλά με τη «στοχοπροσήλωση» και δεν είσαι του «δε βαριέσαι, πάμε γι’ άλλα», θα επιδοτηθείς «ατάκα κι επιτόπου», για να θυμηθούμε την ατάκα του παλιού σουξέ. Αν όμως είσαι τεμπελάκος· αν τα μάτια τα ’χεις για ομορφιά και όχι για τη δουλειά που τους ανέθεσαν οι δημιουργοί τους (η φύση, οι εξωγήινοι, κάποιος από τους λατρευόμενους ανά τον κόσμο θεούς)· αν θες να κερδίσεις κατευθείαν το διχίλιαρο και αδιαφορείς για τα πρόσφορα διακόσια ή τριακόσια ευρώ, τότε, καλέ μου άνθρωπε, εσύ θα βγεις χαμένος. Και θα ξαναρχίσεις την γκρίνια: «Πού είναι το κράτος» και τα παρεμφερή.

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί.

Πέντε ολόκληρα χρόνια βαθιάς κρίσης και το πολιτικό σύστημα δεν έχει καταφέρει να διαμορφώσει ένα κατ' αρχήν εθνικό σχέδιο για το τι είδους παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο θέλουμε και να συμφωνήσει σε ένα μίνιμουμ συναίνεσης. Οι σχεδιασμοί και οι προσδοκίες όλων στρέφονται γύρω από το ενδεχόμενο εκλογών και για το πώς θα παραπλανήσουν για μία ακόμη φορά τους πολίτες ώστε να διατηρήσουν ή να κατακτήσουν τις καρέκλες της εξουσίας. Ολα τα άλλα έπονται...

Δεν καταλαβαίνουν καν ότι ο ασταθής και καχεκτικός  δικομματισμός που έχει διαμορφωθεί μπορεί ανά πάσα στιγμή να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη από έναν αστάθμητο παράγοντα, από ένα τυχαίο ατύχημα. Δεν συνειδητοποιούν ότι ένα μειοψηφικό ακόμη αλλά συμπαγές τμήμα της κοινωνίας έχει ήδη το βλέμμα στην ατζέντα της επόμενης ημέρας, με όραμα την ισότιμη επανένταξη στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι αλλά και τον εκσυγχρονισμό και απογαλακτισμό του κράτους από κομματικά και συντεχνιακά δεσμά. Αυτό που λείπει είναι το πολιτικό υποκείμενο που θα αναλάβει το βάρος και την πρωτοβουλία να μετουσιώσει το όραμα σε πράξη.

Το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί ακόμη, με συνέπεια να ζούμε με τα νοσηρά συμπτώματα της μεσοβασιλείας.  Οι επόμενοι μήνες θα μας δείξουν αν θα μείνουμε παγιδευμένοι σε αυτό το μεταίχμιο ή αν υπάρχουν δυνάμεις που θα μπορέσουν να μας οδηγήσουν στην επόμενη ημέρα...

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Τα «παλιά φθαρμένα υλικά» από τα οποία δεν μπορεί να προκύψει κάτι καινούργιο.

Τα «παλιά φθαρμένα υλικά» από τα οποία δεν μπορεί να προκύψει κάτι καινούργιο στην πολιτική αποτελούν την πλέον στερεοτυπική φράση στο στόμα των πολιτικών όλων των κομμάτων, κινημάτων και κινήσεων. «Με παλιά φθαρμένα υλικά δεν φτιάχνεις κυβέρνηση» είχε πει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό. «Η “Νέα Ελλάδα”, στην οποία αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός, φτιάχνεται από τα γνωστά παλιά φθαρμένα υλικά» είχε σημειώσει το ΚΚΕ. «Η νέα κυβέρνηση αποτελείται από τα παλιά φθαρμένα υλικά του δικομματισμού» είχαν τονίσει οι ΑΝΕΛ. Ασχέτως αν σε πλήθος κόμματα, κινήματα, κινήσεις, και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο «Ποτάμι» και στην «Ελιά» και στους «58» υπάρχουν, μαζί με τα «καινούργια» και «παλιά υλικά», όψιμοι αντιμνημονιακοί που εγκατέλειψαν το καράβι λίγο πριν βουλιάξει, για να σωθούν προσαράζοντας σε άφθαρτα λιμάνια. Η στερεοτυπική έκφραση για τον «φθαρμένο» αντίπαλο λειτουργεί ως απολυμαντικό και μαζί «κράχτης» της προσωπικής αφθαρσίας.

Ομως, βαθμηδόν, καθώς ο πολιτικός λόγος μετατρέπεται σε κλισέ, το νόημα φτωχαίνει· δεν ακυρώνεται, δεν εκκενώνεται, εξασθενεί. Από την άλλη το κλισέ έχει ένα δικό του βάρος, όχι σημαντικό αλλά αισθητό, μια δική του αξία, που δεν δεσμεύεται από την αλήθεια. Εκφέρεται εύκολα, αβίαστα, σαν προειδοποίηση και μαζί σαν διαπίστωση, στεγανή, απρόσβλητη, παγιωμένη -παγωμένη. Το κλισέ εμπεριέχει ένα στατικό μήνυμα. «Κομμένο» σε ένα μέγεθος, για να προσλαμβάνεται από όλους.

Εχουμε συνηθίσει να μιλάμε για την πραγματικότητα στερεοτυπικά. Να εγκιβωτίζουμε δηλώσεις μακριά από τον σπαραγμό του κοινωνικού κόσμου. Ακόμη και σε μια στιγμή με πιεστική την ανάγκη για συμφιλίωση της μορφής του λόγου με το βαθύ του περιεχόμενο, της πολιτικής με τον άνθρωπο.

Οχι ότι οι Ελληνες είναι απολίτικοι. Απλώς φοβούνται την πολιτική εκμετάλλευση. Επιτίθενται στην κυβέρνηση, αλλά είναι δύσπιστοι και απέναντι στην αντιπολίτευση. Μπερδεμένοι, ευμετάβολοι. Ολη η Ευρώπη σαρώνεται από αντιφατικά «ρεύματα». Από τη μια είναι τα λαϊκιστικά κόμματα, που καθυβρίζουν τα κόμματα εξουσίας, υμνούν την καταγωγή, πολεμούν τη μετανάστευση, εκμεταλλεύονται τους φόβους, επιδιώκουν τη σύμπτυξη στην περιοχή, την περιφέρεια, το έθνος, ζητούν μια δημοκρατία βασισμένη σε δημοψηφίσματα, επιχειρούν μια «νέα τάξη» (η παθιασμένη αναζήτησή της, άλλοτε, γέννησε μια ολέθρια αταξία) και μαγνητίζουν τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη αναπτύσσονται κινήματα, που με αφορμή κρίσιμα ζωτικά προβλήματα δημιουργούν έναν ευρύτερο χώρο δημόσιας διαβούλευσης, απαιτώντας διαφάνεια, έλεγχο της κυβέρνησης, ευήκοα ώτα σε προτάσεις βελτίωσης της καθημερινότητας και προσελκύουν κυρίως τα μεσαία στρώματα. Εμφανής κι εδώ η ανάγκη της προβολής στο μέλλον, της αλλαγής σελίδας, ακόμη και σε πλήρη ασυνέχεια με το δυσοίωνο σήμερα. Ομως η ιστορία του ανθρώπου δεν γνωρίζει την ασυνέχεια, τη λήθη, την απολύτως νέα αρχή. Η ρόδα δεν αρχίζει να κυλά, αν δεν κλείσεις τους λογαριασμούς με το παρελθόν. Αν δεν ξεκαθαρίσεις με βλαβερές νοοτροπίες, αγκυλώσεις, κλισέ.

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Αφέλεια ή υποκρισία...


Η προσπάθεια για τη σύγκληση της Ολομέλειας της Βουλής, με αφορμή το θέμα της ΔΕΗ, εξελίχθηκε σε φάρσα και επιβεβαίωσε δυστυχώς την ανωριμότητα του πολιτικού συστήματος και την προσχηματική συμπεριφορά του πέρα και έξω από την ουσία της υπόθεσης.
Στην πραγματικότητα ζήτημα δημοψηφίσματος δεν υπήρξε ποτέ, διότι όλοι γνώριζαν ότι δεν υπάρχει επ' ουδενί η απαιτούμενη πλειοψηφία των 180 βουλευτών που θα επέτρεπε να προχωρήσει η διαδικασία.
Το χειρότερο όμως είναι ότι ενώ όλοι ήξεραν το τελικό αποτέλεσμα, κρύφτηκαν πίσω από διαδικαστικούς ελιγμούς, για να μην ομολογήσουν πως δεν ενδιαφέρονται για τη σχέση της ΔΕΗ με την κοινωνία, αλλά για να κάνουν το κομμάτι τους σε μια συγκεκριμένη κατηγορία συνδικαλιστικών -και όχι μόνον -συμφερόντων.
Η κυβέρνηση χωρίς προφανή λόγο καλύφθηκε πίσω από την αδυναμία των κομμάτων της αντιπολίτευσης να συνεννοηθούν και δεν σήκωσε το γάντι της πολιτικής πρόκλησης ανοίγοντας την Ολομέλεια, ώστε να αντιπαρατεθεί στη βάση των επιχειρημάτων για το θέμα.
Στην πραγματικότητα η κυβερνητική πλειοψηφία εκμεταλλεύθηκε τον δογματισμό και τον μικροκομματικό σχεδιασμό των αντιπάλων της, για να αποφύγει κάποια «φάλτσα» των δικών της λαϊκιστών βουλευτών που στις επίμαχες εκλογικές περιφέρειες με ισχυρή παρουσία της ΔΕΗ λένε τα ίδια με την αντιπολίτευση.
Η ουσία της υπόθεσης έτσι κι αλλιώς παρακάμφθηκε από όλες τις πλευρές και δεν βρέθηκε κανείς να εξηγήσει ότι η υποχρέωση ιδιωτικο­ποίησης έχει καθυστερήσει κοντά δύο δεκαετίες στο όνομα της δήθεν ευαισθησίας.
Η αλήθεια όμως είναι ότι οι κυβερνήσεις ζητούσαν διαρκώς εξαιρέσεις για να μη βρεθούν σε τροχιά σύγκρουσης με κατεστημένα συμφέροντα. Και είναι γνωστό ότι αυτά δεν περιορίζονται μόνον στις συντεχνίες αλλά και σε όλους εκείνους που προτιμούσαν το μονοπώλιο για να το εκμεταλλεύονται με τη βοήθεια του πολιτικού συστήματος.
Μια ύστατη μάχη να παραμείνει η κατάσταση ως έχει συνεχίζεται ακόμη και σήμερα από γνωστά συμφέροντα που έχουν συμμαχήσει και με τον... διάβολο προκειμένου να αποτρέψουν την απελευθέρωση της αγοράς. Οι εκλεκτικές συμπάθειες προς την έξαλλη αντιπολίτευση από -θεωρητικώς- ταξικούς εχθρούς δεν είναι ούτε αθώες ούτε άσχετες με τις εξελίξεις.
Αντιθέτως οι ανίερες συμμαχίες έχουν συγκεκριμένους στόχους και εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένα σχέδια, που υπερασπίζονται τα κρατικά μονοπώλια, διότι έτσι μπορούν να τα ελέγχουν και ενίοτε να τα εκμεταλλεύονται. Οσοι παριστάνουν τους θεματοφύλακες του δήθεν κοινωνικού χαρακτήρα της ΔΕΗ είτε είναι αφελείς είτε ξεδιάντροποι υποκριτές.

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Έξοδος από την κρίση και η επανάκτηση της ανεξαρτησίας μας.

Το μήνυμα για όσους  επιμένουν να θεωρούν ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας και να απαλλαγούμε από τη βοήθεια των ευρωπαίων και τις δεσμεύσεις που τη συνοδεύει είναι σαφές και αποκαλυπτικό.Γιατί όπως αποδεικνύεται δεν βρίσκεται μόνο η χώρα μας σε ένα σταυροδρόμι, αλλά συνολικά η ευρωπαϊκή οικονομία και αρκεί ένα μικρό ατύχημα, για να αρχίσει και πάλι η καταιγίδα των αναταράξεων.

Δυστυχώς για τους πολίτες που εξακολουθούν να υποφέρουν, η έξοδος από την κρίση και η επανάκτηση της ανεξαρτησίας μας, θέλει ακόμα πολύ προσπάθεια και κυρίως σχέδιο, συνέπεια, οργάνωση και πολύ προσοχή. Οι εύκολες και επιπόλαιες υποσχέσεις, μπορεί να ακούγονται ευχάριστα, αλλά μπορεί πολύ εύκολα να γίνουν μπούμερανγκ.

Όσο κυριαρχούν στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα τα γεράκια των αγορών, όσο οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης εξαντλούνται σε ημίμετρα, η αστάθεια και η αβεβαιότητα θα μας συνοδεύει. 

Ας φροντίσουμε λοιπόν να τακτοποιήσουμε τα κακώς κείμενα του οίκου μας, ας επενδύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, μήπως και καταφέρουμε  κάποια στιγμή να μειώσουμε την εξάρτηση μας και από τις αγορές και από τους δανειστές μας.

Ο δρόμος μπορεί να είναι δύσβατος και επίπονος, αλλά δυστυχώς δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποιος άλλος...

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

Αλήθεια, με ποιο ακριβώς τρόπο θα το κάνουν;

 Αλήθεια ποια έξοδος από την κρίση, ποια ανάκαμψη, ποια ελάφρυνση από τα φορολογικά βάρη,ποιος εξορθολογισμός στο μοίρασμα των βαρών, ποιες επενδύσεις και θέσεις εργασίας και ποια ενισχυμένη από την κρίση Ελλάδα;
 Γιατί εμείς βλέπουμε πως τα χειρότερα  είναι τώρα; Γιατί εμείς βλέπουμε πως ακόμα κι εκείνες οι επιχειρήσεις που το πάλεψαν με νύχια και με δόντια όλα τα προηγούμενα χρόνια τώρα  φθάνουν στο μη περαιτέρω και φλερτάρουν με τα λουκέτα  και μάλιστα ,στην εποχή των... πρωτογενών πλεονασμάτων; 

Είναι μήπως ιδέα μας πως τους τελευταίους 2-3 μήνες οι μόνοι που απόμειναν να πληρώνονται στην ώρα τους είναι οι Δημόσιοι υπάλληλοι και οι τραπεζικοί ενώ στον ιδιωτικό τομέα αυτοί που καταφέρνουν να εισπράττουν στην ώρα του τον γλίσχρο  μισθό τους είναι η εξαίρεση;
 Όλοι μιλούν για την ανάγκη της ενίσχυσης της ρευστότητας προς τις επιχειρήσεις. Ας ρωτήσει όμως κάποιον επιχειρηματία τι του απαντούν στις τράπεζες ακόμα κι όταν προσκομίζει κλεισμένα συμβόλαια εξαγωγών και πωλήσεων; Ας ρωτήσουν κάποιον επιχειρηματία, τώρα που στην πράξη καταργήθηκαν και οι μεταχρονολογημένες επιταγές που ήταν μια κάποια λύση, που και πως μπορούν να βρουν ρευστό για τα στοιχειώδη της λειτουργίας της κάθε επιχείρησης;
Μας λένε ακόμα υπουργοί, γραμματείς , φαρισαίοι και τροικανοί πως οι προσπάθειες τους είναι να επανεκκινήσουν την οικονομία. Αλήθεια, με ποιο ακριβώς τρόπο θα το κάνουν; Με την μη έκδοση φορολογικών ενημεροτήτων αν έχει γίνει ρύθμιση και άσχετα αν οι δόσεις πληρώνονται κανονικά; ' ΄Η με τη δέσμευση οιουδήποτε ποσού πέφτει στον τραπεζικό λογαριασμό του ιδιώτη ή του επιχειρηματία, προληπτικά και για το ενδεχόμενο μελλοντικά ο  φορολογούμενος να μην μπορέσει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του στην εφορία;

 Είναι ρύθμιση χρεών αυτή ή απορρύθμιση οιασδήποτε προσπάθειας επανεκκίνησης της αγοράς;
Ναι ,να δεχθούμε ότι χρονικά είμαστε κοντά σε μια  νέα ρύθμιση του εξωτερικού χρέους( αν και μεταξύ μας,  ότι θα μας βγάλουν το λάδι και θα απαιτήσουν  για άλλη μια φορά τη μάνα τους και τον πατέρα τους για να μας επιμηκύνουν την αποπληρωμή του χρέους) αλλά αυτό από μόνο δεν λέει τίποτα. 
Είναι σαν το ποτήρι με το νερό που απέχει λίγα εκατοστά από τα διψασμένα χείλη. Αν δεν έρθουν σε επαφή, κάλλιστα το νερό μπορεί να χυθεί στο κενό και τα χείλη να μείνουν ξεραμένα.
 Και να πεις πως είχαμε μια κυβέρνηση σταθερή που στηρίζεται σε ισχυρή πλειοψηφία η οποία δεν χρειάζεται να δοκιμάζεται καθημερινά με πάσης φύσεως νομοθετήματα  που απορρέουν από προηγούμενες δεσμεύσεις, πάει κι έρχεται. 

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Εργατοπατέρες, όλων των κομματικών παρατάξεων, έβαλαν τα δαχτυλάκια τους και έγλειψαν μέλι .

Οι συνδικαλιστές και εργατοπατέρες, όλων των κομματικών παρατάξεων, έβαλαν τα δαχτυλάκια τους και έγλειψαν μέλι προνομίων και διάφορων ύποπτων απαλλαγών.
Οτι οι εργαζόμενοι σ’ αυτούς τους ανυπόληπτους δημόσιους οργανισμούς εξασφάλισαν προνόμια και καλύτερους μισθούς. Γιατί, σου λέει ο μισθοσυντήρητος του ιδιωτικού τομέα, εγώ τι είμαι; Παιδί ενός κατώτερου θεού; Αϊ σιχτίρ από δω!
Οτι οι ΔΕΗτζήδες, εκτός όλων των άλλων «κατακτήσεων», απολαμβάνουν τσάμπα ή, στη χειρότερη περίπτωση, φθηνότερο ρεύμα!
Οτι διάφορα λαμόγια του επιχειρηματικού τομέα, ελληνικού τύπου, έκαναν χρυσές δουλειές με εργολαβίες τρελές.
Οτι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων οργανισμών είναι προσυμφωνημένη και η τράπουλα σημαδεμένη.
Οτι εκ της ιδιωτικοποίησης μόνο οι δικοί τους επιχειρηματίες θα βολευτούν και θα βγάλουν έναν σκασμό λεφτά.
Οτι αποκλείεται το τίμημα από την πώληση να επιστραφεί για επενδύσεις στη ΔΕΗ. Τρίχες κατσαρές. Τα φράγκα θα καταλήξουν στο ταμείο των προεκλογικών παροχών. Ετσι ώστε τα σημερινά συνεταιράκια να εξασφαλίσουν μια δεύτερη τετραετία. Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια!
Οτι μπορεί στην αρχή η τιμή του ρεύματος να είναι κάπως χαμηλή, στη συνέχεια όμως θα σκαρφαλώσει στην κορυφή του αχαλίνωτου κέρδους.
Οτι στο τέλος αρκετοί εργαζόμενοι θα απολυθούν. Και φυσικά το μισθολόγιο όλων θα συγχρονιστεί με το αντίστοιχο κάθε εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα.
Και ότι το δικό μας άνοιγμα της αγοράς ενέργειας με το αντίστοιχο κάθε ευρωπαϊκής χώρας είναι δύο κόσμοι εντελώς δια-φορετικοί και ολότελα «εχθρικοί».

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Η «ΔΕΗ» ως νέα πολιτική περίοδος


Δεν ξέρω αν με τη «σώφρονα στάση» της πλειοψηφίας των συνδικαλιστών της ΔΕΗ, που δεν ακολούθησαν τις ακρότητες του κ. Φωτόπουλου, «νίκησε» η κυβέρνηση με την αποφασιστικότητα που επέδειξε μέσω «επιστράτευσης». Είναι θέμα οπτικής γωνίας...
Από μια άλλη οπτική γωνία θα μπορούσε να πει κανείς ότι η υπεύθυνη στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΔΕΗ είναι κέρδος τελικά για τη χώρα και όχι ήττα της.
Κέρδος που μπορεί να επενδυθεί στο μέλλον πολιτικά, καθώς η ιστορία της ΔΕΗ δεν τελειώνει εδώ. Και ας μην ξεχνάει κανείς ότι η επιτυχία του σχεδίου της «μικρής ΔΕΗ» θα κριθεί εκ του αποτελέσματος.
Το πραγματικό ΣΤΟΊΧΗΜΑ είναι: Θα γίνουν επενδύσεις; Θα υπάρξει όντως ανταγωνισμός; Θα κερδίσει τελικά ο πολίτης - καταναλωτής; Υπερβολικές ιδεολογικοποιήσεις δεν χωρούν εδώ. Ο κίνδυνος η ήδη ακριβή ενέργεια να γίνει ακριβότερη και να συνεχιστούν οι διάφορες μορφές «επιδοτήσεων» για τη στήριξη των μικρότερων εταιρειών δεν είναι εκτός ορίζοντος. Από την άλλη, το ενδιαφέρον των ξένων «παικτών» στον χώρο της ενέργειας, εάν επιβεβαιωθεί τα επόμενα χρόνια η «νευραλγική θέση» της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό περιβάλλον ενέργειας, είναι σημαντικό. Και τότε, θα αλλάξουν πολλά δεδομένα... Η στάθμιση δεν είναι εύκολη. Τα «μοντέλα» είναι πολλά. Ενώ το «μείγμα» της «μικρής ΔΕΗ» είναι συζητήσιμο οικονομικά, επιχειρηματικά και στρατηγικά.
Το άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε τα όρια του συνήθους «κινηματικού ακτιβισμού» που έτρωγε κατά κανόνα «τα μούτρα του» και μετέθεσε την πολιτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση σ' ένα έξυπνο «θεσμικό πεδίο» όπως το δημοψήφισμα, αποδοκιμάζοντας μάλιστα «λογικές Κατρούγκαλου».
Εχουμε επισημάνει έγκαιρα τη «δύσκολη στροφή ενηλικίωσης» που επιχειρεί η ηγεσία του. Είναι η μόνη πάντως που μπορεί να του προσφέρει αξιόπιστες συμμαχίες και να του δώσει «κυβερνητικό προφίλ». Ομως θα ήταν χρήσιμο, εκτός από την «απόρριψη» της «μικρής ΔΕΗ», να είχε και μια θέση για το τι πρέπει να γίνει με τη ΔΕΗ, που έτσι όπως είναι δεν μπορεί να παραμείνει...

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Η κυβέρνηση έχασε το καθοδηγούν πνεύμα της και έγινε πιο ευάλωτη.

Αυτή τη στιγμή κοινή είναι η εντύπωση ότι η κυβέρνηση έχασε το καθοδηγούν πνεύμα της και έγινε πιο ευάλωτη σε διεκδικήσεις και απαιτήσεις ισχυρών ομάδων.

Με άλλα λόγια, χάθηκαν τα ζύγια της με τον ανασχηματισμό και η όποια αποτελεσματικότητά της περιορίστηκε.
Αντιστοίχως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που κέρδισε μεν αλλά δεν δημιούργησε ακαταμάχητο ρεύμα εξουσίας, βασανίζεται από εσωτερικές αντιθέσεις και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, δεν είναι ακόμη σε θέση να παρουσιάσει συνεκτικό και αξιόπιστο σχέδιο εξόδου από την κρίση.

Κάπως έτσι και με τον τεμαχισμό της ΔΕΗ αστήρικτο πολιτικά και την επιδοτούμενη απελευθέρωση της ηλεκτροπαραγωγής χωρίς πολλούς υποστηρικτές, τα πράγματα φαντάζουν μίζερα.

Αν δεν ήταν τα μπάνια του λαού, τώρα θα συζητούσαμε για το αναδεικνυόμενο πολιτικό πρόβλημα και την επικράτηση πολιτικών κινδύνων για την οικονομία και τη χώρα.

Η αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι θα περάσει κουτσά-στραβά, θα βοηθήσει και ο τουρισμός, αλλά το φθινόπωρο θα είναι δύσκολο.

Η διαπραγμάτευση με τους ξένους για το χρέος θα είναι δύσκολη, το δημοσιονομικό κενό θα βάλει τη σφραγίδα του στον προϋπολογισμό του 2015 σε καιρό που οι άκαιρες διεκδικήσεις θα εντείνονται και θα γενικεύονται.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον έντασης και δύσκολης διαπραγμάτευσης με τους ξένους η κυβέρνηση θα φθείρεται και ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη πλευρά, όσο δεν αποκτά δυναμική εξουσίας θα αφήνει κενό χώρο στη ζώνη του κέντρου, όπου ήδη ασκούνται πολλές δυνάμεις και αφανώς αναπτύσσονται δυναμικές πρωτοβουλίες, οι οποίες θα εμφανισθούν προσεχώς.

Εκ των πραγμάτων το έλλειμμα διαχείρισης της κυβέρνησης και το κενό αξιόπιστης πρότασης εξόδου από την κρίση που αφήνουν οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης δημιουργούν ωφέλιμο χώρο για νέες δυνάμεις, οι οποίες αργά ή γρήγορα θα αναδειχθούν και θα ταράξουν το τρέχον πολιτικό σύστημα. Η φύση έτσι κι αλλιώς απεχθάνεται το κενό...

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Η διαμάχη περί τη ΔΕΗ αποτελεί ένα από τα «επεισόδια» που θα διαμορφώσουν τις πολιτικές εξελίξεις.

Στο πλαίσιο αυτής της αντιπαλότητας, η διαμάχη περί τη ΔΕΗ αποτελεί ένα από τα «επεισόδια» που θα διαμορφώσουν τις πολιτικές εξελίξεις και θα καθορίσουν την έκβασή τους. Και σ' αυτήν τη διεργασία συμμετέχει σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, διότι στη φάση που βρισκόμαστε δεν κρίνεται μόνο το αν και πότε θα οδηγηθούμε σε εκλογές, αλλά και το αν και σε ποιο βαθμό θα υπάρχουν ή όχι κάποια από τα εκπροσωπούμενα στη σημερινή Βουλή κόμματα.
Αλλά υπάρχει και η άλλη διάσταση της πολιτικής πραγματικότητας. Που πολύ απλά είναι η κρισιμότητα των δρομολογημένων εξελίξεων και η επίτευξη των στόχων που θα πρέπει να εκπληρωθούν μέσα στους επόμενους μήνες έτσι ώστε να δικαιωθούν οι θυσίες των τελευταίων χρόνων και να οδηγηθεί η χώρα στην ανάπτυξη και την οριστική απαλλαγή της από το μνημόνιο και τις δεσμεύσεις του.
Μόνο που για να γίνει αυτό θα πρέπει η κυβέρνηση να σταθεί στο ύψος της και να αποδειχθεί αντάξια των ευθυνών της. Γιατί τα μόνα που δεν επιτρέπονται σ' αυτές τις δύσκολες ώρες είναι τα γνωστά από το παρελθόν φαινόμενα εφησυχασμού ή και ωχαδερφισμού που παρατηρούνται από κυβερνήσεις των οποίων τα μέλη θεωρούν ότι η παραμονή τους στην εξουσία ενδέχεται να είναι μέχρι και ολιγόμηνη.
Και η υπόδειξη δεν απευθύνεται γενικά και αόριστα στην κυβέρνηση, αλλά ειδικά και συγκεκριμένα στο καθένα από τα μέλη της, τα οποία οφείλουν να έχουν κατά νου ότι ειδικά αυτή την περίοδο γράφονται κρίσιμες για το μέλλον του τόπου σελίδες και ότι το περιεχόμενο των σελίδων αυτών εξαρτάται από την υπευθυνότητα που θα επιδείξουν και τη σοβαρότητα με την οποία θα κινηθούν.

Σάββατο 5 Ιουλίου 2014

Μας οδηγεί στην πλήρη εξουθένωση.

Ζούμε ένα άγριο και βάναυσο καπιταλισμό, που αποφασίζει και διατάσσει διά του νόμου, στο όνομα της δημοκρατίας. Μας οδηγεί στην πλήρη εξουθένωση και ενδεχομένως και σκοπίμως στην αλληλοεξόντωση. Γιατί εσύ και όχι εγώ, πάει να ξεχαστεί το όλοι μαζί και αλληλέγγυοι μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Οχι άλλη υποταγή στην ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας και τους δυνάστες μας τροϊκανούς. Υπάρχουν και οι ανθρώπινες αξίες. Υπάρχει και ο πλούτος, μόνον που τον διαχειρίζονται οι σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες. Η ριζική ρήξη και ανατροπή του εξαχρειωμένου συστήματος δεν θα πρέπει να έχει διαμεσολαβητές, μεσάζοντες και αντιπροσώπους που μας χρησιμοποιούν καθιστώντας μας συμμέτοχους διά της ψήφου και συνενόχους. Το τίμημα της ανόρθωσης της χώρας μας και του καθενός ξεχωριστά θα πρέπει να διέπεται από το πνεύμα της ελευθερίας, της δημιουργίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης, μέσα σε μια δημοκρατία συμμετοχική διά της ενεργού παρουσίας μας και στα μικρά προβλήματα και στα μεγάλα.
Μπορούμε να δώσουμε αξία στη ζωή μας αρκεί να τη σεβαστούμε. Να μην την ευτελίζουμε μέσα στις συναναστροφές που προκαλεί η κρίση η γενικότερη.

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Η οξύτατη οικονομική κρίση που διανύουμε έχει μεγεθύνει και περιπλέξει τα προβλήματα.

Στη χώρα μας, παρά την ανεπάρκεια δημόσιων εσόδων, υπήρξε σχετικά ικανοποιητική χρηματοδότηση της δωρεάν παροχής εκπαίδευσης κατά τις πρώτες δεκαετίες της μεταπολεμικής περιόδου, πράγμα που συνέβαλε αναμφισβήτητα στην κοινωνική κινητικότητα. Παρά τις αδυναμίες του, το αδιάβλητο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων στην Ανώτατη Εκπαίδευση έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς νέους προερχόμενους από τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα της κοινωνίας, να σπουδάσουν και να διεκδικήσουν την ισότιμη πρόσβαση τους στην επαγγελματική, οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου.

Τα τελευταία χρόνια όμως, σε ολόκληρη την Ευρώπη και ακόμη περισσότερο στη χώρα μας, παρατηρείται μια αύξηση του κόστους της δωρεάν παροχής δημόσιων αγαθών η οποία δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη αύξηση της ποιότητας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εντείνεται η πίεση για όλο και μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση των αγαθών αυτών, καθώς το Κράτος αδυνατεί να χρηματοδοτήσει με επάρκεια την παροχή τους. Στην Ελλάδα, το διαχρονικό αίτημα για μαζικότερη πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση, καθώς η τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση έχουν κοινωνικά απαξιωθεί, δημιουργεί όλο και μεγαλύτερες πιέσεις στον κρατικό προϋπολογισμό.

Η οξύτατη οικονομική κρίση που διανύουμε έχει μεγεθύνει και περιπλέξει τα προβλήματα που προϋπήρχαν και έχει περιορίσει, ακόμη περισσότερο, την ευχέρεια κρατικής χρηματοδότησης του δημοσίου αγαθού της εκπαίδευσης. Ωστόσο, πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι δεν αποτελεί βιώσιμη και αξιόπιστη λύση για την Ανώτατη Εκπαίδευση η εξοικονόμηση πόρων μέσω της περικοπής των κονδυλίων για την έρευνα, της απόλυσης του ζωτικού για την εύρυθμη λειτουργία των ιδρυμάτων διοικητικού προσωπικού ή ακόμη, μέσω μεγαλύτερων μειώσεων των ήδη μειωμένων μισθών των καθηγητών.

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Στρώνοντας το χαλί στον Τσίπρα

Στρώνοντας το χαλί στον Τσίπρα
Το πολιτικό τοπίο βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Τον Ιούνιο του 2012, η ΝΔ παρά τα αποκαρδιωτικά ποσοστά της, κέρδισε τη μάχη του «μικρότερου κακού» έναντι του εκτιναχθέντος ΣΥΡΙΖΑ, που όμως τρόμαζε τη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων οι οποίοι ήθελαν τη χώρα στο ευρώ. Ομως, οι νίκες που βασίζονται στο «μικρότερο κακό» αποδεικνύονται πύρρειες. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ άλλωστε παρέμειναν έκτοτε βαθιά φθαρμένα κόμματα, χωρίς να αλλάξουν σε νοοτροπίες, πρακτικές και στελεχιακό δυναμικό.
Τα πάλαι ποτέ αυτά κυρίαρχα κόμματα κυβέρνησαν σαν να μην είχαν αντίπαλο. Ηταν «κατόρθωμα» η εκδίωξη Κουβέλη, που έστω και συμβολικά λειτουργούσε ως μηχανισμός μερικής αποτοξίνωσης των δύο άλλων. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με όλα τα φορτία τους, έμειναν μετά μόνα για να διαχειριστούν την κρίση. Εχοντας αποφύγει να κάνουν μεταρρυθμίσεις στο πελατειακό και διάτρητο κρατικό τους φέουδο, αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε οριζόντιες περικοπές και μια ισοπεδωτική και χαοτική φορολογία.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μπορεί να μην κατέστησαν τον ΣΥΡΙΖΑ ελκυστικό, όμως σταδιακά του έδωσαν την ευκαιρία να αντιμετωπιστεί από όλο και περισσότερους ψηφοφόρους ως το εν δυνάμει «μικρότερο κακό». Ο Τσίπρας έγινε μετριοπαθέστερος. Εντάχθηκε στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Διστακτικά ανοίγεται πλέον στον μεσαίο χώρο. Αλλωστε, στον χώρο αυτό κέρδισε στις ευρωεκλογές το 25% του ΠΑΣΟΚ. Εκεί κέρδισε τρεις ψηφοφόρους από τη ΝΔ για κάθε έναν ψηφοφόρο που έχασε προς αυτήν. Ετσι, αν μη τι άλλο, ο Τσίπρας, λίγο-πολύ, φαίνεται να διαθέτει κάποια στρατηγική, όταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι παντελώς ανερμάτιστοι.
Σαμαράς και Βενιζέλος είναι εκτός τόπου και χρόνου. Εκαναν μια κακή προεκλογική εκστρατεία. Εκαναν έναν ακόμη χειρότερο και πιθανότατα μοιραίο ανασχηματισμό με λαϊκιστές από τα πιο άρρωστα κομματικά τους σπλάχνα. Μπορούν με αυτό το υλικό και τις αντιλήψεις να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση; Μπορούν κατάκοποι κομματικοί οργανισμοί να αντιμετωπίσουν τη δυναμική υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως στον χρόνο που τους απομένει στρώνουν απλώς το χαλί στον Τσίπρα, ώστε να θεωρηθεί το «μικρότερο κακό»;

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Παλιό μέτρο, νέες όμως οι επιπτώσεις.

Τη νάρκη των μέτρων που επιβλήθηκαν στο παρελθόν και τώρα φθάνει ο λογαριασμός, πάτησαν αυτό το διάστημα παρά πολλοί πολίτες με τα εκκαθαριστικά του φόρου εισοδήματος. Πέρυσι είχαν καταργηθεί τα αφορολόγητα όρια στο εισόδημα, τώρα καταλαβαίνουν οι πολίτες τις επιπτώσεις του μέτρου. Παλιό μέτρο, νέες όμως οι  επιπτώσεις.

Η ανάγκη να αυξηθούν  τα έσοδα του Δημοσίου και η αδυναμία εντοπισμού  και πάταξης  της σοβαρής φοροδιαφυγής,  οδήγησαν σε τέτοιου είδους γενικευμένα μέτρα που διογκώνουν τη δυσφορία των πολιτών. Προφανώς τέτοιες δυσάρεστες εκπλήξεις θα έχουμε και άλλες στο εγγύς μέλλον με το νέο φόρο στα ακίνητα και ποιος ξέρει τι άλλους φόρους.

Η κυβέρνηση πρέπει να δώσει έμφαση στις μεταρρυθμίσεις ώστε να είναι σε θέση να διαχειριστεί  την αξιολόγηση της Τρόικας τον Σεπτέμβριο με αίσθηση των αντοχών της κοινωνίας.  Ταυτόχρονα πρέπει να βρει τρόπο να συνδυάσει τις διαπραγματεύσεις για το χρέος  με φορολογικές ελαφρύνσεις.  Διαφορετικά  τα περιθώρια χειρισμών θα εξαντληθούν και οι εκλογές είναι αναπόφευκτες.