Κατά το παρελθόν σε μια από τις συνεντεύξεις του ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει θαυμαστής του Μάο. Του μυαλού του. Οχι των πρακτικών του...

Κατά το παρελθόν σε μια από τις συνεντεύξεις του ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει θαυμαστής του Μάο. Του μυαλού του. Οχι των πρακτικών του. Αν και απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τα εκατομμύρια που αυτός ξεπάστρεψε δεν πήρε και πολύ ξεκάθαρη θέση.
Πολύ εύκολα θα μπορούσε κάποιος να μας χαρακτηρίσει ως προβοκάτορες. Ομως θυμηθήκαμε τα περί Μάο με αφορμή τα όσα διέρρευσαν και αφορούν στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που επισήμως θα ανακοινωθεί την Παρασκευή, μάλλον.
Μεταξύ άλλων, και αφού καταργεί το Μνημόνιο, τις δανειακές συμβάσεις και άλλα, κάνει λόγο για… εθνικοποίηση των τραπεζών και κυρίως για επανακρατικοποίηση Οργανισμών.
Με λίγα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ θα επαναφέρει στο κράτος τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, λιμάνια και αεροδρόμια αλλά και Μέσα Μεταφοράς στα οποία ίσως να περιλαμβάνει την Ολυμπιακή.
Το ότι αυτά μας θυμίζουν και ολίγον Παπανδρέου, Ανδρέα αλλά και Γιώργο του 2009 (που θα έδιωχνε τους Κινέζους και θα έπαιρνε πίσω ΟΤΕ κ.λπ.) τα παραβλέπουμε. Το ότι μας θυμίζει χώρες όπως αυτή της περιόδου του Μάο, επίσης.
Αυτό που πρέπει να μας διευκρινίσει κάποιος είναι το πού θα βρεθούν τα χρήματα για να γίνουν οι εξαγγελίες πράξη. Διότι μπορεί στον ΣΥΡΙΖΑ να σκέφτηκαν το πού θα βάλουν τους δημοσίους υπαλλήλους που έχουν υποσχεθεί ότι θα προσλάβουν, όμως το θέμα είναι πολύ απλό.
Πώς θα πληρωθούν όλα αυτά; Εκτός και αν το σκεπτικό είναι πως μετά την καταγγελία του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων η χώρα θα έχει γυρίσει στη Δραχμή και αφού θα έχει χάσει τα όποια διεθνή ερείσματα θα μπορεί να προχωρήσει στην κρατικοποίηση διώχνοντας τους ιδιώτες από τους Οργανισμούς.
Αυτό ενδεχομένως να είναι μια άποψη. Ας γίνει γνωστή όμως στους πολίτες. Οπως και οι συνέπειες αυτών των πράξεων.

Μήπως θέλει να βγει δεύτερος κ.Τσίπρας; Ώστε άλλοι να χειρισθούν την κρίση και εκείνος να κανοναρχεί από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Πέρα λοιπόν από τις δημόσιες ηρωικές δηλώσεις, στις κατά μόνας συζητήσεις επικρατεί μέγας προβληματισμός και αναζητούνται στρατηγικές διαχείρισης τόσο της εκλογικής μάχης, όσο και του εκλογικού αποτελέσματος. Ορισμένοι μάλιστα δείχνουν να υιοθετούν πιο μεσοπρόθεσμες στρατηγικές με ορίζοντα τις μεθεπόμενες εκλογές. Εκτιμούν ότι το κόμμα του κ. Τσίπρα έχει εγγράψει υποθήκες εξουσίας από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, τις οποίες μπορεί να ενισχύσει τον Ιούνιο. Θα ήταν όμως ατύχημα της Ιστορίας, όπως λένε οι ίδιοι , αν κέρδιζε την πρωτιά και στην προσπάθειά του να χειρισθεί την κρίση έπαιρνε τον «μουντζούρη» ,αν δηλαδή «έσκαγε» η χώρα στα χέρια του. Στην περίπτωση αυτή, το τέλος θα ήταν άδοξο για τον κ. Τσίπρα και τη νέα Αριστερά της αμφισβήτησης και της σύγκρουσης.

Βάσει των παραπάνω, πολλοί εκτιμούν ότι η επίσημη γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ κατά την παρουσίαση του προγράμματος την Παρασκευή θα είναι σκληρή και συγκρουσιακή με την Ευρώπη.

Θα θέτει ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης των επαχθών όρων των δανειακών συμβάσεων και θα επαγγέλλεται το τέλος του μνημονίου, το οποίο δεν θα αναγνωρίζει ως υποχρέωση απορρέουσα από τις δανειακές συμβάσεις. Με άλλα λόγια θα υιοθετεί γραμμή απόλυτης σύγκρουσης με τους Ευρωπαίους, κόβοντας τις γέφυρες με τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, που μπορεί να έτειναν ευήκοον ους προς τον φλογερό κ. Τσίπρα, αλλά δεν θέλουν να διαταράξουν την σχέση της χώρας με την Ευρώπη.

Οι πιο καχύποπτοι λοιπόν διερωτώνται μήπως θέλει να βγει δεύτερος κ.Τσίπρας; Ώστε άλλοι να χειρισθούν την κρίση και εκείνος να κανοναρχεί από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την απόλυτη νίκη και την αυτοδυναμία του στις μεθεπόμενες εκλογές. Είναι αυτή μια κάποια λύση για τον απροετοίμαστο ΣΥΡΙΖΑ που θα έλεγε και ο ποιητής..

Πιστεύει κανείς, περί επανακρατικοποίησης της Ολυμπιακής και των 1300 ευρώ, κατώτατου μισθού, έπεισαν τον κόσμο να πάει προς τον σωτήρα Αλέξη;

Δεν είναι μόνο ο παλιός ανδρεοπαπανδρεϊσμός, δεν είναι μόνο η μεγάλη κι ανίκητη παράδοση του λαϊκισμού, δεν είναι μόνο η επένδυση σε ελπίδες, (φρούδες ίσως, αλλά ελπίδες), δεν οφείλεται μόνο στην ψευδαίσθηση ότι όλα είναι ένας μεγάλος εφιάλτης και το πρωί θα μας βρει πάλι αγκαλιασμένους με το ταίρι μας, απόλυτα προστατευμένους στην οικογενειακή θαλπωρή.
Πριν, λοιπόν, καταδικάσουμε ή αποδεχθούμε το φαινόμενο Τσίπρα, είναι ανάγκη να εξετάσουμε λίγο την σημερινή συγκυρία. Γιατί, μόλις τις τελευταίες μέρες της προηγούμενης προεκλογικής περιόδου, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε, στο δυσθεώρητο, για την ιστορική του διαδρομή 17%; Οφείλεται στο πρόγραμμά του, στις προτάσεις του για την έξοδο από την ασφυξία; Πιστεύει κανείς, πως τα φληναφήματα, περί επανακρατικοποίησης της Ολυμπιακής και των 1300 ευρώ, κατώτατου μισθού, έπεισαν τον κόσμο να πάει προς τον σωτήρα Αλέξη;
Νομίζω πως μια τέτοια προσέγγιση, είναι μάλλον σχηματική. Ας αναλογιστούμε πως όλοι, την προηγούμενη περίοδο, δεν συζητήσαμε και δεν στοχαστήκαμε για τα πραγματικά αίτια της καταστροφικής πορείας. Και κυρίως, η απόλυτη αποτυχία των Μνημονίων, που κατέστρεψαν επιλεκτικά, κυνικά και βάρβαρα, συγκεκριμένα στρώματα της κοινωνίας, κι άφησαν πάλι στο απυρόβλητο, τα παράσιτα της φοροδιαφυγής, έχει δημιουργήσει βαθειά τραύματα στο κοινωνικό σώμα.
Είναι ίσως για πρώτη φορά, που η πολιτική επιλογή, έχει τόσο απολιτικό χαρακτήρα. Δεν είναι μόνο η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η εμφάνιση, από τα Δεξιά, ενός μάλλον κωμικού σχηματισμού, υπό τον μέγα ηγέτη Καμμένο και ενός αποτρόπαιου φαινόμενου, της σαλεμένης Χρυσής Αυγής. Όλοι αυτοί δεν μιλάνε λαϊκίστικα, αλλά κινούνται στην περιοχή της παλαβομάρας και στον παλιό, ελληνικής κοπής, κουτσαβακισμό, που νομίζαμε πως έχει εκλείψει από την εποχή του (παππού) Πάγκαλου.
Σήμερα, λίγες μέρες, πριν την νέα εκλογική αναμέτρηση, όλη η συζήτηση εξαντλείται, αν ο Τσίπρας είναι ο νέος Ανδρέας ή ο ευρωπαίος Τσε, που θα ανατρέψει το σημερινό ελληνικό και ευρωπαϊκό στάτους, αν είναι γκαφατζής, τζάμπα μάγκας, απειλή για την ανθρωπότητα ή ελπίδα για τους κολασμένους της γης.

Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε από την καταγγελία του μνημονίου και φτάσαμε στην «επανεξέταση της υπάρχουσας στρατηγικής».

Η πολυγλωσσία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ θολώνει εκ των πραγμάτων τις προγραμματικές θέσεις του κόμματος και προσφέρει το απαραίτητο άλλοθι για την αναγκαία στροφή από τον αντιπολιτευτικό ακτιβισμό στον κυβερνητικό ρεαλισμό όταν και εφόσον έρθει εκείνη η στιγμή.

Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε από την καταγγελία του μνημονίου και φτάσαμε στην «επανεξέταση της υπάρχουσας στρατηγικής», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος στην επιστολή του προς τους ηγέτες της ευρωζώνης. Και στο θέμα της παραμονής ή όχι στο ευρώ υπήρξε μια εντυπωσιακή αναδίπλωση, αφού μέχρι και η ακραία συνιστώσα ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας) αναγκάστηκε να αποκηρύξει τη διακηρυγμένη θέση της για έξοδο από τη ζώνη του ευρώ.

Η ιδέα του δημοψηφίσματος που δημοσιοποιήθηκε από τον Νίκο Βούτση μαζεύτηκε άρον άρον από άλλα στελέχη του ενιαίου πλέον κόμματος. Ο Γιάννης Δραγασάκης εισήγαγε προχθές τον όρο «πολιτική» και όχι «νομική καταγγελία του μνημονίου», άλλα λέει ο Μηλιός, άλλα ο Ρούντι και η ΡΟΖΑ (πρόκειται για Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ για όσους δεν γνωρίζουν την εσωτερική κομματική γεωγραφία).

Οι προσεκτικοί παρατηρητές διαπιστώνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου να υιοθετεί όλο και πιο light θέσεις και συνέχισε με εντεινόμενο ρυθμό μετά τις εκλογές τις σχετικές προσαρμογές. Μπορούμε μάλιστα να προβλέψουμε πως όσο οι δημοσκοπήσεις ανεβάζουν τα ποσοστά του τόσο θα διολισθαίνει από τις αρχικές του θέσεις και ο προεκλογικός λόγος θα γίνεται όλο και πιο «στρογγυλεμένος», ανοιχτός σε πολλές ερμηνείες.

Οι βαριές κουβέντες και οι απειλές μπορούν εύκολα να κάνουν τη χώρα μη κυβερνήσιμη και να φέρουν το χάος.

Αυτή η προεκλογική περίοδος δεν μοιάζει με καμία άλλη από την πρόσφατη Ιστορία μας. Δυστυχώς, μοιάζει περισσότερο με εκλογικές αναμετρήσεις οι οποίες συνδυάσθηκαν με εθνικές περιπέτειες ή καταστροφές.

Το προφανές είναι πως στις 18 Ιουνίου χρειάζεται να σχηματισθεί μια ισχυρή κυβέρνηση, γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα λεπτό για χάσιμο όταν η χώρα ατενίζει την άβυσσο.

Οποια κυβέρνηση όμως και αν προκύψει μετά τις εκλογές, δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα αν η ελληνική κοινωνία έχει βυθισθεί ήδη σε ένα νέο μεγάλο εθνικό διχασμό.

Ολοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί ηγέτες πρέπει να αντιληφθούν ότι την επαύριο των εκλογών πάλι στο ίδιο τραπέζι θα καθήσουν και το ζητούμενο θα είναι η αποτροπή της καταστροφής και η σωτηρία της πατρίδας. Η πολύ δύσκολη αυτή αποστολή δεν βοηθιέται από τις υπερβολές, τις ακρότητες, την ανεξέλεγκτη πόλωση. Οι βαριές κουβέντες και οι απειλές μπορούν εύκολα να κάνουν τη χώρα μη κυβερνήσιμη και να φέρουν το χάος. Οι εκλογές αυτές είναι πολύ κρίσιμες. Και είναι εξαιρετικά σημαντικό να μην φτάσουμε στις κάλπες βαθιά διχασμένοι και στα πρόθυρα της εμφύλιας αντιπαράθεσης. Το κάναμε το λάθος τόσες φορές στο παρελθόν, στις πιο άκαιρες στιγμές και με πολύ μεγάλο κόστος. Ας μην το επαναλάβουμε.

Αλλά με την εμπειρία του «λεφτά υπάρχουν», γνωρίζουμε πια ότι τα όνειρα δεν είναι πάντα δωρεάν...

Η μισή Ελλάδα κοιμάται και ξυπνάει μετά τις εκλογές, με το όνειρο να νικήσει ο Αλ. Τσίπρας στις εκλογές, να διώξει την τρόικα, να επαναφέρει τους μισθούς στα επίπεδα του 2009 - για αρχή -, να ξανανοίξει τα μαγαζιά που έκλεισαν, να ξαναβάλει σε δουλειά τους ανέργους και να βρει από μια νύφη στους ανύπαντρους.

Γίνονται αυτά τα πράγματα; Ο μακαρίτης ο Μιτεράν το είχε απαντήσει με γαλλική κομψότητα: οι δεσμεύσεις των πολιτικών δεσμεύουν μόνον εκείνους που τις ακούν.

«Δεν θα μας διώξουν από το ευρώ διότι θα τους κοστίσει ακριβά», είναι το επίμονο επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ορκίζονται; Διότι, αν έχουμε καταλάβει καλά, το μόνο που κάνουν με τα δάνεια, τα κόντρα δάνεια και το κούρεμα είναι να δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να ελαχιστοποιήσουν το κόστος που θα έχουν αν η εθνική μας οικονομία τινάξει τα πέταλα. Και τότε, ναι, δεν θα μας διώξουν από το ευρώ. Θα φύγουμε μόνοι μας...

Τζάμπα όνειρα

Το 2009, το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου είχε συμπυκνώσει σε δύο λέξεις - «λεφτά υπάρχουν» - τα όνειρα της Ελλάδας. Πήρε 44% - περίπου όσο προβλέπεται να μειωθούν τελικά οι αποδοχές εκείνων που τον ψήφισαν, όπως και εκείνων που δεν τον ψήφισαν.

 

Τώρα, όμως, έχουμε φάει την τρόικα με το κουτάλι. Είναι φυσικό να θέλουμε να ξεχάσουμε, είναι απόλυτα φυσικό να θέλουμε να ξαναονειρευτούμε. Αλλά με την εμπειρία του «λεφτά υπάρχουν», γνωρίζουμε πια ότι τα όνειρα δεν είναι πάντα δωρεάν.

Είδες παλιά μύγα πάνω στο μέλι μη την διώχνεις, γιατί είναι χορτάτη είδες καινούργια διώχτην γιατί είναι πεινασμένη και θα έρθουν και άλλες…

Πολλές υποχρεώσεις. Κάθε κόμμα που βρίσκεται στα πρόθυρα της εξουσίας οφείλει να εξηγεί στο εκλογικό σώμα πώς θα εφαρμόσει τα όσα υπόσχεται. Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατο. Η υπόσχεση για καταγγελία της δανειακής σύμβασης και η δέσμευση για παραμονή στο ευρώ δεν κολλάνε. Το ένα ακυρώνει το άλλο. Και η αντίφαση αυτή σε συνδυασμό με την ακραία παροχολογία του υποτυπώδους προγράμματός του έχει ήδη οδηγήσει στη δημοσιοποίηση δηλώσεων και προτάσεων που όμως δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αλλά το επιτείνουν. Χαρακτηριστικότερη είναι η περίπτωση της κωλοτούμπας του Τσίπρα με την επιστολή του προς τους θεσμικούς παράγοντες της Ευρωζώνης. Αφησε στην άκρη τους παλικαρισμούς για καταγγελία της δανειακής σύμβασης και προσχώρησε στην άποψη της επανεξέτασής της. Και παράλληλα κατέβαλε φιλότιμη αλλά ανεπιτυχή προσπάθεια να προβάλει την άποψη ότι μπορεί ως κυβέρνηση να παγώσει όποια μέτρα θέλει χωρίς αυτό να συνεπάγεται ανάλογο πάγωμα των αναμενόμενων δόσεων. Στον μήνα που έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπος μ' έναν εξαιρετικά δύσκολο αντίπαλο: τον εαυτό του. Πόσο εκρηκτική είναι αυτή η προοπτική αποδεικνύεται από την υπόδειξη του Τσίπρα προς τους βουλευτές του να προσέχουν ιδιαίτερα τι θα λένε στις συζητήσεις που θα μετέχουν. Αλλά το πρόβλημά τους δεν είναι αν θα προσέχουν ή όχι αλλά ότι κάτι θα πρέπει να λένε. Κι αυτό το κάτι έπρεπε να είναι προαποφασισμένο και συγκεκριμένο. Τέτοια πολυτέλεια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την έχει.

Τώρα προέχει να σωθεί η παρτίδα. Και σίγουρα δεν θα τη σώσουν όσοι δεν αναγνωρίζουν τους κανόνες της.

Το πνεύμα της τυφλής αντίδρασης ορίζει πολιτικές συμπεριφορές και εκλογικές προτιμήσεις. Πότε γιατί αυτός που την εκφράζει γοητεύει με τη δημόσια παρουσία του και πότε απλώς για να τιμωρηθεί ο αντίπαλος. Η δημοκρατία στην Ελλάδα πολύ συχνά προετοίμαζε τα δεινά της.

Συνεπώς, ας μην κρυβόμαστε πίσω από τον Τσίπρα μας. Το στοιχείο του παραλόγου υπάρχει πρωτίστως στο εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου. Ενα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος φλερτάρει με πολιτικούς και κόμματα που προτάσσουν ακραία ιδεολογήματα, αναμοχλεύουν πάθη, φανατίζουν, κολακεύουν και υποβαθμίζουν τον ορατό κίνδυνο να βρεθεί η χώρα στην άβυσσο.

Θα επαναληφθεί αυτό και στις 17 Ιουνίου; Τα πράγματα πάντως είναι διαυγή: η χώρα με κυβέρνηση που δεν εφαρμόζει όσα συμφωνήθηκαν με τους εταίρους για να τη δανείσουν και να μην καταρρεύσει θα μείνει έξω από την ευρωζώνη. Δεν είναι εκβιασμός. Είναι δίλημμα που οι ίδιοι οι Ελληνες δημιούργησαν για τον εαυτό τους. Οπως και αν δημιουργήθηκε το πρόβλημα, όποιοι και αν ευθύνονται εσωτερικά, η ουσία δεν αλλάζει: αν ένα μέλος της ευρωζώνης παραβιάζει τους κανόνες, δεν μπορεί να μένει στην ευρωζώνη.

Το συμπέρασμα είναι απλό: τώρα προέχει να σωθεί η παρτίδα. Και σίγουρα δεν θα τη σώσουν όσοι δεν αναγνωρίζουν τους κανόνες της. Αλλά και όταν σωθεί, δεν απαλλάσσονται όσοι οδήγησαν, διαχρονικά, στο χείλος της εξόδου τη χώρα - και ας κάνουν τους ανήξερους. Αλλωστε και μένοντας στο ευρώ θα χρειαστούν προσπάθειες για να σταθεί στα πόδια της η ελληνική οικονομία - και αν σταθεί στο τέλος. Ωστόσο, όπως έλεγε ο Βίσμαρκ: «Δεν αυτοκτονείς επειδή φοβάσαι ότι θα πεθάνεις».

Ο Τσαμπουκάς απευθύνεται στο ελληνικό εκλογικό ακροατήριο - πού αλλού θα μπορούσε άλλωστε;

Το θέμα, δηλαδή, είναι ο μικρομεγαλισμός ενός πολιτικού που βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς μιντιακής προσοχής αυτή την περίοδο - όπως συμβαίνει πάντα με όσους ευνοεί η κάλπη αιφνιδίως. Πόσο σοβαρό είναι να εμφανίζεται ως φορέας ενός ρόλου που δεν έχει; Αλλο αρχηγός κράτους και άλλο αρχηγός κόμματος.

Με όρους πολιτικής τάξης, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς ένα κόμμα που πήρε στις τελευταίες εκλογές το 17% των ψήφων. Αυτό ούτε κάνει τον αρχηγό του διεθνή παράγοντα ούτε τού ανοίγει τις πόρτες στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Ασφαλώς είναι δικαίωμά του να κάνει συστάσεις και στον Ολάντ και στον Ομπάμα και στον Πούτιν και στον Πάπα της Ρώμης αν έτσι αισθάνεται καλύτερα. Αλλά όλοι το πιάνουν το υπονοούμενο: ο τσαμπουκάς απευθύνεται στο ελληνικό εκλογικό ακροατήριο - πού αλλού θα μπορούσε άλλωστε;

Στη διεθνή πολιτική σκηνή το πρωτόκολλο δεν είναι κάτι σαν σαβουάρ βιβρ σε κοινωνική συναναστροφή. Αποτυπώνει συσχετισμούς και ρόλους. Σκηνή με τον Ολάντ να δεσμεύεται σε κόμμα άλλης χώρας για την πολιτική που θα ακολουθήσει είναι δύσκολο να υπάρξει. Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, ο καθένας κινείται με τα κυβικά του. Αλλο ο πρόεδρος Αλέξης, άλλο ο Πρόεδρος Ολάντ και άλλο ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Αγουλινίτσας.

Φυσικά, στην ευρωπαϊκή επικράτεια οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει τον Κουταλιανό αν τον βολεύει. Αλλά να μην περιμένει να τον φοβηθούν κιόλας. Η ρητορική των διεθνών επαφών έχει αρχές και ακολουθεί κανόνες. Τους αποδίδει μια ατάκα από το «Λεξικό του Εξυπνου Λόγου» του Πάσχου Μανδραβέλη: «Τα λόγια που λες σήμερα πρέπει να είναι απλά και γλυκά, γιατί αύριο μπορεί να χρειαστεί να τα φας».

Ολαντ-ρέου!

Είχε επισημανθεί και προεκλογικά ο αλαζονικός λόγος του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, που πρόδιδε άτομο επηρμένο και εν πολλοίς αφοσιωμένο στον εντυπωσιασμό, αντί της ουσίας. Ηρθε μετά και το 16,78% στις εκλογές και ο άνθρωπος δείχνει ασυγκράτητος.

Δεν συμπεριφέρεται πλέον ως αρχηγός του δεύτερου κόμματος στην ελληνική Βουλή, μιλάει σαν να έχει αναδειχθεί ήδη πρωθυπουργός της χώρας προτού καν διεξαχθούν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου. Μιλάει από θέση ισχύος, διαπραγματεύεται στα λόγια και με απίθανα λαϊκίστικες κορόνες όσα η χώρα δεσμεύθηκε διεθνώς, στέλνει με περισσή ευκολία τελεσίγραφα, απαιτεί, εξαγγέλλει, κατηγορεί, απαξιώνει.

Χθες στο Παρίσι προειδοποίησε (!..) τον νέο Πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ να εφαρμόσει το προεκλογικό του πρόγραμμα και με προφανή δόση ειρωνείας τον αποκάλεσε Ολαντ-ρέου!

Ποιοι τον συμβουλεύουν να συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο, αλλά στοιχειώδης πολιτική σκέψη θα τον απέτρεπε να προσβάλλει τον μόνο, ίσως, άνθρωπο αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη που μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στη συνέχιση της γερμανικής πολιτικής.

Αλλά αυτά είναι, προφανώς, ψιλά γράμματα για τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ απλά διότι όταν νιώθεις... πλανητάρχης, τι να σου πει κι ένας... απλός Ολάντ;

Ας δούμε λοιπόν αν μπορεί να μας σώσει ο κ. Τσίπρας.

Ας δούμε λοιπόν αν μπορεί να μας σώσει ο κ. Τσίπρας. Ισχυρίζεται και υπόσχεται ότι το μπορεί. Αρα έχει προετοιμασθεί για να κυβερνήσει. Αλλά ο βουλευτής κ. Δραγασάκης παραδέχθηκε σε εκπομπή του Σκάι ότι συγκεκριμένο και επεξεργασμένο σχέδιο από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει. Αρκεί να καταργηθεί το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση και έτσι θα επανέλθουμε προφανώς στην προηγούμενη ανέμελη ζωή που απολαμβάναμε με τα λεφτά των δανειστών. Καλά, αν δεν υπάρχει σχέδιο τότε τι είναι η πολυσέλιδη προεκλογική διακήρυξη του κόμματος; Αν υποβληθείτε, ως οφείλετε, στον κόπο να τις διαβάσετε, τότε θα διαπιστώσετε δύο βασικά στοιχεία: Πρώτον, ότι διανέμονται λεφτά προς κάθε αγανακτισμένο και υποσχέσεις ότι θα διατηρηθούν και θα επαυξηθούν οι βολεμένοι και οι προνομιούχοι του δημοσίου τομέα, ο οποίος θα διογκωθεί ακόμη περισσότερο, αφού θα διορισθούν αμέσως ακόμη 100.000, όπως έχει υποσχεθεί ο κ. Τσίπρας. Αρα και για τον ΣΥΡΙΖΑ «λεφτά υπάρχουν». Από πού; Ο κ. Στρατούλης εν τη ρύμη του λόγου του είπε ότι θα χρειασθούν οι καταθέσεις μας για να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη (δηλαδή επανακρατικοποίηση όλων των χρεοκοπημένων ΔΕΚΟ και των τραπεζών). Κι αμέσως κι άλλοι πανικόβλητοι πλούσιοι και φτωχοί έσπευσαν να αποσύρουν από τις τράπεζες τις όποιες αποταμιεύσεις μιας ζωής για να τις γλιτώσουν από την αριστερή δήμευση.

Λεφτά θα βρεθούν επίσης κατά τον κ. Μανώλη Γλέζο με αναγκαστικό δάνειο απ' όσους έχουν ετήσιο εισόδημα 20.000 ευρώ. Δηλαδή απ' όλους σχεδόν τους μισθωτούς και συνταξιούχους που έχουν ακόμη μηνιαίο εισόδημα 1.400 ευρώ. Φυσικά έτσι απαλλάσσονται του μέτρου οι προσφιλείς σε όλα τα κόμματα φοροφυγάδες οι οποίοι δηλώνουν πολύ πενιχρότερο εισόδημα. Κατά τον κ. Τσίπρα παραμένουμε στο ευρώ και στην Ευρώπη. Κατά τον κ. Λαφαζάνη όμως προτιμάται η επάνοδος στη δραχμή. Ενώ ο κ. Αλαβάνος καλεί τον κ. Τσίπρα να πει στον λαό την αλήθεια, ότι δηλαδή η καταγγελία του μνημονίου συνεπάγεται έξοδο από το ευρώ. Αυτονόητη η πολυγλωσσία, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συνασπισμός 12 συνιστωσών, που υποστηρίζουν τις πιο αντικρουόμενες μεταξύ τους απόψεις. Αυτό το αριστερό συνονθύλευμα διεκδικεί την εξουσία με αλαζονεία και ασύδοτο λαϊκισμό, με την ενθουσιώδη συμπαράσταση των τηλεοπτικών προπαγανδιστών του και την ασύνετη μικρόνοια των λοιπών πολιτικών δυνάμεων. Και μετά θα διαπιστώσουμε ότι «στην πολιτική δεν υπάρχει ηθική, αλλά μόνο σκοπιμότητα», όπως είχε διακηρύξει ο Λένιν, δάσκαλος του κ. Τσίπρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απειλώντας κατ' ουσίαν ότι θα πυροδοτήσει τη «βόμβα» διάλυσης της ευρωζώνης αν βρεθεί στην εξουσία...

Κι όμως, η ανασφάλεια που δημιουργούν οι απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, η αβεβαιότητα που επικρατεί για τις θολές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και την οικονομική πολιτική της Αριστεράς καθώς και ο πανικός που καλλιεργείται από τους πολιτικούς του αντιπάλους περί παραμονής ή μη στο ευρώ είναι βέβαιον ότι ωθούν την οικονομία βίαια σε ακόμη χαμηλότερο επίπεδο.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες οι ψύχραιμοι παρατηρητές βλέπουν ότι οι υποστηρικτές του μνημονίου, οι μεγάλοι ηττημένοι των εκλογών της 6ης Μαΐου, μετατοπίζονται προς το Κέντρο υποστηρίζοντας την ανάγκη «αναδιαπραγμάτευσης» - «απαγκίστρωσης» - «βελτίωσης» του μείγματος οικονομικής πολιτικής που ούτως ή άλλως απέτυχε, μιλώντας όλοι για την ανάγκη επιστροφής στην ανάπτυξη.

Στο ίδιο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ξεκαθαρίσει και να στρογγυλέψει τις θέσεις του - να κρατηθεί μέσα στις ευρωπαϊκές γραμμές της καταγγελίας της πολιτικής λιτότητας και της ανάγκης επιστροφής στην ανάπτυξη - αντιμετωπίζοντας με δέος το ενδεχόμενο την επομένη των εκλογών να κληθεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και να βρεθεί μπροστά σε άδεια ταμεία.

Ηδη η προοπτική της εξουσίας αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά του καταγγελτικού λόγου του μετατρέποντας τον Συνασπισμό τάσεων της Αριστεράς σ' ένα κίνημα που θυμίζει ακόμη περισσότερο τις πρώτες μέρες του ΠαΣοΚ, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου κατήγγελλε την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ και έδιωχνε τις βάσεις του θανάτου από την Ελλάδα. Τίποτε από αυτά δεν συνέβη, αλλά τα χρόνια που πέρασαν άλλαξαν την Ελλάδα με λόγια και... δανεικά.

Η διαφορά σήμερα είναι ότι τελείωσαν και τα δανεικά. Αν οι κάλπες αναδείξουν πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε το μόνο που μπορούμε να φανταστούμε από τώρα είναι η δήλωση του αρχηγού του:

«Παραλάβαμε καμένη γη», όπως είχε πει κάποια ανάλογη στιγμή ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Πέραν όμως τούτων, πρέπει να αναγνωρίσουμε και όσοι θέλουν έχουν το δικαίωμα να ελπίζουν ότι η φωτιά που άναψε όχι μόνο στο ελληνικό πολιτικό σύστημα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη ο ΣΥΡΙΖΑ, απειλώντας κατ' ουσίαν ότι θα πυροδοτήσει τη «βόμβα» διάλυσης της ευρωζώνης αν βρεθεί στην εξουσία, μπορεί να συμβάλει σε μια ρεαλιστική αλλαγή της οικονομικής πολιτικής.

Σήμερα, το νέο «λεφτά υπάρχουν» ακούγεται από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.

Η χώρα πλήρωσε πολύ ακριβά εκείνο το σύνθημα. Εγκλωβισμένη στην παροχολογία, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν μπόρεσε για αρκετούς μήνες να σχεδιάσει μία πολιτική που θα απέτρεπε την προσφυγή στην τρόικα.
Σήμερα, το νέο «λεφτά υπάρχουν» ακούγεται από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Τα στελέχη του εξηγούν με πολύ απλά λόγια ότι η πρώτη τους κίνηση μόλις αναλάβουν τη διακυβέρνηση θα είναι η κατάργηση των Μνημονίων. Και σε όσους δυσπιστούν – και ρωτούν τι θα συμβεί αν η τρόικα διακόψει τη χρηματοδότηση – η απάντηση είναι επίσης καθησυχαστική: «Θα τα καταφέρουμε μόνοι μας. Απλώς, δεν θα τους πληρώνουμε τα δάνεια».
Πολύ καλό για να είναι αληθινό. Αλήθεια, αν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί δεν το έκανε η κυβέρνηση Παπανδρέου; Γιατί δεν το έκανε η κυβέρνηση Παπαδήμου; Ηταν σαδιστές εκείνοι και επεδίωκαν τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και την παράδοσή του στις ορέξεις της «μαντάμ» Μέρκελ;
Προφανώς, όχι. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν: σε περίπτωση διακοπής τής έξωθεν χρηματοδότησης, η Ελλάδα δεν διαθέτει καν το πρωτογενές πλεόνασμα που θα της επέτρεπε να εκπληρώνει τις βασικές της λειτουργικές υποχρεώσεις – πληρωμή μισθών, συντάξεων, χρηματοδότηση της ασφάλειας, της παιδείας, της υγείας και της άμυνας.
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι σε μία τέτοια περίπτωση η στάση πληρωμών και η επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα γίνεται αναπόφευκτη. Και μπορεί άνθρωποι, κατά τα άλλα σεβαστοί, όπως ο Μανώλης Γλέζος, να μην αντιλαμβάνονται τη διαφορά ανάμεσα στο ευρώ και στη δραχμή – αλλά όσοι έχουν επενδύσει στην ελληνική χρεοκοπία τη γνωρίζουν πολύ καλά. Και περιμένουν να κερδίσουν δισεκατομμύρια από αυτή τη διαφορά, στις πλάτες των Ελλήνων.

Ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον φωνάζουμε...

Εικόνα μαγική: Ελλάδα, χώρα με δύο πρωθυπουργούς. Ο ένας είναι ο Παναγιώτης Πικραμμένος. Ο άλλος ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πήρε κάτι λιγότερο από 17% στις τελευταίες εκλογές. Από την επομένη εμφανίζεται ως εκφραστής του «αντιμνημονιακού μετώπου». Ητοι και αυτών που ψήφισαν Καμμένο, Καρατζαφέρη και Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ και ό,τι άλλο - αυτό είναι το «μέτωπο». Και από το ύφος της δημόσιας παρουσίας του προκύπτει η πεποίθησή του ότι αυτό τον καθιστά οιονεί πρωθυπουργό. Αυτοπροβάλλεται ως συνομιλητής του Ολάντ και της Μέρκελ εκ μέρους της Ελλάδας, χωρίς καμία επίσημη ιδιότητα. Ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον φωνάζουμε...

 

Αλλά η Ελλάδα δεν έχει μόνο χρέος. Εχει και ελλείμματα. Στο τέλος του 2012 π.χ. θα λείπουν 4-5 δισ. ευρώ. Εφόσον «το Μνημόνιο το κατάργησε ήδη ο λαός», θα κληθούν να βάλουν τα λεφτά που θα λείπουν οι φορολογούμενοι. Αυτό λέγεται «άγρια λιτότητα» και «εξαθλίωση της κοινωνίας», αν ρίξει μια ματιά στα κείμενα του... ΣΥΡΙΖΑ.

Επιπροσθέτως, με το Μνημόνιο «καταργημένο από τον λαό» η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα χορηγεί ρευστότητα και οι ελληνικές τράπεζες θα καταρρεύσουν. Ξέρουν στην Κουμουνδούρου κανέναν τρόπο να λειτουργεί μια χώρα χωρίς τράπεζες και να παραμένει και στο ευρώ;

Κατά τους θεωρητικούς του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά είναι κινδυνολογίες - η ευρωζώνη δεν αντέχει να μας αποκόψει. Αρα με κάποιον τρόπο θα εκβιάσουμε την παραμονή στο κλαμπ. Είναι έτσι; Μια χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα μάλλον δεν θα ήθελε να το δοκιμάσει.

Συμπέρασμα. Ωραία είναι να τα λες ωραία και ανέξοδα. Μόνο που με αυτή την προεκλογική ρητορική ο Τσίπρας θα καταλήξει, όπως έλεγε ο βρετανός πολιτικός Τζέιμς Μπάλφουρ: «Πίστευα ότι ήταν ένας πολλά υποσχόμενος νέος, αλλά τελικά ήταν ένας νέος που υποσχόταν πολλά.

Τους τυχοδιωκτισμούς του κ. Τσίπρα θα τους πληρώσουν οικονομικά οι αδύναμοι ...

Το άλλο που ξέρουν καλά οι πολιτικοί είναι ότι τα ωσαννά του λαού απέχουν από τη σταύρωση τρεις μόνον ημέρες. Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο κ. Τσίπρας είναι ότι αυτή η θάλασσα των «Αγανακτισμένων» που σήμερα τον υμνεί, αύριο θα ζητάει να τον κρεμάσει στο Σύνταγμα. Ο,τι και να αποφασίσει, όπως και να του προκύψουν τα επόμενα εκλογικά αποτελέσματα. Αν αποφασίσει να κυβερνήσει θα αναγκαστεί να πάρει τα μέτρα που σήμερα βδελύσσεται· και μάλιστα θα είναι πολύ πιο σκληρά, αφού όπως δηλώνει απορρίπτει τα δεκανίκια της τρόικας. Αν αποφασίσει να συνεχίσει τον ρόλο του κήνσορα των πάντων με τον δυναμικό τρόπο που γινόταν πριν από τις εκλογές, η χώρα θα οδηγηθεί σε ιστορική καταστροφή και η Αριστερά σε ιστορική ήττα. Η ιδεολογική της κυριαρχία όχι μόνο θα κατακρημνιστεί, αλλά ακόμη και το άκουσμα της έννοιας Αριστερά θα προκαλεί για πολλά χρόνια απέχθεια. Οπως ακριβώς έγινε με τη μετεμφυλιακή Δεξιά.
Το πρόβλημα είναι ότι μαζί με τα παλαβά θα καούν και τα λογικά και ότι μετά μια χρεοκοπία θα υπάρχει ελάχιστο κοινωνικό κράτος να διασώσει κανείς. Τους σημερινούς τυχοδιωκτισμούς του κ. Τσίπρα θα τους πληρώσουν οικονομικά οι αδύναμοι και θα τους πληρωθούν οι ατσίδες· πολιτικά θα τους πληρώσουν εκείνοι που πασχίζουν να βρουν τη δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης και θα την πληρωθούν τα απέναντι της αριστεράς άκρα. Και αν δεν υπάρχουν ακόμη, θα δημιουργηθούν. Σε αυτή τη χώρα εξάλλου συνηθίσαμε να πηγαίνουμε σαν τρελό φορτηγό· με τις μπάντες.

Οι Ελληνες πολίτες στις νέες εκλογές θα αποφασίσουν ουσιαστικά αν θέλουν η χώρα να παραμείνει στην Ευρωζώνη και αν θέλουν να κυβερνηθεί.

Οι Ελληνες πολίτες στις νέες εκλογές θα αποφασίσουν ουσιαστικά αν θέλουν η χώρα να παραμείνει στην Ευρωζώνη και αν θέλουν να κυβερνηθεί.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στις δυνάμεις που θέλουν τη χώρα εκτός Ευρωζώνης. Ο αρχηγός και τα στελέχη του κρύβουν επιμελώς ότι συνειδητός στόχος τους είναι η επιστροφή στη δραχμή. Η καταγγελία του Μνημονίου την οποία ευαγγελίζονται, το πρόγραμμά τους, ακόμη και η «νερωμένη» επιστολή που έστειλε ο Αλ. Τσίπρας στους Μπαρόζο, Βαν Ρομπέι και Ντράγκι, σε αυτό κατατείνουν, όπως σωστά τονίζει ο Αλ. Αλαβάνος. Ετσι όμως καταφέρνουν να προσελκύουν ετερόκλητες ομάδες, από σχετικά βολεμένους δημοσίους υπαλλήλους μέχρι νέους και ανέργους, που νομίζουν ότι η τύχη τους θα αλλάξει αν καταργηθεί το Μνημόνιο. Ή ότι η σημερινή ευρωπαϊκή πολιτική θα αλλάξει επειδή το απαιτούν. Χωρίς να σκέπτονται ότι για να ωφεληθεί η Ελλάδα από μια τέτοια ενδεχόμενη αλλαγή, πρέπει να παραμείνει στην Ευρωζώνη...

Υπάρχει η άποψη ότι ο Αλ. Τσίπρας και οι δικοί του θα «προσαρμοστούν» αν φτάσουν στην εξουσία και δουν την πραγματικότητα. Αμφίβολο. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ΠΑΣΟΚ του 1974, ή του 1981 και οι εποχές δεν είναι ίδιες. Πίσω από τον Αλ. Τσίπρα υπάρχουν οι περιβόητες «συνιστώσες» και άνθρωποι ταγμένοι σε διάφορες εκδοχές μαρξισμού. Είναι αποφασισμένοι να αψηφήσουν τους νόμους, να προπηλακίσουν και να εκφοβίσουν, όπως αποδείχθηκε τα δύο προηγούμενα χρόνια. Δεν θα κάνουν πίσω και δεν θα αφήσουν τον σημερινό αρχηγό τους να αλλάξει συμπεριφορά, ακόμη και αν το ήθελε. Αρα...

Μάστιξ δια τον ίππων, κημός δια τον όνων και ράβδος δια την ράχην των αφρόνων!!!

Ακούω τον κ.Τσίπρα να υπόσχεται στους Ελληνες ότι θα στείλει όλο το παλιό πολιτικό σύστημα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και αναρωτιέμαι αν αναστήθηκε ο Ανδρέας και δεν το έχω καταλάβει... Ακούω και τον έτερο της αντιμνημονιακής συμμαχίας, τον μαέστρο της ψευδολογίας κ. Καμμένο να βροντοφωνάζει ότι η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες και αναρωτιέμαι μήπως με μια μαγική μηχανή του χρόνου γυρίσαμε πίσω στο 1974 και εγώ δεν το έχω πάρει χαμπάρι... Λες εκεί που φωνάζαμε και αγανακτούσαμε όλοι σχεδόν για τις ανεπάρκειες των πολιτικών και του πολιτικού μας συστήματος, να αποκτήσαμε ξαφνικά μια... ντριμ τίμ από τη στόφα του Ανδρέα που θα πάει και θα κολλήσει στον τοίχο τους ευρωπαίους δανειστές μας και δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει;

Στην πολιτική ή όποιαδήποτε αποτυχία ξεπερνιέται. Η γελοιοποίηση όμως σκοτώνει.

Στην   πολιτική   ή  όποιαδήποτε    αποτυχία   ξεπερνιέται.   Η  γελοιοποίηση   όμως   σκοτώνει.

Ανίκανος να δεχτείς μη μπορώντας ούτε για μια στιγμή να σηκώσεις στους ώμους σου το βάρος της ευθύνης...

Είπε ο Ηρόστρατος. Δεν πέτυχα τίποτε στη ζωή μου. Είμαι ασήμαντος. Αν όμως προκαλέσω μια μεγάλη καταστροφή, θα μείνω στην ιστορία…Το είπε λοιπόν και το’κανε… Κατέστρεψε ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου και ,,,έμεινε αθάνατος! Κανείς ποτέ δε λησμονεί τους μεγάλους καταστροφείς.

Οι ψευδαισθήσεις για την κρίση μάς οδηγούν στην καταστροφή.

Τώρα η χώρα βρίσκεται σε τροχιά εξόδου από την Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Δύο χρόνια λιτότητας (για να επιτύχουμε το ένα από τα δύο κριτήρια εισόδου μας: έλλειμμα 3% και δημόσιο χρέος 60% του ΑΕΠ) οδήγησαν σε πρωτόγνωρη πολιτική αστάθεια που επιταχύνει τις εξελίξεις. Πετάμε στον νεροχύτη ένα από τα μεγαλύτερα κεκτημένα της μεταπολίτευσης μαζί με τα βρωμόνερά της. Οι περισσότεροι σπρώχνουν τις εξελίξεις προς τα εκεί. Δεν είναι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ· είναι ένα πλέγμα μικρότερων και μεγαλύτερων συμφερόντων που θίγονται από τη δημοσιονομική εξυγίανση (δεν είναι τυχαίο ότι η «Αυριανή», που «γκρέμισε τον καραμανλισμό» και αγκάλιασε τον «νεοκαραμανλισμό», υμνεί τώρα τον κ. Τσίπρα) · είναι οι συντεχνίες που πολεμούν μέχρι θανάτου της οικονομίας κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού· είναι οι απελπισμένοι που έχουν πολύ κράτος αλλά όχι και πρόνοια· είναι, τέλος, η τεράστια σύγχυση που δημιουργούν τα δελτία των οκτώ που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το έλλειμμα από το χρέος και την παραγωγή από την κατανάλωση (θεωρούν την τελευταία εχέγγυο... ανάπτυξης). Δυστυχώς στην πολιτική, όπως και στη ζωή, το ένα φέρνει τ’ άλλο. Τα γρανάζια της ιστορίας κινούνται αργά, τόσο που να δημιουργούν καταστροφικές ψευδαισθήσεις. Πώς το είπε ο κ. Στρατούλης; «Θα μας παρακαλάνε να μάς δώσουν τις δόσεις»; Η δυναμική της εξόδου της Ελλάδος από τη Ζώνη του Ευρώ είναι η συνιστώσα διάφορων δυνάμεων και ψευδαισθήσεων που κυριαρχούν στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό. Μπορεί, για παράδειγμα, ο κ. Τσίπρας να εννοεί ότι δεν θέλει έξοδο από το ευρώ, προτάσσοντας όμως όλα τ’ άλλα την προωθεί· έστω αθέλητα και ανοήτως. Το χειρότερο δε είναι ότι το κακό δεν θα περιοριστεί εκεί. Η χώρα αυτήν τη στιγμή είναι σαν φορτηγό με σπασμένα φρένα στον κατήφορο. Οι ψευδαισθήσεις για ισχυρή και θωρακισμένη οικονομία μάς οδήγησαν στην κρίση. Οι ψευδαισθήσεις για την κρίση μάς οδηγούν στην καταστροφή.

Δυστυχώς, ο κ. Τσίπρας παίζει το παιχνιδάκι που ξεκίνησε προεκλογικώς ...

Τελικά τι την ήθελε την εντολή ο κ. Τσίπρας; Να την περιφέρει σε διάφορες οργανώσεις της Αριστεράς και να δείξει τον θρίαμβό του ή για να σχηματίσει κυβέρνηση, όπως προβλέπει το Σύνταγμα; Διότι αν ήθελε πραγματικά να σχηματίσει κυβέρνηση θα προσπαθούσε να βρει ένα κοινό τόπο με τα άλλα κόμματα, ώστε να κυβερνηθεί η χώρα. Εκτός αν δεν ξέρει τους βασικούς κανόνες της πολιτεύματος. Η δημοκρατία -θέλουμε δεν θέλουμε, μάς αρέσει δεν μάς αρέσει- ενέχει συμβιβασμούς. Το 17% (άσχετα αν δημιουργήθηκε με υπερτριπλασιασμό των ψήφων) δεν κυβερνά αυτοτελώς. Ο λαός, τον οποίο ρητορικώς σέβονται όλοι, αύξησε τη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έδωσε κι εντολή συνεργασίας.

Δυστυχώς, ο κ. Τσίπρας παίζει το παιχνιδάκι που ξεκίνησε προεκλογικώς με στόχο να στριμώξει το ΚΚΕ και τις «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις», όπως έλεγαν παλιά. Το τρικ της «κυβερνώσας Αριστεράς» μεταλλάχθηκε σε «μη κυβερνώσα Αριστερά», αλλά μέσα στη θολούρα θα τρυγήσει ψήφους όμορων χώρων. Το υπονόησε, εξάλλου, βγαίνοντας από το προεδρικό μέγαρο: «θα είχε περισσότερες πιθανότητες να καταλήξει θετικά η διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης, αν είχαμε έναν διαφορετικό εκλογικό νόμο ή αν παίρναμε περισσότερες ψήφους».

Το σίγουρο είναι ότι όποια λύση κι αν βρεθεί, ο κ. Τσίπρας θα την καταγγείλει. Θα εξαπολύσει μύδρους για τα συμφέροντα, Θεούς, δαιμόνους και τριβόλους που δεν επιτρέπουν στο 17% να καταργήσει(;), να επανεξετάσει(;), να επαναδιαπραγματευτεί(;) το Μνημόνιο. Ετσι, μεσούσης της μεγαλύτερης κρίσης, θα οδηγήσει τον τόπο σε νέες εκλογές ελπίζοντας ότι θα τις κερδίσει, χρησιμοποιώντας το σύστημα που μέχρι τώρα ονομάζει καλπονοθευτικό. Δύσκολα, βέβαια, θα μπορούσε να συγκεντρώσει το 35% που απαιτείται για αυτοδυναμία (αυτό σημαίνει διπλασιασμό των ψήφων της περασμένης Κυριακής), αλλά με το «καλπονοθευτικό μπόνους» των πενήντα εδρών θα είναι σε θέση να στριμώξει έτι περαιτέρω το ΚΚΕ και τις «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις». Και να σκεφθεί κανείς ότι η μικροπολιτική είναι ένα από τα στοιχεία του δικομματισμού που καταδίκασαν οι πολίτες στην κάλπη.

Άντε πάρε το μούτσο –ναύτη πάνω στην τρικυμία και δωστου το καράβι να το κυβερνήσει και να το οδηγήσει σε ασφαλές λιμάνι!

Λέτε να ξέρει ο Ελληνικός λαός τι ψήφισε; Μάλλον το μόνο που ξέρει, είναι τι δεν ψήφισε! Γιατί μάλλον ουδείς περίμενε ότι θα βρεθεί ο Τσιπρας με τόσους ψήφους, ούτε ο ίδιος πιστεύω, και να μην ξέρει κυριολεκτικά τι πρέπει να κάνει με τη χώρα και το μέλλον της! Άντε πάρε το μούτσο –ναύτη πάνω στην τρικυμία και δωστου το καράβι να το κυβερνήσει και να το οδηγήσει σε ασφαλές λιμάνι!

Σέβομαι την ...άποψη σου συμπολίτη μου ,αλλά κάθε μέρα διαλέγεις και χειρότερα! Και δεν είναι μόνο ο Συριζα και ο Τσιπρας! Εδώ φαίνεται να μην ντρεπόμαστε και να μην θυμόμαστε τους νεκρούς προγόνους και συγγενείς μας! Όταν η Χρυση Αυγη παίρνει ποσοστά 5,6 και 6 % στα Καλάβρυτα και στο Δίστομο τι να υποθέσω; Ότι δεν τους άρεσαν οι δυνάμεις του δικομματισμού και νομίζουν ότι θα τους σώσουν οι δυνάμεις του Ναζισμού;

Είναι πιο τίμιο να πας να αυτοκτονήσεις, παρά να φτύνεις τα κόκαλα των παππούδων σου! Βέβαια θα είδατε και την αλαζονεία των Ναζιστών που θέλανε να σηκωθούν όλοι οι δημοσιογράφοι όρθιοι για να τιμήσουν τον αρχηγό τους!

Καλά να πάθουν όλοι αυτοί οι κοντυλοφόροι! Έχουν άμα θέλουν τη δύναμη να κάνουν όλα αυτά τα ναζιστικά στοιχεία να μην φαίνονται πουθενά! Καμιά γραφή και καμιά εικόνα! Αλλά πού να υπάρξει αξιοπρέπεια, νταβαντούρι θέλουν να γίνεται μπας και διαφημίσουν κανένα κινητό τηλέφωνο!

Έχει διαλυθεί η βάση της χώρας μας, φαίνεται να διαλύεται και το πολιτικό κατεστημένο! Όμως όπως θα είδατε, αυτοί που μπορούν να κυβερνήσουν είναι λίγοι, και να πάρουν ευθύνες και βάρη επάνω τους. Η αριστερά το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να φωνάζει πολύ, να είναι ενάντια σε όλα και να αναπτύσσει θεωρίες και φιλοσοφίες, μαζί με τους πνευματικούς της ανθρώπους σε ταβέρνες και ουζερι, ανάμεσα σε μεζέδες κρασιά και τσιπουρα!

Όταν έρχεται όμως η ώρα των ευθυνών, πρέπει να βρούμε τρόπο να την κάνουμε με ελαφρά και ηρωικα πηδηματάκια! Από ότι φαίνεται μάλλον πάμε ξανά σε εκλογές! Μόνο που αυτοί που θα σπρώξουν ξανά τον κόσμο στις κάλπες, να ξέρουν δεν υπάρχει κανένας γάιδαρος δεμένος! Και τα ποσοστά σας δεν είναι καθόλου σίγουρα!

Αυτός είναι ο κρυφός στόχος του, έξοδος από το ΕΥΡΟ…

Ο λαός με την ψήφο του έδειξε ότι θέλει την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, όπως ακριβώς το εξέφραζε και στις δημοσκοπήσεις. Είναι λανθασμένη η επικρατούσα άποψη ότι ψήφισε οργισμένος για να τιμωρήσει τα πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας. Ο Eλληνας είναι πιο πονηρός. Ψήφισε για να επιβάλει μία φαντασιακή πραγματικότητα παραμονής στην Ευρωζώνη, χωρίς όμως όρους, δεσμεύσεις και με το χρήμα να ρέει άφθονο για να διατηρηθεί το μοντέλο της ανέμελης κατανάλωσης, δίχως υποχρεώσεις. Θέλει να είναι «Eυρωπαίος» για την ετικέτα και τα οφέλη, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσει την «ελληνική πραγματικότητα» του οθωμανο - αραβο - βαλκανικού περιβάλλοντος που έχει δημιουργήσει και διατηρεί από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους.

Τη συντήρηση της συλλογικής φαντασίωσης καλλιεργεί ο Αλ. Τσίπρας, απευθυνόμενος ως νέος Ανδρέας Παπανδρέου στους πραγματικούς ή δήθεν «μη προνομιούχους Eλληνες» της εποχής, παίζοντας το πολιτικό παιχνίδι με δικούς του κανόνες πλέον. Αποκλείεται να μη γνωρίζει ότι όσα λέει και πρεσβεύει οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην έξοδο από την Ευρωζώνη και πιθανότατα αυτός είναι ο κρυφός στόχος του. Η φανερή επιδίωξή του είναι να κυριαρχήσει στον χώρο της αριστεράς σε πρώτη φάση, βοηθώντας ταυτόχρονα στην επανασυσπείρωση της κεντροδεξιάς για να επικρατήσει ο διπολισμός στη θέση του δικομματισμού. Αλλωστε, ο Α. Σαμαράς άδραξε την ευκαιρία και επιδιώκει και ο ίδιος κάτι τέτοιο. Που σημαίνει ότι η ελληνική κοινωνία θα πολωθεί με άγνωστες συνέπειες.

Η χώρα δεν χρειάζεται απλώς κυβέρνηση, αλλά κυβέρνηση ικανή να πάρει και να επιβάλει αποφάσεις ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ηδονισμένος από τις δάφνες του τετραπλασιασμού της εκλογικής του δύναμης, προσπαθεί να κρύψει ότι δεν είναι σε θέση να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και το κάνει όλο και πιο δύσκολο. Παρακάμπτει ότι το 17% είναι θριαμβευτικό ποσοστό για τον συγκεκριμένο χώρο, αλλά δεν καθιστά τον Αλέξη Τσίπρα εκπρόσωπο του συνόλου της αντιμνημονιακής - και αντιφατικής - ψήφου.

Το ΠΑΣΟΚ δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην ιδέα ότι πλέον δεν μπορεί να θέτει όρους. Προφανώς ή υπάρχει ακόμη εντός του απόθεμα αλαζονείας ή δεν υπάρχει αίσθηση της πραγματικότητας, αν κριθεί από τις δηλώσεις των εκπροσώπων του. Ο Φώτης Κουβέλης θέτει μεν ως υπέρτατη επιδίωξη την παραμονή στο ευρώ, αλλά με τη στάση του φέρνει ένα βήμα πιο κοντά την έξοδο. Για τον Καμμένο ας μη γίνεται λόγος - το χούι να βλέπεις παντού δωσίλογους δεν κόβεται.

Το γαϊτανάκι των ημερών σκεπάζει την αλήθεια: η χώρα δεν χρειάζεται απλώς κυβέρνηση, αλλά κυβέρνηση ικανή να πάρει και να επιβάλει αποφάσεις που θα κρατούν ζωντανή την ελπίδα της σωτηρίας και αυτό δεν κρίνεται μονομερώς. Συνεπώς η θεοποίηση του μηνύματος της λαϊκής ετυμηγορίας, και η ερμηνεία της εντολής κατά το δοκούν, συνιστά απλώς υποκρισία.

Κακά τα ψέματα: αυτή η εντολή δεν έδωσε σαφείς απαντήσεις και δεν οδηγεί πουθενά. Αλλά ακόμη και αν οδηγούσε σε κυβέρνηση θα επρόκειτο για ένα «τέρας», που θα έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Γι' αυτό και προφανώς θα επιστραφεί στον εντολέα για επαναδιατύπωση.

Τώρα, λοιπόν, έρχεται η σειρά του κ. Τσίπρα.

Τώρα, λοιπόν, έρχεται η σειρά του κ. Τσίπρα. Θα ήταν καλό να πάρει την εντολή και να πάει να διαπραγματευθεί με τους δανειστές της χώρας. Οσοι γνωρίζουν την Ευρώπη καλά, πιστεύουν ότι αν προχωρήσει σε «επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», η χώρα θα βρεθεί σίγουρα εκτός Ευρωζώνης, ενδεχομένως και εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν είναι κιτρινισμός ούτε κινδυνολογία αυτό το σενάριο. Σκεφθείτε την αντίδραση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων όταν θα τους ανακοινώσει η Αθήνα ότι διαγράφει το μεγαλύτερο μέρος των χρεών της προς αυτές. Και επειδή η χώρα δεν μπορεί να δανεισθεί, ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του θα πρέπει από κάπου να βρουν πόρους για να χρηματοδοτήσουν το έλλειμμα της χώρας, να πληρώνουν δηλαδή μισθούς και συντάξεις. Ας αφήσουμε κατά μέρος το τι θα έχει συμβεί έως τότε στις καταθέσεις στις τράπεζες ή πώς θα πληρωθούν τα κρίσιμα εισαγόμενα είδη πρώτης ανάγκης.

Υπάρχει βεβαίως το σενάριο που θέλει τον κ. Τσίπρα σε ρόλο νέου Ανδρέα. Θα μπορούσε πράγματι, λοιπόν, να απειλήσει για όλα αυτά ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και στο τέλος να πετύχει μια καλύτερη συμφωνία με μεγαλύτερο χρόνο προσαρμογής κ.λπ. Να πετύχει αυτά που θεωρούνται αυτονόητα εκτός Ελλάδος ως «δώρα» σε όποια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση συνεργασίας προκύψει, δηλαδή περαιτέρω κούρεμα του επισήμου χρέους και την επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν θα ηρεμήσουμε αν δεν δοκιμάσουμε τον δρόμο του κ. Τσίπρα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως η δοκιμή υποκρύπτει τεράστιους κινδύνους για τη χώρα, οι οποίοι μπορεί να μην είναι αναστρέψιμοι. Γι’ αυτό πρέπει να μιλάμε πλέον με όσο πιο ανοιχτά χαρτιά γίνεται, ώστε κανείς να μη μπορεί να ισχυρισθεί ότι «δεν ήξερα, δεν άκουσα».

Το αποτέλεσμα της αυθόρμητης και δικαιολογημένης ψήφου ΘΥΜΟΥ, ήταν το να γίνουν όλα "μπάχαλο"

Σε κανα-δυο μέρες... Μπορεί και τρεις. Το πολύ. Τότε υπολογίζεται ότι ο κυρίαρχος λαός θα "ξεθυμάνει", θα χωνέψει ότι το αποτέλεσμα της αυθόρμητης και δικαιολογημένης ψήφου ΘΥΜΟΥ, ήταν το να γίνουν όλα "μπάχαλο" και θ' αρχίσει να ψάχνεται: ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Εντάξει, οι πολιτικοί αρχηγοί τιμωρήθηκαν, οι μνημονιακοί βουλευτές πήγαν όλοι σπίτι τους, η ευρύτερη Αριστερά με πρώτο και καλύτερο τον ΣΥΡΙΖΑ ανταμείφθηκε για την σθεναρή αντίστασή της σε Ε.Ε. -Δ.Ν.Τ. Ο Καμμένος τιμήθηκε απ' τον λαό μ' ένα "τρελό" 10% γιατί βρήκε το θάρρος να βγει απ' το μαντρί και να πορευθεί ακούγοντας την φωνή του πολίτη. Ο Κουβέλης επίσης για την υπεύθυνη, μέχρι τώρα (και ελπίζουμε και στην συνέχεια) στάση του και την επιμονή του να ζητά το αυτονόητο, ήτοι ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΑ ΕΥΡΩΠΗ. Αλλά ακόμη και μέσω της "Χρυσής Αυγής" εκδηλώθηκε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, όχι τόσο καμιά φασιστική υποτροπή, αλλά κυρίως η οργή των Ελλήνων για την ανοχή στην λαθρομετανάστευση και στην εγκληματικότητα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως το κόμμα που "τιμωρήθηκε" πιο πολύ απ' όλα, το ΠΑΣΟΚ, ήταν εκείνο ακριβώς που ευλογούσε κάθε "λαθραίο", έκανε χαριστικές ρυθμίσεις στους εγκληματίες και περιφρονούσε τις εκκλήσεις του κοσμάκη για προστασία και αστυνομία.

Από εδώ και μπρος δύο δυνατότητες υπάρχουν...

Από εδώ και μπρος δύο δυνατότητες υπάρχουν: ‘Η να μπούμε στην περιπέτεια των νέων εκλογών που θα παρατείνει για μερικές εβδομάδες την αβεβαιότητα, χωρίς να γνωρίζουμε αν θα υπάρξει ένα πιο καθαρό εκλογικό αποτέλεσμα. ‘Η τα πολιτικά κόμματα θα κάνουν την υπέρβαση ώστε να μπορέσει να σχηματισθεί την κυβέρνηση. Τώρα είναι η ώρα τα κόμματα, μνημονιακά και αντιμνημονιακά, να αποδείξουν ότι μπορούν να βάλουν το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό, να συνεννοηθούν και να σχηματίσουν κυβέρνηση. Κάθε άλλη επιλογή θα έχει υψηλό κόστος για την χώρα και τους πολίτες.

Άντε και καλό βόλι…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συναισθήματα οργής και αγανάκτησης διακατέχουν ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος. Και όχι άδικα. Η καλπάζουσα ανεργία, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η περιθωριοποίηση των οικονομικά ασθενέστερων δικαιολογημένα προκαλούν διαθέσεις τιμωρίας εκείνων που ο καθένας θεωρεί περισσότερο ή λιγότερο υπεύθυνους για τα αδιέξοδα της χώρας.

Αλλά αύριο εκλέγουμε κυβέρνηση. Και αν η κυβέρνηση αυτή δεν έχει τον πολιτικό προσανατολισμό και την απαιτούμενη δυνατότητα διαχείρισης των πολλών και ανοιχτών προβλημάτων του τόπου, τότε εκείνοι που θα έχουν τιμωρηθεί θα είναι ο τόπος και ο λαός. Θα είναι οι ίδιοι οι ψηφοφόροι που θα έχουν παραδώσει τη χώρα στην ακυβερνησία και θα την έχουν καταδικάσει αμετάκλητα στη χρεοκοπία, στην έξοδο από το ευρώ και στην απομόνωση.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις. Και δυστυχώς η λαϊκή ψήφος δεν επέλεξε πάντα τις καταλληλότερες, επειδή το κριτήριο που καθόρισε τις επιλογές της υπήρξε το συναίσθημα και όχι η λογική. Αυτός ο κίνδυνος θα πρέπει αύριο ν' αποτραπεί.

Το μέλλον του τόπου, που απαιτεί πράξη συνειδητή όχι μόνο στην κάλπη, αλλά περισσότερο την επόμενη μέρα...

Δικαιολογημένα οργισμένοι πολλοί πολίτες επιθυμούν να τιμωρήσουν τα κόμματα που θεωρούν υπεύθυνα για τη σημερινή κατάσταση. Νομίζουν ότι η τιμωρία θα τους ικανοποιήσει. Θα πάρουν το αίμα τους πίσω, θα μπορούσαμε να πούμε.
Ναι, με την τιμωρία θα υπάρξει κάποια ικανοποίηση. Του θυμικού μόνο δυστυχώς. Ομως, πολιτικά και εθνικά αυτό προέχει; Με το ερώτημα δεν εννοούμε τεχνηέντως οι πολίτες να παραβλέψουν τον θυμό τους και να επανακάμψουν στην κομματική στρούγκα. Οχι, δεν εννοούμε αυτό.

Το νόημα είναι αν η ψήφος στη σημερινή συγκυρία πρέπει να είναι θετική ή αρνητική. Το διακύβευμα είναι τόσο σημαντικό και κρίσιμο για το μέλλον του τόπου, που απαιτεί πράξη συνειδητή όχι μόνο στην κάλπη, αλλά περισσότερο την επόμενη μέρα.

Ο δικαιολογημένα οργισμένος πολίτης καλείται ψύχραιμα να σταθμίσει την κατάσταση, να παραμερίσει τον θυμό του και να ψηφίσει το κόμμα που θεωρεί ότι από τις 7 Μαΐου μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει τα δικά του και της πατρίδας τα συμφέροντα, το κόμμα που έχει την πολιτική θέληση και τη δύναμη να μεταρρυθμίσει ριζικά τον δημόσιο τομέα, να κάνει πιο ανταγωνιστική την οικονομία με δραστικές παρεμβάσεις στους τομείς που πρωτίστως την κρατούν αιχμάλωτη (σε καμία περίπτωση δεν συμπεριλαμβάνονται οι μισθοί), να προστατεύσει τα εισοδήματα των πολιτών από τις απαιτήσεις της τρόικας.

Ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος εξακολουθεί να αναρωτιέται –και να ρωτάει: «τι να ψηφίσω;

Κοντοζυγώνει Κυριακή και ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος εξακολουθεί να αναρωτιέται –και να ρωτάει: «τι να ψηφίσω;». Όχι «τι θα ψηφίσεις;», αλλά τι προτείνεις να ψηφίσουν εκείνοι. Και περιμένουν την απάντηση λες και θα τους πεις τους αριθμούς του ΛΟΤΤΟ. Πριν από την κλήρωση.
Το πρόβλημα –εφόσον βεβαίως έχεις απάντηση- είναι ότι μάλλον πιο εύκολα μπορείς να σκεφτείς έξι αριθμούς που έχουν μια πιθανότητα (στο εκατομμύριο) να βγουν, παρά να πετύχεις ένα κόμμα ή ένα πρόσωπο που δεν θα συναντήσει την ένσταση εκείνου που -παρ΄ όλα αυτά- προσμένει μια απάντηση. Είτε διότι «είναι μια από τα ίδια και να μου κοπεί το χέρι αν τους ξαναψηφίσω», είτε επειδή «σιγά μην αυτός μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα». Δεν το (τους) πιάνεις με τίποτα…
Ατομα ή και ολόκληρες οικογένειες που σε όλη τους τη ζωή δεν έχουν ψηφίσει άλλο από Νέα Δημοκρατία, τους ακούς να λένε (στα σοβαρά) ότι θα ψηφίσουν Τσίπρα! Άλλος, που αν πόνταρες κάπου τα λεφτά σου ότι θα δήλωνε ΠαΣοΚ θα ήταν σε εκείνον, απαντάει «Κατσέλη». ΟΚ, όχι Γιάννης, Γιαννάκης, αλλά το βράδυ της Κυριακής η ψήφος του δεν θα μετράει κάτω από τον Πράσινο Ηλιο - για πρώτη φορά σε 30 χρόνια…

Η ψήφος καταδίκης μπορεί να ενδυναμώνει τα μικρά κόμματα, αφήνει όμως ανοιχτό το θέμα της ακυβερνησίας...

Σε τέσσερις ημέρες οι Ελληνες πολίτες θα κληθούν να αποφασίσουν πώς και από ποιον θα κυβερνηθούν. Κυρίως για το εάν θα κυβερνηθούν και πότε.
Αυτό δεν είναι κινδυνολογία. Κανείς δεν έχει διάθεση να δημιουργήσει κλίμα φόβου, πολύ δε περισσότερο τη στιγμή που οι πολίτες έχουν πάθει... ανοσία.
Ομως κακά τα... ψέματα. Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί. Το βλέπουν ακόμη και τα αριστερά κόμματα και γι’ αυτό θέτουν θέμα συνεργασίας, άσχετα αν γνωρίζουν ότι αυτό είναι ανέφικτο.
Οχι μόνο διότι αδυνατούν να συνεργασθούν αλλά και λόγω του εκλογικού νόμου, ο οποίος δίνει μπόνους 50 επιπλέον εδρών στο πρώτο κόμμα.
Ετσι το πρώτο κόμμα είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας, είτε αυτό αρέσει είτε όχι. Πολύ δε περισσότερο τη στιγμή που είναι δεδομένη η θέση του ΚΚΕ. Θέση αρνητική ως προς το ενδεχόμενο συμμετοχής σε μια κυβερνητική συνεργασία.
Ως εκ τούτου η ψήφος καταδίκης μπορεί να ενδυναμώνει τα μικρά κόμματα, αφήνει όμως ανοιχτό το θέμα της ακυβερνησίας.
Ουσιαστικά αφήνει ανοιχτό το θέμα των επαναληπτικών εκλογών. Κάτι που όλο και περισσότερο συζητείται σε όλους τους χώρους εξ αιτίας και των δημοσκοπήσεων που δεν δημοσιοποιούνται αλλά διενεργούνται, ενώ τα στοιχεία τους δίδονται στα κόμματα που τις έχουν παραγγείλει.
Μάλιστα πολλοί υποστηρίζουν πως είναι η πρώτη φορά που την τελευταία πριν τις εκλογές εβδομάδα καταγράφεται αποσυσπείρωση και όχι συσπείρωση στις τάξεις των δύο κομμάτων εξουσίας.
Και αυτό προκαλεί ανησυχία για την επόμενη ημέρα, δεδομένου πως τα περιθώρια είναι ιδιαιτέρως στενά. Οι ξένοι δε εταίροι ψάχνουν μια ευκαιρία για να ρίξουν ανάθεμα και να πάρουν πίσω τις δεσμεύσεις τους.

Νέες λύσεις για τα νέα προβλήματα, καθώς και νέα πρόσωπα για να τα χειριστούν...

Ο κόσμος διψά για αλλαγή   ζητά νέες λύσεις για τα νέα προβλήματα, καθώς και νέα πρόσωπα για να τα χειριστούν. Εντούτοις, σε γενικές γραμμές, οι Έλληνες πολίτες βρίσκονται ακόμη αντιμέτωποι με παλιά πρόσωπα, πολλά από τα οποία, και από τις δύο μεγάλες πλευρές, είχαν κάποτε την ευκαιρία να δράσουν αλλά απέτυχαν παταγωδώς (εν μέρει εξαιτίας της έλλειψης οργάνωσης και των αλληλοσυγκρουόμενων φιλοδοξιών τους). Επιπλέον, υπάρχουν και διάφοροι ημιδεδηλωμένοι δελφίνοι οι οποίοι, ενώ οι ηγέτες τους δίνουν τη μάχη της ζωής τους, προσπαθούν, μέσω σκόπιμης σιωπής ή μελετημένης αμφισημίας, να υπονομεύσουν τόσο αυτούς όσο και την ενότητα του κόμματός τους. Ο θάνατος πλησιάζει, αλλά εκείνοι επιμένουν να αλληλοδιαπληκτίζονται!

Τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά εάν ο πολιτικός διάλογος είχε προσανατολιστεί, ως όφειλε, στο μέλλον; εάν είχε παύσει να περιστρέφεται γύρω από τα κάθε λογής παρωχημένα συνθήματα, είτε της Δεξιάς είτε της Αριστεράς;

Κεντρικός στόχος όλων μας πρέπει να είναι η κοινωνική συνοχή, η δε κομματική ενότητα πρέπει να αποτελεί γεγονός, και όχι ψεύτικη εικόνα.

Δεν είναι δυνατόν να αντισταθμίσουμε όλες αυτές τις ανεπάρκειες κάνοντας απλώς έκκληση για σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας δύο ή τριών κομμάτων, διότι οι πολίτες γνωρίζουν ότι η εν λόγω τακτική συγκαλύπτει απλώς την καιροσκοπική επιθυμία ορισμένων να καταλάβουν υπουργικές καρέκλες.