Προβάλλει την αισιοδοξία για να κρύψει το αντίθετό της.

 Προβάλλει την αισιοδοξία για να κρύψει το αντίθετό της: την απαισιοδοξία που την καταλαμβάνει όσο εξοικειώνεται με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, την οποία αγνοούσε παντελώς μέχρι προ τριμήνου. Η κοινοποίηση της απαισιοδοξίας θα ήταν ένα βήμα της κυβέρνησης προς τη δημόσια ομολογία ότι έσφαλε οικτρά στους υπολογισμούς της. Διότι η απαισιοδοξία κατευθύνει τον απλό (κακομαθημένο...) ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτόν που δεν ανήκει στον πυρήνα του 4% των ριζοσπαστών/νεοκομμουνιστών, να σκεφθεί κάπως έτσι: αν αυτά που μου υποσχέθηκαν δεν γίνονται δεκτά από τους Ευρωπαίους, εγώ δεν θα γυρέψω λογαριασμό από τους Ευρωπαίους, αλλά από εκείνους που μου έταξαν το ανέφικτο.

Αυτό προσπαθεί να αποφύγει η κυβέρνηση μέσω της πλαστής αισιοδοξίας της. Βλέπει τη σύγκρουση να έρχεται, αντιλαμβάνεται ότι από τη σύγκρουση κινδυνεύει να διασπασθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και, συνεπώς, επιλέγει επικοινωνιακή τακτική που αποσκοπεί στην ελαχιστοποίηση της ζημίας. Η αισιοδοξία της είναι, ουσιαστικά, το τέχνασμα με το οποίο προετοιμάζεται η κοινή γνώμη για την ώρα (μακάρι να μην έλθει ποτέ) που η κυβέρνηση θα πρέπει να ρίξει την ευθύνη στους «ξένους». Η αισιοδοξία τής επιτρέπει να ισχυρισθεί ότι θα φταίνε οι άλλοι, που δήθεν μας κορόιδεψαν όλους μαζί, κυβέρνηση και πολίτες. Η κουλτούρα μας θα κάνει πολλούς να το καταπιούν αμάσητο. (Αλλωστε, από τη Μεταπολίτευση ώς σήμερα, αν υπάρχει ένα στοιχείο από τον παλιοχαρακτήρα μας που η Αριστερά το ανέδειξε δημόσια, αυτό είναι η ανευθυνότητα...)

Από την άλλη πλευρά, αν επέλθει το μοιραίο και η κυβέρνηση καταλογίσει την ευθύνη στους Ευρωπαίους, δεν μπορεί να ελπίζει ότι το τέχνασμά της αρκεί για να αποτρέψει την καταστροφή της. Τυχόν αποτυχία της διαπραγμάτευσης συνεπάγεται αβεβαιότητα για το μέλλον της Κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας. Ενδεχομένως, όμως, να πεισθούν οι χαζοί· και αυτοί τούς φθάνουν, γιατί είναι οι περισσότεροι...