Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Ε, λοιπόν δεν είναι έτσι. Δεν είμαστε έτσι. Και οι αρμόδιοι οφείλουν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.

Ομως είναι δύσκολο για τους πολίτες να το πιστέψουν. Κυρίως λόγω των υποσχέσεων που έλαβαν τα 2,5 χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από τον Γιώργο Παπανδρέου.
Εχουν ακούσει και πάλι στο πρόσφατο παρελθόν πως δεν θα ληφθούν νέα μέτρα. Κάθε φορά που η κυβέρνηση του ΓΑΠ πήγαινε τα μέτρα προς ψήφιση στη Βουλή τα συνόδευε με ανάλογες δεσμεύσεις.
Δεν είναι άλλωστε λίγα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που την περίοδο εκείνη αντιδρούσαν και εν συνεχεία δήλωναν πως θα ψηφίσουν για τελευταία φορά.
Τα γεγονότα αυτά είναι νωπά στη μνήμη των πολιτών που αντιμετωπίζουν εξαιτίας πράξεων και παραλείψεων με δυσπιστία τις όποιες δεσμεύσεις.
Για τον λόγο αυτό είναι επιτακτική ανάγκη το πολιτικό σύστημα, και κυρίως η κυβέρνηση, πέραν της ανάκτησης της αξιοπιστίας στο εξωτερικό να ασχοληθεί και με την ανάκτηση της αξιοπιστίας στο εσωτερικό.
Διότι η διαχείριση της προηγούμενης εξουσίας δεν διέλυσε μόνο την οικονομία και την κοινωνική συνοχή της χώρας. Δεν κατέστησε μόνο αναξιόπιστη τη χώρα διεθνώς αλλά προκάλεσε σοβαρά πλήγμα στο μαλακό υπογάστριο του συστήματος.
Οι κυβερνώντες, οι βουλευτές και όλοι όσοι εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με το σύστημα εξουσίας έχουν μετατραπεί σε… σάκο του μποξ.
Με το παραμικρό βάλλονται πανταχόθεν. Οχι ότι πολλοί εξ αυτών δεν φρόντισαν και οι ίδιοι να προκαλέσουν. Με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους πάρει όλους η… μπάλα.
Σε αυτή τη χώρα έχουμε συνηθίσει να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Δεν δουλεύουν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι, τότε είναι όλοι τεμπέληδες. Δεν ασκούν το λειτούργημά τους για παράδειγμα κάποιοι αστυνομικοί, τότε όλοι είναι κλέφτες. Κλέβουν κάποιοι πολιτικοί, τότε είναι όλοι λαμόγια. Ο κατάλογος είναι μακρύς.
Ομως δεν είναι έτσι απλά τα θέματα. Γιατί έτσι θα επιβεβαιώνουμε αυτούς, όλοι ξέρουμε ποιους, που γυρνούσαν ανά τον κόσμο και μιλούσαν για μια διεφθαρμένη χώρα με διεφθαρμένους πολίτες.
Ε, λοιπόν δεν είναι έτσι. Δεν είμαστε έτσι. Και οι αρμόδιοι οφείλουν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Αν αυτοί αποδείξουν ότι είναι αξιόπιστοι, τότε θα γίνει το πρώτο βήμα. Και οι πολίτες θα αρχίσουν πάλι να ακούν.

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Και σε αυτή την πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η Ελλάδα βαδίζει χωρίς σχέδιο ...

 Πράγματι, μπορούν να δημιουργούν εντυ­πώσεις και να καλλιεργούν ελπίδες. Ωστόσο η πραγματικότητα στις μέρες μας αποτυπώνεται αμέσως και εντονότατα, με την ίδια ταχύτητα και ένταση που τυπώνονται οι λογαριασμοί για τα χα­ράτσια των μισθωτών και των συνταξιούχων. Αυτή η πραγματικότητα, προφανώς, είναι αμεσότερη και ισχυρότερη από τις εντυπώσεις...
Και η πραγµατικότητα που βιώνει ολοένα και μεγα­λύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας συνδέεται με τη διαπίστωσή της ότι η πιστή τήρηση των εντο­λών της τρόικας, την οποία η κυβέρνηση των τριών έχει αναγάγει σε μείζον πολιτικό διακύβευμα, δεν οδηγεί πουθενά. Ή, για την ακρίβεια, οδηγεί στην καταστροφή...
Ήδη η καταστροφή - όπως μπορεί εύκολα να δια­πιστώσει κάποιος κοιτώντας τριγύρω του - συ­ντελείται και ολοκληρώνεται: ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια, ύφεση, καταστροφή κοινωνικού κράτους και ξεπούλημα υποδομών. Αυτή είναι η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει η ελληνική κοινωνία και όχι τα φληναφήματα των καναλιών και των Μαυρογιαλούρων που συνδιαχειρίζονται την εξουσία.
Και σε αυτή την πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η Ελλάδα βαδίζει χωρίς σχέδιο για μια μελλοντική Ελλάδα, χάνοντας μέρα με τη μέρα κάθε διαπραγματευτικό χαρτί με το οποίο θα μπο­ρούσε ενδεχομένως να παίξει και να διεκδικήσει τον ρόλο της στον νέο ευρωπαϊκό χάρτη, όπως κι αν αυτός διαμορφωθεί. Είτε, δηλαδή, οδεύουμε σε μια γερμανική είτε βρισκόμαστε καθ’ οδόν για μια κατακερματισμένη Ευρώπη...

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Ετοιμάζουν νόμους μέτρα τα οποία δοκιμάζουν πλέον στο έπακρο την κοινωνική συνοχή…

Το βιοτικό μας επίπεδο πιάνει πάτο και η εσωτερική τρόικα δείχνει να τρώει τα μουστάκια της , όχι για το καλό μας, αλλά για τον πιο ακριβώς τρόπο θα ακολουθήσουν ώστε να ολοκληρωθεί η εξαθλίωση μας.
Ετοιμάζουν νόμους μέτρα τα οποία δοκιμάζουν πλέον στο έπακρο την κοινωνική συνοχή… Κόβουν χωρίς έλεος μισθούς και συντάξεις… Δεν ενδιαφέρονται καν για το 1,5 εκατομμύριο ανέργων, τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που δεν μπορούν πια να έχουν στοιχειώδεις παροχές υγείας γιατί συρρικνώθηκε δραματικά το εισόδημά τους, τους χιλιάδες επαγγελματίες που φυτοζωούν γιατί τους χρωστά το Δημόσιο, ενώ έχουν καταβάλει τους νόμιμους φόρους!!! Αντίθετα αποφασίζουν προκλητικά, μία ακόμη αναστολή χορήγησης δωρεάν φαρμάκων στους εκατομμύρια ασφαλισμένους που ήταν και είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους.
Και μέσα σε όλα αυτά έρχονται και οι ιδιωτικοποιήσεις τις οποίες περιμένουν κάποιοι ως αρπαχτικά όρνεα, για να πάρουν την περιουσία μας για μια δεκάρα.
Και όλα αυτά για να αυγατίζουν τα κέρδη τους οι τράπεζες… Δεν σκέπτονται, όμως ότι η συνεχής κοινωνικοποίηση των ζημιών του τραπεζικού συστήματος, θα φέρει ολέθρια αποτελέσματα… Είναι πλέον ορατή ακόμη και σε ένα παιδάκι η συρρίκνωση της δημοκρατίας και ο αυταρχισμός!

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Κατά πόσο η κοινωνία μπορεί να αντεπεξέλθει στο δύσκολο αυτό έργο. Ηδη ζούμε καταστάσεις που δεν έχουμε ξαναζήσει.

Ως εκ τούτου απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στο τι ακριβώς θα ισχύσει, διότι πολλά ακούγονται αλλά επισήμως κανείς δεν έχει έγκυρη πληροφόρηση. Και ναι μεν οι εταίροι – δανειστές προειδοποιούν ότι οι όποιες συζητήσεις για ελαφρύνσεις όπως η επιμήκυνση θα γίνουν εφόσον εφαρμοστούν τα μέτρα, εν τούτοις κανείς δεν γνωρίζει αν μπορούν να εφαρμοστούν.
Δηλαδή κατά πόσο η κοινωνία μπορεί να αντεπεξέλθει στο δύσκολο αυτό έργο. Ηδη ζούμε καταστάσεις που δεν έχουμε ξαναζήσει. Η ανεργία χτυπά κόκκινο και η ύφεση έχει λάβει δραματικές διαστάσεις. Ετσι το ερώτημα είναι αμείλικτο. Από πού θα βρεθούν τα χρήματα που απαιτούνται.
Πόσο περισσότερες περικοπές μπορούν να γίνουν και σε ποιους. Δεν είναι τυχαίο φυσικά ότι ο Αντώνης Σαμαράς δίδει βάρος στις μεταρρυθμίσεις και τις αποκρατικοποιήσεις.
«Τώρα τρέχουμε» λένε στο Μέγαρο Μαξίμου και στα κυβερνητικά γραφεία. Και τρέχουν ώστε να βρουν τους πόρους που απαιτούνται, τα λεγόμενα ισοδύναμα μέτρα για να αποφευχθεί περαιτέρω ισχυρό πλήγμα στην κοινωνική συνοχή.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός κάνει ό,τι μπορεί για να δείξει στους πολίτες ότι οι περιττές δαπάνες περικόπτονται. Με κινήσεις απλές αλλά κάθετες. Ομως αυτό είναι αρκετό; Μπορούν οι πολίτες να πειστούν από τις ενέργειες αυτές πως πρέπει να σφίξουν και άλλο το ζωνάρι;
Θα φανούν όλα το επόμενο διάστημα. Οι πολίτες θα δείξουν ίσως μια τελευταία ανοχή αν πιστέψουν ότι δεν αντιμετωπίζονται ως αριθμοί και νούμερα οικονομικά αλλά ως άνθρωποι.
Πάντως τα κόμματα της Αντιπολίτευσης και ειδικά αυτό της Αξιωματικής καραδοκούν και θα επιχειρήσουν με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτούν τις εξελίξεις, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις.                 

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Ωστόσο, αυτό που μας διέκρινε ως τώρα ήταν η κοντή μας μνήμη. Ξεχνούσαμε ότι μας «υπόσχονταν καλύτερες μέρες».

Εχουμε κάνει υπομονή και υπομονή τέσσερις δεκάδες χρόνια από τη Μεταπολίτευση μέχρι και την ορκωμοσία της κυβέρνησης Σαμαρά, να ακούμε από την εκάστοτε αντιπολίτευση ότι «η κυβέρνηση τα κάνει όλα θεόστραβα». Φτάσαμε να ακούσουμε -δύο μήνες μετά τις εκλογές- αντιπολιτευόμενο κόμμα να ζητάει την «παραίτηση του πρωθυπουργού», λες και κατά λάθος εμείς ψηφίσαμε, λαθεμένη ήταν και η καταμέτρηση των ψήφων μας.
Μπορέσαμε, επιτέλους, να επιβάλουμε μια νέα αρχή, στην πιο κρίσιμη περίοδο για το μέλλον της χώρας, με την κυβέρνηση Σαμαρά, στην οποία συμπράττουν τρία κόμματα και στηρίζουν, αγνοώντας το πολιτικό κόστος, δύο αρχηγοί, όπως και όπου μπορεί ο καθένας, είτε με τις σχέσεις τους στο εξωτερικό είτε συστήνοντας το μέτρο στο εσωτερικό. Λίγο δεν είναι!
Ωστόσο, αυτό που μας διέκρινε ως τώρα ήταν η κοντή μας μνήμη. Ξεχνούσαμε ότι μας «υπόσχονταν καλύτερες μέρες». Εφερναν τις χειρότερες, αλλά εμείς τους ξαναψηφίζαμε. Ξεχνούσαμε ότι ο ΓΑΠ δεν μπορούσε «να χωρίσει δύο γαϊδουριών άχυρα», αλλά δέσμιοι του μύθου του επωνύμου του τον κάναμε πρωθυπουργό και μετά έφταιγαν οι κακόμοιροι «οι κηπουροί» του, που είχε επιλέξει στα μέτρα του.
Είναι ώρα να ανοίξουμε μπλοκάκι και να σημειώνουμε όσα και από ποιους λέγονται. Ποιοι θέλουν την ευρωπαϊκή προοπτική, ποιοι την -τέως- αλβανική. Γιατί οι περιστάσεις «δεν είναι παίξε- γέλασε» κι εμείς δεν θέλουμε να είμαστε -μόνον- Βαλκάνιοι. Είδε κι έπαθε ο μεγάλος Καραμανλής να μας βάλει στην ΕΟΚ. Μη φτάσουμε, πριν κλείσουν πενήντα χρόνια, να παρακολουθούμε τους γείτονες να αποφασίζουν για το μέλλον μας, ως μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κι εμείς να κοιτάμε απέξω!

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Δεκάδες εκατομμύρια αγανακτισμένοι και θυμωμένοι άνθρωποι ζητούν απαντήσεις που το πολιτικό σύστημα ...

Είναι προϊόν της απελπισίας των τέως «προνομιούχων» και αναζητά λύσεις ευκολίας. Ομως η κατάρρευση του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας υπό την πίεση της συνεχούς λιτότητας σε συνδυασμό με την ύφεση γεννούν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες υποψήφιους πελάτες για το νεο-κομμουνιστικό μέτωπο. Οταν βλέπεις να δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν το ίδιο κόμμα ο απελπισμένος καταστηματάρχης που βουλιάζει στις ακάλυπτες επιταγές με τον τρομοκράτη-ληστή της Πάρου, τότε προφανώς δεν φταίει το… κόμμα που εισπράττει τη διαμαρτυρία αλλά οι συνθήκες που τη δημιουργούν. Παλιά έλεγαν ότι οι εργάτες δεν έχουν να χάσουν τίποτ' άλλο από τις αλυσίδες τους. Ομως, το ότι οι τωρινοί μορφωμένοι άνεργοι, μισθωτοί, συνταξιούχοι έχουν να χάσουν και τα εφάπαξ και τα επιδόματά τους κάνει τα πράγματα ίσως πιο επικίνδυνα.

Γιατί έχουν ακόμη να χάσουν και τις διακοπές τους και τα σπίτια τους και τα Ι.Χ. τους και τις σπουδές των παιδιών τους - όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα και «κεκτημένα» μέχρι σήμερα. Δεκάδες εκατομμύρια αγανακτισμένοι και θυμωμένοι άνθρωποι ζητούν απαντήσεις που το πολιτικό σύστημα -εντός και εκτός Ελλάδος- δεν είναι σε θέση να δώσει. Ας αφήσουμε λίγο τη χώρα μας απ’ έξω, γιατί για μας είναι αυταπόδεικτο πια πως αν δεν τα καταφέρουν τελικά ο Σαμαράς και η τρικομματική, και κυβερνηθούμε από οιουδήποτε είδους «αριστερή συμμαχία» με νεο-κομμουνιστικά στοιχεία που λέει παλαβομάρες, θα ξεκοπούμε μια και καλή από τον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο. Η σημερινή κυβέρνηση -καλή, κακή ή μέτρια- είναι όντως ο τελευταίος κρίκος με τον Δυτικό Πολιτισμό και την Ε.Ε. Απαξ και πέσει και έρθουν… «οι άλλοι», αυτοί που δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε μεταξύ τους για το αν είναι υπέρ ή κατά του ευρώ, θα αρχίσει ένας νέος κοινωνικοοικονομικός Μεσαίωνας για τον Ελληνισμό, τις φρικιαστικές διαστάσεις του οποίου δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε σήμερα. (Γιατί ο νεο-κομμουνισμός στην Ελλάδα έχει και κάποια κωμικοτραγικά στοιχεία: ο ηγέτης της Νέας Αριστεράς να διαμαρτύρεται από... τις διακοπές του γιατί δεν τον δέχεται ο Γιούνκερ! Ε, μάλλον ο πρόεδρος του Eurogroup δεν θα 'χε φέρει μαζί το μαγιό του! Στην περίπτωση του νεο-κομμουνισμού σίγουρα η ιστορία επαναλαμβάνεται και ως φάρσα.)

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Έ ρε τζάμπο που σας χρειάζεται…

Οταν η χώρα βιώνει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική κρίση και η ανεργία έχει εκτοξευτεί σε πρωτοφανή για τα τελευταία 50 χρόνια επίπεδα, το λιγότερο που θ' ανέμενε κανείς από το πολιτικό προσωπικό θα ήταν να συναισθανθεί το μέγεθος των ευθυνών του για την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα των ημερών μας και ν' αποδεικνύει έμπρακτα ότι είναι αποφασισμένο να εγκαταλείψει οριστικά ανάρμοστες για υπεύθυνους πολιτικούς ενέργειες και συμπεριφορές.

Δυστυχώς η πράξη αποδεικνύει ότι για ένα κομμάτι τουλάχιστον του πολιτικού κόσμου της χώρας τέτοιες προσδοκίες υπερβαίνουν τις δυνατότητές του. Ακόμη και υπό τις σημερινές συνθήκες εκείνο που προέχει και καθορίζει τις επιλογές και τις πράξεις τους είναι το στενό προσωπικό συμφέρον, που δεν διστάζει να εκδηλώνεται ακόμη και με το «βόλεμα» στο Δημόσιο συζύγων, παιδιών ή άλλων συγγενικών τους προσώπων.

Αυτή την απαράδεκτη πρακτική καταδίκασε χθες με τον κατηγορηματικότερο δυνατό τρόπο ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Εφεξής θα είναι αδύνατο σε πολιτικούς και γενικά σε δημόσιους λειτουργούς να διορίζουν ως μετακλητούς υπαλλήλους συγγενικά τους πρόσωπα μέχρι και δευτέρου βαθμού. Αφού παλιοί και έμπειροι πολιτικοί όπως ο Β. Πολύδωρας και ο Γ. Τραγάκης αποδεικνύονται ανίκανοι να προστατεύσουν το κύρος του πολιτικού κόσμου αλλά και το δικό τους, υποχρεώθηκε ο πρωθυπουργός να προωθήσει νομοθετική ρύθμιση, με την οποία στερεί από μελλοντικούς επίδοξους μιμητές τους τη δυνατότητα να φροντίζουν για την επαγγελματική αποκατάσταση των συγγενών τους.

Τυπικά το πρόβλημα έχει πλέον λυθεί, αφού η πρωτοβουλία του Α. Σαμαρά βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Αλλά το κακό που έχει γίνει δεν θεραπεύεται, γιατί εκείνο που καταγράφεται και παραμένει στη λαϊκή συνείδηση είναι ότι οι υπεύθυνοι για το πρόβλημα δεν αισθάνθηκαν την υποχρέωση ν' αντιδράσουν όπως θα όφειλε ν' αντιδράσει κάθε εύθικτος βουλευτής, ο οποίος αποδοκιμάζεται από τον αρχηγό του κόμματός του με τον τρόπο που αποδοκιμάσθηκαν ο Β. Πολύδωρας και ο Γ. Τραγάκης. Ή μήπως δεν το έχουν καταλάβει;

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Πως όμως θα οριοθετήσουμε μια νέα κοινωνία ισοτιμίας με τέτοιους όρους από το παρελθόν;

Η καταστροφή θα έλθει εάν δεν συνειδητοποιήσουμε πως τέτοιου είδους ελληναρίστικες κουτοπονηριές και πατέντες σύντομα θα ξαναέλθουν μπροστά μας. Πώς; Μα είναι πολύ απλό. Όσο το Κράτος δεν κάνει κάτι ριζικό και δεν αποδιώχνει οικονομικά βάρη αλλά απλά βαπτίζει τους εργαζόμενους – συνταξιούχους, όσο δεν παίρνει κάποιος πολιτικός το μαχαίρι για να λύσει το γόρδιο δεσμό μεταξύ Κράτους και κομματικής πελατείας, τόσο το πρόβλημα θα διογκώνεται.

Λες και δηλαδή οι συντάξεις όλων αυτών δεν θα κοστίζουν στο Κράτος. Λες και όλοι αυτοί οι 55άρηδες ή 60άρηδες δεν θα αναζητήσουν παράλληλα με τη σύνταξη και μαύρη εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Όμως είπαμε. Το παν είναι να μην δυσαρεστηθεί η κρίσιμη και μπετοναρισμένη εκλογικά μάζα των κομμάτων. Οι πελάτες – πολίτες, που δίχως να έχουν το βάρος της καθημερινής κρίσης για την εργασία τους, το άγχος της αποτυχίας ή και τη χαρά της επιτυχίας, θέλουν και πάλι να ζήσουν εις βάρος των συμπολιτών τους.

Πως όμως θα οριοθετήσουμε μια νέα κοινωνία ισοτιμίας με τέτοιους όρους από το παρελθόν; Πως θα γίνει να φτιάξουμε Κράτος δικαίου όταν σε κάθε άναρθρη κραυγή των βολεμένων συνδικαλιστών που είναι εξαφανισμένοι από τους κοινωνικούς αγώνες αλλά και την ίδια την εργασία τους, σε κάθε φωνή της αντιμεταρρυθμιστικής Αριστεράς που ακόμα ζει στο 1980 κανείς δεν αντιπαραβάλλει κάποιο άλλο επιχείρημα; Μήπως πρέπει οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα, αυτόν που ουσιαστικά δουλεύει και θρέφει ολόκληρη τη χώρα, θα πρέπει να ξεπεράσουν τα 2 εκατομμύρια ανθρώπων;

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Η διάλυση θα είναι αυξημένη πιθανότητα.

Αμέσως μετά τις εκλογές ο κ. Σαμαράς είχε δύο δυνατότητες: είτε να ζητήσει συνολική και σε κορυφαίο επίπεδο επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων ή να ακολουθήσει πολιτική εφαρμογής των συμφωνηθέντων ελπίζοντας ότι θα καταφέρει στην πορεία να ελαφρύνει τα βάρη της χώρας και να κάνει το πρόγραμμα βιώσιμο.

Ο κ. Σαμαράς έκρινε ότι αν ζητούσε συνολική επαναδιαπραγμέτευση θα εισέπραττε άρνηση και θα άνοιγε η πόρτα της εξόδου από την ευρωζώνη και επέλεξε τον δεύτερο δρόμο. Ακόμη κι έτσι η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη δεν είναι δεδομένη και η εξίσωση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Τους προσεχείς μήνες η Ευρωπαϊκή Ένωση θα κληθεί να αποφασίσει αν θα δώσει λύση στην κρίση χρέους που αντιμετωπίζει και η οποία βέβαια δεν οφείλεται στην Ελλάδα. Υπάρχουν δυνάμεις με πρώτη την Γερμανία και τους δορυφόρους της που αρνούνται να αλλάξουν το μοντέλο της ευρωζώνης και να επωμισθούν το βάρος της διάσωσης. Η λύση είναι να παρέμβει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατά το πρότυπο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών αναλαμβάνοντας το χρέος των κρατών. Το κόστος εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει τα δύο τρις ευρώ. Εάν επικρατήσει αυτή η λύση τότε το πρόβλημα της Ελλάδας μοιάζει με σταγόνα στον ωκεανό. Εάν η Γερμανία επιμείνει στην άρνησή της τότε τα προβλήματα της ευρωζώνης θα πολλαπλασιαστούν και η διάλυση θα είναι αυξημένη πιθανότητα.

Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα θα πρέπει να παραμείνει στο γενικό πλάνο είτε της συνολικής διάσωσης είτε της διάλυσης της ευρωζώνης. Και αυτό δεν είναι δεδομένο. Μία στροφή της Ευρώπης θα σήμαινε υποχώρηση της Γερμανίας η οποία έχει και εκλογές τον επόμενο χρόνο. Η γερμανική ελίτ που κυβερνά και μέχρι τώρα έχει ακολουθήσει πολιτική ενοχοποίησης της Ελλάδας έχει εγκλωβιστεί στην τακτική της. Φυσικά δεν θα αναγνωρίσει το λάθος της και είναι πιο πιθανό να ζητήσει να θυσιαστεί η χώρα σαν άλλοθι έναντι των ψηφοφόρων της για την υποχώρησή της.

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

ΟΙ προεκλογικές υποσχέσεις «όχι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, όχι νέοι φόροι»

 Πράγματι, ο Α. Σαμαράς αποτελεί, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, ευχάριστη έκπληξη ως πρωθυπουργός. Ευνοϊκά τα σχόλια από ξένους διπλωμάτες και παράγοντες: «Είναι σταθερός και αξιόπιστος», «κινείται στα δύσκολα, παίρνει κόστος», «ξέρει να συνεργάζεται».
Καλές ημέρες και καλές εντυπώσεις, χωρίς μέχρι τώρα να έχουν κατορθωθεί ξεχωριστά αποτελέσματα από τα αναγκαία, όπως η δραστική περικοπή των δημόσιων δαπανών, οι αποκρατικοποιήσεις, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, το άνοιγμα των επαγγελμάτων.
* Δυόμισι μήνες μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου ο Ελληνας πρωθυπουργός δοκιμάζεται στο διεθνές πεδίο με τις επισκέψεις του στο Παρίσι και τη Βόννη. Μην περιμένετε θεαματικά αποτελέσματα είτε υπέρ είτε κατά. Δεν πρόκειται ούτε να μας ωθήσουν στην έξοδο του ευρώ ούτε να μας ανοίξουν νέες πόρτες και παροχές. Στα σίγουρα θα δημιουργήσει νέο καλύτερο κλίμα αναγνώρισης -και όχι άμεσης βοήθειας- για την Ελλάδα.
Θα δώσει σοβαρές διαβεβαιώσεις προκειμένου να πάρει, έπειτα, βοήθεια.
Ο ρεαλιστής Σαμαράς βρίσκεται πλέον στα πολύ δύσκολα και όχι εξαιτίας του. Γνωρίζει ότι καμιά ευεργετική λύση, νέα βοήθεια (νέο κούρεμα, ευρωομόλογα, επαναδιαπραγμάτευση, παράταση - επιμήκυνση έως το 2016), δεν μπορεί να υπάρξει, να συζητηθεί σοβαρά εάν δεν προϋπάρξει η δική μας αξιοπιστία. Εάν δεν υπάρξει πρώτα η συμμόρφωσή μας στους όρους του Μνημονίου ΙΙ, του Μεσοπρόθεσμου. Πρώτος όρος η εξοικονόμηση - αφαίμαξη των 11,7 δισ. με νέες περικοπές και στερήσεις, οι οποίες οφείλονται σε αδυναμίες, αποτυχίες και καθυστερήσεις των προηγούμενων μηνών, των προηγούμενων κυβερνήσεων.
* Είναι σαφές ότι οι ξένοι εταίροι δεν βρίσκουν κανένα ελαφρυντικό σε αλλαγές πρωθυπουργών, κυβερνήσεων και χρονικές καθυστερήσεις στους συμφωνημένους στόχους.
Κατανοεί κανείς τις δυσκολίες του όλου εγχειρήματος του Αντώνη Σαμαρά, που δεν φαίνεται να έχει καμιά σχέση με τον Γιώργο Παπανδρέου παρά το ότι κάποτε υπήρξαν συμμαθητές στις ΗΠΑ, για να διαψεύσει η ζωή, η διεκδίκηση της εξουσίας και η πρωθυπουργία όλα τα υπόλοιπα. Ποια σχέση μπορεί να έχει και με τον Κώστα Καραμανλή; Ισως ότι ο νέος πρωθυπουργός διαβεβαιώνει, με διαρροές πάντα, ότι «θα ψηφίσω τα αναγκαία μέτρα κι ας πέσω» (κάτι που δεν έκανε ο κ. Καραμανλής το 2009). Ομως το βαθύτερο κοινό στοιχείο τότε και σήμερα είναι ότι άλλες υπήρξαν οι προσδοκίες του λαού, οι βουλευτές βρίσκονται σε καθεστώς πίεσης, ενώ οι προεκλογικές υποσχέσεις «όχι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, όχι νέοι φόροι» δοκιμάζουν την αξιοπιστία της κυβέρνησης Σαμαρά.
Καλώς, που λέει ο λόγος, ο νέος πρωθυπουργός με αυτές τις διαρροές εκδηλώνει την αποφασιστικότητά του για τα νέα μέτρα τόσο προς τους έξω όσο και προς τους μέσα. Είναι όμως αυτές οι περικοπές οι τελευταίες του δυνατότητες.

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Δεν είναι βέβαιο πόσες αντοχές έχει η κυβέρνηση.

Δεν είναι βέβαιο πόσες αντοχές έχει η κυβέρνηση. Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι οι κυβερνήσεις συνασπισμού είναι ασταθέστερες από μονοκομματικές κυβερνήσεις. Βέβαια, τη σταθερότητα των κυβερνήσεων επηρεάζουν πολλοί άλλοι παράγοντες εκτός της σύνθεσής τους. Ισως ο σημαντικότερος από αυτούς είναι η φύση του κοινωνικού κεφαλαίου και των με αυτό συνυφασμένων πολιτικών παραδόσεων. Κατά τη γνώμη μου, σε χώρες μη εμπιστοσύνης όπως είναι η ελληνική, όπου εκτός άλλων επικρατούν πελατειακές παραδόσεις, οικογενειακοί δεσμοί, πανίσχυρες συντεχνίες και εκτεταμένος κρατισμός), κυβερνήσεις συνασπισμού είναι ασταθέστερες από εκείνες χωρών εμπιστοσύνης!
Πιθανόν, λοιπόν, η σημερινή κυβέρνηση συνασπισμού παρά τον αξιοσημείωτο ακτιβισμό της είναι πολύ ασθενέστερη από όσο δείχνει η κοινοβουλευτική της πλειοψηφία. Τις επόμενες εβδομάδες, καθώς θα πρέπει να περάσουν από τη Βουλή διάφορα μέτρα, θα τη δοκιμάσουν ισχυρότερες φυγόκεντρες δυνάμεις. Αν η πλειοψηφία διαλυθεί, η χώρα θα βρεθεί σε νέες περιπέτειες.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η αγωνία για την κομματική συνοχή και εκλογική επιβίωση υποκρύπτει μια μεγάλη, ας πούμε αντικειμενική δυσκολία: η σοβαρότητα των προβλημάτων του ελληνικού κράτους επιβάλλει περισσότερο από ποτέ θεσμική αναδόμηση ευρείας κλίμακας, που σε πολλούς τομείς σημαίνει μείωση του κράτους και της κρατικής παρέμβασης. Αυτό είναι μεν αναγκαίο αλλά έχει απέναντι μια κοινωνία που ελάχιστη εμπιστεύεται τους πολιτικούς μετά από όσα συνέβησαν και, το σπουδαιότερο, ειδικά σε περίοδο κρίσης, περιμένει ή απαιτεί περισσότερο κράτος! Πρόσφατες έρευνες έδειξε ότι άτομα που βιώνουν οικονομικές κρίσεις (ιδίως αν ανήκουν στη γενιά των 18-25 ετών) τείνουν να υποστηρίζουν περισσότερο αναδιανεμητικές πολιτικές μέσω κρατικών θεσμών. Πιθανόν, έτσι εξηγείται εν μέρει τουλάχιστον η απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ στις νεότερες γενιές. Τέλος, οι αντιλήψεις που διαμορφώνονται σήμερα θα επηρεάσουν το αυριανό ιδεολογικό κλίμα και σε τελευταία ανάλυση τις επιλογές πολιτικής.
Εδώ, σε αυτήν την αντίφαση μεταξύ αναγκαίας πολιτικής και προσδοκιών, εντοπίζουμε μια πρόσθετη πηγή πολιτικής αστάθειας, πέρα από τις αντιστάσεις των συντεχνιών. Επομένως, η διαχείριση των προσδοκιών πρέπει να είναι αναπόσπαστο μέρος της κυβερνητικής πολιτικής.

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Μήπως θα πρέπει επιτέλους να πάψει να τρομοκρατείται ο απλός πολίτης ...

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η τρικομματική κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να τα δώσει όλα -ό,τι έχει μείνει, δηλαδή- για την παραμονή στο ευρώ και απορρίπτει μετά βδελυγμίας, καταγγέλοντας περίπου ως... προδότη της χώρας, όποιον επιχειρήσει να μιλήσει -ευθέως ή πλαγίως- για το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη και επιστροφής στη δραχμή. Αναδεικνύοντας το ενιαίο νόμισμα σε κορυφαία προτεραιότητα, έναντι του λαού, οι κυβερνώντες επιλέγουν να «θυσιάσουν» εκατομμύρια Ελλήνων για ένα... «πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη», όπως αργά ή γρήγορα αναμένεται να αποδειχθεί ότι ήταν η ζώνη των «17».

Μήπως λοιπόν θα ήταν φρόνιμο, την ώρα που η ύφεση και η ανεργία καλπάζουν, που η «μαύρη τρύπα» του ελλείμματος μεγαλώνει, που διεθνείς τραπεζικοί όμιλοι, επενδυτές και επιχειρήσεις αποσύρονται από την ευρωζώνη, να ξεκινήσει επιτέλους ο διάλογος για την επόμενη μέρα; Μήπως θα πρέπει επιτέλους να πάψει να τρομοκρατείται ο απλός πολίτης και να πληροφορηθεί αρμοδίως, από οικονομολόγους και πολιτικούς, από τα μέσα ενημέρωσης, από επίσημα και υπεύθυνα χείλη, για τις δυνητικές συνέπειες και τα όποια οφέλη της επιστροφής στη δραχμή; Από την στιγμή που το ενδεχόμενο αυτό είναι πιο ορατό από ποτέ και το σενάριο δεν έφυγε ποτέ από το τραπέζι, ο «στρουθοκαμηλισμός» και η άρνηση της πραγματικότητας ποιον σκοπό, άραγε, εξυπηρετούν;

Φυσικά, είναι αδύνατο να προβλέψει κανείς το μέλλον. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο από την κυβέρνηση-θιασώτη ενός νομίσματος που καταρρέει. Είναι ωστόσο θεμελιώδης η ύπαρξη ενός «plan B» επαρκώς σχεδιασμένου και αναλυτικά επεξηγημένου, προκειμένου η μετάβαση -ή η επιστροφή, αν προτιμάτε- στο εθνικό νόμισμα, να γίνει όσο το δυνατόν πιο ομάλα, δίχως «να βγουν τα τανκς στους δρόμους», όπως χαρακτηριστικά έλεγε πέρυσι ο κ. Πάγκαλος. Ο στόχος της παραμονής στο ευρώ είναι κατανοητός. Υπάρχει, όμως, σχέδιο για την επόμενη μέρα, εάν δεν καταστεί εφικτός; Ή τότε θα τρέχουν όλοι να πηδήξουν από το καράβι;

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Πολλά τα λάθη, αλλά το μείζον στην πολιτική είναι το αποτέλεσμα.

Οι ψευδείς προεκλογικές υποσχέσεις - επαναδι­απραγμάτευση κ.λπ. - και η ταχεία μετεκλογική διάψευσή τους είναι το πρώτο λάθος. Το δεύτερο είναι η έλλειψη σαφούς πολιτικού στόχου. Το τρίτο είναι η εύκολη πλατφόρμα πολιτικής συμφωνίας στην οποία στηρίχθηκε η συγκρότηση της κυβέρ­νησης.
Πολλά τα λάθη, αλλά το μείζον στην πολιτική είναι το αποτέλεσμα. Κι αυτό, μέχρι στιγμής, είναι ότι η χώρα συνεχίζει να κινείται προς την καταστροφή. Δυστυχώς, όσο κυλάει ο χρόνος, τόσο «καίγονται» οι δυνατότητες να σταματήσει ο κατήφορος σε ένα οικονομικά και κοινωνικά ανεκτό σημείο. Η διάλυ­ση επιταχύνεται και η διέξοδος μετατίθεται βιαίως όλο και πιο μακριά.
Δεν είναι τυχαίο ότι, το τελευταίο διάστημα, ακόμη και ισχυροί «φρουροί» των μνημονίων κάνουν λό­γο για την έλλειψη ενός δεύτερου ή τρίτου εναλλακτικού πολιτικού και οικονομικού σχεδίου, καθώς - πέρα από τις ποικίλες και ενίοτε αδιαφανείς προ­θέσεις τους - είναι προφανής η εκ μέρους τους δι­απίστωση του αδιεξόδου.

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Μαζί τα φάγαμε αφού η διαφθορά είναι οριζόντια στην ελληνική κοινωνία.

 Μαζί τα φάγαμε αφού η διαφθορά είναι οριζόντια στην ελληνική κοινωνία. Όμως δείχνουν και κάτι επιπλέον. Το διαχρονικό έλλειμμα ηγεσίας που υπάρχει στην Ελλάδα. Μια 100% βαλκανική χώρα χωρίς πεφωτισμένες πολιτικές, οικονομικές και πνευματικές ελίτ. Κι εδώ είναι που έρχεται η απάντηση στις προκλήσεις Πάγκαλου. Ναι κύριε υπουργέ. Μαζί τα φάγαμε, επειδή εσείς και οι όμοιοι σας πολιτικοί ήσασταν κατώτεροι των περιστάσεων και ανίκανοι ηγέτες. Εσείς προσωπικά που υπήρξατε στην πολιτική σκηνή πρωτοκλασάτο στέλεχος, υπουργός κι αντιπρόεδρος κυβερνήσεων, κρίνεστε ως κατώτερος των περιστάσεων, άρα την αναλυτική σας δεινότητα ως προς το φαινόμενο της διαφθοράς την πετάμε στο καλάθι των αχρήστων.

Γιατί τί να το κάνουμε να μας λέτε αυτά τα πράγματα στα 74 χρόνια σας, όταν είστε στην πολιτική ηγεσία από τα 40; Τότε σας θέλαμε να τα πείτε. Τώρα, απλά διαχειρίζεστε την υστεροφημία σας. Μια υστεροφημία που δεν σας αξίζει, αφού κι εσείς δεν σταθήκατε ικανός ηγέτης όταν ο λαός αυτό χρειαζόταν. Μια υστεροφημία, που δεν σας αξίζει καθώς το περίφημο «μαζί τα φάγαμε» τολμήσατε να το πείτε μόνο όταν εσείς αποφασίσατε να αποστρατευτείτε πολιτικά, άρα κόστος για εσάς δεν υπήρχε.

Εσείς λοιπόν και οι όμοιοι σας ανοίξατε την πόρτα του «πάρτυ» σε έναν ανώριμο από όλες τις απόψεις λαό. Κι όταν σε καλούν σε ένα πάρτυ γεμάτο φαγητό και ποτό, δύσκολα λες όχι. Πολύ περισσότερο όταν επί σειρά ετών βρισκόσουν «στην απ’ έξω». Το θέμα όμως είναι πως τώρα ο ανώριμος λαός θα είναι αυτός που θα καθαρίσει την αίθουσα του πάρτυ κι όχι αυτοί που είχαν συλλάβει την ιδέα του και το διοργάνωσαν.

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Τώρα τα πράγματα είναι οριακά. Ή μήπως δεν είναι; Βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή ή όχι;

Αν δεν υπήρχαν τα χαράτσια, οι φόροι και οι περικοπές, αν δεν υπήρχε η ανεργία που καλπάζει κάθε μήνα και σε νέο ρεκόρ, αν δεν υπήρχαν οι χιλιάδες νεόπτωχοι, θα πίστευαν όλοι πως πρόκειται περί… πλάκας. Και όλα αυτά γιατί; Διότι αυτοί που έπρεπε δεν έκαναν όλα όσα δεσμεύτηκαν ακόμη και όταν έλαβαν εν αγνοία του ελληνικού λαού την απόφαση να βάλουν τη χώρα σε μια περιπέτεια χωρίς επιστροφή. Όλες οι κρίσιμες εβδομάδες, όλοι οι κρίσιμοι μήνες που πέρασαν δεν οδήγησαν πουθενά. Και τώρα; Τώρα τα πράγματα είναι οριακά. Ή μήπως δεν είναι; Βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή ή όχι; Λένε αλήθεια οι κυβερνώντες ή παίζεται ακόμη ένα παιχνίδι προκειμένου να ληφθούν νέα μέτρα, να γίνουν νέες περικοπές, να μπει ακόμη πιο βαθιά το μαχαίρι και να τρυπήσει το… κόκαλο;
Αν αυτό το ερώτημα δεν απαντηθεί τότε δύσκολα θα προχωρήσουν τα απαραίτητα μέτρα. Δύσκολα να γίνουν μεταρρυθμίσεις και ακόμη πιο δύσκολα θα βγούμε από την κρίση. Δυστυχώς αυτή τη φορά η κυβέρνηση λέει την αλήθεια. Δυστυχώς βρισκόμαστε στο κρίσιμο σημείο. Στο σταυροδρόμι που λένε. Και λέμε δυστυχώς διότι αυτή τη φορά δεν μπορεί κανείς να λειτουργήσει… επικοινωνιακά. Να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα. Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει την καυτή πατάτα στα χέρια και πρέπει να χειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτή την κρίσιμη στιγμή. Για να δούμε αν η χώρα θα πάει μπροστά ή αν θα γίνει η Ιφιγένεια που οι… εταίροι μας αναζητούν.

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

. Η έλλειψη εμπιστοσύνης και η γενικότερη απαξίωση έγιναν κοινός τόπος.

Κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, λέει μια παροιμία. Χρόνια τώρα οι συγκυβερνώντες, εκτός από τη ΔΗΜΑΡ, εξέθρεψαν ένα κράτος δυνάστη. Οι κρατικοδίαιτοι κομματικοί πελάτες έγιναν και γραφειοκράτες. Η σχέση του πολίτη με το κράτος έγινε βασανιστική. Ακατάλληλοι και ανίκανοι υπάλληλοι δημιούργησαν έναν φαύλο κύκλο, με αποτέλεσμα η όποια απλή απόφαση να δοκιμάζεται από αναβολή σε αναβολή.Οι περιπτώσεις είναι αναρίθμητες και ο καθένας έχει να εξιστορήσει τις δικές του. Τα πολλαπλά «φακελάκια» είχαν γίνει θεσμός. Το βέβαιο είναι πως το κράτος δεν λειτουργούσε και ήταν και είναι ο μεγάλος εχθρός. Οι μετατάξεις, οι εφεδρείες και οι απολύσεις δεν λύνουν το πρόβλημα.
Το λιγότερο και αποτελεσματικότερο κράτος έχει να κάνει με λιγότερους υπουργούς και μικρότερο υπουργικό συμβούλιο. Ολες οι κυβερνήσεις υπόσχονταν πως θα εξυγιάνουν, δηλαδή θα εξυγχρονίσουν το κράτος βολεύοντας τους ημετέρους. Οι διαπιστώσεις κοινές και εν πολλοίς ξεπερασμένες. Η έλλειψη εμπιστοσύνης και η γενικότερη απαξίωση έγιναν κοινός τόπος. Τα λόγια των πολιτικών ανακόλουθα και ποτέ κανένα μαχαίρι δεν έφτασε μέχρι το κόκαλο. Με αποτέλεσμα, η ανικανότητα και η ανευθυνότητα να κυριαρχούν και ο λαός δεν βρέθηκε ποτέ στην εξουσία.Τώρα έρχονται οι συγκυβερνώντες να καθαρίσουν τη χώρα από την κόπρο του Αυγείου. Επώδυνα μέτρα παίρνουν χωρίς να δίνουν καμία ελπίδα πως θα ανασάνουν οι φορολογούμενοι πολίτες.
Η αδικία και η προχειρότητα βασιλεύουν και βρισκόμαστε κάτω από τις επιταγές των τροϊκανών.Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία να καούν και τα χλωρά. Τα οριζόντια και ισοπεδωτικά μέτρα των μνημονίων δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που θέλουν υποτίθεται να λύσουν και πάλι το «μάρμαρο» το πληρώνουν οι μονίμως φορολογούμενοι.

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Δεν είναι κάτι εύκολο. Θα υπάρξουν αντιδράσεις. Αλλά πρέπει να μπει μια τάξη.

Οι αποχωρήσεις υπαλλήλων, λόγω συνταξιοδότησης κυρίως, που σημειώθηκαν το προηγούμενο διάστημα δημιούργησαν κενά και προβλήματα σε διάφορες Υπηρεσίες, ορισμένες εκ των οποίων θεωρούνται και Υπηρεσίες αιχμής.
Διότι δεν έφυγαν λίγοι. Φοβούμενοι μάλιστα τα 2,5 προηγούμενα χρόνια τις περικοπές στις συντάξεις έσπευσαν να αποχωρήσουν οικειοθελώς. Αποτέλεσμα αυτού η δημιουργία κενών.
Δεν είναι λίγοι οι πολίτες που μεταβαίνουν προς εξυπηρέτηση σε Υπηρεσίες και αντιμετωπίζουν καθυστερήσεις λόγω έλλειψης προσωπικού. Και δεν πρόκειται για κάποιο είδος λευκής απεργίας, αν και για ορισμένες περιπτώσεις ούτε αυτό αποκλείεται.
Κυρίως όμως πρόκειται για κενά που έχουν δημιουργηθεί και δεν έχουν αναπληρωθεί. Την ίδια όμως στιγμή υπάρχουν και Υπηρεσίες του Δημοσίου που εμφανίζουν υπερπληθώρα εργαζομένων. Εργαζομένων που δεν έχουν αντικείμενο ή που μπορούν να δικαιολογήσουν στο ελάχιστο την παρουσία τους.
Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση και τα συναρμόδια υπουργεία πρέπει να καθίσουν και να εκπονήσουν ένα σχέδιο εξορθολογισμού του Δημοσίου. Να βάλουν κάτω το δύσκολο αυτό παζλ και να συνθέσουν τα κομμάτια του ώστε επιτέλους να λειτουργήσει το σύστημα.
Να καλυφθούν κενά. Να μεταφερθούν εργαζόμενοι για παράδειγμα σε κάποιες Υπηρεσίες του ΙΚΑ και να εξυπηρετηθούν και οι εργαζόμενοι και οι συναλλασσόμενοι . Να μεταφερθούν υπάλληλοι σε υπηρεσίες γραφείου της ΕΛ.ΑΣ. για να βγουν στους δρόμους οι αστυνομικοί.
Είναι βέβαιο πως σε ορισμένες περιπτώσεις δεν μπορεί να μεταταχθεί ο οποιοσδήποτε εργαζόμενος. Είναι οι περιπτώσεις όπου απαιτείται μια κάποια εξειδίκευση. Ομως δεν είναι στο σύνολό τους έτσι οι Υπηρεσίες.
Αρα κάτι μπορεί να γίνει. Αφού απολύσεις δεν θα γίνουν και αποτελούν κόκκινη γραμμή και για τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, τότε μια… ανακατανομή ίσως βοηθούσε την κατάσταση.
Ειδικά σήμερα που το κράτος πρέπει να… τρέξει. Να τρέξει για να υλοποιήσει τις αποφάσεις που θα ληφθούν στο πλαίσιο ανάταξης της χώρας. Για να υλοποιήσει τον στόχο της ανάπτυξης και της προσέλκυσης επενδυτών.
Δεν είναι κάτι εύκολο. Θα υπάρξουν αντιδράσεις. Αλλά πρέπει να μπει μια τάξη.

Το μόνο που δεν πρέπει να γίνει στην παρούσα φάση είναι να βγει η χώρα από το παιχνίδι.

Για τον λόγο αυτό το οικονομικό επιτελείο, κυρίως όμως η πολιτική ηγεσία, θέλει να προχωρήσει τις απαραίτητες αποφάσεις τόσο σε ό,τι αφορά τα μέτρα όσο κυρίως για τις μεταρρυθμίσεις.
Δείχνοντας στους εταίρους – δανειστές πως υπάρχει αποφασιστικότητα εκτιμούν πως θα είναι πιο προσιτή η επαναδιαπραγμάτευση όρων και η ελάφρυνση στην πορεία των μέτρων.
Το μόνο που δεν πρέπει να γίνει στην παρούσα φάση είναι να βγει η χώρα από το παιχνίδι. Διότι στην περίπτωση αυτή χάνονται τα πάντα. Και κερδισμένοι είναι όσοι επιθυμούν και κυρίως όσοι κάνουν ό,τι μπορούν για να διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Βέβαια η κυβέρνηση γνωρίζει πως τα μέτρα που πρέπει να αποφασιστούν είναι σκληρά. Για τον λόγο αυτόν άλλωστε προωθεί ταυτόχρονα, ή ίσως και ταχύτερα, τις διαδικασίες των αποκρατικοποιήσεων και των μεταρρυθμίσεων.
Είναι δεδομένο πως τέτοιες ενέργειες έρχονται να επιβεβαιώσουν πως υπάρχει μια δυναμική. Κυρίως δε πως υπάρχει πρόθεση να τεθούν τα πράγματα στη χώρα σε μια άλλη βάση.
Γνωρίζουν βέβαια οι κυβερνώντες πως θα υπάρξουν αντιδράσεις. Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμοι και περιμένουν τον Σεπτέμβριο προκειμένου να κατεβάσουν τον κόσμο στους δρόμους.
Μια τακτική ανάλογη με αυτή που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου ως αντιπολίτευση προκειμένου να αναρριχηθεί στην εξουσία. Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς τι έγινε όταν η κυβέρνηση Καραμανλή επεδίωξε να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις.
Ανάλογα θα είναι τα φαινόμενα. Ισως και σκληρότερα. Η οργάνωση στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει. Εχουν μεταφερθεί εκεί συνδικαλιστές του παλαιού ΠΑΣΟΚ που γνωρίζουν τη… διαδικασία.
Ομως σε καμία περίπτωση αυτό δεν πρέπει να οδηγήσει την κυβέρνηση και τα τρία κόμματα που τη στηρίζουν σε ολιγωρίες. Δεν υπάρχει χρόνος. Και αν κάνουν πίσω, τότε οι μεταρρυθμίσεις και οι αποκρατικοποιήσεις θα «κολλήσουν». Και θα πρέπει να έρθουν και άλλα μέτρα.

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Στη χώρα των στρεβλώσεων πολλές είναι οι έννοιες που έχουν επίσης διαστρεβλωθεί ή έχουν χάσει τη σημασία τους.

Στη χώρα των στρεβλώσεων πολλές είναι οι έννοιες που έχουν επίσης διαστρεβλωθεί ή έχουν χάσει τη σημασία τους. Δεν είναι άλλωστε και ιδιαίτερα παράξενο· όταν διαστρεβλώνονται γεγονότα, πλάθονται και επικρατούν μύθοι, αλλοιώνεται η Ιστορία και επαναλαμβάνονται ως αληθινές δηλώσεις που δεν έγιναν ποτέ, ανάλογα πάντα με τις προθέσεις και τις διαθέσεις του αφηγητή, είτε πρόκειται για πρόσωπο είτε για μέσο επικοινωνίας είτε για κόμμα ή κυβέρνηση. Το χειρότερο όμως είναι ότι στη σημερινή Ελλάδα η μυθοπλασία και οι διαστρεβλωμένες έννοιες έχουν δημιουργήσει μια φαντασιακή «πραγματικότητα» γεμάτη αδιέξοδα. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό καλλιεργείται για να εξυπηρετεί συμφέροντα και τελικά εδραιώνεται στον συλλογικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς.
Είναι πολλές οι έννοιες που απαιτούν επαναπροσδιορισμό για να ξαναβρούν την πραγματική σημασία τους. Ξεχωριστή θέση ανάμεσά τους έχει η έννοια της Αριστεράς, ποια είναι αριστερή συμπεριφορά, ποια όχι και, τέλος πάντων, ποιος είναι αριστερός και ποιος δεν είναι σε αυτή τη χώρα. Απορρίπτοντας κατ’ αρχήν την άποψη ότι στο όνομα της Αριστεράς «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και ξεχωρίζοντας βέβαια τη θεωρία από την πρακτική, γιατί στα θεωρητικά όλοι μπορούν να πάρουν άριστα και να εμφανίζονται ως άγιοι. Πρώτον, γιατί οι πάντες μπορούν να επικαλεστούν ανάλογο δογματικό επιχείρημα στο όνομα της δικής τους ιδεολογίας προκειμένου να δικαιολογήσουν πράξεις, συμπεριφορές και στάση ζωής. Δεύτερον, γιατί αριστερός δεν είναι αυτός που έχει διαβάσει πέντε-δέκα κιλά βιβλία περί μαρξισμού και των διαφόρων εκφράσεών του, αλλά εκείνος που αγωνίζεται μεν για βελτιώσεις, αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται ότι στα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις αντιστοιχούν υποχρεώσεις, ευθύνες και κοινωνική συνέπεια με βάση την πραγματικότητα και τις ανάγκες της συγκυρίας.
Αναμφίβολα, ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός που κυριαρχεί διεθνώς υπονομεύει το κράτος πρόνοιας που χαρακτηρίζει τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, περιορίζει την κοινωνική δικαιοσύνη, δημιουργεί αδιέξοδα. Ας προστεθεί επίσης ότι το καπιταλιστικό μοντέλο των τελευταίων 35-40 ετών βρίσκεται σε κρίση. Η δική μας περίπτωση όμως διαφέρει ουσιαστικά. Η Ελλάδα είναι κράτος ασυδοσίας και σε μεγάλο βαθμό αυτό είναι αποτέλεσμα μιας αριστερής ιδεολογίας που κυριάρχησε μετά τον εμφύλιο πόλεμο και σταδιακά μεταβλήθηκε σε μια αλυσίδα στρεβλώσεων προκειμένου να εξυπηρετεί πλέγματα συμφερόντων και συντεχνιών. Φυσικά αυτό συνέβη γιατί η κουλτούρα της Δεξιάς, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε τη λεγόμενη αστική τάξη, ήταν αντιδραστική και πολύ χαμηλού επιπέδου. Στόχος της ήταν η άλωση του κράτους και όχι ο εμπλουτισμός της κοινωνίας με αστική νοοτροπία και έτσι η Αριστερά έχασε ως παράταξη τον πόλεμο και κέρδισε την προπαγάνδα.

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Και μία από τις αιτίες της τωρινής οξύτητάς του είναι η στάση της πολιτείας:

Το πρόβλημα είναι σοβαρότατο, με παραμέτρους πολύ περισσότερες απ’ όσες μάς επιτρέπουν να δούμε οι ιδεολογικές ή συμφεροντολογικές παρωπίδες μας. Και μία από τις αιτίες της τωρινής οξύτητάς του είναι η στάση της πολιτείας: τα κυβερνήσαντα κόμματα, καθένα με τη σειρά του, γνώριζαν ότι μεγάλο τμήμα της ανάπτυξης των προηγούμενων χρόνων οφειλόταν στην ανασφάλιστη και πάμφθηνη εργασία που εξαναγκαστικά παρείχαν οι μετανάστες. Ως και το «θαύμα» των Ολυμπιακών, με τα έργα που εσκεμμένα αφέθηκαν για την τελευταία στιγμή ώστε να θεωρηθούν πολυτέλεια οι διαγωνισμοί, οφείλουν εν πολλοίς στους κάθε χρώματος «μαύρους» την έγκαιρη πραγματοποίησή τους.
Κάποιοι, λοιπόν, καρπώθηκαν τα κέρδη της φτηνής εργασίας και ανέβηκαν στην κοινωνική κλίμακα, σαρκάζοντας όποτε άκουγαν για φορολογική συνείδηση κ.τ.λ. Οι ωφελημένοι, είτε προύχοντες των αγροτικών περιοχών ήταν είτε εργολάβοι, βουλκανιζατεράδες, κτηνοτρόφοι ή επαγγελματίες του τουρισμού, εν αντιθέσει με τους μετανάστες, ψήφιζαν. Ηταν κομμάτι του κοινωνικού κατεστημένου, του κομματικού συστήματος, του πελατειακού κράτους. Κι έτσι έμενε στα αζήτητα η νομιμότητα που επικαλείται τώρα η κυβέρνηση (και η ΔΗΜΑΡ;). Αλλωστε, ποιος θα γηροκομούσε τους υπερήλικους συγγενείς μας; Ποιος θα έδινε ζωή σε χωριά που έσβηναν; Ποιος θα συνέβαλλε στην άμβλυνση του δημογραφικού προβλήματος; Και ποιοι θα συνέδραμαν στην υποστύλωση των υπό κατάρρευση ασφαλιστικών ταμείων.
Τα ξέρουμε όλοι όλα αυτά. Αλλά τα κρύβουμε κάτω από το χαλί της ευαισθησίας και της συνείδησής μας, αφήνοντας έξω μόνο το έγκλημα. Γιατί τώρα προέχουν άλλα. Τώρα τον τόνο τον δίνει ο φόβος, γνήσιος ή καλλιεργημένος. Τώρα η «Χρυσή Αυγή», με υμνητές του Χίτλερ στους κόλπους της, είναι στη Βουλή και δίνει τη γραμμή, αφού υπερκέρασε τον «λάιτ» ΛΑΟΣ.

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ η φαντασία περισσεύει.


Θα πει κανείς ότι δεν είναι όλοι οι μετανάστες έτσι. Σύμφωνοι. Θα πει επίσης πως υπάρχουν και Ελληνες που είναι σκληροί και στυγεροί εγκληματίες. Και πάλι σύμφωνοι.
Οταν όμως υπάρχει το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά και η αύξηση της εγκληματικότητας που προέρχεται από αλλοδαπούς, παρανόμους στην πλειοψηφία τους, το να καταγγέλλεται η κυβέρνηση και η ΕΛ.ΑΣ. διότι κάνουν τη δουλειά τους, αυτό ξεπερνά κάθε φαντασία.
Βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ η φαντασία περισσεύει. Η ανακοίνωση που εξέδωσε και με την οποία επιχειρεί να συνδυάσει την επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. με τη δικτατορία του Μεταξα, διότι συνέπεσε η ημερομηνία έναρξής της με την 4η Αυγούστου, δείχνει τα περί φαντασίας.
Μήπως όμως, μήπως, τόσο ό ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ, που κάνει λόγο για… απανθρωπιά, θα έπρεπε να είναι λίγο προσεκτικότεροι; Η ΕΛ.ΑΣ. τους λαθρομετανάστες αναζητεί. Τους παρανόμους. Αυτούς που μπήκαν στη χώρα κρυφά, δεν έχουν χαρτιά και κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν. Τα πάντα όμως.
Πολλοί δε εξ αυτών δεν υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή. Εχουν τελείως διαφορετική νοοτροπία.
Για παράδειγμα, σε αρκετές από τις χώρες από τις οποίες προέρχονται θεωρούν τις γυναίκες όντα υποδεέστερα. Που υπάρχουν και ζουν για να τους υπηρετούν. Το διαπιστώνει κανείς αν καθίσει σε ένα φανάρι και δει πως λειτουργούν έναντι των ανδρών και πως έναντι των γυναικών οδηγών αυτοκινήτων οι λαθρομετανάστες που προσπαθούν να καθαρίσουν τζάμια.
Βέβαια υπάρχουν και Ελληνες που θεωρούν τις γυναίκες όντα υποδεέστερα. Αυτό είναι δεδομένο. Δεν το έχουμε όμως στην κουλτούρα μας. Δεν έχουμε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, μεγαλώσει έτσι.
Και πάλι σημειώνω πως δεν πιστεύω ότι η εγκληματικότητα και όλα τα δεινά οφείλονται μόνο στους… ξένους. Εχουμε άλλωστε αρκετά παραδείγματα. Αλλά η κατάσταση στη χώρα μας έχει πλέον ξεφύγει.
Αν οι επιχειρήσεις – σκούπα αποτελούν εργαλείο για να σταλεί ένα μήνυμα, καλώς γίνονται.

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Για να ξαναβγεί η χώρα στην επιφάνεια είναι να υπάρχει μια ισχυρή κεντρική πολιτική βούληση που να κρατήσει σταθερά το τιμόνι.

Αναγκαίος όρος για να ξαναβγεί η χώρα στην επιφάνεια είναι να υπάρχει μια ισχυρή κεντρική πολιτική βούληση που να κρατήσει σταθερά το τιμόνι. Οι συνθήκες το έφεραν ώστε ο κλήρος να πέσει σε μια συμμαχική κυβέρνηση. Η μόνη δυνατή στις δεδομένες συνθήκες και η τελευταία κυβέρνηση του ευρώ αν αποτύχει. Η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει εμπειρία συμμαχικών κυβερνήσεων που να μην είναι βραχύβιου ειδικού σκοπού και περιορισμένων καθηκόντων. Τώρα θα κάνει τα πρώτα μαθήματα στη νέα κατάσταση γιατί τώρα η επίτευξη του σκοπού χρειάζεται ευρύτερο χρονικό ορίζοντα. Πιστεύω ότι η σύλληψη και η λειτουργία του σημερινού σχήματος από τους κυβερνητικούς εταίρους είναι προβληματική. Είναι ένα υβρίδιο: κυβέρνηση ΝΔ με την ανοχή των άλλων δύο κομμάτων. Αυτή η μορφή δεν εγγυάται ούτε μακροημέρευση ούτε ισχυρή κεντρική πολιτική βούληση. Τα συνεργαζόμενα κόμματα πρέπει να εξετάσουν πιο συστηματικά τις πρακτικές και τα προβλήματα που έχουν τα συμμαχικά σχήματα, για τα οποία άλλωστε υπάρχει πλούσια εμπειρία καθώς αποτέλεσαν το 75% των κυβερνήσεων στη μεταπολεμική Ευρώπη. Ποια μέτρα πρέπει να πάρουν ώστε να μην εκδηλωθεί η παρατηρημένη ροπή των πολυκομματικών κυβερνήσεων προς την αύξηση των δημόσιων δαπανών; Ποιες πρακτικές ανοιχτής εκδήλωσης των διαφορετικών απόψεων θα συμφωνηθούν, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η κυβερνητική συνοχή αλλά και η αναγκαία εκδήλωση της διαφορετικότητας των κομμάτων; Πώς περιορίζονται τα ρητά και άρρητα veto που μπορεί να ασκούν οι εταίροι, έτσι ώστε να μη συρρικνωθεί ασφυκτικά η ατζέντα της κυβέρνησης; Πώς περιορίζονται οι πρακτικές της αναζήτησης εναλλασσόμενων πλειοψηφιών μέσα στη Βουλή ανάλογα με την επιμέρους ατζέντα του κάθε κυβερνητικού κόμματος, για να μην καταντήσει η κυβερνητική πλειοψηφία σκορποχώρι; Πώς επιδρά το συμμαχικό κυβερνητικό σχήμα στην εσωτερική ζωή των κομμάτων, ιδίως στις εξουσίες του αρχηγού; Τα ερωτήματα αφορούν και τους τρεις εταίρους. Φαίνεται παράδοξο, αλλά οι δύο μικρότεροι εταίροι (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) έχουν ίσο, αν όχι μεγαλύτερο κομματικό συμφέρον να πετύχει η συμμαχική κυβέρνηση. Η επιτυχία δεν θα χρεωθεί εξ ολοκλήρου στη ΝΔ, αντίθετα η αποτυχία θα εισπραχτεί μέχρι δεκάρας από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας, πιο νωρίς...

Eχει γίνει της μόδας στον δημόσιο διάλογο το «δικό μας μνημόνιο». Πολλοί είναι εκείνοι που λένε ότι τα περισσότερα απ’ όσα προβλέπουν οι όροι της δανειακής σύμβασης, «έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας, πιο νωρίς». Λένε επίσης ότι «χρειαζόμαστε ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση».
Καλά κι άγια είναι όλα αυτά. Ας υποθέσουμε ότι είχαμε ένα εθνικό σχέδιο για την κρίση. Τι θα το κάναμε; Θα το βλέπαμε να το χαιρόμαστε σαν ένα δείγμα αξιοσύνης της ελληνικής φυλής που, αν μη τι άλλο, μπορεί να συντάξει ένα σχέδιο της προκοπής; Εδώ μια μεταρρύθμιση έγινε εκτός Μνημονίου και η έμφοβη κυβέρνηση έτρεξε να τη μαζέψει πριν καν εφαρμοστεί, υπό τον φόβο των παρανόμων. Είμαστε, εμείς, για συνολικά σχέδια εξόδου από την κρίση; Δικά μας κιόλας; Μπου, κάνει κάποιος κομματάρχης στους πολιτικούς κι αυτοί τρέμουν μετρώντας τα ψηφαλάκια που χάνουν.
Για να πούμε και της Ελλάδας το δίκιο, σχέδια -ώστε να μην φτάσουμε στην κρίση- υπήρξαν πολλά. Στο ασφαλιστικό, για παράδειγμα, ο κ. Γιαννίτσης παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για να μην καταρρεύσουν τα ταμεία και χρεοκοπήσει η οικονομία. Το σχέδιο αυτό εφαρμόστηκε δέκα χρόνια μετά, μόνο επειδή χρεοκοπήσαμε. Δεν το επέβαλε η τρόικα· απλώς οι δανειστές είπαν: άλλα λεφτά για τα ταμεία δεν δίνουμε, βγάλτε τα πέρα με όσα έχετε ή μαζεύετε από τις εισφορές. Και η πραγματικότητα μάς οδήγησε στο «απεχθές» μέτρο.

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Ασφαλώς προέχει η σωτηρία της χώρας .

Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο σοβαρή, η αντιστροφή των ρόλων στη σημερινή κυβέρνηση θα προκαλούσε χαμόγελα, αν όχι γέλια, για την ευκολία με την οποία οι πολιτικοί αλλάζουν θέσεις. Ο Α. Σαμαράς που έλεγε «όχι» στους όρους του πρώτου Μνημονίου και κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι δεν έκανε διαπραγμάτευση, τώρα δείχνει αποφασισμένος να πάρει όλα τα μέτρα για να βρεθούν τα 11,6 δισ. ευρώ, ενώ ο Ευ. Βενιζέλος που υπέγραψε ως υπουργός Οικονομικών τη δανειακή σύμβαση, η οποία προέβλεπε την εξοικονόμηση του συγκεκριμένου ποσού, σήμερα είναι αυτός που ζητεί διαπραγμάτευση για να «σπάσει» το πακέτο των μέτρων σε δύο χρόνους. Οσο για τον Φ. Κουβέλη, ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ ανακαλύπτει πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα όταν από θέση ευθύνης έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα.
Ας δεχθούμε ότι και οι τρεις αρχηγοί έχουν δίκιο. Ο Α. Σαμαράς, ως υπεύθυνος πρωθυπουργός, παίρνει τα γνωστά και άγνωστα μηνύματα από το εξωτερικό, διαπιστώνει την ανελαστική στάση των δανειστών, βλέπει ότι η τρόικα δεν έχει εντολή διαπραγμάτευσης και φοβάται μήπως σκάσει η χώρα στα χέρια του.
Από την πλευρά του, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τα γνωρίζει μεν όλα αυτά, αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται ότι όντως το πρόγραμμα μπορεί να οδηγήσει σε φαύλο κύκλο ύφεσης και μέτρων και προσπαθεί να πατά σε δύο βάρκες, της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης. Τέλος, ο Φ. Κουβέλης φοβάται την κοινωνική αναταραχή, την πτώση της κυβέρνησης και το ενδεχόμενο να βρεθεί η ΔΗΜΑΡ, ένα κόμμα της Αριστεράς, κυριολεκτικά στον αέρα.
Ασφαλώς προέχει η σωτηρία της χώρας και μπροστά σε αυτό τα κομματικά τερτίπια είναι τουλάχιστον ανούσια. Και ασφαλώς δεν αμφισβητείται η φιλοπατρία των πολιτικών που συγκροτούν ή στηρίζουν την κυβέρνηση, γιατί αν φτάσουμε σε τέτοιο σημείο σημαίνει ότι έχει διαλυθεί το σύμπαν και αυτό δεν αντέχεται ούτε ψυχολογικά ούτε κοινωνικά. Υπάρχει, όμως, μία πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί και η οποία είναι εξαιρετικά δυσμενής για τη χώρα.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Εκείνοι που πιέζονται περισσότερο, σε σημείο που να κινδυνεύουν με εξαφάνιση, είναι οι μεσοαστοί ...

Στην Ελλάδα η μεσοαστική τάξη έχει τις ιδιαιτερότητές της, όχι μόνο γιατί αυτό συμβαίνει σε κάθε χώρα, αλλά και γιατί τα χαρακτηριστικά της δικής μας διαφέρουν πολύ από των Eυρωπαίων εταίρων μας. Αυτό είναι πλέον γνωστό, και με την κρίση αποδεικνύεται περίτρανα. Με αυτή την έννοια, οι Eλληνες μεσοαστοί με την αντίστοιχη κουλτούρα, που δεν καθορίζεται βέβαια αποκλειστικά από το εισόδημα, αποτελούν μειοψηφία, ακόμη και μέσα στην τάξη τους. Οι υπόλοιποι είναι «νεόπλουτοι» ή δημιουργήματα ενός ανίκανου και διεφθαρμένου κράτους ή «λούμπεν», όπως και αρκετοί που συγκεντρώνουν όλες τις προηγούμενες ιδιότητες.
Αυτό που παρατηρείται έντονα τελευταία με τη βοήθεια της κρίσης, αλλά και του διάχυτου λαϊκισμού, είναι μία τάση ισοπέδωσης προς τα κάτω που πλήττει σε μεγάλο βαθμό ακριβώς τη μερίδα των μεσοαστών, οι οποίοι προσπαθούν να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους, έχουν τις γνώσεις για να προσφέρουν στο σύνολο, στηρίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, γιατί ξέρουν ότι το μέλλον θα είναι τρισχειρότερο έξω από την Ευρωζώνη και επιθυμούν την εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της κοινωνίας.
Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν διακρίσεις στα οδυνηρά μέτρα που λαμβάνονται και σε εκείνα που προφανώς αναγκαστικά θα ληφθούν άμεσα. Ωστόσο, είναι σαφές ότι εκείνοι που πιέζονται περισσότερο, σε σημείο που να κινδυνεύουν με εξαφάνιση, είναι οι μεσοαστοί οι οποίοι αγωνίστηκαν σε όλη τη ζωή τους σε διάφορους τομείς για να φτάσουν κάπου με σεβασμό στους θεσμούς και χρησιμοποιώντας νόμιμα μέσα. Από αυτούς τους ανθρώπους αφαιρούνται κίνητρα για να επιδείξουν τη δραστηριότητα που τόσο ανάγκη έχει η χώρα, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, και η ευθύνη βαραίνει την πολιτεία.