Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Μπορεί άραγε το παρόν πολιτικό προσωπικό να διασώσει τη χώρα;

Τα πράγματα στη χώρα από το 2009 και εντεύθεν κινούνται εντός ενός διαιωνιζόμενου φαύλου κύκλου.

Στην αρχή η οικονομική κρίση εκδηλώθηκε με την εκτίναξη των ελλειμμάτων, γρήγορα εξελίχθηκε σε κρίση χρέους και όταν επιχειρήθηκε η αντιμετώπισή της μετατράπηκε σε κρίση πολιτική.

Έκτοτε παρακολουθούμε την αυτή αλληλουχία γεγονότων.

Η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, λαμβάνει μέτρα προκειμένου να ελέγξει τα ελλείμματα προκειμένου να διευκολύνει τον έλεγχο των χρεών. Τα μέτρα είτε είναι λειψά, είτε δεν εφαρμόζονται αποτελεσματικά, η κρίση χρέους δεν ελέγχεται και οι φορείς της πολιτικής κλονίζονται, οι κυβερνήσεις αποδυναμώνονται, υποχωρούν και πέφτουν.

Συμβαίνει δε κάθε φορά, όποτε βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή, σε χρόνο μεγάλων επιλογών και κρίσιμων αποφάσεων η όποια προσπάθεια να προδίδεται από την πολιτική.

Το ίδιο πάει να συμβεί και τώρα. Στην πιο κρίσιμη στιγμή, την ώρα που η κυβέρνηση καλείται να κάνει το αποφασιστικό βήμα, πλήττεται εκ των έσω.

Το φθινόπωρο του 2011 ήταν οι εκδηλώσεις των πολιτών που οδήγησαν τον Παπανδρέου στο απονενοημένο διάβημα του δημοψηφίσματος.

Την άνοιξη του 2012 ήταν οι ανταγωνισμοί των κομμάτων που εμπόδισαν την ολοκλήρωση των προσπαθειών της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Και τώρα είναι τα σκάνδαλα που αναδεικνύονται και έρχονται παραμονές των μεγάλων αποφάσεων να θέσουν εμπόδια και πιθανώς να τις εμποδίσουν.

Είναι δυστυχώς πέραν των άλλων και η ενοχική στάση της πολιτικής, που εμποδίζει την αντιμετώπιση εδώ και τρία χρόνια της κρίσης.

Με αποτέλεσμα ευλόγως να τίθεται το ερώτημα: Μπορεί άραγε το παρόν πολιτικό προσωπικό να διασώσει τη χώρα;

Η απάντηση δεν είναι απλή, ούτε αυτονόητη. Ωστόσο τα γεγονότα μαρτυρούν αδυναμία. Αν όντως αυτή είναι αποτέλεσμα συναισθημάτων ενοχής τότε το αδιέξοδο είναι μπροστά και η λύση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική, έστω κι αν απαιτήσει την αντικατάσταση των πάντων.