Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Με πρωταγωνιστές τους πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστές.

Ενα... πολιτικό δράμα εξελίσσεται υπογείως. Με πρωταγωνιστές τους πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστές. Τους πρώην «επαγγελματίες» του μεταρρυθμισμού. Από τότε που το μετέωρο ευρωεκσυγχρονιστικό εγχείρημα άρχισε να υλοποιείται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκ προοιμίου και προς άρση παρεξηγήσεων δεν κρίνεται εδώ αν αυτό ανταποκρίνεται ακριβώς στις ανάγκες της χώρας. Ούτε το πρόσημό του, ούτε αν προωθείται με τα πιο ορθολογικά μέσα. Ενδιαφέρει μόνο η διαπίστωση ότι βασικός μεταρρυθμιστικός φορέας τον τελευταίο χρόνο έχει αναδειχθεί η σημερινή κυβέρνηση.
Τόσες και τέτοιες αλλαγές, που επιχειρούνται ή βρίσκονται επί χάρτου, δεν έχουν προηγούμενο. Τουλάχιστον από τότε που η χώρα βρίσκεται υπό την επιτροπεία των εταίρων-δανειστών. Ξεπερνούν αθροιστικά όσες έκαναν μαζί Παπανδρέου - Παπαδήμος - Σαμαράς - Βενιζέλος. Το δράμα συνίσταται στο γεγονός ότι οι εκπρόσωποι του παλιού δικομματισμού, μαζί και οι νέοι επίδοξοι διάδοχοι του εκσυγχρονισμού, οι οποίοι ενσκήψανε στα χρόνια της κρίσης, έχουν χάσει έναν βασικό προνομιακό χώρο. Σαν να έφυγε το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Παλαιότερα η βασική διαιρετική τομή, όπως υποστήριζαν όλες σχεδόν οι ηγεσίες σύμπασας της σημερινής αντιπολίτευσης, εντοπιζόταν μεταξύ εκσυγχρονισμού και λαϊκισμού. Υποτίθεται ότι στη μεν πρώτη πλευρά βρίσκονταν οι ίδιοι, ενώ στην άλλη οι αντιμνημονιακοί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τη μετακίνηση του τελευταίου από τη μία πλευρά της τομής στην άλλη, παραδόξως, εξελίχτηκε και μια άλλη μετατόπιση. Οι πρώην εκσυγχρονιστές και αντιλαϊκιστές καταφεύγουν στη γραμματική και στο συντακτικό του λαϊκισμού. Σε ένα αφήγημα που θα μπορούσε να ονομαστεί «εκσυγχρονιστικός αντιλαϊκισμός». Ως όχημα νομιμοποίησης των προηγούμενων πολιτικών τους και επανόδου ή εσόδου στην κυβερνητική εξουσία.
Το χειροπιαστό αποτέλεσμα είναι η σημερινή τυφλή αντιπολιτευτική πρακτική. Η μετάλλαξη του αρχηγού της ΝΔ, για να μείνουμε σ΄ αυτόν, σε λαϊκιστή του αντιλαϊκισμού! Η πολεμική, που ασκεί εναντίον της κυβέρνησης στο όνομα ενός κάλπικου αντιλαϊκισμού, συνιστά ακριβώς έναν κατεξοχήν δημαγωγικό λαϊκισμό. Πρόκειται για μία από τις πολλές μορφές του σημερινού λαϊκισμού της ευρωπαϊκής Δεξιάς (και ακροδεξιάς) στην ελληνική εκδοχή του. Το ειρωνικό, σ' αυτήν τη μετάλλαξη, είναι ότι στην ουσία ο Κυρ. Μητσοτάκης, χωρίς ίσως να το υποψιάζονται ο ίδιος και η ηγετική ομάδα του, επιστρέφουν μετά φανών και λαμπάδων, σε ένα οικείο παρελθόν για τη συντηρητική παράταξη. Με προπολεμικές ρίζες στον «βελζεβούλ» Ελευθέριο Βενιζέλο και μεταπολεμικές σε αντικομμουνιστικά στερεότυπα. Οπου τον εχθρό κομμουνισμό αντικαθιστά, κατά κάποιον τρόπο, ό,τι αντιπροσωπεύουν η σημερινή κυβέρνηση, τα κόμματα και τα πρόσωπα που τη συναπαρτίζουν.