Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Το κύμα των νέων φορολογικών επιβαρύνσεων που έρχεται από αύριο .

Δεν χρειάζονται ούτε ιδιαίτερες γνώσεις οικονομίας,ούτε καμιά ιδιαίτερη πολιτική διορατικότητα για να διαπιστώσει κάποιος ότι η υπέρμετρη φορολόγηση και δεν αποδίδει και δεν δίνει καμιά διέξοδο οικονομικής ανάπτυξης. Η χθεσινή τοποθέτηση του κ.Σόϊμπλε ότι η αύξηση του ΦΠΑ στη χώρα μας είναι οικονομική ανοησία, αλλά δεν υπήρχε και άλλη εναλλακτική επιλογή λόγω της μεγάλης υστέρησης εσόδων ,έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει μια σχεδόν αυταπόδεικτη κατάσταση.

Από την ώρα που δεν έχουν ελεγχθεί οι πυλώνες της φοροδιαφυγής στη χώρα μας, η πολιτική της συνεχούς επιβολής νέων φόρων σε αυτούς που ήδη πληρώνουν, οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στην εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας τους και κατά συνέπεια στην αδυναμία είσπραξης των εσόδων που προβλέπονται. Απόρροια αυτής της τακτικής είναι ότι από το 2010 και μετά υποχωρεί συνεχώς ο δείκτης εισπραξιμότητας με αποτέλεσμα το 2015 να έχει εισπραχθεί μόνο το 45% περίπου των φόρων. Δεύτερη συνέπεια αυτής της τακτικής είναι να αυξάνονται συνεχώς οι ληξιπρόθεσμες οφειλές που έφτασαν σήμερα να αντιστοιχούν σε  87 δις, το μισό δηλαδή ΑΕΠ της χώρας.

Η ελληνική κοινωνία, για την ακρίβεια το παραγωγικό κομμάτι της που παραμένει ακόμα ζωντανό,είναι παγιδευμένο  σε αυτό το φαύλο κύκλο της υπερβολικής φορολόγησης ,που απομυζά και την τελευταία ικμάδα που έχει απομείνει. Δεν είναι τυχαίο ότι όσες επιχειρήσεις μπορούν μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό,για να μειώσουν τις συνέπειες της φορολογίας, ενώ το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και όσοι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να βρουν απασχόληση εκτός Ελλάδος.

Οι αλλεπάλληλες πολιτικές παλινωδίες, με αποκορύφωμα την...περήφανη διαπραγμάτευση Σύριζα έχουν εξαντλήσει την κοινωνία και έχουν οδηγήσει  την οικονομία σε κατάσταση οριακής επιβίωσης. Το κύμα των νέων φορολογικών επιβαρύνσεων που έρχεται από αύριο ,είναι συνέπεια αυτής της  ιλαροτραγωδίας που ζήσαμε τον τελευταίο ενάμισι χρόνο .Και καθώς  οι πιθανότητες  να διαψευστούν οι προβλέψεις για τους στόχους που έχουν τεθεί,είναι μεγάλες,είναι πολύ πιθανόν αυτή η φοροεπιδρομή να μην είναι η τελευταία, όπως υποστηρίζουν τα κυβερνητικά στελέχη.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Και τώρα μόνοι, η κυβέρνηση με την εξουσία και εμείς με τα προβλήματα.

Και τώρα μόνοι, η κυβέρνηση με την εξουσία και εμείς με τα προβλήματα. Τα «μέτρα» ψηφίστηκαν, το Eurogroup και το ΔΝΤ έβαλαν τη σφραγίδα τους, όλα καλά. Από εδώ και πέρα, τίποτα δεν φαίνεται ικανό να διακόψει τη νιρβάνα των κυβερνώντων και τη δική μας κατάθλιψη. Ο «στρατηγικός σχεδιασμός» προβλέπει «απογείωση» και καμία διαμαρτυρία, αδυναμία πληρωμών, φτωχοποίηση, ακόμη και η προϊούσα και εμφανής βαλκανοποίηση δεν γίνεται αποδεκτή.
Η προσπάθεια για τη διατήρηση της εξουσίας με κάθε τρόπο γίνεται ιδιαίτερα εμφανής αν συνεκτιμηθούν πολλά μικρά αλλά όχι ασύνδετα γεγονότα. Η «επιχείρηση Ειδομένη» ξεκίνησε ακριβώς την επομένη της υπερψήφισης του 3ου Μνημονίου. Προφανώς, κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί πως η αστυνομική επιχείρηση δεν θα είχε «θύματα» και ίσως 2-3 ακόμη «Κατριβάνου» την Κυριακή το βράδυ στη Βουλή. Οι 2.500 δημόσιοι υπάλληλοι με «πειραγμένα» χαρτιά, αποκαλύφθηκε, μετά την υπερψήφιση, πως θα διατηρηθούν στη θέση τους αν περάσουν κάποιες «εξετάσεις» τις οποίες, βέβαια, θα διεξάγει η κυβέρνηση. Τέλος, με αρχή την Εκθεση, τα θέματα των Πανελληνίων είναι σκανδαλωδώς εύκολα, με τη Φυσική να σημειώνει «ρεκόρ ευκολίας» δεκαπενταετίας. Σε μία Δημοκρατία, η εξουσία κρίνεται στη Βουλή. Σε ατελή πολιτεύματα, εξαρτάται κυρίως από τον έλεγχο της Δικαιοσύνης, της Ενημέρωσης, και σε ακραίες περιπτώσεις, από τον Στρατό και τα Σώματα Ασφαλείας. Μην ξεχνάτε πως και ο Μαδούρο, πρότυπο αριστερής διακυβέρνησης, παραμένει στην εξουσία παρά τον λιμό που έχει ενσκήψει στη δύσμοιρη χώρα του. Η ψηφοφορία της περασμένης Κυριακής στη Βουλή θα μείνει στην Ιστορία ως η αρχή της «Νέας Μεταπολίτευσης». Σημαίνει το τέλος της όποιας... «αθωότητας» στην πολιτική και την αρχή αυτού που περιέγραψε ο Ροΐδης τον προπερασμένο αιώνα: «Το πολίτευμα ημών ουδέν άλλο πράγματι είναι παρά δικτατορία ουδενός δεκτική περιορισμού αλλά μόνον ανατροπής διά δημαγωγίας».
Η ανατροπή αυτή θα γίνει όταν και αν η κοινωνία φτάσει σε σημείο «βρασμού». Προς το παρόν, η «κολόνια» βαστάει, όχι, πλέον, γιατί το άρωμα αρέσει, αλλά επειδή υπάρχουν ακόμη μνήμες από πρακτικές του παρελθόντος. Οταν το παρελθόν αυτό γίνει «νοσταλγία» σε σχέση με το παρόν, τότε θα αλλάξουν και οι συσχετισμοί στην κοινωνία. Και τότε θα δούμε αν θα αποδειχθεί για άλλη μία φορά το ότι «μετά την απομάκρυνση από το (εκλογικό) ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».

Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

Καλούνται να αποδείξουν την ικανότητά τους .

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ολοκλήρωση της αξιολόγησης με την εκταμίευση της δεύτερης δανειακής δόσης συνιστά τον σημαντικότερο σταθμό στη δεύτερη περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Ενας σταθμός που αναδεικνύεται κομβικός σε συνδυασμό με την ύπαρξη του οδικού χάρτη προς τη βιωσιμότητα του χρέους. Η τραυματική μάχη της διαπραγμάτευσης, με τις πολλαπλές δυσκολίες και τους συμβιβασμούς, ολοκληρώθηκε με επιτυχία για τη χώρα.
Η επόμενη μέρα βρίσκει την κυβέρνηση αντιμέτωπη, πλέον, με την πραγματική οικονομία και τις ανάγκες της κοινωνίας. Για τη σταθεροποίηση του οικονομικού κλίματος και την αποκατάσταση της αξιοπιστίας. Μαζί με την εδραίωση, φυσικά, της πολιτικής σταθερότητας. Ανεξαρτήτως πώς αξιολογείται και προσλαμβάνεται από τις αντιπολιτευόμενες δυνάμεις η εξέλιξη αυτή, είναι αυτονόητο ότι και οι ίδιες καλούνται να συμβάλουν προς την κατεύθυνση αυτή. Με τις θέσεις, τις προτάσεις, την κριτική, ακόμη και την πολεμική τους.
Το πρώτο, βεβαίως, είναι η υλοποίηση των συμφωνιών για να βγει η χώρα στο ξέφωτο της ανάκαμψης και της ανάπτυξης με κοινωνικό πρόσημο. Το άλλο, όμως, εξίσου καθοριστικό είναι η εφαρμογή ενός εφικτού σχεδίου για την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση. Ουδείς προσδοκά θαύματα από τη μια μέρα στην άλλη, μετά τις προχθεσινές θετικές εξελίξεις.
Ολοι, όμως, αναμένουν μια ορατή έναρξη για την πραγματική αντιστροφή της κατάστασης. Ελπίζοντας ότι οι νέες δυνατότητες και οι προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση δεν θα διαψευστούν. Πριν απ' όλους, όσοι προσέφεραν και καλούνται ακόμη να προσφέρουν θυσίες για να στέκεται όρθια η χώρα. Πέραν των διαπραγματεύσεων, αυτοί οι ίδιοι είναι οι δημιουργοί των σημερινών προοπτικών. Οι δυσκολίες της επόμενης μέρας θα είναι ένα παρατεταμένο κρας τεστ για την κυβέρνηση. Συνολικά, αλλά και για τους υπουργούς χωριστά, που καλούνται να αποδείξουν την ικανότητά τους στην παραγωγή έργου προς όφελος των πολιτών.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Αλλά ποιος την έχασε για να την βρει ο... σκληρός αγωνιστής αρχηγός των ΑΝΕΛ

Θα περίμενε κανείς μετά την ψήφιση του νέου υπερμνημονίου, ότι οι υπουργοί και τα στελέχη της κυβέρνησης Τσίπρα θα περιόριζαν τουλάχιστον το παραμύθιασμα των πολιτών,τους δήθεν ανένδοτους αγώνες και τις ανέξοδες λαϊκίστικες υποσχέσεις. Φαίνεται όμως ότι τα ψεύδη έχουν γίνει δεύτερη φύση τους .Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πομφόλυγες που εξαπέλυσε χθες ο κυβερνητικός συνεταίρος του κ.Τσίπρα για την αύξηση του  ΦΠΑ στα νησιά.

Θεωρώντας προφανώς ο κ.Καμμένος ότι απευθύνεται σε... ψεκασμένους που δεν μπορούν να αντιληφθούν τι συμβαίνει γύρω τους από το βομβαρδισμό ψευδών πουν έχουν υποστεί, χαρακτήρισε εγκληματική και αντισυνταγματική την αύξηση στο ΦΠΑ... Σκέφτηκε μάλιστα να παραιτηθεί  αλλά δεν άντεξε προφανώς το σοκ που θα προκαλούσε στο πανελλήνιο η εγκατάλειψη της εξουσίας, οπότε επέλεξε να συνεχίσει να μας  βομβαρδίζει με τις δήθεν ηρωικές μάχες του..

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο εκλεκτός συνεργάτης του πρωθυπουργού προκαλεί το δημόσιο αίσθημα με τέτοιου τύπου παρεμβάσεις. Ούτε προφανώς η τελευταία αφού ο εναγκαλισμός με την εξουσία προέχει. Είναι όμως έσχατο δείγμα πολιτικής και ηθικής κατάπτωσης λίγα μόλις 24ωρα μετά το υπερήφανο "ναι" σε όλα του αρχηγού των ΑΝΕΛ στη Βουλή, να παριστάνει τον εύθικτο και τον υπερασπιστή της κοινωνίας που πληρώνει τις κυβιστήσεις του ίδιου και της κυβέρνησης στην οποία μετέχει.

Στοιχειώδης ευθιξία  αν υπήρχε ο κ. Καμμένος θα έπρεπε ήδη να έχει υποβάλλει την παραίτηση του, αφού συνέβαλλε στην ψήφιση ενός εγκληματικού και αντισυνταγματικού νόμου.  Αλλά ποιος την έχασε για να την βρει ο... σκληρός αγωνιστής αρχηγός των ΑΝΕΛ. Όπως βέβαια είναι δείγμα πολιτικού αμοραλισμού η σιωπή και η ανοχή του πρωθυπουργού στα όσα καταγγέλλει ο εκλεκτός συνεργάτης του.

Υ.Γ. Δεν είναι δυστυχώς μόνος ο κ. Καμμένος σε αυτή την κυβέρνηση που προκαλεί με τις δηλώσεις του. Τι να πει κανείς για τον... αυθεντικό αριστερό που επέλεξαν ως μέλος της ομάδας στρατηγικού σχεδιασμού του Μαξίμου, που δίνει συμβουλές μέσω Facebook  για τη χρήση χασισέλαιου ως την πιο αποτελεσματική  θεραπεία για τους καρκινοπαθείς... Και ο μεν σύμβουλος αυτά καταλαβαίνει, αυτά πιστεύει. Αυτοί που τον επέλεξαν όμως ;

Μετά το αριστερό μνημόνιο, η πληγωμένη κοινωνία.

Tα θηριώδη νέα οικονομικά μέτρα και οι υπερεκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις ψηφίστηκαν χθες από τη Βουλή. Πριν από δύο εβδομάδες δε είχε γίνει αποδεκτό και το νέο Ασφαλιστικό. Η παταγώδης αυτή κατάρρευση των αντιμνημονιακών ιδεολογημάτων έχει έντονες και πολλαπλές επιπτώσεις. Επιτείνει την αρχόμενη ήδη διαδικασία διάρρηξης των πολιτικών συμμαχιών που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας και τον έφεραν στην κυβέρνηση και αναδεικνύει ως κρίσιμο ερώτημα και ως αγωνία συνάμα την κατεύθυνση και τη συμπεριφορά των κοινωνικών δυνάμεων που είχαν στοιχηθεί μαζί του.
Θα στραφούν στα κόμματα της λεγόμενης ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης ή θα επαναληφθούν οι σεισμικές εκλογικές μετακινήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012; Η κίνηση των μαζών, μετά το ξεγύμνωμα της στρεβλής εκπροσώπησής τους, θα γίνει προς την αναπαραγωγή μιας, έστω κατ’ επίφαση, κανονικότητας ή θα εκδηλωθούν ξανά φυγόκεντρες τάσεις και ακραίες συμπεριφορές;
Δυστυχώς είναι πιθανόν να υπάρξει μια ισχυρή κίνηση είτε προς την απόρριψη και την αποχώρηση από τις εκλογικές συμμετοχικές διαδικασίες είτε προς τα άκρα του πολιτικού φάσματος. Ενδέχεται δε το ναζιστικό άκρο να αναδειχθεί σε ελκτικό υποδοχέα των φυγόκεντρων πολιτικών τάσεων διότι είναι πλέον ο μόνος καθαρός «αντισυστημικός» χώρος αφού μεταπολιτευτικά ήταν περιθωριοποιημένος ιδεολογικά, πλήρως αμέτοχος θεσμικά και παραμένει πάντα «αντιμνημονιακός». Ασφαλώς, οι ανακατατάξεις και η ανατροπή των μέχρι τώρα πολιτικών συσχετισμών, με την ενδεχόμενη αύξηση των αντικοινοβουλευτικών δυνάμεων, θα επιφέρουν επιπλέον προσκόμματα στην ήδη προβληματική λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών.
Τα πρόσθετα όμως δυσμενή συμβάντα, εκτός από τις πολιτικές, θα έχουν βέβαια και ιδεολογικές και ψυχολογικές επιπτώσεις. Η πολλαπλά ηττημένη και καθημαγμένη κοινωνία βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα αδιέξοδο, χωρίς καμιά προοπτική. Μια γενικευμένη δυσθυμία κυριαρχεί και υποστέλλει τις όποιες ατομικές και συλλογικές διαθέσεις και επιθυμίες. Σε μια τέτοια κατάσταση είναι φυσικό να αναπτύσσονται και να εγχαράσσονται στον δυσπραγούντα πληθυσμό κάθε είδους ανορθολογικές δοξασίες και συνωμοσιολογικές ερμηνείες. Αυξάνεται επιπλέον η, ούτως ή άλλως υπάρχουσα, θυματοποίηση της χώρας, όπως και η μετάθεση των ευθυνών στους ξένους και ο πάντα ελλοχεύων αντιδυτικισμός. Θα αναπτυχθεί ακόμα το αίσθημα της προδοσίας από την πολιτική ελίτ και από τον ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα. Είναι ενδεικτικό ότι μια σειρά από καλλιτέχνες, που είχαν στρατευθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνουν προδομένοι επειδή δεν έκανε τα όσα παράλογα διεκήρυσσε.
Μετά το αριστερό μνημόνιο, η πληγωμένη κοινωνία παρακολουθεί έμφοβη και αμήχανη το οριστικό τέλος μιας ολόκληρης εποχής και των ψευδαισθήσεών της. Οι πληγές όμως που άνοιξε στο κοινωνικό σώμα η προηγούμενη αντιμνημονιακή πολιτική και ιδεολογική παράκρουση παραμένουν ανοιχτές και εμποδίζουν κάθε προσπάθεια για την αναγκαία εθνική αυτογνωσία.

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Να τους στείλουμε στο γουδί.

Τις τελευταίες μέρες η πολιτική συζήτηση στη χώρα μας χρησιμοποιεί ορολογία μαγειρικής και κουζινικών, όπως κόφτης, τρίφτης, στίφτης... Πρόκειται δηλαδή για κουζινικά εργαλεία με τα οποία οι κυβερνώντες επεμβαίνουν στη ζωή των πολιτών και με τον κόφτη κόβουν και πετσοκόβουν τις συντάξεις, τα επιδόματα και τους μισθούς, με τον τρίφτη ξύνουν πληγές που οι ίδιοι άνοιξαν με την παροχολογία και τις αυταπάτες, με τον στίφτη στύβουν κάθε πιθανή πηγή εισοδήματος για να αποστάξουν φόρους.
Αυτό το τελευταίο είναι μεγάλο μαρτύριο, διότι επιμένουν να βγάλουν από την πέτρα νερό και μολονότι είναι αδύνατον να αντλήσουν έστω και μια σταγόνα, εντούτοις αυτοί επιμένουν. Είναι θέμα χρόνου να χρησιμοποιήσουν τις μεθόδους των ληστών που βασανίζουν άγρια και θανατηφόρα κάποιους δυστυχείς που τους πιάνουν στον ύπνο μέσα στα σπίτια τους και τους βασανίζουν για να αποκαλύψουν την κρυψώνα με τα... 10ευρα!
Σε γενικές γραμμές, πάντως, κάθε ψυχαναλυτικός παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με τη διανοητική υγεία αυτών που εμπνέονται τα σχετικά νομοθετικά τεχνάσματα περί περικοπών και φορολογικών μεθόδων και βέβαια είναι προφανώς ψυχοπαθολογητική όλη η συμπεριφορά και η αντιμετώπιση των καταστάσεων. Φαίνεται σαν να υπάρχει κομπόδεμα των νεύρων του εγκεφάλου τους, με αποτέλεσμα να παράγουν ό,τι πιο απίθανο μπορεί κανείς να διανοηθεί. Πώς αντιμετωπίζεται αυτή η επικίνδυνη νευρολογική βλάβη; Πάντως όχι με φαρμακευτική αγωγή. Πιο αποτελεσματική νομίζω θα είναι η θεραπεία που εφάρμοζαν οι αρχαίοι Ελληνες γιατροί, που επί νευρολογικών παθήσεων εφάρμοζαν τη μέθοδο του σοκ, που στις μέρες μας εξελίχθηκε σε ηλεκτροσόκ.
Οι πρόγονοί μας θεραπευτές κοπάναγαν ξαφνικά τον ασθενή στο κεφάλι με ένα ρόπαλο και είτε αυτός γινόταν καλά είτε απεβίωνε, οπότε γλίτωνε διά παντός και αυτός και οι γύρω του. Τούτους τους δικούς μας πώς να τους χειριστούμε; Προτείνω να τους στείλουμε στο γουδί, όχι στου... Γουδή που θέλει ο Φαήλος, αλλά στο άλλο, το κουζινικό γουδί που είναι αποτελεσματικότερο. Μέσα λοιπόν στο γουδί να τους βάλουμε και να τους κοπανάμε με το γουδοχέρι μήπως και γίνει κανένα ιατρικό θαύμα και επανέλθει κάποιος κρίσιμος νευρώνας στη σωστή του θέση και αρχίσουν να σκέφτονται και να ενεργούν φυσιολογικά. Αν δεν γίνει το θαύμα και πάλι όφελος θα υπάρξει, διότι και αυτοί θα γλιτώσουν διά παντός από την ασθένειά τους και ο λαός θα γλιτώσει από αυτούς.

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Οι πολίτες βλέπουν, ζυγίζουν και αποφασίζουν.

Αν και οι μεγαλοστομίες δεν έχουν θέση στη φάση που διανύουν η χώρα, η κοινωνία και η οικονομία, είναι απολύτως απαραίτητο να διατυπωθεί μια συγγενής επισήμανση: από σήμερα το βράδυ αρχίζει το καθοριστικό τεστ για το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων. Εχουν, βεβαίως, βαρύνουσα σημασία η στάση και η ψήφος των κομμάτων στη Βουλή. Οι πολίτες βλέπουν, ζυγίζουν και αποφασίζουν. Αλλά η τελική βαθμολογία που θα δώσουν εξαρτάται από την επόμενη μέρα. Αφού τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, ανεξαρτήτως μείγματος, ήταν δεδομένα σε γενικές γραμμές από τη συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού. Με την προσυπογραφή όλων των δυνάμεων του «ευρωπαϊκού τόξου».
ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δοκιμάζονται ως προς την ικανότητα να κυβερνήσουν και να εφαρμόσουν τα αναγκαστικώς ληφθέντα μέτρα. Μετά την ψήφιση, όπως έχει δείξει η καταθλιπτική πρόσφατη εμπειρία, η υλοποίηση των μνημονιακών μέτρων φαντάζει, ίσως, πιο δύσκολη. Αλλου είδους οι δυσχέρειες κι άλλες ικανότητες προέχουν τώρα. Διαφορετικές από εκείνες της ασφυκτικής περιόδου των διαπραγματεύσεων.
Αφενός, επειδή τα μέτρα πρέπει να αποδώσουν για να πάρει ανάσες η οικονομία και να σφραγιστεί το τέλος της παραλυτικής αβεβαιότητας. Αφετέρου, επειδή η αξιοπιστία της χώρας περνά από την εφαρμογή τους. Η απαλλαγή από το καθεστώς επιτήρησης και την αποκαλούμενη «οικονομική επιτροπεία» είναι προφανές ότι παραμένουν ακόμη στόχοι προς επίτευξη.
Ταυτοχρόνως, δοκιμάζεται και το σύνολο όλων των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Η ΝΔ, που καλείται να ανταποκριθεί στον καταστατικό ρόλο και στους σκοπούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλίμονο για την ίδια και τον τόπο αν εξακολουθήσει να παραμένει προσκολλημένη στην αρχή: πάση θυσία άνοδος στα κυβερνητικά έδρανα.
Η κυβερνητική εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Χάριν του τόπου και του λαού διεκδικείται και ασκείται. Οπως, άλλωστε, ασκείται και η αντιπολίτευση. Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις του «ευρωπαϊκού τόξου», εκπληρώνοντας την αποστολή και τους ρόλους τους στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, καλούνται να αποσαφηνίσουν τι ακριβώς επιδιώκουν. Πώς θα πορευτούν στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται μετά την επικείμενη ολοκλήρωση της αξιολόγησης και τις νέες συνθήκες που προκύπτουν.
Με την κρίσιμη συνεδρίαση της Βουλής, ανεξαρτήτως από τα ΝΑΙ ή τα ΟΧΙ στη μεσονύκτια ψηφοφορία της Κυριακής, η χώρα γυρίζει, έτσι κι αλλιώς, σελίδα. Αυτή αρχίζει να γράφεται από σήμερα, και όλοι κρίνονται από τη συνεισφορά τους στην έξοδο από την οικονομική και τη γενικότερη κρίση. Πριν απ' όλους, βεβαίως, η κυβέρνηση. Αλλά και μαζί της όλες οι πολιτικές δυνάμεις του «ευρωπαϊκού τόξου».

Σάββατο 21 Μαΐου 2016

Κανείς δεν πέφτει από τα σύννεφα...

Κανείς δεν πέφτει από τα σύννεφα από την απουσία στοιχειώδους ντροπής και ευθύνης. Αλλά, πραγματικά, αναρωτιέται κανείς, ποιος μπορεί να υποστηρίζει αυτή την κυβέρνηση, πέραν όσων έχουν προσωπικό συμφέρον; Ασφαλώς, ο αγώνας της κυβέρνησης είναι να δέσει όσους μπορεί περισσότερους στον μηχανισμό του κράτους με σχέσεις εξάρτησης και υποτέλειας, ώστε τουλάχιστον να υπάρχει ένα κοινωνικό στρώμα δημοσίων υπαλλήλων και λειτουργών που να αντιλαμβάνονται ότι η όποια ευημερία τους συνδέεται με την τύχη αυτής της κυβέρνησης, τα μέλη της οποίας είναι σε θέση να μελετούν σε τρεις μέρες 7.500 σελίδες για το μέλλον της χώρας. 

Είναι τέτοιο το μέγεθος του πολιτικού αμοραλισμού, της μωρίας και του εμπαιγμού, ώστε η συζήτηση έχει ήδη προχωρήσει παρακάτω και αναλογίζεται κανείς με ποιον τρόπο, στο μέλλον, όταν φύγει αυτή η κυβέρνηση, αργά ή γρήγορα, θα μπορέσει να περιοριστεί η ζημία. Η κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ, πέραν της οικονομικής καταστροφής και της κουλτούρας της υποκρισίας, αφήνει μία επίγευση πολύ πικρή. Οχι μόνο γιατί γονατίζει τον κάθε πολίτη, αλλά γιατί η ασφυξία είναι πλέον διάχυτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ταυτίζεται με εθνικά επιζήμιους χειρισμούς με επιπτώσεις σε βάθος δεκαετιών, τόσο σε επίπεδο τεχνικό και πρακτικό όσο και σε επίπεδο ηθικό και ψυχολογικό. Η Ελλάδα του 2014 ήδη φαντάζει ένα μακρινό νησί.

Περνώντας από το Ελληνικό, έξω από την αυτοσχέδια φαβέλα των προσφύγων, έχει κανείς σε μικρογραφία το χάος που έχει προκαλέσει αυτή η διακυβέρνηση. Απουσία κράτους, έλλειψη σχεδίου, προσβολή για τους Ελληνες πολίτες, προσβολή και για τους πρόσφυγες. Κοινώς, ντροπή για την Ελλάδα. Αλλά αυτή η ντροπή έχει υπογραφή, έχει συναρμόδια υπουργεία και αποκαλύπτει άγνοια, σκοπιμότητες και πλήρη σύγχυση. Είναι εντυπωσιακός ο συμβολισμός του Ελληνικού. Δεν έχω ακούσει έναν Ελληνα να μπορεί να υποστηρίξει ότι η χώρα στέκει στα πόδια της. ΄Η έστω ότι σε ένα τομέα, σημειώθηκε πρόοδος. Ή έστω ότι ένας υπουργός τα πάει καλά. Η απόλυτη παρακμή της χώρας μέσα σε ένα περιβάλλον πρωτόγονου και χυδαίου αμοραλισμού έχει επηρεάσει κάθε δραστηριότητα, σε όλους τους τομείς. Ας υποστεί τις συνέπειες η κυβέρνηση και όταν πιει όλο το ποτήρι, ας ξαναδοκιμάσει να στήσει τους χορούς στην πλατεία Συντάγματος.

Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

Οφείλουν μια συγγνώμη

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ
Υπήρξαν πολλοί πολίτες οι οποίοι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ με την ψευδαίσθηση ότι θα μειώσει τους φόρους και θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ. Σήμερα συνειδητοποιούν ότι έχουν πέσει θύματα εξαπάτησης. Υπήρξαν όμως και πολιτικοί και στελέχη του κεντροδεξιού χώρου οι οποίοι έκαναν το δικό τους «αντάρτικο» στην κυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, κάλυψαν τον ΣΥΡΙΖΑ και βοήθησαν πολύ στην άνοδό του στην εξουσία. Παρέσυραν μαζί τους νοικοκυραίους που σήμερα καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό. Η ευθύνη τους είναι μεγάλη και οφείλουν μια συγγνώμη για τη λανθασμένη επιλογή τους. Επαιξαν τον δικό τους ρόλο έτσι ώστε να αποκοιμηθεί ένα μεγάλο κομμάτι της μεσαίας τάξης σε μια πολύ κρίσιμη για τον τόπο περίοδο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγει οΤΣΙΠΡΑΣ μένει..

Μόνο σαν τρολάρισμα θα μπορούσε ν' ακουστεί πριν από τον Γενάρη του '15 η είδηση ότι με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ η Βουλή διοργανώνει εκδήλωση απότισης φόρου τιμής στον Ανδρέα Παπανδρέου με την ευκαιρία της επετείου του θανάτου του. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι τώρα πια η πρωτοβουλία αυτή μάλλον φυσιολογική και αναμενόμενη ήταν. Η εκδήλωση της Βουλής θα αποτελέσει την κορύφωση των προσπαθειών του σημερινού πρωθυπουργού να κατοχυρωθεί στη λαϊκή συνείδηση ως «ο Ανδρέας τους» Νο2. Η πολιτική πραγματικότητα πείθει με τρόπο αναμφισβήτητο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά το «όχημα» που οδήγησε τον ηγέτη του στην εξουσία. Από εκεί και πέρα δεν είχε καμία αξία, αντίθετα, μόνο εμπόδια δημιουργούσε στην εγκαθίδρυσή του σε αυτήν.
Η αποδέσμευση έγινε σταδιακά με μια σειρά από συμβολικές και ουσιαστικές διαδοχικές κινήσεις. Το ίδιο βράδυ του πρώτου εκλογικού του θριάμβου ο πρωθυπουργός κάλεσε τα παραληρούντα πλήθη «να αγωνιστούν για να σηκώσουν τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα», σύνθημα που εκφράστηκε και στην «ΠΑΣΟΚική» σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου. Η προαναγγελθείσα συγκυβέρνηση με τον Καμμένο, όπως και η επισημοποίηση της συμμαχίας με την καραμανλική Δεξιά, που εκφράστηκε με την εκλογή Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, δεν άφησαν καμία αμφιβολία για το πολιτικό μέλλον του εγχειρήματος. Η ιδεολογικοπολιτική αποδέσμευση ήταν το ίδιο συστηματική και αποτελεσματική. Οι αντιμνημονιακές κορώνες και οι κόκκινες γραμμές αποδείχθηκαν «αυταπάτες» και οι εξαπατηθέντες εγκατέλειψαν -και εγκαταλείπουν- κατά συνιστώσες. Ο επόμενος ανασχηματισμός θα είναι μάλλον ο οριστικός αποχαιρετισμός του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Το -πάλαι ποτέ- κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς αντικαθίσταται από ένα επικίνδυνο και πολύμορφο λαϊκίστικο συνονθύλευμα, με ηγέτη τον σημερινό πρωθυπουργό και αποκλειστικό στόχο την παραμονή του στην εξουσία.
Η κρίση επιτάχυνε και ανέδειξε ακόμα πιο καθαρά την οριζόντια διακομματική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους μεταρρυθμιστές και τους λαϊκιστές. Γι' αυτό και σήμερα που η λαϊκίστικη συμμαχία συγκροτείται με τον πιο επίσημο τρόπο, οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις έχουν την υποχρέωση να επιταχύνουν τις διαδικασίες συγκρότησης της δικής τους συμμαχίας. Να βρουν κοινή γλώσσα, να συγχρονίσουν τον βηματισμό τους, να συγκροτήσουν έναν νέο ισχυρό μεταρρυθμιστικό φορέα. Η αλλαγή ενοίκων στο Μαξίμου δεν μπορεί παρά να εκφράσει μια νέα προοδευτική πλειοψηφία, αποφασισμένη να σηκώσει το βάρος των μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η χώρα. Η κρισιμότητα των στιγμών δεν αφήνει περιθώρια για προσωπικές ή κομματικές προτεραιότητες και προσχηματικές υπεκφυγές. Πολύ περισσότερο για συνειδητές ή ασυνείδητες συνενοχές...

Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Το Σύνταγμα αποτελεί εγγύηση απέναντι στην κατεδάφιση αρχών και δικαιωμάτων .

Μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, αλλά ακόμη και μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, η αντιμνημονιακή ρητορεία επικεντρωνόταν στην ανάδειξη συνταγματικών και θεσμικών «ατοπημάτων» των κυβερνήσεων της περιόδου 2010-2014. Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αιφνιδιαστική εισαγωγή και με συνοπτικές διαδικασίες ψήφιση νομοθετημάτων, συρροή τροπολογιών άσχετων με το κυρίως αντικείμενο νομοσχεδίων και πληθώρα ρυθμίσεων οριακής συνταγματικότητας περιλαμβάνονταν στην ημερήσια διάταξη του αντιπολιτευτικού λόγου.
Ωστόσο όλες αυτές οι πρακτικές δεν μεταβλήθηκαν μετά την ανάληψη του εξουσίας από τις «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις. Αντιθέτως, σε αρκετές περιπτώσεις εμφανίζονται εντεινόμενες. Εκείνοι που υποστήριζαν ότι ολόκληρα νομοθετήματα ήταν από την αρχή ως το τέλος αντισυνταγματικά, σήμερα εγκαλούν όσους θέτουν ζητήματα συνταγματικότητας ως πολιτικούς ακτιβιστές και εκ του πονηρού επικαλούμενους το Σύνταγμα. Παράλληλα, ο αριθμός των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, των άσχετων τροπολογιών και της επείγουσας νομοθέτησης έχουν αυξηθεί σημαντικά. Πράγματι, η εγγενής ελλειπτικότητα του Συντάγματος επιτρέπει στον καθένα, νομικό ή απλό πολίτη, να εκφέρει τη γνώμη του ως προς τη συνταγματικότητα των επιλογών του νομοθέτη. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι ο πλεονάζων συνταγματικός λόγος αποδεικνύεται επωφελής είτε για την αξιοπιστία του Συντάγματος, είτε για εκείνους που επενδύουν την πολιτική διαφωνία τους με συνταγματικά επιχειρήματα. Η ερμηνεία του Συντάγματος και ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων αποτελούν μια επιστημονική διεργασία που προϋποθέτει εξειδικευμένη γνώση και συχνά τη συνέργεια περισσότερων κλάδων του δικαίου.
Aρα η κατάχρηση συνταγματικού λόγου, ιδίως όταν προέρχεται από όσους διαθέτουν θεσμικό ρόλο, ενδέχεται να οδηγήσει στην καλλιέργεια αστήρικτων προσδοκιών και στην απαξίωση του συνταγματικού κειμένου και των κρατικών οργάνων που λειτουργούν βάσει αυτού. Το Σύνταγμα αποτελεί εγγύηση απέναντι στην κατεδάφιση αρχών και δικαιωμάτων, όχι μέσο διευθέτησης πολιτικών διαφορών. Στη δημοκρατική πολιτική αντιμαχία η τελευταία λέξη διατυπώνεται στις γενικές εκλογές και όχι στις δικαστικές αίθουσες. Από την άλλη πλευρά ωστόσο, είναι εξόχως υποκριτικό όσοι επικαλούνταν μέχρι τις αρχές του 2015 την αντισυνταγματικότητα όποιου περιοριστικού μέτρου θεσπιζόταν, να εγκαλούν σήμερα όσους επισημαίνουν ζητήματα συνταγματικότητας στην τριτομνημονιακή νομοθεσία.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Η τελική δοκιμασία για τους κυβερνώντες τώρα αρχίζει.

Με την κατάθεση του τελευταίου νομοσχεδίου και τη λήψη των υπόλοιπων προαπαιτούμενων, προκειμένου να σφραγιστεί η ολοκλήρωση της αξιολόγησης, κλείνει ένας μακρόσυρτος όσο και επώδυνος κύκλος. Οσο και αν τα μέτρα ήταν γνωστά, σε γενικές γραμμές, από τη συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού. Οσο και αν ο συμβιβασμός είχε προαναγγελθεί, το πακέτο ήταν και παραμένει καθ' όλα σκληρό. Πριν απ' όλα για τους πολίτες αλλά και για την ίδια την κυβέρνηση. Το θετικό που προστέθηκε στην όλη διαδικασία ήταν ο συνδυασμός του με την ελάφρυνση του μη βιώσιμου χρέους.
Τώρα η κυβέρνηση, χωρίς αυταπάτες και χωρίς την ασφυκτική πίεση της καθημερινής διαπραγμάτευσης, καλείται να ανταποκριθεί στις ευθύνες που απορρέουν από τον νέο κύκλο στον οποίο εισέρχονται η χώρα, η οικονομία και η κοινωνία. Τον κύκλο της πραγματικής διακυβέρνησης. Στην καινούργια φάση οι ευθύνες είναι ακόμη μεγαλύτερες και καθοριστικές σε ένα άλλο κρίσιμο επίπεδο. Καθώς δεν καλείται πλέον να ανταποκριθεί σε αξιώσεις των εταίρων-δανειστών. Αλλά στις απαιτήσεις και τις προσδοκίες των πολιτών.
Στο επίκεντρο βρίσκονται βεβαίως η επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας, η ανάκαμψη και η δημιουργία θέσεων εργασίας. Μαζί με την παραγωγική ανασυγκρότηση, όμως, καλείται να δώσει επειγόντως λύσεις στα καυτά προβλήματα μιας αβίωτης καθημερινότητας. Την κοινωνική ανασυγκρότηση -που επαγγέλλεται και έχει ως μέγιστο στόχο- ουδόλως εμποδίζουν οι μνημονιακές δεσμεύσεις. Ισα ίσα εξαιτίας ακριβώς αυτών επιβάλλεται ένας άμεσα υλοποιήσιμος ρεαλιστικός σχεδιασμός. Ταχύτατες αποφάσεις και πρακτικά μέτρα με χειροπιαστά αποτελέσματα για την ανακούφιση των κοινωνικών αναγκών. Από την Υγεία και την Παιδεία έως τον Πολιτισμό. Παντού οι πολίτες χρειάζονται βαθιές «ανάσες». Καλώς ή όχι καμωμένα, όσα αναμένεται να επισφραγιστούν στις 24 Μαΐου ανήκουν στον παλιό κύκλο. Η τελική δοκιμασία για τους κυβερνώντες τώρα αρχίζει.

Κυριακή 15 Μαΐου 2016

Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Μετά τα δυσβάσταχτα σκληρά μέτρα, που πάρθηκαν για να κλείσει η αξιολόγηση και να ανοίξει η στρόφιγγα της δανειακής ρευστότητας, απαιτούνται επειγόντως πράξεις για τη βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη. Λόγος δεν γίνεται εδώ απλώς για κάποια λήψη μέτρων άμβλυνσης των εντυπώσεων από το σκληρό «πακέτο». Ούτε για κάποια επικοινωνιακή αντεπίθεση στον αντιπολιτευτικό πόλεμο. Αυτό είναι αδιάφορο για τους πολίτες. Μιλάμε για μάχες βελτίωσης της ποιότητας ζωής των πολιτών, που συνεχίζει να κατρακυλά τα έξι τελευταία χρόνια. Δυστυχώς, όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα στις καθημερινές πτυχές της ζωής, η Ελλάδα σε πληγώνει, για να χρησιμοποιήσουμε μια μεταφορά κοινής χρήσης. Από την υγεία και την παιδεία έως τις εργασιακές σχέσεις και βασικές πτυχές της καθημερινής ζωής.
Συνήθως διαφεύγει ότι οι θυσίες για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων γίνονται ακριβώς για τη βελτίωσή τους. Οχι για το αντίθετο, όπως συμβαίνει έως τώρα. Σε αυτά τα «αλώνια» θα δοκιμαστούν και θα κριθούν οι κυβερνώντες. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όσοι υπεύθυνοι εκ της θέσης τους δεν είχαν άμεση εμπλοκή στις εξαντλητικές διαπραγματεύσεις. Ειδικά αυτοί καλούνται να αποδώσουν ταχύτατα έργο. Αφού το άλλοθι της έλλειψης χρόνου για άσκηση κυβερνητικού έργου δεν είναι συλλογικό. Διεκπεραιωτές, διακοσμητικοί, κατ' όνομα υπουργοί, αναπληρωτές και άλλοι αξιωματούχοι δεν υπάρχουν. Στη φάση που διανύουμε, κατά τη λαϊκή, όσο και σοφή έκφραση, «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του».
Απαραίτητο όπλο στον πόλεμο της καθημερινότητας, πέραν των προσώπων, είναι, φυσικά, και η ύπαρξη συγκεκριμένου πολιτικού σχεδιασμού. Ανανεωμένου και προσαρμοσμένου στις νέες συνθήκες και τις ανάγκες των πολιτών. Μαζί με, πάραυτα, ορατά αποτελέσματα.

Σάββατο 14 Μαΐου 2016

Σήμερα βιώνουμε πολιτικό κυνισμό, βαθιά ύφεση, κοινωνική εξαθλίωση.

Τα τελευταία έξι χρόνια, με αποκορύφωμα τους δεκαεπτά μήνες διακυβέρνησης της χώρας από το εκτρωματικό δίδυμο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, οι πολίτες βιώνουν με γεωμετρική ταχύτητα την αλλαγή επί τα χείρω του επίπεδου ζωής τους. Αυτά που θεωρούσαν ως κεκτημένα των μεταπολιτευτικών δεκαετιών γκρεμίστηκαν και εξανεμίστηκαν. Σήμερα βιώνουμε πολιτικό κυνισμό, βαθιά ύφεση, κοινωνική εξαθλίωση, εθνική υποτίμηση. Απότοκα του ψεύδους, του αμοραλισμού, του τυχοδιωκτισμού, του πρωτοφανούς κυβερνητικού λαϊκισμού.
Για να ανατραπεί η κατάσταση απαιτείται να συγκροτηθεί επειγόντως ένας ισχυρός πόλος από όλες τις δυνάμεις που μάχονται τον λαϊκισμό, τη διαστρέβλωση της αλήθειας και την πολιτική αγυρτεία. Συγχρόνως, σε όλους τους βασικούς τομείς άσκησης πολιτικής απαιτείται αυτό που στην επιστημολογία έχει περιγραφεί από τον Thomas Kuhn ως αλλαγή παραδείγματος ή υποδείγματος, καθώς μεταβάλλονται τόσο τα γεγονότα όσο και οι παραδοχές βάσει των οποίων είχε διατυπωθεί η θεωρητική μας προσέγγιση, αλλά και η χάραξη των δημόσιων πολιτικών.
Η «αλλαγή παραδείγματος» δεν αφορά μόνο στη χώρα μας. Οι διαδοχικές οικονομικές κρίσεις, η περιβαλλοντική και αστική υποβάθμιση, η αποβιομηχάνιση συμβάλλουν στην περιθωριοποίηση σημαντικού ποσοστού του πληθυσμού του πλανήτη. Παράλληλα, είναι απολύτως εμφανής η προϊούσα αλλαγή του ρόλου του κράτους, καθώς, συν τω χρόνω, αποσύρεται από τομείς δημόσιας πολιτικής, στους οποίους ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν το κράτος υπήρξε ιδιαίτερα ενεργό, όπως στον πολιτισμό. Απέναντι στα νέα δεδομένα και τις προκλήσεις που δημιουργούνται σε περιβάλλον πολυεπίπεδης κρίσης, οικονομικής, κοινωνικής, περιβαλλοντικής και πρωτίστως πολιτισμικής, οι προσεγγίσεις που θα υπάρξουν δεν μπορεί παρά να τοποθετούνται στο πλαίσιο μιας θεώρησης ολιστικής, βαθιά ανθρωπιστικής και συνάμα έντονα αναπτυξιακής. Η βιώσιμη ανάπτυξη σε μακροπρόθεσμη βάση προϋποθέτει τη διατήρηση και την ενίσχυση του πολιτισμικού κεφαλαίου. Ηδη από το 2012, οι διεθνείς οργανισμοί τοποθετούν τον πολιτισμό και την πολιτισμική κληρονομιά στο επίκεντρο των λύσεων σε διεθνές επίπεδο.
Το περιεχόμενο και ο ρόλος του πολιτισμού και του πολιτιστικού αποθέματος μετασχηματίζονται, επαναπροσδιορίζονται, εμπλουτίζονται διαρκώς. Ετσι γεννιούνται νέες ανάγκες και απαιτούνται νέοι τρόποι διαχείρισης. Με τις νέες τεχνολογίες αλλάζει ο παραδοσιακός τρόπος πρόσβασης και συμμετοχής στο πολιτιστικό αγαθό, στο πολιτιστικό προϊόν. Το ευρύτερο πρόβλημα της πολιτισμικής βιωσιμότητας απασχολεί όχι μόνον τους επιστήμονες, αλλά και τους πολιτικούς, ανά τον κόσμο. Οχι όμως την κατά ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανεύθυνη κρατική δομή. Εκεί αναλώνονται στο στήσιμο ταμπλό βιβάν, δήθεν ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, με την πολιτική ηγεσία να μεταχειρίζεται τους πρόσφυγες και τον Παρθενώνα ως πολυπολιτισμικό σκηνικό.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Από το ένα άκρο στο άλλο.

Είναι καταπληκτικό σε αυτήν τη χώρα το πόσο γρήγορα εναλλάσσονται τα συναισθήματα και πόσο εύκολα μεταβάλλονται οι προβλέψεις και οι εκτιμήσεις... Λίγο πριν από την τελευταία ψηφοφορία στη Βουλή για τα πρώτα μέτρα δεν ήταν λίγοι εκείνοι που περίμεναν και εκλογές ακόμη, το αργότερο μέχρι τις αρχές Ιουνίου. Ηταν πολιτικά στελέχη που έκαναν την εκτίμηση ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν θα αντέξει την πίεση των αντιλαϊκών μέτρων. Μόλις η ψηφοφορία ολοκληρώθηκε και η κυβέρνηση πήρε τις πολυπόθητες 153 θετικές ψήφους, όλα άλλαξαν. Τα ίδια πρόσωπα προέβλεπαν ότι «τώρα ο Τσίπρας θα μείνει για δέκα χρόνια στην εξουσία». Από το ένα άκρο στο άλλο, δηλαδή. Μια απλή ανάλυση των δεδομένων, όμως, οδηγεί στο εξής:
Για να «σπάσει» αυτή η κυβέρνηση το ρεκόρ παραμονής στην εξουσία των μνημονιακών κυβερνήσεων και να διεκδικήσει μια δεύτερη 4ετία πρέπει:
• Κατ’ αρχήν να περάσει τον κάβο της εφαρμογής των μέτρων που ψηφίστηκαν και θα ψηφιστούν στις 17 του μηνός.
• Να μη χρειαστεί να χρησιμοποιηθεί ο «κόφτης»!
• Να μετατραπεί η Ελλάδα σε έναν επενδυτικό παράδεισο.
• Να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και να εξομαλυνθεί η κατάσταση στο Ασφαλιστικό μέσω των εισφορών νέων εργαζομένων.
• Να περιοριστεί ο αριθμός των πολιτών που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
• Να γίνουν μεγάλα βήματα προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης του δημόσιου τομέα.
• Να μειωθούν οι φόροι για τις επιχειρήσεις.
• Να δημιουργηθεί πραγματικό κοινωνικό κράτος.
• Να βελτιωθούν οι υπηρεσίες υγείας.
• Να αποκτήσει η χώρα σύγχρονα πανεπιστήμια, όπου δεν θα κυριαρχούν οι αλληλέγγυοι, αλλά οι φοιτητές.
Εάν αυτή η κυβέρνηση πετύχει αυτούς τους στόχους, τότε πράγματι μπορεί να συμπληρώσει εύκολα δύο 4ετίες στην εξουσία και να διεκδικήσει επάξια και τρίτη..

Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

Η κατάσταση περιπλέκεται ψυχολογικά .

Λέγεται συχνά πως μόνο μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να περάσει τα μεταρρυθμιστικά μέτρα που θα ήθελε να περάσει μια δεξιά ή κεντρώα κυβέρνηση. Δεν ξέρω αν αυτός ο, ας πούμε, άγραφος νόμος έχει διεθνή ισχύ ή αφορά αποκλειστικά και μόνο τη χώρα μας. Οπωσδήποτε όμως, η σημερινή κυβέρνηση (με τη διαφορά, βέβαια, ότι δεν είναι αμιγώς αριστερή αλλά περιέχει και μια γραφική ακροδεξιά) τον επιβεβαιώνει. Τα μέτρα του περυσινού καλοκαιριού και, κυρίως, αυτά που ψήφισαν μόνοι τους οι 153 των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το βράδυ της Κυριακής θα είχαν προκαλέσει αλυσιδωτούς κοινωνικούς σεισμούς, αν τα είχαν ψηφίσει οι λεγόμενοι «Σαμαροβενιζέλοι». Το ξέρουμε, το ζήσαμε στα αρχικά μνημόνια.

Ισως είναι απλώς ζήτημα ψυχολογίας: Το εν Ελλάδι ισχυρό αριστερό ανακλαστικό βρίσκεται σε εγρήγορση μονάχα όταν απέναντί του έχει εξουσία μη αριστερή. Αλλιώς βυθίζεται σε έναν εφησυχασμό.

Για να είμαστε δίκαιοι, ταραχές προκλήθηκαν την Κυριακή, πορείες έγιναν, το κέντρο ερήμωσε, ενώ τα μέτρα ασφαλείας εκ μέρους της αριστερής –κατά βάση– κυβέρνησης ήταν πρωτοφανή και καυτηριάστηκαν ποικιλοτρόπως. Ομως, κακά τα ψέματα, νωθρότητα χαρακτήρισε αυτές τις αντιδράσεις. Μάλλον, για να είμαστε και πάλι δίκαιοι, ήταν κόπωση, όχι νωθρότητα. Από το 2008, η οργή στέρεψε· στρέφεται πλέον προς τα μέσα, γίνεται κάτι σαν κατάθλιψη.

Αυτή η κατάθλιψη έχει να κάνει και με το γεγονός πως όσοι πίστεψαν ότι οι Τσίπρας-Παππάς θα έσκιζαν μνημόνια, θα έπαιζαν νταούλια και η Ευρώπη θα χόρευε, θα ανέβαζαν το αφορολόγητο στις 12.000 ευρώ, θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ, θα τιμούσαν το βροντερό «Οχι» στο περυσινό δημοψήφισμα κ.ο.κ., διαψεύστηκαν οικτρά. Πού όρεξη για διαμαρτυρίες τώρα και σε τι να ελπίσουν;

Υπάρχει μια απάντηση: Σε μιαν «ηρωική έξοδο» από την Ευρωζώνη. Γι’ αυτό και, ενώ τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ μειώνονται, έχει παρατηρηθεί αυξητική τάση υπέρ της δραχμής. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως τώρα, σε αυτήν τη φάση τουλάχιστον, «παίζει» ευρώ, οπότε η κατάσταση περιπλέκεται, ψυχολογικά τουλάχιστον.

Ο ψυχολογικός παράγοντας έχει τη σημασία του, καθώς για πολύ από όλο αυτό τον κόσμο που στήριξε ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ έως τουλάχιστον τον Ιανουάριο του 2015, το ψυχολογικό αδιέξοδο είναι τεράστιο κι ας χαμογελάει στα υπουργικά συμβούλια ο πρωθυπουργός. Ισως να έχει και ο ίδιος συνειδητοποιήσει, επιτέλους, ότι η έξοδος από το ευρώ είναι μια αυταπάτη. Η ύστατη αυταπάτη όσων κάποτε τον πίστεψαν και τώρα έχουν στραφεί στις κινήσεις Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου ή απλώς επέστρεψαν στην παλιά, καλή ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα συναφή.

Δεν είναι όλα όμως ψυχολογία. Διότι για αυταπάτες μίλησε την Κυριακή και ο ίδιος ο πρωθυπουργός στη Βουλή. «Κατηγορήστε μας για αυταπάτες, όχι για ψέματα», είπε χαρακτηριστικά. Τι είναι τούτο τώρα; Ρεαλισμός ή θράσος; Ρεαλισμό δεν είχε ποτέ του· αν είχε, η χώρα δεν θα είχε υποστεί την περιπέτεια του 2015 και τις συνέπειές της. Αντίθετα, το θράσος περίσσευε. Το προκλητικό θράσος ενός πολιτικού που τροφοδότησε αυταπάτες και τροφοδοτήθηκε από αυτές. Μάλλον, αν σε κάτι υπήρξε ικανός, ήταν στην καλλιέργεια και πώληση αλυσίδας από αυταπάτες. Τώρα πια που τις αποποιείται, κατά δήλωσή του, ύστατο αποκούμπι και του ιδίου για τη διατήρηση της εξουσίας είναι μόνον αυτό: Το ψέμα.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Δεν υπάρχει, όμως, χώρος για πανηγυρισμούς.

Η κυβέρνηση έχει λόγους να είναι ικανοποιημένη από τα αποτελέσματα του Eurogroup. Να αισιοδοξεί και να ελπίζει ότι η οικονομία και η χώρα θα γυρίσουν σελίδα, μπαίνοντας στον δρόμο της ανάκαμψης. Δεν υπάρχει, όμως, χώρος για πανηγυρισμούς. Ούτε για αυταπάτες, που ήταν παρούσες σε διάφορα στάδια των διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς.
Κι αυτό όχι μόνο επειδή δεν το επιτρέπουν η τραγική οικονομική συγκυρία και η κοινωνική πραγματικότητα. Αλλά κι επειδή τίποτα από όσα ακόμη απαιτούνται για μια «νέα εποχή», δεν πρόκειται να προκύψουν από μόνα τους, αυτοματοποιημένα. Τα όσα θετικά συντελούνται με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και την παράλληλη δρομολόγηση ελάφρυνσης του χρέους, συνιστούν την αναγκαία προϋπόθεση.
Με την εκπλήρωσή της ξεκινά ένα άλλο στάδιο εξίσου απαιτητικό. Ισως και περισσότερο, αφού πλέον η κυβέρνηση θα είναι απαλλαγμένη από το βάρος και το άγχος της διαρκούς εντατικής διαπραγμάτευσης. Χωρίς να υπερίπταται το τρομακτικό φάντασμα της αδυναμίας εκπλήρωσης των δανειακών υποχρεώσεων, λόγω έλλειψης ρευστότητας.
Εως τις 24 Μαΐου υπάρχουν ακόμη κι άλλες σοβαρές εκκρεμότητες, που απαιτούν συντονισμένη και σκληρή δουλειά. Η συμφωνία, ας μην ξεχνάμε, δεν έχει σφραγιστεί ακόμη. Κι έχουμε πικρή πείρα από «λεπτομέρειες» και «τεχνικές πτυχές». Ακριβώς πάνω στο νήμα χρειάζεται η υπερπροσπάθεια και οποιαδήποτε αστοχία δεν διορθώνεται.
Ταυτοχρόνως, οφείλει να σχεδιάζει τις ενέργειες της επόμενης μέρας. Στοχοποιημένα, με συγκεκριμένα μέτρα. Με άμεσες ενέργειες για την ανακούφιση πριν απ' όλα των πολιτών και τη βελτίωση της καθημερινότητας. Θα κριθεί τώρα από την αποτελεσματικότητα και την ταχύτητα των απαιτούμενων παρεμβάσεων στην κοινωνία και την οικονομία.
Καιρός δεν υπάρχει για διακηρύξεις, προθέσεις και παραπομπές δράσεων στο μέλλον. Χωρίς την επανεκκίνηση της οικονομίας, τα όποια σχέδια για την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση είναι έπεα πτερόεντα.

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Το κομμουνιστικό όραμα ήταν ο λόγος της εξουσίας.

Παλιά, ο κόσμος για την Αριστερά ήταν λιγότερο περίπλοκος. Στην Ανατολική Ευρώπη υπήρχαν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα, ενώ στην καπιταλιστική Δύση το πρόταγμα της Αριστεράς, με όλα τα συμπαρομαρτούντα, φάνταζε ακόμα ως απελευθερωτικό. Στην επιφάνεια όμως αυτής της φαντασιακής πραγματικότητας εμφανίζονταν σποραδικά κάποιες ρωγμές. Από τις πιο συνήθεις ήταν η ύπαρξη των αντιφρονούντων στις ανατολικές χώρες και η αντιμετώπισή τους που έφθανε έως και την ψυχιατρική καταστολή. Ο λόγος δε των περισσότερων διαφωνούντων προκαλούσε στη δυτική Αριστερά τουλάχιστον αμηχανία. Οσα αντιμάχονταν και προσπαθούσαν να ανατρέψουν οι δυτικοί αριστεροί αποτελούσαν διεκδικήσεις και στόχους των ανατολικών αντιφρονούντων. Προσέβλεπαν στην αστική δημοκρατία, αγωνίζονταν για ανθρώπινα δικαιώματα και ποθούσαν τον δυτικό τρόπο ζωής. Ηταν δε σφόδρα αντικομμουνιστές και απέρριπταν με πάθος τις αριστερές θεωρίες και αναλύσεις. Η αιτία ήταν βέβαια προφανής. Η δομή και οι ανελεύθερες πρακτικές των καθεστώτων αυτών, η κυρίαρχη ιδεολογία τους, η ανέχεια και η πολλαπλή καταπίεση, η καταθλιπτική και καταπιεστική γενικά εξουσία ήταν επενδυμένες με τη σοσιαλιστική ρητορική.
Το κομμουνιστικό όραμα ήταν ο λόγος της εξουσίας και μοιραία ο δικαιολογημένος αντικαθεστωτικός αγώνας ενσωμάτωνε και νομιμοποιούσε και πολλές αντιδραστικές θεωρίες και πρακτικές. Τα αποτελέσματα αυτής της ιδεολογικής και πολιτικής αντιστροφής των πραγμάτων είναι σήμερα εμφανή στις κοινωνίες των πρώην, τώρα, «σοσιαλιστικών» κρατών. Κάτι τέτοιο, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, συμβαίνει τώρα και στην εγχώρια κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού κατέκτησε την εξουσία με τον τρόπο που την κατέκτησε, αδυνατεί, όπως ήταν φυσικό, να διαχειριστεί την οδυνηρή πραγματικότητα. Τα αποτελέσματα σε όλους τους τομείς είναι τραγικά, τα προβλήματα διογκώνονται και λύση δεν φαίνεται από πουθενά. Παρόλο δε που η κυβέρνηση κινείται στις ράγες ενός υβριδικού εθνολαϊκισμού, ο λόγος της είναι ακόμα αριστερόστροφος.
Επιπλέον έχει ενταθεί η διαδικασία ένταξης του λόγου αυτού στους ιδεολογικούς και πολιτιστικούς μηχανισμούς του κράτους, όπως στο υπό «δημόσιο» έλεγχο πλέον Μέγαρο Μουσικής. Η αριστερή ρητορική όμως, με την οποία επενδύονται η τρομακτικά αποτυχημένη διακυβέρνηση, η αιτιολόγηση των επάλληλων νέων μέτρων και οι παράπλευρες εκδηλώσεις φαινομένων όπως ο νεποτισμός, οι προκλητικοί διορισμοί, οι θεσμικές παραβιάσεις, οδηγείται στην παρώδηση και τη διαπόμπευση. Μαζί της βέβαια απονομιμοποιείται η αριστερή θεώρηση των πραγμάτων, ενώ νομιμοποιείται και εκφέρεται, σχεδόν ηδονικά, ένας νέος, αλλά και τόσο παλιός, αντιαριστερός λόγος και επιχειρείται μια αντιδραστική επανάγνωση της Ιστορίας. Το νόημα της Αριστεράς και ό,τι αυτό σημαίνει διαχρονικά, μετά την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, θα έχει αιμορραγήσει πολλαπλά.

Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Πώς μπορεί να συνέλθει αυτή η χώρα για να παύσει να λειτουργεί ως «αποτυχημένη χώρα».

Είτε περνούν είτε δεν περνούν τα επίμαχα νομοσχέδια από τη Βουλή, είτε η κυβέρνηση παραμένει στην εξουσία είτε πέφτει, η σκληρή πραγματικότητα δεν αλλάζει. Η Ελλάδα έχει πλέον αποκτήσει τα χαρακτηριστικά της «αποτυχημένης χώρας»  και η ανόρθωσή της απαιτεί πεφωτισμένη και αποφασιστική ηγεσία, αλλά και μακροχρόνια προσπάθεια με τη συναίνεση της κοινωνίας. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή τα προαπαιτούμενα για ένα κοινωνικό συμβόλαιο δεν υπάρχουν, η χώρα στο σύνολό της σχεδόν βρίσκεται υπό το κράτος λοβοτομής, επομένως η διάλυση, η ισοπέδωση προς τα κάτω και η βύθιση στο τέλμα θα συνεχίζονται.

Τα στοιχεία της «αποτυχημένης χώρας» είναι ορατά και απτά. Σε πρώτο επίπεδο είναι η ασυδοσία στο κυκλοφοριακό, το απερίγραπτο σκουπιδαριό που μαζεύεται καθημερινά σε κάδους και κάλαθους απορριμμάτων εξαιτίας της συμπεριφοράς των πολιτών, η βρώμα και η κατάρρευση στους δημόσιους χώρους, τα ασυνάρτητα γκράφιτι που καλύπτουν όλα τα κτίρια, τα αυτοκόλλητα που ακυρώνουν τα σήματα της τροχαίας, η ερήμωση, η δήωση και η καταστροφή στις οποίες καταφεύγουν καθημερινά οι λεγόμενοι «αναρχοαυτόνομοι» για να επιβάλουν με φασιστικό τρόπο τον νόμο τους, η κατάσταση στη δημόσια υγεία και στα νοσοκομεία.

Σε δεύτερο επίπεδο είναι η διαρκής εξίσωση προς τα κάτω σε όλους τους τομείς, ιδιαίτερα στην παιδεία, που αποτελεί και πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, η τεράστια φοροδιαφυγή κυρίως από τους κλάδους προσφοράς υπηρεσιών, οι αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών σε κάθε απόφαση που ξεπερνάει τα όρια της παρωχημένης λειτουργίας τους, η φασιστική τακτική των απειλών, προγραφών και διαγραφών διαφωνούντων μελών τους, τις οποίες υιοθετούν διάφορες συντεχνίες, η έξοδος του άνθους της νεολαίας που προσπαθεί να ξεφύγει από όλα αυτά και τις συνέπειές τους, αναζητώντας την τύχη του στο εξωτερικό.

Στο τρίτο επίπεδο, το ανώτερο, είναι βεβαίως η ανίκανη και διαλυμένη δημόσια διοίκηση, που παραμένει πελατειακή, κρίνοντας από τις τοποθετήσεις στελεχών της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την ιδεοληπτική δράση της τελευταίας. Της κυβέρνησης, δηλαδή, και της προσπάθειάς της να δημιουργήσει το δικό της καθεστώς μέσω του κρατικισμού, της αναξιοκρατίας, του μαρασμού της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και φιλοδοξίας, της υπονόμευσης και υποβάθμισης των θεσμών, της κατάργησης του διαχωρισμού των εξουσιών στο δημοκρατικό πολίτευμα, της δικαιολόγησης της «αριστερής» βίας και άλλων σχετικών δραστηριοτήτων. Το χειρότερο είναι ο εθισμός της ελληνικής κοινωνίας σε όλα αυτά, αν και υπάρχει η άποψη ότι σε αυτήν είναι προσαρμοσμένη η συγκεκριμένη πολιτική. Απόδειξη, η συγκρότηση της σημερινής Βουλής... Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς μπορεί να συνέλθει αυτή η χώρα για να παύσει να λειτουργεί ως «αποτυχημένη χώρα». Και ποιος μπορεί να το κάνει αυτό όταν όλα τα συστήματα της χώρας είναι ποτισμένα με τις αντίστοιχες νοοτροπίες και συμπεριφορές. Αγνωστο προς το παρόν, αλλά σίγουρα η προσπάθεια που πρέπει να αναληφθεί κάποια στιγμή θα πρέπει να είναι κολοσσιαία.
Έντυπη

Σάββατο 7 Μαΐου 2016

Κίνηση υψηλού πολιτικού ρίσκου .

Μία ακόμη κίνηση υψηλού πολιτικού ρίσκου είναι αυτή που κάνει ο πρωθυπουργός με την κατάθεση ενός νομοσχεδίου που περιλαμβάνει μέρος των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει έναντι των δανειστών. Το νομοσχέδιο που -εκτός απροόπτου- θα ψηφιστεί την Κυριακή δεν περιλαμβάνει σημαντικά ζητήματα τα οποία απασχολούν την τρόικα, όπως είναι το ύψος του αφο-ρολογήτου, τα «κόκκινα» δάνεια, οι έμμεσοι φόροι (ύψους 1,8 δισ. ευρώ) αλλά και οι ρυθμίσεις για το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων. Κατά συνέπεια, με την ψήφισή του δύσκολα θα κερδίσει κάτι περισσότερο από τα γνωστά καλά λόγια περί «προόδου» κ.λπ.
Λογικά λοιπόν ο κ. Τσίπρας θα πρέπει -εάν θέλει να κλείσει την πολυσυζητημένη αξιολόγηση- να επιστρέψει στη Βουλή και να ζητήσει (και πάλι) την ψήφο των βουλευτών της πλειοψηφίας για όλα τα υπόλοιπα. Ολα αυτά δε είναι πιθανό να μη φτάσουν, διότι το ΔΝΤ επιμένει και στη νομοθέτηση των προληπτικών μέτρων, ύψους 3,6 δισ. ευρώ...
Ο πρωθυπουργός, προχωρώντας την Κυριακή (μία ημέρα πριν από τη συνεδρίαση του Eurogroup) στην ψήφιση νομοσχεδίου, θέλει να δείξει ότι τηρεί από την πλευρά του τα συμπεφωνημένα. Ωστόσο αυτό -αφού δεν συμφωνεί και η άλλη πλευρά- δεν αποτελεί πραγματική πρόοδο.
Η κυβέρνηση αναλώνει πολιτικό κεφάλαιο, ξοδεύει «πυρομαχικά» χωρίς να κλείνει το θέμα της αξιολόγησης και το βέβαιο είναι ότι οι ψηφοφορίες που μοιραία θα ακολουθήσουν για τα υπόλοιπα μέτρα θα είναι ακόμη πιο δύσκολες. Με άλλα λόγια, ο κ. Τσίπρας «εξαντλεί» τους βουλευτές του χωρίς να πετυχαίνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εκτός πια και αν ο στόχος του δεν είναι να κλείσει την αξιολόγηση, αλλά να κάνει αυτά που μπορεί και στη συνέχεια να καταγγείλει τους δανειστές για εκβιασμό και να προσφύγει σε εκλογές...

Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Οχι ότι οι στίχοι του Διονυσίου Σολωμού δεν έχουν διαχρονική αξία για τη ράτσα μας, αλλά μάλλον το «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» ταιριάζει περισσότερο ως εθνικός ύμνος στην Ελλάδα της κρίσης. Η κυβερνητική τακτική της «σκληρής» διαπραγμάτευσης συνεχίζεται, παραγνωρίζοντας τους σοβαρούς κινδύνους να πέσει η χώρα στα βράχια, οριστικά αυτήν τη φορά. Ξανά κόκκινες γραμμές και τσαμπουκάδες έξω από το Χίλτον, ξανά παράλληλα προγράμματα επικοινωνιακού λαϊκισμού, ξανά μέτρα που «δεν περνάνε από τη Βουλή» μέχρι να περάσουν πανηγυρικά. Η στάση της αντιπολίτευσης δεν άλλαξε παρά τις μεγάλες μεταρρυθμιστικές διακηρύξεις του νέου αρχηγού της. Η τακτική του «φύγε εσύ, έλα εσύ» συνεχίζεται, και μάλιστα με τον ίδιο εκλογικό νόμο. Θα τον αλλάξει, ως συνήθως, αφού έρθει πρώτα στην εξουσία. Η προσπάθεια για συνεργασία και ενότητα στον μεσαίο χώρο δεν έχει φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Παράλληλα με τις ενωτικές πρωτοβουλίες που εκδηλώνονται, συνεχίζουν να εμφανίζονται και οι γνωστές παθογένειες που καθιστούν το παζλ όλο και πιο περίπλοκο.
Ο προοδευτικός χώρος δεν χρειάζεται μόνο επιτροπές διαλόγου, όσο εποικοδομητικές κι αν είναι. Χρειάζεται μια μεγάλη μεταρρυθμιστική πολιτική δύναμη που να χωράει όλους τους προοδευτικούς πολίτες, ικανή να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και να αλλάξει την πορεία της χώρας. Οι μεταρρυθμίσεις συνεχίζουν να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Οι αξίες του πελατειακού κράτους υπερισχύουν των αρχών της αξιολόγησης, που παραμένει στα αζήτητα. Κάποιες ιδιωτικοποιήσεις που έχουν προχωρήσει, σε επίπεδο υπογραφών τουλάχιστον, περιμένουν ακόμα την αποδοχή τους από τους αρμόδιους υπουργούς. Η λυσσαλέα αντίδραση των συντεχνιών στην παραμικρή αλλαγή που θίγει τα κεκτημένα τους δείχνει τον βαθμό δυσκολίας του μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος. Αλλά και η επιθετική φορολόγηση ως ο μόνος τρόπος δημοσιονομικής εξυγίανσης της οικονομίας αναστέλλει κάθε σκέψη για δημιουργία επενδυτικού κλίματος και αναπτυξιακής προοπτικής.
Μέχρι και ο φετινός εορτασμός του Πάσχα δεν άλλαξε σε τίποτα. Το Αγιο Φως κατέφθασε κανονικά, με τιμές αρχηγού κράτους, και ευτυχώς δεν έκανε καμιά δήλωση για «το νόημα του νομίσματος». Τη δήλωση την κράτησε για τον εαυτό του ο αρχηγός του δικού μας κράτους, διατηρώντας και τον ρόλο του κυβερνητικού λαγού σε κρίσιμες στιγμές. Κάποιος πρέπει να του πει ότι οι πολιτειακοί θεσμοί έχουν νόημα όταν υπηρετούν το συμφέρον των πολιτών και όχι προσωπικές και μικροκομματικές σκοπιμότητες. Ας μην ξεχάσουμε τέλος και μία ακόμα προαναγγελθείσα πασχαλινή αλλαγή που υπήρξε ο κορμός της κυβερνητικής λεβεντιάς των τελευταίων εβδομάδων. Πρόκειται για τη δεύτερη ανάσταση -αυτήν της οικονομίας- που μας είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός. Αλλη μια κόκκινη γραμμή που ξεθώριασε πριν την ώρα της...

Τρίτη 3 Μαΐου 2016

Κοντόφθαλμη και κουτοπόνηρη λογική.

Κοντόφθαλμη και κουτοπόνηρη λογική, αφού ξέρει, όπως και το ΔΝΤ άλλωστε, ότι τα μέτρα 5,4 δισ. ευρώ που έχει υποσχεθεί δεν μπορεί να τα υλοποιήσει. Και πως θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα-«κάβα» ύψους 3,6 δισ. ευρώ που ζητάει το Ταμείο (ανεβάζοντας τον λογαριασμό στα 9 δισ. ευρώ) για να επιτευχθεί πλεόνασμα 3,5% το 2018.

Και είναι άλλο πράγμα να συζητάς για 9 δισ. ευρώ μέτρα πακέτο με αντάλλαγμα το χρέος και άλλο για 5,4 δισ. ευρώ συν 3,6 δισ. ευρώ «κόφτη» δημοσίων δαπανών. Διότι ο «κόφτης» δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από μείωση μισθών και συντάξεων, που αποτελεί «κόκκινη γραμμή» για τον κ. Τσίπρα.

Στην περίπτωση λοιπόν που θα είχε συνταχθεί με το Ταμείο, πρώτον θα είχε εδραιώσει μια ισχυρή διαπραγματευτική θέση λέγοντας ότι «δέχομαι αυτά που ζητάτε μόνο αν κάνετε το κούρεμα που έχετε υποσχεθεί» και, δεύτερον, θα μπορούσε να πει στον κόσμο ότι «συμφωνήσαμε σε περισσότερα μέτρα, τα οποία πιστεύουμε ότι δεν θα χρειαστεί να υλοποιήσουμε, αλλά πήραμε και την ελάφρυνση χρέους».

Με άλλα λόγια, θα είχε αυτός την πρωτοβουλία στις διαπραγματεύσεις έχοντας «χτίσει» μια ισχυρή διαπραγματευτική θέση.

Ο κ. Τσίπρας όμως και το επιτελείο του επέλεξαν τον ψευτοτσαμπουκά λες και επρόκειτο για μια διάνεξη αμφιθεάτρου ή καφενείου αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά πόσο ανεπαρκείς και επικίνδυνοι για τη χώρα είναι. Το έκαναν πέρυσι και έφεραν την οικονομία χρόνια πίσω. Το επιχειρούν και εφέτος λες και είναι το μόνο πράγμα που ξέρουν. Μόνο που η Ελλάδα δεν αντέχει να ξαναζήσει συνθήκες καλοκαιριού 2015...

Κυριακή 1 Μαΐου 2016

Πόσες εμπειρίες πρέπει να αποκτήσει κάποιος για να μάθει από τις αποτυχίες του;

Τ​​όσος χρόνος και πόσες εμπειρίες πρέπει να αποκτήσει κάποιος για να μάθει από τις αποτυχίες του; Το ερώτημα είναι απλό, αλλά η απάντηση πολύ δύσκολη, καθώς είναι βέβαιο ότι διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση. Το σίγουρο είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας και η κυβέρνηση Συριζανέλ χρειάζονται άπειρο χρόνο και πολύ περισσότερες εμπειρίες από αυτές που απέκτησαν στους 15 μήνες που βρίσκονται στην εξουσία.
Πιθανώς πιο σωστό να είναι το ερώτημα, ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν, τους Ελληνες, τους ξένους, ή τους εαυτούς τους, με αυτά που κάνουν και που πάντα καταλήγουν σε αδιέξοδο; Οπότε η απάντηση είναι «όλους». Εκτός και αν μιλάμε για εμμονικούς τζογαδόρους με έντονες μαζοχιστικές τάσεις. Εξαρτημένους τζογαδόρους δηλαδή που τους αρέσει να χάνουν, ή κοινώς να σπάζουν τα μούτρα τους. Το δυστύχημα είναι ότι παίζουν με τις τύχες της χώρας και των πολιτών της και όχι αποκλειστικά με τις δικές τους... Ολα δείχνουν ότι η χώρα βρίσκεται πάλι στην κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει το περασμένο καλοκαίρι μετά την ολέθρια Βαρουφάκεια διαπραγμάτευση. Τότε που ο πρωθυπουργός έφερε στη χώρα ένα μνημόνιο που δεσμεύθηκε να εφαρμόσει, αν και δεν το πίστευε, σύμφωνα με δηλώσεις του, που οδήγησε στη διάσπαση του κόμματός του και που τελικά κατέφυγε σε εκλογές. Για να αρχίσει πάλι τα ίδια. Να καθυστερεί την αξιολόγηση προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο σε βάρος της πραγματικής οικονομίας, να υπονομεύουν οι υπουργοί του αποφάσεις ιδιωτικοποιήσεων, να δημιουργούν αντιεπιχειρηματικό κλίμα, να προσθέτουν βάρη στις πλάτες της μεσαίας τάξης αντί μεταρρυθμίσεων, να επιδεικνύουν καθεστωτική συμπεριφορά, να διαχειρίζονται με προκλητικό τρόπο την υποκλοπή τηλεφωνικής συνομιλίας Τόμσεν - Βελκουλέσκου, να στοχοποιούν το ΔΝΤ, να καταφέρνουν με τους χειρισμούς τους τη σύγκλιση του τελευταίου με τους Ευρωπαίους δανειστές, να εξαντλούν τα αποθεματικά του κράτους και να «ξύνουν» τα αντίστοιχα δημοσίων φορέων και τώρα να αναζητούν πάλι πολιτική λύση. Οπως πάντα εξάλλου, γιατί θεωρούν ότι η πολιτική μπορεί να αλλάξει τους αριθμούς!