Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

Ας πάρουμε την εξουσία και μετά βλέπουμε.

Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε τον περασμένο Γενάρη την ψήφο μας, εκείνο για το οποίο όλοι μας διαβεβαίωναν ήταν πως η θέση μας στο ευρώ ήταν αδιαπραγμάτευτη και πως απλώς θα πάσχιζαν για μια καλύτερη συμφωνία. Κανένας Λαφαζάνης, κανένας Στρατούλης και κανένας Λεουτσάκος δεν μιλούσε για δραχμές, για Plan B ή για άλλα ανέκδοτα. Αυτά που τώρα υποστηρίζουν, αποδεικνύουν ότι τότε μας δούλευαν. «Ας πάρουμε την εξουσία και μετά βλέπουμε». Αυτό σκέφτονταν.
Και λέει κι άλλα κουτοπόνηρα ο Λαφαζάνης. Για παράδειγμα, πως η διαπραγμάτευση ήταν λάθος, πως η σκόπιμη καθυστέρηση ήταν ολέθρια γιατί συνετέλεσε ώστε να εξαντληθούμε οικονομικά, πως το μόνο που καταφέραμε με τις τσαχπινιές του Βαρουφάκη ήταν να βρεθούμε απένταροι στο έλεος των πιστωτών μας. Σωστές και εύστοχες οι επισημάνσεις. Μόνο που καθυστερημένα τις ανακάλυψαν στην Αριστερή Πλατφόρμα. Οταν έπρεπε να μιλήσουν, προτιμούσαν να το βουλώνουν. Και όταν εμείς, οι «μνημονιακοί», τους τα λέγαμε, μας την έπεφταν ότι υπονομεύουμε τη διαπραγμάτευση και ότι είμαστε όργανα του Σόιμπλε.
Υπάρχει ένας γνωστός σε όλους χαρακτηρισμός. «Σιγανοπαπαδιές». Αυτήν την τακτική επέλεξαν. Αφησαν τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη να σπάσουν τα μούτρα τους στην κόντρα με τους εταίρους, ελπίζοντας ότι έτσι θα κατέληγαν, θέλοντας και μη, στα δικά τους πλάνα. Μόνο που ο Τσίπρας επέλεξε άλλου είδους κωλοτούμπα. Προφανώς βρίσκει ελκυστικότερες τις καντρίλιες με τη Μέρκελ από τις ζυμώσεις με τον Στρατούλη. Και τα σουλάτσα στο Παρίσι, στη Ρώμη και στο Βερολίνο από τις εκδρομές στα χρεοκοπημένα μικρομάγαζα της Κεντρικής Αμερικής. Δεν έχει και άδικο.