Βενεζουέλα αγάπη μου

Δυστυχώς ο εφιάλτης ξεκίνησε και ουδείς είναι ικανός να υπολογίσει πού και πώς θα σταματήσει. Οι χειρότεροι φόβοι επιβεβαιώνονται και ο εξευτελισμός των πολιτών μόλις ξεκίνησε ενώ η συνέχεια διαγράφεται ακόμη πιο ζοφερή. Αν σε μία μέρα εξαφανίσθηκαν τα μετρητά και η βενζίνη, ενώ αδειάζουν τα ράφια με τα τρόφιμα, η απόσταση από τη Βενεζουέλα που λατρεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μερικές εβδομάδες μακριά μας στην καλύτερη περίπτωση.

Ο λαϊκισμός και η φαυλότητα της κυβέρνησης και των στελεχών της έφεραν πράγματι αποτελέσματα με ταχύτητα αστραπιαία και καθιστούν μια ολόκληρη κοινωνία όμηρο της δυστυχίας και της ανέχειας επ' αόριστον. Τα λουκέτα από σύμβολο αντίδρασης στα μνημόνια γίνονται πλέον συνώνυμο της μόνιμης και γενικευμένης φτώχειας και δυστυχίας που προκαλεί η αδιέξοδη επιλογή της ρήξης με την Ευρώπη. Απορίες πλέον δεν υπάρχουν ή δεν πρέπει να υπάρχουν σε κανέναν. Από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της Κυριακής κρίνεται το παρόν και το μέλλον του τόπου, η εθνική ασφάλεια, η δημοκρατική ομαλότητα και η ποιότητα της ζωής όλων μας. Το ευρώ ή δραχμή δεν σηκώνει παιχνίδια και αφέλειες.

Ο θρυλικός Ολυμπιονίκης Πύρρος Δήμας, που έζησε στην Αλβανία του Χότζα, το είπε χθες με τον πλέον συγκινητικό τρόπο, προτρέποντας τους Ελληνες να σταθούν όρθιοι για να μη «... μένουν στην ουρά για 60 γραμμάρια κιμά αμφιβόλου ποιότητας, ένα καρβέλι ψωμί, δέκα αβγά και τον φόβο στην ψυχή...». Οι εικόνες από ένα ζοφερό παρελθόν επανέρχονται στο παρόν και μας απειλούν στο άμεσο μέλλον, γι' αυτό έχουμε χρέος να κάνουμε κάτι τώρα για να μην τις ζήσουμε.

Η ευθύνη πλέον για την τύχη της χώρας ανήκει στους πολίτες, οι οποίοι πρέπει να κάνουν την επιλογή τους με το μυαλό και όχι με το θυμικό τους, σταθμίζοντας μεταξύ δυσκολιών και ολέθρου, πρόγευση του οποίου μόλις αρχίσαμε να ζούμε. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Τα κυβερνητικά ψεύδη συνεχίζονται χωρίς ίχνος ντροπής ή έστω μιας κάποιας συστολής, παρά το γεγονός ότι καθημερινώς αποκαλύπτονται οι σκόπιμες ασάφειες με τις οποίες είχαν καμουφλάρει την κρυφή ατζέντα για διολίσθηση στη δραχμή και στην τζαμαχιρία. Ασφαλώς υπάρχουν φωνές της λογικής και στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προς το παρόν απλώς σιωπούν, τουλάχιστο δημοσίως.

Η επιπόλαιη και τυχοδιωκτική επιλογή για δημοψήφισμα μπορεί να τους διευκολύνει να δραπετεύσουν .

Η πολιτική υπεκφυγή και η άρνησή τους να αντιληφθούν το θεσμικό τους καθήκον θέτουν σε κίνδυνο κατακτήσεις τριών δεκαετιών ευρωπαϊκής πορείας για τη χώρα, αν δεν βάζουν σε δοκιμασία ακόμη και τη δημοκρατική ομαλότητα.

Η επιπόλαιη και τυχοδιωκτική επιλογή για δημοψήφισμα μπορεί να τους διευκολύνει να δραπετεύσουν πρόσκαιρα από μια δύσκολη επιλογή για συνεννόηση και συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές αλλά η απεμπόληση από το ιστορικό τους χρέος θα τους συνοδεύει για πάντα. Αν ποτέ φθάσουμε σε αυτό το δημοψήφισμα, καθώς δεν είναι πρακτικά εύκολο να πραγματοποιηθεί σε μία εβδομάδα, το κρίσιμο ερώτημα είναι πού πάμε; Μετά δε και την ευθεία αρνητική τοποθέτηση του πρωθυπουργού και των υπουργών, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, αυτή η κυβέρνηση είναι απολύτως παγιδευμένη και έχει υποσκάψει το μέλλον της. Αν ο λαός αποφανθεί ναι για την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να σταθεί στην εξουσία. Αν παρ΄ ελπίδα οι πολίτες επιλέξουν το όχι, τότε τι ακριβώς θα πάει να διαπραγματευτεί; Είναι προφανές ότι πρόκειται για τον απόλυτο εγκλωβισμό.

Το επικίνδυνο όμως είναι ότι σπέρνουν τον πανικό και γι' αυτό απαιτείται ψυχραιμία από παντού για να αποφευχθεί ένας διχασμός και η καταστροφή της χώρας. Ετσι κι αλλιώς η πραγματική απάντηση στον εκβιασμό του κ. Τσίπρα θα δοθεί στις εθνικές εκλογές που μετά ταύτα δεν πρόκειται να αργήσουν.

Ο κάθε απελπισμένος θέλει να πιαστεί από την ελπίδα όσο και αν αυτή είναι εξωπραγματική και αφελής.

Είναι πια παγιωμένη άποψη ότι αυτός που ψηφίζουμε στις εκλογές είναι ο πατριώτης, είναι ο μεσσίας σωτήρας και ο κάθε αντίπαλος είναι ο πουλημένος και ο καταστροφέας της χώρας. Αυτά έλεγαν και τα παιδιά της τωρινής κυβέρνησης για τους προηγούμενους ότι δηλαδή παρέδωσαν αμαχητί τη χώρα στις βουλιμικές και ανθρωποφάγες ορέξεις των δανειστών, ξεχνώντας ότι πίσω από τους δανειστές κρύβονται πανίσχυρα συμφέροντα οχυρωμένα όμως σε δεκαοχτώ κοινοβούλια. Μας έπεισαν λοιπόν οι κυβερνώντες ότι έχουν το θαυματουργό χάπι να γιατρέψουν τον ετοιμοθάνατο και γιατί όχι να αναστήσουν τον νεκρό. Είναι γνωστό ότι ο κάθε απελπισμένος θέλει να πιαστεί από την ελπίδα όσο και αν αυτή είναι εξωπραγματική και αφελής. Λ.χ. εμείς πιστέψαμε ότι δικαιούμαστε να πάρουμε και άλλα χρήματα από τους δανειστές ενώ χρωστάμε τα προηγούμενα και εκείνοι υποχρεούνται να μας τα δώσουν, μάλιστα το επιχείρημά μας και το διαπραγματευτικό όπλο είναι ότι θα το κάνουμε Κούγκι όπως απείλησε ο ανιστόρητος υπουργός Αμυνας, αγνοώντας, όπως και πολλοί άλλοι, ότι με την ανατίναξη του Κουγκίου σκοτώθηκαν 4,5 Τουρκαλβανοί και αντίστοιχοι Σουλιώτες που συναλλάσσονταν μεταξύ τους για την πώληση των διαθέσιμων πυρομαχικών που διέθετε ο καλόγηρος Σαμουήλ.

Αυτή ήταν όλη και όλη η καταστροφή που προκάλεσε το Κούγκι στον εχθρό, τόση θα προκαλέσει και στην Ευρώπη η εκδίωξή μας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση! Προς το παρόν όμως οι Ευρωπαίοι τα έχουν χαμένα με την ανιστόρητη συμπεριφορά ενός ιστορικού λαού που μάχεται λυσσαλέα διαθέτοντας το δίκαιο του απελπισμένου!... Οσο πλησιάζουμε στην ώρα μηδέν, μας αντιμετωπίζουν με γουρλωμένα μάτια γιατί ξέρουν ότι ο απελπισμένος μπορεί να κάνει μεγάλο κακό κυρίως στον εαυτό του. Κανείς δεν θέλει να δει μπροστά του κάποιον να αυτοκτονεί, αν διασωθούμε προσωρινά θα οφείλεται κυρίως σε αυτό. Προφανώς και ο κάποιος χρόνος που θα δοθεί θα είναι να μας μελετήσουν από ανθρωπολογική άποψη τι είδους ον είναι ο Ελληνας.

Ο λαός εξαντλημένος περιμένει απλώς ένα θετικό μήνυμα.

Δυστυχώς, όπως συνήθως συμβαίνει στη ζωή, έτσι και στην περίπτωση των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές κινδυνεύουμε να δούμε να επιβεβαιώνονται τα χειρότερα σενάρια. Ακόμη και οι πιο απαισιόδοξοι, οι πιο σκληροί επικριτές του προεκλογικού παραληρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πίστευαν ότι θα καταλήγαμε στις τωρινές δραματικές στιγμές. Οπου ένας ολόκληρος λαός εξαντλημένος περιμένει απλώς ένα θετικό μήνυμα.

Βρίσκει όμως μόνο τις ενέσεις αισιοδοξίας που στέλνει όλο και σε μεγαλύτερες αλλά όλο και πιο αναποτελεσματικές δόσεις το επιτελείο της κυβέρνησης. Ο κόσμος καιγόταν χθες και μας εξηγούσαν το πώς η ελληνική πρόταση είναι η βάση των διαπραγματεύσεων. Το πώς η Αθήνα δεν κινείται πέραν των κόκκινων γραμμών της. Πώς υποχρεώθηκαν οι ηγέτες της Ευρωζώνης να ικανοποιήσουν το αίτημα του κ. Τσίπρα και να συναντηθούν για την πολιτική διαπραγμάτευση.

Ο κ. Βαρουφάκης εξηγούσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι οι υπουργοί διαφώνησαν με την πρόταση των θεσμών, την ίδια ώρα που είχε εκδοθεί ανακοίνωση από το Eurogroup και εξηγούσε ότι οι υπουργοί ζήτησαν από την Ελλάδα να αποδεχθεί την πρόταση των θεσμών. Η θέση της κυβέρνησης είναι τραγική, αλλά πραγματικά ελάχιστους θα ενδιέφερε εάν από τις επιλογές της δεν κρινόταν η τύχη της χώρας. Εξάλλου αυτή ήταν που ήθελε να παίξει με τη φωτιά, να ισορροπήσει στο κενό.

Εχουν δίκιο ο πρωθυπουργός και πολλά κυβερνητικά στελέχη όταν δηλώνουν ξαφνικά ότι υπάρχει πολιτικό κίνητρο στη σκληρή στάση των δανειστών και των ευρωπαϊκών πρωτευουσών που θέλουν να ταπεινώσουν μια αριστερή κυβέρνηση. Ακόμη κι έτσι, αυτό δεν αποτελεί άλλοθι ούτε για την Αριστερά ούτε για τον ίδιο τον κ. Τσίπρα. Οφειλαν να το γνωρίζουν ότι η ΕΕ, η Ευρωζώνη, το ΝΑΤΟ, δεν είναι κατηχητικό θηλέων, ούτε θα καθίσουν να τρώνε σκαμπίλια από τον κ. Μπαλάφα ή τον κ. Στρατούλη... Ολοι τούς είχαν προειδοποιήσει. Επέλεξαν όμως να τα κάνουν όλα όλο και πιο δύσκολα, όλο και πιο δραματικά.

Κινδυνεύει η ελληνική Αριστερά να αποδειχθεί για μια ακόμη φορά επικίνδυνα ανώριμη. Παραδομένη σε χέρια φανατικών και αλαζονικών ξερολιστών. Διαφορετικά θα γνώριζε η Αριστερά ότι δεν έχει καμία αξία να καταλάβεις τα χειμερινά ανάκτορα αν δεν μπορείς να τα κρατήσεις. Και κυρίως, εάν δεν ξέρεις τι θέλεις να τα κάνεις.

Και τότε ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ

Το καλό (ή το κακό) στην πολιτική είναι πως άσχετα με τα όσα θα ισχυριστεί ο ένας ή θα υποστηρίξει ο άλλος, εκείνο που τελικά θα μετρήσει είναι το αποτέλεσμα. Το άλλο καλό (ή και κακό) είναι πως όταν συμβαίνει να είναι κάποιος όχι μόνο κρίνων αλλά και κρινόμενος, τότε δεν έχει τη δυνατότητα να ξεγελάσει, να κοροϊδέψει ή να εξαπατήσει.

Πιπιλίζουν απεγνωσμένα οι συριζαίοι την καραμέλα των χαμηλών πρωτογενών πλεονασμάτων που υποτίθεται ότι πέτυχαν. Αντί για 3,5% το 2015 μόλις 1%. Αλλά αν γυρίσουμε στις πρώτες μέρες του περασμένου Δεκέμβρη, θα θυμηθούμε ότι κατά γενική εκτίμηση το μέχρι τότε πρωτογενές πλεόνασμα για το 2014 υπολογιζόταν στα 2,8 δισ.

Ηταν η εποχή που η οικονομία είχε επιστρέψει ύστερα από χρόνια στην ανάπτυξη, που η ανεργία είχε αρχίσει να μειώνεται αργά αλλά σταθερά και που η κυβέρνηση σχεδίαζε και ανακοίνωνε τις πρώτες μικροπαροχές. Αλλά ήταν και η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινούσε την επίθεσή του για την κατάληψη της εξουσίας. Ο στόχος του επιτεύχθηκε και η ιστορία έχει καταγράψει ότι το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2014 περιορίστηκε τελικά κοντά στα 800 εκατομμύρια, η οικονομία επέστρεψε στην ύφεση και η ανεργία ξαναπήρε την ανηφόρα.

Και πιπιλίζουν ακόμη οι συριζαίοι την καραμέλα του χρέους και του αγώνα που κάνουν για να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη ρύθμισή του, μια και ούτε κι εκείνοι παίρνουν στα σοβαρά όλη αυτή την παράσταση που έχει στήσει η πρόεδρος της Βουλής προκειμένου να βρει τρόπο να το εξαφανίσει. Αλλά αν γυρίσουμε στις πρώτες μέρες του περασμένου Δεκέμβρη, θα θυμηθούμε πως και το θέμα αυτό είχε μπει στον δρόμο του.

Από το 2012 είχε συνομολογηθεί τι θα γίνει με το χρέος. Και η δέσμευση ήταν ρητή πως από τη στιγμή που η οικονομία θα περνούσε στην ανάπτυξη και θα καταγράφαμε πρωτογενή πλεονάσματα θα άρχιζαν και οι συζητήσεις για την επιμήκυνσή του και τη μείωση των επιτοκίων του. Μόνο που αυτό δεν έφτανε στον ΣΥΡΙΖΑ, θέλησε να βάλει τη δική του σφραγίδα στη λύση του προβλήματος και το μόνο που κατάφερε είναι τα σημερινά μας χάλια. Και ποιος ξέρει και ποια άλλα.

Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν.

Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Και όχι μόνο για εμάς, αλλά και για όλους όσοι συναποτελούν την κυβερνητική αλλά και την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι πολλά και μαζεμένα αυτά που θα τους πέσουν στο κεφάλι. Από τη μια να προσπαθούν να κάνουν κάτι που ούτε ξέρουν ούτε υπάρχει περίπτωση να μάθουν (ήτοι να κυβερνήσουν), από την άλλη να σκυλοτρώγονται μεταξύ τους για τον καταμερισμό των ευθυνών της προσχώρησής τους στο μνημονιακό στρατόπεδο και από την τρίτη (και χειρότερη) να ψελλίζουν ένας Θεός ξέρει τι απέναντι στις δικαιολογημένες αιτιάσεις των ψηφοφόρων ότι τους εξαπάτησαν.

Ηδη σε επίπεδο διακυβέρνησης έδωσαν δείγμα γραφής με την εισαγωγή προς συζήτηση σε κοινοβουλευτική επιτροπή νομοσχεδίου που συνεπάγεται δαπάνη η οποία δεν έχει συνυπολογιστεί στα μέτρα που κατέθεσε ο Τσίπρας στους εταίρους. Οσο για το αλληλοφάγωμα έχει ήδη ξεκινήσει. Και μπορεί οι συνθήκες να είναι δύσκολες, αλλά δεν γίνεται να μη βάλεις τα γέλια όταν ακούς τον Λεουτσάκο, για παράδειγμα, να διαμαρτύρεται για τη συμφωνία και να ζητά να εφαρμοστεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπετε, σε κάποιους δεν έφτανε να κοροϊδεύουν τους ψηφοφόρους, έτρωγαν και οι ίδιοι από τον σανό που σερβίριζαν.

Και φυσικά το μέτωπο με το εκλογικό σώμα τώρα ανοίγει. Μέχρι να φθινοπωριάσει κάπως θα έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο. Και τότε θα δούμε αν θα υπάρξουν συνταξιούχοι που όταν πάρουν το εκκαθαριστικό τους με τις προβλεπόμενες περικοπές θα πιστέψουν τις διαβεβαιώσεις του Τσίπρα για «μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης» και όχι αυτό που θα βλέπουν τα μάτια τους.

Δυστυχώς σ' αυτήν τη ζωή όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Ηρθε η ώρα να το μάθουν και οι Συριζαίοι. Μέχρις εδώ ήταν τα πολλά κι εύκολα λόγια. Και το ποτήρι θα το πιουν έως την τελευταία σταγόνα και στο ταμείο θα πάνε για να καταβάλουν το μνημονιακό αντίτιμο.

Για πρώτη φορά, και μάλιστα σε καιρό ειρήνης, η Ελλάδα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να αποκοπεί από τον φυσικό της πολιτικό, πολιτιστικό και οικονομικό χώρο. Από το 1821, που το ελληνικό έθνος αναδύθηκε από τα ερέβη της Ιστορίας, μέχρι και τώρα, συμπορεύτηκε με τις Δημοκρατίες της Δύσης. Στο διάστημα των χρόνων αυτών, η Ελλάδα, παρά τις πολλές περιπέτειές της, κατόρθωσε να υπερδιπλασιάσει τα εδάφη της και να πολλαπλασιάσει τον πληθυσμό της. Κατόρθωσε επιπλέον να διανύσει το πολλαπλό χάσμα που τη χώριζε από την υπόλοιπη Ευρώπη και να προσεγγίσει οικονομικά και πολιτισμικά το βιοτικό της επίπεδο.

Φυσικά όλο αυτό το διάστημα υπήρχαν ισχυρές δυνάμεις στο εσωτερικό της κοινωνίας που εξέφραζαν αντιλήψεις πολιτικές, πολιτισμικές και συνήθως θρησκευτικές, οι οποίες ήθελαν την Ελλάδα σε μια αντιδυτική κατεύθυνση. Ομως, παρά την υπολογίσιμη απήχηση των αντιλήψεων αυτών στην κοινωνία, οι ηγετικές τάξεις και το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κράτους διατήρησαν απαρασάλευτη τη δυτική προοπτική. Και η εγχώρια κοινωνία όμως, παρά τις πολλές καχεξίες της, είχε ενσωματώσει από πάρα πολύ νωρίς στην κουλτούρα της πολλά δυτικού τύπου αγαθά, όπως το Σύνταγμα, τη δημοκρατία και την ελευθερία, τα οποία ακόμα και σήμερα είναι δυσεύρετα στον κόσμο της «καθ' ημάς Ανατολής» των αντιδυτικών οραμάτων.

Στη μακρά αυτή διάρκεια της ιστορικής ανέλιξης της ελληνικής κοινωνίας δεν ήταν όλα ρόδινα φυσικά. Παράλληλα με την πολυποίκιλη ιστορική διαδρομή της χώρας αναπτύχθηκαν και εκδηλώθηκαν πολλές παθογένειες, οι οποίες καθόρισαν τους τρόπους ανάπτυξης και συγκρότησής της. Η τρέχουσα σαρκοβόρα κρίση, αποτέλεσμα εν πολλοίς αυτών των παθογενειών, κατέδειξε και τα όριά τους. Ετσι ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός δεν μπορεί πλέον να αναπαράγεται με τους έως τώρα τρόπους και τις παθογένειές του. Το γεγονός αυτό είναι η αιτία της κρίσης και όχι τα μνημόνια, όπως εντελώς λανθασμένα επικράτησε ως κυρίαρχη ερμηνεία στην εγχώρια δημόσια σφαίρα.

Το μεταπολιτευτικό κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν ανέκοψε την κρίση, αλλά με τα μνημόνια και με βαρύτατο κοινωνικό κόστος κράτησε ζωντανή τη χώρα στο εσωτερικό της Ευρώπης. Το σημερινό κυβερνητικό σχήμα, δέσμιο της αντιμνημονιακής δημαγωγικής ρητορικής του, ωθεί στα άκρα τη σχέση της χώρας με την υπόλοιπη Ευρώπη. Η σχέση όμως αυτή είναι η εγγύηση για την ύπαρξη της Ελλάδας ως δημοκρατικής και ασφαλούς χώρας στον πολλαπλά ταραγμένο σημερινό κόσμο. Η αποκοπή της από τον ευρωπαϊκό χώρο, λόγω της μη συμφωνίας, θα την αφήσει μετέωρη στο χάος.

Η μισή Ελλάδα σε κατάθλιψη και σχεδόν όλους τους Ελληνες σε αγχωτικό μαρτύριο.

Η μισή Ελλάδα σε κατάθλιψη και σχεδόν όλους τους Ελληνες σε αγχωτικό μαρτύριο, με πολλαπλές νευροπάθειες και ανήσυχο ύπνο, με καθημερινές εξαφανίσεις ηλικιωμένων και με παγκόσμιο ρεκόρ αυτοκτονιών στα χρόνια της κρίσης, για την οποία ευθύνονται κατά μέγα μέρος οι «προστάτες» και τα μνημονιακά πειράματά τους... Εικόνες και αριθμοί που δείχνουν μια Ελλάδα με 200.000 λουκέτα, με πέντε εκατομμύρια φτωχούς και δύο εκατομμύρια ανέργους. Με ατέλειωτες ουρές για δωρεάν διανομές τροφίμων (τώρα μιλάνε και για «δελτίο τροφίμων»), με φτωχόπαιδα να ξεδιαλέγουν σκουπίδια, με πανικόβλητες νοικοκυρές να τραβάνε τις καταθέσεις τους και με πρωτόγνωρη έξαρση της εγκληματικότητας, λόγω ανεμπόδιστης εισβολής πειναλέων λαθρομεταναστών...

ΑΝΤΙ αυτών, οι επικοινωνιακοί φωστήρες του Μεγάρου Μαξίμου αφήνουν αναπάντητες τις κίτρινες γερμανικές φυλλάδες και τα εξωνημένα ξένα πρακτορεία να εμφανίζουν τους σημερινούς Ελληνες «τεμπέληδες», «καλοπερασάκηδες», «καιροσκόπους» και… εντελώς άσχετους με τους αρχαίους Ελληνες, αφού στις φλέβες τους ρέει -όπως γράφουν- αίμα Σλαβικό, Αρβανίτικο και... Τούρκικο!.. Δηλητήρια που ενστερνίζονται και οι κορυφαίοι του Βερολίνου, αγράμματοι και αστοιχείωτοι καθώς είναι, αφού αγνοούν τι έχουν πει για την Ελλάδα διάσημοι συμπατριώτες τους, όπως ο Χέγκελ, ο Χάιζεμπεργκ, ο Γκαίτε, ο Μύλερ, ο Σίλερ, ο Νίτσε, ακόμη και οι θεμελιωτές του κομμουνισμού Μαρξ και Εγκελς, ακόμη ο αρχηγός του ναζισμού Αδόλφος Χίτλερ, με τον αρχιστράτηγό του ο Βίλελμ Κάιτελ!.. 

ΟΛΟΙ τους έγραψαν ύμνους για την αθάνατη Ελλάδα που με τον ηρωισμό της στο Ρούπελ και στην Κρήτη άλλαξε την πορεία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και που δεν σταμάτησε να γεννοβολά αστέρια διεθνούς ακτινοβολίας, από τον Θεοτοκόπουλο, τον Κορνάρο, τον Μητρόπουλο, τον Παπανικολάου, τον Καζαντζάκη και τον Παλαμά, ώς τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, την Παξινού, τη Μελίνα, την Αρβελέρ, τον Αγγελόπουλο, τον Γαβρά… ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς!.. Αλλά και εθνικούς ηγέτες παγκόσμιου κύρους όπως ο Τρικούπης, Βενιζέλος, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Χριστόδουλος… Είναι ώρα να προκύψει και ένας νέος εθνάρχης!..

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να μείνει στην ιστορία ο σημερινός πρωθυπουργός. Αλλά μόνον αν (από κοινού με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) καταφέρει αυτές τις κρίσιμες μέρες να ενώσει τους Ελληνες ηγέτες, όχι στο ΟΧΙ της καταστροφής αλλά σε κοινό μέτωπο για τη μεγάλη έξοδο από την κρίση, που, ευκαιρία είναι, να ξεκινήσει μεθαύριο με τη σύνοδο κορυφής. Η ιστορία μας θυμίζει πάντως ότι ΟΧΙ είχαν αντιτάξει στους ξένους «προστάτες» μας και σπουδαίοι προκάτοχοι του Αλέξη Τσίπρα. Οι οποίοι όμως… είτε υπέκυψαν τελικά (για να τελευτήσουν ως αυτοεξόριστοι), είτε έφαγαν το κεφάλι τους με… έξωθεν φυτεμένες παθήσεις… Τα ΟΧΙ θέλουν φρόνιμη χρήση, έχουν διπλή κόψη…

Διχαστικές φαντασιώσεις

H σύμπηξη μετώπων, έστω και χωρίς αρχές, για την άνοδο στην εξουσία είναι κοινός τόπος στον κοινοβου­λευ­τισμό. Αυτό που συμβαίνει, όμως, με τον φορέα «Μένουμε Ευρώπη» και τους συγκατοίκους του ανήκει σε άλλη... ήπειρο. Το προσχηματικό, το κίβδηλο και η πολιτική γελοιότητα του οχήματος-συνθήματος είναι αυταπόδεικτα για όλους όσοι «μένουμε Ελλάδα». Αλλά πέραν αυτού, πιστοποιεί τον πολιτικό και ιδεολογικό πτωχοπροδρομισμό του εγχειρήματος. Το περιεχόμενό του, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, εξαντλείται σ' έναν τυφλό αντικυβερνητισμό. Στο επίπεδο της ρητορείας, των αφηγήσεων και των πρακτι­κών. Θα μπορούσε να συνοψιστεί απλουστευ­μένα στο σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση πάση θυσία» και... γαία πυρί μειχθήτω.

Στη χώρα μας έχουν διαδραματιστεί στο παρελθόν παρόμοιες καταστάσεις με παρεμφερή λάβαρα. Από το αβερώφειο «Οχι στη χούντα του ΠΑΣΟΚ» ως το μητσοτακικό «Κάτω οι κλέφτες», για μείνουμε μόνο στα νεοδημοκρατικά. Σήμερα, όμως, πρόκειται για κάτι παραπάνω από πολιτική συνθηματο­λογία με στόχευση την κυβερνητική εξουσία. Γι' αυτό, άλλωστε, όσοι... μένουν Ευρώπη δεν ζητούν να εκφραστεί στις κάλπες ο λαός, όπως είναι το φυσιολογικό, ξορκίζοντας κάθε λαϊκή ετυμηγορία. Το νέο έγκειται στο γεγονός ότι η κινδυνολογία συνοδεύεται, πλέον, από την εκπόνηση και προώθηση σχεδίων αποσταθεροποίησης. Δεν εξέλιπαν τα παραδοσιακά, αλλά βασικός μοχλός αναδεικνύεται ο οικονομικός φόβος και πανικός.

Ταυτοχρόνως, επιχειρείται η πρόκληση ενός νέου διχασμού, με ανύπαρκτες διαιρετικές τομές. Στη μια πλευρά, υποτίθεται, βρίσκονται οι ευρωπαϊστές και στην άλλη οι αντιευρωπαϊστές. Ελλείψει των τελευταίων, από την αλεξανδρινή εποχή, όταν ονοματίστηκαν γεωγραφικά οι ήπειροι, τους κατασκευάζουν οι ίδιοι. Η ανακάλυψη μιας αντι-Ευρώπης συμπληρώνεται με τη νηπιακή εξίσωση Ευρώπη = ευρώ = λιτότητα. Δηλαδή, μαζί με την εφεύρεση των αντιευρωπαϊστών, ανακατασκευάζονται και οι ευρωπαϊστές. Αφού αφαιρείται από τους τελευταίους κάθε δημοκρατικό ευρωπαϊκό κεκτημένο, όπως περιγράφεται στις ιδρυτικές συνθήκες. Αυτές τις ανεπαρκείς και ανάπηρες, που σκιαγραφούν, όμως, ένα ευρωπαϊκό όραμα το οποίο βρίσκεται σε πόλεμο με τη σημερινή νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Με ιστορικούς όρους, προνομιακός χώρος των ελληνικών συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων ήταν οι εθνικοί διχασμοί. Με συμπράξεις και εκτός συνόρων. Ιδιαίτερα, μάλιστα, σε περιόδους που προέβαλλε η αδήριτη ανάγκη για εθνικές-πατριωτικές συσπειρώσεις και στοχεύσεις. Οταν δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για τέτοιες διχοτομήσεις, δεν δίσταζαν να τις επιβάλουν. Το ίδιο ακριβώς επιδιώκεται και σήμερα. Ελλείψει κάθε εθνικού οράματος και προωθητικής ευρωπαϊκής ιδέας, μεταθέτουν τις διαχωριστικές γραμμές από την πραγματική ζωή και τις υπαρκτές συγκρούσεις σε εικονικές πραγματικότητες. Σαν να λέμε ότι κινδυνεύει η Ελλάδα να απομακρυνθεί από τη Γηραιά Ηπειρο προς κάποια άλλη...

Η πρόεδρος «ξέφυγε»

Παρακολούθησα την αναίτια επίθεση της προέδρου της Βουλής εναντίον του συναδέλφου του ΣΚΑΪ, ο οποίος της είχε υποβάλει μια καθ' όλα λογική, αλλά ενοχλητική ερώτηση. Και εκείνο που, δυστυχώς, διαπίστωσα είναι ότι η κατάστασή της πάει από το κακό στο χειρότερο. Φαίνεται ότι, δυστυχώς, δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι η συμπεριφορά της έχει φτάσει να αποτελεί ό,τι πλησιέστερο σε ερπύστριες έχει γνωρίσει μεταπολιτευτικά ο τόπος από εκπρόσωπο της εξουσίας.

Δικαίωμά της είναι να θεωρεί ότι το δημοσιογραφικό καθήκον εξαντλείται σε εμετικές ερωτήσεις όπως αυτή με την οποία την υποδέχθηκαν στην «αναγεννημένη» ΕΡΤ. Δυστυχώς για εκείνη και για όσους συμμερίζονται τις απόψεις της τα πράγματα δεν είναι έτσι. Και ούτε και πρόκειται να καταντήσουν έτσι. Οι προσωπικές επιπολαιότητες και οι πολιτικές χυδαιότητες και ιδιοτελείς σκοπιμότητες θα επισημαίνονται, θα αναδεικνύονται και θα καταγγέλλονται. Γι' αυτό και καλά θα κάνει να το συνηθίσει. Τους δημοσιογράφους θα τους βρίσκει πάντα μπροστά της. Η ελευθερία τους μόνο στα απροκάλυπτα ολοκληρωτικά καθεστώτα υποτάσσεται. Σε κάθε άλλη περίπτωση καμώματα σαν τα δικά της μέχρι και που τα διασκεδάζουν.

Η πρόεδρος της Βουλής συγκρότησε με προσωπική της απόφαση την επιτροπή για το χρέος, διάλεξε η ίδια τα μέλη της, φρόντισε για την όποια χρηματοδότησή της και φυσικά είχε αποδεχθεί εκ των προτέρων το προκαταβολικά γνωστό πόρισμά της. Μόνο που αυτό το πόρισμα, που η ίδια ζήτησε να υιοθετηθεί και να εφαρμοστεί από την κυβέρνηση, δημιουργεί προβλήματα. Αυτά που της υπέδειξε ο συνάδελφος του ΣΚΑΪ. Κι ένα επιπλέον: ότι η επιτροπή της αποφάνθηκε πως η Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το ΔΝΤ συνωμότησαν και από κοινού και δολίως έδρασαν σε βάρος της χώρας μας. Αν θεωρεί πως οι απόψεις αυτές δεν συγκρούονται με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική, τότε πολύ φοβάμαι ότι η επιστήμη θα παραμείνει με τα χέρια ψηλά.

Και κάτι τελευταίο. Αυτό το «υφάκι» του «εγώ μιλάω κι εσείς ακούτε» ας το κρατήσει για τους υπαλλήλους της και τους υποτακτικούς της. Στο κάτω κάτω ούτε η επιστημονική ούτε και η κοινωνική δραστηριότητά της είναι τέτοιες που να το δικαιολογούν.

Αυτά που ο κ. Στρατούλης ονομάζει «μέτρα» δεν είναι τίποτε άλλο από την ελεύθερη πτώση .

Είναι απολύτως σαφές ότι κανένα τμήμα του κρατικού μηχανισμού δεν προετοιμάζεται για την αντιμετώπιση της κρίσης που θα ξεσπάσει αν η Αθήνα πάρει το μοναχικό μονοπάτι της σταδιακής εξόδου από το ευρώ και την Ευρώπη.

Ο κ. Στρατούλης αποκαλύπτει μύχιους πόθους. Φαντάζεται ένα κράτος που θα ανακατασκευαστεί ώστε να εξυπηρετεί «τα συμφέροντα του λαού», όπως βεβαίως θα τα αντιλαμβάνεται το κόμμα που θα καθοδηγήσει την κοινωνία. Ο αναπληρωτής υπουργός κάνει το τυπικό λάθος όλων όσοι εκλαμβάνουν τις ιδεολογικές τους επιθυμίες ως κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα.

Αυτά που ο κ. Στρατούλης ονομάζει «μέτρα» δεν είναι τίποτε άλλο από την ελεύθερη πτώση του παραγόμενου προϊόντος, των κρατικών εσόδων και της αξίας του νομίσματος. Ηδη τους τελευταίους μήνες το ΑΕΠ έχει ξαναπάρει την κατιούσα: η χώρα οδηγείται και πάλι στην ύφεση.

Αν ο πρωθυπουργός πετύχει τη συμφωνία που επιδιώκει, στελέχη όπως ο κ. Στρατούλης δεν μπορούν να παραμείνουν στην κυβέρνηση. Πιστεύω ότι η ηθική ακεραιότητα του συγκεκριμένου και άλλων στελεχών της ίδιας τάξης θα τους οδηγήσει στην παραίτηση. Σε αντίθετη περίπτωση αλλά για τον ίδιο λόγο, με την ίδια καθαρότητα πεποιθήσεών του, ο κ. Στρατούλης και άλλα στελέχη της ίδιας κομματικής πτέρυγας θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σαμποτάρουν τη συμφωνία.

Υποθέτω ότι όλοι αντιλαμβάνονται πως οι δυσκολίες που θα υπάρξουν στην εφαρμογή της συμφωνίας θα είναι πολλαπλάσιες εκείνων που συνάντησε η επίτευξή της.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Ολες οι προηγηθείσες συμφωνίες που έκανε η Ελλάδα με τους ελεγκτές, εταίρους και δανειστές της εμφάνισαν αυτό το τεράστιο ελάττωμα. Η επιμονή των δανειστών σε συχνά ακραία και, το χειρότερο, ανεφάρμοστα μέτρα, σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις και, κατά κανόνα, την ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού, καθήλωσε την Ελλάδα στη μιζέρια των Μνημονίων.

Έντυπη

Η χώρα ακροβατεί πλέον σε τεντωμένο σχοινί .

Αισίως φτάσαμε και στο Eurogroup της 18ης Ιουνίου, αλλά δυστυχώς λύση στο πρόβλημά μας δεν διαφαίνεται. Οι δύο πλευρές παραμένουν αμετακίνητες ?φαινομενικά τουλάχιστον? στις θέσεις τους και η αναγκαία σύγκλιση που θ' ανοίξει τον δρόμο για την ευόδωση τελικά της διαπραγματευτικής διαδικασίας δεν είναι ορατή.

Την ίδια ώρα πληθαίνουν, όπως είναι αναμενόμενο, οι φωνές που προειδοποιούν για συνέπειες και επιπτώσεις που ναι μεν δεν είναι ευχάριστες για καμία από τις δύο πλευρές, αλλά μόνο για τη δική μας προδιαγράφονται καταστροφικές.

Και φυσικά σημαντικότερη απ' όλες είναι του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Στουρνάρα, ο οποίος, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, είναι ο συνταγματικά αρμόδιος ν' αποφαίνεται για την οικονομική κατάσταση και τις προοπτικές της χώρας και δεν λογοδοτεί σε κανένα κυβερνητικό ή θεσμικό (και μάλιστα αναρμόδιο) παράγοντα.

Η χώρα ακροβατεί πλέον σε τεντωμένο σχοινί και οι μελλοντικές προοπτικές της φαντάζουν μέχρι και εφιαλτικές, αν παρ' ελπίδα δεν συμβεί κάτι που ν' ανακόψει την τελευταία στιγμή τη δρομολογημένη πορεία της προς τα βράχια. Διότι, ας μην τρέφουν ψευδαισθήσεις όσοι με ασύνορη επιπολαιότητα προπαγανδίζουν τη ρήξη, το πρόβλημα θα είναι μεν πρωτίστως οικονομικό, αλλά δεν θα είναι αποκλειστικά και μόνο οικονομικό.

Η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί εκτός του φυσικού της χώρου που ήταν και θα είναι πάντα οι δυτικές δημοκρατίες για λόγους πολιτικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς. Κι όποιοι και όποιες φαντασιώνονται με περισσή επιπολαιότητα νέες συμμαχίες και άλλες πολιτικοοικονομικές πορείες καλά θα κάνουν ν' ανατρέξουν στην Ιστορία του τόπου μας. Τα όποια εγχειρήματα οδήγησαν πάντα σε ολέθριες για τον Ελληνισμό εμπειρίες.

Δεν αλλάζει η νοοτροπία με το πάτημα ενός κουμπιού.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι που θεωρούν ότι ο Αλ. Τσίπρας και το Μαξίμου δεν επιθυμούν τη ρήξη, αλλά προσπαθούν να κερδίσουν κάτι για να μπορούν να το επιδείξουν στα κομματικά στελέχη και στον κόσμο τους. Την αναδιάρθρωση του χρέους ή, ακόμη καλύτερα, ένα «κούρεμα», ας πούμε. Και μαζί, μία γενναία χρηματοδότηση για να βοηθηθεί η ανάπτυξη, όπως αυτοί την εννοούν. Χθες, όντως ο πρωθυπουργός δεν αναφέρθηκε ρητά σε «ρήξη», όμως την υπονοούσε σαφώς σε ολόκληρη την ομιλία του. Αλλωστε, η αναδρομή στο παρελθόν, στις κινήσεις και στη ρητορική της ηγεσίας και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ από τη σύστασή του, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση και από τότε που βρέθηκε στην εξουσία, δεν δείχνει ότι θα επιθυμούσε κάτι διαφορετικό, εκτός και αν σύσσωμη η Ευρώπη ανταποκρινόταν πλήρως στις προδιαγραφές τους.

Η συμπεριφορά της κυβέρνησης στη διάρκεια των πέντε μηνών είναι τελείως προσαρμοσμένη στα ιδρυτικά κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ, πριν και μετά το 2013, καθώς και στις πολιτικές αποφάσεις των οργάνων του. Το ίδιο ισχύει με την προεκλογική και μετεκλογική ρητορική του πρωθυπουργού, των ηγετικών στελεχών του κόμματος και των υπουργών της κυβέρνησης. Τα πρόσωπα που απαρτίζουν την Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι ανάλογης ιδεολογίας στη συντριπτική πλειονότητά τους και η επιλογή των υπουργών, συμπεριλαμβανομένου του Γ. Βαρουφάκη στο υπουργείο Οικονομικών, δεν ήταν καθόλου τυχαία. Η άποψη ότι λειτουργούσε και λειτουργεί αυτόνομα είναι λανθασμένη και ούτε οι άλλοι υπουργοί αποφασίζουν ερήμην του πρωθυπουργού. Ακόμη και οι πρωτοβουλίες της προέδρου της Βουλής με τη σύσταση διαφόρων επιτροπών εντάσσονται στην ίδια λογική.

Με αυτή την έννοια, δεν είναι δυνατόν αύριο ο Αλ. Τσίπρας να φέρει μία συμφωνία, χωρίς να έχει προϊδεάσει στο ελάχιστο το κόμμα του, την κυβέρνησή του ή την κοινή γνώμη. Δεν γίνονται αυτά ύστερα από μία ομιλία σαν τη χθεσινή στους βουλευτές, ύστερα από μία τόσο αντιευρωπαϊκή ομιλία του Γ. Βαρουφάκη, ύστερα από μία ακόμη σύναξη που οργανώνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Συντάγματος, για να πάρει ο λαός «τη διαπραγμάτευση στα χέρια του». Δεν αλλάζει η νοοτροπία με το πάτημα ενός κουμπιού. Αρα, με τη θέλησή του ο πρωθυπουργός οδηγεί τη χώρα στη ρήξη και είναι σφάλμα να τον διαφοροποιούμε από το κόμμα του.

Έντυπη

Θεός να βάλει το χέρι του.

Μέρα με τη μέρα δυστυχώς επιβεβαιώνονται οι χειρότεροι φόβοι για τις εξελίξεις καθώς αποκαλύπτεται η αδυναμία και η ανικανότητα της κυβέρνησης να καταλήξει σε μια κάποια συνεννόηση με τους δανειστές. Το δράμα των Βρυξελλών δεν ήταν έκπληξη για όσους δεν τρέφουν ψευδαισθήσεις και επιμένουν να διαβάζουν χωρίς παραμορφωτικούς φακούς τα κείμενα της άλλης πλευράς και τις δημόσιες δηλώσεις των ισχυρών της Ευρώπης. Δεν έκρυψαν τίποτε και από κανέναν ούτε οι «θεσμοί» ούτε οι ηγέτες για το πού και πώς κινούνται οι διαπραγματεύσεις, αλλά η εγχώρια σπέκουλα με ατόφια ψεύδη τροφοδοτούσε έναν μύθο για επικείμενη συμφωνία. Τη μία έκλειναν από μέρα σε μέρα, την άλλη από ώρα σε ώρα και... από λεπτό σε λεπτό, μέχρι που ήρθε η στιγμή της αλήθειας και φάνηκε πως ο... βασιλιάς είναι γυμνός και μυθομανής για να μην πιστέψουμε όσους ισχυρίζονται ότι αντικειμενικά δουλεύει για το περιώνυμο λόμπι της δραχμής.

Την επομένη του ναυαγίου των Βρυξελλών στην Αθήνα με τον πλέον επίσημο τρόπο η κυβέρνηση επαναφέρει το σενάριο της τεχνητής αισιοδοξίας χωρίς αυτό να προκύπτει από πουθενά και την ίδια στιγμή στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ πληθαίνουν οι φωνές των θιασωτών της ρήξης και της δραχμής. Βεβαίως ακόμη και αν ήθελαν, παρότι δεν έχουν τέτοια εντολή από το εκλογικό σώμα, δεν είναι ικανοί να το προχωρήσουν καθώς έως τώρα έχουν αποδείξει ότι δεν μπορούν να οργανώσουν ούτε σχολική εκδρομή και όχι τη μετάβαση σε ένα νέο νόμισμα.

Το χειρότερο για τη χώρα όμως είναι ότι αυτοί που μας κυβερνούν ούτε θέλουν ούτε μπορούν να καταλήξουν σε μια συμφωνία με τους δανειστές και δυστυχώς αυτό πια το γνωρίζουν και οι συνομιλητές τους στην Ευρώπη γι' αυτό και επεξεργάζονται σενάρια τρόμου και ενίοτε συμπεριφέρονται προκλητικά. Στο προσεχές Eurogroup την Πέμπτη -αν δεν μεσολαβήσει κάποιο θαύμα- μόνο ένας τρελός θα ήθελε να βρεθεί στη θέση του εκπροσώπου της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ ο απόλυτος εφιάλτης ακολουθεί στη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Ιουνίου και τότε ο... Θεός να βάλει το χέρι του. Με όλα αυτά, κανονικά θα έπρεπε να είχαν ξεσηκωθεί οι πάντες, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο η ραθυμία και η χαλαρότητα κυριαρχούν.

Το κακόηχο μπούχτισμα

Εκατομμύρια Ελληνες βασανίζονται με το ερώτημα: θα υπογράψουν τη συμφωνία; Οι περισσότεροι ελπίζοντας ότι θα υπογράψουν, οι λιγότεροι φοβούμενοι μήπως και ενδώσουν. Το πραγματικό όμως ερώτημα είναι αν μπορούν να εφαρμόσουν την οποιαδήποτε συμφωνία ή αν η χώρα θα σέρνεται χωρίς έμπνευση, χωρίς ηθικό. Αυτοί οι πέντε μήνες ήσαν από κάθε άποψη διδακτικοί και τα αποτελέσματα αποτυπώνονται στις μετρήσεις με την κατάρρευση όλων των ποιοτικών δεικτών. Ο φόβος έχει συντρίψει την ελπίδα. Αν δε υπήρχε εύηχο ουσιαστικό που να αντιστοιχεί στο ρήμα «μπούχτισα» θα άφηνε πίσω του και τον φόβο. Ενας λαός που έχει μπουχτίσει, που λέει «άντε να τελειώνουμε», είναι ό,τι χειρότερο. Ακουσα πριν από χρόνια από έναν μυαλωμένο αριστερό την πολιτική περιγραφή του «μπούχτισα». «Το '65 ήμασταν κάθε μέρα στους δρόμους και αισθανόμασταν πανίσχυροι. Το '66 είχαμε μπουχτίσει και ψυχανεμιζόμασταν το αδιέξοδο, ενώ οι πολιτικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν για να προστατέψουν τη δημοκρατία. Το '67 δεν υπήρχε κόσμος στους δρόμους να σταματήσει τη χούντα».

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ούτε η κυβέρνηση μπορεί να κατεβάσει τους πρώην αγανακτισμένους να την υποστηρίξουν ούτε η αντιπολίτευση τους φιλοευρωπαϊστές να πιέσουν. Ολοι παρακολουθούν από την κλειδαρότρυπα ανήμποροι το θέαμα που αυτές τις μέρες, ίσως και ώρες, φτάνει σε ένα πρώτο τέλος. Δεν έχει νόημα τώρα να διεκτραγωδήσουμε την πορεία της ανύπαρκτης διαπραγμάτευσης, τα λάθη, τις αντιφάσεις, την έλλειψη σχεδίου, τα κωμικοτραγικά και ανεπαρκή πρόσωπα. Μπουχτίσαμε . Αν σκεφτούμε ότι το μόνο προοδευτικό νομοθέτημα για την Ιθαγένεια και το Σύμφωνο Συμβίωσης περνάει με την ψήφο του ΠΑΣΟΚ καταλαβαίνουμε πολλά για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τις προοπτικές της.

Το βαθύτερο πρόβλημα της χώρας είναι πρωτίστως πολιτικό και ακολούθως οικονομικό. Εχουμε μια Αριστερά παλαιάς κοπής που δεν θέλει ούτε μπορεί να μετατοπιστεί προς τη σοσιαλδημοκρατία. Μια Δεξιά που ύστερα από παλινωδίες δείχνει να αναζητά τους χαμένους οπαδούς της στους Λουράντους. Ενα ΠΑΣΟΚ που ως τέτοιο έχει κλείσει τον κύκλο του και ένα Ποτάμι που δεν μπορεί να αποτελέσει τον δυναμικό εκφραστή του ενδιάμεσου χώρου.

Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα έναν νέο σχηματισμό της σοσιαλδημοκρατίας και του μεταρρυθμιστικού κέντρου. Ο τόπος δεν χρειάζεται άλλο ένα κόμμα ή αναπαλαίωση υπαρχόντων για να διεκδικήσουν ένα μονοψήφιο νούμερο στις εκλογές. Χρειάζεται ένα κόμμα-παράταξη που θα ανασυγκροτήσει σε υγιείς βάσεις προγραμματικές και ηθικές ένα πλειοψηφικό ρεύμα που θα ανατάξει τη χώρα. Αλλιώς η πορεία παρακμής της χώρας θα συνεχιστεί. Οι πολίτες θα μπουχτίζουν όλο και περισσότερο, η Ευρώπη θα απομακρύνεται ακόμα και αν μείνουμε στο ευρώ, ακόμα και αν υπογράψουμε τη συμφωνία.

Ηρθε λοιπόν, η στιγμή των αποφάσεων.

Η αναποφασιστικότητα του πρωθυπουργού έχει, πλέον, μεγάλο κόστος για τη χώρα. Γνωρίζει, πια, πολύ καλά τις εναλλακτικές επιλογές που έχει, τους όρους που θέτει η Ευρωζώνη και τους κινδύνους χρεοκοπίας ή και εξόδου από το ευρώ.

Το δίλημμα είναι σαφές: ο κ. Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει αν θα «χάσει» τη χώρα ή αν θα χάσει ένα κομμάτι από το κόμμα και τους ψηφοφόρους του. Να σωθεί η χώρα, υπό τις παρούσες συνθήκες και διεθνείς συγκυρίες, και να μείνει το κόμμα ευχαριστημένο και ενωμένο δεν γίνεται.

Ηρθε, λοιπόν, η στιγμή των αποφάσεων.

Για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ χωρίς χρεοκοπία και ακόμη μεγαλύτερες περιπέτειες, κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να συμφωνήσει και κατόπιν να υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα. Το φορτίο είναι αναμφίβολα βαρύ. Αν δεν το αντέχει ο κ. Τσίπρας, θα πρέπει να το σηκώσει από κοινού με άλλες «πλάτες» και να μοιρασθεί την ευθύνη της διάσωσης της Ελλάδας.

Η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμη αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα.

Η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμη αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα. Η οικονομική κρίση μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και το κλίμα να αποκτήσουμε συνείδηση της κατάστασης που είναι έκτακτη και εξαιρετική, καθότι συντελούνται ανακατατάξεις κοινωνικές και πολιτικές, που οδηγούν στη σύγκρουση με ένα καπιταλιστικό σύστημα που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει και να ξεπεράσει τα προβλήματα που δημιουργεί. Στηρίζεται στην εκμετάλλευση, στα κέρδη και υπερκέρδη και αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους ως αναλώσιμους και ως αριθμούς στους λογαριασμούς του.Το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης κρατάει ακόμα, αλλά αποδείχτηκε τώρα με τη κρίση πως είναι σαθρό. Η χώρα μας θα πρέπει να πάψει να παρακαλάει να τη δανείσουν - ελεήσουν. Δικαιωματικά ως μέλος της Ευρωζώνης θα πρέπει να πάρει το «ρευστό» που υποχρεούται η ΕΕ να δώσει ως αλληλέγγυα ένωση κρατών και όχι ως στυγνός τοκογλύφος. Αν δεν αντιμετωπιστεί γενναία η κρίση της χώρας μας και συνεχίσουν να απειλούν, να εκβιάζουν και να δίνουν κάθε φορά, όταν εφαρμόζουμε τα προειλημμένα μέτρα των μνημονίων τους, τότε η χώρα μας, που ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα εκπροσωπεί, θα πρέπει να μη φοβηθεί να έρθει σε πλήρη ρήξη, καθότι το τίμημα για την ελίτ, δηλαδή τον σκληρό πυρήνα της χρηματοπιστωτικής Ευρώπης, θα είναι πολύ μεγάλο και η αποσάθρωση θα αρχίσει να συντελείται καθότι όλοι οι λαοί της Ευρώπης λίγο-πολύ υποφέρουν.

Ψέματα τέλος

Τελευταία ακούω όλο και συχνότερα κι από όλο και περισσότερους κυβερνητικούς τον όρο «Μνημόνιο», που αν θυμάστε τον είχαν καταργήσει από τον Φεβρουάριο, αλλά τώρα θέλουν να τον ξε-καταργήσουν και να τον παρατείνουν και μέχρι τον επόμενο Μάρτιο. Είναι μια εξέλιξη που τη βρίσκω απόλυτα θετική. Αν μη τι άλλο, στο πλαίσιο της «ρεαλιστικής πολιτικής» που αποφάσισε να εφαρμόσει ο πρωθυπουργός άρχισαν να λένε μερικά πράγματα με το όνομά τους.

Μια, όμως, και έκαναν την αρχή, καλό θα είναι να συνεχίσουν την πρακτική αυτή αλλά και να την επεκτείνουν. Καιρός είναι να αποκτήσουμε επιτέλους μια στοιχειώδη εμπιστοσύνη απέναντι στις υπουργικές και πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις, έτσι ώστε να μη διαπιστώνουμε κάθε δυο και τρεις πως μας αντιμετωπίζουν ως ηλιθίους στους οποίους σερβίρουν διάφορα παραμύθια, αδιαφορώντας μάλιστα αν την επομένη ή και έπειτα από μερικές ώρες το ψέμα τους θα έχει αποκαλυφθεί.

Χθες, για παράδειγμα, δημοσιοποιήθηκε από την Κομισιόν ότι ποτέ δεν τέθηκε από πλευράς της θέμα ΦΠΑ και από το ΔΝΤ ότι ποτέ δεν ζήτησαν μείωση μισθών και συντάξεων. Οι δικές τους απαιτήσεις αναφέρονταν στα δημοσιονομικά κενά που κατά την άποψή τους πρέπει να καλυφθούν και η επιλογή των πηγών προέλευσης των χρημάτων ανήκε σε εμάς.

Αρα τον ΦΠΑ εμείς τον βάλαμε στο τραπέζι, δική μας επιλογή ήταν να εξοικονομηθεί ένα σημαντικό ποσό από τη μετάταξη υπηρεσιών και προϊόντων σε υψηλότερους δείκτες κι από τη στιγμή που εμείς πιάσαμε τη μια άκρη κι αρχίσαμε να τραβάμε, έπιασαν και οι εταίροι την άλλη κι έτσι έγινε και τον καταντήσαμε λάστιχο. Με πολλές και σοβαρές παρεμβάσεις και όχι με «μια ασήμαντη μετάταξη κάποιου προϊόντος απλά και μόνο για να ικανοποιηθούν οι εταίροι», όπως ασύστολα ψευδόταν ο γνωστός παραμυθατζής Βαρουφάκης.

Τέτοια κόλπα δεν χρειάζονται πια. Το πικρό ποτήρι το κατεβάζει πλέον μονορούφι ο πρωθυπουργός μας, οσονούπω θα το σερβίρει και στα μέλη της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, το «Μνημόνιο» επανέκτησε τη θέση του στο λεξιλόγιό μας και το πολιτικό κόστος θα καταβληθεί αμέσως μόλις εφαρμοστούν τα «αριστερά» μέτρα. Τα ψέματα τελείωσαν. Οσο ήταν να βοηθήσουν, βοήθησαν. Από δω και πέρα θα μετρήσει η κυβερνητική ικανότητα. Ή ανικανότητα.

Η κυβέρνηση εγκλωβισμένη από τις συνιστώσες της φαίνεται ικανή να οδηγήσει τη χώρα σε πιστωτικό γεγονός.

Η κυβέρνηση εγκλωβισμένη από τις συνιστώσες της φαίνεται ικανή να οδηγήσει τη χώρα σε πιστωτικό γεγονός (χρεοκοπία). Αδιαφορεί για τους κανόνες των διεθνών αγορών και της ευρωπαϊκής συνύπαρξης. Μεθυσμένη με επαναστατικά όνειρα, εκτιμά ότι ήρθε η ώρα της ανατροπής του καπιταλισμού στην Ελλάδα? στην Ευρώπη? στον κόσμο. Αρνείται να εγκύψει στην οικονομική ιστορία και να εξετάσει τις επιπτώσεις στις χώρες που βρέθηκαν σε αντίστοιχη θέση. Η αιφνίδια ανακοπή χρηματοδότησης μιας οικονομίας που προκύπτει αμέσως μετά την εκδήλωση ενός πιστωτικού γεγονότος, είναι δεδομένο ότι συρρικνώνει τις παραγωγικές δραστηριότητες και καταβαραθρώνει το ΑΕΠ. Ωστόσο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι μικροοικονομικές συνθήκες και η ποιότητα της καθημερινότητας των πολιτών και των επιχειρήσεων που εν τέλει θα καθοδηγήσουν τα μακροοικονομικά αποτελέσματα. Σε ένα καθεστώς περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων όπως θα προκύψει αμέσως μετά τη χρεοκοπία, οι συναλλασσόμενοι αποκτούν δικαίωμα να μην ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους έναντι του Δημοσίου και των ιδιωτών, ακόμα κι αν έχουν τη δυνατότητα. Η γενίκευση της μη ανταπόκρισης οδηγεί στην κατάρρευση της εμπιστοσύνης μεταξύ των συναλλασσομένων, που αποτελεί το θεμέλιο των οικονομικών σχέσεων.

Σε ένα τσουνάμι πτωχεύσεων, οι απολύσεις θα εκτιναχθούν, με ή χωρίς τα νομίμως προβλεπόμενα, προϊόντα θα ανατιμηθούν ή θα εξαφανιστούν από τα ράφια, μαύρη αγορά και αυθαιρεσία των συναλλασσομένων θα αφήσουν απροστάτευτους τους εισοδηματικά ασθενέστερους, σε μια χαοτική οικονομία χωρίς κανόνες. Η συναλλακτική αναρχία θα επηρεάσει αναπόφευκτα τις κοινωνικές σχέσεις παράγοντας αβεβαιότητα και ανασφάλεια...

Χωρίς την ασφάλεια των κανόνων και με αδρανή την κρατική προστασία, οι οικονομικά ισχυροί θα καταδυναστεύσουν την κοινωνία, ενώ πολίτες θα αναζητήσουν διέξοδο σε αγελαίες συμπεριφορές. Τα άκρα του πολιτικού φάσματος θα ενισχυθούν και μαζί η βία και οι εμφύλιες συγκρούσεις. Μόνο που για τις κομματικές ιεραρχίες αυτό θα λέγεται επανάσταση, ενώ για τις εναπομείνασες παραγωγικές δυνάμεις θα συνιστά «πλαίσιο ανάκαμψης». Και κάπου εδώ θα προκύψει πάλι το δίλημμα Ευρώπη, μέτρα και μεταρρυθμίσεις για μια ανοικτή οικονομία, ή δραχμή, κρατικοποιήσεις, υψηλός πληθωρισμός, απαξίωση περιουσιών και ανθρώπων, δίνη υποτιμήσεων, ύφεσης και δυσθεώρητης ανεργίας... σε μια απομονωμένη αλλά «αριστερή» χώρα...; Η ψήφος ακόμα και εάν εκτονώνει, είχε και θα έχει συνέπειες!

 

Παπαδόπουλος Νότης 

Αν δεν μπορείτε, παραδώστε

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  06:00

21

emailεκτύπωση  

Μπλέξαμε άσχημα με το ΣΥΡΙΖΑ.  Οι άνθρωποι ζουν στον δικό τους κόσμο. Δεν αντιλαμβάνονται τι γίνεται γύρω στους - πόσο μάλλον τι συμβαίνει στην Ευρώπη.

Λες και οι Ελλάδα μπορεί να θέσει εκείνη τους όρους με τους οποίους θα δανειστεί από τις 18 χώρες της Ευρωζώνης.Λές και κοινή γνώμη ,δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία έχει μόνον η Ελλάδα κι όχι η υπόλοιπη Ευρώπη!

Πήγε ο κ. Τσίπρας με διάπλατο χαμόγελο στον μοναδικό φίλο της χώρας κ. Γιούνκερ και έπεσε από τα σύννεφα όταν ο Πρόεδρος της Κομισιόν του μετέφερε τα σκληρά μέτρα που πρότειναν για την Ελλάδα οι κ.κ. Μέρκελ και Ολάντ . 

Και βγήκε μετά ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας που διαπραγματεύεται -λέει- σκληρά τέσσερις μήνες με τους δανειστές για να δηλώσει ότι η μοναδική ρεαλιστική πρόταση συμφωνίας είναι η ελληνική! Τρέλα! 

Και βγήκε μετά ο κ. Βούτσης - από τους πιο λογικούς (συνήθως) και πιο έμπειρους ανθρώπους στο ΣΥΡΙΖΑ -και δήλωσε  ότι τελικά το mail Χαρδούβελη είναι λιγότερο επώδυνο από τα μέτρα που πρότειναν οι Γερμανογάλλοι .’Άντε σοβαρά;

Μα τι σας λέμε τόσο καιρό; Κι αν δεν βιαστείτε να κλείσετε τη συμφωνία τα μέτρα θα γίνουν ακόμη βαρύτερα αφού η κατάσταση της οικονομίας επιδεινώνεται συνεχώς- κάθε μήνας καθυστέρηση ισοδυναμεί με ένα επιπλέον χρόνο μνημονίου όπως δήλωσε ο κ. Βενιζέλος στη Βουλή.

Και μετά βγήκε ο γραμματέας του κόμματος κ. Κορωνάκης (  το Νο 2 στον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή) να δηλώσει ότι "πλέον την διαπραγμάτευση θα την κάνει η Αριστερά και η κοινωνία". Αλά Τσάβες δηλαδή . Οι Ευρωπαίοι θα ζητούν μέτρα-εγγυήσεις για να αρχίσουν την χρηματοδότηση της χώρας και εμείς θα κάνουμε συγκεντρώσεις και λαϊκά δικαστήρια , με κρεμάλες και φωτιές μπας και διώξουμε τον σατανά  . Εύγε!

Τι να πεις. Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ κατώτερος των περιστάσεων απ όπου κι αν τον πιάσεις. Πολύς κόσμος τον ψήφισε για να περάσει μήνυμα αποδοκιμασίας στα μεγάλα κόμματα που διακυβέρνησαν τόσα χρόνια με πελατειακές εξυπηρετήσεις και «δικά μας παιδιά» .Θεωρώντας ,όμως, ότι  παίρνοντας της εξουσία το κόμμα της Κουμουνδούρου θα σοβαρευτεί και θα πάρει τις αποφάσεις που απαιτούνται  για να σωθεί ο τόπος  -ξεχνώντας ότι υποσχέθηκε λαγούς με πετραχήλια.

Τώρα ολοένα και περισσότεροι από τους ψηφοφόρους αυτούς τραβούν τα μαλλιά τους βλέποντας την οικονομία να αργοπεθαίνει, τους ανέργους να αυξάνονται, τους επενδυτές να φεύγουν τρέχοντας και τη χώρα να απομονώνεται διεθνώς και να μετατρέπεται σε κρανίου τόπο .

   

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά κάποιοι "πυροβολημένοι" της Αριστεράς και της Προόδου   φλερτάρουν ανοιχτά με την επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή - που θα ισοπεδώσει τους οικονομικά ανίσχυρους και θα κάνει πάμπλουτους τους ήδη πλούσιους (Έλληνες και ξένους) που έχουν τα εκατομμύριά τους σε τράπεζες του εξωτερικού και θα αγοράσουν τη χώρα "μπιτ παρά".

Χτες 22 βουλευτές του κόμματος - ανάμεσά τους ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, η Ραχήλ Μακρή, ο Στάθης Λεουτσάκος , ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης, ο Θανάσης Πετράκος –με  επιστολή τους στον κ. Τσίπρα ζητούν να κατατεθεί το νομοσχέδιο για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και του κατώτατου μισθού καθώς και για την μη εφαρμογή των υπαρχόντων μνημονιακών διατάξεων .

Κι όλα αυτά εν μέσω διαπραγματεύσεων κορυφής με τους δανειστές για να ολοκληρωθεί επιτέλους η περιβόητη συμφωνία κι ενώ Μέρκελ και Ολάντ έχουν ζητήσει ξεκάθαρα να μην υπάρξει καμία αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις και καμία αύξηση στον κατώτατο μισθό στον ιδιωτικό τομέα.

Ακόμη και ο Πρόεδρος Ομπάμα, στον οποίο ήλπιζε η Ελλάδα για να υπάρξει μία καλύτερη συμφωνία , μας γύρισε την πλάτη  ζητώντας χτες σημαντικές μεταρρυθμίσεις για να προχωρήσει η συμφωνία.

Το χειρότερο: τις τελευταίες μέρες υπάρχουν πληροφορίες ότι η κυβέρνηση στην αδυναμία της να πάρει -εδώ και τώρα-επώδυνες αποφάσεις, επιχειρεί να επιτύχει μία ακόμη παράταση στο μνημόνιο με κάποια ελάχιστη χρηματοδότηση για να μην πέσει η χώρα στα βράχια.

Στόχος της, λένε οι ίδιες πηγές, είναι να μεταφέρει έτσι την συμφωνία στο τέλος του καλοκαιριού ώστε να έχει χρόνο να πείσει της εσωκομματική της αντιπολίτευση για την στροφή των 180 μοιρών που θα πρέπει να κάνει!

Μία τέτοια εξέλιξη θα είναι ιδιαίτερα αρνητική. Μπορεί να αποτρέψει τον εμφύλιο στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά θα παρατείνει το αδιέξοδο στην οικονομία η οποία θα συνεχίσει να ασφυκτιά και να  "σέρνεται" για τρεις ακόμη μήνες .

Αποτέλεσμα: πολλές υγιείς επιχειρήσεις που κρέμονται πλέον από μία κλωστή χωρίς να μπορούν να δανεισθούν ούτε ευρώ για τα τρέχοντα έξοδά τους από τις τράπεζες  θα κλείσουν στέλνοντας κι άλλους εργαζόμενους στην ανεργία ενώ η  μελλοντική έξοδος της χώρας από το μνημόνιο θα πάει για το 2017 κι αν...

Κύριοι ,σοβαρευτείτε και κυβερνήστε. Αν δεν μπορείτε -καλέστε τα άλλα κόμματα να συνεργαστούν μαζί σας σε μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή αλλιώς παραδώστε και επιστρέψτε στην αντιπολίτευση.

Ο λαός δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί το μέγεθος της επερχόμενης τραγωδίας.

Το έως πρόσφατα ανείπωτο έχει πλέον ειπωθεί. Το έως πρόσφατα αδιανόητο φαντάζει πλέον ως ενδεχόμενο. Ο λόγος βέβαια για την πτώχευση της χώρας και την επακόλουθη έξοδο από τo ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν από την πτώση στον χαοτικό κόσμο των ασύντακτων κρατών του βαλκανικού και μεσανατολίτικου περιγύρου της. Δυστυχώς όμως ο λαός δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί το μέγεθος της επερχόμενης τραγωδίας.

Πολλοί, συνεπικουρούμενοι και από διάφορους τυχάρπαστους δημαγωγούς, έχουν πεισθεί ότι η τρέχουσα κρίση είναι το χειρότερο που συνέβη και δεν υπάρχει κάτι άλλο να πάθουν πια. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Οταν χρεοκοπεί ένα κράτος, παύει πλέον να επιτελεί τις κατασταλτικές, οικονομικές και κοινωνικές λειτουργίες του. Ο έλεγχος της όποιας οικονομίας και της κοινωνίας ασκείται ωμά από τα ολιγαρχικά συμφέροντα και το οργανωμένο έγκλημα. Η ανομία γίνεται καθεστώς και επικρατεί το «δίκαιο» του ισχυρότερου. Οι συνέπειες για τους έντιμους, απλούς και οικονομικά αδύναμους ανθρώπους θα είναι τρομακτικές. Το ίδιο βέβαια και για τη χώρα. Η χρεοκοπημένη Ελλάδα θα βρίσκεται μόνη και εγκαταλελειμμένη σε ένα εφιαλτικό περιβάλλον, όπου θα καιροφυλακτούν οι βαλκανικοί εθνικισμοί, όπου θα αυξάνονται οι μεταναστευτικές ροές και οι μετακινήσεις πληθυσμών, όπου η φυλετική, η εθνοτική και η θρησκευτική βία είναι ο κανόνας. Οι πίνακες του Ιερώνυμου Μπος δεν θα αρκούν για να αποδώσουν την πολλαπλή επερχόμενη δυστοπία.

Λένε πολλοί ότι η χώρα, αφού και άλλες φορές πτώχευσε και επέζησε, ίσως αξίζει τον κόπο να το επαναλάβει, εάν πρόκειται να ξεφύγει από τη μέγκενη των δανειστών. Οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες όμως των άλλων πτωχεύσεων, με τελευταία εκείνη του 1932, ήταν τελείως διαφορετικές. Το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού δεν ένιωσε τις επιπτώσεις τους γιατί ο εξαστισμός και ο εκχρηματισμός της κοινωνίας υστερούσε ακόμα αρκετά και οι τότε μικρές βιοτικές ανάγκες καλύπτονταν από την οικοτεχνική οικονομική οργάνωση. Αντίθετα τώρα, όταν ακόμα και οι κάτοικοι του πιο μικρού χωριού είναι πλήρως ενταγμένοι στο σύγχρονο καταναλωτικό μοντέλο, η πτώχευση θα επιφέρει τεράστιες και δυσβάσταχτες ανατροπές στον τρόπο της ζωής τους. Ολοι όσοι κραυγάζουν ανέξοδα για ρήξη, για Κούγκι οι πιο παρανοϊκά ευφάνταστοι, για έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, για πτώχευση ακόμα, έχουν ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τις συνέπειες; Προφανώς και όχι, γιατί επενδύουν πολιτικά και κυνικά στην απελπισία του κόσμου. Το ζήτημα όμως είναι τι κάνουν όσοι, πέρα από τις όποιες πολιτικές πεποιθήσεις τους, θέλουν να μετέχουν στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Κάποιοι στην κυβέρνηση εξακολουθούν να ονειρεύονται...

Κάποιοι στην κυβέρνηση εξακολουθούν να ονειρεύονται ή και να πιστεύουν ότι αρκούν οι επιθυμίες τους και οι καφενειακές αναζητήσεις τους για να τρομοκρατηθούν οι Ευρωπαίοι και να σπεύσουν να αποδεχθούν μια συμφωνία που θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις τους. Δεν έχουν καταλάβει οι αφελείς, ή δεν θέλουν να αντιληφθούν, ότι κάθε φορά που βάζουμε το... πιστόλι στο τραπέζι η απειλή μας γυρίζει μπούμερανγκ.

 
Θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον ο κ. Τσίπρας, μετά τους αλλεπάλληλους εναγκαλισμούς με Μέρκελ και Ολάντ, θα είχε αντιληφθεί ότι το παιχνίδι στην Ευρώπη δεν παίζεται με αυτούς τους όρους. Η συζήτηση όμως στη Βουλή έδειξε ότι επιμένει να πατά σε δύο βάρκες. Θέλουμε τη συμφωνία, αλλά μόνο με τους δικούς μας όρους. Διαπραγματευόμαστε με τους Ευρωπαίους, αλλά χανόμαστε μονίμως στη μετάφραση. Και κυρίως  αυτό που πρωτίστως μας απασχολεί είναι πώς να χαϊδέψουμε τα αφτιά του κομματικού μας ακροατηρίου, προσπαθώντας ματαίως να ισορροπήσουμε μεταξύ πραγματικότητας και ουτοπικών υποσχέσεων που έχουμε μοιράσει.

 
Ο κόμπος όμως έχει πλέον φτάσει στο χτένι. Ο κ. Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Ο χρόνος τελειώνει και δεν αρκούν πλέον οι εθνικολαϊκές κορόνες, οι κοινωνιολογικές αναλύσεις και τα ευχολόγια περί αλλαγής στην Ευρώπη. Με άδεια ταμεία, με την οικονομία στην Εντατική οι λεονταρισμοί έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Ή θα αποφασίσει λοιπόν να προχωρήσει σε μια συμφωνία με  επώδυνα, δυστυχώς για εμάς, μέτρα ή θα αναλάβει το κόστος να οδηγήσει τη χώρα στα βράχια. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει...

Οποιαδήποτε παραλυτική παράταση του σημερινού αδιεξόδου θα έχει καταστροφικές συνέπειες, πρωτίστως για τη χώρα, αλλά και για την κυβερνητική πλειοψηφία. Η δήθεν ριζοσπαστική αδιαλλαξία, τα ευφυολογήματα περί τέλους των μνημονίων και η λαϊκή υποστήριξη θα εξατμιστούν σε χρόνο ρεκόρ στο ενδεχόμενο μιας ρήξης με την Ευρώπη. Το παιχνίδι των υπεκφυγών και της μετάθεσης ευθυνών από τον κ. Τσίπρα και τα στελέχη του φτάνει στο τέλος. Και θα είναι τραγικό για τη χώρα, αλλά και για τον ίδιο, να μείνει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός που μετέτρεψε μια ευρωπαϊκή χώρα σε Ζάμπια...

Η καμπάνα χτυπάει για όλους.

Η Ελλάδα βρίσκεται, για μια ακόμη φορά, στο χείλος της αβύσσου. Η ανευθυνότητα περισσεύει.

Ο πρωθυπουργός έχασε πολύτιμο χρόνο, χωρίς κανένα λόγο και κανένα κέρδος για τον τόπο. Δοκίμασε τις πρωτότυπες διαπραγματευτικές τακτικές αυτοσχέδιων μάγων και κατέληξε σε μία πρόταση, που είναι χειρότερη από εκείνη που είχε μπροστά του ο κ. Σαμαράς στα τέλη του 2014. Εχει χάσει τον έλεγχο του κόμματός του, στο οποίο κυριαρχούν ακραίες φωνές που θέλουν τη ρήξη και τη δραχμή.

Η Ν.Δ. αδικεί τον εαυτό της, με την αμηχανία και τον αναιμικό της αντιπολιτευτικό ρόλο. Θα πληγεί, δε, καίρια αν ξαναπροσχωρήσει σε παρωχημένη ρητορική για να ψαρέψει, δήθεν, ψηφοφόρους. Δεν είναι αυτός ο ιστορικός της ρόλος. Κράτησε τη χώρα όρθια δύο χρόνια και τώρα οφείλει να βάλει πλάτη για να μην επέλθει η καταστροφή.

Οσο για τους δανειστές, συνεχίζουν να κάνουν τραγικά λάθη. Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι κανείς δεν μπορεί, δεν έχει το δικαίωμα, να περικόψει άλλο τις χαμηλές συντάξεις στην Ελλάδα σήμερα. Οι «ιέρακες» της Ευρωζώνης έχουν αποφασίσει ότι πρέπει είτε να την εγκαταλείψουμε είτε να παραμείνουμε σε αυτήν διασωληνωμένοι, σε κώμα.

Ολοι τραβούν το σχοινί. Αν κοπεί, τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν οι Ελληνες που είναι ευάλωτοι· αυτοί που πλήρωσαν ακριβά την κρίση. Τα κρατικοδίαιτα παράσιτα που παριστάνουν τους επιχειρηματίες, οι βολεμένοι του κομματικού σωλήνα θα βρουν τις άκρες τους. Οι υπόλοιποι θα υποφέρουν.

Είναι ώρα για λύση. Ωρα για αποφάσεις ευθύνης. Αν ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να διαχειρισθεί τους συντρόφους του και το μπλοκ της ρήξης και της τρέλας, ας αναζητήσει άλλες λύσεις που θα κρατήσουν τη χώρα όρθια. Με το κόμμα και την κυβέρνηση, πάντως, που έχει μαζί του σήμερα, η Ελλάδα δεν θα πάει πουθενά. Χρειαζόμαστε μία έντιμη λύση με τους εταίρους και δανειστές. Επρεπε η συμφωνία να είχε τελειώσει χθες, πριν λιώσει το τελευταίο κύτταρο παραγωγικού ιστού της χώρας.

Οι εταίροι πρέπει να κάνουν πίσω στις παράλογες απαιτήσεις τους, τώρα. Εμείς να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Ο τόπος χρειάζεται την εθνική συνεννόηση και μια κυβέρνηση αντάξια των περιστάσεων.

Η καμπάνα, κ. Τσίπρα, χτυπάει για όλους. Σήμερα, όμως, χτυπάει πρωτίστως για εμάς τους Ελληνες. Αν δεν την ακούσετε, και δεν την ακούσουμε κι εμείς όλοι, θα είστε υπόλογος στην Ιστορία για όσα θα ακολουθήσουν. Οπως και όσοι σιώπησαν ή αδράνησαν καθώς η χώρα όδευε σε μια μεγάλη ήττα.

Το μαρτύριο της σταγόνας δεν αντέχεται άλλο.

Θα μας φάει η αγωνία για τη συμφωνία. Στο τέλος θα φτάσουμε στο σημείο να αναφωνήσουμε «άντε τελειώνετε, αν είναι να βγει η ψυχή μας, ας βγει μια ώρα αρχύτερα. Το μαρτύριο της σταγόνας δεν αντέχεται άλλο». Αυτή είναι η μια εκδοχή, της αποδοχής, της υποταγής και της παραδοχής, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αυτοί αποφασίζουν χωρίς εμάς, δηλαδή τους λαούς της Ενωμένης Ευρώπης, που υποτίθεται αντιπροσωπεύουν, όντας εκλεγμένοι, που σημαίνει και πλήρως νομιμοποιημένοι, χωρίς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να παίζει κανέναν ουσιαστικό ρόλο από τη στιγμή που κανένα όργανο «εξουσιαστικό» δεν δεσμεύει.

Ηδη υπάρχει σχέδιο που δεν είναι καθόλου μυστικό για την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, με στόχο τη συγκέντρωση μεγαλύτερων εξουσιών σε λιγότερα χέρια και τη δημιουργία μιας Ευρώπης πλήρως ελεγχόμενης από τη Γερμανία, με τη συμπληρωματική κάλυψη της Γαλλίας. Ο σκληρός πυρήνας που συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες είναι πρόταση του Σόιμπλε από τη δεκαετία του 1990. Δεν υπάρχει σήμερα Ενωμένη Ευρώπη, ούτε έχει να κάνει με αυτά που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της μετά τον πόλεμο. Δεν υπάρχει πολιτική ενότητα, ούτε καμία αλληλεγγύη. Ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στη "Μοντ" το δήλωσε καθαρά πως με αυτή την πολιτική της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού οδηγείται η Ενωμένη Ευρώπη σε διάσπαση και αυτό δεν το είπε, πως ίσως είναι προτιμότερο από τις δύο ταχύτητες. Την Ευρωζώνη, για την οποία τόσο πολύ κόπτεται η ελίτ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ακόμα και πέραν του Ατλαντικού, την έχουν φτιάξει για να διασφαλίζονται οι πολιτικές των μέτρων και των μεταρρυθμίσεων που αποφέρουν κέρδη. Δεν μιλάνε ή το περνάνε από δίπλα για το παράνομο εν πολλοίς και επονείδιστο χρέος, που όσο δεν είναι ή δεν καθίσταται βιώσιμο, οι δανειστές θα εισπράττουν εσαεί τις δόσεις τους και εμείς θα συντηρούμαστε για να πληρώνουμε τους τόκους.

Είμαστε σε δύσκολη θέση αλλά και σε πολύ ενδιαφέρουσα κατάσταση. Μπορούμε με όπλο την "αδυναμία" μας να σπάσουμε τα "δεσμά" της Ευρωζώνης τους. Δεν έχουμε να χάσουμε περισσότερα από αυτά που έχουμε χάσει. Δεν μπορούμε να δεχόμαστε άλλο απειλές, εκβιασμούς και τελεσίγραφα. Θα πρέπει να ενημερωθούν ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι μας για όλα τα ενδεχόμενα που μπορούν να ακολουθήσουν. Δεν υπάρχει το δίλημμα "εντός Ευρωζώνης ή εκτός". "Ευρώ ή δραχμή". Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα πάνω στην ελευθερία και την ανεξαρτησία μας και, φυσικά, δεν θα πρέπει να γίνεται λόγος για την τιμή και την αξιοπρέπειά μας. Η Ενωμένη Ευρώπη -και αυτό δεν έχει να κάνει με την πολιτιστική και ιστορική προσφορά μας- χωρίς την Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει.

Αν η όποια συμφωνία γίνει πάνω στο πλαίσιο της προσωρινότητας και το φθινόπωρο θα συζητήσουμε και το Ασφαλιστικό και το Εργασιακό, δηλαδή την πλήρη υποδούλωσή μας, τότε από τώρα θα πρέπει ως λαός να προετοιμαστούμε για την πλήρη ρήξη με το σαθρό καπιταλιστικό οικοδόμημα που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας. Και θα πρέπει να μη φοβηθούμε την "αιμάτινη" σύγκρουση. Δεν είμαστε μόνοι μας, γίναμε το επίκεντρο, αλλά πρέπει από πειραματόζωο να γίνουμε ενεργοί πολίτες και να αντισταθούμε.

Ο ηθικός θάνατος της Αριστεράς!

Οσο κι αν φαίνεται δύσκολο σε τέτοιες κρίσιμες ώρες, ας αφήσουμε για λίγο κατά μέρος το πολιτικό σκέλος. Δεν περίμενε άλλωστε κανείς -ούτε καν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ- να γίνουν τίποτα θαύματα... Μια παρέα συντρόφων του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσ., γιατί περί αυτού πρόκειται, δέσμιων των πιο απίθανων προεκλογικών φαντασιώσεων και των εμμονικών τους ιδεοληψιών, δεν θα μπορούσε να κάνει και πολλά παραπάνω. Οι άλλοι, οι πολλοί, εξουσία... μυρίστηκαν. Η πραγματική απογοήτευση, που τόσο άμεσα και δραματικά βιώσαμε, αφορά το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς.

Μιας Αριστεράς με πολλές αδυναμίες και σοβαρά ιστορικά λάθη, ταυτόχρονα όμως μιας οραματικής Αριστεράς που πρόβαλε και υπερασπίστηκε τις μεγάλες ανθρώπινες αξίες, που πρωτοστάτησε στους αγώνες για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Τέσσερις μόλις μήνες «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνησης στάθηκαν αρκετοί για να θολώσει το «ηθικό πλεονέκτημα». Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένα κόμμα της Αριστεράς θα αναγόρευε επίσημα την εθνικιστική ακροδεξιά σε κυβερνητικό του εταίρο. Πώς θα δεχόταν να υπολογίζει στην κυβερνητική πλειοψηφία ακραίους λαϊκιστές και γελοία υποκείμενα! Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένα κόμμα της Αριστεράς, που πολέμησε με τόσο πάθος το πελατειακό κράτος, θα ερχόταν να αλώσει την εξουσία για να εγκαταστήσει το δικό του, με την ίδια ακριβώς λαφυραγωγική λογική. Να ταχτοποιήσει τους αποτυχημένους πολιτευτές του, τους συγγενείς και τους φίλους, τα δικά του παιδιά!

Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένα κόμμα της Αριστεράς, που τόσο υπέφερε από τις πολιτικές διακρίσεις, θα καταργούσε με φανατισμό κάθε έννοια αξιολόγησης και θα αναβίωνε τον μακαρθισμό εξευτελίζοντας ανθρώπους, παραβιάζοντας αρχές χαραγμένες στις αριστερές σημαίες! Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένα κόμμα της Αριστεράς, που υποστήριζε πάντα την ανάγκη διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος, θα υποδεχόταν λείψανα αγίων με τιμές αρχηγού κράτους και θα τα περιέφερε στα νοσοκομεία παίζοντας με τον πόνο και την ελπίδα βασανισμένων ανθρώπων! Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένα κόμμα της Αριστεράς, της μόρφωσης και του πολιτισμού, του «πρώτοι στα μαθήματα - πρώτοι στον αγώνα», θα λοιδορούσε την αριστεία σαν ρετσινιά, θα καταργούσε πειραματικά σχολεία, θα επιβράβευε τη φοιτητική αιωνιότητα!

Αν μια ενδεχόμενη πολιτική αποτυχία της «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνησης -που κανένας υπεύθυνος πολίτης δεν μπορεί να εύχεται- σημαδέψει αρνητικά την όποια αριστερή προοπτική της χώρας, η συνέχιση της ηθικής και αξιακής της κατάρρευσης θα σημάνει ουσιαστικά το τέλος της!

Μυρίζει εκλογές

Η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων τέσσερις μήνες τώρα απέδειξε ότι κάθε μήνα πάμε και χειρότερα, με τον λογαριασμό να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Αυτό συμβαίνει όχι μόνον από τη βύθιση της οικονομίας και τις εύλογες συνέπειες εξ αυτού, αλλά και από την απώλεια εμπιστοσύνης την οποία η αγορά τιμολογεί και μάλιστα πολύ ακριβά. Οι ευκαιρίες χάθηκαν η μία μετά την άλλη για την κυβέρνηση, καθώς, αντί να ασχοληθεί με την ουσία, προσπάθησε να στήσει έναν φανταστικό εσωτερικό εχθρό που δήθεν λειτουργούσε ως πέμπτη φάλαγγα.

Καθώς οι μήνες περνούσαν και βαδίζαμε από ψέμα σε ψέμα, η κυβέρνηση σάρωσε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε σε ρευστό από την αγορά και ουσιαστικά έπνιξε την ήδη χειμαζόμενη οικονομία. Ταυτοχρόνως έχανε και τους τελευταίους υποστηρικτές της χώρας στην Ευρώπη, που έχουν βαρεθεί να ασχολούνται με το ελληνικό πρόβλημα και κυρίως να απολογούνται στους δικούς τους πολίτες για όσα συμβαίνουν.

Η έλλειψη στοιχειώδους στρατηγικής εκ μέρους της κυβέρνησης έχει φέρει την υπόθεση σε αδιέξοδο, καθώς με ή χωρίς συμφωνία πια όλα φαντάζουν αδύνατα και η πολιτική εμπλοκή προδιαγεγραμμένη. Αν, ο μη γένοιτο, δεν υπάρξει συμφωνία, η κόλαση είναι μπροστά μας και ένας Θεός ξέρει τι θα μας προκύψει. Αυτό είναι προφανές ότι το έχει υπόψη του ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και δεν θα ρισκάρει τέτοια ιστορική ευθύνη, που θα προκαλέσει ανυπολόγιστη βλάβη στον τόπο και τον ίδιο.

Αν έστω και στο παρά ένα υπάρξει συμφωνία, το μεγάλο ζητούμενο είναι αν αυτή μπορεί να περάσει από τη Βουλή χωρίς να ανατραπεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία και κυρίως αν μπορεί να υλοποιηθεί από την παρούσα σύνθεση της κυβέρνησης. Το παιχνίδι είναι στα χέρια του κ. Τσίπρα, αλλά κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν θέλει και, κυρίως, αν μπορεί να κάνει την υπέρβαση της σύγκρουσης με το κόμμα του, για να πάει ένα βήμα μπροστά και να αποφύγει να του «σκάσει» η χώρα στα χέρια.

Σε κάθε περίπτωση, με ή χωρίς συμφωνία οι εκλογές μοιάζουν αναπόφευκτες και τώρα μένει να αποδειχτεί αν ο κ. Τσίπρας θα τολμήσει τη ρήξη με την Ευρώπη ή με τους ακραίους του κόμματός του.