Η Ελληνική κοινωνία χρειάζεται ένα ισχυρό σοκ για να συνέλθει και να αφυπνιστεί. Όλοι βλέπουν την βρώμα και την δυσωδία που αναδύεται καθημερινά, από τις, με μεγάλη δυσκολία, ομολογίες των επίορκων πρώην υπουργών, βουλευτών, παραγόντων του δημόσιου βίου και λοιπών συναλλασσόμενων ιδιωτών σε κάθε είδους βρωμιά, μόνο και μόνο για την απόκτηση πλούτου εις βάρος των υπολοίπων βλάκων μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση που έχει ως πρότυπο ότι σκουπίδι της προσφέρει το ισχυρότερο μέσο προπαγάνδας και επιβολής συμπεριφορών, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο και ο τύπος γενικότερα.
Είναι ντροπή για τα περήφανα γηρατειά, κατά τους κυβερνητικούς παλιούς ισχυρισμούς, να τους στέλνει στο περιθώριο της όποιας ζωής χωρίς αξιοπρέπεια.
Είναι ντροπή για τα νιάτα της Ελλάδας να μην έχουν προοπτική γιατί η διαστροφή του υπουργείου είναι να ρίχνει τα παιδιά σε άχρηστες γνώσεις χωρίς αντίκρισμα και να νομίζουν ότι σπουδάζουν.
Είναι ντροπή για την ανύπαρκτη ιδιωτική πρωτοβουλία να μην συμπράττει μεταξύ των ομοειδών επιχειρήσεων για δημιουργικές επιχειρήσεις και προσπάθεια εξόδου από την

Σήμερα βαδίζουμε ολοταχώς προς μια νέα επίσημη πτώχευση. Κι αυτό γιατί φαίνεται αδιανόητο στην κυβέρνηση της χώρας, όπως έγινε και σε ανάλογες εποχές παλιότερα, να αμφισβητήσει την εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές και τις διεθνείς αγορές. Φαίνεται αδιανόητο στην κυβέρνηση να προτάξει το συμφέρον της χώρας και του λαού της, έναντι των συμφερόντων των αγορών, των τραπεζών και των ισχυρών της ΕΕ. Κι έτσι όλοι μαζί έχουν δρομολογήσει για τη χώρα μια ακόμη καταστροφική πτώχευση. Το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης είναι το πώς θα τεθεί η χώρα υπό κηδεμονία προκειμένου οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι αγορές να κατασχέσουν και να δημεύσουν ότι μπορούν. Οι συζητήσεις στην ΕΕ, οι κινήσεις της κυβέρνησης και τα πακέτα των μέτρων, αφορούν στην προετοιμασία του εδάφους και στην τελική μορφή που θα πάρει η επίσημη μετατροπή της χώρας σε αποικία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτό θα γίνει υπό την κηδεμονία της ΕΕ, του ΔΝΤ, ή ενός συνδυασμού και των δυό; Θα γίνει με το ευρώ, με την επιστροφή σ’ ένα ελεγχόμενο και πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, ή με την επιβολή διπλού νομίσματος; Όλα αυτά δεν είναι παρά λεπτομέρειες που υπηρετούν την ίδια βασική κατεύθυνση, την ίδια πορεία προς την επίσημη πτώχευση και δήμευση της χώρας.