Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Ο Τσαμπουκάς απευθύνεται στο ελληνικό εκλογικό ακροατήριο - πού αλλού θα μπορούσε άλλωστε;

Το θέμα, δηλαδή, είναι ο μικρομεγαλισμός ενός πολιτικού που βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς μιντιακής προσοχής αυτή την περίοδο - όπως συμβαίνει πάντα με όσους ευνοεί η κάλπη αιφνιδίως. Πόσο σοβαρό είναι να εμφανίζεται ως φορέας ενός ρόλου που δεν έχει; Αλλο αρχηγός κράτους και άλλο αρχηγός κόμματος.
Με όρους πολιτικής τάξης, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς ένα κόμμα που πήρε στις τελευταίες εκλογές το 17% των ψήφων. Αυτό ούτε κάνει τον αρχηγό του διεθνή παράγοντα ούτε τού ανοίγει τις πόρτες στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Ασφαλώς είναι δικαίωμά του να κάνει συστάσεις και στον Ολάντ και στον Ομπάμα και στον Πούτιν και στον Πάπα της Ρώμης αν έτσι αισθάνεται καλύτερα. Αλλά όλοι το πιάνουν το υπονοούμενο: ο τσαμπουκάς απευθύνεται στο ελληνικό εκλογικό ακροατήριο - πού αλλού θα μπορούσε άλλωστε;
Στη διεθνή πολιτική σκηνή το πρωτόκολλο δεν είναι κάτι σαν σαβουάρ βιβρ σε κοινωνική συναναστροφή. Αποτυπώνει συσχετισμούς και ρόλους. Σκηνή με τον Ολάντ να δεσμεύεται σε κόμμα άλλης χώρας για την πολιτική που θα ακολουθήσει είναι δύσκολο να υπάρξει. Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, ο καθένας κινείται με τα κυβικά του. Αλλο ο πρόεδρος Αλέξης, άλλο ο Πρόεδρος Ολάντ και άλλο ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Αγουλινίτσας.
Φυσικά, στην ευρωπαϊκή επικράτεια οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει τον Κουταλιανό αν τον βολεύει. Αλλά να μην περιμένει να τον φοβηθούν κιόλας. Η ρητορική των διεθνών επαφών έχει αρχές και ακολουθεί κανόνες. Τους αποδίδει μια ατάκα από το «Λεξικό του Εξυπνου Λόγου» του Πάσχου Μανδραβέλη: «Τα λόγια που λες σήμερα πρέπει να είναι απλά και γλυκά, γιατί αύριο μπορεί να χρειαστεί να τα φας».