Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Η ελληνική κοινωνία το μόνο που θέλει είναι να ζήσει. Να ζήσει μια κανονική ζωή.

Η προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή έγινε για έναν και μόνον λόγο. Για να μπορέσει η κυβέρνηση των Συριζανέλ να αναβαπτίσει την ανυπαρξία της στο μόνο που ξέρει να κάνει, την καταγγελία. Και καλά το κόμμα του κ. Καμμένου. Χωρίς ιδεολογία, χωρίς διεθνείς αναφορές, είναι καταδικασμένο να ασφυκτιά στον κλειστοφοβικό μικρόκοσμο της ελληνικής πολιτικής ζωής. Στα «μου είπες», στα «σου είπα», «όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις αγάπη μου», σε έναν πολιτικό λόγο που θυμίζει μεσημεριανάδικο. Η Αριστερά όμως; Και μη μου πείτε ότι ο Σύριζα δεν είναι Αριστερά. Ο Σύριζα είναι Αριστερά, απλώς η σημερινή Αριστερά από την ιστορική της κληρονομιά δεν έχει κρατήσει παρά μόνον την καταγγελία. Καταγγέλλει διότι ζει σε έναν κόσμο τον οποίον δεν μπορεί να κατανοήσει και κατά συνέπειαν δεν μπορεί να τον διαχειρισθεί.
Είναι η χαμηλή ανθρώπινη ποιότητα που τη στελεχώνει; Σίγουρα παίζει τον ρόλο της. Ανθρωποι ως επί το πλείστον χωρίς παιδεία και καλλιέργεια, που δυσκολεύονται ακόμη και να φτιάξουν μια πρόταση με αρχή, μέση και τέλος. Εξαιρούνται οι ποιητές ανάμεσά τους, όπως ο κεχαριτωμένος ποιητής Κουράκης. Δεν είναι όμως μόνον η ανθρώπινη ποιότητα. Είναι και η συγκρότηση της πολιτικής της, μια πολιτική που γεννήθηκε σε έναν κόσμο διαφορετικό από τον σημερινό, «εκτός ιστορικής φάσης», θα έλεγα, αν δεν ήθελα να πω «εκτός τόπου και χρόνου». Το μόνο που της έχει απομείνει είναι να καταγγέλλει τον κόσμο που απορρίπτει τις ιδέες της.
Η καταγγελία λειτούργησε μια χαρά ως πολιτικό εργαλείο στα χρόνια της κρίσης. Και έφερε τους καφενόβιους λενινιστές στην εξουσία. Το ζήτημα είναι αν μπορεί να λειτουργήσει ακόμη ως άλλοθι για τις λάσπες της Ειδομένης, την κλινικά νεκρή οικονομία και τον έλεγχο κεφαλαίων. Επειδή ακριβώς δεν αντιλαμβάνονται τον κόσμο τους, δεν μπορούν να συλλάβουν τα υπόγεια ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας.
Η αγανάκτηση πέρασε, η κατάθλιψη κάνει τον κύκλο της και η ανασφάλεια διαβρώνει την καθημερινότητα. Η ελληνική κοινωνία ούτε επανάσταση θέλει να κάνει ούτε στον παράδεισο να πάει. Η ελληνική κοινωνία το μόνο που θέλει είναι να ζήσει. Να ζήσει μια κανονική ζωή. Την κούρασαν τα πειράματα και η ανυπαρξία πολιτικής.
«Οχι άλλο κάρβουνο», όπως φώναζε κι ο Κούρκουλος λίγο πριν απ’ το ναυάγιο. Κι απ’ αυτήν την άποψη η προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή, εκτός από τον δυναμισμό του κ. Μητσοτάκη και τη σοβαρότητα του κ. Βενιζέλου, απέδειξε πως η κυβέρνηση των Συριζανέλ δεν μπορεί να συμμετάσχει στις εξελίξεις επειδή δεν μπορεί να τις αντιληφθεί. Νομίζει πως η Ελλάδα ζει ακόμη στο 2012.
Έντυπη

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Η κυβέρνηση αυτή έχει μια κακή σχέση με τον... χρόνο!

Η κυβέρνηση αυτή έχει μια κακή σχέση με τον... χρόνο! Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το γεγονός ότι οι υπουργοί της λαμβάνουν τώρα αποφάσεις που θα έπρεπε να είχαν λάβει αμέσως μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου. Ξεκίνησαν όμως από την Αθήνα και πήγαν, σε απλά ελληνικά, στη Θεσσαλονίκη μέσω Σπάρτης...
Τα παραδείγματα πολλά: Από την υπόθεση του Ελληνικού, για την οποία μόλις πριν από 48 ώρες ο υπουργός Οικονομικών ανακοίνωσε ότι προχωρεί κανονικά και στο πλαίσιο αυτής είναι και η δημιουργία καζίνου, μέχρι τη δημοσιονομική προσαρμογή και το Μεταναστευτικό. Ειδικά για το τελευταίο είναι χαρακτηριστικό ότι στο σχετικό νομοσχέδιο που κατατίθεται στη Βουλή προβλέπεται η δημιουργία «κλειστού τύπου» κέντρων ταυτοποίησης. «Αμυγδαλέζες παντού», όπως θα έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση!
Αυτή η διαφορά... φάσης δεν θα είχε κόστος για τη χώρα, εάν ζούσαμε όλοι σε μια κανονικότητα. Ωστόσο, μέσα στον καιρό της κρίσης ο χρόνος είναι... χρήμα, κάτι άλλωστε που αποδείχθηκε και με το τρίτο Μνημόνιο, που ήταν πιο «σκληρό» από τα μέτρα που διαπραγματευόταν η Αθήνα στο τέλος του 2014.
Στον τομέα των επενδύσεων, επίσης, η καθυστέρηση που υπήρξε ήταν αρκετή για να εκπέμψει το λάθος μήνυμα στο εξωτερικό και τρόμαξε τους δανειστές, με αποτέλεσμα να πιέσουν για νέα φορολογικά μέτρα, αμφισβητώντας τις δυνατότητες της κυβέρνησης να προσελκύσει ξένα κεφάλαια.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στη χώρα εάν μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 η νεοεκλεγείσα -τότε- κυβέρνηση προχωρούσε με ταχείς ρυθμούς την υλοποίηση αυτών που σήμερα κάνει... Δυστυχώς δεν το έπραξε, «χάθηκε» μέσα σε ιδεοληψίες και ανεδαφικές προτάσεις και τώρα «τρέχει» για να προλάβει τα χρονοδιαγράμματα και να «κλείσει» την πολυσυζητημένη αξιολόγηση έως τις 15 Απριλίου, διότι σε διαφορετική περίπτωση «καήκαμε», 

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Το ίδιο ανίκανοι με τους προηγούμενους.

Η περίφημη «κωλοτούμπα» ως προς τα «μνημονιακά»: Αυτό που κουβέντιαζαν προ Ιανουαρίου 2015 ακόμα και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ («Δεν θα κάνει τίποτε απ’ όσα λέει»), συνέβη. Βεβαίως, για όσους δεν πιστέψαμε στο αφήγημα ΣΥΡΙΖΑ, ευτυχώς που συνέβη. Ωστόσο, η όλη σημειολογία της… κυβίστησης περιέχει ένα ιδιαιτέρως αρνητικό μήνυμα προς τον απλό πολίτη: είτε ότι οι Ελληνες πολιτικοί (ακόμα και οι λεγόμενοι «νέοι και άφθαρτοι») συνεχίζουν να λένε εξωφρενικά ψέματα για να ανέλθουν στην εξουσία, είτε ότι συνεχίζουν να είναι το ίδιο ανίκανοι με τους προηγούμενους. Με άλλα λόγια, ο ισοπεδωτικός αρνητισμός τού «όλοι τους ίδιοι είναι» βρήκε μιαν αναπάντεχη αποθέωση από τον κυνισμό τού «πρώτη φορά αριστερά».

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολύ χειρότερος από προηγούμενα πολιτικά σχήματα, αλλά ότι σαφώς και συμπυκνώνει σε επικίνδυνα υψηλό βαθμό διαχρονικές ελληνικές παθογένειες. Η ευνοιοκρατία, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής και κοινωνίας γενικότερα (ακριβώς διότι πρόκειται για διαχυμένη συλλογική ψυχική εγγραφή), στους 14 μήνες του ΣΥΡΙΖΑ αποθεώθηκε. Τα παραδείγματα πολλά, με πιο κραυγαλέο ίσως αυτό της περίπτωσης Καρανίκα. Προσέξτε: Καρανίκες είχαν και οι προηγούμενοι. Απλώς τούς τοποθετούσαν σε μια κάποια δημόσια υπηρεσία, όχι στο Μαξίμου. Και τα δύο είναι ανήθικα, και τα δύο είναι λάθος, όμως εδώ το μήνυμα είναι αυτό ενός άκρατου αμοραλισμού. Και πάλι μιλάμε για μια σημειολογία που παραπέμπει σε μιαν απολύτως σκόπιμη κατάργηση κάθε στοιχειώδους έννοιας αξιοκρατίας.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Είναι ανάγκη, έστω και τώρα, η κυβέρνηση να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό.

Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται το τρίτο Μνημόνιο και κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα νέα μέτρα. Επισήμως, οι υπουργοί που εμπλέκονται στη συζήτηση με την τρόικα επιλέγουν μέχρι και τώρα να ωραιοποιούν την κατάσταση, επιρρίπτοντας το σύνολο των ευθυνών για τις πληροφορίες περί νέας φορο-επιδρομής, περικοπής των επικουρικών συντάξεων κ.λπ. στα ΜΜΕ. Εύκολος στόχος, θα πει κάποιος? Προφανώς, αλλά σε λίγες εβδομάδες, όταν και εφόσον αυτή η διαπραγμάτευση τελειώσει, θα φανεί ποιος έλεγε την αλήθεια και ποιος όχι.
Η κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι δεν έχει να κερδίσει τίποτα επιμένοντας στη «γραμμή» τού «όλα καλά», αντιθέτως θα χάσει -όταν μισθωτοί και συνταξιούχοι δουν το εισόδημά τους να μειώνεται- ένα ακόμη μέρος του πολιτικού της κεφαλαίου. Η πραγματικότητα θα κερδίσει (όπως πάντα συμβαίνει) τον μύθο!
Κατά συνέπεια είναι ανάγκη, έστω και τώρα, η κυβέρνηση να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Να μιλήσει ευθέως για τη μετακίνηση των «κόκκινων γραμμών», για τα μέτρα που έρχονται, για τα διλήμματα που αντιμετωπίζει.
 Την ώρα που η ελληνική οικονομία είναι στον «αέρα» και το Προσφυγικό αποκτά εκρηκτικές διαστάσεις, είναι αναγκαία η διαμόρφωση μιας εθνικής γραμμής. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί και όσοι? αισιόδοξοι έχουν απομείνει θα απογοητευθούν, παρακολουθώντας την αυριανή συζήτηση στη Βουλή. Η κυβέρνηση, που πάντοτε δίνει τον τόνο, έχει στείλει ήδη τις πρώτες προειδοποιητικές βολές της και προχωρά σε μετωπική σύγκρουση με τη ΝΔ. Η αξιωματική αντιπολίτευση μοιραία θα ακολουθήσει.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

θα πάμε για Πάσχα και μετά βλέπουμε...

Eπιμένει ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ και υπουργός Εθνικής Αμυνας Π. Καμμένος στην απομάκρυνση του Γ. Μουζάλα και φαίνεται ότι έχει αποσπάσει τη δέσμευση του πρωθυπουργού για αλλαγή φρουράς στο υπουργείο Μετανάστευσης. Απλά, ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε -και λογικό είναι- να το διαχειριστεί με τρόπο που ο ίδιος θα επιλέξει.
Η αλλαγή πάντως αυτή είναι πολύ δύσκολο να συνδυαστεί με έναν ευρύτερο ανασχηματισμό. Οσοι το λένε και όσοι το εισηγούνται στον πρωθυπουργό, προσπερνούν τα δεδομένα. Ποια είναι αυτά; Κατ' αρχάς το ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε μια δύσκολη διαπραγμάτευση και ως εκ τούτου ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να αλλάξει τους βασικούς παίκτες πριν αυτή η συζήτηση ολοκληρωθεί. Εκτός πια κι αν κάνει ανασχηματισμό για να αλλάξει τον... υφυπουργό Συγκοινωνιών. Αρα, σοβαρές αλλαγές πριν από την καταληκτική ημερομηνία της 22ας Απριλίου δεν πρόκειται να γίνουν. Εάν, λέμε εάν, τελειώσει τότε η διαπραγμάτευση και ψηφιστούν τα μέτρα από τη Βουλή, θα πάμε για Πάσχα και μετά βλέπουμε...
Ο χρόνος λοιπόν είναι το πρώτο «αγκάθι». Το δεύτερο -και ίσως μεγαλύτερο- είναι τα πρόσωπα. Ποιος, ας πούμε, θα διαδεχόταν με χαρά τον Γ. Κατρούγκαλο στη θέση του υπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων; Δύσκολα θα βρεθεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένο ότι θα πρέπει με το «καλήμερα» να υλοποιήσει τη συμφωνία που ο νυν υπουργός θα έχει κλείσει για το Ασφαλιστικό.
Στο υπουργείο Οικονομικών επίσης, ποιος θα μπορούσε να διαδεχθεί τον Ευκλ. Τσακαλώτο εάν ο πρωθυπουργός αποφάσιζε και εκεί μια αλλαγή; Δύσκολη είναι και αυτή η απάντηση. Κατά συνέπεια, εφόσον δεν μπορεί να αλλάξει πρόσωπα σε αυτά τα δυο υπουργεία, οποιαδήποτε προσπάθεια ανασχηματισμού θα κατέληγε πολύ γρήγορα στο κενό...
Ραντεβού στο Eurogroup
Και μια και ο λόγος για τη διαπραγμάτευση, στις 22 Απριλίου είναι το άτυπο Eurogroup και εκεί ελπίζει ο υπουργός Οικονομικών ότι θα έχουν λυθεί όλα τα εκκρεμή ζητήματα. Ναι, μόνον που για να υπάρξει θετική απόφαση για την Ελλάδα (βλ. έναρξη συζήτησης για το χρέος, εκταμίευση μέρους των δόσεων κ.λπ.) ο Ευκλ. Τσακαλώτος θα πρέπει να παραστεί στη συνεδρίαση έχοντας ψηφίσει η Ελληνική Βουλή το σύνολο των μέτρων. Με δηλώσεις προθέσεων δεν «δουλεύει το σύστημα»...
Είναι προφανές ότι ο χρόνος δεν επαρκεί για αναλυτικές κοινοβουλευτικές συζητήσεις κι έτσι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα ακολουθήσει και πάλι την πεπατημένη: Ενας νόμος, ένα άρθρο με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Οπερ σημαίνει μία ημέρα συζήτηση στην Επιτροπή και την επομένη συζήτηση και ψήφιση στην Ολομέλεια...
Οι «καραμανλικοί» σιγούν
Ανευ ουσίας είναι η κουβέντα που εξελίσσεται στο παρασκήνιο, σχετικά με υποτιθέμενες κινήσεις «καραμανλικών» στη ΝΔ κ.λπ. Οσοι υποστηρίζουν τέτοια σενάρια, προφανώς δεν έχουν δει τον πρώην πρωθυπουργό.
Ο Κ. Καραμανλής σε όλες τις συζητήσεις που κάνει καθιστά σαφές ότι δεν εμπλέκεται στα εσωκομματικά της ΝΔ και ότι ο ίδιος δεν πρόκειται ποτέ να δημιουργήσει πρόβλημα στον Κυρ. Μητσοτάκη, όπως δεν δημιούργησε πραγματικό πρόβλημα στον Αντ Σαμαρά. Αρα όσοι διακινούν τέτοιες «πληροφορίες», μάλλον τις δικές τους «μετοχές» θέλουν να ανεβάσουν...
Προ ημερησίας με απόντα τον Σαμαρά
Με καθυστέρηση μίας εβδομάδας θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη τελικά η... πολυδιαφημισμένη προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τα θέματα της Δικαιοσύνης. Εκτός από τα όσα θα ειπωθούν από τους πολιτικούς αρχηγούς πάντως, ενδιαφέρον θα έχουν και οι απουσίες που θα καταγραφούν. Σύμφωνα με πηγές της στήλης, την πρόθεσή του να μην παραστεί εξέφρασε σε στενούς του συνεργάτες ο πρώην πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς.
«Δεν θα νομιμοποιήσει με την παρουσία του τα όσα θα πει ο Αλ. Τσίπρας», ανέφερε τακτικός συνομιλητής του. «Εάν όμως χρειαστεί να απαντήσει, θα το κάνει άμεσα και με τον τόνο που πρέπει», προσέθετε το ίδιο πρόσωπο. Αυτά για τον Αντ. Σαμαρά. Ο Κ. Καραμανλής, από την πλευρά του, θα είναι στη συζήτηση στη Βουλή, θα ακούσει τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της ΝΔ και θα αποχωρήσει...
Στη φρίκη να απαντήσει ο δυτικός πολιτισμός
Η καταδίκη των τρομοκρατικών επιθέσεων προφανώς είναι αναγκαία. Ωστόσο το ερώτημα είναι εάν αυτή αρκεί για τα καταπολεμηθεί η πηγή του κακού. Τα γεγονότα δείχνουν, δυστυχώς, πως δεν αρκεί. Απαιτείται δυναμική - συντονισμένη απάντηση από τις χώρες που αποτελούν αυτό που ονομάζεται «δυτικός πολιτισμός».

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Η κατάσταση τείνει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Η κατάσταση τείνει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο, με τους μετανάστες από τη μια πλευρά να διαμαρτύρονται για το κλείσιμο των συνόρων και από την άλλη τους Ελληνες κατοίκους των περιοχών αυτών να αντιδρούν για την παράταση της χαοτικής κατάστασης που επικρατεί. Ηδη τα πρώτα επεισόδια μεταξύ μεταναστών και Ελλήνων έγιναν στην Ειδομένη και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι δεν θα επαναληφθούν. Από τη μια πλευρά έχεις ανθρώπους σε απόγνωση και από την άλλη πολίτες που θεωρούν ότι η «αυλή τους» μετατρέπεται σε έναν μόνιμο καταυλισμό.
Η κυβέρνηση πρέπει να βρει άμεσα λύση, προκειμένου να αποφύγει τα χειρότερα. Τα δεδομένα είναι δυστυχώς πολύ απλά: Τα σύνορα δεν πρόκειται να ανοίξουν. Η Τουρκία δεν φαίνεται διατεθειμένη να σταματήσει τις προσφυγικές ροές και οι μετανάστες - πρόσφυγες που βρίσκονται ήδη εντός της χώρας αρνούνται να μετακινηθούν στα ειδικά διαμορφωμένα κέντρα. Την ίδια ώρα το πολυδιαφημισμένο σχέδιο της ΕΕ που περιλαμβάνει και την αποστολή 2.500 υπαλλήλων, έτσι ώστε να βοηθήσουν το έργο των ελληνικών αρχών στα νησιά, δεν αναμένεται να «δουλέψει» πριν από το καλοκαίρι. Και αυτό στην καλύτερη περίπτωση...
Είναι ανάγκη οι πρόσφυγες - μετανάστες να πειστούν ότι τα σύνορα δεν θα ανοίξουν και ότι είναι προς όφελός τους να φύγουν από τις σκηνές. Τα φυλλάδια που ήδη διανεμήθηκαν ήταν μια κίνηση, αλλά -όπως φάνηκε- δεν αρκεί. Χρειάζεται να μεταβούν επιτόπου άνθρωποι που μιλούν τη γλώσσα τους για να τους πείσουν. Χρειάζεται επιμονή και καθημερινή πίεση, διότι σε διαφορετική περίπτωση η Ελλάδα θα μετατραπεί σε αυτό που όλοι ήθελαν να αποφύγουν: Σε αποθήκη ψυχών!

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

Μόνο που αυτή η «ανάπηρη ελευθερία» δεν μας ταιριάζει.

Με αφορμή την αυριανή επέτειο αναρωτιέται κανείς αν ο τρόπος που γιορτάζεται δίνει τη δυνατότητα για αναστοχασμό. Γιατί είναι αλήθεια ότι μέσα από τις ωραιολογίες και την επίσημη ιστορία, ιστορικές αλήθειες κλειδώνονται στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και αντικαθίστανται από εθνικούς μύθους και στερεότυπα. Το 1821 καταγράφηκε ως η Επανάσταση που ξεκίνησε από τα φτωχά λαϊκά στρώματα παρασύροντας στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού. Η Τουρκοκρατία εξέθρεψε κοινωνικές τάξεις με συγκρουόμενα συμφέροντα, εκμετάλλευση και καταπίεση.
Γι' αυτό η Επανάσταση του 1821 εκτός από εθνική υπήρξε και βαθύτατα κοινωνική. Η Επανάσταση του '21 κινδύνεψε ακόμα και να συντριβεί. Οχι μόνο γιατί ο κατακτητής ήταν ανελέητος, αλλά και γιατί οι κοτζαμπάσηδες, οι μεγαλοκαραβοκυραίοι, οι Φαναριώτες συκοφαντούσαν τους Φιλικούς, συνωμοτούσαν σε βάρος των λαϊκών αγωνιστών, που μαζί με την εθνική λευτεριά ζητούσαν και κοινωνική δικαιοσύνη.
Δεν δίστασαν να καταφύγουν σε διώξεις και δολοφονίες λαϊκών ηγετών, όπως του Αντ. Οικονόμου, του Μελέτη, του Οδ. Ανδρούτσου, αλλά και αργότερα να φυλακίσουν τον Κολοκοτρώνη, να διώξουν τον Μακρυγιάννη κ.ά. Κατέφυγαν ακόμα και σε εμφύλιους πολέμους, σπρωγμένοι από τους Αγγλους «κηδεμόνες» και άλλους «προστάτες». Από το Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας το 1830 η Ελλάδα «υπήχθη σε καθεστώς εγγύησης» της εθνικής της ανεξαρτησίας.
Και αυτό δεν έπαψε να ισχύει μέχρι σήμερα, με την έννοια ότι το καθεστώς εξάρτησης διαιωνίζεται. Τα δάνεια της Ανεξαρτησίας το 1823 ήταν ο πρόλογος ενός νέου καθεστώτος εξάρτησης και που από 800.000 λίρες που ήταν η ονομαστική τους αξία δόθηκαν μόλις 472.000 και από έναν στόλο έξι καραβιών που παράγγειλαν οι πληρεξούσιοι δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε ένα για την Επανάσταση. Ενα μεγάλο μέρος του δανείου διατέθηκε για προμήθεια πολεμικών ειδών που ποτέ δεν έφτασαν στην Ελλάδα.
Από τότε μέχρι σήμερα ο υπερδανεισμός και η υπερχρέωση έχουν διαμορφώσει ένα ταπεινωτικό καθεστώς Εθνικής Υποτέλειας και Ξενοκρατίας. Για πρώτη φορά, μετά τον πόλεμο, ο λαός μας, χωρίς να υφίσταται στρατιωτική κατοχή, είναι αλυσοδεμένος με τα υποδουλωτικά μνημόνια της εθνικής υποτέλειας και χρεοκοπίας που επιβάλλουν από κοινού τμήματα των κυρίαρχων τάξεων, οι ισχυροί της ΕΕ και του ΔΝΤ, με την πρωτοκαθεδρία των Γερμανών, χαλκεύοντας νέα δεσμά εξάρτησης και οικονομικού ελέγχου που καταργούν στην πράξη και τα θεμελιώδη εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά και κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις, διαλύοντας την παραγωγική βάση της χώρας και ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία.
Σήμερα τον ρόλο της «Ιεράς Συμμαχίας», της καταπίεσης λαών και εθνοτήτων στο όνομα της «Παγκοσμιοποίησης», έχουν αναλάβει οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοί τους. Παράλληλα οι σύγχρονες μορφές δουλείας των ανθρώπων του μόχθου παρουσιάζονται με τη μάσκα της ελευθερίας. Μόνο που αυτή η «ανάπηρη ελευθερία» δεν μας ταιριάζει.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Η Ευρώπη -δυστυχώς- αλλάζει .

Η Ευρώπη -δυστυχώς- αλλάζει και όσοι δεν το είχαν αντιληφθεί μετά την επίθεση στο Παρίσι, το κατάλαβαν χθες με τα όσα έγιναν στις Βρυξέλλες. Ο τρόμος βρίσκεται πάνω από τη Γηραιά Hπειρο και οι ηγέτες της δείχνουν ανέτοιμοι -μέχρι στιγμής- να τον αντιμετωπίσουν. Η «καρδιά» του προβλήματος δεν είναι άλλη από το ISIS. Eνα πρόβλημα που δεν το δημιούργησαν οι Ευρωπαίοι, αλλά καλούνται τώρα να το αντιμετωπίσουν άμεσα και αποτελεσματικά, καθώς ο στόχος (και) της χθεσινής επίθεσης δεν ήταν το Βέλγιο. Δεν ήταν οι Βρυξέλλες. Hταν η ίδια η Ευρώπη, η κουλτούρα της, ο δυτικός τρόπος ζωής!
Είναι σαφές ότι o πόλεμος πλέον έχει κηρυχθεί και ότι είναι επιβεβλημένη πλέον η απάντηση στο Ισλαμικό Κράτος. Οι Αμερικανοί είχαν κάνει παλαιότερα την πρόταση, αλλά κανείς δεν ακολούθησε τότε, μετά και την αποτυχημένη συνεδρίαση της βρετανικής Βουλής. Τώρα, τα δεδομένα άλλαξαν, καθώς κανείς δεν πιστεύει ότι το χτύπημα στις Βρυξέλλες θα είναι το τελευταίο.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες καλούνται να επιλέξουν λοιπόν: Είτε θα αντιμετωπίσουν δυναμικά την τρομοκρατία με κοινές αποφάσεις και κοινές δράσεις, είτε ο τρόμος θα κυριαρχεί πάνω από τους πολίτες. Ημίμετρα πλέον δεν χωρούν...Το πολιτικό προσωπικό της Ευρώπης πρέπει να απαντήσει, στην πράξη, σε εκείνους (που δεν είναι λίγοι) οι οποίοι υποστηρίζουν ότι τις κυβερνήσεις της ΕΕ τις αποτελούν... λογιστές που νοιάζονται μόνον για ισοζυγία, χρηματιστήρια και δημοσιονομικά μεγέθη. Η Ευρώπη όμως δεν είναι αυτή ή δεν πρέπει να είναι αυτή!
Μια δυναμική-συντονισμένη απάντηση θα περιορίσει τον ευρωσκεπτικισμό, θα δώσει επιχειρήματα σε όσους πιστεύουν ότι η ΕΕ δεν είναι μια... εταιρεία που νοιάζεται για οικονομικά οφέλη και θα εκπέμψει το μήνυμα ότι οι αρχές και οι άξιες μας θα νικήσουν τον φανατισμό και τον σκοταδισμό!

Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

Επιστρέφει σταδιακά η αγωνία για το μέλλον της χώρας.

​Επιστρέφει σταδιακά η αγωνία για το μέλλον της χώρας. Αλλά αυτήν τη φορά κάτι έχει αλλάξει στην ατμόσφαιρα. Με την άνοιξη πια να κάνει δειλά την εμφάνισή της, αλλά ανήμπορη να διασκεδάσει το αίσθημα απογοήτευσης, εξάντλησης και γενικευμένης απάθειας, οι Ελληνες εμφανιζόμαστε όλο και περισσότερο πρόθυμοι να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα, όπως τουλάχιστον μας τη σερβίρει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.

Κάτω από διαδοχικά στρώματα ανορθολογισμού, συνωμοσιολογίας και ακραίου κυνισμού, αναβλύζει μια διάθεση συνθηκολόγησης ακόμα και με τις πιο ακραίες όψεις της κυβερνητικής πολιτικής. Ο κοινός παρονομαστής αυτής της φαινομενικά παράδοξης στάσης είναι «να πάμε, επιτέλους, παρακάτω, μήπως και ξεκολλήσουμε κάποια στιγμή». Εκλογές είχαμε πρόσφατα, ο Τσίπρας θεωρητικά «αντέχει» (δεν καταρρέει πάντως), και σε κάθε περίπτωση μήπως είναι καλύτερα να γίνει ό,τι να γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, από το να επιστρέψουμε σε μια λύση με τις δυνάμεις του «Ναι» ξανά στα πράγματα και την Αθήνα να καίγεται κάθε τρεις και λίγο;

Εδώ προκύπτουν δύο πολύ βασικά ερωτήματα: Θέλει η ίδια η κυβέρνηση πραγματικά να πάμε παρακάτω; Κι αν υποθέσουμε ότι θέλει, μπορεί να βάλει τη χώρα στην επόμενη «πίστα»;
Η απάντηση και στα δύο δεν είναι εύκολη. Σύμφωνοι, όλοι θέλουμε να «πάμε παρακάτω». Το θέμα είναι πώς το εννοεί ο καθένας. Η ίδια η κυβέρνηση, πάντως, φαίνεται ότι επιλέγει εκ νέου μια στρατηγική μακρόσυρτης, «σκληρής» διαπραγμάτευσης, γιατί γνωρίζει, ανάμεσα σε άλλα, ότι είναι και η μόνη στρατηγική που μπορεί να της αποφέρει πολιτικά οφέλη. Το περίφημο «ταξικό πρόσημο» του υπουργού Εργασίας Γιώργου Κατρούγκαλου δεν είναι μόνο ένα επικοινωνιακό τέχνασμα. Η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης και των «πλουσίων» (με την ταυτόχρονη υπεράσπιση και διαιώνιση κάθε παθογένειας στο ευρύτερο Δημόσιο) στηρίζει το νέο κυβερνητικό αφήγημα. Είναι η περαιτέρω φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, που διευρύνει το κομματικό ακροατήριο του Αλέξη Τσίπρα με όλους τους παραδοσιακούς μύθους και τις θεωρητικές κατασκευές της ελληνικής Αριστεράς.

Το δεύτερο ερώτημα μοιάζει λιγότερο περίπλοκο: Μπορούμε να περιμένουμε από μια κυβέρνηση που αποστρέφεται ιδεολογικά την ελεύθερη οικονομία και λατρεύει το μεγάλο κράτος, να δημιουργήσει συνθήκες ανάκαμψης σε ένα περιβάλλον δημοσιονομικού στραγγαλισμού και, επομένως, διαρκώς μειούμενων δημόσιων επενδύσεων; Από πού θα προκύψουν οι νέες θέσεις εργασίας, όταν η κυβερνητική «μεγαλοψυχία» απέναντι στις ελάχιστες ιδιωτικοποιήσεις που προχώρησε επιδεικνύεται εξαιτίας της αφόρητης πίεσης των δανειστών; Ποιος ξένος επενδυτής θα τολμήσει να έρθει στην Ελλάδα, όταν γνωρίζει πόσο ιδεοληπτική και καχύποπτη είναι η κυβέρνηση της χώρας; Και ο χρόνος θα περνάει, θα πηγαίνουμε από «σκληρή» διαπραγμάτευση σε «σκληρή» διαπραγμάτευση, κι αν δεν συμβεί κάποιο ατύχημα στον δρόμο, θα σερνόμαστε όπως ακριβώς σερνόμαστε σήμερα. Εξάλλου, όλα μια συνήθεια είναι.
Έντυπη

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Τι μπορείς να ελπίζεις από μια κυβέρνηση που οι υπουργοί της δεν μπορούν να συμφωνήσουν .

Τι μπορείς να ελπίζεις από μια κυβέρνηση που οι υπουργοί της δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε στα αυτονόητα; Οχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί έχουν επιλέξει να ψεύδονται και να κοροϊδεύουν ασύστολα, ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται. Η Ειδομένη, για παράδειγμα, τη μια είναι γροθιά στο στομάχι της Ευρώπης, την άλλη σώζει την τιμή της Ελλάδας, την επομένη είναι ένα Νταχάου και την παράλλη είναι... ευθύνη της Ιστορίας και όχι της κυβέρνησης.

Οι αριστεροί μας ανθρωπιστές που είχαν κάνει σημαία τους την τραγωδία στο Αγαθονήσι πριν από μερικά  χρόνια - ακόμη και την περασμένη εβδομάδα το επικαλέστηκε ο Τσίπρας στη Βουλή... - τώρα σφυρίζουν αδιάφοροι για τις καθημερινές σχεδόν τραγωδίες που συμβαίνουν στο Αιγαίο. Εμφανίζονται πλέον ως οι προστάτες και θεματοφύλακες της ευρωπαϊκής ιδέας και την ίδια ώρα χαϊδεύουν τον... κεντρώο εθνικιστή σύμμαχό τους καθώς βλέπουν ότι εξαρτάται από αυτόν η επιβίωσή τους στην εξουσία.

Καταγγέλλουν διαρκώς τον επάρατο νεοφιλελευθερισμό, ομνύουν στον κρατισμό, αλλά στην Ειδομένη έχουν εκχωρήσει κάθε κρατική ευθύνη σε ΜΚΟ και  αλληλέγγυους, με αποτέλεσμα να βλέπουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όπως η απόπειρα μαζικής φυγής στα Σκόπια. Εγκωμιάζουν και προβάλλουν την εντυπωσιακή όντως αλληλεγγύη της κοινωνίας που υποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό τον ρόλο των κρατικών υπηρεσιών και αντί να δουν πώς θα οργανωθούν καλύτερα σχεδιάζουν συναυλίες  για να ανταγωνιστούν την κοινωνία των πολιτών.

Πανηγυρίζουν για τη συμφωνία που επιτεύχθηκε στη σύνοδο κορυφής και δεν αντιλαμβάνονται ότι για να υλοποιηθεί δεν θα μας σώσουν οι 2.000 Κοινοτικοί που θα έλθουν αν οι  ανοργάνωτες κρατικές υπηρεσίες που πρέπει να διαχειριστούν τον όγκο του προσφυγικού κύματος δεν λειτουργήσουν με ρυθμούς άγνωστους σε αυτές. Με οριστικά κλειστά τα σύνορα, με άγνωστες τις βουλές της Τουρκίας, με πολλές χώρες της Ευρώπης να σφυρίζουν αδιάφορες, με δεδομένη την κυβερνητική  διαχειριστική ανεπάρκεια, ο κίνδυνος να ζήσουμε  νέες Ειδομένες είναι δυστυχώς υπαρκτός...

Με συνέπεια μια κοινωνία που έχει γαλουχηθεί με εθνολαϊκιστικά και δημαγωγικά ιδεολογήματα και με την  οικονομική κρίση συνεχώς παρούσα, να μην είναι καθόλου απίθανο, αν δεν αντιμετωπιστεί το Προσφυγικό, να ξαναβρεθεί μπροστά σε ακραίες εθνικιστικές υστερίες και ακροδεξιές εξάρσεις.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Ο λαϊκισμός καθρεφτίζεται και στα λασπόνερα και στα πρόσωπα .

Η μία στα σύνορα. Εκεί που τσαλαβουτούν για να επιβιώσουν μερικές χιλιάδες παιδιά, εκεί που βυθίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εκεί στη γραμμή των συνόρων που έχει εκχωρηθεί ο έλεγχος σε «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις». Αυτές που με αυτοθυσία σώζουν ανθρώπους αλλά και άλλες που καταγγέλλονται από τον ίδιο τον Π/Θ. Εκεί που το κράτος απλώς απουσιάζει. Εκεί στα λασπόνερα της Ειδομένης, που καθρεφτίζεται το πρόσωπο της λαϊκιστικής πολιτικής, του δήθεν και του φαίνεσθαι. Γιατί ακούγεται αριστερό και είναι εύκολο να μιλά κανείς για ανθρωπιστική κρίση, να εξισώνει πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες, να προβάλλει την ανάγκη διάσωσης αυτών που πνίγονται στη θάλασσα, να δηλώνει ότι έχει ανοικτές τις αγκαλιές της φιλοξενίας, να προκρίνει τις ανοικτές και να καταγγέλλει τις κλειστές δομές, να μετατρέπει τη χώρα σε ζώνη transit προς την Ευρώπη.
Οταν όμως αυτά βασίζονται σε θεωρίες, χωρίς καμία ανάλογη προετοιμασία, χωρίς εκτίμηση των πραγματικών αντοχών της χώρας, χωρίς συνεννόηση με τους εταίρους, χωρίς προοπτική, εξελίσσονται σε εγκληματική συμπεριφορά, που μετρά εκατοντάδες θύματα στο Αιγαίο, ακόμη και στον παραπόταμο των συνόρων, χιλιάδες που κινδυνεύουν από επιδημίες, εκατοντάδες χιλιάδες που εγκλωβίζονται σε έναν τόπο που δεν ήθελαν ποτέ να μείνουν. Η άλλη στην καρδιά της Αθήνας. Εκεί που αποφασίζονται τα επώδυνα μέτρα για τον δικό μας λαό, εκεί που οι «κόκκινες γραμμές» γίνονται ροζ και μετά πένθιμο μοβ, εκεί που οι Ελληνες υπουργοί μιας κυρίαρχης χώρας σπεύδουν να επισκεφθούν τους άλλοτε «υπαλλήλους της τρόικας» και να καταθέσουν προς έγκριση τις απόψεις τους. Εκεί που το κράτος ευτελίζεται, με την κυβέρνηση ικανοποιημένη γιατί «δεν πάει η τρόικα στα υπουργεία», αλλά πάνε οι υπουργοί στο ξενοδοχείο των «θεσμών». Εκεί στα σαλόνια του Χίλτον, που επίσης καθρεφτίζεται το πρόσωπο της λαϊκιστικής πολιτικής, του δήθεν και του φαίνεσθαι. Γιατί ακούγονταν αριστερές και ήταν εύκολες οι προεκλογικές υποσχέσεις της Θεσσαλονίκης, ο φραστικός τσαμπουκάς προς κάθε κατεύθυνση, η υπόσχεση ανατροπής των ευρωπαϊκών πολιτικών.
Οταν όμως όλα αυτά είναι λόγια, έτσι χωρίς πρόγραμμα, που έλεγε και η Ρεζάν, χωρίς επίγνωση των πραγματικών αναγκών και δυνατοτήτων, χωρίς καν συνείδηση των διεθνών σχέσεων και εθνικών συμφερόντων (από τη Νέα Υόρκη με τον Κλίντον μέχρι τη Σμύρνη με τον «φίλο Αχμέτ»), χωρίς αίσθηση του χρόνου που χάνεται από ιδεοληψία ή αυταρέσκεια, και με μια μεταρρυθμιστική αντίληψη που εξαντλείται στα ανατολίτικα παζάρια, τότε όλα αυτά εξελίσσονται σε καταστροφική πολιτική για τη χώρα, που μετρά σε εκατομμύρια ανέργων, σε πρόσθετες περικοπές μισθών και συντάξεων, σε νέους φόρους, σε ένα συνεχιζόμενο αδιέξοδο. Ο λαϊκισμός καθρεφτίζεται και στα λασπόνερα και στα πρόσωπα της δικής μας απόγνωσης. Η ανασύνταξη της χώρας πρέπει να ξεκινήσει από την ήττα του στο μυαλό και στην ψυχή των ανθρώπων.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Το υβρίδιο των ΑΝΕΛ είναι χαρακτηριστική περίπτωση.

Η εγχώρια πολιτική εξακολουθεί να βρίσκεται σε διάσταση με τη ζώσα πραγματικότητα. Οι εκπρόσωποί της, παγιδευμένοι στον μικρόκοσμό τους, εμφανίζουν συμπτώματα εγκλεισμού. Και το χειρότερο, δεν μπορούν να απεξαρτηθούν από τα υποδείγματα του παρελθόντος. Επιδίδονται σε σκιαμαχίες, υιοθετώντας παρωχημένους φορμαλισμούς. Συντηρούν φαντασιώσεις, υποδαυλίζοντας φοβικά σύνδρομα. Το υβρίδιο των ΑΝΕΛ είναι χαρακτηριστική περίπτωση. Ενα κράμα ακροδεξιών, εθνικιστών, λαϊκιστών και ρατσιστών, που όχι μόνο απέκτησε αξιοσημείωτη κοινοβουλευτική παρουσία, αλλά έγινε και κυβερνητικός εταίρος. Το γεγονός αυτό θέτει καίρια ερωτήματα για την αξιοπιστία και φερεγγυότητα της σημερινής συγκυβέρνησης. Η σύμπραξη του Αλ. Τσίπρα με τον Π. Καμμένο μόνο κομματικές και προσωπικές επιδιώξεις εξυπηρετεί. Συνιστά ένα συνονθύλευμα αριστερών ιδεοληψιών και δεξιάς πατριδοκαπηλίας με κοινό παρονομαστή τον λαϊκισμό και τη μισαλλοδοξία. Στην ουσία επιβεβαιώνεται με τον χειρότερο τρόπο ότι η κοντόφθαλμη πολιτική που ασκείται βρίθει αντινομιών και αντιφάσεων. Μοναδική συνεκτική ουσία είναι η εξουσία.
Το επεισόδιο που προκάλεσε ο υπουργός Αμυνας αναφορικά με τον υπουργό αναπληρωτή Μεταναστευτικής Πολιτικής είναι το τίμημα που πληρώνει ο πρωθυπουργός εξαιτίας των επιλογών του. Αποτελεί τη φυσική συνέπεια μιας αβαθούς πολιτικής. Προσπαθώντας να μοντάρει αντιτιθέμενες και αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις, ο Αλ. Τσίπρας το μόνο που επιτυγχάνει είναι η πολτοποίησή τους. Κι όταν η πολιτική μετατρέπεται σε χυλό δεν διασφαλίζεται η κυβερνητική συνοχή και ανθεκτικότητα, ενώ η όποια κυριαρχία αποδεικνύεται θνησιγενής. Παράλληλα, θέλοντας να συγκεράσει τις προγενέστερες απόψεις του με τις τωρινές επιδίδεται σε ασκήσεις ισορροπιών με αποτέλεσμα να βρίσκεται συνεχώς σε κενό. Οι πατριδοκάπηλοι εκβιασμοί του Π. Καμμένου υπερβαίνουν την πραγματική διάσταση της δήλωσης του Γ. Μουζάλα. Υπαγορεύονται και εξυπηρετούν συγκεκριμένες κομματικές επιδιώξεις. Αποβλέπουν στο εκλογικό του ακροατήριο. Εκεί απευθύνεται ο αρχηγός των ΑΝΕΛ και αυτό θέλει να συντηρεί, τώρα μάλιστα που διαπιστώνει τη συρρίκνωση της απήχησής του.
Η προσπάθεια να εμφανίσει την αντίδρασή του ως έκφραση εθνικής ευαισθησίας είναι ψευδεπίγραφη και αποπνέει αναχρονισμό. Γνωρίζει πως η αναπαραγωγή του πολιτικού του κεφαλαίου χρειάζεται κατά καιρούς ισχυρή δοσολογία εθνικιστικού λόγου. Αξιοποιώντας υπαρκτά προβλήματα, αλλά και διαχρονικές εκκρεμότητες, επενδύει χωρίς καμιά συστολή σε φοβικά σύνδρομα. Ταυτόχρονα, μ' αυτά προσπαθεί να συγκαλύψει την εκ μέρους του αποδοχή των μνημονιακών μέτρων που μέχρι πρότινος μετά βδελυγμίας αποκήρυσσε. Ο τακτικισμός και η ελαφρότητα του Π. Καμμένου είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος - του ακραίου κυνισμού. Το βέβαιο είναι πως η πλειονότητα της πολιτικής τάξης πολιτεύεται με στερεότυπα και μύθους άλλων εποχών. Διαχειρίζεται με ξεπερασμένα κλισέ τόσο τα εσωτερικά όσο και τα εξωτερικά ζητήματα. Η χρεοκοπία της χώρας, αλλά και του κομματικού συστήματος δεν στάθηκε αφορμή για την αποδέσμευσή της από ένα παρωχημένο πολιτικο-ιδεολογικό οπλοστάσιο. Μάλιστα, η κρίση διόγκωσε το υπαρκτό υπόστρωμα του εθνολαϊκισμού, τροφοδοτώντας τις εκλογικές δεξαμενές ακραίων δυνάμεων.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

Τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με τους εκβιασμούς και τις απειλές .

Ο κ.Τσίπρας, επέλεξε χωρίς δεύτερη συζήτηση, εν ονόματι του κοινού χωρίς όρια, αντιμνημονιακού αγώνα, ως κυβερνητικό εταίρο του τον κ.Καμμένο. Ταυτίστηκε απολύτως με ένα ακραίο δεξιό και εθνικιστικό κόμμα, ανέθεσε στον αρχηγό του ένα σημαντικό υπουργείο και δεν έχανε ευκαιρία να συναγελάζεται μαζί του σε κάθε είδους εθνικοπατριωτικές παράτες. Τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με τους εκβιασμούς και τις απειλές του, αδυνατώντας  να διαχειριστεί μια κυβερνητική κρίση που ο ίδιος με τις επιλογές του προδιέγραψε.

Ο κ.Καμμένος κάνει αυτό που έκανε πάντα. Πουλά λαϊκισμό και εθνικοφροσύνη γιατί έτσι προφανώς πιστεύει ότι θα επιβιώσει πολιτικά.Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο αρχηγός των ΑΝΕΛ, αλλά ο κ.Τσίπρας και η κυβέρνηση του. Μια τυχάρπαστη συμπόρευση , χωρίς αρχές με μόνο στόχο τη νομή της εξουσίας καταρρέει σε μια συγκυρία που η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά και πάλι μετέωρη, με όλα τα μέτωπα ανοικτά και με ανύπαρκτες εσωτερικές και διεθνείς συμμαχίες .

Με την κατάσταση στο προσφυγικό ανεξέλεγκτη, με την Ευρώπη διχασμένη, με ορατό τον κίνδυνο να βρεθούμε με δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους σε τραγικές συνθήκες και την κυβέρνηση ανίκανη και ανήμπορη να διαχειριστεί το πρόβλημα. Με την αξιολόγηση  ακόμα στον αέρα, με νέα μέτρα και περικοπές στον ορίζοντα, ακόμα και στην πιο ευνοϊκή εξέλιξη και με μια κυβερνητική πλειοψηφία, που δεν ξέρει κανείς τι της ξημερώνει.

Ο κ.Τσίπρας βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος με τις τραγικές επιλογές του, αναγκασμένος να διαχειριστεί μια κρίση, που δεν μπορεί ως συνήθως να τη μεταθέσει ή να την προσπεράσει με επικοινωνιακά παιγνιδάκια. Είναι αναγκασμένος είτε να αποδεχθεί τον εκβιασμό Καμμένου και να συγκρουστεί με ένα μέρος τουλάχιστον των στελεχών του, ή να ρισκάρει την απώλεια της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Όποια επιλογή και να κάνει είναι προφανές ότι η κυβερνητική σταθετόρητα, θα βρίσκεται πλέον υπό διαρκή απειλή. Με δεδομένα μάλιστα τα ανοικτά μέτωπα, αλλά και τα τεράστια προβλήματα διαχειριστικής ανικανότητας που εξελίσσονται καθημερινά,η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο. Με συνέπειες δυστυχώς οδυνηρές για τη χώρα και με ορατό τον κίνδυνο να βρεθούμε και πάλι σε ένα σκηνικό αβεβαιότητας και αστάθειας, με τραγικές επιπτώσεις σε μια χειμαζόμενη οικονομία και μια βαθιά τραυματισμένη και οργισμένη κοινωνία...

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

H πραγματικότητα φωνάζει.

Ο πρωθυπουργός έχει εγκλωβιστεί για ακόμη μία φορά, όπως ακριβώς συνέβη με τη διαπραγμάτευση των πρώτων μοιραίων μηνών του 2015. Από τη μια, η πραγματικότητα «φωνάζει» πως η κατάσταση με τους πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκεται εκτός ελέγχου. Από την άλλη, οι ιδεοληψίες μιας μεγάλης μερίδας του κόμματός του δεν τον αφήνουν εδώ και καιρό να κάνει τα αυτονόητα. Αρχικώς η χώρα βρέθηκε στα χέρια υπουργών και στελεχών που πίστευαν στα ανοιχτά σύνορα. Κατόπιν επικράτησε η αντίληψη ότι δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός προσφύγων και παράνομα εισερχόμενων μεταναστών. Τώρα η κυβέρνηση πιστεύει ότι θα πείσει τους ταλαιπωρημένους αυτούς ανθρώπους με διαγγέλματα από την Αθήνα και δυσκολεύεται να αποφασίσει τη δημιουργία κλειστών κέντρων. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε, και δεν τιμά ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος που ούτε ειλικρινή ανθρωπισμό δείχνει ούτε στοιχειώδη αποτελεσματικότητα στην προστασία των συνόρων του.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Ξανά στη σκληρή πραγματικότητα.

Ξανά στη σκληρή πραγματικότητα μετά το τριήμερο αποκριάτικο διάλειμμα. Η δεύτερη φάση των διαπραγματεύσεων, μετά την επιστροφή του κουαρτέτου στην Αθήνα, ξεκινά σήμερα, με την κυβέρνηση να μη στοιχηματίζει για την ημερομηνία ολοκλήρωσης της αξιολόγησης. Αν και επείγεται, αισιοδοξώντας ότι αυτό θα συμβεί τον επόμενο ενάμιση μήνα. Παρότι υπάρχουν σημεία επαφής Αθήνας - ευρωπαϊκών θεσμών, υψώνεται σαν φράχτης η εκτίμηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το δημοσιονομικό κενό.
Η εμμονή αυτή, παρά το βεβαρημένο παρελθόν με άλλες ανεδαφικές προβλέψεις-εκτιμήσεις των γραφειοκρατών στην Ουάσιγκτον, ωθεί και όλα τα υπόλοιπα να κινούνται σε τεντωμένο σκοινί. Δεδομένου ότι συνεπάγεται νέα πρόσθετα σκληρά μέτρα λιτότητας. Θετικά, ίσως, για την ποσοστομανία του Ταμείου, ατελέσφορα έως νεο-καταστροφικά για την πραγματική οικονομία.
Μέσα στο ευρύτερο αυτό πλαίσιο εξελίσσεται μια συγκρουσιακή, λίγο-πολύ, διαπραγματευτική διαδικασία σε πέντε μέτωπα. Κρίσιμα για την καθημερινότητα των οικονομικώς εξαντλημένων πολιτών. Πριν απ' όλα για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό.
Η κυβέρνηση φέρεται διατεθειμένη να μη δεχθεί τη λήψη μέτρων, πέραν όσων αναφέρονται στη συμφωνία για το χρηματοδοτικό πρόγραμμα. Να μην πληγούν άλλο μισθωτοί και συνταξιούχοι. Η «γραμμή» αυτή είναι και μονόδρομος για την κυβερνητική πορεία. Προϋπόθεση για να προβληθεί στην κοινωνία η συνολική συμφωνία με τους εταίρους ως αναγκαία συνθήκη για την έξοδο από την κρίση. Η «αχίλλειος πτέρνα» σε αυτή τη διαδικασία, όμως, είναι το υπερεπείγον για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Ο χρόνος που πιέζει πια ασφυκτικά...

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Πώς όμως ακριβώς ανταποκρινόμαστε εμείς στην πρόκληση αυτή;

Σ​​την καρδιά του προσφυγικού ζητήματος (αλλά και του ευρύτερου μεταναστευτικού), υπάρχει ένα παράδοξο που συνήθως παραβλέπουμε: όσο περισσότερο φιλόξενο στις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές είναι ένα κράτος και όσο πιο εύκολη είναι η πρόσβαση σε αυτό, δηλαδή όσο πιο ανοιχτά είναι τα σύνορά του, τόσο περισσότερο ενισχύονται οι ροές προς αυτό. Και οι ροές αυτές δεν έχουν ορατό τέλος. Στον κόσμο υπάρχει μπόλικη δυστυχία, πόλεμος και φτώχεια, τη στιγμή μάλιστα που η ροή της πληροφορίας και η ευκολία της μετακίνησης αυξάνονται ραγδαία. Με άλλα λόγια, όσο πιο φιλόξενος είναι κανείς, τόσο αυξάνεται το κόστος που πρέπει να καταβάλει για να ανταποκριθεί. Και το κόστος αυτό δεν είναι μόνο οικονομικό. Με άλλα λόγια, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, οι αγνές προθέσεις όχι μόνο δεν αποτελούν λύση, αλλά μπορούν να επιδεινώσουν το πρόβλημα.
Στο παράδοξο αυτό προστίθεται μια μεγάλη αντίφαση. Από τη μία, οι δυστυχισμένοι του κόσμου κατευθύνονται πρωταρχικά προς τις χώρες της Δύσης γιατί απλούστατα μόνο αυτές προσφέρουν ευημερία και ελευθερία. Αυτή είναι η ουσία του δυτικού πολιτισμού και με όλα του τα μειονεκτήματα είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα. Από την άλλη, όμως, όπως μας δίδαξε και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, τα θεμέλιά του είναι εύθραυστα και απαιτούν συνεχή φροντίδα. Οσο για τα σύνορα, αυτά αποτελούν απαραίτητες (αν και όχι πάντα ικανές) προϋποθέσεις διατήρησης των θεμελίων αυτών. Οι τεράστιες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές αποτελούν ένα δημογραφικό και πολιτισμικό σοκ, που εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική και πολιτική έκρηξη. Η αντίφαση αυτή μας οδηγεί σε ένα δεύτερο παράδοξο: όσο μεγαλύτερο το δημογραφικό σοκ, τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος της υπονόμευσης του ονείρου μιας καλύτερης ζωής που επιδιώκουν οι πρόσφυγες και μετανάστες για τους ίδιους και τα παιδιά τους στις κοινωνίες υποδοχής.
Τα δύο αυτά παράδοξα ορίζουν τα όρια μέσα στα οποία αναπτύσσεται η αντιμετώπιση του σύνθετου αυτού προβλήματος και, κατ’ επέκταση, μέσα στα οποία έχει νόημα η συζήτησή του. Αυτή πρέπει απαραίτητα να περιλαμβάνει την εμπεριστατωμένη ανάλυση δημόσιων πολιτικών, του κόστους τους και των επιπτώσεών τους. Είναι προφανές πως κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο και έτσι εξηγείται ο σπασμωδικός και συχνά μυωπικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε έως τώρα το πρόβλημα αυτό σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πώς όμως ακριβώς ανταποκρινόμαστε εμείς στην πρόκληση αυτή;

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

ΤΟ Προσφυγικό συγκεντρώνει όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν ένα συνεχές και εν εξελίξει τσουνάμι.

Η μεγαλύτερη προσφυγική κρίση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο απαιτεί και ανάλογες κινήσεις. Θολές αποφάσεις, που επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις, τηρούνται κατά το δοκούν και δεν εφαρμόζονται, είναι άχρηστες πρακτικώς.
Η Ευρώπη καλείται να αρθεί στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων πριν απ΄ όλα για ανθρωπιστικούς, βεβαίως, λόγους. Εκδηλώνοντας την αλληλεγγύη και την ευθύνη που απορρέουν από τις ιδρυτικές αρχές της και τις διεθνείς συμβάσεις για τους πρόσφυγες-μετανάστες.
Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η κρίση και η υπέρβασή της έχουν αναδειχθεί και σε δική της υπαρξιακή κρίση. Τα θεμέλιά της τρίζουν. Το ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι ενισχύονται οι ευρωφοβικές δυνάμεις. Αντί να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, όπως είναι ο κανόνας σε περιόδους μεγάλων απειλών.
Η επικείμενη Σύνοδος Κορυφής, εκ των πραγμάτων, καλείται να αποφανθεί περί του μέλλοντος. Διότι το αύριο περνά αναγκαστικά από τις αποφάσεις που θα ληφθούν στις Βρυξέλλες. Καθώς το Προσφυγικό συγκεντρώνει όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν ένα συνεχές και εν εξελίξει τσουνάμι. Η μετατροπή της ανθρωπιστικής κρίσης σε καταστροφή, αν η κατάσταση αφεθεί ως έχει, είναι μπροστά.
Από τις συνθήκες έχουν προκύψει νέοι ευρωπαϊκοί άξονες. Η παραδοσιακή «κεντροευρωπαϊκή συμμαχία», ως προς το Προσφυγικό, έχει διαρραγεί. Αναδύθηκε μια «περίεργη συμμαχία», όπως ονομάζεται στον διεθνή Τύπο. Η σύμπτωση Αθήνας και Βερολίνου. Η συμπόρευση Τσίπρα και Μέρκελ, όπως απλουστευτικά περιγράφεται.
Αυτή η ελληνογερμανική συνοδοιπορία συνιστά και μια ευκαιρία. Ωστε να πάψει να σηκώνει μόνη η χώρα μας στους ώμους της τον σταυρό του προσφυγικού μαρτυρίου, που επιφύλαξε η γεωγραφική θέση της.
Στη Σύνοδο προσέρχεται με ρεαλιστικές και εφικτές προτάσεις και με ένα μίνιμουμ διακομματικής - εθνικής στρατηγικής. Ανοιχτή σε λύσεις, οι οποίες σε ένα γενικότερο πλαίσιο να μην έχουν σκιές αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Πέραν αυτού του αυτονόητου, να αποδίδουν συγκεκριμένα πρακτικά αποτελέσματα. Να είναι άμεσα εφαρμόσιμες από όλους, ακόμη και με κυρώσεις.
Μέσα στην ανθρωπιστική κρίση η Ελλάδα επιδεικνύει μια παραδειγματική αλληλεγγύη όχι μόνο αντάξια των παραδόσεών της. Αλλά και για λογαριασμό άλλων εταίρων της, που υποκύπτουν σε ακραίες στάσεις.
Είναι βέβαιο ότι ο λαός μας και μπροστά στις όποιες νέες ανάγκες προκύψουν θα προτάξει το ανθρωπιστικό του πρόσωπο. Οι τοπικές κοινωνίες, όπου και αν χρειαστεί, θα συμβάλουν, ώστε να μάθουμε να ζούμε με το πρόβλημα. Οσο τουλάχιστον ο προσφυγικός εφιάλτης εξακολουθεί να υπάρχει.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

Η τραγωδία κορυφώνεται.

ΔΕΝ πέρασαν πολλές ώρες από τις επίσημες διαβεβαιώσεις μετά τη Σύνοδο Κορυφής για την εξεύρεση κοινής ευρωπαϊκής λύσης στο Προσφυγικό και οι φυγόκεντρες δυνάμεις ενισχύονται, την ίδια στιγμή που η τραγωδία κορυφώνεται. Τα σχέδια για νέους φράχτες, πραγματικούς ή άτυπους, διαδέχονται το ένα το άλλο. Από την Ουγγαρία, τις χώρες της Βαλτικής, τη Σλοβενία και από κοντά οι άλλες χώρες του «βαλκανικού δρόμου».
ΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ η ίδια κατάσταση, σήμα κατατεθέν στον ευρωπαϊκό χάρτη θα γίνουν τα τείχη. Ηδη καταμετρώνται δεκαέξι συνολικά συρματοφραγμένα σύνορα. Μένει μία εβδομάδα έως την επόμενη συνάντηση των ηγετών για να βρεθούν λύσεις που εκκρεμούν. Να διευκρινιστούν εκκρεμότητες που παραμένουν. Κυρίως, όμως, να ληφθούν πολύ συγκεκριμένα μέτρα για την εφαρμογή των αποφάσεων. Ακόμη και με την επιβολή κυρώσεων.
ΔΙΟΤΙ το θλιβερό για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν βρίσκεται μόνο στην ανικανότητα συμφωνίας για την κατανομή των προσφύγων. Ακόμη πιο θλιβερή είναι η αδυναμία συμμόρφωσης σε ανθρωπιστικές τελικά αποφάσεις. Που λαμβάνονται, μάλιστα, χωρίς «βέτο», ομοφώνως, στο επίσημο τραπέζι.
ΕΔΩ δεν πρόκειται απλώς για μη εφαρμογή κάποιων επιμέρους αποφάσεων. Αλλά για την ίδια την ευρωπαϊκή ταυτότητα. Τους πυλώνες του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης. Αυτό είναι το διακύβευμα.
ΩΣ ΠΡΟΣ αυτό, παρά τις αδυναμίες, τα λάθη και τις καθυστερήσεις της, παρά τις συνθήκες κρίσης με την αδυσώπητη λιτότητα και τον δημοσιονομικό εφιάλτη, η ελληνική κυβέρνηση έχει μια κατεξοχήν θετική συμβολή. Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι καθόλου «παράξενες συμμαχίες» οι συμπτώσεις θέσεων της χώρας μας με το Βερολίνο της Α. Μέρκελ.
ΑΠΟ την επόμενη Σύνοδο Κορυφής ας ελπίσουμε ότι θα ληφθούν μέτρα ανάλογα με τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες.

Ο διχαστικός λόγος που συχνά χρησιμοποιεί η κυβέρνηση κάνει πολύ κακό στον τόπο. Τελευταία εκδηλώνεται μία συστηματική προσπάθεια εμφάνισης «δύο Ελλάδων» σε σχέση με το προσφυγικό ζήτημα. Οποιος δεν συμφωνεί με τις κυβερνητικές θέσεις εμφανίζεται ως ακροδεξιός. Χρειάζεται προσοχή, διότι αυτή η πόλωση τείνει να ωθήσει λογικούς ανθρώπους σε αντιδράσεις που υπαγορεύονται από το θυμικό. Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες. Απαιτούν ψυχραιμία.

Κυριακή 6 Μαρτίου 2016

Ποτέ δεν ξέρεις πώς και πότε θα υπάρξει έκρηξη.

Στη μακρά περίοδο της κρίσης, που κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει, οι αντοχές εξαντλήθηκαν και η διάψευση των βαρύγδουπων υποσχέσεων μετέβαλε την απογοήτευση σε οργή και έπεται συνέχεια. Ακόμη χειρότερα, σε ορισμένες περιπτώσεις έχει οδηγήσει σε... παραίτηση και τέλμα που είναι ακόμη πιο επικίνδυνο γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς και πότε θα υπάρξει έκρηξη. Αν όμως οι συνέπειες της οικονομικής κατάρρευσης έχουν φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή μας, οι επιπτώσεις από το Προσφυγικό, που μόλις άρχισαν να γίνονται αισθητές, αποτελούν βόμβα στον κοινωνικό ιστό.
Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα όχι μόνο δεν μπορεί να αντέξει αυτό το τσουνάμι που μόλις αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε, αλλά ίσως αυτό αποτελέσει την αφορμή για διαλυτικά φαινόμενα. Δεν είναι ζήτημα αισθημάτων και οι Ελληνες που έχουν στο DNA τους την προσφυγιά στην πλειονότητά τους τρέφουν πράγματι τις καλύτερες διαθέσεις για τους απελπισμένους που βρέθηκαν στην πόρτα μας. Απλώς είναι θέμα αντοχής ενός τόπου, που στην πιο δύσκολη στιγμή του καλείται να αντιμετωπίσει ακόμη ένα πρόβλημα που τον ξεπερνά σε δυνατότητες.
Αν μάλιστα η κυβέρνηση κάνει το λάθος και επιχειρήσει, όπως όλα δείχνουν, να ανταλλάξει μέρος των απαιτήσεων της αξιολόγησης με τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, θα πρόκειται για λάθος μέγα. Πέραν της ανηθικότητας μιας τέτοιας πολιτικής και των άμεσων συνεπειών από τον εγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων ίσως και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στη χώρα, δεν χωρεί αμφιβολία ότι οι δανειστές δεν κάνουν εκπτώσεις διαρκείας.
Αν λόγου χάρη δεχθούν να κάνουν κάποιες υποχωρήσεις σήμερα, είναι βέβαιο ότι θα τις βρούμε μπροστά μας στην επόμενη φάση και ενδεχομένως με χειρότερους όρους, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν. Οσο μάλιστα επιβεβαιώνεται η ανεπάρκεια της κυβέρνησης στη διαχείριση του προγράμματος με αλλοπρόσαλλες επιλογές σε όλους τους τομείς τόσο θα επιδεινώνεται η κατάσταση και θα διογκώνονται οι απαιτήσεις των δανειστών.
Το ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι ενιαίο και αδιαίρετο και αλίμονο αν ξανακάνουμε το λάθος της επιλεκτικής πολιτικής αποδοχής του, όπως συνέβη πολλές φορές έναν χρόνο τώρα από την παρέα των χαβαλέδων που κυβερνά με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.
Ο στρουθοκαμηλισμός και το κουκούλωμα των προβλημάτων απλώς τα πολλαπλασιάζει και καθιστά την επίλυσή τους ακόμη πιο δύσκολη. Η απόπειρα συμψηφισμού εν προκειμένω θα αποδειχθεί ολέθρια επιλογή.

Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

. Είναι ειλικρινής ο άνθρωπος.

Πέσανε να τον φάνε αλλά ο άνθρωπος το είπε για καλό. «Είμαι κι εγώ κομμουνιστής» δήλωσε ο κ. Κατρούγκαλος προχθές. Πώς λέμε «έχω καλή καρδιά», «τιμώ τον πατέρα μου και τη μητέρα μου», «αγαπώ τα ζώα» και «είμαι αθώος»; Και μάλιστα για να μη νομίσουμε ότι λέει λόγια του αέρα πρόσθεσε: «Θα ήθελα ένα άλλο σύστημα». Εννοώντας προφανώς κάτι σαν κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων, δικτατορία του προλεταριάτου, κολχόζ. Μοίρα βαριά όμως τον υποχρέωσε να γίνει υπουργός σε ένα άλλο σύστημα απ’ αυτό που ο ίδιος θα επιθυμούσε, σε περιβάλλον κοινοβουλευτικής δημοκρατίας όπου ευτυχώς γι’ αυτήν, δυστυχώς όμως για τον ίδιο, αναγκάζεται να καταπιέσει την κομμουνιστική ψυχή του.
 Το πρόβλημα δεν είναι ότι το είπε εν τη κουτοπονηρία του για να αντικρούσει όσους προσάπτουν φιλελευθερισμό στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Το πρόβλημα δεν είναι ότι απευθυνόταν σε κοινό ελευθέρων επαγγελματιών, είδος που ως γνωστόν έχει ιδιαιτέρως ωφεληθεί από τα κομμουνιστικά πειράματα. Το πρόβλημα είναι ότι το είπε για καλό. Είναι ειλικρινής ο άνθρωπος. Ομολογεί αυτό που όλοι ξέρουμε. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν άλλο στο νου τους πάρεξ κομμουνισμό και εξουσία. Κέρδισαν την εξουσία, τους μένει ο κομμουνισμός για να αισθανθούν ολοκληρωμένοι. Αυτός είναι ο κόσμος τους.
Είναι γνωστός ο τρόπος με τον οποίον το αλφαβητάρι του κομμουνισμού αντιμετωπίζει την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι εκλογές είναι το μέσο για να ανατραπεί η «αστική δικτατορία» και να επιβληθεί «η δικτατορία του προλεταριάτου». Η προσχηματική αντιμετώπιση των θεσμών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η πολιτική πρόταση που προκύπτει από την κομμουνιστική τους παιδεία. Διαπαιδαγωγημένοι από την αρτηριοσκληρωτική και εμφυλιοπολεμική ελληνική Αριστερά πέφτουν μονίμως έξω στις εκτιμήσεις τους, όμως αυτό είναι άλλο ζήτημα.
Δεν ενδιαφέρει ο κομμουνισμός του κ. Κατρούγκαλου. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι ότι στην Ελλάδα του 2016 το αποτυχημένο αυτό πείραμα, αφού άφησε πίσω του δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς και εκατοντάδες εκατομμύρια δυστυχισμένους, εξακολουθεί να θεωρείται επίτευγμα της ανθρώπινης Ιστορίας. Το έχουμε αυτό το ταλέντο. Αγαπάμε τόσο πολύ τον εαυτό μας που θεωρούμε ότι θα πετύχουμε εκεί που όλοι οι άλλοι απέτυχαν.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Η χώρα αντιμετωπίζει μία διπλή κρίση.

Η χώρα αντιμετωπίζει μία διπλή κρίση. Η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτήν και ο πρωθυπουργός κάτι πρέπει να κάνει. Είναι σαφές πως δεν υπάρχει συντονισμός και έγκαιρη προετοιμασία για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης. Στο μέτωπο της αξιολόγησης, είναι φανερό ότι ορισμένοι υπουργοί απλώς δεν κάνουν τίποτα και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα στοιχειώδη. Τη μεγαλύτερη ζημιά, όμως, προκαλεί μία κατηγορία κυβερνητικών στελεχών που κάνουν ανοικτό πόλεμο στον στόχο που υποτίθεται ότι έχει βάλει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, το κλείσιμο της αξιολόγησης. Ο ανασχηματισμός θα έπρεπε να έχει γίνει ήδη, αν και εφόσον ο κ. Τσίπρας αντιλαμβάνεται το χάσμα ανάμεσα στις ανάγκες της χώρας και στην κυβέρνησή του.

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016

Η κυβέρνηση επιδίδεται σε κυνήγι μαγισσών.

Η ομολογία του πρωθυπουργού στη χθεσινή συνέντευξη του, ότι ουσιαστικά είναι άγνωστος ο χρόνος επιστροφής της τρόικας, για να προχωρήσει η αξιολόγηση, αναδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το αδιέξοδο που οδηγείται η χώρα. Την ώρα που ο ένας μετά τον άλλο οι αρμόδιοι για τις διαπραγματεύσεις υπουργοί δηλώνουν - χθες ήταν η σειρά του κ.Σταθάκη -  ότι καιγόμαστε γιατί δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε, όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι υπάρχει αγεφύρωτο κενό μεταξύ των δύο πλευρών.

Τα μυστικά δείπνα στελεχών της τρόικας  και του ΔΝΤ πάνε κι έρχονται,αλλά οι εμπλοκές παραμένουν καθώς το Ταμείο δεν αποδέχεται τα στοιχεία για το δημοσιονομικό κενό και την ύφεση και απαιτεί περισσότερα μέτρα. Ωστόσο όπως φαίνεται το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κοινός κώδικας επικοινωνίας ανάμεσα στους εκπροσώπους των υπουργείων και  τα στελέχη της τρόϊκας.Πλημμελής προετοιμασία και έλλειψη στοιχείων έχουν δημιουργήσει μέχρι τώρα ανυπέρβλητα προβλήματα στη διαπραγμάτευση, με αποτέλεσμα όλα τα θέματα να είναι ανοικτά.

Είναι φανερό ότι παρότι η κυβέρνηση επείγεται να κλείσει αυτό το μέτωπο,πορεύεται χωρίς σχέδιο, χωρίς οργάνωση και με ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να συνδέσει την αξιολόγηση με το προσφυγικό πρόβλημα. Μια τέτοια εξέλιξη την  έχουν απορρίψει όμως προκαταβολικά ακόμα και οι πιο στενοί για την ώρα σύμμαχοι του κ.Τσίπρα, όπως η κυρία Μέρκελ.

Για μια ακόμα φορά ελλοχεύει ο κίνδυνος με την κυβέρνηση του κ.Τσίπρα, να οδηγηθούμε σε φαινόμενα ανάλογα της περυσινής άνοιξης, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Με ανοιχτό το μέτωπο του προσφυγικού και με ορατό το κίνδυνο να βρεθούμε με δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους, αντί να τρέχουν για να κλείσουν τουλάχιστον  το θέμα της αξιολόγησης, για να σταματήσει  το κλίμα  αβεβαιότητας που κυριαρχεί στην οικονομία, η κυβέρνηση επιδίδεται σε κυνήγι μαγισσών για να φιμώσει όσους επισημαίνουν τις παλινωδίες της και τις ασκούν κριτική

Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Κανένα σχέδιο καμιά εναλλακτική.

Η παρούσα κυβέρνηση δεν δημιούργησε την κρίση του προσφυγο-μεταναστευτικού ζητήματος. Αντιμετωπίζουμε ως χώρα μια δυσμενή κατάσταση στην περιοχή μας με πολέμους και αντιπαραθέσεις. Που αφορούν προφανώς μια παγκόσμια διαχείριση και όχι αυστηρά δική μας. Εμείς όμως πολύ εύκολα θέσαμε τον εαυτό μας στον ρόλο του τροχονόμου. Με κεντρικό επιχείρημα «δεν θέλουν να μείνουν εδώ» αρχίσαμε να απειλούμε ότι θα τους στείλουμε αν δεν μας κάνουν τη χάρη να μας τακτοποιήσουν τις οφειλές μας. Το ποντίκι που βρυχάται... Μετά ή παράλληλα ανακαλύψαμε ότι «η θάλασσα δεν έχει σύνορα». Δεν βαριέσαι που έχουμε κάνει προσφυγή στη Χάγη περί υφαλοκρηπίδας. Αντί να επιμείνουμε να υπάρξει κάποια μορφή συνεργασίας, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η μεταφορά από την είσοδο στην έξοδο. Τροχονόμοι.
Ο ελληνικός λαός φυσικά είναι ψυχοπονιάρης και ευαίσθητος. Συγκινείται με το δράμα και βοηθάει. Αν εξαιρέσουμε τον ελληνικό λαό που πουλάει 2 ευρώ το νεράκι, χρεώνει 5 ευρώ τη φόρτιση κινητού, χρεώνει 5πλάσια τη διαδρομή στην Ειδομένη, χρεώνει 8 ευρώ τη χρήση τουαλέτας, ο υπόλοιπος λαός βοηθά. Ασφαλώς γιατί η εικόνα των δυστυχισμένων ανθρώπων είναι πολύ, μα πολύ άσχημη. Αλλά φυσικά για τους περαστικούς. Αν είναι να μείνουν; Τότε αναζητούνται πάντα άλλα -κατάλληλα φυσικά- μέρη. Πώς το λέει η παροιμία; Μακριά από τον κ... μου και ας είν' και στου αδελφού μου. Τόση ευαισθησία. Σχέδιο; Υπάρχει; Οπως σε όλες τις κρίσεις, η αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης δεν είναι το φόρτε μας. Εχουμε θεωρητικοποιήσει την τελευταία στιγμή και τη βοήθεια της Παναγίας ή του υπέρτατου αριστερού (διαλέγει ο καθένας και παίρνει). Το μεγαλείο της φυλής ανάγλυφο.
Κανένα σχέδιο, καμιά εναλλακτική. Ψόγος στους άλλους που δεν πειθαρχούν στο δικό μας. Και πάντα το χέρι απλωμένο. Ας ξεμείνουν εδώ -αφού η «απειλή» «θα τους στείλουμε» δεν πιάνει. Δεν βαριέσαι: ουδέν κακόν αμιγές καλού. Θα διοριστούν μερικά αριστερά παιδάκια ακόμη γιατί θα χαλαρώσουν οι απαιτήσεις των κακών. Το κράτος-τροχονόμος δεν εμφανίζεται μόνο στο προσφυγο-μεταναστευτικό. Είναι το ίδιο που οδηγεί στην αποφοίτηση από το Λύκειο όποιον εισάγεται στο Γυμνάσιο και προσπαθεί, να καταφέρει και το ίδιο για το Πανεπιστήμιο. Που εφαρμόζει την προαιώνια αρχή του «τρουπώματος» στο Δημόσιο. Θα γλιτώσουμε; Πολύ αμφιβάλλω αν εξαρτάται από εμάς. Ο Θεός ή η Θεά της Ελλάδας να βάλουν το χέρι τους...