Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Ζηλεύεις αυτό που νομίζεις πως θα μπορούσες να αποκτήσεις αλλά δεν το έχεις.

Η εικόνα πρέπει να είναι οικεία για τους παλαιότερους. Ενα τσούρμο από παιδιά με τα κεφάλια κουρεμένα γουλί και τα κοντά τους παντελόνια να τρέχουν πίσω από την «κούρσα» και να πετάνε πέτρες ή να τη σημαδεύουν με τη σφεντόνα τους φωνάζοντας όλα μαζί. Ασπρόμαυρη σκηνή από ταινία του Παζολίνι, ή ιταλικός νεορεαλισμός σε συνοικία της Νάπολης, ή γιατί όχι ελληνικό χωριό κάπου στα βάθη της δεκαετίας του ’50.

Τι θέλουν να πετύχουν; Δεν θέλουν να κλέψουν, ούτε τους περνάει απ’ το μυαλό να καταστρέψουν το αυτοκίνητο, όπως οι τρωγλοδύτες του κράτους των Εξαρχείων. Το μόνο πράγμα που επιθυμούν είναι να πετάξουν πέτρες και να ουρλιάξουν για να εξορκίσουν αυτό το πράγμα με τα νίκελ που γυαλίζουν στον ήλιο. Ζηλεύουν; Ούτε καν. Ζηλεύεις αυτό που νομίζεις πως θα μπορούσες να αποκτήσεις αλλά δεν το έχεις. Και σ’ αυτούς τους ταλαίπωρους γαβριάδες δεν περνούσε απ’ το μυαλό ότι θα μπορούσαν να αποκτήσουν κούρσα.

Θέλουν να τρίξουν τα δόντια τους, να βγάλουν το άχτι τους και να έχουν να λένε. Οπως ο κ. Φλαμπουράρης θα διηγείται έπειτα από καιρό στα βαφτιστήρια του: ήταν ωραία τότε που με τον μπαμπά πετροβολούσαμε τους Γερμανούς. Και μετά τι έγινε βρε θείο; Μετά οι Γερμανοί φοβήθηκαν, πάτησαν γκάζι κι εμείς μείναμε με τη σκόνη που σήκωσε πίσω της η κούρσα, αλλά το διασκεδάσαμε.

Από τη νέα μεγάλη ιδέα του ελληνισμού, τις γερμανικές αποζημιώσεις, στα αεροπλάνα των τζιχαντιστών που θα απογειωθούν από την Αθήνα και θα προσγειωθούν στο Βερολίνο, κι από το σκάνδαλο που σέρνει πίσω του ο κ. Σόιμπλε στο υψωμένο μεσαίο δάχτυλο του απελευθερωμένου από συμπλέγματα αυτογνωσίας εθνικού μας Γιάνη, οι ήρωες μπορεί να νομίζουν ότι πρωταγωνιστούν στην Ιλιάδα του 2015, όμως η υπόθεση μάλλον θυμίζει πετροπόλεμο. Εθνικό πετροπόλεμο με τα όλα του, παρελάσεις, μπάντες με γκρανκάσες που παιανίζουν καλαματιανούς και τσάμικο προς τέρψιν και συμμόρφωσιν του γούστου της Αριστεράς.

Ας αφήσουμε το εφικτό. Αυτό είναι για τους συντηρητικούς που δεν έχουν φαντασία. Και ας ανιχνεύσουμε το επιθυμητό, ό,τι εμπνέει τη φαντασία που κατέκτησε επιτέλους την εξουσία. Τι επιδιώκουν με τον πετροπόλεμο που ξεκίνησαν με τους Γερμανούς; Να θυμώσουν, να μας δείρουν, να ιδρώσουν, να κρυώσουν κι ύστερα να σκάσουν; Να νιώσουν τη δύναμη της ελληνικής σφεντόνας; Να φτάσουν οι σχέσεις μας με την Ευρώπη στο μη παρέκει και το ρήγμα να γίνει αγεφύρωτο;

Μην πάει ο νους σας στο κακό. Το άχτι τους θέλουν να βγάλουν οι άνθρωποι. Το άχτι τους και μερικές ωραίες πλάκες για το ύφος του Σόιμπλε όταν είδε το δάχτυλο του Βαρουφάκη που θα τις διηγούνται το καλοκαίρι στις ακρογιαλιές της Ικαρίας. Εξάλλου τι θα έχουν να διηγούνται στα βαφτιστήρια τους; Οτι μας έβγαλαν απ’ την Ευρώπη; Οτι μας πήγαν στη δραχμή; Οχι βέβαια. Τους φτάνει να λένε ότι πολέμησαν τους Γερμανούς, τους έκαναν να χορεύουν στο ταψί από τα νεύρα τους, το καταχάρηκαν και πνίγηκαν ηρωικώς μαχόμενοι στη σκόνη που άφησε πίσω της η κούρσα στον χωματόδρομο.

Κι ύστερα απλώς θα ξυπνήσουν σαν τον Βασίλη Λογοθετίδη στο περίφημο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται». Κι από κει που έπαιζαν τους ήρωες της αντίστασης στο όνειρό τους θα επιστρέψουν στη δόξα της αυλίτσας στη μικρή τους συνοικία. Γιατί αυτό τους νοιάζει πάνω απ’ όλα. Να μπορούν να πίνουν τον καφέ τους στο Φίλιον ή στα Εξάρχεια με το κεφάλι ψηλά, σαν γνήσιοι καρατερίστες της ελληνικής κωμωδίας.