Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Ιδεοληπτικός ΣΥΡΙΖΑ

Ιδεοληπτικός ΣΥΡΙΖΑ
«Οποιος χτίζει ένα φρούριο και καταφεύγει εκεί, φυλακίζεται από τα ίδια του τα τείχη και χάνεται», έγραφε ο Μακιαβέλι. Τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες είναι άκρως αποκαλυπτικά για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως εγείρουν ερωτηματικά για τις αντοχές της κυβέρνησης.
Απαντες γνωρίζαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ενιαίο κόμμα. Αυτό επιβεβαιώθηκε με τον χειρότερο τρόπο όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ?το παραδέχθηκε πρόσφατα και ο Γ. Δραγασάκης. Την εικόνα του διχασμού επικύρωσαν οι πρόσφατες συνεδριάσεις των οργάνων του. Η αντίδραση μεγάλης μερίδας βουλευτών και στελεχών στη συμφωνία με τους εταίρους υπήρξε ηχηρή.
Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να αποτελεί ένα ετερόκλητο σχήμα με ιδεοληπτικές εμμονές, αναχρονιστικό λόγο και εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις. Θεμελιωμένος σε υποδείγματα του παρελθόντος, βρίσκεται σε ανακολουθία με το νέο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον. Η βίαιη ωρίμανσή του παραμένει ζητούμενο. Γι' αυτό δυσκολεύεται να ανταποκριθεί και να υπηρετήσει τη μεταστροφή του πρωθυπουργού. Η πλειονότητα των στελεχών δεν φαίνεται να ενστερνίζεται τον ευρωπαϊκό πλέον προσανατολισμό του Αλέξη Τσίπρα.
Βέβαια, οι αντιστάσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλονται μόνο στις αριστερές παθογένειες, αλλά και στην ανάρμοστη σχέση του με τον εθνικολαϊκισμό. Οι μονομέρειες της αντιμνημονιακής στρατηγικής του έχουν εμποτίσει το σύνολο του στελεχικού του δυναμικού. Δεν είναι τυχαίο πως η προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα αντιμετωπίζεται από πολλούς ως υποχώρηση και παράδοση στους δανειστές και εταίρους.
Το δυσμενές κλίμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ενέχει δύο σοβαρούς κινδύνους: Πρώτον, να υπονομεύσει την αποτελεσματικότητα του κυβερνητικού σχήματος. Ηδη είναι εμφανείς οι παρενέργειες από τις παλινωδίες και την πολυγλωσσία των υπουργών. Δεύτερον και σημαντικότερο, να οδηγήσει τον πρωθυπουργό σε λογικές συγκερασμού, ισορροπιών και μέσου όρου, τη στιγμή που η ανάγκη για πολιτικές τομές και αλλαγές καθίσταται επιτακτική. Αν ο Αλ. Τσίπρας οχυρωθεί στο μονολιθικό φρούριο του ΣΥΡΙΖΑ, αν το κόμμα «τραβάει το μανίκι της κυβέρνησης» -όπως ζήτησε ο ίδιος να κάνει-, δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί με αποτελεσματικότητα στα φλέγοντα ζητήματα που καλείται να διαχειριστεί. Αλλωστε το στοίχημα είναι η χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μέσο.
Το εγχείρημα της κυβερνώσας Αριστεράς για να έχει προοπτική προϋποθέτει τον απεγκλωβισμό της από το πολιτικο-ιδεολογικό οπλοστάσιο του παρελθόντος και την εναρμόνισή της με τα νέα δεδομένα.