Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Και αυτό γιατί ουδέποτε σ’ αυτόν τον τόπο έγινε ένας σωστός προγραμματισμός.

Πηγαινοέρχονται χιλιάδες βιογραφικά από εταιρεία σε εταιρεία άνευ λόγου, αιτίας και φυσικά αποδοχής. Και αυτό γιατί ουδέποτε σ’ αυτόν τον τόπο έγινε ένας σωστός προγραμματισμός των αναγκών της χώρας ανά ειδικότητα ώστε στη συνέχεια να ανοίξουν οι σχολές και οι θέσεις φοιτητών. Η λογική που επικρατούσε πάντα (λογική δεν τη λες) ήταν «βάλ’ τους όλους μέσα να είναι ικανοποιημένοι -τοπικές κοινωνίες, οικογένειες και φοιτητές- και μετά βλέπουμε». Και δυστυχώς, ήρθε το «μετά» και αυτό που βλέπουμε μόνο λύπη μάς προξενεί.
Οι δουλειές που υπάρχουν ακόμα και μέσα στην κρίση κρίνονται παρακατιανές για έναν πτυχιούχο ή απαιτούν άλλου τύπου εξειδίκευση από αυτή που έχει προσφερθεί σε χιλιάδες νέους αφειδώς. Ετσι, κανείς δεν καταδέχεται να πάει για μεροκάματο στις αγροτικές εργασίες. 

Και πώς να πας αν είσαι πτυχιούχος της Θεατρολογίας ή της Νομικής! Overqualified για τις προσφερόμενες θέσεις και χιλιάδες ακόμα Ελληνες με όνειρα στον μακρύ κατάλογο των ανέργων. Και γι’ αυτή την κατάσταση που δεν έχει να κάνει μόνο με την κρίση, αλλά είναι αποτέλεσμα της φαυλότητας του πολιτικού συστήματος, δεν μιλάει κανείς.

Κανείς δεν πρόκειται να αναλάβει την ευθύνη που κάψαμε το μέλλον σε δύο γενιές Ελλήνων, μεγαλώνοντάς τους με λάθος πρότυπα και φρούδες ελπίδες. Ούτε θα ζητήσει κανείς λογαριασμό για το δημόσιο χρήμα που δαπανήθηκε για σπουδές χωρίς αντίκρισμα και σύνδεση με την αγορά εργασίας, αλλά και τις οικογενειακές αποταμιεύσεις που επενδύθηκαν στο μέλλον των παιδιών τους.

Αμολημένοι όλοι σ’ αυτή την εργασιακή Σαχάρα, νέοι άπειροι, νέοι με κάποια εμπειρία, μεσήλικες και κάποιοι άλλοι λίγο πριν από τη σύνταξη, δεν έχουν πια να περιμένουν τίποτα. Γιατί, ακόμα κι αν γίνουν κάποιες επενδύσεις και ανοίξουν νέες δουλειές, αυτές θα έχουν να κάνουν είτε με υψηλή ειδίκευση σε νέες τεχνολογίες και υπηρεσίες είτε σε ανειδίκευτο εργατικό προσωπικό. Και φυσικά, με τους μνημονιακούς μισθούς.