Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Ξεπήδησαν καμιά δεκαριά νέα σχήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων μυρίζουν ναφθαλίνη.

Η τετραετία της κρίσης ήλθε και σάρωσε όλους αυτούς και διέλυσε ταυτοχρόνως το κομματικό σύστημα με τις ισορροπίες του όπως το ζήσαμε για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Μέσα σε αυτή την καταιγίδα της αμφισβήτησης ξεπήδησαν καμιά δεκαριά νέα σχήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων μυρίζουν ναφθαλίνη και ορισμένα συνδέονται ευθέως με τον υπόκοσμο, τη νύχτα και ενίοτε με αίμα.
Στην πορεία προς τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση και με δεδομένη τη δύσκολη θέση των κομμάτων της κυβερνητικής πλειοψηφίας να δώσουν χρίσμα και τα αλαλούμ του ΣΥΡΙΖΑ επανεμφανίζονται στο προσκήνιο διάφοροι δήθεν ανεξάρτητοι παντός καιρού, αν και στην πραγματικότητα πρόκειται για καραμπινάτες περιπτώσεις πλήρως εξαρτημένων. Ορισμένοι μάλιστα υιοθετήθηκαν ήδη, ασχέτως αν προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν περισσότερα προβλήματα από όσα υποτίθεται ότι θα έλυναν.
Το δράμα των κομμάτων πρωτίστως της κυβερνητικής συνεργασίας είναι ότι δεν τολμούν να μιλήσουν ανοικτά για τις θέσεις τους και να υποδείξουν ευθέως και χωρίς αναστολές τα στελέχη που θα τις υπηρετήσουν. Αν έτσι φοβισμένοι πάνε στις εκλογές αφήνοντας χώρο στους αυτόκλητους «επιτήδειους ουδέτερους», το μόνο που κάνουν είναι να υπονομεύουν το δικό τους μέλλον και να αφήνουν κενά που θα καλύψουν οι δήθεν εχθροί του συστήματος που είναι χειρότεροι από το... σύστημα.
Στις δημοσκοπήσεις οι πολίτες αποδοκιμάζουν τη μικροκομματική τακτική των «ημετέρων» και τους αποστειρωμένους και αναζητούν προσωπικότητες με κύρος και... αποτύπωμα στη ζωή για να τους στηρίξουν, αλλά δεν αποκλείουν την ανάδειξή τους μέσα από τα κόμματα. Αν το αντιληφθούν οι ηγεσίες των κομμάτων, ας τολμήσουν να κάνουν και τις ανάλογες επιλογές χωρίς φοβίες.