Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Να σκεφτόμασταν πριν μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

Kαθώς μπήκαμε πρώτοι στα Μνημόνια και δεν βγήκαμε ποτέ, ενώ όλοι οι άλλοι, που μπήκανε μετά από μας, έχουν ήδη βγει, αναρωτιόμαστε αν η Ελλάδα, ως χώρα, είναι μια κατηγορία από μόνη της. Η μοναδικότητα της ελληνικής περίπτωσης είναι ένας μύθος που αρεσκόμαστε να καλλιεργούμε από παλιά. Καιρός να τον δοκιμάσουμε και σε περιβάλλον κρίσης. Γιατί, λοιπόν, μόνοι εμείς είμαστε ακόμη στα Μνημόνια; Eθνος ανάδελφον; Διότι, για να βγούνε όλοι οι άλλοι από τα Μνημόνια κι όχι εμείς, κάτι θα πρέπει να κάνανε αυτοί σωστά κι εμείς λάθος! Δεν εξηγείται αλλιώς...
Τελευταία, ήρθε πάλι στην επικαιρότητα το ερώτημα ποιος έφταιξε που μπήκαμε στο Μνημόνιο το 2010. Είναι μια χρυσή συνταγή για να μη μας βγάλει ποτέ αυτός που το ρωτάει από την κρίση. Διότι, η σωστή ερώτηση το 2016 είναι γιατί μόνοι εμείς έχουμε μείνει στα Μνημόνια, ενώ όλοι οι άλλοι βγήκανε! Αυτό το ερώτημα θα το θέσει κανείς στην κοινωνία, στο κόμμα του, στους φίλους τους, στη δουλειά του, στον ίδιο του τον εαυτό; Εάν το θέσει, θα είναι μια καλή αρχή. Θα διαπιστώσει τότε ότι η Ελλάδα είναι μια κλασική περίπτωση αποτυχημένης προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα που έφερε η κρίση, η οποία απέτυχε να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμασταν πριν μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Λόγος για τον οποίο είμαστε ακόμη σε κρίση. Η περίπτωσή μας δεν είναι πυρηνική επιστήμη. Δεν υπάρχει πιο απλή, πιο κλασική περίπτωση από την ελληνική, τόσο γιατί μπήκαμε στην κρίση, όσο και γιατί είμαστε ακόμη μέσα.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το 2010 μπορούσαμε, εν μέσω βαθιάς ύφεσης, να είχαμε αποφύγει το έμφραγμα, παρά το γεγονός ότι τα προηγούμενα χρόνια τα έσοδα κατέρρευσαν, οι δαπάνες εκτινάχθηκαν, το έλλειμμα ξέφυγε και το χρέος μας απογειώθηκε. Απίστευτο να συμπέσουν όλα αυτά μαζί και με τέτοια ένταση σε μια οικονομία της Ευρωζώνης... Και όμως αληθινό! Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Αν πίνεις, αν καπνίζεις, αν κάνεις τη ζωή που κάνεις, εν πάση περιπτώσει, θα πάθεις έμφραγμα, όπως και έπαθες! Υστερα, κάποιοι πιστέψανε πως με κανένα τσιγαράκι στα κλεφτά και κάνα δυο πιτόγυρα απ' το σουβλατζίδικο απέναντι, ο ασθενής θα γλίτωνε την υποτροπή...
Ξαναμπήκε στην εντατική! Υπάρχει χώρα στον κόσμο που να σώθηκε σε τέτοια κατάσταση χωρίς συνεχή και συνεπή εφαρμογή των μέτρων σε περιβάλλον συναίνεσης και πολιτικής σταθερότητας; Και θα σωζόμασταν εμείς; Και τώρα, κάποιοι πιστεύουνε πως με το να βάλεις φόρους κι άλλους φόρους πάνω στους φόρους που έχεις βάλει χωρίς ποτέ να εισπράξεις όσα προσδοκούσες, το γαϊδουράκι που λέγεται Ελλάς θα τρέξει, θα καλπάσει και θα σου φέρει την ανάπτυξη. Θα καταρρεύσει, όπως και καταρρέει, γιατί κανείς δεν νίκησε ποτέ τον νόμο της βαρύτητας. Θα τον νικήσουμε εμείς;

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

Επιστροφή όλων μας στην οδυνηρή πραγματικότητα.

Οι σημερινές επαφές των επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης στις Βρυξέλλες αλλά και οι ανακοινώσεις (μέσω TAXIS) για τον ΕΝΦΙΑ σηματοδοτούν το τέλος -και τυπικά- της θερινής ραστώνης αλλά και την επιστροφή όλων μας στην οδυνηρή πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που -δυστυχώς- ουδεμία σχέση έχει και με τα όσα ο πρωθυπουργός επιχειρεί να προβάλει, καθώς και με τις εκτιμήσεις των υπουργών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν οχυρωθεί πίσω από την κλασική φράση «δεν είναι αυτό που νομίζετε», όταν τους μιλούν για τους φόρους, την ανεργία και τον θάνατο της πραγματικής οικονομίας.
Η κυβέρνηση, πάντως, φαίνεται ότι βρήκε ήδη τα νέα «όπλα» της και προσπαθεί να περιορίσει (όσο γίνεται φυσικά...) το κόστος από τη νέα φοροεπιδρομή αλλά και τα όσα πρόκειται να συμβούν στα εργασιακά.
Το πρώτο «όπλο» της δεν είναι άλλο από τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΕΝΦΙΑ ανακοινώνεται σήμερα, 24 ώρες πριν από τον συγκεκριμένο διαγωνισμό, τον οποίο η κυβέρνηση έχει ταυτίσει με την «πάταξη της διαπλοκής και της διαφθοράς». Το δεύτερο «όπλο» αφορά τη... ΝΔ! Οσο παράξενο κι αν ακούγεται, η κυβέρνηση έχει ανακαλύψει τα τελευταία 24ωρα -με αφορμή την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ- μια υπόγεια σύγκρουση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μεταξύ «καραμανλικών» και «μητσοτακικών».
Στο θέμα αναφέρθηκε εμμέσως πλην σαφώς και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας στη χθεσινή του συνέντευξη (εφημερίδα «Real»), γεγονός ενδεικτικό της απόφασης που έχει ληφθεί για έναν «πόλεμο φθοράς» των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης.
Ωστόσο, όποια κι αν είναι η επικοινωνιακή επιτυχία της κυβερνητικής επιχείρησης, τα προβλήματα δεν πρόκειται να κρυφτούν. Ο ΕΝΦΙΑ θα παραμείνει, όπως θα παραμείνουν η ανεργία, η έλλειψη ρευστότητας, ο περιορισμός της κατανάλωσης και η απουσία κάθε αναπτυξιακής προοπτικής. Αυτή είναι η ουσία...

Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

Η ρήξη θα έρθει ως κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο.

Εμείς ως χώρα δεν ανεξαρτητοποιηθήκαμε το 1821, κερδίσαμε ένα μέρος της ελευθερίας μας και της ανεξαρτησίας μας. Οι δανειστές μας έγιναν οι νέοι αφεντάδες μας, καθώς σήμερα οι τροϊκανοί - κουαρτετονοί για 99 χρόνια ακόμα - τι είναι μπροστά στα τετρακόσια της σκλαβιάς μας και στην αιωνιότητα... Θα πρέπει να δεχτούμε να είμαστε υποθηκευμένοι και υπόδουλοι του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της Ενωμένης Ευρώπης της Γερμανίας; Ο Νότος της Ευρώπης υποτίθεται ότι αντιδρά. Θα βρεθούν οι «διαμαρτυρόμενοι» τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα. Στην Ιταλία τη σεισμόπληκτη, στο νησί των εξορίστων, συναντήθηκαν οι ισχυροί - ιθύνοντες της Ενωμένης Ευρώπης και ο Ρέντσι ως καημένος έπαιζε το βιολί του, όπως και εδώ ο Τσίπρας. Το κεφάλαιο, τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό, έχει τους δικούς του, τους λεγόμενους αχυρανθρώπους Γιουνκέρηδες, Σούλτσηδες, Μερκελσοϊμπλέδες. Θέλουν μια ισχυρή Ευρώπη, σηκώνουν φράχτες και συρματοπλέγματα, εκμεταλλεύονται την κρίση και βγάζουν κέρδη. Μια χώρα ολόκληρη 60 εκατ. είναι οι άνεργοι στην Ευρώπη τους. Η πατρίδα μας δεν αντέχει άλλο, τα μέτρα και τα ημίμετρα κάτω από τις μνημονιακές επιταγές τους δεν αντιμετωπίζουν την κατάσταση.
Το οικοδόμημά τους είναι σαθρό, γι' αυτό και αντιδρούν σπασμωδικά. Είναι ένοχοι ως δανειστές, σε ποιους έδωσαν τα ευρώ τους, γιατί υποστηρίζουν τον Γεωργίου; Η πολιτική της λιτότητας απέτυχε, για ποιο χρέος μιλάνε και για ποιες δόσεις; Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Οσο οι συγκυβερνώντες θα φοβούνται μη χάσουν την καρέκλα τους και θα παίρνουν δήθεν κοινωνικά μέτρα, και οι φόροι και τα ΕΝΦΙΑ και το ξεπούλημα της πατρίδας μας θα συνεχίζονται, και οι πολιτικοί μας θα αλληλοκατηγορούνται για το ποιος θα τα εφάρμοζε καλύτερα, δεν θα βγαίνουμε από τον φαύλο κύκλο. Η ρήξη θα έρθει ως κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο. Αυτοί δεν θα διστάσουν, ήδη στη γειτονιά μας οι πόλεμοι συνεχίζονται, αν δεν τα βρούνε στη «μοιρασιά» η γενίκευση του πολέμου θα δώσει τη λύση. Τελείωσαν οι εμπορευματοποιημένοι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Ρίο, ούτε ανακωχή υπήρξε ούτε ειρήνη, ο αγώνας συνεχίζεται με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας μας και όλοι μαζί. Η αναγκαιότητα θα επιβάλει να δημιουργήσουμε το εθνικοπατριωτικό μέτωπο, της ρήξης και της απελευθέρωσης.

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Ο εθνολαϊκισμός υπήρξε το γενετικό υλικό της κυριαρχίας του Αλέξη Τσίπρα.

Μαζί με την κρίση ενέσκηψε και ο εθνολαϊκισμός. Γονιμοποιήθηκε, βέβαια, στην προγενέστερη περίοδο, στο πρόσφορο έδαφος του νεοκαραμανλισμού. Η ηθικοποίηση της πολιτικής, η ενοχοποίηση του αντιπάλου, ο απαξιωτικός και καταγγελτικός λόγος, η συνωμοσιολογία ήταν οργανικά στοιχεία του υποδείγματος «σεμνά και ταπεινά». Τα περί «τραβεστί οικονομίας», το «αρχιερέας της διαπλοκής», οι «νταβατζήδες» συνιστούσαν τα πρώτα έντεχνα ψήγματά του. Αλλωστε, σε αυτόν είχε τις ρίζες του και ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της χώρας. Η χρεοκοπία δεν προέκυψε τυχαία. Ούτε επιβλήθηκε έξωθεν. Υπήρξε το απαύγασμα των παθογενειών του εθνολαϊκισμού.
Σε μια εποχή πρωτοφανούς οικονομικής δυσπραγίας οι αριστερόστροφες και δεξιόστροφες εθνολαϊκιστικές δυνάμεις βρήκαν γόνιμο υπόστρωμα. Η άνθηση που γνώρισε στα πρώτα μνημονιακά χρόνια τον κατέστησε ηγεμονικό πολιτικό ρεύμα. Εχοντας ποικίλες σημάνσεις, κάλυπτε ένα μεγάλο φάσμα: Από τις παρυφές μιας δήθεν ριζοσπαστικής και ανόθευτης Αριστεράς έως και την εθνικόφρονα Δεξιά. Συνεκτική του ουσία πάντως αποτελούσε ο ανορθολογισμός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι περιβόητοι Αγανακτισμένοι.
Ο εθνολαϊκισμός με τον ανορθολογισμό του διάβρωσε το κομματικό σύστημα. Παγίδευσε σημαντική μερίδα πολιτών στις ψυχώσεις του, δηλητηριάζοντας την πολιτική ζωή. Αμφισβήτησε πάγιες αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αποτέλεσε τη φύτρα για την εμφάνιση του νεοναζιστικού φαινομένου. Καλλιέργησε φαντασιώσεις. Επαιξε με το θυμικό, υποδαυλίζοντας ανεκπλήρωτους πόθους. Τροφοδότησε την κοινή γνώμη με σενάρια συνωμοσίας. Κατασκεύασε εχθρούς. Υπέσκαψε τον φιλοευρωπαϊσμό. Η παλιά πολιτική τάξη θεωρήθηκε συλλήβδην φυσικός και ηθικός αυτουργός της κρίσης.
Η Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο το κύμα του εθνολαϊκισμού. Γνήσιο προϊόν της κρίσης, επένδυσε σε αυτόν, αξιοποιώντας τα υπαρκτά προβλήματα όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου. Με το στρατήγημα του υποτιθέμενου πολιτικού και ηθικού πλεονεκτήματος αυτοεμφανίστηκε ως δύναμη εξυγίανσης. Πολιτευόμενη εκτός πραγματικότητας, έπλασε αυταπάτες και, το κυριότερο, μπόλιασε ευρύτερες κατηγορίες πολιτών με μυθεύματα. Εγινε φορέας ακραίων λαϊκιστικών αντιλήψεων, πηγαίνοντας κόντρα στον ορθολογισμό. Ετσι η κυβερνητική της θητεία δεν είναι μόνο ανερμάτιστη και ανεπαρκής. Αποδεικνύεται και άκρως τοξική. Η διασταύρωση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ είναι αποκαλυπτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ενδύει με ταξικότητα τις πολιτικές του, για να τους προσδώσει αριστεροσύνη. Ανακαλύπτει τον διαχωρισμό προνομιούχων και μη, προκειμένου να συγκαλύψει τα σκληρά μέτρα που λαμβάνει. Αναδεικνύει τη διαπλοκή σε καίριο ζήτημα, θέλοντας να εμφανιστεί ως υπερασπιστής των λαϊκών συμφερόντων. Ανασύρει τις γερμανικές αποζημιώσεις, υποδαυλίζοντας τα εθνικιστικά αντανακλαστικά. Η επιρροή του εθνολαϊκισμού αποτυπώνεται ακόμη και στις παρεμβάσεις του Προκόπη Παυλόπουλου, που επιδίδεται σε αχρείαστες σκιαμαχίες.
Ο εθνολαϊκισμός υπήρξε το γενετικό υλικό της κυριαρχίας του Αλέξη Τσίπρα. Ως εκ τούτου η επιχειρούμενη μεταστροφή του προσκρούει στην αδυναμία του να αντιταχθεί σε αυτό. Εξ ου και η διβουλία και διφυΐα που τον διακρίνουν. Μπορεί, λοιπόν, ο πρωθυπουργός να δημιούργησε το πολιτικό του κεφάλαιο λόγω του εθνολαϊκισμού, εξαιτίας όμως αυτού κινδυνεύει και να το απολέσει.

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016

Η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται από την ανάποδη.

Σε δυο βδομάδες περίπου ο κ. Τσίπρας θα ανέβει στην ΔΕΘ όπου -ως είθισται- θα σκιαγραφήσει με αδρές γραμμές την οικονομική πολιτική της κυβέρνησή του για τον επόμενο έτος. 

Στην ίδια αίθουσα πριν από δύο χρόνια κι ενόσω η χώρα βρισκόταν στο δεύτερο μνημόνιο ,ο κ.Τσίπρας - ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης- είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό «λαγούς με πετραχήλια». Από την μονομερή διαγραφή του ελληνικού χρέους, έως την κατάργηση του μνημονίου με ένα  άρθρο κι ένα νόμο, την  ακύρωση του ΕΝΦΙΑ, την αύξηση του κατώτατου μισθού ,την χορήγηση 13ης σύνταξης, την ενίσχυση του αφορολόγητου στις 12.000 ευρώ για όλους τους πολίτες κι άλλα απίθανα και ανεφάρμοστα σε περίοδο σκληρής λιτότητας .

Από τις ανέφικτες αυτές υποσχέσεις ,φυσικά, τίποτα δεν υλοποίησε ο κ.Τσίπρας αφού υποχρεώθηκε να παραδοθεί άνευ όρων και να ακολουθήσει κατά γράμμα τις εντολές της τρόικας -ακόμη και να παραχωρήσει για 99 χρόνια όλη την περιουσία του δημοσίου σε ένα Υπερταμείο που θα ελέγχουν οι δανειστές με στόχο την εκποίησή της σε ιδιώτες.
  
Αυτό τον Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ ότι ο κ. Τσίπρας   -ενόψει μάλιστα της δεύτερης αξιολόγησης και τις γενναίες μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά που ζητούν οι Γερμανοί για να εκταμιεύσουν χρήματα προς την Ελλάδα- δεν μπορεί να δώσει νέες ανέφικτες υποσχέσεις .

Μπορεί  να μιλήσει για την ανάπτυξη που ...έρχεται (άλλο αν ακόμη αργεί) , για την προσπάθεια τη κυβέρνησής του για την αναδιανομή των βαρών από τους πλουσιότερους στους φτωχότερους (άλλο αν η αναδιανομή γίνεται  από συνεχώς μικρότερη πίτα) .Μπορεί να μιλήσει ακόμη για την ελπίδα ελάφρυνσης  του ελληνικού χρέους ,με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του και μείωση επιτοκίων (άλλο αν αυτό αποκλείεται  πριν από τις γερμανικές εκλογές του 2017).

Πώς ,όμως, θα ακουστούν όλα αυτά τα "ξενέρωτα" θεωρητικά "θα", στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που ανέδειξαν τον κ.Τσίπρα κυβέρνηση ελπίζοντας να του επιστρέψει όσα τους πήραν απ την τσέπη τα μνημόνια; Και το μόνο που είδαν ήταν ένα ακόμη μνημόνιο με νέα σκληρότερα μέτρα - με αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα στο 25 % έως και μείωση χαμηλών συντάξεων; 

Πόσο μάλλον όταν η ομιλία στη ΔΕΘ θα συμπίπτει με τα ραβασάκια του ΕΝΦΙΑ που -αντί να καταργηθεί -θα είναι αυξημένος για περισσότερο  από 1,5 εκατομμύριο πολίτες;

Γι αυτό και ο κ.Τσίπρας ,μην μπορώντας να δώσει "άρτο" θα δώσει "θεάματα". Θα ποντάρει στις νέες τηλεοπτικές άδειες (εφόσον έχουν δοθεί) και στο  χτύπημα της λεγόμενης διαπλοκής -ασχέτως εάν όλα δείχνουν ότι ενισχύει την διαπλοκή ΣΥΡΙΖΑ και το οργανωμένο έγκλημα . Θα ποντάρει στην αντιγερμανική ρητορική επαναφέροντας το θέμα των  γερμανικών αποζημιώσεων- ασχέτως εάν το θέμα θεωρείται λήξαν από γερμανικής πλευράς  .Θα ποντάρει στις πρωτοβουλίες περί  αναθεώρησης του συντάγματος προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας και των δημοψηφισμάτων – ασχέτως εάν δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει ποτε. Θα επιτεθεί στον νεοφιλελεύθερο Βορρά της λιτότητας που οδήγησε στην άνοδο των ακροδεξιών και στο BREXIT- ασχέτως αν η έξοδος της Βρετανίας από την Ευρώπη οφειλόταν στην αύξηση της μετανάστευσης . 

 Όσο λαϊκισμό κι αν επιστρατεύσει ,όμως, ο κ. Τσίπρας ,απ τη στιγμή που η εμφάνισή του στη ΔΕΘ δεν θάχει κάποιο πραγματικά ελκυστικό οικονομικό «ρεγάλο» , κάποιο γλύκισμα για τον κόσμο    , είναι βέβαιο ότι  θα απογοητεύσει τους ψηφοφόρους του κόμματος που θυμούνται ακόμη με νοσταλγία τις υποσχέσεις του 2014. Κι είναι επόμενο ότι  δεν θα αποτρέψει την συνεχιζόμενη άνοδο της ΝΔ  στις δημοσκοπήσεις σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν στη ΔΕΘ του 2014 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάληψη της εξουσίας ,στη φετινή ΔΕΘ αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για την εγκατάλειψη της εξουσίας.

Η ιστορία  φαίνεται να επαναλαμβάνεται από την ανάποδη. Όχι ως φάρσα αλλά ως τραγωδία.

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Κ​​αμία κυβέρνηση στα χρόνια της κρίσης δεν απέκτησε ένα δικό της σχέδιο .

Κ​​αμία κυβέρνηση στα χρόνια της κρίσης δεν απέκτησε ένα δικό της σχέδιο και όραμα για τη χώρα. Ο Γιώργος Παπανδρέου θεώρησε ότι το μνημόνιο ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούσαν επί δεκαετίες, αν και βρίσκονταν σε όλα τα προεκλογικά προγράμματα των μεγάλων κομμάτων. Βυθίστηκε όμως στο τέλμα που δημιούργησαν η διαχειριστική του ανικανότητα, το βαθύ ΠΑΣΟΚ και ένας ισχυρός εσμός συμφερόντων.
Ο Αντώνης Σαμαράς ακολούθησε μια διπολική πολιτική, συνειδητοποιώντας από τη μια την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων, όντας όμως από την άλλη όμηρος παλαιοκομματικών δεσμεύσεων και νοοτροπιών. Η πίεση της υλοποίησης των μνημονιακών υποχρεώσεων και των περίφημων... δόσεων πάντως  δεν άφηνε σε κανέναν περιθώρια για να σκεφθεί πιο δημιουργικά και με όραμα.
Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα, δεν είχε ποτέ σχέδιο. Επιχείρησε να κάνει μια «κατάληψη» σε ευρωπαϊκό επίπεδο, απέτυχε οικτρά, και από τότε ακολουθεί μια τακτική που βασίζεται σε σχεδιασμούς δύο - τριών εβδομάδων ή και ημερών ακόμη. Το όραμα είναι να κατεβεί ο πήχυς παντού προς τα κάτω, στην Παιδεία, στους θεσμούς, στην ασφάλεια, όπου γίνεται.
Στόχος, να ικανοποιηθεί μια εκλογική πελατεία και η πολιτική επιβίωση. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Η υπόθεση κάποιων ότι θα μπορούσε να γίνει ο «Λούλα της Μεσογείου» έχει καταρρεύσει. «Δεν το ’χει», όπως θα έλεγε κάποιος πιτσιρικάς στις μέρες μας.
Χωρίς ένα δικό μας σχέδιο για το πώς θα ξεφύγει η χώρα από την κρίση, δεν πάμε πουθενά όμως. Και μάλιστα ένα σχέδιο απολύτως απτό και ρεαλιστικό, που θα φέρει μεγάλες τομές σε όλους τους τομείς. Τα καλύτερα ελληνικά μυαλά, εντός και εκτός Ελλάδος, πρέπει να βοηθήσουν στην κατάρτισή του. Η παρακμή καλπάζει, ροκανίζει κάθε στέρεο δοκάρι που στήριζε το ελληνικό κράτος.
Προϋπόθεση για να πετύχει ένα τέτοιο εγχείρημα είναι να πεισθεί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό χρειάζεται τεχνοκρατικό λόγο αλλά και συναίσθημα, ένα αφήγημα που θα συγκινήσει μια κουρασμένη κοινωνία. Δεν είναι επίσης υπόθεση ενός κόμματος ή ενός πολιτικού ηγέτη.
Το σαράκι του λαϊκισμού άλλωστε έχει μπει για τα καλά στις «φλέβες» και της Νέας Δημοκρατίας, που θα έπρεπε κανονικά να παίζει τον ρόλο του κεντροδεξιού ευρωπαϊκού κόμματος και μόνο. Θα χρειασθεί μεγάλη αυτοπεποίθηση και δύναμη ο πρόεδρός της για να δαμάσει το κομμάτι που λειτουργεί σαν το... παλαιό ΠΑΣΟΚ. Πρέπει όμως να το επιχειρήσει, γιατί η χώρα δεν θα πάει πολύ μακριά εάν στην εξουσία εναλλάσσονται δύο λαϊκίστικα κόμματα, που δεν έχουν άλλο σχέδιο πλην της είσπραξης των δόσεων και της ικανοποίησης της πελατείας τους.

Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Ο κ. Τσίπρας. Προφανώς μπερδεύει την επιθυμία του με την πραγματικότητα...

Με μια μάλλον πρωτότυπη δήλωση, ο πρωθυπουργός επιχείρησε να διαψεύσει τα σενάρια περί πρόωρων εκλογών και να εκπέμψει ένα μήνυμα πολιτικής σταθερότητας. Ανόητος, είπε, είναι οποίος σκέφτεται εκλογές τώρα και δίπλα ανόητος οποίος τις ζητά. Η δήλωση αυτή έγινε από τον πολιτικό ο οποίος έναν χρόνο πριν έκανε πρόωρες εκλογές, παρά το γεγονός ότι είχε διαψεύσει κατηγορηματικά κάθε τέτοιο ενδεχόμενο απευθυνόμενος στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στους πολιτικούς αρχηγούς, λίγες εβδομάδες πριν από την προκήρυξή τους. Τώρα επαναλαμβάνει την ίδια δήλωση, προεξοφλώντας (για μία ακόμη φορά) την καλή πορεία της ελληνικής οικονομίας τους επόμενους μήνες και τη μετάβασή της από το καθεστώς της βαθιάς ύφεσης στην ανάπτυξη! Μέχρι στιγμής δεν έχει κανένα στοιχείο στο οποίο να βασίζεται ο κ. Τσίπρας. Προφανώς μπερδεύει την επιθυμία του με την πραγματικότητα...
Τι θα συμβεί όμως εάν τα οικονομικά στοιχεία δεν επιβεβαιώσουν την αισιοδοξία του; Θα προτιμήσει να θέσει σε λειτουργία τον... κόφτη, χάνοντας σημαντικά ερείσματα και στον δημόσιο τομέα, ή θα επιλέξει να «κρατηθεί» στο πολιτικό παιχνίδι προσφεύγοντας στη λαϊκή ετυμηγορία με την ελπίδα ότι θα διασώσει ένα σημαντικό εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ; Εάν κάνει το δεύτερο, η δήλωσή του περί... ανοησίας θα είναι πλέον ανέκδοτο!
Είναι σαφές ότι ο πρωθυπουργός βιάστηκε να απορρίψει (δημόσια) αυτό το ενδεχόμενο! Οι πολιτικές εξελίξεις θα καθοριστούν εν πολλοίς από τα έσοδα και από την εικόνα που θα δώσει στην κυβέρνηση το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους μέσα στον επόμενο μήνα. Επίσης μένει να δούμε τις προθέσεις των δανειστών στα εργασιακά. Ο κ. Κατρούγκαλος δηλώνει απόλυτα αισιόδοξος, αλλά μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον υπουργό που διαβεβαίωνε μέχρι τέλους ότι οι συντάξεις δεν θα μειωθούν και ότι τα όσα έβλεπαν οι συνταξιούχοι στα ΑΤΜ δεν είναι... πραγματικά!
Το συμπέρασμα είναι ότι το «πολιτικό θρίλερ» δεν έχει φτάσει στο τέλος του. Αντιθέτως, μόλις τώρα αρχίζει...

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

Η άλλη Ελλάδα...




  • 17/8
Κορακάκη, Πετρούνιας, Γιαννιώτης! Τα τρία (μέχρι στιγμής) πρόσωπα-σύμβολα της... άλλης Ελλάδας. Της Ελλάδας που παλεύει κάτω από αντίξοες συνθήκες, που επιμένει και που τελικά νικά! Η εικόνα την οποία συνθέτουν το άκουσμα του Εθνικού Υμνου, τα χαρούμενα πρόσωπα νέων παιδιών και οι πανηγυρισμοί της ελληνικής αποστολής χαλάει από τις τυπικές δηλώσεις του πολιτικού μας προσωπικού. Μέλη της κυβέρνησης που ξαφνικά ανακαλύπτουν τον αθλητισμό, που ξεχνούν ότι οι προπονήσεις γίνονταν σε παραπήγματα και που θεωρούν ότι η... αριστεία είναι ρετσινιά, διεκδικούν λίγη από τη λάμψη των πραγματικών αστεριών...
Οταν όμως τα φώτα της δημοσιότητας σβήσουν, τότε και οι πολιτικοί θα αποσυρθούν για να ασχοληθούν ξανά με την επικοινωνιακή διαχείριση της καθημερινότητας, τις συγκρούσεις και τα παιχνίδια εντυπώσεων... κι όλα αυτά μέχρι την επόμενη Ολυμπιάδα, οπότε και κάποια νέα αστέρια θα λάμψουν και οι εικόνες από τα «προπονητικά κέντρα» θα μας γεμίσουν όλους ντροπή!
Κάποιοι λένε ότι η υπόθεση του ελληνικού αθλητισμού χάθηκε κάπου εκεί στο 2004, μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, όταν η Ελλάδα δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τις υποδομές που είχαν τότε δημιουργηθεί. Τα ολυμπιακά ακίνητα έγιναν αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, η αντιπολίτευση τότε απειλούσε με ειδικά δικαστήρια εκείνους που ήθελαν να τα δώσουν σε ιδιώτες, ενεπλάκησαν οι υπερχρεωμένοι δήμοι που ήθελαν να πάρουν τα «φιλέτα» κι έτσι σήμερα οι εγκαταστάσεις αυτές έχουν μεταμορφωθεί σε... στοιχειωμένα κτίρια. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν αγγίζει το θέμα, καθώς κάθε ιδιωτικοποίηση εξελίσσεται σε εσωκομματικό πρόβλημα, ενώ η τρόικα επιλέγει να ασχοληθεί με μεγαλύτερους τομείς, όπως είναι η ενέργεια, το νερό κ.λπ.
Κατά συνέπεια, το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού δεν προβλέπεται ευοίωνο. Δεν υπάρχουν πολιτική βούληση, τόλμη για τομές και σε επίπεδο οργάνωσης και σε επίπεδο υποδομών. Ευτυχώς όμως θα υπάρχουν πάντα κάποια «αστέρια» να μας θυμίζουν ότι υπάρχει και σε αυτόν τον τόπο ελπίδα...

Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

Εμάς θα μας βοηθήσει η Μεγαλόχαρη!

Η ιδεοληψία ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις και ότι τίποτα δεν διαταράσσει τα μπάνια του λαού διαλύθηκε τον περασμένο χρόνο, μετά την περήφανη διαπραγμάτευση 17 ωρών που μας οδήγησε πίσω. Σαν τον Σίσυφο ανεβάζουμε την πέτρα στην κορυφή από την οποία κατρακυλάει. Οπως πάντα. Ισως να είναι το πεπρωμένο της φυλής που μετά τον πόλεμο ξεκίνησε να οικοδομήσει όχι το κράτος που οικοδόμησαν οι υπόλοιπες χώρες για να προστατευτούν, αλλά το κράτος «των δικών μας».
Ολα κινούνται γύρω από αυτό. Αντί να υπάρχει η λογική κανόνων και ρυθμίσεων, υπάρχουν ταυτόχρονα η λογική της εξίσωσης και της μεροληψίας. Αν μπορούν όλα να μεροληπτούν υπέρ, είναι καλά. Αν όχι, πρέπει οι άλλοι να εξισωθούν. Συνήθως αυτά επενδύονται με μια ιδιότυπη αντίληψη περί της Αριστεράς. Οποιος ισχυρίζεται ότι είναι αριστερός (δηλαδή λέει ότι ψηφίζει ένα κόμμα που λέει ότι είναι αριστερό χωρίς καν να δηλώνει τι σημαίνει) πρέπει να ωφελείται παντοιοτρόπως. Να είναι π.χ. πρώτος στην ουρά για διορισμό. Και αν γίνουν όλοι αριστεροί; Τότε τι θα γίνει; Κάποιοι τότε θα είναι πιο αριστεροί από τους άλλους -όπως άλλωστε συνέβαινε στα μισητά καθεστώτα των χωρών που βρέθηκαν κάτω από την επιρροή της ΕΣΣΔ. Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο. Ο Αριστερός είναι το τέλειο ον. Συνεπής, έξυπνος, όμορφος, προικισμένος από τον Θεό με όλα. Ο Θεός τρόμαξε και του έδωσε ένα πρόβλημα. Τον άξιο σύντροφο! Είναι πάντως αλήθεια ότι το καθεστώς του εξισωτισμού, ριζοσπαστικού ή όχι, δεν ταιριάζει στον συνήθη εγωιστή και εγωπαθή Ελληνα. Που νομίζει ότι όλοι του χρωστούν αυτά που αυτός θέλει. Την αποδοχή των προσόντων του και ό,τι απορρέει από αυτά. Μόνο που το πιστεύουν όλοι, και έτσι κανείς δεν παραδέχεται ότι ο άλλος είναι καλύτερος! Π.χ. η περίπτωση της Ολυμπιονίκου μας στο παραδοσιακό άθλημα σκοποβολή με αεροβόλο πιστόλι.
Η κοπέλα αυτή που φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη προπονείται στη Δράμα (άλλο κι αυτό...) κατάφερε ό,τι κατάφερε και μπράβο της, αντιμετωπίζοντας τον φθόνο των μισών που πιστεύουν ότι προφανώς είναι καλύτεροι από αυτήν αλλά δεν τους δόθηκαν οι ευκαιρίες, και τη συγκρατημένη αποδοχή των άλλων μισών που ψάχνουν ψεγάδια. Η ίδια παλινδρομεί ανάμεσα στην ευπρέπεια της υπεροχής και στη μεγαλοσύνη της αυθαιρεσίας. Δηλαδή όποιος θέλει να αθληθεί σε κάποιο άθλημα, πρέπει να χτίζει αυθαίρετα για να το πετύχει; Σε μια λογική χώρα, οι προτεραιότητες δεν καθορίζονται από τη στιγμή. Αποτελούν αυτό που δεν θέλουμε. Σκέψη, σχέδια, αποφάσεις. Εμάς θα μας βοηθήσει η Μεγαλόχαρη! Που πάντα στέκεται δίπλα στο ανάδελφο αυτό έθνος.

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016


Εθνικό ζήτημα η παιδική προστασία!




  • 14/8
Αν η προστασία των ευάλωτων ομάδων είναι ένας γενικός δείκτης του επιπέδου του κοινωνικού κράτους, η παιδική προστασία είναι το θεμελιώδες κριτήριο για την ανταπόκριση ενός κράτους στις πιο αυτονόητες υποχρεώσεις του. Η διασφάλιση και η φροντίδα της παιδικής ηλικίας αντανακλoύν, σε επίπεδο πρακτικό και θεσμικό, την ποιότητα της συγκεκριμένης κοινωνίας και του πολιτισμού της.
Αυτή η ύψιστης σημασίας προτεραιότητα του «υπέρτερου συμφέροντος του παιδιού», έναντι άλλων, δεν είναι κάτι το διασταλτικό. Που σχετικοποιείται ή αμβλύνεται, δηλαδή σε περιόδους κρίσεων, όπως αυτή που βιώνουμε τα μνημονιακά χρόνια με τους ακρωτηριασμούς του κοινωνικού κράτους. Ακριβώς το αντίθετο ισχύει. Αφού τότε οι ανάγκες για προστασία προσλαμβάνουν μαζικές διαστάσεις και εκτοξεύονται.
Τα σχετικά στοιχεία και η κατάσταση που επικρατεί σήμερα, όπως παρουσιάζονται στο «Eθνος της Κυριακής», ηχούν ως δραματικό σήμα κινδύνου συνολικά προς την Πολιτεία. Αν και συγκεκριμένες στατιστικές δεν υπάρχουν, η εικόνα, όπως αποτυπώνεται στις διαπιστώσεις πολλών φορέων, είναι πολλαπλώς τραγική. Νεογνά και βρέφη εγκαταλελειμμένα σε νοσοκομεία. Παιδιά κακοποιημένα ή αφημένα στο έλεος του Θεού από γονείς που αδυνατούν να τα μεγαλώσουν. Λόγω οικονομικής ανέχειας ή ατομικών προβλημάτων. Από τον εθισμό σε ναρκωτικές ουσίες, το αλκοόλ, είτε άλλες αιτίες. Ακόμη ασυνόδευτοι ανήλικοι πρόσφυγες και μετανάστες που διαβιούν σε αστυνομικά κρατητήρια σε συνθήκες εγκλεισμού, αντί σε ειδικούς ξενώνες και κέντρα.
Η έκρηξη του προβλήματος στις συνθήκες φτωχοποίησης, με τις συνακόλουθες επιπτώσεις της, αλλά και του Προσφυγικού - Μεταναστευτικού, με τις μαζικές αφίξεις παιδιών, έφεραν στην επιφάνεια τις τερατώδεις διαχρονικές ελλείψεις σε υποδομές αλλά και την απουσία προσωπικού, τόσο ως προς τον αριθμό όσο και ως προς την εξειδίκευση.
Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε απελπισμένοι από την αδυναμία τους φορείς και Αρχές να καταφεύγουν σε ανάρμοστες πρακτικές, όπως η «επίβλεψη» από σωφρονιστικούς υπαλλήλους, η υποκατάσταση της οικογενειακής φροντίδας από νοσοκομειακή. Ακόμη και η παρακολούθηση από κάμερες, αντί για παρουσία ειδικού προσωπικού. Βεβαίως, όπως συμβαίνει και σε άλλους τομείς, πολλά προβλήματα αντιμετωπίζονται εκ των ενόντων και χάρη στην αυτοθυσία και την ευαισθησία όσων προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους συγκεκριμένους τομείς.
Η παιδική προστασία, όμως, δεν είναι μια υποχρέωση όπως άλλες. Ακόμη και μέσα στο ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο επιβάλλεται και μπορούν, με κάθε θυσία, να βρεθούν οι στοιχειωδώς αναγκαίοι οικονομικοί πόροι. Πρόκειται για εθνικό ζήτημα! Οπως επισημαίνει και η Ελληνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, καταθέτοντας σχετικό κείμενο αρχών, απαιτείται η άμεση κατάρτιση και εφαρμογή ενός σχεδίου δράσης για την παιδική προστασία.

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2016

Ο σύγχρονος μεταρρυθμιστικός λόγος.

Η εγχώρια Κεντροδεξιά, σε αντίθεση με την Κεντροαριστερά, δεν χάθηκε στη δίνη της κρίσης. Αν και υπέστη ρήγματα, άντεξε. Δεν κατακερματίστηκε ούτε απονομιμοποιήθηκε. Το σοκ από το πρωτοφανές ποσοστό του 18,85% των πρώτων εκλογών του 2012 ξεπεράστηκε σε έναν σημαντικό βαθμό με την ανάληψη της εξουσίας. Η κυβέρνηση Σαμαρά, παρά τις αντινομίες που τη χαρακτήριζαν και την έλλειψη μεταρρυθμιστικής πνοής, ανέστρεψε την καθοδική πορεία της χώρας και της οικονομίας. Οι επιδόσεις της συνέβαλαν και στη σταθεροποίηση της ΝΔ. Ετσι, στο υφιστάμενο δικομματικό σκηνικό, η Κεντροδεξιά αποτελεί ανθεκτικό και ισχυρό πόλο. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη έδωσε ώθηση σε μια παράταξη που είναι υποχρεωμένη να προβεί σε αναθεωρήσεις και ανατοποθετήσεις. Αλλωστε, η ανάγκη προσαρμογής της στο νέο περιβάλλον τις καθιστά απαραίτητες. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν είναι εύκολο. Προσκρούει στις παλιές αντιλήψεις που διαπερνούν τον κομματικό μηχανισμό, καθώς και στις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις που εκφράζουν στελέχη και κορυφαίοι της παράγοντες για την ασκούμενη πολιτική.
Το εγχείρημα του νέου προέδρου να κάνει βαθιές αλλαγές στον λόγο, στην ταυτότητα και τη φυσιογνωμία της ΝΔ δεν βρίσκει την απαιτούμενη ανταπόκριση. Ο ίδιος μάλιστα αντιμετωπίζεται με επιφυλάξεις. Διάχυτη, δε, είναι η επιθυμία να απεμπολήσει τελικά τη μεταρρυθμιστική του επαγγελία, προσχωρώντας σταδιακά σε λογικές συγκερασμού. Τα προβλήματα που καλείται να διαχειριστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πολλά. Αρκετά είναι και τα βαρίδια. Η ανακίνηση του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 ανέδειξε τις εύθραυστες σχέσεις στην οροφή του κόμματος. Το ζήτημα γίνεται οξύτερο με δεδομένες τις υπόγειες διαδρομές του καραμανλικού κατεστημένου με τον Αλέξη Τσίπρα. Η δυναμική που απέκτησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναμφίβολα του επιτρέπει να επιμείνει στη στρατηγική των καθαρών προτάσεων και λύσεων. Η δημοσκοπική υπεροχή, το εμφανές προβάδισμά του σε μια σειρά ποιοτικών χαρακτηριστικών τού προσδίδουν εμβέλεια και απήχηση.
Το συγκριτικό του πλεονέκτημα έγκειται στο ότι σε σύντομο χρόνο δημιούργησε δικό του πολιτικό κεφάλαιο και τόνωσε την ηγετικότητά του. Διασφάλισε σταθερό εκλογικό ακροατήριο, ενίσχυσε την επιρροή του, διευρύνοντας τους ορίζοντες της Κεντροδεξιάς. Η πολιτική υποδομή, η τεχνοκρατική του γνώση, ο ευρωπαϊσμός και ο πραγματισμός που τον χαρακτηρίζουν, ο σύγχρονος μεταρρυθμιστικός λόγος, η διαχειριστική ικανότητα εγγράφονται στα προτερήματά του. Αντίθετα, σε σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα φαίνεται να υστερεί στην αμεσότητα και τη λαϊκότητα, στο επικοινωνιακό ταλέντο, στην ηγετική εικόνα - ακόμη και στη φρεσκάδα, καθώς ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν παραπέμπει στην παλιά πολιτική τάξη. Η φθορά, όμως, του πρωθυπουργού εξαιτίας της διακυβέρνησής του καθιστά τον Κυριάκο Μητσοτάκη ισχυρό παίχτη. Τον βοηθά να θεμελιώσει την κυριαρχία του σε έναν ευρύτερο μεταρρυθμιστικό χώρο, ενδυναμώνοντας περαιτέρω την κυβερνησιμότητα της Κεντροδεξιάς. Το πολιτικό του στοίχημα, ωστόσο, προϋποθέτει μια ανόθευτη μεταρρυθμιστική στρατηγική.

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016

Καλοκαίρι είναι, θα περάσει. Αντε να το σπρώξουμε λίγο να τελειώνουμε

Καλοκαίρι είναι, θα περάσει. Αντε να το σπρώξουμε λίγο να τελειώνουμε. Ακόμα κι αυτοί που μπορούν να κάνουν διακοπές δεν αισθάνονται καλά γιατί δεν ξέρουν τι μπορεί να συμβεί. Ολα αιωρούνται, όλα μετακυλίονται. Ζούμε σε μια ρευστή κατάσταση. Τίποτα δεν μένει σταθερό. Θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτό είναι πολύ καλό γιατί καμία πέτρα δεν χορταριάζει. Ελα όμως που όλα αλλάζουν για να παραμένουν ίδια... Αυτή η κρίση θα μας τρελάνει. Κρατάει πολύ και από πουθενά δεν φαίνεται πως θα ξεπεραστεί. Είμαστε υπό εξάρτηση. Τα μέτρα των μνημονίων δεν είναι βραχυπρόθεσμα, θα τα βρουν μπροστά τους και τα δισέγγονά μας, που σημαίνει η πατρίδα μας θα είναι υποθηκευμένη και υποδουλωμένη, καθότι τα δάνεια και οι δανειστές δεν θα διστάσουν να μας πιουν το αίμα. Ηδη η αφαίμαξη συντελείται από τη στιγμή που χιλιάδες νέοι ξενιτεύονται για να βρουν αλλού δουλειά. Αυτή η εξαιρετική, η ενδιαφέρουσα εποχή δεν γίνεται να μη γίνει ιστορική. Δεν μπορεί να συνεχίσουμε να σερνόμαστε και να ζούμε με τον βραχνά τής κάθε μέρας να τα βγάλουμε πέρα και να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε με τους λογαριασμούς στο προσκεφάλι μας.
Ζούμε σε μια χώρα πανέμορφη και γαλάζια. Από παντού η θάλασσα φτάνει μέχρι τα σπίτια μας. Ολοι οι δρόμοι οδηγούν στις παραλίες κι αυτό είναι ακόμα πιο επώδυνο γιατί δεν μπορούμε να τις χαρούμε. Δεν γίνεται να μην ξαναμπεί η πολιτική στη ζωή μας. Συμπεριφερόμαστε σαν να περιμένουμε να μας σώσουν τα κόμματα, που όλοι παραδεχόμαστε ότι έχουν ξεπεραστεί. Η ανάγκη η προσωπική και η κοινωνική αναγκαιότητα θα μας βγάλουν από τον όποιο εφησυχασμό. Καλό είναι να αναστοχαστούμε για το πώς φτάσαμε έως εδώ. Οι λέξεις δίνουν το νόημα. Από μόνες τους στο στόμα των πολιτικών γίνονται αθύρματα και χάνουν το νόημά τους. Η κυρίαρχη λέξη είναι το μνημόνιο, μια λατινική λέξη «memorandum» που χρησιμοποιείται σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Σημαίνει απλά καταγραφή ενός θέματος που διπλωματικά καταγράφεται μια διμερής ή πολυμερής συμφωνία. Στα αγγλικά «memorandum of understanding» είναι μία απολύτως ουδέτερη και δεν περιέχει κανένα πολιτικό φορτίο. Για μας τους Ελληνες έγινε θηλιά, βραχνάς, υποδούλωση, γι' αυτό είναι πολλά τα παράγωγα και ξεφυτρώσανε πολλοί νεολογισμοί.
Το πολιτικο-κομματικό και πολιτειακό σύστημα έχει εκπέσει και εξαιτίας της πολιτικής συμπεριφοράς της πλειονότητας των πολιτικών εκπίπτει και η πολιτική, και αυτή η απαξίωση βλάπτει σοβαρά την υγεία μας, δεν βοηθάει στην ανασυγκρότηση και στην αναδιάρθρωση από τα κάτω, μέσα από την κοινωνία, εκεί που η ανάγκη για την επιβίωση μπορεί να γίνει πολιτικοκοινωνική αναγκαιότητα για την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ξεγυμνωθεί και στηρίζεται πλέον στον φόβο και στην τρομοκρατία. Εμείς δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, ούτε έχουμε να χάσουμε τίποτα... Η ελίτ της Ευρώπης φοβάται. Το φθινόπωρο έρχεται, δεν είναι μόνο τα εργασιακά. Η κοινωνική αναδιάταξη θα συντελεσθεί με την επερχόμενη σύγκρουση για την πλήρη απελευθέρωση. Το πολιτικό υποκείμενο θα είναι εθνικό, ταξικό, πατριωτικό και απελευθερωτικό. Δεν γίνεται να παραμείνουμε υπόδουλοι των επιταγών τους, σε όλη την Ευρώπη συντελούνται αναταράξεις και αναδιατάξεις. Στη χώρα μας ακόμα πιο πολύ, γιατί τα κόμματα και οι χρεωμένοι πολιτικοί δεν μπορούν να σταθούν.

Τρίτη 9 Αυγούστου 2016

Η φθορά της σημερινής κυβέρνησης είναι ραγδαία.

Από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 μέχρι τον Νοέμβριο του 2011 στη διακυβέρνηση της χώρας εναλλάχθηκαν δύο κόμματα εξουσίας. Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις τις τέσσερις αυτές δεκαετίες, το άθροισμα των εκλογικών ποσοστών των δύο ισχυρότερων κομμάτων υπερέβαινε το 80%. Την απρόσκοπτη λειτουργία του δικομματισμού διευκόλυναν τόσο το Σύνταγμα, ιδίως μετά την αναθεώρηση του 1986, όσο και οι εκλογικοί νόμοι. Εξαίρεση στον κανόνα της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας αποτέλεσε η σύντομη παρένθεση του 1989-90, όταν το εκλογικό σύστημα δεν επέτρεψε στο πρώτο κόμμα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση παρότι τα εκλογικά του ποσοστά ξεπέρασαν το 46%. Αξιοπρόσεκτο είναι ότι η απλή αναλογική την περίοδο εκείνη δεν οδήγησε σε κατακερματισμό των κοινοβουλευτικών δυνάμεων, αλλά σε ακραία πολιτική πόλωση.
Η οικονομική κρίση και τα περιοριστικά μέτρα που επιβλήθηκαν το 2010 σάρωσαν την παντοδυναμία των δύο πολυσυλλεκτικών κομμάτων. Οι κεντρόφυγες δυνάμεις προκάλεσαν την πολυδιάσπαση του κομματικού και κοινοβουλευτικού τοπίου, που αποτυπώθηκε στις δίδυμες εκλογές του 2012. Ενώ τον Οκτώβριο του 2009 τα δύο μεγάλα κόμματα άθροιζαν άνω του 80%, δυόμισι χρόνια αργότερα το πρώτο κόμμα συγκέντρωσε ποσοστό κάτω του 20%. Αυτό που αποκλήθηκε «εκλογικός σεισμός» οδήγησε αναπόφευκτα σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Ομως το τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων είχε ήδη γραφτεί τον Νοέμβριο του 2011. Φαίνεται ότι η κρίση δεν χόρτασε να κατασπαράζει πρωθυπουργούς. Η φθορά της σημερινής κυβέρνησης είναι ραγδαία, ως συνέπεια της πλήρους αποτυχίας της και της διάψευσης των προσδοκιών που καλλιέργησε.
Από την έκταση της δημοσκοπικής της κατάρρευσης θα εξαρτηθούν ο χρόνος των εκλογών και οι πιθανότητες επιστροφής σε μονοκομματικές κυβερνήσεις. Η αδυναμία της κυβέρνησης να υπερψηφιστεί η έναρξη ισχύος του νέου εκλογικού νόμου από τις ερχόμενες εκλογές επιτρέπει στην αξιωματική αντιπολίτευση να το προσδοκά. Παραμένει, ωστόσο, αβέβαιο αν την έξοδο από την κρίση θα διευκολύνει η επιστροφή στον πλειοψηφικό κοινοβουλευτισμό ή η εμπέδωση των συμμαχικών κυβερνήσεων.

Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

Η χρήση του πλαστικού χρήματος εισβάλλει για τα καλά στην καθημερινή ζωή.

Η χρήση του πλαστικού χρήματος εισβάλλει για τα καλά στην καθημερινή ζωή. Με στόχο την εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Βεβαίως όχι αποκλειστικά ως αυτοσκοπός, αλλά και ως βασικό όχημα για λόγους φορολογικής δικαιοσύνης. Σε τελευταία ανάλυση και για φορολογικές ελαφρύνσεις, που συνεπάγεται σ’ ένα κράτος δικαίου η αύξηση των δημοσίων εσόδων. Από αυτήν την άποψη είναι πολύ χαρακτηριστικός ένας άτυπος υπολογισμός του υπουργείου Οικονομικών: αν εισέρρεε στο δημόσιο ταμείο το ένα τρίτο του ΦΠΑ που διαφεύγει παρανόμως, δεν θα χρειαζόταν ο ΕΝΦΙΑ!
Η εκτίμηση, ίσως, έχει κάποια δόση υπερβολής, αλλά δίνει κι ένα μέτρο προς την κατεύθυνση των περιθωρίων για φορολογικές ελαφρύνσεις. Για την έναρξη, τουλάχιστον, άμβλυνσης των εξοντωτικών φόρων, οι οποίοι έχουν επιβληθεί με τα μνημόνια και τους δημοσιονομικούς στόχους που υπαγορεύουν οι εταίροι-δανειστές. Η χρήση του πλαστικού χρήματος και η γενίκευση των ηλεκτρονικών συναλλαγών έχουν ένα θλιβερό παρελθόν. Οπως άλλωστε και άλλα μέτρα κατά της φοροδιαφυγής. Από τους καιρούς που η παραοικονομία ήταν ακόμη περίπου αποδεκτή από κρατικές πολιτικές.
Αν και απασχολούσε, σε θεωρητικό επίπεδο, από τις προ-μνημονιακές εποχές, ουδέποτε προχώρησε πρακτικά. Ούτε όμως και στο πλαίσιο των «προγραμμάτων προσαρμογής» μέχρι το 2015. Με διάφορα προσχήματα ή και υπαρκτές τεχνικές δυσκολίες. Δυστυχώς χρειάστηκε η επιβολή των capital controls για να αποδειχθεί ότι για τη χρήση του πλαστικού χρήματος δεν υπήρχαν ανυπέρβλητα εμπόδια. Οι αναγκαστικές συναλλαγές κατέδειξαν ότι φλυαρούσαν όσοι επιχειρηματολογούσαν ότι δεν συνάδει, δήθεν, με τη νοοτροπία του Ελληνα και την ελληνική αγορά.
Το νομοσχέδιο, που φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα το «Εθνος της Κυριακής», ανταποκρίνεται σε υπερώριμες ανάγκες για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Η κατάθεσή του επείγει και οι όποιες εκκρεμότητες καθυστερούν την υλοποίησή του χρειάζεται να διευθετηθούν. Φυσικά μένει να δούμε και την τελική μορφή του. Αλλά από τις διατάξεις του προκύπτει, ήδη, ότι μπορεί να είναι ένα δραστικό και αποτελεσματικό μέσο. Συνεπάγεται, φυσικά, ανατροπές στις συνηθισμένες έως τώρα συναλλαγές της καθημερινότητας με τα μέτρα που προβλέπει. Ειδικά για το «χτίσιμο» του αφορολογήτου, με τα κίνητρα και τις ποινές, όπως περιγράφονται στις διατάξεις του.
Πλην όμως, αν το πλαστικό χρήμα ήταν χρήσιμο φορο-όπλο μία φορά κατά το παρελθόν, σήμερα είναι μέσο εκ των ων ουκ άνευ για την πάταξη ενός «κοινωνικού εγκλήματος». Αλλά και κλειδί για τις απολύτως απαραίτητες φοροελαφρύνσεις. Ενα νήμα εξόδου από τον λαβύρινθο, όπου αύξηση εσόδων ίσον νέοι φόροι.

Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

Μπορεί να ζει ένα κράτος με συνεχείς διαρροές;

Η σκέψη είναι πολύ απλή: πώς μπορεί να ζει ένα κράτος με συνεχείς διαρροές; Οι νέοι επιστήμονες φεύγουν, τα χρήματα φεύγουν (η φοροδιαφυγή απογειώθηκε μαζί με την υπερφορολόγηση), οι καταθέσεις έχουν φύγει, οι επιχειρήσεις φεύγουν, οι επενδύσεις φεύγουν… οι μετανάστες, κι αυτοί, θα ήθελαν απεγνωσμένα να φύγουν αν μπορούσαν. Τι μένει; Εύκολο. Τα χειρότερα και τα πιο δύσκολα στη διαχείρισή τους. Μαζί με κάθε άλλο παρά επωφελή για το μέλλον μας συναισθήματα και συνήθειες: φόβος, μίσος, χλεύη, ιδεοληψία, θεωρίες συνωμοσίας… Και βέβαια άρνηση, διαρκή προσκόμματα και αντιστάσεις σε όποια προσπάθεια αποκοπής από συνήθειες του παρελθόντος που δοκιμάστηκαν και αποδείχθηκαν καταστροφικές. Αυτό ως γενική αίσθηση, γιατί αν αρχίσει να παραθέτει κανείς παραδείγματα, χάνεται στην περιπτωσιολογία των, εξαντλητικών στην επανάληψή τους, επιμέρους επιχειρημάτων. Κι αυτό είναι, ίσως, το πιο ασφυκτικό: η δίνη της επανάληψης. Είτε μιλάμε για την επένδυση στο Ελληνικό είτε για την κατασκευή τεμένους.

Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση διακηρύσσει την αποστροφή της για το «παλιό πολιτικό σύστημα», βαδίζοντας στον δρόμο που εκείνο έχει χαράξει. Η ειρωνεία αυτή είναι η πιο φαντασμαγορική (αυτ)απάτη. Γιατί οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έναν, τον ίδιο, τρόπο άσκησης εξουσίας γνωρίζουν και αυτόν επαναλαμβάνουν, συνέβαλαν και στο παρελθόν, από άλλες θέσεις, στην ενδυνάμωσή του και τώρα, ως κυβέρνηση, φροντίζουν για την πιστή αναπαραγωγή του.

Η επικαιρότητα της τελευταίας εβδομάδας κινήθηκε ανάμεσα στο κόκκινο και στο γκρίζο. Ανάμεσα σε «κόκκινα» δάνεια και γραμμές που «δεν καταπατώνται», ανάμεσα σε παλινδρομήσεις και αδιευκρίνιστες θέσεις ακόμη και για προφανή θέματα, όπως οι καταλήψεις εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, δημόσιων ή ιδιωτικών κτιρίων.

Τι παράγει όλη αυτή η συνθήκη; Φτώχεια. Οικονομική, πνευματική, συναισθηματική. Δεν αδειάζουν μόνο τα ταμεία, η χώρα από μυαλά και ιδέες, αλλά και οι ψυχές από αποθέματα κουράγιου και ενέργειας.

Η παρακμή δεν κάνει μόνο βίαια αισθητή την παρουσία της. Εξάλλου, το έχουμε ζήσει κι αυτό. Εχει κάτι νανουριστικό, υπνωτίζει και εξουθενώνει, καθώς το «όλο και λιγότερο» στο οποίο οφείλει να προσαρμοστεί κανείς, η διαρκής έκπτωση, δεν είναι ένα εξαργυρώσιμο κουπόνι. Δεν προσδοκάς το καλύτερο, αναμένεις την επόμενη μείωση, την επόμενη υποβάθμιση. Η προσαρμογή στο «λιγότερο» γίνεται δεύτερη φύση. Ενα νέο είδος Νεοέλληνα κάνει την εμφάνισή του, με ασαφή και συγκεχυμένα ακόμη χαρακτηριστικά.

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2016

Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, αποτελεσματικά.

Συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον σε ό,τι αφορά τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την εξουσία. Κάτι που εν πρώτοις μοιάζει παράδοξο ή και σχιζοφρενές, αλλά ίσως και να μην είναι έτσι ακριβώς. Ερχονται στιγμές που ο κομματικός μηχανισμός (Νεολαία κτλ.), αλλά και σε επίπεδο κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών, στρέφεται δημοσίως εναντίον της κυβέρνησης. Ειδικά μετά την περίφημη «κυβίστηση» του περασμένου καλοκαιριού, και ιδίως μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, είδαμε, διαβάσαμε μηνύματα και ανακοινώσεις από την Κουμουνδούρου, καθώς και από στελέχη, μέσα από τα οποία εκφραζόταν η αντίθεσή τους στις κυβερνητικές πολιτικές.

Το πιο φρέσκο παράδειγμα είναι η αντίδραση του κόμματος απέναντι στην απόφαση εκκένωσης καταλήψεων στέγης στη Θεσσαλονίκη. Είχαν προηγηθεί και άλλα τέτοια περιστατικά. Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, εξάλλου, συχνά εκφράζεται αρνητικά για κυβερνητικές πολιτικές και πρακτικές, είτε φτάνοντας στο σημείο να συμμετέχει σε μεγάλες πορείες είτε καταδικάζοντας, π.χ., τον κ. Μουζάλα επειδή ζήτησε πρόσφατα συγγνώμη από τον κ. Δένδια σχετικά με το προσφυγικό.

Αντιρρήσεις έχουν, φυσικά, εκφραστεί στο παρελθόν και από στελέχη (σπανιότερα Νεολαίες) άλλων κομμάτων που βρέθηκαν στην εξουσία, τόσο στη Ν.Δ. όσο και στο ΠΑΣΟΚ. Εδώ όμως έχουμε κάτι άλλο· πιο θορυβώδες, περισσότερο κραυγαλέο. Με μια διαφορά: σε ό,τι αφορά στελέχη και βουλευτές, τα πάντα εξαντλούνται στη ρητορική ή σε δημόσιες δακρύβρεχτες εξομολογήσεις («πονάει η ψυχή μου» κ.ο.κ.). Οι παραιτήσεις για λόγους ευθιξίας είναι απειροελάχιστες συγκριτικά με τα διάφορα αγωνιστικά και οργισμένα που δηλώνονται κατά καιρούς.

Κάτι ανάλογο ισχύει και με τις έντονες αντιδράσεις των Νεολαίων. Κουβέντα να γίνεται χωρίς να συμβαίνει κάτι ουσιαστικό. Οπότε, ως κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει αυτή την ιδιότυπη μνημονιακή πολιτική, που ως αντιπολίτευση καταδίκαζε με όλους τους τρόπους και τα μέσα.

Αντίφαση; Εσωτερικός διχασμός; Οχι και τόσο. Οι άνθρωποι αυτοί προέρχονται από μια δεξαμενή πολιτικής σκέψης σύμφωνα με την οποία, η κυβέρνηση –η εξουσία– πρέπει να ταυτίζεται με τον λαό. Για την ακρίβεια, η εξουσία είναι ο λαός με έναν ανάλογο τρόπο που τα Σοβιέτ, το «Κόμμα», ήταν (υποτίθεται) ο λαός.

Σήμερα ξέρουμε καλά σε ποιο βαθμό όλο αυτό το θολό κατασκεύασμα είναι φενάκη, φρεναπάτη. Και πόσο υποκριτικό επίσης: η όποια ταύτιση με τον λαό εξαντλείται στη ρητορική, στη θεωρία, στη συνθηματολογία. Γι’ αυτό και οι όποιες εσωτερικές αντιδράσεις γίνονται αποδεκτές από την κεντρική εξουσία –το Μαξίμου– με «συντροφική» κατανόηση. Ισως ο πυρήνας της εκτελεστικής εξουσίας αυτήν τη στιγμή να αντιλαμβάνεται πόσο γραφικά είναι όλ’ αυτά – και πόσο βολικά επίσης όσον αφορά την προς τα έξω εικόνα μιας δημοκρατικής, κατεξοχήν λαϊκής κυβέρνησης. Εν τω μεταξύ, φυσικά, η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, αποτελεσματικά. Οχι με λόγια, αλλά με πράξεις.

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

Η χώρα χάνει διαρκώς ευκαιρίες .

Η αέναη συζήτηση για τις αιτίες υπαγωγής της Ελλάδας σε καθεστώς μνημονίου και σκληρής επιτήρησης από τους δανειστές - εταίρους της χώρας είναι χαρακτηριστική των αιτίων που οδήγησαν στην πτώχευση της χώρας. Και αυτά δεν είναι άλλα από την αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Σε μια χώρα που αρέσκεται σε θεωρίες συνωμοσίας, αλλά και έναντι πολιτών που έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και δοκιμάζονται σκληρά από την επταετή, πλέον, οικονομική κρίση, οι εύκολες απαντήσεις είναι πάντοτε πιο ελκυστικές. Είναι πολύ πιο σύνθετο και άρα αναποτελεσματικό να ερμηνεύσει κάποιος τα ταμειακά και διαρθρωτικά προβλήματα αλλά και τις εις βάθος πολιτικές ευθύνες που οδήγησαν στο αδιέξοδο. Αντιθέτως, είναι πολιτικά αποτελεσματικό και κοινωνικά εύπεπτο το όποιο πρόβλημα να προσωποποιηθεί.

Οπως, λοιπόν, για την υπαγωγή της Ελλάδας στο μνημόνιο ευθύνεται ο Ανδρέας Γεωργίου, έστω κι αν ανέλαβε την Ελληνική Στατιστική Αρχή αφού ο Γ. Παπανδρέου είχε υπογράψει το πρώτο μνημόνιο, έτσι για όσα ακολούθησαν έφταιγαν, εκτός από τον Παπανδρέου προφανώς, ο «τραπεζίτης» Παπαδήμος, οι «μερκελιστές» Σαμαράς και Βενιζέλος, ο «δοτός» Στουρνάρας κ.ο.κ.

Στον αντίποδα, η λύση ήταν και πάλι προσωποποιημένη και όχι πολιτική. Ο Τσίπρας «που είναι νέος και αντιστέκεται», ο Καμμένος «που αποκαλύπτει τη συνωμοσία εις βάρος της χώρας». Το εντυπωσιακό, δε, είναι ότι ακόμη και μετά την προσχώρηση των νυν κυβερνώντων στο μνημονιακό στρατόπεδο, η αντιπαράθεση συνεχίζεται με όρους παρελθόντος. Αρκεί κανείς να ακούσει τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεοπτικά παράθυρα για να πειστεί.

Το αποτέλεσμα όλου αυτού είναι επί χρόνια ο δημόσιος διάλογος να αναλώνεται σε τέτοιου είδους απλοϊκές ερμηνείες και σε μάχες φραστικών χαρακωμάτων. Οι ρόλοι προϋπήρξαν και οι μετά το 2009 πρωταγωνιστές επέλεξαν τον ρόλο που τους εξυπηρετούσε προκειμένου να φτάσουν στην εξουσία, μόνον και μόνον για να τον αλλάξουν με τον ρόλο που επέκριναν μέχρι να κερδίσουν τις εκλογές.

Η χώρα χάνει διαρκώς ευκαιρίες για μια ουσιαστική ανάλυση των (συνολικών και κατά κυβέρνηση) λαθών της και, ως εκ τούτου, απομακρύνεται διαρκώς η επίτευξη μιας ελάχιστης κοινωνικής συμφωνίας για την εφεξής πορεία της Ελλάδας και την υπέρβαση των μνημονίων. Αυτό βέβαια ουδόλως εκπλήσσει. Οταν η λειτουργία βασικών θεσμών του κράτους εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο, η απαίτηση ενός ουσιώδους διαλόγου και μιας ψύχραιμης αναζήτησης λαθών ή ευθυνών μοιάζει με πολυτέλεια.

Ως εκ τούτου, η συζήτηση επιστρέφει ξανά στα εύπεπτα. Οχι στην ενδεχόμενη ανικανότητα των κυβερνώντων αλλά στη συνειδητή μηχανορραφία προκειμένου η χώρα να τεθεί υπό τον ξένο ζυγό. Οχι στα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας αλλά στη δολοπλοκία προκειμένου η Ελλάδα να γονατίσει ακόμη περισσότερο απέναντι στις πιέσεις των δανειστών. Οχι σε μια γνήσια αυτοκριτική αλλά στην υπόδειξη του άλλου ως υπευθύνου για τα σημερινά δεινά. Υπό αυτό το πρίσμα, ο όποιος Ανδρέας Γεωργίου αποτελεί το ιδανικό καύσιμο για την αναζωπύρωση της αντιπαράθεσης. Οι όποιοι χειρισμοί του θα κριθούν, και ορθώς, από τη Δικαιοσύνη μετά την απόφαση του ΣτΕ να ανακαλέσει μέρος του απαλλακτικού βουλεύματος του Συμβουλίου Εφετών. Tι σημαίνει αυτό; Οτι ο Γεωργίου, και ο όποιος στη θέση του, μπορεί να απαλλαγεί ξανά με βούλευμα, μπορεί να δικαστεί, μπορεί να αθωωθεί ή να κριθεί ένοχος. Ομως η εικόνα που επιχειρείται να οικοδομηθεί, ότι ο Γεωργίου πάτησε το κουμπί παραποίησης των οικονομικών στοιχείων δεσμεύοντας τη χώρα στα μνημόνια, όχι μόνον αδικεί τις θυσίες του ελληνικού λαού αυτά τα χρόνια αλλά, δυστυχώς, προοιωνίζεται –εφόσον κυριαρχήσουν τέτοιες αντιλήψεις– και νέες περιπέτειες. Εν τοιαύτη περιπτώσει, ας εκδώσουμε τον Γεωργίου σε Λισσαβώνα, Δουβλίνο και Λευκωσία να αναλάβει και την ευθύνη των εκεί μνημονίων. Αλλά ξέχασα, οι τρεις έχουν ήδη κάνει τα πρώτα τους βήματα εκτός μνημονίων...
Έντυπη

Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

Ιουλιανές κυβερνητικές πιρουέτες.

Τον Ιούλιο που μόλις πέρασε, τα γεγονότα στην Ευρώπη και στον περίγυρό της ήταν τρομακτικά και δυστυχώς είχαν και ανθρώπινα θύματα. Ο ισλαμοφασιστικός ζόφος εγκαταστάθηκε πλέον στο κέντρο της Ευρώπης, ενώ στην Τουρκία, ένα οπερετικό αλλά πολύνεκρο πραξικόπημα έγινε η αφορμή για την επιστροφή του ακραίου ανατολικού δεσποτισμού και αυταρχισμού. Τα καταιγιστικά αυτά γεγονότα, εκτός από τις τραγικές απώλειες, την ανασφάλεια των πολιτών και την αταξία στην ευρύτερη περιοχή, έχουν ως αποτέλεσμα και μάλιστα διαρκείας τη σκληρή δοκιμασία των αντοχών και των ορίων της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και των πολιτισμικών κατακτήσεών της.
Οι Eλληνες όμως, τον Ιούλιο, εκτός από αυτά, βίωσαν και τον ιδιάζοντα κυβερνητικό τακτικισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο προέχει πλέον η παραμονή του στην εξουσία, με πρόσχημα έναν νέο εκλογικό νόμο, επιχείρησε να δημιουργήσει προσκόμματα στο πρώτο κόμμα των επόμενων εκλογών, που μάλλον θα είναι η Νέα Δημοκρατία. Παρόλο που η, αποτυχημένη τελικά, προσπάθεια επενδύθηκε με τη γνωστή «αριστερή» ρητορική, ήταν μια κλασική πολιτικάντικη παλαιοκομματική συμπεριφορά. Η κυβέρνηση, εκτός από την αγωνία της παράτασης της εξουσίας της, δεν έχει κανένα ορατό σχέδιο για την ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας.
Αρκείται στις συνεχείς διακηρύξεις για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος, ενώ αφήνει άθικτες τις διάχυτες αντιπαραγωγικές και ανορθολογικές ιδεολογίες και νοοτροπίες και βέβαια τις προσοδοθηρικές σχέσεις διαφόρων κοινωνικών κατηγοριών και συντεχνιών με το κράτος. Eτσι οι ιουλιανές κυβερνητικές πιρουέτες συνεχίστηκαν με τις προτάσεις για τη Συνταγματική Αναθεώρηση. Η διατύπωσή τους ήταν πομπώδης και πανηγυρική.
Εκτός όμως από τις ώριμες και αποδεκτές απ' όλους θέσεις για την αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής και την αλλαγή των διατάξεων για την ευθύνη των υπουργών, όλες οι άλλες ήταν άνευ ουσίας. Απουσιάζει κάποια πρόταση για μη κυβερνητική επιλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης και είναι εμφανέστατη η αμήχανη υποχώρηση στο ζήτημα του χωρισμού Κράτους - Εκκλησίας.
Αντί δε να απλοποιήσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, το φορτώνουν με την ενδεχόμενη εκλογή του Προέδρου από τον λαό και με τον συνακόλουθο κίνδυνο δυαρχίας, όπως και με νέα γνωμοδοτικά όργανα για τον έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων.
Στις προτάσεις δε φαίνεται να κυριαρχεί ένας «συνταγματικός λαϊκισμός» με την πληθωριστική πρόβλεψη και καθιέρωση δημοψηφισμάτων και την, διά αυτού του τρόπου, κολακεία του λαού και τη δήθεν εφαρμογή αμεσοδημοκρατικών θεσμών. Παραβλέπουν όμως ότι έτσι το πολιτικό σύστημα είναι ευάλωτο στην πίεση πλειοψηφικών συντηρητικών αντιλήψεων. Παραβλέπουν επίσης, στο πλαίσιο του ίδιου λαϊκισμού, την αδυναμία οικονομικής υποστήριξης της συνταγματικής κατοχύρωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

Το πολιτικό τοπίο βρίσκεται υπό διαμόρφωση.

Η Μεταπολίτευση δεν ήταν επινόηση. Ούτε πολιτική ή διανοητική αναζήτηση. Συμπύκνωνε τις αλλαγές και τομές στο πολιτικό, κοινωνικό και ιδεολογικό περιβάλλον. Πρωτίστως, σηματοδότησε την ανάδυση δύο ισχυρών ρευμάτων με διακριτές σημάνσεις και αναφορές αλλά και ικανούς πρωταγωνιστές. Η Κεντροδεξιά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και η Κεντροαριστερά με τον Ανδρέα Παπανδρέου απέκτησαν υπόσταση, εμβέλεια και συνδέθηκαν με μεγάλα διακυβεύματα. Η νέα Μεταπολίτευση που επαγγέλθηκε ο πρωθυπουργός δεν θα θεμελιωθεί με τις προωθούμενες συνταγματικές αλλαγές ή με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Είναι συνυφασμένη με την ανασύνθεση των δύο χώρων καθώς και με τους πρωταγωνιστές που θα την ενσαρκώσουν. Οι διεργασίες που εκτυλίσσονται δείχνουν ότι το πολιτικό τοπίο βρίσκεται υπό διαμόρφωση. Ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά του παραμένει ζητούμενο.
Η Κεντροδεξιά, μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, επιχειρεί την ανατοποθέτησή της, αναζητώντας καινούργια ταυτότητα. Καθόλου εύκολο εγχείρημα, καθώς προσκρούει στην υστέρηση και στον συντηρητισμό ενός μαρμαρωμένου μηχανισμού. Δύσκολα αφομοιώνεται από τις δυνάμεις του η μεταρρυθμιστική επαγγελία του Κ. Μητσοτάκη. Η εικόνα και ο λόγος του κόμματος βρίσκονται σε δυσαρμονία με τον πρόεδρό του. Γι’ αυτό και ο ίδιος θα κριθεί από την ικανότητά του να προσδώσει νέα υπόσταση στον κεντροδεξιό χώρο, υπερβαίνοντας λογικές συγκερασμού. Eτσι ενισχύει και τον δικό του πρωταγωνιστικό ρόλο. Aλλωστε, το συγκριτικό του πλεονέκτημα είναι ότι εκφράζει μια διαφορετική στρατηγική για την παράταξή του.
Η κυρίαρχη επί δεκαετίες Κεντροαριστερά από την άλλη βρίσκεται σε εξαιρετικά ρευστή κατάσταση. Η κοινωνική και εκλογική της βάση πολυδιασπάστηκε. Το μεγαλύτερο τμήμα της μεταπήδησε στον ΣΥΡΙΖΑ. Το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ επλήγη ανεπανόρθωτα. Ταυτόχρονα, αποψιλώθηκε από ικανά και επαρκή στελέχη, ενώ η πρόεδρός του αδυνατεί να θεμελιώσει νέα πολιτική παρουσία. Η επιχειρούμενη προσπάθεια για συμπόρευση των δυνάμεων του ενδιάμεσου χώρου, ακόμη κι αν ευοδωθεί, δεν θα βρει την απαιτούμενη ανταπόκριση. Ούτε θα ανατρέψει τα δεδομένα που διαμορφώθηκαν. Η απουσία ηγετικής προσωπικότητας συνιστά απολύτως ανασταλτικό παράγοντα.
Οι αναδιατάξεις -πολιτικές, κομματικές- επιτρέπουν στον Αλ. Τσίπρα να αναζητά τον δικό του ρόλο και λόγο. Παρά τη φθορά του, εξαιτίας της πρωθυπουργίας του, στην πραγματικότητα παραμένει ισχυρός παίχτης. Η στροφή του στον ρεαλισμό, αν και βρίθει αντιφάσεων και αμφισημιών, του προσφέρει την ευκαιρία να εδραιώσει τη θέση του στην Κεντροαριστερά. Βέβαια κάτι τέτοιο απαιτεί την πλήρη και ουσιαστική μεταστροφή του, την εγκατάλειψη των γνωστών του μονομερειών και κυρίως την απεξάρτησή του από τον ιδεοληπτικό και αναχρονιστικό ΣΥΡΙΖΑ. Η νέα Μεταπολίτευση προϋποθέτει τον εκσυγχρονισμό της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς και τον συγχρονισμό τους με τις ανάγκες και απαιτήσεις της εποχής. Δεν θα επέλθει με κόμματα - κακέκτυπα του παρελθόντος.