Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Άλλωστε, το πρόβλημα δεν είναι ποιοι πρέπει να απολυθούν, αλλά το πώς πρέπει οι άνεργοι να βρουν δουλειά.

Αυτή την περίοδο, την παρατεταμένη περίοδο της κρίσης που βιώνουμε ως πολίτες αυτής της χώρας δοκιμάζονται τα πάντα. Και όταν λέμε δοκιμάζονται το εννοούμε, είτε αφορά θεσμούς είτε σχέσεις οικογενειακές, φιλικές αλλά και αυτές που αφορούν στην κοινωνία. Δοκιμάζονται οι πολιτικοί ταγοί μας, αλλά και θεσμοί όπως η Δικαιοσύνη, η Εκκλησία, η Αστυνομία και οι Ένοπλες Δυνάμεις. Δείχνουν ποιοι μπορούν να συμβάλλουν στην όποια προσπάθεια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μόνη προσπάθεια είναι αυτή του κυβερνητικού σχήματος.
Στο επίπεδο των πολιτών δοκιμάζονται οι ίδιες οι οικογένειες. Είναι μια πραγματικότητα δυστυχώς οι αυτοκτονίες ανθρώπων που έχουν ή μάλλον είχαν οικογένειες. Χωρίζουν ζευγάρια και φίλοι στενοί διαλύουν σχέσεις μιας ζωής.
Ευτυχώς με αργό ρυθμό, διότι αυτή τη στιγμή την κοινωνική συνοχή τη διατηρεί η οικογένεια. Δοκιμάζονται όμως και οι σχέσεις στην κοινωνία. Μεταξύ διαφορετικών τάξεων, αλλά και ανθρώπων που ανήκουν ή ανήκαν στην ίδια τάξη.
Ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια ζούμε όλοι στον αστερισμό της κατσίκας του γείτονα. Θέλουμε να ψοφήσει είτε γιατί εμείς δεν έχουμε κατσίκα είτε για να μπορεί να βοσκήσει μόνο η δική μας.
Το διαπιστώνουμε αυτό όταν γίνεται λόγος για απολύσεις για παράδειγμα στο δημόσιο. Οι του ιδιωτικού τομέα εμφανίζονται λάβροι εναντίον αυτών του δημοσίου, που δέχονται τα πυρά όλων, ακόμη και των ελευθέρων επαγγελματιών.
Το πιο εξωφρενικό ερώτημα που ακούμε είναι αυτό που λέει: Γιατί να μην απολύονται και στο δημόσιο;
Χωρίς να υποστηρίζουμε τη μονιμότητα, αυτό το ερώτημα είναι παράλογο. Δηλαδή τι πρέπει να γίνει; Να αποκτήσουμε και άλλους ανέργους; Το αίτημα να φύγουνε οι επίορκοι και τα πάσης φύσεως λαμόγια είναι κατανοητό και θεμιτό. Όμως δεν πρέπει να μπαίνουμε στη λογική της ισοπέδωσης. Διότι και οι δημόσιοι υπάλληλοι απαντούν στους ελεύθερους επαγγελματίες ότι αυτοί έκλεβαν και κλέβουν την εφορία. Και στους υπόλοιπους ότι βρίζουν και ζητούν απολύσεις επειδή δεν κατάφεραν να μπουν στο δημόσιο.
Ολο αυτό οδηγεί μόνο σε διαμάχη μεταξύ πολιτών, που κανονικά θα έπρεπε από κοινού να κάνουν ό,τι μπορούν για να αλλάξει αυτή η χώρα. Όχι να τρώγονται. Όχι να θέλουν να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.
Αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Και μια τεμαχισμένη κοινωνία δεν μπορεί να βάλει… πλάτη. Δεν μπορεί να συνεργήσει στην επανεκκίνηση της χώρας και της οικονομίας.
Άλλωστε, το πρόβλημα δεν είναι ποιοι πρέπει να απολυθούν, αλλά το πώς πρέπει οι άνεργοι να βρουν δουλειά.