Η κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα στηρίχθηκε στις μεγάλες προσδοκίες που καλλιέργησε, τόσο στην αντιμνημονιακή όσο και στη μνημονιακή του φάση. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ότι ενσαρκώνει το νέο και άφθαρτο, εξηγεί την ηγεμονία του. Μπορεί η αρχική πρωθυπουργική του θητεία να χαρακτηρίστηκε από ανερμάτιστες πολιτικές, ωστόσο δεν μείωσε τις προσδοκίες των πολιτών. Ετσι ανανέωσε τη λαϊκή εντολή, ακόμη και μετά την υπογραφή του μνημονίου. Στην ουσία πέτυχε τρεις συνεχόμενες νίκες που τον κατέστησαν παντοδύναμο.
Η υλοποίηση όμως των δεσμεύσεων της νέας συμφωνίας κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση αποδεικνύεται. Η προσγείωση στην πραγματικότητα δεν θα είναι πολιτικά αναίμακτη για τον πρωθυπουργό ούτε για την κυβέρνηση. Στη νέα περίοδο θα δοκιμαστούν οι αντοχές τους. Πρωτίστως θα κριθεί η ικανότητα του Αλέξη Τσίπρα να πείσει το ακροατήριό του ότι μπορεί οι πολιτικές που ακολουθεί να είναι σκληρές αλλά οδηγούν στην έξοδο από την κρίση. Αλλωστε, η πλειονότητα των εκλογέων του τον ψήφισε αναμένοντας τη στροφή του στον ρεαλισμό και ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το καίριο ερώτημα, συνεπώς, για τον πρωθυπουργό είναι αν μπορεί να δημιουργήσει έναν νέο πολιτικό εαυτό. Εκών άκων έβγαλε το αντιμνημονιακό κοστούμι -και ορθώς. Ωστόσο, τώρα, ποιο κουστούμι θα ενδυθεί; Το αριστερό με τις ιδεοληψίες, εμμονές και αγκυλώσεις που του στενεύει τον πολιτικό ορίζοντα; 'Η εκείνο του προοδευτικού ευρωπαϊστή, που θα του επιτρέψει να ενσαρκώσει τη νέα ριζοσπαστική εκδοχή της Σοσιαλδημοκρατίας, διευρύνοντας τα πολιτικά του όρια; Οι πρόσφατες εθνικές εκλογές έδειξαν ότι ήδη κατέλαβε τον αποκαλούμενο «κεντροαριστερό χώρο». Ως νέο εκφραστή αυτού του χώρου φαίνεται να τον αντιμετωπίζουν και οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές.
Η απόκτηση νέας ταυτότητας θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ. Αλλωστε, με προσεγγίσεις και απόψεις του παρελθόντος αδυνατείς να ανταποκριθείς στις νέες ανάγκες, απομειώνοντας την εμβέλειά σου. Η αρνητική εικόνα της Νέας Υόρκης στο Ιδρυμα Κλίντον το επιβεβαίωσε. Αντιθέτως, με τις προγραμματικές δηλώσεις ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε να αφομοιώνει την ανάγκη προσαρμογής του στα δεδομένα. Ωστόσο, σε ποιους προτίθεται να στηριχθεί; Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και τώρα, συνιστά αμάγαλμα ακραίων ιδεοληπτικών και αναχρονιστικών δυνάμεων, που αμφισβητούν ακόμη κι εκείνα που ψήφισαν.
Ως εκ τούτου, ο πρωθυπουργός κινδυνεύει να βρεθεί σε πολιτικό κενό καθώς η κυβέρνησή του πολιτεύεται σε δυσαρμονία με τις προγραμματικές προτεραιότητές της. Ταυτόχρονα, η πρωτοφανής πολιτική και διαχειριστική ανεπάρκεια της πλειονότητας των υπουργών του ενδέχεται σύντομα να διαψεύσει τις προσδοκίες των ψηφοφόρων. Και η διάψευση των προσδοκιών στην πολιτική -όπως και στον έρωτα- είναι η χειρότερη ήττα.
