Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Δεν κρύβουν τη χαρά τους και πίνουν εις υγείαν κάθε δυσκολίας, κάθε εμποδίου, κάθε αντίδρασης που συναντά η σημερινή κυβέρνηση.

Τη μία ημέρα «διαχωρίζουν» τη θέση τους από όσα είπε ο Λαφαζάνης. Τη μεθεπόμενη, κάνουν το ίδιο με τα όσα εμετικά εξεστόμισε από το βήμα της Βουλής o έτερος Καππαδόκης, που αναρριχήθηκε σε θέσεις και αξιώματα, επειδή είχε ένα γενναίο αδελφό. Αλλά παράλληλα και ταυτόχρονα δεν κρύβουν τη χαρά τους και πίνουν εις υγείαν κάθε δυσκολίας, κάθε εμποδίου, κάθε αντίδρασης που συναντά η σημερινή κυβέρνηση, στην ίδια τη χώρα, αλλά, προ παντός στο εξωτερικό.
 Οποιος πρόσεξε τον Αλέξη Τσίπρα να θριαμβολογεί από το βήμα της Βουλής το βράδυ της περασμένης Κυριακής, όταν είχαν αρχίσει ήδη να διαφαίνονται οι δυσχέρειες και οι αναβολές που αντιμετώπιζε την άλλη ημέρα στις Βρυξέλλες ο κ. Στουρνάρας, θα πρέπει να τρόμαξαν. Οχι μόνο για το θράσος, αλλά πιο πολύ για την ανευθυνότητα του ανθρώπου. Για το στυλ της εξουσίας που θέλει να ασκήσει-αλλά θέλει και να κληρονομήσει- με μία φράση, για τον θανάσιμο κίνδυνο που θα αντιμετωπίσει η πατρίδα μας, αν έχει την ατυχία να του εκχωρήσει, έστω και ψαλιδισμένη την εξουσία.
Από την άποψη αυτή, αλλά και γενικότερα, ως κυβερνητική στρατηγική πλέον, αποκτά ιδιαίτερη αξία(αλλά και σημασία) ότι το τριήμερο της συζήτησης στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό, αυτή η κυβέρνηση και κυρίως ο αρχηγός της, συνεπικουρούμενος εντυπωσιακά μάλιστα από τον κ. Βενιζέλο, αποφάσισαν να αποδεχθούν την πρόσκληση του κ. Τσίπρα. Και όχι απλώς να απαντούν στις εκάστοτε θρασείες ανοησίες που εξεστόμισε ο άνθρωπος-νομίζοντας ότι βρίσκεται ακόμη στο δεκαπενταμελές μαθητικό συμβούλιο της ύστερης νιότης του.Αλλά και να τον προκαλούν, να τον ελέγχουν, να τον καταδικάζουν, να τον βάζουν με μία λέξη στη θέση του, για όλα όσα ανεπίτρεπτα, ακατανόητα και απαράδεκτα επέμενε και επιμένει να λέει.
Από την άλλη πλευρά όμως είναι από εξοργιστικό μέχρι αποκαρδιωτικό, και παράλληλα ουσιαστικά αηδιαστικό, ότι τόσοι πολλοί πολιτικοί και «πολιτικοί» διαγραφέντες και μη, δήθεν μαρξιστές και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά και από το δικό μας σινάφι, γυροφέρνουν αυτόν τον άνθρωπο, προσδοκώντας την εύνοιά του.