Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Ο πολιτικός κόσμος, σε όλες τις εκφράσεις του, ζει στην αμεριμνησία του.

Την αυτονόητη αυτή αλήθεια δεν φαίνεται να ασπάζεται η υπάρχουσα πολιτική τάξη. Προτάσσοντας τα ιδιοτελή της συμφέροντα, αδιαφορεί για τις συνέπειες των επιλογών, των πράξεων ή των παραλείψεών της.
Ζώντας στον μικρόκοσμό της, το μόνο που καταφέρνει είναι να ανακυκλώνει τα προβλήματα. Η αδυναμία της να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα δεν της επιτρέπει να εκφράσει τις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις, ούτε να προωθήσει τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζονται ο τόπος και η οικονομία. Μολονότι επαγγέλλεται την ανάγκη τομών και ρήξεων, στην πραγματικότητα παραμένει φορέας συντήρησης, αναπαράγοντας ένα χρεοκοπημένο σύστημα. Συνεχίζει να υπηρετεί με συνέπεια τις πολιτικές του λαϊκισμού, του κρατισμού και των πελατειακών σχέσεων. Κι ενώ η Ελλάδα κλονίστηκε συθέμελα, ο πολιτικός κόσμος, σε όλες τις εκφράσεις του, ζει στην αμεριμνησία του. Μπροστά στον σκόπελο της προεδρικής εκλογής και στον φόβο της πρόωρης κάλπης ο Α. Σαμαράς διατείνεται ότι «σκίζει τα μνημόνια». Την ίδια στιγμή ο Α. Τσίπρας, ορεγόμενος την εξουσία, υπόσχεται κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων. Ωστόσο, η μετάβαση στη μεταμνημονιακή περίοδο δεν θα επιτευχθεί με τις άσφαιρες επικοινωνιακές κινήσεις, τόσο του πρωθυπουργού όσο και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για να είναι ουσιαστική προϋποθέτει την αντιμετώπιση των εκκρεμοτήτων που κρατούσαν τη χώρα στην οικονομική, διοικητική και κοινωνική υστέρηση.
Η δημοσιονομική ομαλοποίηση είναι σημαντική, αλλά δεν επαρκεί. Η οικονομία εξακολουθεί να παραμένει στάσιμη, η ύφεση συνεχίζεται, οι επενδύσεις δεν έρχονται, οι αποκρατικοποιήσεις καρκινοβατούν. Οσο για το δημόσιο χρέος, η κυβέρνηση, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο, ελπίζει στην αγαθή προαίρεση των δανειστών, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ανεδαφικές θέσεις.
Η αδιασάλευτη μεταμνημονιακή πορεία της χώρας απαιτεί εμπροσθοβαρή στρατηγική, στον πυρήνα της οποίας θα βρίσκεται ένα καθαρό μεταρρυθμιστικό αφήγημα. Με ασάφειες, αμφισημίες και αναβλητικότητες δεν εξουδετερώνεται ο κίνδυνος της παλινδρόμησης.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Το έλλειμμα της "συνολικής λύσης"


Ολο και περισσότερο γίνεται φανερό ότι η αντιμετώπιση της κρίσης και η έξοδος της χώρας από τον οικονομικό φαύλο κύκλο που βρίσκεται απαιτεί μια συνολικότερη λύση. Διαφορετικά ισχύει ο «κανόνας της υπονόμευσης» και ακύρωσης μέσω αντιφατικών κινήσεων του ενός από το άλλο! Πρόσφατο παράδειγμα τα στρες τεστ των τραπεζών. Αφού είχε προεξοφληθεί το «καλό νέο» πριν ανακοινωθεί με άνοδο των μετοχών, μετά την ανακοίνωση άρχισε πάλι η πτώση...
Δεν είναι μη συνηθισμένο χρηματιστηριακό «παιχνίδι». Κάθε άλλο. Αλλά στη δική μας περίπτωση συνδέεται και με άλλα πράγματα. Οπως η καθόλου καλή κατάσταση της πραγματικής οικονομίας. Η έλλειψη επενδύσεων, ο αποπληθωρισμός, το «εκκρεμές» της αξιολόγησης, το «αίνιγμα» της αντιμετώπισης του χρέους, η έλλειψη σαφούς περιγραφής της «επόμενης ημέρας» κ.λπ.
Οσο αυτά δεν παίρνουν μια πιο καθαρή μορφή -παρά τις επιμέρους καλές ειδήσεις, ακόμα κι όταν διατυπώνονται με υπερβολικό τρόπο- τίποτα δεν σταθεροποιείται. Ούτε βέβαια το πολιτικό σύστημα. Ο «πολιτικός κίνδυνος» είναι ένα από τα στοιχεία του συνολικού προβλήματος (με μικρότερη πάντως αξιολόγηση στην Ευρώπη απ' ό,τι στο... εσωτερικό της χώρας).
Ολα αυτά δημιουργούν ένα περιβάλλον αντιφατικών πρωτοβουλιών που αυτοαναιρούνται. Οι διορθώσεις λ.χ. του ΕΝΦΙΑ δεν αρκούν. Το ίδιο και οι «δόσεις» στις οφειλές. Ενώ τα «κόκκινα δάνεια» είναι μια διαρκής απειλή για τις τράπεζες. Ενώ η ύπαρξη ρευστότητας στην πραγματική οικονομία εξακολουθεί να είναι ακόμα ανεκπλήρωτη ευχή.
Αυτά βέβαια μπορεί να πάρουν άλλη «μορφή» εάν σταθεροποιηθεί το γενικότερο πλαίσιο, συμπεριλαμβανομένης της διευθέτησης του χρέους και του χαρακτήρα της «επόμενης ημέρας». Αλλιώς ρεαλιστικό σενάριο -εδώ που φτάσαμε- δεν υπάρχει. Αλλα λέγονται, άλλα γίνονται. Ενώ λαμβάνονται μέτρα που δεν εντάσσονται σε μια αναπτυξιακή λογική, παρότι εξαγγέλλεται.
Η χώρα κινείται με τις «λογικές» που υποτίθεται ότι έχουν τελειώσει σε ένα «νέο περιβάλλον» που δεν επιβεβαιώνεται! Εάν αυτή η αντίφαση δεν λυθεί γρήγορα, η «ασφυξία», οικονομική και πολιτική, θα ενταθεί καθώς κανένα «μέτρο» δεν αποκτά «πλαίσιο» επιβεβαίωσης...

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

H αποθέωση του τίποτα

H αποθέωση του τίποτα
Το δεκαήμερο που πέρασε παρακολουθήσαμε την αποθέωση του τίποτα. Την ώρα που η οικονομία δοκιμαζόταν με τα stress tests και οι λαϊκές γειτονιές πνίγονταν, η παραπολιτική επικαιρότητα έδινε ρέστα. Το έναυσμα έδωσε η μεγάλη κυρία του 2004 με τη δήλωσή της ότι δεν υποστηρίζει το «σύστημα». Δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από αυτό το κρίσιμο χτύπημα στην ορθή τάξη του ιδεολογικού μας σύμπαντος και ο ομοϊδεάτης της, πλέον, άλλοτε ειδικευόμενος στον διασυρμό της, τα έβαλε με τον αρχηγό του Ποταμιού, τον οποίο χαρακτήρισε «πιο χαζό και από τον Γιωργάκη».
Χιούμορ με βαθύ νόημα. Τόσο που κοτζάμ Ντοστογιέφσκι εκλήθη να το υπηρετήσει με μια βαθιά παρερμηνεία του έργου του - ο «ηλίθιος» αφορά ως γνωστόν μία από τις πιο ηρωικές φυσιογνωμίες της λογοτεχνίας. Για να αποδειχθεί έτσι για μια ακόμα φορά ότι όποιος κοροϊδεύει τον άλλο κοροϊδεύει τα μούτρα του. Ας μη ζητάμε πολλά βέβαια. Γιατί από τότε που έκλεισε τους λογαριασμούς του με την κυρία (φυσικά με το αζημίωτο, αφού πρώτα του μοίρασε το έργο από την εφημερίδα της), κινδύνευε να μείνει χωρίς θέμα. Κακώς. Η επικαιρότητα βρίθει θεμάτων. Οπως εκείνος ο πρύτανης, ο οποίος, αφού έκανε καριέρα ως λάβρος πολέμιος των ιδιωτικών πανεπιστημίων, αποφάσισε να περάσει την επιστημονική του άδεια διδάσκοντας σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Κύπρου.
Προφανώς για να μελετήσει τον εχθρό από μέσα! Αντί δε να σιωπήσει, δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι «εκεί (στην Κύπρο) τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αναπτύχθηκαν χωρίς να απαξιωθούν τα δημόσια!». Ισως ήθελε να πει ότι εδώ τα απαξιώνουμε χωρίς να χρειαζόμαστε τα ιδιωτικά. Ενας άλλος πρύτανης πάλι αποφάσισε επιτέλους να βάλει μια τάξη και να ελέγχει ποιοι μπαίνουν και ποιοι βγαίνουν στην πρυτανεία. Τι ήταν να το κάνει. Ολα τα αντανακλαστικά της Αριστεράς μπήκαν σε λειτουργία βάζοντας σε δοκιμασία την ψυχική μας υγεία. Το καλύτερο πάντως το είπε ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε κατηγορηματικά κατά των καταστροφών, είπε, όχι όμως με «face control, security και οτιδήποτε άλλο». Διά της προσευχής ίσως;
Την οποία δεν έχει ανάγκη η κ. Δούρου. Διότι ενώ είχε περιέλθει για ακόμα μία φορά σε δεινή θέση με την εγγραφή στον προϋπολογισμό κονδυλίου για την ανάθεση σε ιδιωτική εταιρεία του καθαρισμού των κτιρίων της Περιφέρειας, την έσωσε κατά κυριολεξία μια βροχή ή μάλλον μια καταιγίδα. Μέσα στις φαεινές ιδέες του Μαξίμου, βλέπετε, ήταν και η απόφαση να την αποκλείσουν από τη σύσκεψη για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκάλεσαν οι πλημμύρες, ενώ προσκάλεσαν τον ομογάλακτο πλην αναρμόδιο Πατούλη. Προφανώς σκέφτηκαν ότι εμείς είμαστε το γκουβέρνο και δεν δεχόμαστε παρείσακτους.
Με τούτα και με κείνα εξερχόμαστε από την κρίση εμφανώς σοφότεροι, ώριμοι και προπαντός έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Η ΑΥΡΙΑΝΗ εθνική γιορτή.

  Η ΑΥΡΙΑΝΗ εθνική γιορτή, πέρα από παρελάσεις, δοξολογίες, επίσημες τελετές και μεγαλοστομίες, ίσως θα έπρεπε να περιλαμβάνει και μερικές δημόσιες αναφορές για τον καθοριστικό ρόλο ενός… ΟΧΙ στην πορεία των λαών. 

Από μικρά παιδιά μάθαμε στα σχολεία που πήγαμε πως η 28η Οκτωβρίου είναι η ημέρα που τιμάμε την επέτειο του ΟΧΙ που ως λαός είπαμε σε κείνους που ζήτησαν να τους παραδώσουμε την πατρίδα και το βιο μας, τις αξίες και τον πολιτισμό μας, το παρόν και το μέλλον μας. Εβδομήντα τέσσερα χρόνια μετά, αμβλυμένη η εθνική μνήμη αδυνατεί να προφέρει τα… σωτήρια ΟΧΙ που απαιτούνται για τον απεγκλωβισμό της χώρας από τα αδιέξοδά της. Το… επιθεωρησιακών διαστάσεων «Ναι σε όλα», το οποίο εμπεδώσαμε (και, ως ανέκδοτο, το χρησιμοποιούμε κιόλας) από τις συχνότατες αναφορές του σε διάφορες ψηφοφορίες στη Βουλή, τελικώς εκφράζει μια γενικευμένη στάση παραίτησης και παράδοσης άνευ όρων, ενός λαού και της κυβέρνησής του, σε όσα ζητούν και επιβουλεύονται οι (ο Θεός να τους κάνει) φίλοι και σύμμαχοί του. 

Αρκετά με τις γενικότητες και τους αφορισμούς. Η αλήθεια είναι μία και αναμφισβήτητη. Μια γενικευμένη ενδοτικότητα, μια παθητική καταφυγή στο… «ό,τι πεις εσύ αφεντικό» ευτελίζει καθημερινά την κοινωνία και μετατρέπει τη χώρα σε αποικία και την κυβέρνηση σε αρμοστεία. Η εξαθλίωση του ελληνικού λαού, μέρα τη μέρα, εμφανίζεται και καταγράφεται εντονότερα.

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Οι πολίτες δεν θέλουν, όμως, να νιώθουν ότι εκβιάζονται .

Εδώ και μερικούς μήνες παρατηρούμε πως η αξιωματική αντιπολίτευση έχει την πρωτιά στις δημοσκοπήσεις, όχι επειδή είναι ιδιαίτερα δημοφιλής ή έχει κάποιο πειστικό σχέδιο, αλλά γιατί οι πολίτες θέλουν να τιμωρήσουν την κυβέρνηση. Οι ψηφοφόροι που σκέπτονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, καλό θα ήταν να αναλογισθούν αν εκτός από την κυβέρνηση θα τιμωρήσουν και τους εαυτούς τους. Εκτός, αν πραγματικά πιστεύουν ότι με μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πληρώνουν λιγότερους φόρους και θα υλοποιούνται ταχύτατα μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Οι πολίτες δεν θέλουν, όμως, να νιώθουν ότι εκβιάζονται και να αποδέχονται λάθος επιλογές σε πρόσωπα και πολιτικές υπό το κράτος αυτού του φόβου. Απαιτούν σοβαρότητα και σχέδιο. Η κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει το κλίμα, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η εκλογή νέου Προέδρου από τη σημερινή Βουλή. Αυτό προϋποθέτει να μη βάλει άλλο αυτογκόλ και να διορθωθούν τα λάθη.

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

Οι δύο όψεις


Οι ενδείξεις είναι συνεχείς. Και τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν. Για πολλούς αναμενόταν ότι έτσι θα συνέβαινε. Και κάποιοι απ' αυτούς διατείνονται πως είναι και απόδειξη ότι όλο και περισσότερο εδραιώνεται στους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ η βεβαιότητα ότι οδεύουν προς την εξουσία και γι' αυτό φροντίζουν να διασκεδάζουν φόβους και ανησυχίες που σίγουρα υπάρχουν σε πολλούς.
Τελευταία τέτοια γεγονότα είναι τα δημοσιεύματα στη Γερμανία για τον Τσίπρα, που φροντίζει, κατά τις εκτιμήσεις δημοσιογραφικών κύκλων, να πείσει ότι «οι υποψήφιοι επενδυτές δεν έχουν λόγους ν' ανησυχούν από μια ενδεχόμενη κυβέρνησή του», και ο προϋπολογισμός της περιφερειάρχου Δούρου, στον οποίο περιλαμβάνονται πολλοί από τους σχεδιασμούς του Σγουρού, τους οποίους προεκλογικά είχε καταγγείλει.
Φυσικά, δεν γνωρίζω αν πράγματι υπηρετούν τέτοιες σκοπιμότητες οι πράξεις και οι συμπεριφορές των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν έτσι συμβαίνει, τότε το όποιο συμπέρασμα ως προς τη θετική ή αρνητική επίπτωσή τους είναι μάλλον παρακινδυνευμένο. Διότι, καλό θα είναι να μην ξεχνάμε ότι κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, και δεν είναι πάντα στο χέρι μας να διαλέξουμε όποια προτιμάμε. Ή όποια μας βολεύει.
Σίγουρα λειτουργεί καθησυχαστικά (και άρα θετικά για τις εκλογικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ) η καλλιεργούμενη εντύπωση ότι τα όσα ακραία υποστηρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν πρόκειται να ισχύσουν στην περίπτωση που φτάσει στην εξουσία. Αλλά όλοι αυτοί δεν λαμβάνουν υπόψη τους ότι η προοπτική μπορεί να ικανοποιεί κάποιους, αλλά σίγουρα δυσαρεστεί κάποιους άλλους. Κι αυτοί οι άλλοι ούτε λίγοι είναι ούτε πολιτικά ανίσχυροι.
Για παράδειγμα, στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος η πλευρά Λαφαζάνη έχασε με ελάχιστη διαφορά μια κρίσιμη ψηφοφορία για κάποιες προγραμματικές θέσεις οικονομικού περιεχομένου. Πόσο πιθανό είναι η ισχυρή αυτή εσωκομματική μειοψηφία να συμβιβαστεί με μια πολιτική η οποία θα πείθει τους κεντροαριστερούς, ακόμη και τους συντηρητικότερους αυτής της κατηγορίας, ότι δεν έχουν λόγους να φοβούνται ή έστω ν' ανησυχούν; Την απάντηση σε τέτοια ερωτήματα μόνο οι ενδεχόμενες μετεκλογικές εξελίξεις θα μπορέσουν να τη δώσουν. Και είναι βέβαιο πως δεν θα είναι τόσο απλή όσο θέλουν να τη φαντάζονται κάποιοι...

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Δεν θα μπορεί να πληρώσει κανείς, είτε με δόσεις είτε χωρίς δόσεις!

Ενώ συνεχίζεται η ειδική εισφορά αλληλεγγύης για τα επόμενα δύο χρόνια! Οι «δόσεις» δεν λύνουν το πρόβλημα όταν δεν υπάρχουν «έσοδα» για να εξυπηρετηθούν. Με υπερφορολόγηση, με χαμηλά ή ανύπαρκτα εισοδήματα, με συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας και με υψηλή ανεργία, δημιουργείται αργά και σταθερά ένας νέος «φαύλος κύκλος». Θα... «πνιγούμε» στο τέλος από τις διαρκώς συσσωρευόμενες δόσεις!
Τα «χρέη» είναι το «σύμπτωμα». Και οι «δόσεις» είναι ένα «παυσίπονο» που μας ανακουφίζει στιγμιαίως. Ευπρόσδεκτο... Αλλά η αιτία και η «βασική αρρώστια» είναι οι οικονομικές πολιτικές που ακολουθούνται. Εάν δεν αλλάξει λ.χ. ο ΕΝΦΙΑ ουσιαστικά, δεν κοπούν οι «έκτακτες» επιβαρύνσεις-εισφορές, δεν μειωθούν ορισμένοι «έμμεσοι φόροι» σε δύο χρόνια (ίσως και σε λιγότερο) δεν θα μπορεί να πληρώσει κανείς, είτε με δόσεις είτε χωρίς δόσεις! Θα είναι ένα και το αυτό...
Αν δεν πάρει μπροστά η οικονομία, δεν υπάρξει ρευστότητα στην αγορά (ακόμα δεν υπάρχει παρά τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια) και δεν αρχίσει να μειώνεται η ανεργία, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν κανένα μέλλον, θα μετατραπούν σε... φιλόπτωχα ταμεία! Βλέπουμε τη χρησιμότητα της αύξησης των δόσεων, δεν είναι όμως και για να... πανηγυρίζουμε, χωρίς να αντιμετωπίζουμε τις «αιτίες»!

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Μεταρρυθμιστές - Λαϊκιστές!

Μεταρρυθμιστές - Λαϊκιστές!
Ο λαϊκισμός, ακόμα και ο ακραίος, δεν αποτελεί καινούργιο φρούτο για την ελληνική κοινωνία. Αποτελεί διαχρονικό και διακομματικό φαινόμενο, που ροκάνισε επί δεκαετίες τα θεμέλια της πολιτικής ζωής και μας βύθισε στη χειρότερη κρίση της μεταπολεμικής ιστορίας. Μπορεί η κρίση αυτή να ανάγκασε σε πρόσκαιρη αναδίπλωση πολιτικές δυνάμεις και πολιτικούς, όσο όμως πλησιάζουν οι επόμενες εκλογές τόσο περισσότερο ξαναγυρνάμε στις παλιές... καλές εποχές. Υποσχέσεις στους... πελάτες, τάματα στην εκκλησία, μαγκιά στην επικοινωνία!
Σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Αυτή τη φορά όμως η λαϊκίστικη έξαρση απειλεί, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να «πειράξει» στοιχεία περασμένα από χρόνια στον σκληρό δίσκο της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι τόσο ότι τα βρήκαν ο Τσίπρας με τον Καμμένο όσο το ερώτημα που σου θέτουν πλέον ανοιχτά άνθρωποι που επί χρόνια υπηρέτησαν τις αξίες της Αριστεράς, που πολέμησαν τον εθνικισμό και τον ρατσισμό: «Τι πρόβλημα έχεις δηλαδή με τον Καμμένο;». Κι ενώ ο Καμμένος εξαγνίζεται στην αντιμνημονιακή κολυμπήθρα, οι προοδευτικές δυνάμεις εξοβελίζονται με φανατισμό στο πυρ το εξώτερον...
Η Δημοκρατική παράταξη γιατί «εκπροσωπεί το κακό παρελθόν», τη στιγμή που μεγάλο μέρος του «κακού» πολιτικού προσωπικού και το σύνολο σχεδόν των ψηφοφόρων του έχει στρογγυλοκαθίσει ήδη στα αντιμνημονιακά στασίδια!
Ο Θεοδωράκης γιατί είναι «απολίτικος», λες και δεν ήταν βαθιά πολιτική η στάση της ακύρωσης της συνάντησής του με τον Τσίπρα, αλλά και η δήλωσή του ότι «η συνάντηση Καμμένου - Τσίπρα προσβάλλει την ιστορία της Αριστεράς»!
Ο Λυκούδης γιατί τολμάει να μιλήσει για ριζικές μεταρρυθμίσεις και να ανοίξει, για πρώτη φορά, ουσιαστικούς διαύλους συνεργασίας της Αριστεράς με άλλους ιδεολογικούς και πολιτικούς χώρους για την από κοινού υλοποίησή τους! Η σύμπηξη ενός ισχυρού μεταρρυθμιστικού μετώπου είναι η μόνη ικανή να φράξει τον δρόμο στην ανεξέλεγκτη επίθεση που έχουν εξαπολύσει δεξιός και αριστερός λαϊκισμός. Αυτός είναι άλλωστε και ο στόχος της πολιτικής πρωτοβουλίας που εξήγγειλε την περασμένη Τρίτη ο Σπύρος Λυκούδης.
«Οι μεταρρυθμιστές -όπως και συμβολικά ονομάστηκε ο χώρος- δεν είμαστε ούτε μόνοι, ούτε αυθεντικοί. Συγκάτοικοι είμαστε και θέλουμε να συμβάλουμε στον κοινό κορβανά», είπε χαρακτηριστικά. Οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, με τις διαφορετικές αφετηρίες, διαδρομές και ιδεολογίες τους δεν μπορούν να γίνουν ΕΝΑ. Μπορούν όμως να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε ΕΝΑ κοινό μέτωπο κατά του λαϊκισμού και να υπηρετήσουν ΕΝΑΝ μεγάλο στόχο: Να μπει η Ελλάδα στον δρόμο της προόδου και της ανάπτυξης!

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Εκλογική αδιαφορία;

Εκλογική αδιαφορία;
Αρχίσανε οι δημοσκοπήσεις και αισθάνομαι ότι κάποιοι μας δουλεύουν. Σε κάθε πολιτική συζήτηση, όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά και σε παρέες, πάντα κάποιος πετάει το «ξέρεις οι δημοσκοπήσεις, όχι αυτές που δημοσιεύονται, αλλά οι άλλες, οι μυστικές...». Για σιγά, ρε πατριώτες, τι γίνεται εδώ; Δουλειά των κομμάτων είναι να μετράνε, μακάρι να μετράγανε και άλλα πράγματα, για την οικονομία ας πούμε, αλλά οι άλλοι, οι επίσημοι δημοσκόποι, τι μας σερβίρουν; Δεν λέω «bon pour l' οrient» είμαστε, αλλά τόσο κάφρος δεν είχα νιώσει ποτέ.
Βλέπω τα «επίσημα» αποτελέσματα και ξεχνώ την αριθμητική. Βλέπω τον πρώτο, τον δεύτερο, άντε και έναν τρίτο που σηκώνει κεφάλι, αλλά κυβέρνηση δεν βλέπω ούτε με τηλεσκόπιο. Ολοι είναι στα «άλλα», στα «δεν ξέρω - δεν απαντώ», στα άσπρα και τα «δεν ψηφίζω». Μία κατηγορία ξεχωρίζει, πλειοψηφική, αλλά για κυβέρνηση δεν κάνει. Είναι η μεγαλύτερη κατηγορία τού «δεν με νοιάζει». Η Ελλάδα σε πέντε χρόνια (2008-13) έχασε το 25% του εισοδήματος, όλοι μιλούν για κρίση, αλλά το εκλογικό σώμα δείχνει να αδιαφορεί για την κυβέρνηση που «θα τη βγάλει» από την κρίση.
Ο λαός αδιαφορεί γιατί η πτώση του ΑΕΠ δεν σημαίνει το ίδιο για όλους. Το «μειωμένο» ΑΕΠ του 2013 είναι ακριβώς το ίδιο με το ΑΕΠ του 2003. Δηλαδή, δεν έγινε και τίποτα, είμαστε εκεί που ήμασταν έναν χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς. Σωστό, με μία διαφορά. Εκλεισαν 500.000 μαγαζιά και επιχειρήσεις και έχουμε 1 εκατομμύριο περισσότερους ανέργους. Αυτά είναι τα θύματα της κρίσης που, λογικά, θα αποφασίσουν τις εκλογές. Για τους υπόλοιπους, η κρίση δεν σημαίνει το ίδιο πράγμα.
Η κρίση «εξαφάνισε» τα 40 δισ. € που είναι η διαφορά προς τα πάνω και προς τα κάτω, στο διάστημα 2003-2013 με κορυφή το 2008. Αυτά τα 40 δισ. που ξαφνικά «παρουσιάστηκαν» στα πέντε πρώτα χρόνια, δεν ήταν πρόσθετη παραγωγή, αφού το «σωτήριο» έτος 2008 τα «δίδυμα ελλείμματα», δημοσιονομικό και εξωτερικών συναλλαγών, κορυφώθηκαν. Ηταν, προφανώς τα «δανεικά» που δημόσιος και ιδιωτικός τομέας συσσώρευσε σαν να μην υπήρχε αύριο. Αυτά τα 40 δισ. ξεπληρώνουν στη δεύτερη πενταετία οι άνεργοι και οι χρεοκοπημένοι που «δεν ψηφίζουν» είτε γιατί δεν ελπίζουν σε «θαυματοποιούς» είτε γιατί είναι θυμωμένοι.
Το μόνο που άλλαξε στο πολιτικό σκηνικό είναι τα δύο «νέα κόμματα». Το ναζιστικό μόρφωμα θα ήταν περίεργο αν δεν εμφανιζόταν. Ευτυχώς, η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη ίσως το περιορίσουν. Το άλλο είναι η «έκπληξη». Το Ποτάμι είναι η πρώτη ένδειξη ότι ο λαός καταλαβαίνει τι «έγινε». Ελπίζω και εδώ η Δημοκρατία και οι δημοσκοπήσεις να εκφράσουν πιστά αυτό που φαίνεται ότι αρχίζει.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Οι δύο αρχηγοί έχουν κυριολεκτικά παλαβώσει .

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ -τις πολύ δύσκολες- ώρες για την πατρίδα έχουμε να κάνουμε με μια μειοψηφία ψύχραιμων Ελλήνων και με μια πλειοψηφία οργισμένων. Η «αποδώ πλευρά» παλεύει να κερδίσει χρόνο μήπως και επικρατήσουν οι ψύχραιμοι Ελληνες. Η «αποκεί» πλευρά σκοτώνεται να πάμε το ταχύτερο σε εκλογές, μήπως και ξεθυμάνει η λαϊκή οργή. Αμφότερες oι πλευρές συγκρούονται, άλλοτε με καθαρά, άλλοτε με βρόμικα μέσα, με λάσπες και με... κουμπαράδες!..

ΟΣΟ ΟΜΩΣ πλησιάζει ο Φλεβάρης η πολιτική ένταση κορυφώνεται. Οι δύο αρχηγοί έχουν κυριολεκτικά παλαβώσει με τον αριθμό «180». Η προεδρική εκλογή είναι ο εφιάλτης τους. Σαν να μη νοιάζονται που οι δανειστές μαστιγώνουν την πατρίδα και που οι σπεκουλαδόροι βάζουν μπουρλότο στο ελληνικό χρηματιστήριο, στα ομόλογα και στα spreads. Σαν να μη διαβάζουν τις ξένες φυλλάδες που μιλάνε για επιστροφή μας στη χρεοκοπία. Σαν να μη καταλαβαίνουν ότι η ξένη κατοχή, τρομαγμένη από την πανευρωπαϊκή κρίση, «μας τις έβρεξε» αυτές τις μέρες για να ξαναγίνουμε «φρόνιμα παιδιά», να μην ξανακάνουμε «αταξίες» του στιλ «τέρμα τα μνημόνια» και να συνεχίσουμε τη ζητιανιά, έστω με άλλης μορφής παρακάλια!..

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Πάνω απ’ όλα χρειάζεται καθαρό μυαλό.

Πριν από λίγες μόνον ημέρες, οι Ελληνες πολίτες διαπίστωσαν για μία ακόμη φορά πόσο επικίνδυνος είναι ο γκρεμός δίπλα στον οποίο βαδίζει η χώρα. Το «κραχ» του Χρηματιστηρίου και η εκτόξευση των σπρεντς ήταν ένα γερό ταρακούνημα. Η αντιπολίτευση δεν δείχνει να το καταλαβαίνει. Η κυβέρνηση μπορεί, όμως, να μετατρέψει την κρίση που έζησε η χώρα σε ευκαιρία. Με σχέδιο, χωρίς πανικό και με καθαρές κουβέντες μπορεί να εξηγήσει γιατί η χώρα χρειάζεται ένα δίχτυ ασφαλείας σε ένα επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον και να πείσει την κοινή γνώμη για την ψήφιση λίγων διαρθρωτικών αλλαγών, που θα κλείσουν τη διαπραγμάτευση με την τρόικα. Χρειάζονται όμως και πρόσωπα που μπορούν να υλοποιήσουν και να επικοινωνήσουν αυτό το καθαρό στίγμα και να δώσουν τη μάχη τους επόμενους τέσσερις μήνες. Και πάνω απ’ όλα χρειάζεται καθαρό μυαλό, σχέδιο και αποτελεσματική επικοινωνία. Να μη βλέπουν οι κυβερνώντες φαντάσματα και να ξεφύγουν από τη μυωπική νοοτροπία ενός ανασφαλούς μικρόκοσμου.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Των τελευταίων ημερών προδίδει την ελαφρότητα και την έλλειψη στοιχειώδους ευθύνης .

Δυστυχώς, τα δύο τελευταία χρόνια οι εξαιρέσεις τείνουν να γίνουν ο κανόνας, με αποτέλεσμα να υπονομεύεται εκ των έσω η πολιτική με εξαλλοσύνες και χυδαιότητες που προκαλούν ανατριχίλα. Τώρα που η χώρα φάνηκε να παίρνει μια πορεία σταθεροποίησης και η κοινωνία άρχισε εκ νέου να ελπίζει σε μια κάποια προοπτική, το πολιτικό σύστημα έβαλε φουρνέλο και άρχισε τις προβοκάτσιες στον εαυτό του δίνοντας χώρο στους αρνητές του.
Ενα παράδειγμα και μόνον των τελευταίων ημερών προδίδει την ελαφρότητα και την έλλειψη στοιχειώδους ευθύνης εκ μέρους των πολιτικών, καθώς η ρουκέτα του κ. Π. Σκουρλέτη από τον ΣΥΡΙΖΑ για δήθεν κουμπαρά προς εξαγορά βουλευτών αντί να απομονωθεί ως παιδαριώδες ατόπημα βρήκε μιμητές εκατέρωθεν. Δεν μπορεί η Αριστερά να χρησιμοποιεί οχετούς λάσπης για οιονδήποτε σκοπό. Αν είχε κάτι να ΄πει επί της ουσίας όφειλε να το κάνει με ξεκάθαρο τρόπο και ονόματα.
Δυστυχώς, η επιπολαιότητα του κ. Σκουρλέτη δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Ακολούθησε ομοβροντία από δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που όχι μόνον στήριξαν το ολίσθημα αλλά προέβαλαν και γελοία επιχειρήματα για να ενισχύσουν τη συνωμοσιολογική τους προσέγγιση ενώ προσεφέρθησαν και θέσεις στα ψηφοδέλτια του κόμματος σε όσους αρνηθούν να ψηφίσουν για Πρόεδρο! Η σκοπιμότητα προφανής, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ για κάποιον λόγο εκτίμησε ότι ενδεχομένως να προκύψει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των «180» και θέλησε να ακυρώσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο κόντρα στις προβλέψεις του Συντάγματος που θέλει τη μέγιστη δυνατή συναίνεση για την ανάδειξη του ανώτατου πολιτειακού παράγοντα. Σε αυτόν τον κατήφορο, δυστυχώς, και από την άλλη πλευρά της κυβέρνησης υπήρξαν ορισμένες εξίσου αστείες δηλώσεις που πρέπει να απομονωθούν. Το δημοκρατικό παιχνίδι έχει κανόνες στους οποίους οφείλουν σεβασμό οι πάντες χωρίς εκπτώσεις.

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Στον κόσμο του Μάλμπορο


Το προηγούμενο δεκαπενθήμερο ήταν ιδιαίτερα διδακτικό...
Η κυβέρνηση επιχείρησε απροετοίμαστα και παράτολμα να ξεμυτίσει δοκιμαστικά από το υπόστεγο. Και η ψυχρολουσία δεν ήρθε με κουβά, αλλά με ολόκληρη μάνικα.
Η κυβέρνηση δείχνει να πήρε το μήνυμα. Δεν υπάρχει ζωή πια, ούτε «μαξιλάρι προστασίας» χωρίς «επιτήρηση», «εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων» όπως αλλιώς ονομαστεί.
Ετσι δρομολογείται η επιστροφή στον ρεαλισμό και αποσύρονται τα συνθήματα περί σκισίματος του Μνημονίου, στα οποία έντεχνα ο ΣΥΡΙΖΑ παρέσυρε τη ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ.
Το ερώτημα είναι αν έπιασε το μήνυμα και η αντιπολίτευση. Ο Γ. Σταθάκης μιλά με το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον Ασμουσεν, γνωρίζει Οικονομικά και άριστα Αγγλικά.
«Δεν θα κάνουμε μονομερή κίνηση, αλλά θα διαπραγματευτούμε το χρέος, θα κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης», είπε ο κ. Σταθάκης. Μα, με αυτό το πλαίσιο δεν διαφωνεί κανένας, εκτός ίσως από τους οπαδούς του Π. Λαφαζάνη και των ΑΝΕΛ.
Αλλά υπάρχει ακόμη μία προσθήκη από τον ΣΥΡΙΖΑ: θα καταργούμε σταδιακά τους εφαρμοστικούς νόμους του Μνημονίου. Δείχνουν να παραβλέπουν ότι οι όροι του Μνημονίου συνδέονται με τη δανειακή σύμβαση και έτσι το πράγμα μπλέκει, γιατί κάνουν σαν να μην άκουσαν το σαφές και ωμό μήνυμα αγορών και δανειστών: «Οχι χρήμα χωρίς όρους».
Ο κ. Σταθάκης υποστηρίζει ότι αυτό που λείπει είναι μία άλλη ισχυρή κυβέρνηση που θα διαπραγματευτεί τα πάντα. Αλλά πόσο πιο ισχυρή θα είναι ακόμη μία και αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όταν από τις 153, 158 έδρες της καμιά εικοσαριά θα ανήκουν στο Αριστερό Ρεύμα; Με ποια ισχυρή πλειοψηφία θα διαπραγματευτεί ο κ. Σταθάκης την επιμήκυνση (και όχι τη διαγραφή του χρέους), όταν θα πρέπει να κερδίζει κάθε φορά την «ψήφο εμπιστοσύνης» της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του;
Και τι κάνει τον κ. Σταθάκη να πιστεύει ότι θα αλλάξει κάτι στη διάθεση της άλλης πλευράς; Αρκεί να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά για να εξαφανιστούν ο Ντράγκι και η Μέρκελ, να διαλυθούν η Λαγκάρντ και ο Κατάινεν;
Είτε κάποιοι μας δουλεύουν, είτε κάποιοι είναι πραγματικά αφελείς και συνεπώς ασύμμετρα επικίνδυνοι. Και απλώς ποντάρουν ότι οι πολίτες συνεχίζουν να ζουν στον κόσμο του Μάλμπορο..

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Ποια είναι η στρατηγική της κυβέρνησης τώρα;

Η Ελλάδα –χωρίς ουσιαστική αφορμή– βρίσκεται πάλι σε οικονομική και πολιτική αναταραχή. Η σχέση μεταξύ οικονομίας και πολιτικής λειτουργεί κατά κανόνα προς ζημία και των δύο όταν αναμένονται εκλογές. Η μεγάλη πιθανότητα διενέργειας βουλευτικών εκλογών σε λίγους μήνες, εάν αυτή η Βουλή δεν εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας, προκαλεί μια συμπεριφορά από την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση που –όσο αναμενόμενη κι αν είναι– είναι επικίνδυνη. Και οι δύο πλευρές δείχνουν μια βιασύνη που δεν επιτρέπει να σταθμίσουν με ψυχραιμία την κατάσταση εντός κι εκτός συνόρων, να αναλογιστούν τις συνέπειες των επιλογών τους και να πράξουν αναλόγως. Η απόφαση της κυβέρνησης να αποδείξει ότι η Ελλάδα βγαίνει από την κρίση, ότι δεν έχει την ανάγκη περαιτέρω στήριξης (ούτε ελέγχου) από την τρόικα, ότι έχει «πρόσωπο» για να δανειστεί στις διεθνείς αγορές συνέπεσε με μια γενικότερη αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Το αποτέλεσμα ήταν «κραχ» στο Χρηματιστήριο Αθηνών και εκτόξευση του κόστους δανεισμού σε απαγορευτικό επίπεδο. Η κυβέρνηση επέλεξε αυτή τη στρατηγική για να πείσει ότι οδηγεί την Ελλάδα με ασφάλεια και σταθερότητα από την κρίση· πληρώνει τη βιασύνη της με την ανάγκη ισχυρής παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για να μειωθεί η ταραχή στις αγορές. Ποια είναι η στρατηγική της κυβέρνησης τώρα; Πιθανότατα η υπομονή που δεν επέδειξε νωρίτερα.

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Συνέλθετε

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ
Καιρός να πούμε μερικές αλήθειες. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την παράδοση της ανευθυνότητας που χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια κάθε κόμμα το οποίο βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Θέλει εκλογές τώρα και υπόσχεται ότι θα σκίσει τα Μνημόνια και θα διαγράψει μεγάλο μέρος του χρέους. Οι υποσχέσεις και οι καταγγελίες δεν έχουν όριο. Η κυβέρνηση έπεσε και εκείνη στην παγίδα και υπόσχεται ότι η χώρα θα τα βγάλει πέρα μόνη της μετά τον Δεκέμβριο. Αυτοί που υποτίθεται ότι θα μας δανείσουν τα λεφτά είτε για να μπορούμε να σκίσουμε τα Μνημόνια είτε για να γυρίσουμε απλώς σελίδα, αποφάσισαν ότι δεν εμπιστεύονται τη χώρα χωρίς κάποιο προληπτικό έλεγχο και κάποια στήριξη, όταν μάλιστα δεν ξέρουν ποιος θα κυβερνάει τον τόπο σε λίγους μήνες και τι πραγματικά θέλει να κάνει. Είναι σκληρό, άδικο ή και απάνθρωπο ενδεχομένως, αλλά δυστυχώς είμαστε ακόμη εξαρτημένοι από τις προθέσεις τους. Γι’ αυτό, κύριοι της αντιπολίτευσης και της κυβέρνησης, συνέλθετε πριν η χώρα οδηγηθεί στον γκρεμό, πριν φτάσουμε καν στις κάλπες. Οι ψεύτικες υποσχέσεις και οι ακρότητες δεν είναι θεμιτές, όσο ποθητή και αν είναι η εξουσία. Και η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και υπερβολικών προσδοκιών σχεδόν πάντοτε γίνεται μπούμερανγκ. Μη θυσιάσετε την οικονομία στον βωμό ενός σκληρού κομματικού ανταγωνισμού.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Η «ένταση» δεν εξυπηρετεί κανέναν...


Η τακτική της «ακραίας έντασης» μας βλάπτει όλους πολλαπλώς. Γιατί δεν θα 'χει τελικά νικητή ή ηττημένο την κυβέρνηση ή τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τη χώρα. Ενισχύει την «εικόνα» ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε πολιτική αστάθεια. Αυτό αφενός πλήττει την κυβέρνηση, η οποία θα δυσκολευτεί ακόμα περισσότερο, απ' ό,τι ήδη φαίνεται, να επιτύχει μια συμφωνία «εξόδου από την κρίση» με τους εταίρους-δανειστές μας και να την επικυρώσει μέχρι το τέλος του χρόνου, μέσα σ' ένα κλίμα ευρείας αβεβαιότητας. Οι «καχύποπτες» αρνητικές αντιδράσεις των «αγορών» που έχουν ήδη εκδηλωθεί, είναι προφανές ότι θα ενταθούν ακόμα περισσότερο από ένα «κλίμα έντασης». Τι το 'θελε άραγε εκείνο το θα «κλείσουν τα ΑΤΜ» η κ. Βούλτεψη;
Από την άλλη μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι ο κ. Τσίπρας διατύπωσε στην ΚΟ του κόμματός του μια τακτική «ήρεμης δύναμης» την οποία με «ευλάβεια» ο ίδιος ακολούθησε, στη Βουλή ορισμένα στελέχη κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Προκαλούν τις εντάσεις. Θυμίζουμε το «ολίσθημα» του κ. Δραγασάκη στη συζήτηση της Βουλής, που ο ίδιος το αντελήφθη και με τη στάση του το διόρθωσε.
Και κυρίως, τα απαράδεκτα υπονοούμενα του κ. Σκουρλέτη για «αγοραπωλησίες» βουλευτών, εν όψει της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, με βάση ένα αστείο δημοσίευμα. Εξυπηρετεί αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ και την «εικόνα εμπιστοσύνης» που θέλει να δημιουργήσει, εν όψει εκλογής Προέδρου και πιθανώς πρόωρων εκλογών; Ενα «εκρηκτικό» και «φοβικό» κλίμα είναι σίγουρο ότι δεν τον εξυπηρετεί πολιτικά καθόλου, ενώ επιπλέον του δημιουργεί τεράστια προβλήματα εάν κληθεί να κυβερνήσει τον τόπο.
Είναι φανερό ότι μια «ανεξέλεγκτη ένταση» ούτε το «σχέδιο επίλυσης της κρίσης» μέχρι το τέλος του χρόνου που έχει η κυβέρνηση εξυπηρετεί, ούτε την «ομαλή ανατροπή» που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ δρομολογεί.
Είναι προφανές ότι η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές, με αφορμή την προεδρική εκλογή, δημιουργεί συνθήκες έντονης πολιτικής αναμέτρησης. Θα ασκηθούν πολιτικές πιέσεις και θα δοθούν πολιτικές υποσχέσεις, απ' όλες τις πλευρές, όπως συνήθως γίνεται. Τουλάχιστον, ας αποφύγουμε τον «ανεμιστήρα με τη λάσπη»...

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Χρειάζεται λίγο φρένο στην υπερβολή και την οξύτητα!

Οι πολιτικοί είναι καλό να μην εκστομίζουν κατηγορίες ή να κινδυνολογούν χωρίς λόγο, και το κυριότερο χωρίς στοιχεία. Η ακραία πόλωση αυτής της περιόδου παρασύρει πολλούς σε πυροτεχνήματα και καταγγελίες χωρίς καμία απολύτως στοιχειοθέτηση. Αυτές οι συμπεριφορές υπονομεύουν εντέλει τους θεσμούς και την ίδια τη δημοκρατία. Η χώρα πλήρωσε πολλές φορές στο παρελθόν τους διχασμούς και τις ακρότητες. Δεν πρέπει να φτάσουμε στο επίπεδο, ή μάλλον στον κατήφορο, που γνώρισε η Ελλάδα σε άλλες ταραγμένες περιόδους της Ιστορίας της. Χρειάζεται λίγο φρένο στην υπερβολή και την οξύτητα!

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Προφανείς κοροϊδίες


Είναι γνωστό ότι μία από τις σαχλαμάρες που αραδιάζουν οι εκάστοτε αντιπολιτεύσεις είναι πως αν και όταν έρθουν στην εξουσία θ' ακυρώσουν αποφάσεις και ρυθμίσεις της κυβέρνησης την οποία θα διαδεχτούν. Και είναι εξίσου γνωστό ότι σπανιότατα και για επουσιώδη και μόνο ζητήματα έχουν τηρήσει την απειλή τους.
Ο λόγος είναι απλός. Σε κάποιες περιπτώσεις η ακύρωση της απόφασης είναι αδύνατη. Οπως όταν αυτή συνεπάγεται οικονομική δαπάνη. H είναι ασύμφορη. Οπως στις περιπτώσεις που η διάδοχος κυβέρνηση κρίνει ότι τη βολεύει η διατήρηση του «απαράδεκτου, αντιλαϊκού, αντιδημοκρατικού και αντιλαϊκού καθεστώτος» που μέχρι πρότινος ξόρκιζε και κατηγορούσε.
Φυσικά τα ξέρουν καλά στον ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά. Και ξέρουν, για παράδειγμα, ότι κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα όσους αφελείς τείνουν ευήκοον ους στις διάφορες εξαγγελίες τους πως θα καταργήσουν, λέει, μνημονιακές δεσμεύσεις και υποχρεώσεις. Διότι μόνο ηλίθιοι είναι δυνατό να πιστεύουν πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση ο μεν Τσίπρας θ' αναγκάσει τους Ευρωπαίους να μας χαρίσουν τα δανεικά, ο δε Λαφαζάνης θα επαναφέρει στο Δημόσιο τους απολυθέντες και οι διάφοροι Φωτόπουλοι θα ξαναστήνουν τους μηχανισμούς κομπίνας και λεηλασίας του δημόσιου χρήματος.
Τι θα γίνει; Στην καλύτερη περίπτωση κάτι ψιλομπαλώματα για να διευκολυνθεί η χώνεψη του πολιτικού άχυρου που τους προσφέρεται αφειδώς σε κάθε ευκαιρία από την κομματική τους ηγεσία. Οπως, για παράδειγμα, με την πρόσφατη επαναβεβαίωση του αγέρωχου Τσίπρα ότι το κόμμα του δεν θ' αναγνωρίσει καμιά δέσμευση την οποία θ' αναλάβει η σημερινή κυβέρνηση.
Να το δούμε λίγο; Τι απείλησε προχθές ότι δεν θ' αναγνωρίσει μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Δύο είναι τα θέματα που επιδιώκει να ρυθμίσει η κυβέρνηση. Το πρώτο είναι η απεμπλοκή από το μνημόνιο. Και το δεύτερο η ρύθμιση του χρέους. Τι θα κάνει ο Τσίπρας αν οι κυβερνητικές προσπάθειες ευοδωθούν; Θα ζητήσει την επαναφορά του μνημονίου για να του δοθεί η δυνατότητα να το σκίσει ο ίδιος ή θ' αξιώσει την επάνοδο στο σημερινό καθεστώς για το χρέος, επειδή εκείνος μόνο την περικοπή δέχεται και όχι τις επιμηκύνσεις και τα άλλα ύποπτα των δανειστών μας;
Σκεφτείτε το λίγο και θα συνειδητοποιήσετε το μέγεθος της γελοιότητας ορισμένων «απειλών» που εκτοξεύτηκαν από υποψήφια, υποτίθεται, πρωθυπουργικά χείλη.

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Η κυβέρνηση έκανε το λάθος να κυνηγά ή και να μιμείται την αντιπολίτευση.

Την ώρα που η οικονομία άρχισε να ανακάμπτει, η χώρα μοιάζει να εισέρχεται σε μια περίοδο πολιτικής αβεβαιότητας, αν όχι περιπέτειας. Και αυτό με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, που εκμεταλλεύεται τη διαδικασία εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας για να προκαλέσει βουλευτικές εκλογές, επαναλαμβάνοντας το λάθος του ΠΑΣΟΚ το 2009. Η πραγματική οικονομία κινδυνεύει τώρα να «παγώσει», ενώ και το κράτος δείχνει σημάδια παράλυσης.

Η κυβέρνηση έκανε το λάθος να κυνηγά ή και να μιμείται την αντιπολίτευση από τις ευρωεκλογές και μετά. Αντί να εμφανίζεται ως η ήρεμη δύναμη που κράτησε τη χώρα όρθια, επιλέγει την πόλωση. Αντί να στηριχθεί σε μια ομάδα νέων, σοβαρών και αποφασισμένων υπουργών, εκπροσωπείται δημόσια από πολιτικούς που κάνουν για τα τηλεπαράθυρα, όχι για κρίσιμα πόστα. Αντί να ανακοινώσει από τώρα ότι θα στηρίξει έναν πολύ σοβαρό και κοινής αποδοχής υποψήφιο Πρόεδρο, αφήνει την προεδρολογία να κλιμακώνεται. Αντί να λειτουργεί σαν μια σφικτή ενωμένη ομάδα, σπαράσσεται από διάφορες έριδες. Και τέλος, αντί να μειώσει τις προσδοκίες για την επόμενη ημέρα μετά τα Μνημόνια, τις καλλιέργησε υπερβολικά.

Το παιχνίδι δεν έχει χαθεί, αρκεί να ληφθούν γενναίες αποφάσεις. Μια ανανεωμένη κυβέρνηση, με καθαρή ατζέντα και σαφές στίγμα, μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα, συνεχίζοντας με συγκροτημένο τρόπο τις φοροελαφρύνσεις. Αν είναι να συνεχίσει έτσι όπως πάει σήμερα για μερικούς μήνες ακόμη, ίσως να έχουν δίκιο οι κυβερνητικοί παράγοντες που προτείνουν να έλθει πιο νωρίς η προεδρική εκλογή για να τελειώσει η διαλυτική αβεβαιότητα. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς διήνυσε πολύ δρόμο έως σήμερα μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες και έχει αποδειχθεί ανθεκτικός πολιτικός. Είναι όμως ανάγκη ως πρωθυπουργός να διορθώσει τα λάθη των τελευταίων μηνών και να πάρει αποφάσεις με ρίσκο όσο υπάρχει χρόνος.

Ας περιμένουν


Λογικό και απαραίτητο είναι να τρέφουν φιλοδοξίες οι πολιτικοί. Αυτό είναι άλλωστε και το κίνητρο της ενασχόλησης με τα κοινά. Αν κρίνεις ότι είσαι ικανός να προσφέρεις, λογικό είναι να θέλεις αλλά και να επιδιώκεις να καταλάβεις τη θέση εκείνη, κατά το δυνατόν υψηλότερη, που θα σου επιτρέψει ν' αποδείξεις τις όποιες ικανότητές σου.
Μόνο που όλα αυτά δεν μπορεί να επιδιώκονται αν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις εκείνες που να τα καθιστούν εφικτά. Και πολύ περισσότερο χωρίς ν' απειλείται η ομαλή πορεία των πολιτικών πραγμάτων. Γιατί εκείνο που πρέπει να μετράει είναι το καλό του τόπου και όχι η καριέρα του κάθε πολιτικού.
Τα λέω αυτά γιατί τελευταία ακούγονται από πολλούς απόψεις που κατατείνουν στον σχηματισμό άλλης κυβέρνησης και με άλλον πρωθυπουργό. Προσωπικά δεν θα είχα καμιά αντίρρηση να συμβεί. Θα το καλόβλεπα μάλιστα. Αλλά είναι κάτι που δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να γίνει. Είτε αρέσει, είτε όχι, σε όσους διακινούν την άποψη αυτή, η προοπτική της συγκρότησης κυβέρνησης εθνικής ενότητας είναι ανέφικτη από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχεται την όποια συνεργασία με τις λεγόμενες «μνημονιακές δυνάμεις».
Μακάρι ν' άλλαζαν άποψη στην Κουμουνδούρου και ν' αποδεικνυόταν δυνατός ο σχηματισμός της κυβέρνησης με συμμετοχή όλων των δημοκρατικών κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή. Δεν διαφαίνεται, όμως, προοπτική για κάτι τέτοιο. Αρα εκείνο που εμμέσως ζητείται είναι να πάμε σε κυβέρνηση που θα συγκροτείται και πάλι από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά τα ηνία της δεν θα είναι στα ίδια χέρια.
Αλλά κι αυτό είναι αδύνατον. Διότι, καλώς ή κακώς, αυτοί που ηγούνται της σημερινής κυβέρνησης διαθέτουν την εμπιστοσύνη της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών των κοινοβουλευτικών τους ομάδων. Ενδεχομένως οι όποιοι φιλοδοξούν να τους διαδεχθούν ή ν' αναλάβουν σοβαρό ρόλο στη διακυβέρνηση του τόπου μπορεί να είσαι σε θέση ν' ανατρέψουν την κυβέρνηση αίροντας την εμπιστοσύνη τους σ' αυτήν, αλλά δεν είναι σε θέση να την υποκαταστήσουν.
Ας σταματήσουν, λοιπόν, τα παιχνίδια. Ιδιαίτερα τώρα που κάπου έχουμε φτάσει. Οι φιλοδοξίες μπορεί να περιμένουν.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Αγνοια κινδύνου

Αγνοια κινδύνου
Στον αστερισμό της απαλλαγής από τα μνημόνια κινείται πλέον το κομματικό σύστημα στο σύνολό του. Αίφνης, κυβέρνηση και αντιπολίτευση ομονοούν στην άμεση απεξάρτηση. Ωστόσο, παρά τον διακαή πόθο τους, κανείς δεν επιχείρησε, τουλάχιστον μέχρι τώρα, να διατυπώσει ρεαλιστικές προτάσεις για το πώς θα πορευτεί η χώρα αν βγει από τα μνημόνια, αν διωχθεί η τρόικα, αν διακοπεί το χρηματοδοτικό πρόγραμμα του ΔΝΤ.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Τα προβλήματα, συγκεκριμένα και καμιά έξοδος από τα μνημόνια δεν τα ξορκίζει. Οι χρηματοδοτικές ανάγκες, η απρόσκοπτη πρόσβαση στις αγορές, η διευθέτηση του δημοσίου χρέους δεν αντιμετωπίζονται με τον αυτόματο πιλότο. Ούτε με μαγικές συνταγές και ανεδαφικές διακηρύξεις. Αν η αποδέσμευση από τα μνημόνια δεν συνοδεύεται με απτές και καθαρές προτάσεις, τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος της υποτροπής.
Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση αδυνατούν να απαντήσουν στο καίριο ερώτημα: Με ποια στρατηγική θα περάσει η Ελλάδα στην αντιμνημονιακή εποχή; Οι θέσεις τους δεν στοιχειοθετούν πολιτικές εξόδου από την κρίση. Μάλιστα αρκετές απ' αυτές, αν υλοποιηθούν, το μόνο που θα επιτύχουν είναι η συντήρηση ενός χρεοκοπημένου αντιπαραγωγικού και αναπτυξιακού μοντέλου, η αναβίωση των ελλειμμάτων και η αδυναμία επανόδου στην κανονικότητα.
Σε μια περίοδο που ο τόπος χρειάζεται αλλαγές στην οικονομία, στη διοίκηση, στους θεσμούς, η απαλλαγή από τα μνημόνια, όπως την αντιλαμβάνεται το κομματικό σύστημα, τις αντιστρατεύεται. Αλλωστε, δεν έχουν αρθεί οι αιτίες της κρίσης, που οδήγησαν στα μνημόνια. Συνεπώς, η απαλλαγή δεν συνιστά απάντηση στο ζητούμενο: με ποια στρατηγική θα βγούμε από το τέλμα, την οικονομική και κοινωνική υστέρηση.
Αντιθέτως, δημιουργεί πρόσκαιρες εντυπώσεις, εξυπηρετώντας μικροκομματικές και εκλογικές σκοπιμότητες. Επιδιώκει να αποσπάσει την εύνοια του εκλογικού ακροατηρίου, αξιοποιώντας την αντιμνημονιακή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την αντίθεση με τους εταίρους και δανειστές. Δεν αντιπροτείνει νέο αναπτυξιακό υπόδειγμα, ούτε στηρίζεται σε κάποια νέα κινούσα ιδέα. Στην πραγματικότητα είναι μια επικοινωνιακή καραμέλα. Φαίνεται πλέον καθαρά ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπό το άγχος της κάλπης ανακαλύπτουν τον παλιό κακό εαυτό τους. Ταυτόχρονα ανταγωνίζονται τον ΣΥΡΙΖΑ στην πλειοδοσία υποσχέσεων. Η πολιτική τάξη είτε εθελοτυφλεί, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πολιτικών της, είτε διακατέχεται από άγνοια κινδύνου. Το βέβαιο είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο: Η παλινδρόμηση στις πολιτικές του παρελθόντος.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Αυτός ο λαϊκισμός έχει οξυνθεί τις τελευταίες εβδομάδες.

 Αυτός ο λαϊκισμός έχει οξυνθεί τις τελευταίες εβδομάδες με υποσχέσεις που δεν έχουν αντίκρισμα, τότε τι μπορεί να πει κανείς για τον άλλο, τον πολύ πιο επικίνδυνο λαϊκισμό της θεωρίας ότι η Ελλάδα ετοιμάζεται να διώξει ξαφνικά και πρόωρα το ΔΝΤ;
Οι συνέπειες αυτού του νεόκοπου πυροτεχνήματος έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται και θα πυκνώνουν συνεχώς, προκαλώντας μεγάλους κινδύνους για τη χώρα, η οποία κινδυνεύει να βρεθεί τώρα στην εξής μοναδική κατάσταση: και να βρίσκεται σε διεθνή οικονομικό έλεγχο (γιατί φυσικά αυτός δεν θα φύγει ακόμα κι αν φύγει το ένα σκέλος του), αλλά και να έχει όλους τους κινδύνους της αδυναμίας να δανειστεί από τις αγορές.
Δηλαδή, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να θέσει άμεσα, η ίδια, με δική της πρωτοβουλία σε κίνδυνο όλα αυτά που υποστηρίζει ότι εκείνη ως τώρα πέτυχε. Και, σε Ευρώπη και Αμερική, ήδη χτυπούν καμπάνες…
Δυστυχώς, δεν υπάρχει προηγούμενο λαϊκισμού τέτοιου επιπέδου και διακινδύνευσης. Και δεν είναι μόνον αυτό. Είναι και το κρισιμότατο ζήτημα του χρέους: πόσο πραγματικά βοηθά τη χώρα να βγει αυτή τη στιγμή από την εξίσωση ο μόνος εκ των δανειστών που έχει σαφώς διακηρυγμένη θέση για την ανάγκη μείωσης του ελληνικού χρέους, κάτι που η ευρωπαϊκή πλευρά, δηλαδή το Βερολίνο, δέχεται, όπως διαρκώς λέει, ούτε να ακούσει;
Η προοπτική των εκλογών έχει καταφανώς τρομοκρατήσει την κυβέρνηση και αποσυντονίσει πλήρως τη δράση της με τα διαλυτικά φαινόμενα να είναι συνεχή σε όλα τα επίπεδα: από τα πιο πάνω κρισιμότατα ζητήματα «υψηλής» πολιτικής, μέχρι την αδιανόητη ιδέα της φορολόγησης των… εταιρικών τηλεφώνων η οποία έχει φέρει τσουνάμι αντιδράσεων καθώς, αν μη τι άλλο, θυμίζει καλή, παλιά, κουμουνιστική δικτατορία…
Οσο κι αν αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι εκλογές φέρνουν αυτόν τον πανικό με αυτά τα αποτελέσματα, δεν μπορεί πάντως να μην αναρωτηθεί δύο πράγματα: πρώτον, που θα μπει επιτέλους ένα φρένο σε αυτό τον λαϊκισμό του να κάνεις, ενόψει κάλπης, τα ακριβώς αντίθετα από εκείνα που λες ότι πιστεύεις και, δεύτερον, τι θα γινόταν στην Ελλάδα αν αυτό ακριβώς το υποσχόταν σήμερα λ.χ. ο Τσίπρας, ή όποιος άλλος από την αντιπολίτευση; Αν δηλαδή έλεγε ότι άμα πάρει την εξουσία θα διώξει πρόωρα το ΔΝΤ από τη χώρα.
Αλήθεια, τότε τι θα λέγανε όλοι όσοι σήμερα κουνούν το δάχτυλο κατά του λαϊκισμού, αλλά, στην πράξη, είναι οι μεγαλύτεροι δάσκαλοί του, επιστρέφοντας εκ νέου –και με ακόμα πιο επικίνδυνο τρόπο - στη λογική της διαβόητης «επαναδιαπραγμάτευσης» με την οποία εξελέγησαν αλλά την οποία ουδέποτε έκαναν πράξη; Ας το σκεφτούν αυτό το ερώτημα στο Μέγαρο Μαξίμου και όπου αλλού χρειάζεται. Θα το βρουν μπροστά τους…

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Τις επόμενες τρεις μέρες στη Βουλή θα λεχθούν πολλά.

Αυτό που έχει όμως ιδιαίτερη σημασία είναι να εξηγήσει η κυβερνητική πλειοψηφία και ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς ποιο είναι το σχέδιό του για τη μετά το μνημόνιο εποχή αλλά και πώς θα φτάσουμε σε αυτή χωρίς κλυδωνισμούς. Οι προσεκτικές είναι αλήθεια υποσχέσεις της κυβέρνησης για σταδιακή μείωση της φορολογικής καταιγίδας δεν αρκούν αν δεν συνοδεύονται και από πολιτικές για την οικονομική ανάταξη της χώρας, που ενώ σημειώνει άλματα προόδου στα δημοσιονομικά, στην πραγματική οικονομία η κατάσταση παραμένει τραγική.
Εδώ είναι που και οι δύο κυβερνητικοί εταίροι έχουν χρέος να περιγράψουν και να υλοποιήσουν πολιτικές που θα κάνουν τη διαφορά από την εποχή της σκληρής λιτότητας στη νέα φάση της σταθεροποίησης και ανάκαμψης. Ο κ. Ευ. Βενιζέλος έχει κάνει πολλές αναφορές σε αυτή την προοπτική, αλλά απαιτείται περαιτέρω εξειδίκευση και μέτρα όχι γενικές εξαγγελίες.
Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Αλ. Τσίπρας, που επιχειρεί μια λογική στροφή προς τον ρεαλισμό πέρα από τους συνηθισμένους αφορισμούς για τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης, οφείλει να εξηγήσει χωρίς υπεκφυγές το σχέδιό του. Με τη λογική τού «πάμε και βλέπουμε» απλώς επιτείνεται η σύγχυση και καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις που μόνο ζημιά προκαλούν στην πολιτική και στους πολιτικούς. Ακόμη και για τον λαϊκιστικό ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μην υπάρχουν απαντήσεις σε καυτά θέματα όπως για παράδειγμα στο χρέος όπου κάθε στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει και μια δική του θεωρία. Η ηγεσία, που μοιάζει να αντιλαμβάνεται τα δεδομένα και τις ελάχιστες δυνατότητες ελιγμών που έχει, οφείλει να εκπαιδεύσει και τους δικούς της ώστε να εγκαταλειφθεί ο στρουθοκαμηλισμός. Σε κάθε περίπτωση τις επόμενες τρεις μέρες στη Βουλή θα λεχθούν πολλά αρκεί να λεχθούν και τα σωστά χωρίς ασκήσεις κομματικού πατριωτισμού.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις.

Σήμερα η πολιτική μόνο «παίζεται», και παίζεται ως παιχνίδι εικονικό, με αχρηστευμένη τη σκέψη, την κρίση, με όρους ψυχολογικής αποκλειστικά συμμετοχής – ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις. Ταυτίζεται η πολιτική με την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, απώλεια αίσθησης της πραγματικότητας. Από τα κορυφαία δείγματα αυτής της απώλειας είναι το γεγονός ότι στις δημοσκοπήσεις και στην πάγια ερώτηση «ποιον κρίνετε καταλληλότερο για πρωθυπουργό», πλειοψηφεί πάντοτε όποιος τυχαίνει να βρίσκεται εκείνη την περίοδο στον πρωθυπουργικό θώκο, έστω και με νοημοσύνη ανεπαρκή ή παταγωδώς ανίκανος.

Είναι παιχνίδι σήμερα η πολιτική, παίζεται ακριβώς με τους όρους του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Οι πραγματικοί παίκτες είναι αθέατοι: λειτουργούν ως «παράγοντες» (παράγουν το θέαμα), αγοράζουν (απευθείας ή με μεταγραφή) τους εικονικούς παίκτες, «στήνουν αγώνες», συντηρούν «παράγκες». Και το αφιονισμενο πλήθος χορταίνει θέαμα. Οι δημοσιογράφοι μετέχουν (με το αζημίωτο) στο εικονικό παιχνίδι και οι ντοπαρισμένοι «φίλαθλοι», αφελέστατοι πάντοτε (όπως και οι «αγνοί ιδεολόγοι» ή οι πατριώτες) παθιάζονται και αντιμαχούν για την «ομαδάρα»τους (ή για το κόμμα «τους») που είναι γι’ αυτούς «θρησκεία» (πρβλ. τις υστερικές κραυγές κορυφαίου εξωπραγματισμού: «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό» – με 3,6% στις δημοσκοπήσεις – «Γιώργο γερά, να πέσει η Δεξιά», προς τον θλιβερό ύπατο της ανικανότητας).

Η γλώσσα που χρησιμοποιούμε για την πολιτική έχει τόση σχέση με την πραγματικότητα όση σχέση έχει και η γλώσσα των «ποδοσφαιρόφιλων» με την αγάπη για την άθληση. Το φοβερό και δεινότατο είναι ότι το παραισθησιογόνο πάθος για το ποδόσφαιρο απλώς καθηλώνει κάποιες μάζες ανθρώπων σε έναν εκούσια επιλεγμένο κρετινισμό, με την ανάλογη γλωσσική υπανάπτυξη. Ενώ η αποκοπή της πολιτικής από την πραγματικότητα της ζωής μας εγκαταλείπει τα ουσιώδη του βίου μας, το ψωμί μας από το μέλλον των παιδιών μας, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ποιότητα της ζωής μας, στα χέρια ανίκανων και συχνά φαύλων ανθρώπων, που κάνουν καριέρα παίζοντας με την κατασκευή εντυπώσεων, για να συνεχίσουν οι ίδιοι να ζουν βίο πριγκήπων, αν και τυχάρπαστοι.

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Μπορεί να μας βοηθήσει άμα δούμε διαφορετικά τη ζωή.

Από τη μια έχουμε τον ΕΝΦΙΑ, που τρελαίνει κόσμο και κοσμάκη, και από την άλλη έχουμε τη χρυσόσκονη των φορολογικών ελαφρύνσεων. Οι συγκυβερνώντες χρησιμοποιούν τερτίπια διάσωσης και επικοινωνιακά παιχνίδια και ζητούν να τους εμπιστευτούμε. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά οι εκλογές. Ετσι κι αλλιώς μειοψηφικά συγκυβερνούν. Το πρόβλημα όμως είναι άλλο: βρισκόμαστε σε τόσο μεγάλη κρίση που το αποτέλεσμα δεν θα βγει από την κάλπη. Αν ο ελληνικός λαός και οι ψηφοφόροι δεν ενεργοποιηθούν και δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους διά της συμμετοχής τους μέσα στην ίδια την κοινωνία, τότε πάλι θα απογοητευθούν και δεν θα τους σώσει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, που για πολλούς έχει γίνει αναγκαία επιλογή.
Οι συγκυβερνώντες πάσχουν από πολιτική βούληση και κάθε μέρα εκτίθενται με τα ημίμετρα που παίρνουν και με τη δήθεν αντίσταση που προβάλλουν στους μνημονιακούς και από την άλλη δηλώνουν πως θα τηρηθούν στο ακέραιο οι συμφωνίες. Γλιτώσαμε, μας λένε, από τη χρεοκοπία. Και πώς γίνεται να είμαστε ήδη χρεοκοπημένοι; Και μάλιστα σε βάθος χρόνου, που σημαίνει κι εμείς, και τα παιδιά μας, και τα εγγόνια μας.
Ο πλούτος της πατρίδας μας είναι η ομορφιά και η θέση που βρίσκεται. Η αξιοποίηση παραγωγική, δημιουργική, σε συνδυασμό με τον ανθρωπιστικό, ιστορικό και πνευματικό πολιτισμό της, δεν μπορεί να ξεπουληθεί, δεν περιορίζεται στην Αμφίπολη, βρίσκεται παντού. Το ξεκατίνιασμα από τη μια και το ξεπούλημα από την άλλη πρέπει να τελειώνουν. Δεν είμαστε τουρίστες της ζωής, ούτε γκαρσόνια που εξυπηρετούν τα πάνω από 20 εκατομμύρια που επισκέπτονται τη χώρα μας με τη μαζική τουριστική μέθοδο των «δαχτυλιδιών» και των «βραχολιών». Είμαστε πολίτες και θα πρέπει να σεβόμαστε ό,τι μας παραδόθηκε. Γι' αυτό ο πολιτισμός, η αξιοπρέπεια και οι αξίες της ζωής εμπεριέχουν ή θα έπρεπε να εμπεριέχουν πάνω από όλα την ελευθερία που, από ό,τι φαίνεται, τη φοβόμαστε, γι' αυτό δεχόμαστε σε μεγάλο βαθμό να είμαστε υποτακτικοί.
Τη δικαιοσύνη, που, από ό,τι φαίνεται, δεν είναι τυφλή, θα πρέπει να την επιβάλλουμε, καθώς και την ισότητα μέσα στο διαφορετικό που είμαστε ο καθένας. Η κρίση δεν μπορεί να βγάζει από μέσα μας ό,τι κακό έχουμε. Μπορεί να μας βοηθήσει άμα δούμε διαφορετικά τη ζωή, να συναντήσουμε τον εαυτό μας μέσα στο συνυπάρχειν της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, της οποίας οφείλουμε να της δώσουμε νόημα και περιεχόμενο διά της συμμετοχής μας μέσα στην κοινωνία που ζούμε.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Κόπωση του πολιτικού συστήματος και του κοινωνικού σώματος.

H ψήφος εμπιστοσύνης που ζητεί η κυβέρνηση από τη Βουλή απασχολεί ευλόγως τον Τύπο, αλλά για να θέσουμε το γεγονός στις πραγματικές διαστάσεις του, ας πισωπατήσουμε, να το εντάξουμε σε ευρύτερη προοπτική. Η κίνηση της κυβέρνησης είναι τακτικής φύσεως· αναζητεί χρόνο και χώρο, ενώπιον μιας διαπιστωμένης στασιμότητας. Η στασιμότητα αφορά το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα προσαρμογής: παρατηρούμε κόπωση του πολιτικού συστήματος και του κοινωνικού σώματος. Κατ’ ακρίβειαν, εξάντληση.

Οι ουρές των σιωπηλών, κατηφών πολιτών στις τράπεζες, στην αρχή της εβδομάδος, για πληρωμή του φόρου εισοδήματος και του ΕΝΦΙΑ, δίνουν μια εικόνα για τα όρια του προγράμματος προσαρμογής. Τεσσεράμισι χρόνια από την έναρξη της προσαρμογής, η εμπειρία του ελληνικού πληθυσμού είναι η διαρκής απομείωση των εισοδημάτων και των περιουσιών, χωρίς καμία προσπάθεια παραλλήλως να παραχθεί νέος πλούτος. Ως εκ τούτου, η προσαρμογή, ακόμη και στις εξυγιαντικές της όψεις, βιώνεται συνολικά ως συρρίκνωση και καταστροφή. Κανείς δεν βλέπει μια ευτυχή κατάληξη, ούτε καν μια δυσχερή διέξοδο.

Η πολιτική αστάθεια καταδεικνύει μέρος μόνον της εσωτερικής αστάθειας που διατρέχει την ελληνική κοινωνία. Μάλλον, ένα σχίσμα: Η ζωή προ κρίσης έχει σφραγιστεί από την ενοχή, και εν πάση περιπτώσει τείνει να ξεχαστεί. Η ζωή μέσα στην κρίση είναι αφόρητη μες στην αβεβαιότητά της. Η ζωή μετά την κρίση παραμένει ασύλληπτη, αδιανόητη.

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Λάθη επί λαθών.

Η ανεπάρκεια του πολιτικού στερεώματος και τα κενά του συστήματος σε σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας είναι πασιφανή και έκδηλα. Λάθη επί λαθών, απλουστεύσεις έναντι σύνθετων προβλημάτων, ημιμάθεια έναντι σεμνότητας και γνώσης, αναχρονισμοί έναντι εκσυγχρονισμών, αποσπασματικότητα έναντι του ολοκληρωμένου, ιδεοληψίες και μεσσιανισμοί έναντι της ιδεολογίας και της προσπάθειας. Η χώρα χρειάζεται ρευστότητα και μεταρρυθμίσεις με στόχευση τη φερέγγυα αλλαγή του συστήματος. Χρήμα για να κινηθεί η αγορά, να δημιουργηθεί ζήτηση, να ανασάνουν τα νοικοκυριά, να ζωντανέψουν οι επιχειρήσεις. Ρευστότητα από τις τράπεζες με φθηνό και προσβάσιμο χρήμα, αλλά και από τη μείωση της φορολογίας και των εισφορών που μέχρι τώρα επιβαρύνουν κυρίως τους οικονομικά ανίσχυρους. Μεταρρυθμίσεις που θα αλλάζουν πραγματικά τη ζωή των πολιτών σε ένα πλαίσιο κοινωνικής συνοχής και συναίνεσης. Κατεύθυνση αλλαγής που θα πείθει ότι οι θυσίες δεν γίνονται για να ενισχυθούν οι εξουσίες των εξουσιαζόντων και ο πλούτος των πλουσίων? ότι το αύριο της χώρας δεν επιστρέφει στο χθες αλλά περιγράφεται από κοινωνική δικαιοσύνη, με ίσες ευκαιρίες για όλους, με επιχειρηματικότητα, ενίσχυση της πρωτοβουλίας και της δημιουργικότητας που απελευθερώνει και ενισχύει τις προσπάθειες αυτών που ονειρεύονται και διεκδικούν να κάνουν τη ζωή τους ολοένα και καλύτερη.
Λοιπόν, κυρίες και κύριοι επαγγελματίες της πολιτικής, μην υπόσχεστε, μην αερολογείτε, μην επενδύετε στις παροχές που δεν θα ανταποδώσετε ποντάροντας στο ότι θα δικαιολογηθείτε στο όνομα των κακών ξένων δανειστών που απλώς δεν εμπιστεύονται την κοινά διαπιστωμένη ανικανότητά σας να διοικήσετε αποτελεσματικά και με όραμα. Με ή χωρίς μνημόνιο, κάθε υπόσχεση που απογοητεύει, κάθε όνειρο που προδίδεται τροφοδοτεί την κρίση που υποτίθεται ότι αντιπαλεύετε... Επιτέλους, σοβαρότητα! Μην παρασύρεστε. Δεν τελείωσε!

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

 ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Πολιτική αδυναμία

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
Η σημερινή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, συγκρινόμενη με εκείνη του ΠΑΣΟΚ το 1980, διαφέρει σε λίγα, αλλά πολύ σημαντικά.  Πρώτον, στη φυσιογνωμία,  το ιστορικό  ανάστημα και τη λαϊκή  αποδοχή  του ηγέτη. Δεύτερον, στην ομοιογένεια των βασικών στελεχών. Τρίτον, στις ιστορικές και ιδεολογικές ρίζες τους.

Είναι καλό να τα σκεφτούμε κι αυτά, γιατί πολλοί, εκεί έξω, κάνουν υπολογισμούς με εντελώς «μπακάλικο» τρόπο. Και δεν το λέω παρά μόνον με τον νόστο εκείνης της εποχής που πολλές καταστάσεις έπρεπε να τις ζυγίσεις «με το μάτι», όχι πάντοτε για το συμφέρον σου, σίγουρα όμως χωρίς σοβαρές επιπτώσεις.

Η χώρα ήταν μικρότερη, απειλούμενη και βορείως και ανατολικά. Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός κρατούσε «φρόνιμα» τα μικρά κράτη. Η οικονομία απλοϊκή και περίκλειστη. Ο λαός φτωχός και λιτοδίαιτος σε σύγκριση με τους πληθυσμούς των ολίγων βιομηχανικών εθνών. Οι άμεσοι σύμμαχοι και εμπορικοί συνεργάτες αντιμετώπιζαν βαθιά κρίση, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο.

Τώρα, καθώς στο κέντρο των Αθηνών οι ειδήσεις και τα «νέα» διαδίδονται ανεξέλεγκτα, η συζήτηση για τις επερχόμενες εκλογές αποτελεί το πρώτο, άντε το δεύτερο πιάτο κάθε μιας συνάντησης. Μοιραία, από τις εκλογές περνούν στον προβληματισμό για όσα μπορεί να κάνει ο Τσίπρας. Αν και το ενδιαφέρον βρίσκεται σε όσα ελπίζουν οι πολλοί ότι δεν θα αποτολμήσει να κάνει. Υπάρχουν βεβαίως και οι ρεαλιστές που έχουν καταλάβει ότι στο περιβάλλον του αρχηγού της αντιπολίτευσης κυριαρχεί παρόμοιος πανικός με εκείνο που διοχετεύουν βουλευτές της συμπολίτευσης.

Το ειδικότερο πρόβλημα με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πολιτική του αδυναμία. Κάποιοι στην Κουμουνδούρου διηγούνται για τον κ. Τσίπρα ιστοριούλες προσωπολατρίας και ίσως κάποιου «ήπιου αυταρχισμού». Δεν είναι αυτά αρκετά για να φιλοτεχνηθεί πορτρέτο αρχηγού, ικανού μάλιστα να κυβερνήσει τη χώρα. Ούτε αμβλύνεται η υποψία ότι όσοι διαφωνούν δεν θα επιχειρήσουν, αν τους δοθεί η ευκαιρία, να πραγματοποιήσουν τις πιο μύχιες «επαναστατικές» σκέψεις τους. Η ανησυχία των πολλών, η οποία διαδίδεται με ταχύ ρυθμό, αφορά την ικανότητα του πολιτικού κόσμου να τα βγάλει πέρα με μια Ελλάδα που δεν μπορεί να δανειστεί και δεν την δανείζει κανείς για να κλείνει τις τρύπες που δημιουργούν η χαμηλή ανταγωνιστικότητα και η κρατική σπατάλη. Η ανησυχία για τη συμπολίτευση προκύπτει από τη διαπίστωση ότι δεν συνεννοείται για όσα πρέπει να γίνουν προκειμένου να τελειώσουμε με το μνημόνιο. Κυρίως επειδή ο κ. Βενιζέλος δεν θέλει να υιοθετήσει το σχέδιο Σαμαρά, επειδή δεν πιστεύει ότι μπορεί να το εξαργυρώσει στην κάλπη. Κατανοεί τώρα τα κίνητρα της δυσθυμίας Κουβέλη.

Η ανησυχία για την αντιπολίτευση προκαλείται από την απόσταση που έχουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για οτιδήποτε μοιάζει με κυβερνητική ευθύνη. Φαντασθείτε να γίνουν εκλογές στις 9 Νοεμβρίου, όπως έλεγαν όλοι χθες το μεσημέρι στο κέντρο των Αθηνών.