Στην αρχή μάς είπαν πως δεν είναι τίποτα, θα πάρουμε τη βοήθεια, θα πάρουμε κάποια προσωρινά μέτρα και από το 2011 θα ξαναβγούμε στις αγορές για δανεισμό και θα περάσουμε στην ανάπτυξη.
Εκτοτε έχει κυλήσει μπόλικο νερό στ’ αυλάκι και τα τρία χρόνια έγιναν αιώνας, με την κατακρήμνιση των πάντων από τη λαίλαπα των διαρκών απαιτήσεων των δανειστών. Διαλύθηκαν οι ζωές της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων, ξεφτιλίστηκαν νόμοι και θεσμοί, καταρρακώθηκε ακόμα και το Σύνταγμα της χώρας, εξαφανίστηκαν τα κυριαρχικά δικαιώματά της και η εθνική ανεξαρτησία, η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία παραχωρήθηκαν στην ουσία στους δανειστές, τα καλύτερα μυαλά μεταναστεύουν και οι νέες γενιές των Ελλήνων υποχρεώνονται εν έτει 2013 να ζήσουν όπως οι παππούδες τους στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Και παρά τις αμέτρητες αναγκαστικές θυσίες στις οποίες υποβαλλόμαστε, συνεχίζουμε να μη βλέπουμε έστω και μια θετική ένδειξη ότι η πατρίδα μπορεί να σωθεί.
Μια θολούρα με πολλά «εφόσον και αν», αλλά και νέες συνεχώς απαιτήσεις από έναν λαό που πνέει τα λοίσθια. Το κυριότερο δε, οι «δόκτορες θάνατοι» που επιχειρούν αυτό το πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο πείραμα με μια ιστορική χώρα αλλάζοντας κάθε τόσο τακτικές και εφευρίσκοντας νέες μεθόδους επειδή απέτυχαν οι προηγούμενες.
Εκεί που τους βλέπεις να ωθούν, για παράδειγμα, τη συγχώνευση τραπεζών, αλλάζουν αίφνης άποψη και λένε τώρα «όχι στη συγχώνευση», αδιαφορώντας για τις συνέπειες και την προετοιμασία χιλιάδων ανθρώπων πάνω στο πρώτο τους πλάνο.
Εκτοτε έχει κυλήσει μπόλικο νερό στ’ αυλάκι και τα τρία χρόνια έγιναν αιώνας, με την κατακρήμνιση των πάντων από τη λαίλαπα των διαρκών απαιτήσεων των δανειστών. Διαλύθηκαν οι ζωές της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων, ξεφτιλίστηκαν νόμοι και θεσμοί, καταρρακώθηκε ακόμα και το Σύνταγμα της χώρας, εξαφανίστηκαν τα κυριαρχικά δικαιώματά της και η εθνική ανεξαρτησία, η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία παραχωρήθηκαν στην ουσία στους δανειστές, τα καλύτερα μυαλά μεταναστεύουν και οι νέες γενιές των Ελλήνων υποχρεώνονται εν έτει 2013 να ζήσουν όπως οι παππούδες τους στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Και παρά τις αμέτρητες αναγκαστικές θυσίες στις οποίες υποβαλλόμαστε, συνεχίζουμε να μη βλέπουμε έστω και μια θετική ένδειξη ότι η πατρίδα μπορεί να σωθεί.
Μια θολούρα με πολλά «εφόσον και αν», αλλά και νέες συνεχώς απαιτήσεις από έναν λαό που πνέει τα λοίσθια. Το κυριότερο δε, οι «δόκτορες θάνατοι» που επιχειρούν αυτό το πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο πείραμα με μια ιστορική χώρα αλλάζοντας κάθε τόσο τακτικές και εφευρίσκοντας νέες μεθόδους επειδή απέτυχαν οι προηγούμενες.
Εκεί που τους βλέπεις να ωθούν, για παράδειγμα, τη συγχώνευση τραπεζών, αλλάζουν αίφνης άποψη και λένε τώρα «όχι στη συγχώνευση», αδιαφορώντας για τις συνέπειες και την προετοιμασία χιλιάδων ανθρώπων πάνω στο πρώτο τους πλάνο.
