Σάββατο 12 Απριλίου 2014

«Θεωρητικά, η θεωρία και η πράξη είναι το ίδιο πράγμα. Στην πράξη όμως διαφέρουν».

Στην Ελλάδα, με την τεράστια ανεργία και τα τρομακτικά κοινωνικά προβλήματα είναι πράγματι η μία, η ζοφερή πλευρά, της πραγματικότητας. Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010 και το οικονομικό της μοντέλο θα χρεοκοπούσε ανεξαρτήτως αν το εθνικό μας νόμισμα ονομάζεται ευρώ, ή κάπως αλλιώς. Δεν υπήρξε όμως προηγούμενο χώρας που χρεοκόπησε χωρίς ύφεση, αύξηση της ανεργίας και περικοπής κοινωνικών παροχών. Την ίδια στιγμή, κάποιο Ευρωπαίοι που υποστηρίζουν πως η Ελλάδα δεν έχει εφαρμόσει όλες τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, δίνοντας ως παράδειγμα τη Λετονία που όχι μόνο βγήκε από το πρόγραμμα στήριξης αλλά αναπτύσσεται ταχύτερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωζώνης, ξεχνούν πως η χώρα μας εφήρμοσε ένα από τα σκληρότερα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής και μάλιστα μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Τίποτε από όλα αυτά δεν δικαιολογεί όμως και την ευφορία της ελληνικής κυβέρνησης που παρουσιάζει ως μέγιστο κατόρθωμα την επιστροφή στις αγορές και κυρίως να επαναπαύεται σε αυτήν. Η Ελλάδα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στη δημιουργία ενός πραγματικά ευρωπαϊκού κράτους και στην αποχώρηση από την Ε.Ε. Η μείωση του ελληνικού χρέους, είτε με διαγραφή, είτε με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, κάτι το οποίο θα γίνει αργότερα το 2014, δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί από την ελληνική κυβέρνηση ως «εθνική επιτυχία», καθώς πρόκειται για απόφαση όλων των μελών της Ευρωζώνης ώστε να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του κοινού νομίσματος. Κάτι που αποτελεί τον πρωταρχικό σκοπό ανεξάρτητα από τις θεωρίες και τις ερμηνείες της αντιπολίτευσης και της κυβέρνησης και που επιβεβαιώνει το γνωστό ρητό πως «θεωρητικά, η θεωρία και η πράξη είναι το ίδιο πράγμα. Στην πράξη όμως διαφέρουν».