Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Η πολιτική είναι τέχνη, δεν είναι επιστήμη.

Η πολιτική είναι τέχνη, δεν είναι επιστήμη. Εστω και αν ο πολιτικός χρειάζεται τεχνοκράτες γύρω του. Η πολιτική είναι επίσης μη γραμμική. Η φθορά αρχίζει από το πρώτο λεπτό, αλλά είναι υπόκωφη και εκδηλώνεται απότομα. Οι μεγάλοι μαέστροι της δημόσιας ζωής είναι αυτοί που έχουν καριέρες κυκλικές. Χάνουν και ξανακερδίζουν. Φεύγουν και επανέρχονται. Πέφτουν και ξανανεβαίνουν. Είναι κάτι που ίσχυσε στην Ελλάδα για έναν Κωνσταντίνο Καραμανλή ή έναν Ανδρέα Παπανδρέου.
Αν όλες αυτές οι παρατηρήσεις έχουν κάποια επικαιρότητα είναι γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι σαν την πιρόγα που τρέχει στο ποτάμι και αρχίζει να πλησιάζει τον καταρράκτη. Το πακέτο των 11,8 δισ. είναι το κρισιμότερο τεστ αντοχής για την ελληνική πολιτική. Κρισιμότερο από το Μνημόνιο του 2010, το Μεσοπρόθεσμο του 2011 και τη νέα δανεική σύμβαση που πέρασε μαζί με το PSI του 2012. Γιατί; Διότι σε αυτές τις περιπτώσεις η κομματική σύνθεση της Βουλής δεν αντανακλούσε τις πολιτικές ροπές της κοινωνίας. Γι' αυτό η Βουλή παραλίγο να καταληφθεί ως Βαστίλλη τον Μάιο του 2010. Γι' αυτό το Μεσοπρόθεσμο συζητήθηκε με τους Αγανακτισμένους στην Πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011. Και γι' αυτό τα μάρμαρα έβρεχαν πάνω σε κνίτες και οικοδόμους του ΚΚΕ, που ανέλαβαν ατύπως να προφυλάξουν τη Βουλή τον Φεβρουάριο του 2012. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το Κοινοβούλιο έχει επτά κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Θα εκτονώσει αυτό την ένταση έξω; Θα έχουμε δηλαδή κλασική πολιτική αντιπαράθεση αντί για ανορθόδοξο πολιτικό πόλεμο πεζοδρομίου; Η απάντηση παίζει τεράστια σημασία για το αν η ανήσυχη ηρεμία θα αρχίσει να γίνεται σταθερότητα. Θα μετρήσει δηλαδή για το μέλλον της χώρας.