Τι όμως θα μπορούσε να αναπτύξει επί του θέματος ένας οργισμένος Νεοέλληνας· γιατί δεν μπορεί παρά να είναι οργισμένος. Θυμός κι οργή διότι οι ταγοί μας δεν κατέβαλαν καμιά προσπάθεια να προστατεύσουν την αξιοπρέπεια του ελληνικού κράτους· του ελληνικού λαού, σε τελευταία ανάλυση. Γιατί; Και πώς;
Προσπάθεια μιας εξηγήσεως· μερικές σκέψεις: Η πολιτική είναι ο κατεξοχήν χώρος της λογικής, του ορθολογισμού. Τι θα υπεδείκνυε η λογική, αν είχαν κουκούτσι μυαλό οι σχεδιαστές της «στρατηγικής» των δύο μεγάλων κομμάτων (εξουσίας, όπως συνηθίζεται να χαρακτηρίζονται). Πρώτο και κύριο: Να μην έχουν (προσωρινώς) άμεση σχέση με τη διακυβέρνηση της χώρας. Το μεν ΠΑΣΟΚ να απεκδυθεί ευσχήμως του έργου και της ευθύνης της διακυβερνήσεως. Η δε Νέα Δημοκρατία να αποφύγει με κάθε τρόπο να το αναλάβει αυτή· να αποτάσσεται τις εκλογές όπως τον Σατανά.
Η συλλογιστική είναι απλούστατη. Οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες της χώρας είναι δραματικά δύσκολες. Επιβάλλεται εκ των πραγμάτων (έστω κι αν εκφράζεται από την κ. Μέρκελ, το ΔΝΤ και άλλες δαιμοοποιημένες δυνάμεις) η λήψη και εφαρμογή πολύ αυστηρών και, κατά συνέπειαν, άκρως αντιδημοτικών μέτρων (λιτότητα, απολύσεις κ.ο.κ.). Που σημαίνει βαρύτατο πολιτικό κόστος. Σημαίνει δραματική πολιτική φθορά και αποδυνάμωση (Ορα και ΠΑΣΟΚ 2009-2011).
Φυσική απορία: Τότε πώς θα κυβερνηθεί η χώρα; Δεν χρειάζεται, είμαι βέβαιος, πολλή σοφία για να σχεδιαστεί μία εναλλακτική πρόταση. Μια ισομερής π.χ. κατανομή του πολιτικού κόστους. Ενός σημαντικά ελαφρύτερου κόστους διότι το μεγαλύτερο βάρος θα το σηκώνει μια, υποστηριζόμενη από τη μεγάλη πλειοψηφία της Βουλής, κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης· πες την όπως θέλεις. Μία κυβέρνηση με βασικό της χαρακτηριστικό ότι θα κυβερνάει. Στιβαρά και με σοβαρότητα επί όσον χρόνο χρειάζεται για να μπει η χώρα σε τροχιά ομαλότητας. Ας ελπίσουμε πως η κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου θα αποκτήσει καθ’ οδόν αυτά τα χαρακτηριστικά. Σήμερα η πολυάριθμη σύνθεσή της και η υπερχειλίζουσα ασημαντότητα αρκετών μελών της απογοητεύουν· κατάλοιπα της κομματικής φαυλότητας.
