Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Η πιθανότητα πρωτοκαθεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρως περιπετειώδες.

Η πιθανότητα πρωτοκαθεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρως περιπετειώδες. Μπορούμε να κάνουμε διάφορες υποθέσεις για την εξέλιξη και τη μελλοντική φυσιογνωμία του. Στην παρούσα όμως φάση  το    ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το πρώτο βήμα προς τη διέξοδο, αλλά ένα από τα τελευταία βήματα στην ολοκλήρωση της πτώσης. Δεν είναι ο οδηγητής της νέας Μεταπολίτευσης, αλλά η μαχητική όσο και αδύνατη διεκδίκηση του status quo της παλαιάς Μεταπολίτευσης. Η νεανική ψήφος που συγκέντρωσε έχει διοχετευτεί σε πολύ παλιά καλούπια, όπως φάνηκε με τρόπο απογοητευτικό στο Πρόγραμμά του. Πολλοί πιστεύουν ή ελπίζουν ότι, αν γίνει κυβέρνηση, θα προσαρμοστεί κάνοντας τις γνωστές κωλοτούμπες που κάνουν τα κόμματα εξουσίας. Θυμίζουν μάλιστα τη διγλωσσία του Ανδρέα στη φάση της προσαρμογής 1977-1982. Η μετεκλογική ευελιξία του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πολύ πιο περιορισμένη, γιατί απλούστατα δεν είναι ΠΑΣΟΚ, ό,τι και αν αυτό σημαίνει. Πόσω μάλλον που ο χρόνος θα πιέζει ασφυκτικά. Εξάλλου, σε αυτή τη φάση ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μειωμένη ικανότητα σύναψης συμμαχιών. Η πρόταση εξουσίας που προβάλλει είναι κυβέρνηση ενός κόμματος μεσαίου μεγέθους στηριγμένη στην εκβιασμένη ανοχή (ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ), αν τη δώσουν. Σχήμα απελπιστικά αδύναμο για να αντιμετωπίσει μια δραματική κρίση.
Η κυβερνητική σταθερότητα και η κυβερνησιμότητα της χώρας τα επόμενα λίγα χρόνια θα εξαρτηθούν και από τη μορφή που θα πάρει το νέο κομματικό σύστημα. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου έθεσαν τέλος (προσωρινό ή οριστικό, δεν ενδιαφέρει εδώ) στο δικομματικό σύστημα της περιόδου 1977-2012. Προέκυψε ένα πολυκομματικό σύστημα μεσαίων και μικρών κομμάτων, η επιτυχία των οποίων θα εξαρτάται όχι μόνο από τον ανταγωνισμό τους, αλλά και από τη δυνατότητα να συνάπτουν συμμαχίες. Αυτό το νέο σύστημα είναι καλό για τον τόπο αυτή την περίοδο.