Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Πώς μπορεί να συνέλθει αυτή η χώρα για να παύσει να λειτουργεί ως «αποτυχημένη χώρα».

Είτε περνούν είτε δεν περνούν τα επίμαχα νομοσχέδια από τη Βουλή, είτε η κυβέρνηση παραμένει στην εξουσία είτε πέφτει, η σκληρή πραγματικότητα δεν αλλάζει. Η Ελλάδα έχει πλέον αποκτήσει τα χαρακτηριστικά της «αποτυχημένης χώρας»  και η ανόρθωσή της απαιτεί πεφωτισμένη και αποφασιστική ηγεσία, αλλά και μακροχρόνια προσπάθεια με τη συναίνεση της κοινωνίας. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή τα προαπαιτούμενα για ένα κοινωνικό συμβόλαιο δεν υπάρχουν, η χώρα στο σύνολό της σχεδόν βρίσκεται υπό το κράτος λοβοτομής, επομένως η διάλυση, η ισοπέδωση προς τα κάτω και η βύθιση στο τέλμα θα συνεχίζονται.

Τα στοιχεία της «αποτυχημένης χώρας» είναι ορατά και απτά. Σε πρώτο επίπεδο είναι η ασυδοσία στο κυκλοφοριακό, το απερίγραπτο σκουπιδαριό που μαζεύεται καθημερινά σε κάδους και κάλαθους απορριμμάτων εξαιτίας της συμπεριφοράς των πολιτών, η βρώμα και η κατάρρευση στους δημόσιους χώρους, τα ασυνάρτητα γκράφιτι που καλύπτουν όλα τα κτίρια, τα αυτοκόλλητα που ακυρώνουν τα σήματα της τροχαίας, η ερήμωση, η δήωση και η καταστροφή στις οποίες καταφεύγουν καθημερινά οι λεγόμενοι «αναρχοαυτόνομοι» για να επιβάλουν με φασιστικό τρόπο τον νόμο τους, η κατάσταση στη δημόσια υγεία και στα νοσοκομεία.

Σε δεύτερο επίπεδο είναι η διαρκής εξίσωση προς τα κάτω σε όλους τους τομείς, ιδιαίτερα στην παιδεία, που αποτελεί και πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, η τεράστια φοροδιαφυγή κυρίως από τους κλάδους προσφοράς υπηρεσιών, οι αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών σε κάθε απόφαση που ξεπερνάει τα όρια της παρωχημένης λειτουργίας τους, η φασιστική τακτική των απειλών, προγραφών και διαγραφών διαφωνούντων μελών τους, τις οποίες υιοθετούν διάφορες συντεχνίες, η έξοδος του άνθους της νεολαίας που προσπαθεί να ξεφύγει από όλα αυτά και τις συνέπειές τους, αναζητώντας την τύχη του στο εξωτερικό.

Στο τρίτο επίπεδο, το ανώτερο, είναι βεβαίως η ανίκανη και διαλυμένη δημόσια διοίκηση, που παραμένει πελατειακή, κρίνοντας από τις τοποθετήσεις στελεχών της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την ιδεοληπτική δράση της τελευταίας. Της κυβέρνησης, δηλαδή, και της προσπάθειάς της να δημιουργήσει το δικό της καθεστώς μέσω του κρατικισμού, της αναξιοκρατίας, του μαρασμού της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και φιλοδοξίας, της υπονόμευσης και υποβάθμισης των θεσμών, της κατάργησης του διαχωρισμού των εξουσιών στο δημοκρατικό πολίτευμα, της δικαιολόγησης της «αριστερής» βίας και άλλων σχετικών δραστηριοτήτων. Το χειρότερο είναι ο εθισμός της ελληνικής κοινωνίας σε όλα αυτά, αν και υπάρχει η άποψη ότι σε αυτήν είναι προσαρμοσμένη η συγκεκριμένη πολιτική. Απόδειξη, η συγκρότηση της σημερινής Βουλής... Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς μπορεί να συνέλθει αυτή η χώρα για να παύσει να λειτουργεί ως «αποτυχημένη χώρα». Και ποιος μπορεί να το κάνει αυτό όταν όλα τα συστήματα της χώρας είναι ποτισμένα με τις αντίστοιχες νοοτροπίες και συμπεριφορές. Αγνωστο προς το παρόν, αλλά σίγουρα η προσπάθεια που πρέπει να αναληφθεί κάποια στιγμή θα πρέπει να είναι κολοσσιαία.
Έντυπη