Η ώρα του ηγέτη

Τελικά ότι θα φτάναμε σ' αυτό το ενδοκυβερνητικό αλλά και εσωκομματικό αλαλούμ ήταν αναπόφευκτο. Μοναδική ελπίδα να το αποφύγουμε θα ήταν ν' αποδεχθούν οι εταίροι μας πως οι επιλογές του ελληνικού λαού αποτελούν γι' αυτούς εντολή την οποία οφείλουν να εκτελέσουν, αλλά τέτοιες ψευδαισθήσεις δεν αποδίδουν όταν απευθύνονται σε άτομα με στοιχειώδη λογική. Και δυστυχώς οι Ευρωπαίοι το έχουν αυτό το κουσούρι.

Οι προθεσμίες, λοιπόν, εκπνέουν, οι διαπραγματεύσεις τη μια ξεκολλάνε, και την άλλη ξανακολλάνε και στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ ο ένας με το μακρύ του και ο άλλος με το κοντό του. Ο ένας θέλει ρήξη, άλλος ζητάει εκλογές, ο τρίτος προτιμά το δημοψήφισμα και λίγο ή πολύ ο καθένας με την τρέλα του. Και με το δούλεμα που πουλάει στους μυαλοφυγόδικους υποστηρικτές του.

Αλλά η μπάλα ούτε στα χέρια του Λαφαζάνη είναι, ούτε ο Βούτσης και ο Φλαμπουράρης θα καθορίσουν την επόμενη μέρα, ούτε οι επικοινωνιακές καντρίλιες του Βαρουφάκη θα επηρεάσουν τις εξελίξεις, ούτε η όποια συνιστώσα θ' αποφασίσει αν θα μείνουμε στο ευρώ ή αν θα πάμε κατά διαόλου. Ολοι αυτοί ετερόφωτοι είναι και ούτε καν τον ρόλο των ΑΝΕΛ δεν θα τους ζητούσε κανείς να διαδραματίσουν υπό άλλες συνθήκες.

Ο μόνος που μετράει είναι ο επικεφαλής τους. Καλώς ή κακώς η δική του απήχηση επέτρεψε σ' αυτό το ετερόκλητο άθροισμα περιθωριακών, γραφικών και πολιτικά ανύπαρκτων να εκμεταλλευτούν την οικονομικοπολιτική συγκυρία και να βρεθούν στην εξουσία χωρίς να ξέρουν τι θέλουν να κάνουν και πώς θα το κάνουν. Και τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή, οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Οι ηγέτες στα δύσκολα καταξιώνονται.

Ούτε τα μισόλογα βοηθάνε, ούτε οι υπεκφυγές διασώζουν, ούτε οι μεθοδευμένες αναβολές αποτελούν λύση. Η παράταση της αβεβαιότητας ισοδυναμεί με σταθερή πορεία προς τα βράχια και με συνέπειες που θα τις πληρώσουν πανάκριβα τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Τώρα είναι η στιγμή ν' αποδείξει ο Αλέξης Τσίπρας αν είναι πολιτικός ηγέτης ή όχι. Αναλαμβάνοντας προσωπικά την ευθύνη για το αύριο.