Δεν αρκεί ο συναισθηματισμός

Πολύ φοβάμαι ότι οι μήνες περνούν, τα προβλήματα διογκώνονται, τα αδιέξοδα επιδεινώνονται, αλλά ο πρωθυπουργός δεν θέλει ή δεν μπορεί να καταλάβει ότι υπάρχει κάτι που λέγεται ρεαλισμός και ότι δουλειά των πολιτικών, και δη των κυβερνώντων, είναι να πορεύονται έχοντας αυτόν ως οδηγό. Πρωτίστως ή και αποκλειστικά αυτόν.

Παρακολούθησα τη χθεσινή ομιλία του στη Βουλή για το προσφυγικό πρόβλημα. Συγκινησιακά μια χαρά ήταν. Και δεν νομίζω να βρεθούν πολλοί που θα διαφωνήσουν με όσα από καθαρά ανθρωπιστική σκοπιά επισήμανε. Αλλά δυστυχώς το πρόβλημα είναι από αυτά που ούτε οι ειλικρινέστερες ανθρωπιστικές προθέσεις επιλύουν ούτε οι μεγαλόστομες διακηρύξεις αντιμετωπίζουν. Χωρίς σχεδιασμό, χωρίς πρόγραμμα και, κυρίως, χωρίς την ενεργό συμμετοχή όλων το πρόβλημα θα επιδεινώνεται και τα σπασμένα θα τα πληρώνουν όσοι έχουν ήδη αναλάβει υποχρεώσεις και πασχίζουν να τις τηρήσουν.

Το γκέτο των 50 χιλιάδων ψυχών στο Λεκανοπέδιο το αποφύγαμε, αλλά την υποχρέωση της φιλοξενίας των 50 χιλιάδων προσφύγων ανά την επικράτεια την αναλάβαμε. Αλλά δεν αρκεί να αναλαμβάνουμε κάτι, πρέπει και να μπορούμε να το φέρουμε σε πέρας. Ή κι αν ακόμη κάνουμε τα αδύνατα δυνατά και την εξασφαλίσουμε τη φιλοξενία στον αριθμό που δεσμευτήκαμε, πόσο βέβαιοι είμαστε ότι αυτό ήταν και ξεμπερδέψαμε; Ποιος και σε ποιον μπορεί να εγγυηθεί ότι αύριο - μεθαύριο οι 50 χιλιάδες δεν θα είναι λίγοι;

Από τη στιγμή που οι ροές των προσφύγων είναι συνεχείς και τίποτα δεν δείχνει ότι πρόκειται να διακοπούν, ο αριθμός των εισερχομένων και διαμενόντων στη χώρα ούτε σταθερός θα είναι ούτε ελεγχόμενος. Θα εξαρτάται αφενός από την Τουρκία και αφετέρου από τους εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν η Τουρκία δεν κλείσει την πόρτα, η προσέλευση θα συνεχίζεται ανεξέλεγκτα. Και αν οι μετεγκαταστάσεις στα κράτη-μέλη της ΕΕ συνεχιστούν με τον σημερινό ρυθμό, οι πρώτοι 50 χιλιάδες δεν θα έχουν φύγει ούτε σε μερικές δεκαετίες.

Δυστυχώς στη ζωή δεν αρκούν οι προθέσεις, ούτε και λύνουν προβλήματα οι διαθέσεις. Μεθοδικότητα, σοβαρότητα και αποφασιστικότητα χρειάζονται. Κι εδώ το πρόβλημά μας είναι διπλό. Είναι ιδιότητες που ούτε διαθέτουμε και ούτε είμαστε σε θέση να επιβάλουμε.

Ο καθένας για πάρτη του.

Το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι ότι τα πράγματα έχουν σφίξει και όσο πάνε χαμηλώνουν και τους τόνους. Τους υποχρεώνει και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, άλλωστε. Ο κόσμος συνειδητοποιεί πια ότι το κόστος της εννεάμηνης διακυβέρνησης από τον προ της μετάλλαξής του, αλλά και τον κατοπινό ΣΥΡΙΖΑ είναι βαρύ και εγκαταλείπει πια τους καναπέδες. Και είμαστε στην αρχή ακόμη. Οταν η διάψευση των ελπίδων αποδειχθεί αμετάκλητη και διαλυθούν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις πως όπου να ‘ναι καταρρέει η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, τότε και μόνο τότε θα αρχίσουν να θερίζουν οι κυβερνώντες τις θύελλες που αλόγιστα έσπερναν όλα αυτά τα χρόνια.

Και φυσικά από κάποια στιγμή και μετά, τέρμα οι συντροφικότητες και οι κοινοί αγώνες. Εμμέσως πλην σαφώς, ηθελημένα ή αθέλητα, το σύνθημα το έδωσε ο μέχρι και προχθές λαλίστατος και για όλα έχων άποψη Ν. Φίλης. Αυτήν τη φορά όταν ρωτήθηκε για τον ΦΠΑ στην Παιδεία ούτε για πενταροδεκάρες είπε λέξη, ούτε για εύπορους ή άπορους γνωμοδότησε. Πολύ σεμνά, πολύ φρόνιμα και πολύ μετρημένα φρόντισε να παραπέμψει τους ερωτώντες στον καθ’ ύλην αρμόδιο. «Ρωτήστε τον Τσακαλώτο» ήταν η απάντησή του. Δεν ξέρω αν το έχει συνειδητοποιήσει, αλλά η φράση του αυτή άνοιξε μία νέα σελίδα στην πορεία της «πρώτης αριστερής κυβέρνησης». Μάλλον έπαψε να ισχύει το «όλοι μαζί» και μπήκαμε στη φάση του «ο καθένας για πάρτη του»

Εξω απ' τον χορό

Τυπικά τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις τις αναλαμβάνουν οι κυβερνήσεις. Και έτσι ακριβώς έχει συμβεί και στην περίπτωσή μας. Ποτέ και πουθενά, όμως, δεν ήταν οι κυβερνώντες εκείνοι που κατέβαλαν το κόστος για την υπέρβαση των όποιων προβλημάτων. Οι κοινωνίες και κατά κανόνα οι ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις σήκωσαν και σηκώνουν πάντα το συχνά υπερβολικό για τις αντοχές τους βάρος. Και στην Ελλάδα το βάρος αυτό έφτασε να είναι δυστυχώς διπλό.

Οι υποχρεώσεις από το τρίτο Μνημόνιο είναι οι επαχθέστερες όσων επωμίσθηκε στα χρόνια της κρίσης ο ελληνικός λαός. Και το γεγονός ότι η εκπλήρωσή τους συμπίπτει με την αντιμετώπιση των επιπτώσεων από το διογκωμένο τούς τελευταίους μήνες μεταναστευτικό ρεύμα που καταλήγει στα νησιά και στην ελληνική ενδοχώρα διαμορφώνει για την ελληνική κοινωνία μια πραγματικότητα την οποία ουδείς δικαιούται να αγνοεί.

Είναι εύκολο για όσους βρίσκονται «έξω απ' τον χορό» να αποφαίνονται ότι δεν θα πρέπει να συνδέονται οι μνημονιακές υποχρεώσεις με εκείνες των προσφυγικών ροών, αλλά η καθεμία να αντιμετωπίζεται χωριστά. Μόνο που οι επιπτώσεις συνολικά και σωρευτικά έρχονται, και ο λαός που καλείται να τις αντιμετωπίσει δεν έχει τις οικονομικές και άλλες αντοχές άλλων εποχών. Κι αυτό δεν δικαιούται να το παραγνωρίζει κανείς. Τόσο από τους κυβερνώντες τη χώρα όσο και από τους διαφεντεύοντες την Ευρώπη.

Οταν η Αυστρία αποφασίζει να ανεγείρει τείχη για να προστατευτεί από το κύμα των απελπισμένων, όταν η Γερμανία δεν καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξασφαλίσει τη συνεργασία της Τουρκίας, και όταν η Ουγγαρία, η Ρουμανία και άλλες νεοφώτιστες στο ευρωπαϊκό όραμα χώρες αγνοούν προκλητικά την έννοια της αλληλεγγύης, ποιος και γιατί δικαιούται να αρνηθεί το δικαίωμα στον ελληνικό λαό να αξιώνει περισσότερο ενδιαφέρον για τα προβλήματα και τις ανάγκες του; Και από την κυβέρνησή του να αφουγκράζεται την αγωνία του;

Παραλληλίζοντας το ''ΟΧΙ'' του 1940 με το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος το φετινό καλοκαίρι.

H εθνική επέτειος του περήφανου «ΌΧΙ» συνεχίζει,εβδομηνταπέντε χρόνια μετά, να εμπνέει και να συγκινεί τους Έλληνες. Το έπος του ελληνικού στρατού στα αλβανικά βουνά και η ομόθυμη στήριξη του ελληνικού λαού έχουν καταγραφεί στις δέλτους της Ιστορίας και προκαλούν ακόμη θαυμασμό στους μελετητές της. Ιδιαιτέρως για την αυτοθυσία με την οποία ένα μικρό έθνος αντιτάχθηκε σε ένα κατά πολύ ισχυρότερο εισβολέα,που τότε εκπροσωπούσε το φασισμό και απειλούσε τον ελεύθερο κόσμο.

Πολλοί στις μέρες μας επιχειρούν να εξισώσουν εκείνες τις πολεμικές συνθήκες με τις σημερινές.

Αυθαιρετούν παραλληλίζοντας το ''ΟΧΙ'' του 1940 με το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος το φετινό καλοκαίρι, σπέρνοντας την απόλυτη σύγχυση στον ελληνικό λαό.

Πλανώνται δυστυχώς πλάνην οικτράν, καθώς άλλα τα προβλήματα του πολέμου και άλλα της ειρήνης.

Η παρούσα οικονομική κρίση είναι γέννημα δικό μας, αποτέλεσμα της εθελοτυφλίας, του ωχαδερφισμού και της έλλειψης οποιασδήποτε πρόνοιας για το μέλλον.

Η κρίση που ζούμε δεν είναι αποτέλεσμα εξωτερικής εισβολής, παρά προϊόν της μακράς δικής μας απρονοησίας και έλλειψης ευθύνης από κόμματα και ηγεσίες,που είτε κυβέρνησαν,είτε αντιπολιτεύθηκαν.

Στις παρούσες συνθήκες η Ελλάδα κινδυνεύει να αφανισθεί όχι επειδή δέχεται εξωτερικές προσβολές και επιθέσεις αλλά επειδή δεν κατορθώνει να ομονοήσει και να αναλάβει την πλήρη ευθύνη και διαχείριση της κρίσης που η ίδια προκάλεσε.

Έπειτα από πέντε χρόνια διαρκούς εσωτερικής διαπάλης και αφού δοκιμάσθηκαν όλες οι εκδοχές πολιτικής αντιμετώπισης της μεγάλης οικονομικής κρίσης, έχουμε μια ευκαιρία τακτοποίησης του οίκου μας.

Μια βαθιά ανάσα χρειάζεται τώρα για τη μεγάλη απόφαση διόρθωσης των οικονομικών της χώρας,κατά τρόπο σαφή και αξιόπιστο, ώστε να ξεκινήσει επιτέλους η προσδοκώμενη από όλους διαδικασία ανόρθωσης και ανασυγκρότησης.

Στις σημερινές συνθήκες, η επιβίωση της Ελλάδας εξαρτάται από ένα μεγάλο «ΝΑΙ» για την οικονομική αναγέννηση,την παραγωγική ανασυγκρότηση και την κοινωνική ανασύνταξη.

Το πρόβλημα είναι δικό μας, καταδικό μας και εμείς οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε και να το λύσουμε, μη φειδόμενοι κόπων και θυσιών, προσωπικών και συλλογικών.

Μάχη ανάμεσα στην ιδεολογία και την πράξη .

Το κύριο πρόβλημα της κυβέρνησης Τσίπρα- Καμμένου που δημιουργεί αρρυθμίες και καθυστερήσεις στο κυβερνητικό έργο είναι οι τεράστιες αντιφάσεις μεταξύ αυτών που πιστεύουν και αυτών που πρέπει να κάνουν καθημερινά οι υπουργοί .Μία μάχη ανάμεσα στην ιδεολογία και την πράξη που θολώνει τον στόχο και  δυσκολεύει το τελικό αποτέλεσμα.

           

Οι περισσότεροι από τους υπουργούς προέρχονται από την κομμουνιστική Αριστερά και έχουν γαλουχηθεί με τις απόψεις της δεκαετίας του 70 ότι το μεγάλο κράτος είναι προς όφελος των πολιτών και της δημοκρατίας ,ότι ο δημόσιος τομέας βάζει φραγμούς στην ανεξέλεγκτη εξουσία  των οικονομικών συμφερόντων και ότι οι επιχειρηματίες είναι άπληστα και αχόρταγα πλάσματα που θα μπορούσαν να πουλήσουν ακόμη και την μάνα τους -πόσο μάλλον το κοινωνικό συμφέρον - για να βγάλουν μεγαλύτερο κέρδος.

Αυτοί οι υπουργοί ,λοιπόν, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν ότι ένας από τους σημαντικότερους λόγους για την σημερινή χρεοκοπία της χώρας είναι η γιγάντωση των ελλειμμάτων του κράτους, η αδυναμία του πολιτικού προσωπικού όλων των κομμάτων να αντιταχθεί στα ατελείωτα αιτήματα των συντεχνιών και της κομματικής πελατείας  καλούνται τώρα με συνοπτικές διαδικασίες λόγω του τρίτου Μνημονίου να κάνουν τα αντίθετα με όσα ανατράφηκαν πολιτικά.

Καλούνται δηλαδή να μειώσουν το κράτος , να πουλήσουν κρατικές επιχειρήσεις σε ιδιώτες , να περικόψουν δαπάνες και προϋπολογισμούς κρατικών φορέων,   να μειώσουν συντάξεις και προνόμια εργαζομένων και να αφήσουν ελεύθερο χρόνο στην επιχειρηματικότητα για να αναλάβει την ανάπτυξη   και την έξοδό της χώρας από την κρίση.

Καλούνται με άλλα λόγια να εφαρμόσουν κάτι στο οποίο ,όχι μόνο δεν πιστεύουν, αλλά και -εάν τελικά κατάφερναν να το φέρουν σε πέρας -θα αποτελούσε την έμπρακτη διάψευση όσων τόσα χρόνια θεωρούσαν ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής τους σκέψης.  

Η κυβέρνηση που είχε υποσχεθεί λαγούς με πετραχήλια, τώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα .

«Oύτε ένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» ήταν το σύνθημα της εποχής του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, που ηχούσε ευχάριστα σε έχοντες και μη έχοντες, καθώς στην περίοδο της κρίσης η στάση πληρωμών στα δάνεια εξελίχθηκε σε ντόμινο, προκαλώντας τελικά έμφραγμα στο τραπεζικό σύστημα. Λίγο πριν από την έλευση της κυβέρ­νησης του Αλέξη Τσίπρα και σίγουρα από τον περασμένο Ιανουάριο και μετά η κατάσταση έλαβε διαστάσεις και εξελίχθηκε σε επιδημία, μετά το γελοίο δημοψήφισμα και την επιβολή του ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων.

Η εμπέδωση ενός προϋπάρχοντος αισθήματος χαλάρωσης που ενέπνευσε και πολλαπλασίασε η νέα εξουσία αλλά και η ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης οδήγησαν σε πρωτοφανή έκρηξη τα λεγόμενα «κόκκινα» δάνεια. Η αδυναμία των πολλών και η σκόπιμη άρνηση των ολίγων, που μπορούσαν αλλά είχαν πιστέψει ή έστω βολευτεί από τα ψεύδη του ΣΥΡΙΖΑ περί σεισάχθειας και δεν πλήρωναν, έριξαν λάδι στη φωτιά. Η κατάσταση τώρα πια λαμβάνει τραγικές διαστάσεις, κυρίως για τα στεγαστικά, καθώς η τρόικα απαιτεί τη χαλάρωση των μέτρων προστασίας από τους πλειστηριασμούς.

Η κυβέρνηση, που είχε υποσχεθεί λαγούς με πετραχήλια, τώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα και δεδομένου ότι υπέγραψε ό,τι της έδωσαν, τώρα που ήρθε η ώρα της οριστικής ρύθμισης βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η θέση της κυβέρνησης, αλλά η απελπισία των δανειοληπτών, που αντιμετωπίζουν πλέον την ευθεία απειλή απώλειας της πρώτης κατοικίας, καθώς οι δανειστές επιμένουν για χαλάρωση των μέτρων. Αν δεν υπάρξει κάποια θετική έκπληξη, στη διακεκαυμένη ζώνη της απώλειας προστασίας βρίσκεται περίπου το 80% των πολιτών που έχουν πρόβλημα με την εξυπηρέτηση του στεγαστικού τους δανείου.

Πέραν της κυβερνητικής αδυναμίας να εκτιμήσει σωστά και να διαχειριστεί με τεχνική επάρκεια το ακανθώδες ζήτημα, υπάρχει ο κίνδυνος να καθυστερήσει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στον βαθμό που δεν υπάρξει συμφωνία για το θέμα, με ολέθριες συνέπειες για τη χώρα. Βεβαίως δεν μπορεί να θεωρηθεί εντελώς αθώα η εμμονή της τρόικας, που προφανώς -εκτός των άλλων- εξυπηρετεί και τα σχέδια των επιθετικών funds που καλοβλέπουν την αγορά πακέτων στεγαστικών από τις τράπεζες έναντι πινακίου φακής, στο 10% ή 15% της ονομαστικής τους αξίας.

Πρόκειται αναμφίβολα για τον νέο γόρδιο δεσμό που καλείται να αντιμετωπίσει ο κ. Τσίπρας, ο οποίος τρέφει ελπίδες πως θα τα καταφέρει σε πολιτικό επίπεδο. Το παρελθόν έχει δείξει ότι όσες φορές επιχειρήθηκαν ανάλογες προσεγγίσεις, το κόστος τελικώς υπήρξε πολλαπλάσιο και η ταπείνωση απόλυτη.

Ο χρόνος θα δείξει την κατάληξη.

Αν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του πιστεύουν ότι οι εσωκομματικές αντιδράσεις κόπασαν οριστικά μετά την αποχώρηση του Λαφαζάνη και των ομοϊδεατών του, μάλλον δεν αφουγκράζονται καλά το κομματικό περιβάλλον τους. Κι αν πιστεύουν ότι διαθέτουν την κοινωνική αποδοχή για να προχωρήσουν στην ισοπέδωση του ασφαλιστικού συστήματος, τότε πολύ φοβάμαι πως ούτε καν την «Αυγή» και τον Καρτερό δεν διαβάζουν ώστε να έχουν μια κάποια αίσθηση των ανέμων που εξακολουθούν να σπέρνουν.

Ο πρωθυπουργός, όμως, και φυσικά οι παρατρεχάμενοί του και τα φερέφωνά του δεν λένε να ξεκολλήσουν από τον μικρόκοσμό τους και από το παραμύθι της «7μηνης γενναίας και ασυμβίβαστης διαπραγμάτευσης», αλλά και της 17ωρης κορύφωσής της από τον ίδιο. Μόνο που το παραμύθι τους έχει, δυστυχώς για όλους μας, δράκους. Πολλούς δράκους. Και κανέναν δρακοφονιά. Γιατί μέχρι τώρα δεν έχει προκύψει έστω και μία απαίτηση από τις πολλές που αξιώνουν οι δανειστές όπου οι κυβερνητικές και πρωθυπουργικές αντοχές να αποδείχθηκαν ισχυρότερες από τις δικές τους πιέσεις.

Γενναία και αξιοπρεπής διαπραγμάτευση δεν υπήρξε. Και όσοι έτρεφαν ψευδαισθήσεις περί του αντιθέτου προσγειώνονται πλέον ανώμαλα στην εφιαλτική πραγματικότητα. Η κυβέρνηση επιδόθηκε σε μια ιδιότυπη παρτίδα πόκας όπου έτρεφε την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να μπλοφάρει με ανοιχτά χαρτιά. Βλακωδώς ποντάρισε τα ρέστα της και φυσικά τα έχασε. Και τώρα Τσίπρας, κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ μάς στέλνουν τον δεύτερο λογαριασμό. Τον πρώτο τον πληρώσαμε για να έρθουν στην εξουσία. Τον δεύτερο μας ζητάνε να τον πληρώσουμε για να παραμείνουν σ’ αυτήν. Ο χρόνος θα δείξει την κατάληξη.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα .

Εάν εκλεγείς κυβέρνηση από κει που δεν το περιμένεις υποσχόμενος τα πάντα στους πολίτες, παραμείνεις επτά μήνες στην εξουσία διαλύοντας τη χώρα και κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που είχες υποσχεθεί προεκλογικά και στο τέλος αντί να σε μαυρίσει ο κόσμος κερδίσεις και τις επόμενες εκλογές και μάλιστα με διαφορά 7,5 ποσοστιαίων μονάδων από τον αντίπαλό σου , έχεις το μεγάλο κίνδυνο να πιστέψεις ότι είσαι  ο απόλυτος άρχων. 

  Να νομίσεις δηλαδή πως είσαι ξεχωριστός, μοναδικός και ανέγγιχτος. Πως ό,τι και να κάνεις ο λαός θα το δέχεται με ενθουσιασμό , ικανοποίηση και τυφλή αφοσίωση. Αν μάλιστα είσαι και Αριστερός  , άρα  έχεις  το ηθικό πλεονέκτημα με το μέρος σου  ,τότε το καλάμι γίνεται μπαμπού και το αριστερό φωτοστέφανο  αυτοκρατορικό σκήπτρο. Και μετά έρχεται η καταστροφή... 

Στην   παγίδα της απόλυτης εξουσίας έπεσε  ένας Ανδρέας Παπανδρέου - μορφωμένος, κοσμοπολίτης, διαπρεπής καθηγητής , μεγάλος ηγέτης και το ίνδαλμα ενός ολόκληρου λαού για χρόνια- δεν θα έπεφτε  ο Αλέξης Τσίπρας; Κανείς ,ωστόσο, δεν  περίμενε την διολίσθηση αυτή μέσα σε λίγους μήνες …

Βλέπετε όλα μπορούν να συγχωρεθούν στο όνομα του ελληνικού λαού ,του πολέμου κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής που δήθεν κρατάει αιχμάλωτη την Ελλάδα και δεν την αφήνει να ανοίξει τα φτερά της προς την πρόοδο και την ευημερία!

Οι υπουργοί μπορεί να έχουν εταιρείες δημοσίων έργων που δεν τις δηλώνουν, να έχουν οικονομικές συναλλαγές με τους πολίτες παράλληλα με το υπουργικό τους αξίωμα , να τηρούν υπέρογκους λογαριασμούς στο εξωτερικό και να αρνούνται να φέρουν    τα λεφτά τους στη χώρα , να ξεχνούν να δηλώσουν ένα εκατομμύριο ευρώ στο πόθεν έσχες τους, να διορίζουν σε κρατικές θέσεις   και κυβερνητικά πόστα συζύγους, συγγενείς και συμβίες, να κυκλοφορούν με ελικόπτερα, αεροπλάνα και θωρακισμένες μερσεντές για ψύλλου πήδημα, να λένε ψέματα όπως αναπνέουν.

Κι όποιος τολμήσει να τους κάνει κριτική ,να ζητήσει διαφάνεια και εξηγήσεις να διαπομπεύεται από το κυβερνητικό θεωρείο ,να θεωρείται αυτόματα προδότης, γερμανοτσολιάς, πουλημένος κονδυλοφόρος των οικονομικών συμφερόντων , ύποπτο δημοσιογραφικό τομάρι   που πρέπει πάση θυσία να φιμωθεί και να εξοντωθεί για να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγήν.

  

Αν απ την άλλη  ο αντιδρών στις κυβερνητικές εντολές είναι δημόσιος λειτουργός ή πρώην δικαστικός που πρέπει να συνεργαστεί πειθήνια για την εκπλήρωση των κυβερνητικών στόχων  τότε να λερώνεται χωρίς δεύτερη σκέψη η υπόληψη του , να παρουσιάζεται σε κομματικά πρωτοσέλιδα ως  υπηρέτης αφεντικών του χρήματος ή ανίκανος να επιτελέσει το έργο του , να στιγματίζεται ως ύποπτος πολιτικά συνεργάτης των αντιπάλων και να απομακρύνεται με συνοπτικές διαδικασίες με απόφαση του Πρωθυπουργού ή του υπουργικού συμβουλίου πριν καν μπορέσει να υπερασπιστεί την αθωότητά του ή αποδείξει την εντιμότητά του.

Μπορεί ο λαός να αδιαφορεί  τώρα ή να σκύβει το κεφάλι βουτηγμένος στα προβλήματά του παλεύοντας να ανταποκριθεί στο νέο τσουνάμι φόρων .Μπορεί να δικαιολογεί τις ακρότητες της κυβέρνησης ακόμη και να χειροκροτεί τη θεάρεστη  εκστρατεία   τιμωρίας όσων τολμούν να ψελλίσουν ότι όλοι μας έχουμε την ευθύνη για το κατάντημα της χώρας.

Πριν το καταλάβουν , όμως, οι καλομοκαβαλάρηδες θα κληθούν να αφιππεύσουν -θύματα της  αλαζονείας   της εξουσίας τους και του αριστερού καθεστωτισμού τους που τους έκανε να πιστέψουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και πως στο όνομα του λαού μπορείς να ταϊζεις   για χρόνια  τον κόσμο κουτόχορτο. 

Είναι κοινός τόπος ότι η αλαζονεία συμβαδίζει με την εξουσία.

Είναι κοινός τόπος ότι η αλαζονεία συμβαδίζει με την εξουσία.Το έχουμε διαπιστώσει πολλές φορές στο παρελθόν, το διαπιστώνουμε για μια φορά ακόμα με τη νέα κυβέρνηση .Παρά τις διακηρύξεις μέσα σε ελάχιστο χρόνο  ,υπουργοί, βουλευτές και στελέχη με περισσή αυταρέσκεια , εκφράζονται απαξιωτικά είτε για πολιτικούς αντιπάλους, είτε για πολίτες και κοινωνικά στρώματα που τολμούν να έχουν αντιρρήσεις για την πολιτική τους.

Τελευταίο δείγμα αυτής της αντίληψης η δήλωση του υπουργού Παιδείας ότι η επιβολή ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση αφορά...πενταροδεκάρες.Όπως και η ανάλογη δήλωση βουλευτή ότι το μέτρο δεν έχει πολιτικό κόστος γιατί δεν αφορά την εκλογική βάση του Σύριζα.Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την άγνοια της πραγματικότητας, την αδιαφορία για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια μερίδα της κοινωνίας,που επιλέγει από ανάγκη να στέλνει τα παιδιά της σε ιδιωτικό σχολείο ή την ευκολία με την οποία προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα;Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός επιλέγει να στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο,γιατί προφανώς δεν εμπιστεύεται το δημόσιο,είναι πρόκληση ο υπουργός του να  υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών.

Και δεν είναι φυσικά ο μόνος. Αντίστοιχα ο υπουργός Επικρατείας για να υπερασπίσει το διάτρητο νομοσχέδιο του με περισσή οίηση απαξίωσε το ΕΣΡ και όσους εκφράζουν αντιρρήσεις. Το ίδιο κάνουν συστηματικά και άλλοι υπουργοί σε θέματα της αρμοδιότητας τους ,αλλά και βουλευτές που θεωρούν ότι αυτοί και μόνοι εκφράζουν πλέον τις αγωνίες και τις  απόψεις του ελληνικού λαού.

Η αλαζονεία  και η υπερφιαλοσύνη δεν αποτέλεσαν ποτέ καλό σύμβουλο για τούς κατέχοντες τους θώκους της εξουσίας. Έχει αποδειχτεί πολλάκις στην πρόσφατη ιστορία, αλλά δυστυχώς τα παθήματα των άλλων δεν γίνονται μαθήματα για .Ας προσγειωθούν όμως  υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη, όσο γίνεται νωρίτερα στην πραγματικότητα, γιατί τα όρια ανοχής και αντοχής της κοινωνίας είναι πλέον ελαχιστοποιημένα.Διαφορετικά  πολύ γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι οι καρέκλες της εξουσίας είναι ναρκοθετημένες...

Η καρέκλα είναι γλυκιά

Ακουσα προχθές το βράδυ τον υπουργό Εργασίας να επαναλαμβάνει αρκετές φορές το αγαπημένο του μότο πως είναι αριστερός, πως το κόμμα του είναι αριστερό, πως η κυβέρνηση που μετέχει είναι αριστερή και πως γενικά, σαν αριστεροί που είναι, δεν γίνεται να κάνουν ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι. Κι είχε δίκιο. Κάνουν χειρότερα.

Ωστόσο, εκείνο που με προβλημάτισε δεν ήταν οι συγκρίσεις ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, αλλά η επιμονή του υπουργού να αναζητεί κουραστικά άλλοθι στην ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα για όσα αυτός και οι -κατά δήλωσή τους- ομοϊδεάτες του αποφασίζουν κι εφαρμόζουν. Εμάς εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι τι κάνουν, κι απ’ αυτό και μόνο κρίνονται.

Υπάρχει, βέβαια, η γνωστή δικαιολογία πως έπρεπε να αποφύγουμε τα χειρότερα και πως οι δανειστές είναι σκληροί κι αδίστακτοι, αλλά ούτε ο Κατρούγκαλος ούτε και κανένας άλλος από τον ΣΥΡΙΖΑ θα με πείσει ότι είναι σοβαρό και υπεύθυνο ένα κόμμα που καταντά να εφαρμόσει μια διαμετρικά αντίθετη με τις αρχές και τα πιστεύω του πολιτική. Στη ζωή και στην πολιτική υπάρχει πάντα και ο δρόμος της αξιοπρέπειας. ‘Η εν προκειμένω ο δρόμος του Λαφαζάνη και των συντρόφων του.

Φυσικά δεν ήμουν και δεν είμαι ομοϊδεάτης του, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να του αναγνωρίζω την ιδεολογικοπολιτική του συνέπεια. Οπως και των συντρόφων του άλλωστε. Θα μπορούσαν να είναι υπουργοί και βουλευτές, αλλά προτίμησαν να σταθούν συνεπείς στα όσα πιστεύουν και διακηρύσσουν. Προφανώς γιατί πιστεύουν στη μία και μοναδική αλήθεια: πως εκείνο που προσδιορίζει τον πολιτικό είναι οι πράξεις του και μόνο αυτές. Τα υπόλοιπα είναι σανό για τα κορόιδα.

Εχουμε μια κυβέρνηση που αποτελείται από ανθρώπους που μπήκαν στην πολιτική για να πολεμήσουν τη Δεξιά, τις αρχές της και τις μεθόδους της, και βρέθηκαν να έχουν συμβιβαστεί, να ακολουθούν τις αρχές της και να εφαρμόζουν τις μεθόδους της. Λένε ότι επέλεξαν τον δρόμο αυτόν για να σώσουν την πατρίδα. Θα μπορούσαν να αφήσουν τη δουλειά στους βεριτάμπλ δεξιούς. Αλλά η δουλειά πήγαινε μαζί με την καρέκλα. Και η καρέκλα είναι γλυκιά.

Τα μέτρα για τους αγρότες

Το γνωρίζουν, ασφαλώς, στην κυβέρνηση ότι οι μνημονιακές δεσμεύσεις συνεπάγονται βαρύ πολιτικό κόστος και εύλογα αναζητούν τρόπους να το μειώσουν. Κι αν στις περιπτώσεις των συνταξιούχων και των μισθωτών είναι από δύσκολο μέχρι αδύνατο, στην περίπτωση των αγροτών κάποιες δυνατότητες υπάρχουν. Λογικά αναμένεται ότι οι κυβερνώντες θα τις εξαντλήσουν. Ή έστω θα προσπαθήσουν.

Βασική επιδίωξή τους θα είναι η προστασία των νέων αγροτών καθώς και όσων έχουν ως αποκλειστικό ή έστω και βασικό το αγροτικό επάγγελμα. Είναι σωστός και επιβεβλημένος ο διαχωρισμός τους από εκείνους για τους οποίους οι αγροτικές καλλιέργειες αποτελούν συμπληρωματική πηγή εισοδήματος και απόλυτα θεμιτή η εξάντληση της όποιας κρατικής φροντίδας υπέρ των επαγγελματιών αγροτών.

Ωστόσο, εκείνο που θα κρίνει το κυβερνητικό εγχείρημα είναι το μέγεθος αυτών των αντισταθμιστικών μέτρων και αν και σε ποιο βαθμό θα θεωρηθούν από τους άμεσα ενδιαφερομένους ικανά να αναπληρώσουν τις απώλειες που οπωσδήποτε θα έχουν από τη σοβαρή φορολογική επιβάρυνση που τους περιμένει.

΄Η ακόμη και σε ποιο βαθμό θα γίνει αποδεκτό από την πλειονότητα του αγροτικού κόσμου το νέο σύστημα λειτουργίας της αγροτικής οικονομίας, που, όπως ακούγεται, έχει όντως πολλά θετικά και ενδεχομένως να αποδειχθεί και ικανό να περιορίσει τη δράση και την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων.

Μόνο που όλα αυτά μένει να αποδειχθούν στην πράξη, όπως άλλωστε συνέβαινε και με τις όποιες διορθωτικές προσπάθειες των κυβερνήσεων που διαχειρίστηκαν τα δύο πρώτα Μνημόνια. Και προφανώς δεν στερείται σημασίας και το γεγονός ότι σήμερα οι καλούμενοι να σηκώσουν τα βάρη των προαπαιτουμένων της νέας δανειακής σύμβασης είναι πολύ πιο εξουθενωμένοι οικονομικά απ’ όσο το 2011 ή το 2012, ή και το 2014.

Είναι προφανές πως ο Τσίπρας ή δεν καταλαβαίνει ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει .

Τον περασμένο Ιανουάριο κέρδισε τις εκλογές και μετά έπαιξε κι έχασε. Αν η αναμέτρηση με τους εταίρους ήταν ποδοσφαιρικός αγώνας θα μιλούσαμε για συντριβή. Ο ίδιος διατείνεται ότι... θριάμβευσε. Αλλά το βέβαιο είναι ένα: δεν ήταν αυτός που άλλαξε την Ευρώπη, εκείνη ήταν που άλλαξε αυτόν. Μέσα σε 17 ώρες από αδιάλλακτος αντιμνημονιακός βρέθηκε πειθήνιος μνημονιολάτρης και απολογητής των σκληρών μέτρων και της συνεργασίας και υποταγής στα κέντρα εξουσίας που φιλοδοξούσε να... κατεδαφίσει.

Και φυσικά έπαψε να μιλάει για τα φιλόδοξα σχέδιά του και τα μεγαλόπνοα όνειρά του. Τώρα πια ο πολιτικός του ορίζοντας προσδιορίζεται από το μνημονιακό πλαίσιο και ο πολιτικός του λόγος εξαντλείται στο κλασικό «κι εσείς γιατί βασανίζετε τους μαύρους;». Ηταν επιεικώς αστεία η απόπειρα υπεκφυγής από τις υποθέσεις Φλαμπουράρη και Σταθάκη με την επίκληση του Τσουκάτου και μέχρι και ξεκαρδιστική η επίπληξη προς νεοδημοκράτες, πασόκους και ποταμίσιους επειδή δεν του υποδεικνύουν, λέει, ισοδύναμα για να μετριάσει τις παρενέργειες των μέτρων που υπέγραψε και δεσμεύτηκε να εφαρμόσει.

Είναι προφανές πως ο Τσίπρας ή δεν καταλαβαίνει ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι κέρδισε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου επειδή είχε απέναντί του κόμματα που δεν πολιτεύονταν με στόχο να τον απομακρύνουν από την εξουσία, αλλά να τον βοηθήσουν να τη διατηρήσει. Και δυστυχώς γι’ αυτόν αλλά και για εμάς, τα λάθη των άλλων μπορεί να εξασφαλίζουν την άνοδο στην εξουσία ή την παραμονή σε αυτήν, αλλά δεν συμβάλλουν στη σωστή και αποτελεσματική διακυβέρνηση. Εκεί οι όποιοι κυβερνώντες είναι μόνοι. Και είτε τους αρέσει είτε δεν τους αρέσει θα λογοδοτούν. Το έχει αυτό το «κακό» η Δημοκρατία.

Ένας Θεός ξέρει τι άλλο μας περιμένει.

Η... σκληρή διαπραγμάτευση που μας χρέωσε κάπου 90 δισ. για να λυθούν τα εσωκομματικά προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ και να πάρουν το πάνω χέρι στο κόμμα οι υποστηρικτές της επιλογής «εξουσία πάση θυσία» φαίνεται πως μόλις τώρα αρχίζει να αποκαλύπτεται. Από ασχετοσύνη, ανοησία αλλά και ταξικό μίσος οι άνθρωποι που διαχειρίζονται την εξουσία τα έχουν κάνει θάλασσα παντού και η χώρα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στον αέρα.

Τώρα που ήρθε ο λογαριασμός, αποδεικνύεται το έλλειμμα γνώσης για παράδειγμα στο Ασφαλιστικό, όπου εκεί που υπόσχονταν 13η σύνταξη και δήθεν ευαισθησία μάς προκύπτει λαίλαπα επί δικαίους και αδίκους. Είναι τόσο μεγάλη η άγνοια που, όπως λένε οι γνωρίζοντες, έβαλαν την υπογραφή τους σε ένα σχέδιο που θερίζει τα πάντα και τους πάντες χωρίς καμιά μέριμνα ή έστω πρόνοια για μεταβατική περίοδο, όπως συμβαίνει πάντοτε σε μεγάλες ανατροπές στην κοινωνική ασφάλιση.

Εκεί λοιπόν που ο ΣΥΡΙΖΑ έδινε υποσχέσεις για αποκατάσταση αδικιών, κόβει από μία έως τρεις συντάξεις σχεδόν σε όλους τους συνταξιούχους και ένας Θεός ξέρει τι άλλο μας περιμένει. Το χειρότερο όλων, βεβαίως, είναι η ταξική επιλογή της σύνδεσης των συντάξεων με την περιουσιακή κατάσταση, που βεβαίως δεν πρόκειται να σταθεί, καθώς φωνάζει από μακριά η απόλυτη αντισυνταγματικότητα.

Η κατάρρευση των μύθων του ΣΥΡΙΖΑ, που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του, συνοδεύεται από μια καθεστωτική νοοτροπία που οδηγεί το κράτος σε διάλυση, από τις συγκοινωνίες και τα νοσοκομεία μέχρι την Παιδεία. Η κομματική έφοδος στο κράτος, όμως, συνεχίζεται με μια λογική που μας γυρίζει μερικές δεκαετίες πίσω, τότε που το λάφυρο μοιραζόταν με βάση τις κομματικές περγαμηνές. Αυτή η νοοτροπία και η πρακτική κόστισαν πολύ ακριβά και τις πληρώσαμε αθροιστικά ως χώρα και ως κοινωνία, αλλά δυστυχώς η ζωή μάς... χρωστά να το ξαναζήσουμε ξανά.

Η κυβέρνηση, που το επόμενο διάστημα καλείται να ολοκληρώσει εκκρεμότητες και υποχρεώσεις ετών χωρίς να είναι έτοιμη «τεχνικά», δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί τα ρίσκα που αναλαμβάνει και κινείται με μια ταχύτητα που τρομάζει όσους έχουν επίγνωση και αίσθηση του κατεπείγοντος. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η ραθυμία σε συνδυασμό με τις λεπτές πολιτικές ισορροπίες στο εσωτερικό της μπορεί να απειλήσει τη συμφωνία με τους εταίρους, που εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν τις επόμενες λίγες εβδομάδες.

Μέχρι τότε, θα παρακολουθούμε σε συνέχειες τη σκληρή πραγματικότητα που πλήττει τους πάντες και τους υπουργούς και τον πρωθυπουργό να μας περιγράφουν ένα ιδανικό περιβάλλον που έχουν επινοήσει, αλλά δεν υπάρχει. Αυτό το παράλληλο σύμπαν που περιγράφουν είναι πολιτικαντισμός χειρίστου είδους και δεν είναι λάθος.

Η συνταγή των περικοπών έχει λοιπόν και ένα όριο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ασφαλιστικό σύστημα όπως είναι σήμερα, παρά τις δραματικές περικοπές, εξακολουθεί να  μην είναι βιώσιμο.Καταρχήν  λόγω του μεγάλου αριθμού συνταξιούχων,2,6 εκατομμύρια ,της τεράστιας ανεργίας και της γήρανσης του πληθυσμού.Περίπου 3 εκατομμύρια εργαζόμενοι,με πετσοκομμένες αμοιβές δεν είναι δυνατόν να συντηρήσουν το σημερινό σύστημα παροχών.Αν στο δυσοίωνο αυτό τοπίο προστεθούν τα λάθη, οι παλινωδίες και η κακοδιαχείριση των προηγούμενων χρόνων , η κατάσταση γίνεται εφιαλτική.

Ασφαλώς χρειάζονται άμεσα μέτρα και διορθωτικές κινήσεις .Το ερώτημα είναι αν το πόρισμα που παρουσίασε η επιτροπή Κατρούγκαλου μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα ή απλώς συνεχίζει τη μέχρι σήμερα ακολουθούμενη τακτική των διαρκών περικοπών, που οδηγούν τελικά αντί για σύνταξη σε ένα βοήθημα επιβίωσης.Γιατί αυτό που προκύπτει  είναι  ότι ουσιαστικά οι συντάξεις πάνω από 1000 ευρώ θεωρούνται πλέον πολυτέλεια.

Είναι  αυτονόητο ότι όταν η οικονομία τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί κατά 25 % τουλάχιστον και αντίστοιχα τα έσοδα του κράτους και ων ταμείων, ότι οι συντάξεις δεν θα μπορούσαν να μείνουν αλώβητες.Και πράγματι οι συντάξεις πάνω από 1500 ευρώ είναι αυτές που επηρεάστηκαν περισσότερο, αφού υπέστησαν περικοπές από 30 έως και 50%.Περικοπές που ανέτρεψαν δραματικά πολλές φορές και άδικα τις ζωές χιλιάδων πολιτών, που είδαν τον προγραμματισμό ζωής που είχαν κάνει να καταρρέουν.

 Η συνταγή των περικοπών έχει λοιπόν και ένα όριο.Το οποίο με το σχέδιο της επιτροπής Κατρούγκαλου τείνει να ξεπεραστεί.Όσο ασφυκτικά κι αν είναι τα χρονικά πλαίσια που καλείται να νομοθετήσει η κυβέρνηση ,χρειάζεται ένας ευρύτερος διάλογος και αναζήτηση όλων των εφικτών και ρεαλιστικών λύσεων.Γιατί  όπως έχει επισημανθεί όταν ανατρέπεται η αρχή της ανταποδοτικότητας ,επιβραβεύεται επί της ουσίας η εισφοροδιαφυγή και τιμωρείται η ασφαλιστική συνέπεια.Επιβάλλεται λοιπόν οι όποιες περικοπές και προσαρμογές να γίνουν με τρόπο τεκμηριωμένο και με δίκαιο επιμερισμού του κόστους,για να μπορέσουν να γίνουν αποδεκτές και από την κοινωνία και να μην ξαναζήσουμε φαινόμενα του παρελθόντος.

Κινδυνεύει να βρεθεί σε πολιτικό κενό.

Η κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα στηρίχθηκε στις μεγάλες προσδοκίες που καλλιέργησε, τόσο στην αντιμνημονιακή όσο και στη μνημονιακή του φάση. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ότι ενσαρκώνει το νέο και άφθαρτο, εξηγεί την ηγεμονία του. Μπορεί η αρχική πρωθυπουργική του θητεία να χαρακτηρίστηκε από ανερμάτιστες πολιτικές, ωστόσο δεν μείωσε τις προσδοκίες των πολιτών. Ετσι ανανέωσε τη λαϊκή εντολή, ακόμη και μετά την υπογραφή του μνημονίου. Στην ουσία πέτυχε τρεις συνεχόμενες νίκες που τον κατέστησαν παντοδύναμο.

Η υλοποίηση όμως των δεσμεύσεων της νέας συμφωνίας κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση αποδεικνύεται. Η προσγείωση στην πραγματικότητα δεν θα είναι πολιτικά αναίμακτη για τον πρωθυπουργό ούτε για την κυβέρνηση. Στη νέα περίοδο θα δοκιμαστούν οι αντοχές τους. Πρωτίστως θα κριθεί η ικανότητα του Αλέξη Τσίπρα να πείσει το ακροατήριό του ότι μπορεί οι πολιτικές που ακολουθεί να είναι σκληρές αλλά οδηγούν στην έξοδο από την κρίση. Αλλωστε, η πλειονότητα των εκλογέων του τον ψήφισε αναμένοντας τη στροφή του στον ρεαλισμό και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το καίριο ερώτημα, συνεπώς, για τον πρωθυπουργό είναι αν μπορεί να δημιουργήσει έναν νέο πολιτικό εαυτό. Εκών άκων έβγαλε το αντιμνημονιακό κοστούμι -και ορθώς. Ωστόσο, τώρα, ποιο κουστούμι θα ενδυθεί; Το αριστερό με τις ιδεοληψίες, εμμονές και αγκυλώσεις που του στενεύει τον πολιτικό ορίζοντα; 'Η εκείνο του προοδευτικού ευρωπαϊστή, που θα του επιτρέψει να ενσαρκώσει τη νέα ριζοσπαστική εκδοχή της Σοσιαλδημοκρατίας, διευρύνοντας τα πολιτικά του όρια; Οι πρόσφατες εθνικές εκλογές έδειξαν ότι ήδη κατέλαβε τον αποκαλούμενο «κεντροαριστερό χώρο». Ως νέο εκφραστή αυτού του χώρου φαίνεται να τον αντιμετωπίζουν και οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές.

Η απόκτηση νέας ταυτότητας θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ. Αλλωστε, με προσεγγίσεις και απόψεις του παρελθόντος αδυνατείς να ανταποκριθείς στις νέες ανάγκες, απομειώνοντας την εμβέλειά σου. Η αρνητική εικόνα της Νέας Υόρκης στο Ιδρυμα Κλίντον το επιβεβαίωσε. Αντιθέτως, με τις προγραμματικές δηλώσεις ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε να αφομοιώνει την ανάγκη προσαρμογής του στα δεδομένα. Ωστόσο, σε ποιους προτίθεται να στηριχθεί; Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και τώρα, συνιστά αμάγαλμα ακραίων ιδεοληπτικών και αναχρονιστικών δυνάμεων, που αμφισβητούν ακόμη κι εκείνα που ψήφισαν.

Ως εκ τούτου, ο πρωθυπουργός κινδυνεύει να βρεθεί σε πολιτικό κενό καθώς η κυβέρνησή του πολιτεύεται σε δυσαρμονία με τις προγραμματικές προτεραιότητές της. Ταυτόχρονα, η πρωτοφανής πολιτική και διαχειριστική ανεπάρκεια της πλειονότητας των υπουργών του ενδέχεται σύντομα να διαψεύσει τις προσδοκίες των ψηφοφόρων. Και η διάψευση των προσδοκιών στην πολιτική -όπως και στον έρωτα- είναι η χειρότερη ήττα.

Στη ζωή έτσι και στην πολιτική σημασία δεν έχει τι λέει κανείς, αλλά τι κάνει.

Μας έχουν συνηθίσει οι πολιτικοί άλλα να λένε κι άλλα να κάνουν. Κάτι βέβαια που δεν ισχύει για όλους, αλλά είναι γνωστό ότι «κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Προσωπικά, ωστόσο, τον διαχωρισμό αυτόν αρνούμαι να τον αγνοήσω. Πιστεύω ότι «τα χλωρά» τη δικαιούνται τη διαφοροποίησή τους από «τα ξερά». Μόνο που ο διαχωρισμός δεν μπορεί να γίνεται με απλή αίτηση ή έστω και απαίτηση, αλλά με την κατάθεση των απαραίτητων αποδεικτικών στοιχείων.

Οι κυβερνώντες έχουν επανειλημμένα διακηρύξει πως αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους, πως αυτοί είναι «το νέο» και διαφέρουν από «το παλιό», πως είναι υπέρμαχοι της διαφάνειας και αδιάλλακτοι διώκτες της διαφθοράς και ό,τι άλλο συναφές περιλαμβάνεται στο σχετικό τροπάρι. Αλλά όπως στη ζωή έτσι και στην πολιτική σημασία δεν έχει τι λέει κανείς, αλλά τι κάνει. Κι εδώ υπάρχει πρόβλημα.

Η απελθούσα πρόεδρος της επιτροπής που είχε την αρμοδιότητα ελέγχου των «πόθεν έσχες» δημοσιοποίησε ότι υπάρχουν σε εκκρεμότητα τέσσερις υποθέσεις, εκ των οποίων οι δύο αφορούν εν ενεργεία υπουργούς. Απ’ όλους αυτούς μόνο ο Φλαμπουράρης παραδέχτηκε ότι περιλαμβάνεται στους τέσσερις για το γνωστό θέμα της εταιρείας του και τη μεταβίβασή της ή μη. Οι άλλοι σιωπούν. Και μαζί τους σιωπούν και τα κόμματά τους που πολύ βολικά ξεχνάνε τι έχουν πει για τη διαφάνεια και τη σχέση τους μαζί της.

Και φυσικά το ενδιαφέρον εστιάζεται στον δεύτερο εν ενεργεία υπουργό, ο οποίος δεν είχε περιλάβει επί δύο χρόνια στα «πόθεν έσχες» του ποσό ενός εκατομμυρίου ευρώ.

Προσωπικά θα περίμενα να είχε κάνει ό,τι και ο Φλαμπουράρης. Να δηλώσει ότι αυτόν αφορά το θέμα και να δώσει και τις όποιες εξηγήσεις του. Δεν το έχει κάνει, όμως. Και δεν φαίνεται και διατεθειμένος να το κάνει. Οπως, άλλωστε, δεν δείχνει και το κόμμα του διατεθειμένο να τον εξαναγκάσει ή έστω να τον πιέσει να το κάνει.

Γι’ αυτό και θα επιμείνω. Δεν φτάνει να δηλώνουν κάποιοι ότι είναι καθαροί, πρέπει και να είναι και να το αποδεικνύουν οποτεδήποτε και απ’ οποιονδήποτε αμφισβητηθεί η «καθαρότητά» τους.

Είναι η γενιά που κυβερνά αυτήν τη στιγμή την Ελλάδα

Προ ετών η γενιά του Πολυτεχνείου είχε την τιμητική της. Τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά και τα μούσια, οι κοπέλες με τα ταγάρια μεγάλωσαν, έπιασαν τα -ήντα, ντύθηκαν ακριβά και ερωτεύθηκαν την πολιτική και οικονομική εξουσία, που τους παραδόθηκαν χωρίς πολλές αντιστάσεις. Εγιναν υπουργοί, έφτιαξαν επιχειρήσεις και ωραίες σπιταρόνες με πισίνες, αλλά ποτέ τους δεν εγκατέλειψαν την αριστερή φρεσκάδα της νεότητάς τους. Επιδόθηκαν στο άθλημα του κέρδους έχοντας μαθητεύσει στα θρανία των μαρξιστικών φροντιστηρίων, έχοντας περάσει τα νιάτα τους με τη φωτογραφία του Τσε στον τοίχο. Και επειδή πίστευαν ότι το κέρδος είναι ούτως ή άλλως κλοπή, δεν είχαν και πολλές αναστολές.

Με τα εύσημα του ηρωισμού στο πέτο, κινήθηκαν με τη χαρακτηριστική άνεση του ανθρώπου που έχει εξοφλήσει το χρέος του στην Ιστορία στον λαβύρινθο της διαπλοκής και του πελατειακού κράτους χωρίς να ξεχνούν να το καταγγέλλουν ευκαιρίας δοθείσης. Αναφανδόν προοδευτικοί, άθεοι, υπέρμαχοι της ελεύθερης συμβίωσης, της ισότητας των φύλων και του γάμου των ομοφυλοφίλων βιάστηκαν να απολαύσουν τον κόσμο που ήθελαν να αλλάξει, αλλά εν τω μεταξύ τούς ταίριαζε γάντι. Ηταν άνθρωποι του καιρού τους. Μια γενικώς βιαστική γενιά που είχε κάποιες διανοητικές ενοχές, τις οποίες όμως τις διοχέτευε σε ασκήσεις γευσιγνωσίας και χορτοφαγίας. Επί γενιάς του Πολυτεχνείου, η Ελλάδα έμαθε να πίνει κόκκινο κρασί και τα εστιατόρια σταμάτησαν να σερβίρουν μουσακά.

Η κρίση σηματοδότησε την ήττα της. Σ’ αυτήν φόρτωσαν όλα τα δεινά της έρημης χώρας, την κυριαρχία της διαπλοκής, την πλημμύρα της διαφθοράς, την εγκατάσταση της ανομίας. Ηταν η πρώτη γενιά που θυσίασε τόσο λίγα για να κερδίσει τόσο πολλά, εξ ου και η χαμηλή πνευματικότητά της. Ηταν το Γένος των Ηρώων, το προτελευταίο στην κατάταξη του Ησιόδου. Στο «Εργα και Ημέραι» του Ασκραίου ποιητή το ακολουθεί το Σιδήρεον Γένος: «Ζευς δε ολέσει και τούτο γένος μερόπων ανθρώπων, εύτ’ αν γινόμενοι πολιοκρόταφοι τελέθωσιν». Ο εστί μεθερμηνευόμενον «γεννιούνται με άσπρα μαλλιά». Τι θέλει να πει ο ποιητής; Η γενιά της δυστυχίας και της καταστροφής δεν κοπιάζει για να γεράσει.

Είναι η γενιά που κυβερνά αυτήν τη στιγμή την Ελλάδα. Οι περίφημοι νέοι που θα αναζωογονήσουν την πολιτική ζωή δεν θυσίασαν καν τις ώρες που απαιτούνται για να αποφοιτήσεις από το σχολείο. Παράδειγμα ο κ. Τσίπρας. Διέπρεψε ως καταληψίας και κατέκτησε την εξουσία χωρίς καν να προσπαθήσει να οικοδομήσει, ελλείψει ιδεών, έστω τη δική του ρητορική. Μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου, όπως η γενιά του μιμήθηκε τη γενιά του Πολυτεχνείου στις κινητοποιήσεις των τελευταίων είκοσι ετών, ανώδυνες, ακίνδυνες και άκοπες. Υπερασπίστηκε τις καταστροφές της Αθήνας το 2008 και το 2012. Γιατί ανήκει σε μια γενιά που έμαθε να καταστρέφει, αλλά αμφιβάλλω αν ξέρει να χτίζει έστω και ένα αυθαίρετο δωμάτιο. Θα μου πείτε αυτό το αναλαμβάνει ο παππούς Αλέκος Φλαμπουράρης.

Και αυτό είναι που τρομάζει περισσότερο κι από τις αριστερές του εμμονές. Η ανικανότητά του να κοπιάσει. Πόσες φορές έχει επαναλάβει εκείνες τις 17 ώρες που κράτησε η συνάντηση κορυφής; Δεν είναι θέμα τεμπελιάς. Είναι θέμα άγνοιας. Και γι’ αυτό τρομάζω ακόμη περισσότερο όταν ακούω ότι η Νέα Δημοκρατία γυρεύει τον αντι-Τσίπρα για να επιστρέψει στο προσκήνιο.

Οι λάθος παραδοχές του Αλέξη Τσίπρα

Ενας καλός φίλος που ξέρει να ακούει, έξυπνος και γι’ αυτό διατηρεί αμφιβολίες, ακομπλεξάριστος με εσωτερική αυτοπεποίθηση, κοσμοπολίτης και λαϊκός ταυτόχρονα, που παρακολουθεί non stop τις πολιτικές εξελίξεις και που είναι από τους τελευταίους που θα ήθελε να αποτύχει ο Αλέξης Τσίπρας, έλεγε χθες ότι μια λάθος παραδοχή -δηλαδή μια υπόθεση σ’ ένα πρόβλημα, που τη θεωρούμε εκ των προτέρων σωστή- μπορεί να σε εγκλωβίσει.

Η κουβέντα κράτησε ώρες. Ο ίδιος και όλη η παρέα στο τραπέζι είχαν να πουν πολλά για τουλάχιστον 9 λάθος παραδοχές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία 5ετία:

«1. Ολοι οι άλλοι είναι προδότες, Τσολάκογλοι, Νενέκοι και... εγκληματίες. Ε, λοιπόν δεν είναι προδότες, μπορεί να έκαναν λάθος παραδοχές, να ήταν άπειροι, αδύναμοι, διχασμένοι αλλά δημοκρατικά εκλεγμένοι επίσης.

2. Μνημόνιο-αντιμνημόνιο: μπορεί ο διαχωρισμός να ευνόησε την αντιπολιτευτική τακτική εναντίον των κυβερνώντων, δεν ήταν όμως μια καταστροφική παγίδα - ειδικά για όσους είχαν λόγο να αναδείξουν τις προοδευτικές από τις συντηρητικές λύσεις;

3. Αυτοδυναμία πάση θυσία, έλεγαν με περισσή σιγουριά: άρα αφήνουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, βάζουμε στις λίστες όσους κρατούν τους εσωκομματικούς συσχετισμούς και βγάζουμε όσους δεν έχουν την κομματική βούλα.

4. Αμεσα εκλογές όχι νέος ΠτΔ από την παρούσα Βουλή: άρα δεν αφήνουμε Σαμαρά/Βενιζέλο να κλείσει το δυσάρεστο κεφάλαιο του Μνημονίου, καλπάζουμε προς τις κάλπες, η ελπίδα έρχεται και θα τα καταφέρουμε μόνοι μας.

5. Εμείς ξέρουμε να διαπραγματευόμαστε: είμαστε νέοι, άφθαρτοι, χωρίς σκελετούς στην ντουλάπα, έχουμε καλές προθέσεις και θα αποδείξουμε στους εταίρους ότι δεν χρειαζόμαστε την εκταμίευση της δόσης των 7,2 δισ...

6. Ο Βαρουφάκης θα διεθνοποιήσει το πρόβλημα, έχει σούπερ σχέδιο για το χρέος, ο χρόνος περισσεύει, η δημοφιλία μας χτυπάει κόκκινο...

7. Η Α. Μέρκελ στηρίζει το σχέδιό μας και θα δώσει πολιτική λύση, δεν θα αποφασίσει η τρόικα γιατί δεν υπάρχει...

8. Η αντιπολίτευση είναι στη γωνία, από τις εκλογές και μετά δεν υπάρχει εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ εναλλακτική λύση και δεν χρειάζεται Ομάδας Εθνικής Διαπραγμάτευσης.

9. Oποιοι δεν είναι μαζί μας είναι εχθροί μας, φώναζαν με τη συμπεριφορά τους κυβερνητικοί για να τα ακούει ο κ. Τσίπρας».

Και όμως ακόμη και τώρα ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολιτικό κεφάλαιο και τον κόσμο που τον στηρίζει για να σώσει την παρτίδα για τη χώρα και τον ίδιο, αρκεί να ξαναδεί τις παραδοχές...

Στον δρόμο της δοκιμασίας από σήμερα.

Στον δρόμο της δοκιμασίας από σήμερα. Και όχι μόνο για τους πολίτες και ειδικότερα εκείνους που, όπως συστηματικά συμβαίνει σ' αυτόν τον τόπο, επωμίζονται μονίμως την ευθύνη της διάσωσης της οικονομίας από τις καταστροφικές επιπτώσεις της χρεοκοπίας που μόνιμα μας απειλεί. Υπό δοκιμασία είναι και επίσημα πλέον και το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Τόσο οι κυβερνώντες όσο και οι αντιπολιτευόμενοι.

Αυτονόητο είναι το πρόβλημα για την κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός είναι εκείνος που διαπραγματεύτηκε και έκλεισε τη συμφωνία. Και το πολυνομοσχέδιο με τα πρώτα 48 προαπαιτούμενα, που συνεπάγονται μεγάλα φορολογικά, ασφαλιστικά και άλλα βάρη ακόμη και για τους οικονομικά ασθενέστερους, θα αποτελέσει ασφαλώς κριτήριο για τις αντοχές της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την ικανότητά της να φέρει σε πέρας το έργο που έχει αναλάβει.

Ούτε, όμως, και για τα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης είναι εύκολες οι μέρες που ακολουθούν. Διότι μπορεί να μη θέλουν να μοιραστούν με την κυβέρνηση το πολιτικό κόστος που συνεπάγονται τα μέτρα που έρχονται, αλλά ούτε και θέλουν να τεθεί σε κίνδυνο η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Τι θα συμβεί, όμως, αν η υπάρχουσα κυβερνητική πλειοψηφία δεν αποδειχθεί όσο συμπαγής χρειάζεται για να ψηφιστούν τα σκληρά μνημονιακά προαπαιτούμενα;

Υπάρχουν ορισμένα δεδομένα που οφείλουν να έχουν κατά νου κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι γι' αυτήν την πορεία που σήμερα αρχίζει. Περιθώρια για άλλα πισωγυρίσματα δεν υπάρχουν. Και η εμπιστοσύνη που ξαναρχίζουν να μας δείχνουν οι εταίροι και δανειστές μας δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να κλονιστεί. Αυτή η Βουλή οφείλει να ολοκληρώσει το έργο που έχει αναλάβει. Αυτός είναι ο στόχος που πρέπει να τους εμπνέει.

Πού ήσασταν και τι κάνατε 40 χρόνια...

Το λένε και το ξαναλένε ο Τσίπρας και οι περί αυτόν ότι για όλα τα στραβά σ’ αυτόν τον τόπο φταίνε εκείνοι που μας κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια κι ότι αυτός και οι δικοί του δεν ξέρουν τίποτα για τον «φόνο». Αλλά επειδή αυτός, οι δικοί του και το κόμμα τους δεν κατέβηκαν ξαφνικά από τον Αρη, αλλά εδώ ήταν όλα αυτά τα χρόνια και από τον δημόσιο κορβανά πληρώνονταν, καλό θα είναι να μας εξηγήσουν τι έκαναν για να δικαιολογούν έστω τον μισθό τους. Απλώς ένιπταν τας χείρας των;

Γιατί εγώ αλλιώς τα (και τους) θυμάμαι. Δεν θυμάμαι, για παράδειγμα, κάποιον από τη σημερινή, τη χθεσινή, την προχθεσινή ή όποια άλλη ηγεσία τους που να μας προειδοποίησε ότι έχουμε πάρει στραβό δρόμο κι ότι έτσι που πάμε θα το ρίξουμε το πλοίο στα βράχια. Αντίθετα τους θυμάμαι να ζητάνε όλο και μεγαλύτερες αυξήσεις, να χαρακτηρίζουν «φιλοδώρημα» τις όποιες παροχές σε μισθωτούς και συνταξιούχους, να διαλαλούν την ανάγκη για όλο και περισσότερους διορισμούς στο Δημόσιο. Ακόμη κι όταν ξέσπασε η κρίση, τα σαΐνια του ΣΥΡΙΖΑ είχαν αποφανθεί ότι με 100.000 νέους διορισμούς θα λύναμε αυτομάτως όλα τα προβλήματά μας.

Αν κάπου τους αδικώ ευχαρίστως να ανασκευάσω. Υπάρχει κάτι το διαφορετικό που να έκαναν και σκοπίμως το παραλείπω για να δυσφημήσω τα πολιτικά πεπραγμένα τους; Υπάρχουν θέσεις, προτάσεις και διακηρύξεις τους που να επισήμαιναν τους κινδύνους που διατρέχει η οικονομία μας και να υποδείκνυαν λογικές και συμπεριφορές οι οποίες θα απέτρεπαν την απειλή μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας, ή αντίθετα το μόνο που έκαναν ήταν να προτρέπουν, να υποδεικνύουν και να αξιώνουν περισσότερες δημόσιες δαπάνες;

Τα κράτη δεν κυβερνώνται μόνο από τις κυβερνήσεις. Συμμετοχή -άμεση ή έμμεση, θετική ή αρνητική- έχουν όλοι όσοι εκλέγονται για να εκπροσωπήσουν τον λαό. Κανένας δεν βρίσκεται στο Κοινοβούλιο για να εισπράττει απλώς έναν μισθό, να απολαύει τα όποια πλεονεκτήματα του βουλευτικού αξιώματος κι όταν έρχονται τα δύσκολα να κρύβεται θρασύτατα πίσω από το δάχτυλό του και να υποδύεται τον αμέτοχο.

Είναι η μοναδική ελπίδα τους για να δείξουν ότι κάτι κάνουν.

Από μια άποψη δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς. Τι να πουν όταν βρήκαν τη χώρα στην ανάπτυξη και την ξαναπήγαν στην ύφεση, όταν βρήκαν την ανεργία να μειώνεται και την αύξησαν εκ νέου, κι όταν πάνω που πηγαίναμε να βγούμε από το Μνημόνιο μας φόρτωσαν ένα τρίτο; Ψάχνουν να βρουν από πού να πιαστούν και βρήκαν το χρέος. Είναι η μοναδική ελπίδα τους για να δείξουν ότι κάτι κάνουν.

Φυσικά δεν κάνουν τίποτα. Με την υπόσχεση της διαγραφής του είχαν ξεκινήσει, αλλά στον δρόμο την εγκατέλειψαν μαζί με όσα άλλα υπόσχονταν και διαβεβαίωναν ότι θα μας εξασφαλίσουν. Κι αυτό για το οποίο, από κάποια στιγμή και μετά, βρέθηκαν να καμαρώνουν είναι ότι οι εταίροι τούς ξανάδωσαν την υπόσχεση που μας έχουν δώσει από το 2012 πως αν κάνουμε αυτό κι εκείνο κάτι θα γίνει και με το χρέος.

Οτι κάτι θα γίνει κάποια στιγμή είναι βέβαιο. Αλλά πότε θα είναι αυτή η στιγμή δεν το ξέρω. Η συμφωνία του 2012 είχε μια λογική. Οτι θα περνούσαμε στην ανάπτυξη και θα είχαμε πρωτογενή πλεονάσματα. Τα είχαμε επιτύχει και τα δύο, αλλά η πολιτική του Τσίπρα και τα καραγκιοζιλίκια του Βαρουφάκη ξανακατάντησαν μελλοντικό στόχο την προοπτική της ρύθμισης.

Μακάρι τα πράγματα να έρθουν όπως τα ελπίζει ο πρωθυπουργός (στο ίδιο κλαδί καθόμαστε όλοι και κανένας μας δεν θέλει να σπάσει), αλλά καλά θα κάνει να μην ποντάρει τα ρέστα του σε αυτό το χαρτί και μόνο γιατί δεν μπορεί να ξέρει τι θα του βγει. Μπορεί ο Ολάντ να εκφράστηκε θετικά πριν από μερικές μέρες, αλλά αν παίρναμε τοις μετρητοίς τα όσα λέγονται κατά καιρούς θα είχαμε πάψει από καιρό να ανησυχούμε για τις συντάξεις και τους μισθούς μας. Πόσες φορές δεν έχουν αναφωνήσει, για παράδειγμα, η Μέρκελ και η Λαγκάρντ ότι δεν αντέχουμε άλλες περικοπές;

Ας το προσέξει λίγο ο πρωθυ-πουργός. Οχι τίποτε άλλο, αλλά γιατί αν δεν του καθίσει η ρύθμιση του χρέους μέσα στο επόμενο δίμηνο, τον βλέπω να μένει γυμνός από επιχειρήματα και δικαιολογίες για το πισωγύρισμα που μας προκάλεσε και το αριστερό Μνημόνιο που μας φόρεσε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την προσχώρησή του στα μνημόνια μοιάζει μετέωρος.

Το αποτύπωμα της κρίσης δεν είναι εμφανές μόνο στην οικονομία, αλλά και στο κομματικό σύστημα. Το άλλοτε ισχυρό ΠΑΣΟΚ μετατράπηκε σε σκιά του εαυτού του. Ο δεύτερος πυλώνας του παλιού δικομματισμού, η ΝΔ, βιώνει, καιρό τώρα, υπαρξιακή κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την προσχώρησή του στα μνημόνια μοιάζει μετέωρος. Το Ποτάμι φαίνεται να βαλτώνει στα θολά νερά του. Οι ΑΝΕΛ μένουν αμετακίνητοι στον εθνολαϊκισμό τους, ενώ η Χρυσή Αυγή κερδίζει ένα, όχι ευκαταφρόνητο, σταθερό εκλογικό ακροατήριο με νεοναζιστικές απόψεις.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνεχίζουν να πολιτεύονται με συνταγές του παρελθόντος. Παλιά και νέα κόμματα υιοθετούν παρωχημένο πολιτικο-ιδεολογικό οπλοστάσιο. Ομνύουν στον λαϊκισμό και στις πελατειακές πρακτικές. Για να διατηρήσουν ή να αυξήσουν την πελατεία τους -ιδιαίτερα τα δύο μεγάλα κόμματα- επιδιώκουν την πολυσυλλεκτικότητα. Ομως αυτή δεν ενισχύει, όπως άλλοτε, την εμβέλεια και τη δύναμη του λόγου τους, ούτε την ελκυστικότητά τους. Απλώς τα καθιστά μηχανισμούς εξυπηρέτησης και εξισορρόπησης αντιτιθέμενων επιδιώξεων. Η ετερογένεια είναι το κοινό χαρακτηριστικό των φορέων του νέου δικομματισμού. Εξαιτίας αυτής ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μετατράπηκαν σε άμορφα και ασπόνδυλα σχήματα. Στερούνται καθαρής, διακριτής ταυτότητας. Ο λόγος τους συνιστά συνονθύλευμα απόψεων, ιδεών, εκφράσεων. Η στρατηγική τους δεν εδράζεται σε συγκεκριμένο, θεμελιωμένο σχέδιο.

Κορυφαίο παράδειγμα ετερογένειας είναι η διάσταση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Αλ. Τσίπρα, έπειτα από τη στροφή του τελευταίου στον ρεαλισμό. Η μετεξέλιξη του κυβερνώντος κόμματος αποδεικνύεται δύσκολο εγχείρημα. Δέσμιο ιδεοληψιών και αγκυλώσεων δεν συγχρονίζεται με τη ζώσα πραγματικότητα. Αν και ο πρωθυπουργός δεν έχει αφομοιώσει ακόμη την ανατοποθέτησή του, η απόστασή του από το κόμμα και τους υπουργούς του είναι εμφανής, ακόμη και μετά την αποκόλληση των δραχμιστών. Στη ΝΔ, από την άλλη, το πρόβλημα αναδείχθηκε με την εκλογή νέου προέδρου.

Η συνύπαρξη κεντροδεξιών, φιλελεύθερων, αναχρονιστικών, ακόμη και ακροδεξιών δυνάμεων, τη μετέτρεψε σε πολιτικό χυλό. Η απουσία διαλόγου για ζητήματα φυσιογνωμίας, πολιτικής και στρατηγικής επιτείνει την κρίση εκπροσώπησης. Την ετερογένειά της ενισχύουν περαιτέρω τα φέουδα, οι βαρονίες και οι μεσσιανισμοί. Ετσι εξηγείται γιατί η Ελλάδα δεν κατάφερε ακόμη να απεξαρτηθεί από τα μνημόνια. Αντιθέτως η Πορτογαλία, που μπήκε στη συνέχεια, βρίσκεται ήδη σε τροχιά ανάπτυξης. Το πολιτικό της σύστημα λειτούργησε ως προωθητική δύναμη επιδεικνύοντας την απαιτούμενη βούληση και προσαρμογή.

Τέτοια ρεσιτάλ υποκρισίας ποτέ άλλοτε δεν γνώρισε το ελληνικό Kοινοβούλιο.

Oχι, τους αδικούν τους συριζαίους όποιοι και όσοι αβασάνιστα τους χαρακτηρίζουν «τελείως ανίκανους». Μπορεί κυβερνητικά και διαχειριστικά αυτό να ισχύει, αλλά υπάρχει ένας τομέας στον οποίο οι επιδόσεις τους είναι αξιοζήλευτες, μέχρι και απλησίαστες. Τέτοια ρεσιτάλ υποκρισίας ποτέ άλλοτε δεν γνώρισε το ελληνικό Kοινοβούλιο.

Oσοι ζουν τα τελευταία χρόνια σ’ αυτό τον τόπο και δεν υποδύονται τους Αρειανούς όπως κάνουν ο Τσίπρας και η παρέα του, θυμούνται πολύ καλά ότι οι λέξεις «ναι» και «συναίνεση» δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιό τους. Hταν πρωτοφανές, αλλά ενδεχομένως να εξηγεί τη συνέχεια. Διότι ο μονίμως «όχι σε όλα» κραυγάζων, μέχρι να φτάσει στην πρωθυπουργική καρέκλα, βρέθηκε τελικά ν’ αναφωνεί επί 17 ώρες «ναι στα πάντα» πασχίζοντας απελπισμένα να τη διατηρήσει.

Hταν η βραδιά της πρεμιέρας του Αλ. Τσίπρα στον ρόλο του νεομνημονιακού απολογητή της διατήρησης της νεοφιλελεύθερης επικυριαρχίας της χώρας μας, που όμως δεν ήθελε να τον μοιραστεί και με κανέναν άλλον. Το απέδειξε όταν πεισματικά αρνήθηκε την πρόταση να ηγηθεί μιας κυβέρνησης όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Hξερε ότι «συναίνεση» σημαίνει «συγκυριαρχία», «συνδιοίκηση», «συγκυβέρνηση». Κι αυτός προτιμούσε τον συνεταιρισμό με τους Καμμένους, που θα τους εκχωρούσε δύο ή τρεις καρέκλες και σ’ αντάλλαγμα θα τον άφηναν να παίζει μόνος του.

Κάπως έτσι στήθηκε η νέα πρεμιέρα του Αλ Τσίπρα, στον ρόλο του συναινετικού αυτή τη φορά, και των υπουργών και βουλευτών του σε ρόλους συμπρωταγωνιστών. Το θέαμα και το ακρόαμα είναι από κωμικό μέχρι και εξοργιστικό, ανάλογα με τη διάθεση του τηλεθεατή. Προσωπικά έχω αγγίξει και τα δύο άκρα, αλλά εκεί που τείνω να καταλήξω είναι στην οργή. Μοιραία αυτό είναι το συναίσθημα που μου προκαλεί το αναίσχυντο ρεσιτάλ υποκρισίας των πολιτικάντηδων που ζητούν ή και αξιώνουν θρασύτατα από τους αντιπάλους τους την πολιτική συμπεριφορά την οποία εκείνοι ουδέποτε επέδειξαν.

Δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το «νέο» που υποτίθεται ότι φέρνει στην πολιτική ζωή η νέα μνημονιακή κυβέρνηση. Προτάσεις, ιδέες και σχέδια δεν έχω διαπιστώσει. Μοιραία, λοιπόν, καταλήγω στην υποκρισία. Oχι γιατί είναι πρωτοφανές ως φαινόμενο στην πολιτική ζωή του τόπου. Αλλά επειδή για πρώτη φορά η υποκρισία εξελίχθηκε σε ιδεολογία. Από τα επιτεύγματα του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό.

Ο νέος κύκλος

Η πρώτη φορά ήταν τον Γενάρη. Και απ’ όσα διακήρυξε, εξήγγειλε, υποσχέθηκε, δεσμεύτηκε δεν εφαρμόστηκε ούτε ένα «και». Οι μήνες που ακολούθησαν απέδειξαν ότι οι προγραμματικές δηλώσεις του ήταν αβάσιμες μεγαλοστομίες και ανεδαφικές φαντασιώσεις. Και μοιραία ο αριστερός Τσίπρας συνθηκολόγησε ηττημένος. Ενέδωσε σε όλες τις αξιώσεις εκείνων τους οποίους είχε ως στόχο να συντρίψει. Ενας ακόμη κύκλος του ελληνικού δράματος είχε κλείσει.

Και προχθές άνοιξε και επίσημα ο νέος. Μόνο που οι προγραμματικές διαβεβαιώσεις δεν ήταν τώρα πομπώδεις και πανηγυρικές, αλλά δειλές, αμήχανες και υποταγμένες στις νεοφιλελεύθερες απαιτήσεις των επικυρίαρχων. Ο ασυμβίβαστος εχθρός του νεοφιλελευθερισμού «καμάρωνε» τώρα ως συνειδητός απολογητής του εφιαλτικού αριστερού Μνημονίου και ο μέχρι πρότινος αδιάλλακτος υπερασπιστής των «κόκκινων γραμμών» του εγκατέλειπε το ένα πεδίο μάχης μετά το άλλο, εκποιώντας τις ιδεολογικοπολιτικές αρχές του στον βωμό της διατήρησης της πρωθυπουργικής καρέκλας που η συνθηκολόγηση με τους Ευρωπαίους δυνάστες του εξασφάλισε.

Δυστυχώς γι’ αυτόν ήταν και άτυχος. Δεν τον βοήθησε και η συγκυρία. Διότι και τη διαβεβαίωση ότι από το δεύτερο εξάμηνο του 2016 θα περάσουμε στην ανάπτυξη δεν δίστασε να μας δώσει, αλλά και τον εφησυχασμό για εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας μέσα στον επόμενο χρόνο μάς πρόσφερε. Μόνο που είχε ξεχάσει να συνεννοηθεί με τον Τσακαλώτο. Κι εκείνος πήγε και κατέθεσε το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2016, ξεσκεπάζοντας το πρωθυπουργικό παραμύθι, μια και ομολογεί ότι και του χρόνου ύφεση (2,3%) και αύξηση (0,6) της ανεργίας θα έχουμε.

Και τι μένει τελικά; Μα φυσικά η αγωνία για το αύριο. Και μια σειρά από διαχρονικά «θα» που πολλοί παπαγάλισαν, αλλά κανένας δεν τόλμησε ή δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει. Το «απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα», το «νέο πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης» και η «διοικητική μεταρρύθμιση». Αλλά όποιος έχει τόσο φιλόδοξους στόχους έχει κάνει και την προεργασία του. Από το 2012 προέκυψε η προοπτική της εξουσίας. Ποιος τους εμπόδισε να στρωθούν στη δουλειά και να προετοιμαστούν για τη μέρα που θα είχαν την ευκαιρία να μας αποδείξουν ότι δεν είναι άβουλοι ουραγοί του μνημονιακού μονόδρομου, τον οποίο προκλητικά χλεύαζαν; Και πως δεν χρειάζεται να δρουν ως αδίστακτοι φορομπήχτες;

Η οικονομία και η κοινωνία δεν αντέχουν άλλες περιπέτειες.

Ο πρωθυπουργός μοιάζει να έχει αντιληφθεί την κρισιμότητα των περιστάσεων και την ανάγκη να ολοκληρωθούν ταχύτατα η τρέχουσα αξιολόγηση και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Δύο κρίσιμα ερωτήματα, όμως, παραμένουν. Το πρώτο έχει να κάνει με τον πόλεμο που εξαγγέλλουν υπουργοί και βουλευτές στις ιδιωτικοποιήσεις και άλλα σημαντικά μέτρα. Το δεύτερο αφορά την τεχνοκρατική ικανότητα της σημερινής κυβέρνησης να φέρει σε πέρας τόσο γρήγορα ένα τόσο πολύπλοκο και απαιτητικό σχέδιο. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμιά σιγουριά πως ο κ. Τσίπρας μπορεί να δώσει λύση σε αυτά τα δύο ζητήματα. Αν όμως δεν το κάνει, η χώρα θα ξαναβρεθεί στο χείλος του γκρεμού και η συζήτηση για το Grexit θα επιστρέψει στο τραπέζι. Ελπίδα όλων να τα καταφέρει, γιατί η οικονομία και η κοινωνία δεν αντέχουν άλλες περιπέτειες.

Να λείπει η κοροϊδία

Τα έχουμε ξαναπεί, θαρρώ. Ετσι που ήρθαν τα πράγματα, θα το ξαναπληρώσω το μάρμαρο. Οπως το πλήρωσα (και όχι μόνο εγώ, αλλά όλα τα νομοταγή κορόιδα) για να γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς, τώρα θα το ξαναπληρώσω και για χάρη του Τσίπρα. Κοινή, άλλωστε, η πρακτική τους. Σκληροί, ανυποχώρητοι και ασυμβίβαστοι αντιμνημονιακοί και οι δύο μέχρι να καθίσουν στην καρέκλα, φρόνιμοι και υπάκουοι συνεργάτες της Μέρκελ από κει και μετά.

Θα το ξαναπληρώσω, λοιπόν, το μάρμαρο, μια και δεν γίνεται και διαφορετικά, αλλά περιόρισε κι εσύ, φίλτατε (τρόπος του λέγειν δηλαδή) πρωθυπουργέ, το δούλεμα. Ή φρόντισε να θυμάσαι τι λες. Δεν γίνεται και να σε εκβίασαν οι άθλιοι Ευρωπαίοι και ταυτόχρονα να βγήκες και κερδισμένος από τη διαπραγμάτευση. Ή το ένα ή το άλλο θα έγινε. Και το τι ακριβώς έγινε, το λένε οι «λυπητερές» που μας στέλνεις.

Κι εδώ είναι το πιο χοντρό δούλεμα, στο οποίο επιδίδονται αναγκαστικά και κάποιοι υπουργοί σου. Ο Φίλης, για παράδειγμα. Που μας γνωστοποίησε ότι ο ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση δεν θα φτάσει στο 23% αν προχωρήσουν καλά κάποιες υποθέσεις φοροδιαφυγής. Και δεν ήξερα τι να κάνω, να βάλω τα γέλια ή ν’ αρχίσω να βρίζω, όταν τον άκουσα. Γιατί μπορεί να ήταν χοντρή η κοροϊδία, αλλά ήταν και απροκάλυπτα βλακώδης.

Ούτε ο πρώτος είσαι, φίλτατε (τρόπος του λέγειν, το είπαμε) πρωθυπουργέ, ούτε ο τελευταίος που ψάχνεις για άλλοθι στους φοροφυγάδες. Ολοι, από το ’74 και μετά, αυτό λένε. Πως θα τους πιάσουν, θα τους τσακίσουν, θα τους γδάρουν και θα τους τα πάρουν. Αλλά επειδή ή δεν έχουν τη διάθεση ή δεν τα καταφέρνουν, στο τέλος τα σπασμένα τα ξαναπληρώνουμε εμείς. Τα γνωστά κορόιδα. Οι και υποζύγια αποκαλούμενοι. Που θα υποστούμε και τώρα τη φοροκαταιγίδα που συνειδητά εναντίον μας εξαπέλυσες, διότι όλοι αυτοί οι νέοι φόροι που σκαρφιστήκατε εσύ και το επιτελείο σου δεν θα βγουν φυσικά από τις τσέπες των διαχρονικά ασύλληπτων, αλλά από τα πορτοφόλια των συστηματικά λεηλατούμενων.

Γι’ αυτό και θα στο επαναλάβω: ας λείπει τουλάχιστον η κοροϊδία.

Περίοδος χάριτος δεν υπάρχει.

Περίοδος χάριτος δεν υπάρχει. Το ξέρουν κι αυτό. Οπως δεν υπάρχει και το επιχείρημα της άγνοιας των δυσκολιών. Μέχρι και την τελευταία αράδα του τελευταίου προαπαιτουμένου γνωρίζουν. Από κοινού, άλλωστε, με τους εταίρους και δανειστές μας τα συναποφάσισαν. Και τις δικές τους επιλογές και αποφάσεις καλούνται πλέον να εφαρμόσουν.

Ηταν διαφορετικός ο δρόμος που ακολουθούσαν οι προκάτοχοί τους. Καλύτερος ή χειρότερος δεν ενδιαφέρει αυτήν την ώρα. Εκείνο που μετράει είναι ότι επέλεξαν άλλον ο Αλ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του όταν τον περασμένο Γενάρη τους εμπιστεύτηκε τις τύχες του ο ελληνικός λαός. Και με βάση εκείνη την επιλογή τους φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, έχοντας αναλάβει τις υποχρεώσεις με τις οποίες δεσμεύτηκαν και γνωρίζοντας ότι στο τέρμα αυτής της διαδρομής μάς περιμένει ή η έξοδος από την κρίση ή ο όλεθρος της αποτυχίας.

Εν γνώσει των δυσκολιών δέχθηκαν να αναμετρηθούν με το δίλημμα αυτό. Και λίγο ενδιαφέρει αν οι πρακτικές που θα ακολουθήσουν και τα μέτρα που θα εφαρμόσουν θα είναι πέρα και έξω από τις ιδεολογικοπολιτικές αρχές και αξίες τους. Τους γνώριζαν καλά τους κανόνες του παιχνιδιού όταν δέχτηκαν να το παίξουν και φυσικά γνωρίζουν και πόσο βαρύ είναι το τίμημα αν δεν τους τηρήσουν ή αν αποτύχουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.

Προφανώς, τo δικαίωμα στην αποτυχία δεν το έχουν. Το ξέρουν καλά. Και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ακόμη και ως σκέψη απορρίπτουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Γιατί δεν θα είναι η δεκαετία του ’80 στην οποία θα υποχωρήσει στην περίπτωση αυτή η ελληνική οικονομία. Θα είναι η δεκαετία του ’60 ή και του ’50 που θα αναβιώσει σε μια χώρα οικονομικά ισοπεδωμένη.

Φυσικά και δεν θα είναι εύκολοι οι μήνες που έρχονται. Οι θυσίες για τον μέσο πολίτη θα είναι οι μεγαλύτερες έως τώρα. Και η υποχρέωση της κυβέρνησης και πρωτίστως του πρωθυπουργού σε αυτές τις δύσκολες ώρες είναι να προσφέρουν την ελπίδα ότι τελικά οι θυσίες δεν θα πάνε χαμένες και ότι το έργο που ζήτησαν και ανέλαβαν θα το φέρουν εις πέρας. Μόνο έτσι θα ανταποκριθούν στην ιστορική αποστολή που τους εμπιστεύτηκε ο ελληνικός λαός.

Εξακολουθούν να ταλαντεύονται μεταξύ προεκλογικών υποσχέσεων .

Μετά το ταξίδι και τις επαφές στις ΗΠΑ, ο πρωθυπουργός επιστρέφει στην Αθήνα για να βρεθεί αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα. Η εκλογική διαδικασία παρά τις προσπάθειες της υπηρεσιακής κυβέρνησης, άφησε πίσω μια σειρά εκκρεμότητες και δεσμεύσεις που απορρέουν από το νέο μνημόνιο ,που τώρα πρέπει να δρομολογηθούν.

Το χρονοδιάγραμμα των επόμενων μηνών για την υλοποίηση αυτών των δεσμεύσεων είναι αφενός δεδομένο και αφετέρου ιδιαίτερα πιεστικό. Το νέο μνημόνιο προβλέπει αυστηρά χρονοδιαγράμματα για ένα πλήθος ρυθμίσεων και μεταρρυθμίσεων, που δεν έχουν όλες μεν το ίδιο βάρος, αλλά η εφαρμογή τους έχει τεθεί ως  απόλυτη προϋπόθεση προκειμένου να προχωρήσει η εκταμίευση της  πρώτης δόσης.

Η εμπειρία των πρώτων ημερών της νέας κυβέρνησης δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική, καθώς  πολλοί υπουργοί δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ούτε την κρισιμότητα της κατάστασης, ούτε τον επείγοντα χαρακτήρα των μέτρων και των αποφάσεων που πρέπει να λάβουν. Εξακολουθούν να ταλαντεύονται μεταξύ προεκλογικών υποσχέσεων και πραγματικότητας με αποτέλεσμα ο κρατικός μηχανισμός να κινείται στους ίδιους χαλαρούς ρυθμούς της προηγούμενης περιόδου.

Οι προγραμματικές δηλώσεις είναι μια ευκαιρία να ξεκαθαρίσει ο πρωθυπουργός προς όλους την κατάσταση. Περιθώρια για ατέρμονες συζητήσεις, για προσχηματικές καθυστερήσεις  με ανύπαρκτα ισοδύναμα μέτρα δεν υπάρχουν πλέον. Ο κ.Τσίπρας που έχει τη συνολική ευθύνη για  την πορεία της χώρας,πρέπει να βάλει ένα τέλος σε αυτή την αναβλητικότητα. Οι πολίτες του έδωσαν την εντολή, γνωρίζοντας τα βάρη που συνεπάγεται το νέο μνημόνιο να προχωρήσει στην εφαρμογή του, ελπίζοντας ότι θα το κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τους ίδιους και για τη χώρα.

Τα στελέχη του, επίσης,  που ανέλαβαν τους υπουργικούς θώκους γνώριζαν πολύ καλά την ευθύνη και το κόστος που αναλάμβαναν. Ας τελειώνουν λοιπόν με τις υπεκφυγές και τις καθυστερήσεις κι ας αρχίσουν να τρέχουν, για να μην βρεθούμε πάλι με την επερχόμενη αξιολόγηση,μπροστά σε καταστάσεις που δεν αντέχει ούτε η οικονομία, ούτε η κοινωνία.

Είναι επιεικώς εξωφρενικό.

Είναι επιεικώς εξωφρενικό. Και προφανώς, ανάλογο προηγούμενο ποτέ και πουθενά δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν, αλλά ούτε και είναι πιθανό να υπάρξει στο μέλλον. Μόνο στην Ελλάδα του 2015 είναι δυνατό να ξεκινάει μια δίκη στις 21 Απριλίου και ο πρώτος μάρτυρας κατηγορίας να καταθέτει στις 29 Σεπτεμβρίου.

Και δεν είναι μια οποιαδήποτε δίκη. Στο εδώλιο τυπικά και μόνο κάθονται ένας δολοφόνος και οι έμμεσα εμπλεκόμενοι στο έγκλημα. Ουσιαστικά στο εδώλιο κάθεται ένα κόμμα, του οποίου ο επικεφαλής μόλις πριν από μερικές μέρες ομολόγησε δημόσια την πολιτική ευθύνη του ίδιου και του κόμματός του για την εν ψυχρώ δολοφονία του ατυχούς Φύσσα. Ηταν μια ενέργεια που σαφώς απέβλεπε να αποτρέψει τα χειρότερα, τα οποία δεν είναι άλλα από την ποινική ευθύνη που αποδίδει το κατηγορητήριο στους κατηγορουμένους.

Αυτό το κόμμα αναδείχθηκε μόλις πριν από μερικές μέρες σε τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας. Και η ευθύνη γι' αυτό δεν βαραίνει μόνο εκείνους που το ψήφισαν γνωρίζοντας την εγκληματική του δράση αλλά και την πρωτοφανή αδυναμία διεκπεραίωσης της υπό εξέλιξη διαδικασίας μέσα σε στοιχειωδώς λογικά χρονικά περιθώρια.

Είναι γνωστό ότι μέσα στις πολλές λειτουργικές αδυναμίες της δημοκρατίας μας είναι και η ταχεία απόδοση δικαιοσύνης με σοβαρές παρενέργειες για τη γενικότερη λειτουργία του κράτους. Αλλά η συγκεκριμένη δίκη εξελίσσεται με εξοργιστικά, ανεπίτρεπτα και απαράδεκτα αργούς ρυθμούς. Είναι έξω και πέρα από κάθε λογική ο πρώτος μάρτυρας μιας δικαστικής υπόθεσης, της όποιας υπόθεσης, να καταθέτει πεντέμισι μήνες μετά την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας. Πόσω μάλλον όταν η υπόθεση αυτή συνδέεται άμεσα και με την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος.