Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Έχουμε και την υπόθεση Πανούση.

Ας υποθέσουμε ότι δεν έχουμε κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι στη διάρκεια διαδηλώσεων μπροστά στον Aγνωστο Στρατιώτη τραμπούκοι της νεοναζιστικής συμμορίας γρονθοκοπούν μπροστά σε κάμερες και αστυνομικούς βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Κι ας υποθέσουμε τέλος ότι περνάνε πέντε μέρες και δεν έχει συλληφθεί κανένας από τους εντοπισμένους δράστες. Ερώτημα: κατά τη γνώμη σας θα είχε αρκεστεί ο Τσίπρας να ζητήσει την παραίτηση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη για ανικανότητα ή θα είχε καταγγείλει και τους Σαμαρά και Βενιζέλο για ανοχή προς τη νεοναζιστική αλητεία ή και συνεργασία μαζί της;
Κι από την άλλη έχουμε και την υπόθεση Πανούση. Που μπορεί να πασχίζουν φιλότιμα κάποιες κυρίες του ΣΥΡΙΖΑ να τη μεταβάλουν σε μπούμερανγκ για τον καταγγείλαντα, αλλά για τους διαθέτοντες στοιχειώδη νοημοσύνη είναι βέβαιο ότι ματαιοπονούν. Με τον Πανούση μπορεί ο καθένας να διαφωνήσει πολιτικά, αλλά διαθέτει δύο προσόντα που καλά θα κάνουν να τα λαμβάνουν υπόψη τους όποιοι και όποιες από την κυβέρνηση αποφασίζουν να του επιτεθούν. Είναι, πρώτον, σοβαρός και είναι, δεύτερον, νομικός. Ακαταμάχητος συνδυασμός, κυρίως για όποιους και όποιες τσαλαβουτάνε ακόμη ανεπιτυχώς στο αλφάβητο της επικοινωνιακής διαχείρισης προβλημάτων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για την επιλογή του Πανούση να μιλήσει αυτή τη χρονική στιγμή αλλά και τον τρόπο με τον οποίο το έκανε, είναι περισσότερες από μία οι απόψεις που μπορεί να υποστηριχθούν. Αλλά αυτό είναι δευτερεύουσας σημασίας. Εκείνο που προέχει είναι αν τα όσα υποστηρίξει βασίζονται σε αξιόπιστα στοιχεία και αν, όπως λέει, τα είχε γνωστοποιήσει εγκαίρως εκεί όπου έπρεπε. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι ο νομικός Πανούσης θα έχει φροντίσει ώστε οι καταγγελίες του πολιτικού Πανούση να είναι αδιαμφισβήτητα τεκμηριωμένες και η όποια αξιοποίησή τους να έχει γίνει με υποδειγματικό καθ’ όλα τρόπο.