Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Πως όμως θα οριοθετήσουμε μια νέα κοινωνία ισοτιμίας με τέτοιους όρους από το παρελθόν;

Η καταστροφή θα έλθει εάν δεν συνειδητοποιήσουμε πως τέτοιου είδους ελληναρίστικες κουτοπονηριές και πατέντες σύντομα θα ξαναέλθουν μπροστά μας. Πώς; Μα είναι πολύ απλό. Όσο το Κράτος δεν κάνει κάτι ριζικό και δεν αποδιώχνει οικονομικά βάρη αλλά απλά βαπτίζει τους εργαζόμενους – συνταξιούχους, όσο δεν παίρνει κάποιος πολιτικός το μαχαίρι για να λύσει το γόρδιο δεσμό μεταξύ Κράτους και κομματικής πελατείας, τόσο το πρόβλημα θα διογκώνεται.

Λες και δηλαδή οι συντάξεις όλων αυτών δεν θα κοστίζουν στο Κράτος. Λες και όλοι αυτοί οι 55άρηδες ή 60άρηδες δεν θα αναζητήσουν παράλληλα με τη σύνταξη και μαύρη εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Όμως είπαμε. Το παν είναι να μην δυσαρεστηθεί η κρίσιμη και μπετοναρισμένη εκλογικά μάζα των κομμάτων. Οι πελάτες – πολίτες, που δίχως να έχουν το βάρος της καθημερινής κρίσης για την εργασία τους, το άγχος της αποτυχίας ή και τη χαρά της επιτυχίας, θέλουν και πάλι να ζήσουν εις βάρος των συμπολιτών τους.

Πως όμως θα οριοθετήσουμε μια νέα κοινωνία ισοτιμίας με τέτοιους όρους από το παρελθόν; Πως θα γίνει να φτιάξουμε Κράτος δικαίου όταν σε κάθε άναρθρη κραυγή των βολεμένων συνδικαλιστών που είναι εξαφανισμένοι από τους κοινωνικούς αγώνες αλλά και την ίδια την εργασία τους, σε κάθε φωνή της αντιμεταρρυθμιστικής Αριστεράς που ακόμα ζει στο 1980 κανείς δεν αντιπαραβάλλει κάποιο άλλο επιχείρημα; Μήπως πρέπει οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα, αυτόν που ουσιαστικά δουλεύει και θρέφει ολόκληρη τη χώρα, θα πρέπει να ξεπεράσουν τα 2 εκατομμύρια ανθρώπων;