Σε αυτήν τη χώρα της απέραντης και υποκριτικής ηθικολογίας, επικρατούν ακόμη τα κλισέ και όσοι τα λατρεύουν. Οχι οποιαδήποτε κλισέ, αλλά εκείνα που έχουν να κάνουν με την ηθική. Παντός είδους. Και μείζον θέμα (στην Ελλάδα) είναι η ηθική υπεροχή της Αριστεράς. Θα ήταν διασκεδαστικό, αν δεν ήταν τόσο θλιβερό, να παρατηρεί κανείς την επικοινωνιακή διαχείριση των βασικών ζητημάτων της χώρας μέσα από τα διαθλαστικά φίλτρα της ηθικής υπεραξίας.
Η κυβέρνηση έχει χτίσει το δημόσιο προφίλ της και τη ρητορεία της πάνω στο ιδεολόγημα μιας ασαφούς ηθικής ανωτερότητας. Είναι ένα ιδεολόγημα παλιό και δοκιμασμένο, και ασφαλώς όχι μόνο από την Αριστερά. Στις μέρες μας, όμως, η κυβέρνηση και το κοινωνικό αξιακό σύστημα που καλλιεργεί μονοπωλούν τη χειραγώγηση με όχημα την ηθικολογία. Ακόμη και ζητήματα δημοσίας τάξεως, όπως οι καταλήψεις, οι εντολές στην Αστυνομία, οι πράξεις βανδαλισμού και οι τραμπουκισμοί προσφέρονται στην κοινωνία μέσα από το φίλτρο ενός ηθικού μετρονόμου. Η πολιτική για τους μετανάστες, ο εκσυγχρονισμός του σωφρονιστικού συστήματος και η ρητορεία του κράτους-τιμωρού απέναντι σε όσους «μας οδήγησαν ώς εδώ» περνούν μέσα από τα απλοποιημένα σχήματα της μαυρόασπρης ηθικής.
Ο αντιγερμανισμός και η διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων, όπως και η εμμέσως απειλητική φιλολογία για χειραφέτηση από τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, τροφοδοτούνται από την πεποίθηση ότι ο «λαός» θα υποστηρίξει το «δίκαιο». Ακόμη και αν η διαδικασία είναι οδυνηρή.
Γιατί, η οργάνωση της ηθικολογίας και η αναβάθμισή της σε πολιτική επικοινωνία προϋποθέτουν, αν δεν εκβιάζουν, τη σύγκλιση της ηθικής καθαρότητας με την ηθελημένη αποδοχή του «πόνου». Ο λαός οφείλει να «γνωρίζει» και η κυβέρνηση τον «πληροφορεί» και δεν τον αφήνει στο «σκότος» όπως οι «προηγούμενοι».
Και καθώς ο «λαός» είναι ενήμερος, μέσα από τη νεοϊδρυθείσα «φωτεινή» σχέση κρατούντων και ψηφοφόρων, η οδυνηρή επιλογή της καχεξίας και του περιθωρίου εξαγνίζεται μέσα από τον δίαυλο της ηθικής καθαρότητας. Τείνει να γίνει «επιθυμία».
Ολα αυτά θα ήταν ίσως γραφικά αν δεν ήταν καθημερινό βίωμα, σε μια εποχή κατακλυσμιαίων γεωστρατηγικών μεταβολών.
Η κυβέρνηση έχει χτίσει το δημόσιο προφίλ της και τη ρητορεία της πάνω στο ιδεολόγημα μιας ασαφούς ηθικής ανωτερότητας. Είναι ένα ιδεολόγημα παλιό και δοκιμασμένο, και ασφαλώς όχι μόνο από την Αριστερά. Στις μέρες μας, όμως, η κυβέρνηση και το κοινωνικό αξιακό σύστημα που καλλιεργεί μονοπωλούν τη χειραγώγηση με όχημα την ηθικολογία. Ακόμη και ζητήματα δημοσίας τάξεως, όπως οι καταλήψεις, οι εντολές στην Αστυνομία, οι πράξεις βανδαλισμού και οι τραμπουκισμοί προσφέρονται στην κοινωνία μέσα από το φίλτρο ενός ηθικού μετρονόμου. Η πολιτική για τους μετανάστες, ο εκσυγχρονισμός του σωφρονιστικού συστήματος και η ρητορεία του κράτους-τιμωρού απέναντι σε όσους «μας οδήγησαν ώς εδώ» περνούν μέσα από τα απλοποιημένα σχήματα της μαυρόασπρης ηθικής.
Ο αντιγερμανισμός και η διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων, όπως και η εμμέσως απειλητική φιλολογία για χειραφέτηση από τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, τροφοδοτούνται από την πεποίθηση ότι ο «λαός» θα υποστηρίξει το «δίκαιο». Ακόμη και αν η διαδικασία είναι οδυνηρή.
Γιατί, η οργάνωση της ηθικολογίας και η αναβάθμισή της σε πολιτική επικοινωνία προϋποθέτουν, αν δεν εκβιάζουν, τη σύγκλιση της ηθικής καθαρότητας με την ηθελημένη αποδοχή του «πόνου». Ο λαός οφείλει να «γνωρίζει» και η κυβέρνηση τον «πληροφορεί» και δεν τον αφήνει στο «σκότος» όπως οι «προηγούμενοι».
Και καθώς ο «λαός» είναι ενήμερος, μέσα από τη νεοϊδρυθείσα «φωτεινή» σχέση κρατούντων και ψηφοφόρων, η οδυνηρή επιλογή της καχεξίας και του περιθωρίου εξαγνίζεται μέσα από τον δίαυλο της ηθικής καθαρότητας. Τείνει να γίνει «επιθυμία».
Ολα αυτά θα ήταν ίσως γραφικά αν δεν ήταν καθημερινό βίωμα, σε μια εποχή κατακλυσμιαίων γεωστρατηγικών μεταβολών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου