ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥΠεριμένοντας το θαύμα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το μεγάλο πρόβλημα των συζητήσεων της περιόδου, μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των διακυβερνητικών οργανισμών που έχουν εκδώσει και εγγυώνται το ελληνικό χρέος, δεν είναι τόσο στο πόσο χρόνο έχουν πάρει. Στο παρελθόν, ξοδεύαμε τον χρόνο χωρίς φειδώ και χωρίς αντίληψη των κινδύνων, γεγονός που εξηγεί την κακοδαιμονία της περιόδου. Μια σύντομη αναδρομή θα δείξει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει, μέχρι στιγμής, καταναλώσει περισσότερο χρόνο από τους προηγούμενους πρωθυπουργούς, με την εξαίρεση του Λουκά Παπαδήμου.
Παρόλο που ο Κ. Καραμανλής προσέφυγε σε εκλογές το 2007, για να αντιμετωπίσει τα δημοσιονομικά ελλείμματα και να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα, η κυβέρνησή του δεν έκανε τίποτε δραστικό. Από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο του 2008, αγνόησε όλα τα σημάδια που έδειχναν ότι η χρηματοπιστωτική θύελλα κέρδιζε δύναμη.
Ακόμη και μετά τον Μάρτιο 2009, όταν ενημέρωσε τους πολιτικούς αρχηγούς για τις αυξημένες πιθανότητες να αντιμετωπίσει η χώρα μια σοβαρή κρίση δημόσιου χρέους, μέχρι την εγκατάλειψη της πρωθυπουργίας με τις εκλογές του φθινοπώρου, πήρε ελάχιστα και ακατάλληλα μέτρα σταθεροποίησης.
Από τα πρώτα σημάδια μέχρι την αναγνώριση της κρισιμότητας της κατάστασης πέρασαν δύο χρόνια. Ο νέος πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, έχασε τέσσερις μήνες και διαπραγματευόταν επί ακόμη τρεις, ενόσω η κρίση ρευστότητας μετατράπηκε σε κρίση φερεγγυότητας.
Λίγο πριν το κράτος περιέλθει σε κρίση καθημερινών πληρωμών, υπεγράφη η μνημειώδης δανειακή σύμβαση. Προβλέφθηκε η ανά τρίμηνο σύνταξη έκθεσης ελέγχου, που επέτρεπε την αντίστοιχη εκταμίευση δόσεων δανείων. Μετά την πρώτη εκταμίευση άρχισαν οι καθυστερήσεις και μόνον όταν πλησίαζε απειλητικά η επόμενη στάση πληρωμών, έκλεινε μια ακόμη συμφωνία με την τρόικα.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου, σε διάστημα μόλις έξι μηνών και σε καθεστώς υπέρτατης πίεσης, «κούρεψε» το ένα τρίτο του χρέους, συμφώνησε νέο μεγαλύτερο δάνειο, χρηματοδότησε πλήρως το κράτος μέχρι να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα και κράτησε ανοικτές τις τράπεζες.
Με το δεύτερο πρόγραμμα, αντί των προβλεπομένων οκτώ δόσεων, εισπράχθηκαν πέντε. Επί πέντε μήνες, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη διαπραγματεύθηκε τη σημαντική, είναι αλήθεια, απόφαση του Eurogroup της 27ης Νοεμβρίου, που προβλέπει την αναδιοργάνωση του χρέους.
Η τελευταία συμφωνία με τους «θεσμούς» έγινε πριν από έναν χρόνο. Από τότε έως σήμερα, μεσολαβούσης της εκλογικής αναμέτρησης, η Ελλάδα βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις.
Αντέξαμε τόσον καιρό χωρίς να εφαρμόζουμε τη συμφωνία, ματώνοντας όμως κατά 15 δισ. ευρώ. Αλλά και οι δανειστές μας παραμένουν δογματικά πιστοί στην τακτική τους. Να υποθέσουμε ότι κάτι θα συμβεί στις αμέσως επόμενες εβδομάδες!
Παρόλο που ο Κ. Καραμανλής προσέφυγε σε εκλογές το 2007, για να αντιμετωπίσει τα δημοσιονομικά ελλείμματα και να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα, η κυβέρνησή του δεν έκανε τίποτε δραστικό. Από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο του 2008, αγνόησε όλα τα σημάδια που έδειχναν ότι η χρηματοπιστωτική θύελλα κέρδιζε δύναμη.
Ακόμη και μετά τον Μάρτιο 2009, όταν ενημέρωσε τους πολιτικούς αρχηγούς για τις αυξημένες πιθανότητες να αντιμετωπίσει η χώρα μια σοβαρή κρίση δημόσιου χρέους, μέχρι την εγκατάλειψη της πρωθυπουργίας με τις εκλογές του φθινοπώρου, πήρε ελάχιστα και ακατάλληλα μέτρα σταθεροποίησης.
Από τα πρώτα σημάδια μέχρι την αναγνώριση της κρισιμότητας της κατάστασης πέρασαν δύο χρόνια. Ο νέος πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, έχασε τέσσερις μήνες και διαπραγματευόταν επί ακόμη τρεις, ενόσω η κρίση ρευστότητας μετατράπηκε σε κρίση φερεγγυότητας.
Λίγο πριν το κράτος περιέλθει σε κρίση καθημερινών πληρωμών, υπεγράφη η μνημειώδης δανειακή σύμβαση. Προβλέφθηκε η ανά τρίμηνο σύνταξη έκθεσης ελέγχου, που επέτρεπε την αντίστοιχη εκταμίευση δόσεων δανείων. Μετά την πρώτη εκταμίευση άρχισαν οι καθυστερήσεις και μόνον όταν πλησίαζε απειλητικά η επόμενη στάση πληρωμών, έκλεινε μια ακόμη συμφωνία με την τρόικα.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου, σε διάστημα μόλις έξι μηνών και σε καθεστώς υπέρτατης πίεσης, «κούρεψε» το ένα τρίτο του χρέους, συμφώνησε νέο μεγαλύτερο δάνειο, χρηματοδότησε πλήρως το κράτος μέχρι να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα και κράτησε ανοικτές τις τράπεζες.
Με το δεύτερο πρόγραμμα, αντί των προβλεπομένων οκτώ δόσεων, εισπράχθηκαν πέντε. Επί πέντε μήνες, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη διαπραγματεύθηκε τη σημαντική, είναι αλήθεια, απόφαση του Eurogroup της 27ης Νοεμβρίου, που προβλέπει την αναδιοργάνωση του χρέους.
Η τελευταία συμφωνία με τους «θεσμούς» έγινε πριν από έναν χρόνο. Από τότε έως σήμερα, μεσολαβούσης της εκλογικής αναμέτρησης, η Ελλάδα βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις.
Αντέξαμε τόσον καιρό χωρίς να εφαρμόζουμε τη συμφωνία, ματώνοντας όμως κατά 15 δισ. ευρώ. Αλλά και οι δανειστές μας παραμένουν δογματικά πιστοί στην τακτική τους. Να υποθέσουμε ότι κάτι θα συμβεί στις αμέσως επόμενες εβδομάδες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου