Θέλω μόνο παραμύθια!

Κόκκινη κλωστή δεμένη σε μια κάλπη τυλιγμένη ρίξ' της ψήφο να γεμίσει παραμύθι ν' αρχινίσει...

Η Μυθολογία ήταν πάντα το αγαπημένο μας μάθημα. Μεγαλώσαμε με τους άθλους του Ηρακλή, με τον Θησέα και τον Μινώταυρο, με τις πονηριές του πολυμήχανου Οδυσσέα. Πάνω σ' αυτούς τους μύθους χτίσαμε την Ιστορία μας, φροντίζοντας να τους εμπλουτίζουμε και να τους εκσυγχρονίζουμε συνεχώς με ό,τι μας βόλευε, αποσιωπώντας ταυτόχρονα ό,τι δεν ταίριαζε ή ενοχλούσε...

Κάπως έτσι πλέξαμε το παραμύθι μας. Κάπως έτσι γίναμε ο «περιούσιος», ο «ανάδελφος» λαός, ο λαός στον οποίο όλοι οφείλουν. Κάπως έτσι αποφασίσαμε ότι μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από το Δημόσιο, χωρίς να χρειάζεται να εκπληρώσουμε τις δικές μας υποχρεώσεις προς αυτό, ότι μπορούμε να παίρνουμε και να δίνουμε μίζες με το αζημίωτο, ότι μπορούμε να σπουδάζουμε αιωνίως, να πετάμε τα σκουπίδια μας όπου γουστάρουμε, ότι μπορούμε να πάμε μπροστά χωρίς να επενδύουμε και να παράγουμε, ότι μπορούμε να ζούμε με δανεικά κι αγύριστα, όταν τα δικά μας τελειώνουν! Τα παραμύθια δυστυχώς έχουν και δράκους... Και ο δράκος του δικού μας παραμυθιού αποδείχτηκε πολύ κακός. Εδώ και 5 χρόνια μας δείχνει τα νύχια και τα δόντια του, βγάζει φωτιές από το στόμα, μας φοβερίζει και μας απειλεί. Ζητάει να του επιστρέψουμε τα δανεικά, απαιτεί να μας πει αυτός πώς και με πόσα θα ζούμε, να καθορίσει τη ζωή και το μέλλον μας!

Τα παραμύθια ευτυχώς έχουν βασιλόπουλα...

Και το δικό μας βασιλόπουλο αποδείχτηκε πολύ καλό. Ολα αυτά τα χρόνια μας χαϊδεύει και μας καθησυχάζει συνεχώς, μας λέει ότι όλα τα προβλήματά μας θα λυθούν, ότι δεν χρωστάμε σε κανέναν, ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και ότι θα τον διώξει με τις κλωτσιές τον κακό τον δράκο μόλις γίνει βασιλιάς! Κι έτσι το βασιλόπουλό μας έγινε πια βασιλιάς... Μόνο που δεν τον έδιωξε τον δράκο. Προσπαθεί να τον καθησυχάσει και να τον καλοπιάσει. Να του αποσπάσει μια μικρή παράταση ζωής έστω. Το παραμύθι της Θεσσαλονίκης άλλαξε, έγινε πιο ηρωικό. Εχει αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Εχει ρούβλια, γουέν, ρουπίες και μάλλον τελικά θα έχει και δραχμούλες... Δεν ξέρει κανείς αν στο τέλος του παραμυθιού αυτοί θα ζήσουν καλά. Εμείς πάντως θα ζήσουμε ακόμα χειρότερα!