Ούτε η οικονομία, ούτε η χώρα μπορεί να αντέξουν για πολύ .

Ήταν αρκετή μια μικρή καθυστέρηση,  για τεχνικούς ή ουσιαστικούς λόγους, στην καταβολή κάποιων συντάξεων, για να δημιουργηθεί αμέσως κλίμα ανησυχίας σε όσους συνταξιούχους επιχείρησαν να εκταμιεύσουν τα χρήματα τους. Το πρόβλημα μπορεί να αποκαταστάθηκε σε λίγες ώρες, χωρίς άλλες παρενέργειες, όμως η ανησυχία που προκάλεσε είναι ενδεικτική του τι μπορεί να συμβεί, αν υπάρξει μια καθυστέρηση μεγαλύτερης διάρκειας.

Η μάχη ώρα με ώρα, μέρα με μέρα, για τη συγκέντρωση των απαραίτητων χρημάτων για να καλυφθούν οι υποχρεώσεις του δημοσίου, είναι προφανές ότι είναι ένας αδιέξοδος δρόμος. Επιπλέον εγκυμονεί ανά πάσα στιγμή τον κίνδυνο ενός απρόβλεπτου ατυχήματος,από μια αστοχία, από μια λάθος πρόβλεψη. Ούτε η οικονομία, ούτε η χώρα μπορεί να αντέξουν για πολύ να ζουν σε αυτό το καθεστώς συνεχούς αβεβαιότητας. Ήδη  το δημόσιο  έχει κηρύξει ουσιαστικά στάση πληρωμών, πέρα από μισθούς και συντάξεις, ενώ η ιδιωτική οικονομία έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής της, με τις συνέπειες να έχουν αρχίσει να γίνονται ορατές.

Ο χρόνος λοιπόν για τη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους, τους μόνους που μπορούν να εξασφαλίσουν  μια ομαλή ροή χρηματοδότησης στη χώρα τελειώνει. Τα περιθώρια για ελιγμούς, καθυστερήσεις και πολύ περισσότερο για εκτός λογικής αντίληψης έχουν ήδη σχεδόν εξαντληθεί. Ο μόνος δρόμος που έχει η κυβέρνηση και ο κ.Τσίπρας, είναι να προχωρήσει σε έναν έντιμο συμβιβασμό, όπως άλλωστε δηλώνει και να αγνοήσει ιδεοληψίες, όπως αυτές που υιοθετεί ο κ.Λαφαζάνης με το χθεσινό άρθρο του.

Οποιαδήποτε άλλη επιλογή  θα έχει δραματικές συνέπειες για τη χώρα και για τους πολίτες. Και τότε δυστυχώς οι αντιδράσεις, όπως φάνηκε από τη μικρή καθυστέρηση στην εκταμίευση των συντάξεων, ακόμα και αυτών που ψήφισαν ή στηρίζουν την κυβέρνηση δεν θα είναι ούτε περιορισμένες, ούτε εύκολα διαχειρίσιμες.