Υπάρχει ελπίς;

Η σχέση τους μπορεί να μη μετράει χρόνια, αλλά και οι τρεις μήνες δεν είναι λίγοι. Και τι μήνες; Μήνες γεμάτοι από αισιόδοξους στόχους, υψηλές προσδοκίες, αλληλοστήριξη, έντονους ρυθμούς, εκπλήξεις, μηνύματα εμπιστοσύνης αλλά και ερωτήματα για το μέλλον. Αυτούς τους φουλ μήνες και τη δική τους σχέση (με τη νέα κυβέρνηση) περιγράφουν σε όλα τα «ραβασάκια» τους στα γκάλοπ οι ψηφοφόροι της συντριπτικής πλειοψηφίας, που αφήνουν προς το παρόν στην άκρη απαισιόδοξες σκέψεις. Κλείνουν τα αυτιά τους στα λόγια τρίτων (εταίρων και άλλων) που δεν αποκλείουν ένα άδοξο τέλος, κάνουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις αλλά σιωπούν, δεν θέλουν τέλος πάντων να παραδώσουν τόσο εύκολα τις προσδοκίες. Ηταν και εκείνο το προεκλογικό -έμπλεο αισιοδοξίας και σιγουριάς νεύμα- «Η ελπίδα έρχεται, η Ελλάδα προχωράει, η Ευρώπη αλλάζει», που διατηρεί τη σχέση ζωντανή και ισχυρή - αλλά μέχρι πότε;

Και κάπως έτσι φτάνουν κυβέρνηση και ψηφοφόροι μπροστά στον καθρέφτη, το Σάββατο, στις 25 Απρίλη για την αποτίμηση των τριών μηνών. Ανοίγει, δηλαδή, η ταμπακέρα και εκτοξεύονται τα ερωτήματα προς το Μέγαρο Μαξίμου. Υπάρχει ελπίς; Και όλα τα σχετικά...

Η αλήθεια είναι ότι στο Μέγαρο Μαξίμου ξημεροβραδιάζονται για να βρουν λύση και συμφωνία με τους εταίρους μία ώρα αρχύτερα. Το αν διαβάζουν πάντως σωστά τα μηνύματα του 36% -και όχι του 3% και κάτι- δεν είναι ακόμη σίγουρο. Μένει να αποδειχτεί με τις δράσεις, τις πράξεις και την αντιμετώπιση της αβεβαιότητας. Είναι δε σχεδόν αυτονόητο ότι τις εκλογές τις κέρδισε ο Αλέξης Τσίπρας και όχι γενικώς και αόριστα το σύνθημα «Πρώτη φορά Αριστερά». Ναι, οι πολίτες γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη στον ξερολισμό και στο «απλουστευτικό» ή και επικίνδυνο δήθεν ερώτημα «ευρώ ή δραχμή», διότι και άλλου τύπου διακυβέρνηση ανέμεναν, και ευρώ και μόνο ευρώ ήθελαν. Σε κάθε περίπτωση, ο χρόνος και η ανοχή (χωρίς αποτελεσματικά δείγματα γραφής) δεν περισσεύουν. Ετσι ακούγεται στις παρέες, και όχι μόνο την Κυριακή του Θωμά! Ολοι περιμένουν ότι θα τραβήξει το σωστό χαρτί, τον άσο, ο κ. Τσίπρας και θα παραμερίσει το σαράκι της παρατεινόμενης μιζέριας. Αρκεί να μην ακούει τις «ακραίες φωνές», όπως ο ίδιος λέει στους συνεργάτες του. Εννοεί προφανώς φωνές και στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου - αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ οι ακραίοι δεν είναι κατ' ανάγκην λίγοι. Και η πολιτική αριθμητική δυσκολεύει...