Δίνεται η εντύπωση πως... κάποιο θαύμα θα μας σώσει την υστάτη ώρα.

Την ώρα που πυκνώνουν οι δηλώσεις και οι εκτιμήσεις διεθνών παραγόντων με ρόλο και λόγο για το χειρότερο που πρόκειται να συμβεί στην Ελλάδα, εδώ φαίνεται σαν όλα να δουλεύουν ρολόι. Η κυβέρνηση κινείται με ανεξήγητη ραθυμία αντί να καλπάζει και σχεδόν άβουλα παρακολουθεί όσα λένε οι άλλοι γι' αυτήν και συχνά αναγκάζεται να διαψεύδει ή απλώς να σχολιάζει τα σενάρια τρόμου που διαδέχονται το ένα το άλλο στον διεθνή Τύπο. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν ακόμη και υπουργοί ισχυρίζονται ότι δεν... χάλασε και ο κόσμος αν δεν επέλθει συμφωνία έως τις 24 Απριλίου. Η πραγματικότητα δυστυχώς είναι ζοφερή και αλίμονο σε όσους δεν την αντιλαμβάνονται ή πολύ περισσότερο αν καταλαβαίνουν και απλώς αδιαφορούν ή φοβούνται να την αντιμετωπίσουν.

Η οικονομία κάθε μέρα που περνά βουλιάζει και η εσωτερική στάση πληρωμών ναρκοθετεί την προοπτική της χώρας, αλλά η κυβέρνηση, στο όνομα μιας δήθεν πολιτικής διαπραγμάτευσης, έχει σπαταλήσει χρόνο και χρήμα που ήταν πολύτιμα για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της καταστροφής. Ετσι όπως χειρίζεται τη σχέση της με τους δανειστές, το μόνο που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής είναι να τριπλασιάσει τον λογαριασμό και να καταστρέψει την όποια σχέση εμπιστοσύνης με τους δανειστές. Το παράδοξο όμως είναι πως ενώ από πουθενά δεν προκύπτει μια κάποια πρόοδος για έναν συμβιβασμό, το Μαξίμου επιμένει να διαρρέει πως υπάρχει αισιοδοξία για θετική έκβαση των συζητήσεων με την τρόικα. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως στηρίζουν αυτή την προοπτική στην ανεξήγητη και ανεδαφική εκτίμηση ότι θα κάνουν πίσω οι εκπρόσωποι των δανειστών και όχι η Αθήνα. Είναι προφανές ότι αυτό μοιάζει με ανέκδοτο.

Με τέτοιες αναλύσεις μάλλον θα πρέπει να ανησυχούμε ακόμη περισσότερο, καθώς υπάρχει μια υπερβατική αντίληψη της πραγματικότητας και των εξελίξεων που τη διαμορφώνουν και δίνεται η εντύπωση πως... κάποιο θαύμα θα μας σώσει την υστάτη ώρα.

Δικαίως όσοι δεν πιστεύουν σε ανάλογες δοξασίες και θαύματα εκτιμούν πως οι συνέπειες της απραξίας βαθαίνουν την κρίση και απειλούν το μέλλον του τόπου. Αν παρ' ελπίδα όμως φθάσουμε στην επόμενη φάση της διαπραγμάτευσης χωρίς συμφωνία, τότε ο όλεθρος μοιάζει αναπόφευκτος και οι επιπτώσεις θα σαρώσουν τους πάντες και τα πάντα.