Με... πρωταγωνιστή την Ελλάδα, που σύρεται στο σφαγείο σαν πρόβατο.

Η λιτότητα για τους πολλούς, στη φάση που διανύει το ευρωοικοδόμημα, δεν συνιστά εργαλείο για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και τις άλλες συναφείς πολιτικοοικονομικές μεγαλοστομίες. Είναι η «μεγάλη ιδέα» της σημερινής νεοφιλελεύθερης ηγεσίας της Ευρωζώνης για γενικευμένη αναδιανομή του πλούτου υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Με αντιθέσεις, αντιφάσεις και συγκρούσεις στο εσωτερικό της. Τελικά, τόσο απλά είναι τα πράγματα στο επίπεδο αυτό, παραβλέποντας γεωστρατηγικές, διεθνείς και εθνικούς συσχετισμούς.

Αν αυτό ηχεί σε ορισμένους παλιομοδίτικο και... πολύ μαρξιστικό, κοιτώντας την τρέχουσα πραγματικότητα, μπορεί να διατυπωθεί και μοντερνιστικά: ο μισθός (και τα εργασιακά - ασφαλιστικά - κοινωνικά δικαιώματα) αποσυνδέεται από τη διαβίωση. Αυτονομείται από την ίδια τη ζωή και την καθημερινότητα του πολίτη. Συνδέεται με εξωανθρώπινες παραμέτρους. Γίνεται μέγεθος της αγοράς, παύει να είναι ανθρώπινο μέτρο. Οχι θεωρητικά, αλλά θεσμοθετημένα κιόλας. Οπως για παράδειγμα με τις «ρήτρες» του τρίτου μνημονίου. Ολα -μα όλα- δείχνουν ότι ένα από τα πιθανότερα σχέδια εφαρμογής της «μεγάλης ιδέας» του ευρωνεοφιλελευθερισμού (για την ακρίβεια ενός αθροίσματος πολλών μικρότερων «μεγάλων ιδεών») είναι η κινεζοποίηση του ευρωπαϊκού Νότου. Με... πρωταγωνιστή την Ελλάδα, που σύρεται στο σφαγείο σαν πρόβατο. Στο πλαίσιο αυτό ουδέν λάθος διέπραξε και ο αξιότιμος Γ. Μέργος για τους μισθούς. Με την ιδιότητα και τη θέση του στο όλο σύστημα εξέφρασε, με δικά του λόγια, αυτή τη στρατηγική. Οπως ακριβώς προκύπτει και από το τρίτο μνημόνιο...