Η εμπειρία του χθες και ο φόβος του αύριο προκαλούν την απελπισία σήμερα.

Αυτή η κυβέρνηση και οι προηγούμενες έχουν πετύχει να κρατήσουν τη χώρα εντός Ευρωζώνης. Δεν έχουν πετύχει να πείσουν τον λαό ότι οι δυσκολίες του θα έχουν τέλος στο ορατό μέλλον. Αντιθέτως, οι πολίτες βλέπουν ότι αυτοί που πάντα πλήρωναν τους φόρους τους καλούνται να πληρώσουν ακόμη περισσότερους, ενώ ο «αγώνας κατά της φοροδιαφυγής» δεν έχει δείξει σημαντικό αποτέλεσμα· τα έσοδα πέφτουν, τα έξοδα αυξάνονται· η ανεργία ανεβαίνει σε πρωτοφανή ύψη, μαζί και ο αριθμός των ανασφάλιστων. Ολοι περιορίζουν τα έξοδά τους: τόσο αυτοί που δεν έχουν άλλα να ξοδέψουν, όσο και αυτοί που φυλούν τα χρήματά τους επειδή δεν ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον.

Η εμπειρία του χθες και ο φόβος του αύριο προκαλούν την απελπισία σήμερα. Οταν πολίτες περιμένουν ώρες σε ουρά για δωρεάν φρούτα και λαχανικά, καταλαβαίνουμε και την ανάγκη τους και τον φόβο που προκαλεί πλέον η εμπειρία της στέρησης και την ανασφάλεια για το αύριο. Ευτυχώς, ιδιωτικοί οργανισμοί, η Εκκλησία, δήμοι και ιδιώτες έχουν κινητοποιηθεί για να προσφέρουν βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη. Αλλά εάν δεν αναλάβει το κράτος αυτόν τον ρόλο, με την εγγύηση του μεγέθους και της συνέχειας που μόνο αυτό μπορεί να έχει, η ανασφάλεια δεν θα έχει τέλος. Επειδή λίγοι γνωρίζουν τι δικαιούνται, για κάθε ενεχυροδανειστήριο που ανοίγει θα έπρεπε να ανοίγουν τρία κρατικά γραφεία τα οποία θα προσφέρουν συμβουλές για δικαιώματα, για επιδόματα, για διακανονισμούς, κοινοτικά προγράμματα και ό,τι άλλο μπορεί να βοηθήσει να ξεπεραστεί η κρίση. Την ίδια ώρα, νοσοκομεία, εφορίες, μέσα μεταφοράς και κάθε άλλη δημόσια υπηρεσία πρέπει, επιτέλους, να λειτουργούν με τρόπο ώστε να μην ταλαιπωρούνται περαιτέρω οι πολίτες.