Αυτή ειδικά την περίοδο δυσκολιών για τη χώρα και προσπαθειών εξόδου από την κρίση, πρέπει όλοι να διαθέτουν μια ευρύτερη ματιά των εξελίξεων.

Αυτή ειδικά την περίοδο δυσκολιών για τη χώρα και προσπαθειών εξόδου από την κρίση, πρέπει όλοι να διαθέτουν μια ευρύτερη ματιά των εξελίξεων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο «συνδικαλισμός» στην Ελλάδα, μετά τη μεταπολίτευση, αφού πέρασε διάφορα στάδια, κατέληξε να γίνει συστατικό μέρος του «συστήματος» που οδήγησε τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο...

Κατέχοντας μια τέτοια θέση στο «παθογενές πλαίσιο» της χώρας, όταν μπήκαμε στην κρίση και στα μνημόνια, «έχασε τ' αβγά και τα πασχάλια». Ανυπόληπτο και πολιτικά εξαρτημένο -παρά τις εκσυγχρονιστικές προσπάθειες που υπήρξαν- δεν είχε ούτε το ηθικό ούτε το πολιτικό ανάστημα να βάλει για λογαριασμό των εργαζομένων τη θετική «σφραγίδα του» στις εξελίξεις, όσο θα μπορούσε και θα έπρεπε.

Με «ωδίνες» και δυσκολίες η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος στη δύσκολη αυτή συγκυρία είναι αναγκαία και χρήσιμη, για να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Το νέο παραγωγικό μοντέλο που θέλουμε να αποκτήσει η χώρα, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, έχει ανάγκη από κοινωνική «συνεννόηση», «συναίνεση» και «ενεργητική συνέργεια», για να μπορέσει να υπάρξει. Ο ρόλος του «νέου συνδικαλιστικού κινήματος» θα είναι -και έτσι πρέπει να το βλέπουμε- καθοριστικός.

Το «νέο» δεν θα προκύψει από «παρθενογένεση», θα βγει απ' το «παλιό» (όπως γίνεται και στην πολιτική και την οικονομία) με «τομές» και «ανατροπές» μέσα στη συνέχεια. Υπ' αυτή την έννοια, πρέπει να σημειώσουμε την εξαιρετικά υπεύθυνη και σοβαρή στάση της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ στο θέμα της απεργίας των εκπαιδευτικών.

Την εποικοδομητική στάση της ΟΤΟΕ, που υπέγραψε μια δύσκολη κλαδική σύμβαση με τους εκπροσώπους των τραπεζών κλπ.

Η αναδίπλωση της ΟΛΜΕ είναι θετική κίνηση και η κυβέρνηση θα δείξει εξαιρετικό πολιτικό ρεφλέξ εάν άρει την επιστράτευση και μετά τις εξετάσεις προχωρήσει αμέσως σε ουσιαστικό διάλογο με τους καθηγητές...