Η αισιοδοξία της κυβέρνησης .

Η αισιοδοξία της κυβέρνησης είναι βάσιμη - επ’ αυτού δεν χωρεί αμφιβολία. Διακυβεύεται, όμως, η όποια ασφάλεια της προοπτικής της, αν θεωρήσουμε ότι αυτό ήταν, περάσαμε τον κάβο, ότι από εδώ και πέρα η ανάκαμψη είναι δεδομένη και αρχίσουμε να καλλιεργούμε και τις ανάλογες προσδοκίες στην κοινή γνώμη. Μέσα στα τελευταία τρία χρόνια, η Ελλάδα πράγματι πέτυχε σημαντικά πράγματα. Κατάφερε να μειώσει τα ελλείμματά της κατά εννέα ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες σε σχέση με το ΑΕΠ της. Κατάφερε να ανακτήσει το 80% της χαμένης ανταγωνιστικότητάς της. Κατάφερε να σταθεροποιήσει το τραπεζικό σύστημά της και να αποφύγει την κατάρρευσή του. Κατάφερε, τέλος, να κινήσει ξανά το ενδιαφέρον διεθνών επενδυτών.

Ειδικά, όμως, το τελευταίο δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως απόδειξη της αποδοχής τους ότι η Ελλάδα έχει οριστικά σωθεί.  Φαντασθείτε ότι οι γιατροί σε ένα νοσοκομείο έχουν ξεγράψει έναν ασθενή. Θεωρούν ότι, στην κατάσταση του, δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσει τον θάνατο και, γι’ αυτό, παύουν να ασχολούνται ιδιαίτερα μαζί του - οι φροντίδες τους δεν έχουν χρησιμότητα. Περιέργως, όμως, ο οργανισμός του ασθενούς δεν υποκύπτει και ο ξεγραμμένος αρχίζει πάλι να παρουσιάζει κάποιες στοιχειώδεις αντιδράσεις. Τότε οι γιατροί επιστρέφουν πάλι γύρω του, από ενδιαφέρον ή, έστω, από απλή περιέργεια. Αυτό συμβαίνει τώρα με την Ελλάδα. Η επιτυχία της κυβέρνησης συνεργασίας των τριών, σε συνδυασμό με το ευρύτερο κλίμα στην Ευρώπη, που έχει αρχίσει σαφώς να βελτιώνεται από τον περασμένο Αύγουστο, μας επιτρέπουν και πάλι να ελπίζουμε -και μάλιστα βασίμως- ότι μπορούμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας.