Εμείς όμως ούτε πολλά έχουμε, αφού μισθοί και συντάξεις ισοπεδώθηκαν, ούτε άλλους να ψωνίζουν για μας, ούτε και άδηλους πόρους που να δικαιολογούν σχετική αβελτηρία περί τα οικονομικά μας. Ετσι, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ και φρίττουμε. Διότι κανείς δεν μπορεί να μας απαντήσει στο ερώτημά μας: Πώς είναι δυνατόν να έχουν καταβαραθρωθεί οι μισθοί, να έχει εξαϋλωθεί η αμοιβή για τα εργατικά χέρια, αλλά οι τιμές στα είδη τροφίμων όχι μόνον να μην προσγειώνονται, αλλά και να τραβούν την ανηφόρα. Και πώς συμβαίνει οι πολυεθνικές, που έχουν κατακυριεύσει την αγορά τροφίμων, να πουλούν ακριβώς με το ίδιο τίμημα τα γαλακτοκομικά, τα απορρυπαντικά, το ψωμί - που άμα μείνει δύο μέρες εκτός ψυγείου μουχλιάζει!-, τον καφέ, τη ζάχαρη , τα μακαρόνια, αλλά και τα κρεμμύδια και τις πατάτες! Ελεος πια! Δεν βγάζει πατάτα η ελληνική γη και εισάγουμε;
Δεν βγάζει κρεμμύδια ξερά και τα προμηθευόμαστε από την Τουρκία;
Δεν έχει άλλες λεμονιές η χώρα για να έρχονται από την Αργεντινή και πορτοκαλιές για να φέρνουμε πορτοκάλια από το Ισραήλ ή στέρεψαν οι ντοματιές στην Κρήτη για να φτάνουν από τις Βρυξέλλες;
Πόσο κοστίζει το λεγόμενο «καλάθι της νοικοκυράς» στην Ελλάδα και πόσο στη Γερμανία ή στην Αμερική και σκέφτομαι αν στην κυβέρνηση υπάρχει κανείς που να ασχολείται -πέραν των μεγάλων επενδύσεων, των μεγάλων αγοραστών για την εξαγορά των κρατικών κοινωφελών φορέων και της εκπλήρωσης των όρων του Μνημονίου- με την καθημερινότητα του Πολίτη, που συνίσταται στο να υπάρχει ένα πιάτο στο τραπέζι για όλη την οικογένεια κι ένα ρούχο και παπούτσι για να ντυθεί. Αν δεν μπορεί κι αν δεν υπάρχει κανείς επιφορτισμένος στην κυβέρνηση ή σε εποπτευόμενους οργανισμούς για να ελέγξει τις πολυεθνικές, που κατάπιανε τις μικρές διατροφικές επιχειρήσεις -τα μπακάλικα της γειτονιάς- κι έχουν συστήσει άτυπα καρτέλ τιμών, τότε προς τι η μείωση σε μισθούς, οι απολύσεις και η προσφορά εργασίας-λάστιχο που έχουν επιβάλει στους χώρους τους;
Από τη μια, στα ύψη τα προϊόντα που μας πουλούν και, από την άλλη, να επωφελούνται της κρίσης, δεν γίνεται. Είπαμε ότι βιώνουμε σκληρές μέρες αλλά δεν μπορούμε και να δεχόμαστε, χωρίς καμία ένσταση, ότι «οι λύκοι χαίρονται στην αναμπουμπούλα»...
Δεν βγάζει κρεμμύδια ξερά και τα προμηθευόμαστε από την Τουρκία;
Δεν έχει άλλες λεμονιές η χώρα για να έρχονται από την Αργεντινή και πορτοκαλιές για να φέρνουμε πορτοκάλια από το Ισραήλ ή στέρεψαν οι ντοματιές στην Κρήτη για να φτάνουν από τις Βρυξέλλες;
Πόσο κοστίζει το λεγόμενο «καλάθι της νοικοκυράς» στην Ελλάδα και πόσο στη Γερμανία ή στην Αμερική και σκέφτομαι αν στην κυβέρνηση υπάρχει κανείς που να ασχολείται -πέραν των μεγάλων επενδύσεων, των μεγάλων αγοραστών για την εξαγορά των κρατικών κοινωφελών φορέων και της εκπλήρωσης των όρων του Μνημονίου- με την καθημερινότητα του Πολίτη, που συνίσταται στο να υπάρχει ένα πιάτο στο τραπέζι για όλη την οικογένεια κι ένα ρούχο και παπούτσι για να ντυθεί. Αν δεν μπορεί κι αν δεν υπάρχει κανείς επιφορτισμένος στην κυβέρνηση ή σε εποπτευόμενους οργανισμούς για να ελέγξει τις πολυεθνικές, που κατάπιανε τις μικρές διατροφικές επιχειρήσεις -τα μπακάλικα της γειτονιάς- κι έχουν συστήσει άτυπα καρτέλ τιμών, τότε προς τι η μείωση σε μισθούς, οι απολύσεις και η προσφορά εργασίας-λάστιχο που έχουν επιβάλει στους χώρους τους;
Από τη μια, στα ύψη τα προϊόντα που μας πουλούν και, από την άλλη, να επωφελούνται της κρίσης, δεν γίνεται. Είπαμε ότι βιώνουμε σκληρές μέρες αλλά δεν μπορούμε και να δεχόμαστε, χωρίς καμία ένσταση, ότι «οι λύκοι χαίρονται στην αναμπουμπούλα»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου